Hughes Charlotte - Spróbujmy po raz drugi.pdf - Hughes Charlotte - glinka7-1987

CHARLOTTE HUGHES

Spróbujmy po raz drugi

Tłumaczył: Robert Krasnodębski

PROLOG

Ból w piersi był rozdzierający. Miał wrażenie, jakby ktoś miażdżył i

wykręcał wewnętrzne organy. Kiedy próbował usiąść w łóżku, na jego twarzy

pojawiły się kropelki potu.

Lucas zastanawiał się przez chwilę, czy tak wygląda śmierć. Z pewnością

nie można tak cierpieć i żyć. Do licha, skończył dopiero trzydzieści pięć lat!

Czyżby to było serce? W zeszłym roku jego ojciec zmarł niespodziewanie na

zawał. Nie zdziwiłoby więc Lucasa, gdyby i z nim stało się to samo. Zdawał sobie

sprawę, że nie dba o siebie. Palił, pił, kiepsko się odżywiał i nigdy nie uprawiał

żadnych sportów. Żył z dnia na dzień, nie snuł żadnych planów, starając się za

wszelką cenę zapomnieć o przeszłości. A teraz miałby zapłacić za to, umierając w

łóżku, samotnie i do tego cuchnąc piwem?

Lucas zaczął wyobrażać sobie swój własny nekrolog. Informacja o śmierci

ojca zawierała jedynie kilka słów: „Konrad McKay, specjalista od pakowania

mięsa, zmarł w wieku pięćdziesięciu pięciu lat”.

Te trzy linijki w gazecie to pełny obraz nędznej egzystencji tego człowieka.

„A co ja właściwie osiągnąłem do tej pory?” – pomyślał. Zarobił trochę

pieniędzy na handlu nieruchomościami, jeździł drogim samochodem i mieszkał w

jednej z najbardziej luksusowych dzielnic w Houston. Tak naprawdę, nie miało to

jednak żadnego znaczenia. Utracił bowiem to, co rzeczywiście było dla niego

ważne – rodzinę.

Z przykrością uświadomił sobie, że dzieci szybko zapomniałyby o nim, a

była żona wcale by go nie opłakiwała. Nie utrzymywali żadnych kontaktów od

czasu, gdy odeszła od niego trzy lata temu. Widywali się jedynie, aby ustalić

spotkania Lucasa z dziećmi.

Honey Buchannan. Zamknął oczy i głęboko westchnął. Kochał ją i zawsze

będzie kochał. Honey jednak wyraźnie dawała mu do zrozumienia, że nie chce

mieć z nim więcej nic wspólnego. Dzwonił, pisał, a nawet kilka razy próbował się

z nią spotkać, ale zawsze na przeszkodzie stawała zarządzająca rezydencją

Buchannanów Vera, która strzegła Honey z gorliwością żandarma.

Ból wzmagał się. Lucas miał uczucie, jakby rozcinano mu pierś ostrym

nożem. Z trudem sięgnął po telefon i wykręcił numer pogotowia. Ktoś od razu

podniósł słuchawkę.

– Potrzebna mi karetka – powiedział z wysiłkiem. – Mam atak serca.

Lucas McKay uznał, że gdyby nagradzano za głupotę, z pewnością zająłby

pierwsze miejsce. Wysiadł ze swojego białego cadillaca i potykając się szedł w

kierunku domu. Przedpołudniowe słońce raziło go w oczy.

Przekręcił klucz w zamku i otworzył drzwi. W mieszkaniu panował

ogromny bałagan; ubrania i buty porozrzucane były po całej podłodze, na stoliku

i na ladzie kuchennej stały brudne popielniczki i naczynia. Nikt by nie

przypuszczał, że to mieszkanie kosztowało ćwierć miliona dolarów.

Na stoliku położył małą papierową torebkę z receptą i otworzył lodówkę.

Pokój wypełnił się zapachem skwaśniałego mleka i nie dojedzonej pizzy. Były to

te potrawy, z których lekarz kazał mu zrezygnować w najbliższej przyszłości.

„Muszę coś zmienić w swoim życiu” – postanowił. Myślał o tym przez cały

ranek, kiedy leżał nagi na metalowym stole, oczekując na wyniki badań. Wszedł

do łazienki i spryskał twarz zimną wodą. „O Boże, jaki ze mnie beznadziejny

facet” – uświadomił sobie, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Ciemne włosy

posiwiałe na skroniach wymagały ostrzyżenia. Miał nalaną twarz, oczy nabiegłe

krwią. Był w kiepskiej formie i to go szczególnie martwiło. Zawsze przecież był

dumny ze swojego wyglądu.

Pokuśtykał do sypialni i usiadł na brzegu łóżka. Jego spojrzenie odruchowo

padło na stojące na nocnej szafce zdjęcie chłopca i dziewczynki. Tęsknił za nimi.

Brakowało mu ich niewinności, entuzjazmu i radości życia.

Chwilę potem wstał i doprowadził się do porządku. Zdecydował, że

zrezygnuje z egzystencji, jaką wiódł przez ostatnie trzy lata. Postanowił pojechać

do Sweetbriar do Texasu, a nawet przeprowadzić się tam na stałe w razie potrzeby

i odzyskać miłość Honey i dzieci.

ROZDZIAŁ 1

Rezydencja Buchannanów, otoczona wysokimi sosnami, stuletnimi

dębami, magnoliami i drzewami kauczukowymi, wydawała się Lucasowi jak

zawsze okazała i imponująca. Przypominała mu sędziwą gwiazdę kina, która

chociaż straciła nieco ze swojego blasku, nadal posiadała pełną świadomość

własnej wartości.

Pamiętał, kiedy po raz pierwszy, jeszcze jako dziecko, ujrzał rezydencję,

siedząc na tylnej platformie ciężarówki swojego ojca. Z oddali patrzył na

budowlę z różowej cegły. Już wówczas wiedział, że Bóg nie stworzył ludzi

równymi. Dlaczego pozwalał na to, aby jeden chodził spać głodny, a drugi miał

więcej niż potrzebował? „Major Buchannan musi czymś się wyróżniać” –

pomyślał wtedy i postanowił to „coś” odkryć.

Zaparkował swojego cadillaca na kolistym podjeździe otoczonym

krzewami nieco zwiędniętych róż, sprawiających wrażenie zmęczonych

sierpniowym upałem. Spoglądał na dom, w którym teraz mieszkała jego ex-żona i

dzieci. Serce waliło mu jak młot, a myśli pełne obaw nie dawały spokoju.

„Czy byli szczęśliwi? Jak zareaguje na mój widok?” – zaczął się

zastanawiać.

Wciąż pamiętał chwilę, gdy po raz pierwszy zobaczył Honey Buchannan.

Wytworna, w żółtej płóciennej sukience i harmonizującym z nią kapeluszu, była

prawą ręką swojego ojca na politycznych zebraniach w mieście. Od razu

zdecydował, że musi ją zdobyć.

Wysiadłszy z samochodu, rozprostował ramiona, minął wysypaną żwirem

alejkę i wszedł po schodach na werandę, gdzie stare, wiszące od lat lampiony

kołysały się łagodnie, poruszane gorącym, przynoszącym czerwony pył wiatrem.

Gdy pukał do frontowych drzwi, mógł wyczuć piasek w gardle. Chwilę później

drzwi otworzyła Vera Styles, gospodyni Honey.

Lucasowi zrobiło się nieprzyjemnie, kiedy zmierzyła go chłodnym

wzrokiem. Spostrzegł, że prawie się nie zmieniła. Upał nie wpłynął na nią w

żaden sposób. Szpakowate włosy miała jak zwykle starannie związane na karku, a

jej fartuszek był świeży i biały, niczym płynące po niebie obłoki. „Ciekawe, jak

się czuje stara Vera” – pomyślał, patrząc w szare, uważne i wciąż żywe oczy

gospodyni.

– Dzień dobry, Vero – rzucił na powitanie, uśmiechając się najserdeczniej,

jak potrafił.

W odpowiedzi obdarzyła go pogardliwym spojrzeniem i wyprostowała się.

– Czy jest Honey? – spytał.

– Nie ma.

– A co z dziećmi? – spróbował ponownie. – Czy są gdzieś tutaj?

– Nie.

Lucas starał się ukryć niezadowolenie. Vera wyraźnie zamierzała utrudnić

mu sytuację.

– Czy mogłabyś powiedzieć, co się z nimi dzieje? – poprosił.

– Todd i Melissa wyjechali wczoraj na dwa tygodnie na obóz parafialny –

poinformowała.

Lucas poczuł się głęboko rozczarowany. Naprawdę pragnął zobaczyć

swoje dzieci, a teraz wszystko wskazywało na to, że będzie musiał poczekać

nieco dłużej.

– A pani McKay jest w pracy – dodała Vera.

Lucas zdziwił się. Nie pamiętał, aby Honey przepracowała chociażby jeden

dzień w swoim życiu. Zajmowała się jedynie działalnością charytatywną.

Wiedział jednak, że zawsze miała ochotę na podjęcie jakiejś pracy. To o to

głównie kłócili się w ostatnim roku swojego małżeństwa.

– Co ona robi? – zapytał.

– Czy przyszedł pan tu, aby przysporzyć kłopotów, panie McKay? – Vera

skrzyżowała pulchne ręce na obfitym biuście.

– Nie, nie – odpowiedział szybko. – Chciałem tylko uzgodnić, kiedy będę

mógł spotkać się z dziećmi po ich powrocie. To wszystko.

Lucas zastanawiał się, dlaczego tak się przed nią tłumaczy, ale prawdę

powiedziawszy, zawsze miał dużo respektu dla Very, pomimo jej widocznej

niechęci do niego. Vera zaczęła pracować u Buchannanów jeszcze przed

urodzeniem Honey, a gdy po długiej chorobie zmarła matka Honey, zajęła się

wychowywaniem dziewczynki. I Lucas wiedział, że chociaż Vera swym

surowym wzrokiem mogła śmiało konkurować z bazyliszkiem, to z drugiej strony

potrafiła być najukochańszą i najbardziej troskliwą opiekunką. Todda i Melissę

kochała tak samo mocno jak Honey.

Vera przyglądała się Lucasowi przez moment z miną kurczaka

obserwującego tłustą gąsienicę, gotowego w każdej chwili skoczyć i chwycić ją w

pazury. Zmarszczyła nos i uśmiechnęła się pogardliwie.

– Pani McKay prowadzi szkółkę drzew i różnego rodzaju traw na

peryferiach miasta, niedaleko Smithfield Lake – poinformowała ku jego

zdziwieniu.

– Dziękuję. – Skinął głową i skierował się do wyjścia. Vera przeszła przez

werandę i zatrzymała się.

– Lucasie McKayu, jeśli wyrządzisz jakąś krzywdę panience, będziesz

miał ze mną do czynienia – powiedziała stanowczo.

Lucas przystanął na stopniu schodów i spojrzał na nią. Usta miała

ściągnięte, jakby ssała cytrynę.

– Do zobaczenia. – Uśmiechnął się szeroko. – Może kiedyś zjemy razem

lunch.

Hughes Charlotte - Spróbujmy po raz drugi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: