Howard Linda - Misja.pdf - Howard Linda - glinka7-1987

Linda Howard

Wzgórze

spełnionych

nadziei

Misja

PROLOG

Najlepszy ze wszystkich okazał się jak zwykle Joe - Joe

Mackenzie. I dlatego też mógł jako pierwszy dokonać wyboru,

na który już od dawna czekali wszyscy młodzi kadeci. Rzecz

jasna zdecydował się na myśliwce. Każdy z nich marzył o tym

po nocach i wierzył, że kiedyś będzie mu dane opanować te

szalone maszyny. Latając na myśliwcach, najszybciej można

było zrobić karierę w siłach powietrznych i awansować. Jednak

wszyscy, którzy znali Joego, wiedzieli, że nie o karierę mu

chodzi, ale o same maszyny, o ich niemal nieskończone

możliwości.

Jak na pilota myśliwca był, niestety, za wysoki, mierzył

bowiem równe dwa metry. W związku z tym niecodziennym

wzrostem jego przełożeni mieli niejakie wątpliwości, gdyż

kabina pilota w myśliwcu nie należy do najobszerniejszych i

generalnie lepiej radzą sobie w niej mężczyźni drobnej budowy

ciała. Postanowiono jednak dać mu szansę z uwagi na celujące

wyniki i nienaganną postawę. Był najlepszy i jeszcze zanim

wsiadł do myśliwca, stał się legendą, przynajmniej na miarę

Akademii Wojskowej w Kolorado Springs. Takiego talentu nie

spotyka się codziennie i takiego zapału również. A do tego

wykazywał nadzwyczajną wprost wydolność organizmu,

zarówno psychiczną, jak i fizyczną, no i, o czym nie wolno

zapominać, miał wprost fenomenalny refleks. Podziwiano go

do tego stopnia, że nie mówiono o nim inaczej, jak władca

przestworzy czy stalowy orzeł.

Już jako młody kapitan uczestniczył w konflikcie zbrojnym

w Zatoce Perskiej i w ciągu jednego dnia strącił aż trzy

samoloty przeciwnika. Te dokonania zaowocowały bardzo

szybkim awansem do stopnia majora. I w ten sposób Mix, bo

tak brzmiał jego kryptonim, znalazł się na najlepszej drodze do

zdobycia szlifów generalskich. Podczas kolejnego starcia w

Zatoce Perskiej stał się chlubą całej armii. Jego osiągnięcia

przeszły wszelkie oczekiwania. I w ten sposób on - Mix - pół-

Indianin z małej mieściny Ruth w stanie Wyoming, w wieku

trzydziestu dwóch lat otrzymał awans na pułkownika.

Nadspodziewanie szybko wspinał się po szczeblach kariery,

mimo że nigdy nie było to jego ambicją.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To była najpiękniejsza maszyna, jaką kiedykolwiek widział:

szybka, lśniąca i... śmiertelnie niebezpieczna. Na jej widok

serce Joego przyspieszało swój rytm.

Pułkownik Mackenzie wyciągnął rękę i z fascynacją dotknął

chłodnego, stalowego skrzydła, jak gdyby dotykał ramienia

ukochanej kobiety. Nie mógł wyjść z zachwytu. Cóż za

wspaniałe, nowatorskie rozwiązanie, pomyślał, co za linia i co

za wytrzymałość; to prawdziwa rewolucja w lotnictwie. Miał

wrażenie, że nie czuje pod palcami chłodu stali, lecz prężny,

tętniący życiem organizm. Zresztą, niezależnie od wszystkiego,

każda z tych maszyn stanowiła dla niego swoiste wyzwanie.

Tym razem jednak czekała go szczególna misja. Miał

przetestować, pięć prototypów myśliwców o niezwykłych

właściwościach. Nie chodziło już nawet o ich konstrukcję czy

moc, ale głównie o nowy system naprowadzania pocisków.

Wiedział, że te maszyny są najnowszym osiągnięciem techniki

i jako szef całego programu był gotów zrobić wszystko, by

trafiły do seryjnej produkcji. Co prawda ostatecznie wszystko

zależało od Kongresu, ale generał Ramey był przekonany, że

Kongres nie będzie miał zastrzeżeń.

Mackenziemu towarzyszyło więc przekonanie, że

uczestniczy w tworzeniu historii. Te samoloty były bowiem

naprawdę niezwykłe. Specjalne, najnowszej generacji czujniki

pozwalały bez trudu wykryć każdego rodzaju przeszkodę,

podając natychmiast jej rozmiary i właściwości, a także

najlepszą metodę unieszkodliwienia jej, z możliwością

zastosowania śmiercionośnego strumienia laserowego

włącznie. Konstrukcja tej maszyny była tak skomplikowana, że

tylko najlepsi z najlepszych mogli zasiąść za jej sterem. A całe

przedsięwzięcie strzeżone było nieprzepuszczalnym pancerzem

tajemnicy państwowej i nikt niepowołany nie mógł się nawet

zbliżyć do hal, w których znajdowały się te niezwykłe

maszyny.

- Wszystko w porządku, sir?

Joe odwrócił się i ujrzał sierżanta Dennisa Whiteside'a,

zwanego przez kolegów Whiteyem, który poza tym, że

charakteryzował się poczochraną, marchewkową czupryną i

morzem piegów, był wprost niezrównanym mechanikiem. Jeśli

chodzi o samoloty myśliwskie, właściwie nikt nie mógł z nim

konkurować.

- Jak najbardziej - odparł Joe. - Chciałem tylko raz jeszcze

zerknąć na to cacko.

- To moja ulubiona maskotka - mruknął Whitey, który

niezbyt lubił, gdy ktoś inny się do niej zbliżał. Traktował te

maszyny jak własne dzieci. W pewnym momencie dostrzegł na

skrzydle ślady palców Joego. Wyciągnął z kieszeni chustkę i

nieco ostentacyjnie wziął się za polerowanie. - Pan ją jutro

zabiera, pułkowniku, prawda? - Na jego twarzy malował się

niepokój.

- Zgadza się...

- No cóż, pan to przynajmniej dobrze się nią zaopiekuje,

można panu zaufać. Nie tak jak inni...

- Co masz na myśli, Whitey? Jeżeli zauważysz tylko, że

któryś z chłopaków źle obchodzi się z którąkolwiek maszyną,

daj mi natychmiast znać, rozumiesz? - powiedział

zaniepokojony.

- Nie to, że źle się obchodzą, ale nie mają do nich tyle serca,

co pan.

- Pamiętaj jednak, co powiedziałem. To bardzo ważne - dodał

ostro.

- Tak jest, sir - zasalutował sierżant.

Joe poklepał go po ramieniu i oddalił się w kierunku swojej

kwatery. Whitey odprowadził go wzrokiem. Nie miał

najmniejszych wątpliwości, że Mackenzie rozszarpałby na

strzępy każdego, kto postępowałby z którąś z tych maszyn

nierozważnie. Ponad wszystko cenił życie i bezpieczeństwo

swoich ludzi, ale wymagał od nich całkowitego oddania, a

utrzymanie samolotów w nienagannym stanie było dla niego

najwyższym priorytetem. Każdy, komu dane było uczestniczyć

w tym specjalnym programie wiedział, iż oczekuje się od

niego, że da z siebie wszystko. Najmniejszy bowiem błąd mógł

spowodować niepowetowane straty.

Joe dostrzegł, że mimo późnej pory w jednym z biur pali się

światło. Oczywiście nie zabraniał nikomu pracy wieczorem, ale

z drugiej strony, rano wszyscy musieli być nie tylko wyspani i

przytomni, ale w najwyższej gotowości. Wiedział, że przy

projekcie Nocny Jastrząb pracowało kilku szaleńców, którzy

najchętniej w ogóle nie opuszczaliby swojego stanowiska. Był

to zespół kilku cywilnych pracowników, zapaleńców i praco-

holików, którzy otrzymali niezwykle odpowiedzialne zadanie.

Zajmowali się bowiem laserowym systemem naprowadzania

Howard Linda - Misja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: