Howard Stephanie - Pocałunek faraona.pdf - Howard Stephanie - glinka7-1987

STEPHANIE

HOWARD

,,Pocałunek faraona”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Harriet, gdy tak stała przy biurku i patrzyła, jak recepcjonistka odkreśla jej nazwisko,

czuła, że traci odwagę.

- Czy ta długa lista, to nazwiska tych wszystkich, którzy zgłosili się z chęcią podjęcia

pracy, o którą i ja się ubiegam? - dociekała, pochylając się nad notatnikiem z zapisanymi

spotkaniami.

Recepcjonistka uśmiechnęła się promiennie i pokiwała głową.

- Pan Ross wzbudził olbrzymie zainteresowanie swoim ogłoszeniem. Rozmawia z

kandydatkami cały ranek i na dalsze rozmowy ma zajęte całe popołudnie. Pani jest ostatnią, z

którą spotka się przed obiadem.

- Rozumiem.

Usiadła na jednym z ustawionych pod ścianą krzeseł. Biuro znajdowało się w

ekskluzywnej dzielnicy Mayfair. Uświadomiła sobie, że jest dokładnie tak, jak się

spodziewała. Gazeta z ogłoszeniami nie byłaby nic warta, gdyby nie rozbudzała nadziei, nie

zachęcała. Nie mogło być inaczej, jak właśnie tak, że jest jedną spośród wielu skuszonych

zachęcającym ogłoszeniem.

Mimowolnie odrzuciła do tyłu, sięgające ramion, brązowomiedziane włosy. Przypomniała

sobie moment, gdy jej wzrok padł na to ogłoszenie: „Archeolog zatrudni natychmiast

asystentkę na cztery tygodnie do pracy w Egipcie. Wyjątkowo wysokie wynagrodzenie".

Od razu zaświtało jej w głowie. To jest to! - pomyślała podekscytowana. To jest pomysł na

rozwiązanie wszystkich moich problemów.

Być może, zreflektowała się, była nadmierną optymistką, zakładając, że z miejsca tę pracę

dostanie. Wyglądało na to, że będzie musiała stawić czoło trudnym do pokonania

przeciwnościom.

Drzwi do gabinetu Rossa nagle otworzyły się z ostrym skrzypieniem. Ładna blondynka

wychodząc szeroko się uśmiechała, wyraźnie zadowolona z przebiegu rozmowy. Harriet

poczuła przypływ nowej fali niepokoju. Desperacko potrzebowała tej pracy. Jak sobie

poradzi, jeśli nie zostanie zatrudniona?

W momencie, gdy blondynka zamaszyście kroczyła do wyjścia, telefon na biurku wydał

ostry dźwięk.

Recepcjonistka uśmiechnęła się do Harriet.

- Teraz może pani wejść, pani Kaye. Pan Ross jest gotowy panią przyjąć.

I ja jestem gotowa go zobaczyć. Wstając z krzesła, Harriet wzięła głęboki oddech,

wyprostowała się i skierowała do gabinetu Rossa. I nagle cały niepokój zniknął. Potrzebuję tej

pracy, powiedziała sobie zawzięcie, i zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby ją mieć.

W drzwiach zatrzymała się na chwilę. Stała tak, szczupła, elegancka, w kremowym,

bawełnianym kostiumie, a jej niebieskie oczy zwęziły się w chwilowym zmieszaniu.

Zobaczyła duży, słoneczny pokój, sprawiający wrażenie nie zamieszkanego. Przy oknie

biurko, szerokie, z pustym blatem. Być może, zastanawiała się w zakłopotaniu, jestem w złym

miejscu.

Wtedy usłyszała:

- Proszę usiąść. Za chwilę się panią zajmę.

Harriet zwróciła twarz w stronę, z której dochodził głos. Poczuła na sobie wzrok ciemnych

oczu, spojrzenie, jakim nikt dotąd na nią nie patrzył.

Stał w rogu, przy imponującej, oszklonej bibliotece. Wysoki, barczysty mężczyzna w

garniturze dobrej marki. Miał włosy czarne jak węgiel, jego rysy były jakby rzeźbione w

granicie. W ręce trzymał notes, w którym, jak przypuszczała, miał zapisane informacje o niej.

Gdy Harriet odwróciła się, by spojrzeć na niego, podniósł oczy. Lecz ta krótka, trwająca

ułamek sekundy chwila była na tyle długa, że pozwoliła jej odczuć siłę i żywotność bijącą z

jego twarzy. To spojrzenie przeszyło ją dreszczem. Poczuła prawdziwą ulgę, gdy przestał się

jej przyglądać.

Harriet, dziwnie wstrząśnięta swoją nieoczekiwaną reakcją, przeszła przez pokój, aby

usiąść na krześle ze skórzanym obiciem, stojącym przy wielkim mahoniowym biurku.

Uśmiechnęła się do siebie, gdy przyszła jej do głowy nagła myśl, że w ogłoszeniu ten

mężczyzna przedstawiał siebie jako archeologa i wyobraziła go sobie jako przyjemnego

naukowca w nieporządnych sztruksach i z włochatą, szarą brodą. Oczekiwała człowieka z

ojcowskim charakterem, około pięćdziesiątki. Ten zaś okazał się dwadzieścia lat młodszy i

wyglądał zupełnie inaczej. Nic więc dziwnego, że czuła się nieco zakłopotana.

Usłyszała zbliżające się do niej kroki. I znów poczuła, jak przenika ją dreszcz. Jest sprytny,

zauważyła z irytacją, umie zapanować nad drugą osobą samą swoją obecnością.

Ale nie poddawała się jego sile. Podniosła na niego swoje zimne, niebieskie oczy.

Zatrzymał się przy niej i powiedział:

- Pani pozwoli, że się przedstawię. Nazywam się Dexter Ross. - Wyciągnął rękę. - A

pani, jak przypuszczam, Harriet Kaye?

- Zgadza się. - Odwzajemniła jego gest, podając mu dłoń. Jego uścisk był krótki i

zdecydowany.

- I pani, jak przypuszczam, wierzy, że nadaje się, aby mi towarzyszyć jako moja

asystentka w wyprawie do Egiptu? - Pytanie to wypowiedział ostrym tonem. Czyżby odkrył

jej wcześniejsze wątpliwości?

Stanął przed nią. Harriet spojrzała w jego twarz, starając się oprzeć sile jego ciemnych,

lodowatych oczu. To nie siła, poprawiła swoją ocenę, to jest arogancja. Dexter Ross był

mężczyzną, który miał arogancję we krwi.

- Pańskie ogłoszenie, jeśli mogę tak powiedzieć, było dość niesprecyzowane. Nie było

w nim wyszczególnionych konkretnych kwalifikacji, jakich pan oczekuje. Ale mam duże

zdolności. Szybko się uczę i potrafię się dostosować. Pomyślałam, że nadarza się

odpowiednia sposobność, żebym mogła zarobić.

Dexter Ross zareagował z pewnym rozbawieniem, wyczuwając naganę w jej tonie.

- Nie wątpię, że pani mówi prawdę, przynajmniej co się tyczy pani dużych zdolności.

Gdy się tak uśmiechał i patrzył na nią mrużąc oczy, zauważyła jego błyszczące, równe

zęby.

- Ale - kontynuował - czy to są zdolności odpowiadające kwalifikacjom osobistej

asystenta, jakiej poszukuję?

W tej jego dokładności było coś, co przekłuwało ją na wylot. Odniosła wrażenie, jak

gdyby przewiercał ją wyciągniętym palcem.

Harriet czuła, że zapiera jej dech. Nie była przygotowana na tego rodzaju atmosferę

intymności, i to tak bardzo niemiłą.

- Przystąpmy więc do sprawdzianu. Ostatecznie po to tu przyszłam. - Delikatnie

odgarnęła włosy. - Sugeruję, byśmy przeszli do konkretnej rozmowy.

- Dokładnie o tym samym pomyślałem.

Odszedł kilka kroków od niej i zaczął chodzić w kółko, od biurka do stojącego za nim

fotela. Harriet obserwowała jego swobodne i lekkie ruchy. Dexter oparł się o fotel i spojrzał

na nią.

- Proszę więc powiedzieć mi, Harriet Kaye, z jakiego powodu sądzi pani, że mogłaby

być asystentką, jakiej właśnie poszukuję?

Harriet zmrużyła oczy.

- Byłabym w stanie dokładniej odpowiedzieć, jeśli dowiedziałabym się, jakie są pańskie

oczekiwania wobec kandydatki.

Uśmiechnął się, zachowując zimny wyraz twarzy. Serce tego mężczyzny było zrobione ze

stali. Harriet czuła to silnie.

- Nie, zacznijmy od pani - powiedział.

Obserwował ją. I teraz, kiedy jego oczy znalazły się mniej więcej na poziomie jej wzroku,

Harriet mogła widzieć ich zdumiewające piękno. Nie były szczególnie duże, lecz

odpowiednio rozstawione, głębokie i czarne jak studnie. Były najbardziej wyraziste z całej

twarzy, twarzy z czystymi, szlachetnymi rysami, prostym nosem, wystającymi kośćmi

policzkowymi i zmysłowo nakreślonymi ustami. Oczy, w które aż grzech było patrzeć.

Co za głupia myśl! - ostro skarciła się Harriet.

- Co pan życzy sobie wiedzieć o mnie? - spytała ze spokojem.

- Mogłaby pani zacząć od opowiedzenia, czym się pani zajmuje na co dzień. To

pomogłoby mi rozpoznać pani przydatność.

- Jestem tancerką. - Gdy jego śmiałe, czarne jak węgiel oczy podniosły się i w

spojrzeniu dostrzegła rozbawienie, dodała: - A ściślej, mam własną szkołę tańca. Prowadzę ją

od dwóch i pół roku.

- Tancerka? - Nie próbował ukryć rozbawienia, ale wkrótce jego uśmiech znikł. - Pani

Harriet Kaye, do czego może być mi użyteczna tancerka? Planuję archeologiczną ekspedycję!

Nie planuję nauki tanga na szczycie piramidy.

- Nigdy mi taki pomysł nie przyszedł do głowy. - Była już rozdrażniona jego ciętym

humorem. Czuła, że jej pięści zaciskają się na kolanach. Starała się jednak utrzymać miły ton

głosu, bo przecież wściekle potrzebowała tej pracy! - Jako tancerka zachowuję dobrą formę,

jestem przyzwyczajona do wysiłku. Poza wszystkim, spędzam większość czasu na

ćwiczeniach mojego ciała - wyjaśniła.

- Przy czterdziestu stopniach ciepła? W środku pustyni? Do takich warunków też jest

pani przyzwyczajona?

- Czterdzieści stopni ciepła - Harriet szybko przeliczyła - to dużo ponad sto stopni

Fahrenheita.

- Czasami temperatura jest wyższa, może sięgać i pięćdziesięciu stopni. - Z

przyjemnością zauważył, że wzbudził w niej wahanie. - Bez wątpienia doświadcza pani

takich temperatur na co dzień, w swojej pracy?

- Nie. Nie w Sittingbourne. Byłoby to raczej niemożliwe. - Harriet pozwoliła sobie na

krótki sarkastyczny uśmiech. - To trochę głupie spodziewać się tu takiego doświadczenia.

- A pani, rozumiem, nie uważa siebie za głupią?

Było to retoryczne pytanie więc nie wymagało odpowiedzi. Ale podświadomie zabolało ją.

Poczuła, że z wrażenia zaciska się jej serce i nie mogła powstrzymać drżenia powiek.

Głupota? Tyle się nauczyła ostatnio, że od tej słabości była wolna. Głupotą było, że dopuściła

do swoich bieżących problemów. Powiedziała, może zbyt szczerze:

- Przypuszczam, że nie jestem głupsza od następnej kandydatki.

Dexter zrozumiał jej aluzję, czytał między słowami. Przez moment patrzył na nią, mrużąc

oczy. Ale, co Harriet przyjęła z ulgą, nie ścigał jej wzrokiem. Sięgnął ręką po leżący na

biurku złoty nóż do papieru.

- Idźmy dalej. Nie licząc sprawności fizycznej, jakie umiejętności ma pani do

zaoferowania.

Harriet spojrzała mu w oczy.

- Naprawdę byłoby prościej, gdybym wiedziała jakich umiejętności u kandydatki na

asystentkę pan szuka. Jak mam powiedzieć, co mam do zaoferowania, jeśli cały czas nie

wiem, czego ta praca wymaga?

- O tym powiem pani później. Tymczasem, po prostu, proszę opowiedzieć o sobie. Nie

chciałbym, aby kierowała się pani moimi oczekiwaniami i próbowała się do nich dostosować.

Gdy próbowała zaprotestować, podniósł rękę, żeby ją uciszyć.

- Nie, żebym choć przez minutę wierzył, że pani mogłaby być nie dość mądra. Poza

wszystkim ustaliliśmy już, że głupota nie jest jedną z pani słabości.

Harriet zganiła się w duchu. Swoją spontanicznością pozwoliła mu na utrzymanie

przewagi w tej tak dla niej ważnej rozmowie. Kiedy się nauczy być mniej bezpośrednia?

Przebiegłość nie była nigdy jej mocną stroną, starczało jej tylko na tyle, że potrafiła ukryć

własne uczucia. Wszystko, co ją w jakiś sposób poruszało, odbijało się natychmiast w jej

oczach.

Howard Stephanie - Pocałunek faraona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: