Eddings David - Malloreon - 4 - Czarodziejka z Darshivy.pdf - 02 Malloreon - ged14

DAVID EDDINGS

CZARODZIEJKA Z DARSHIVY

KSIĘGA CZWARTA MALLOREONU

PROLOG

Będący krótką historią Wschodniego Imperium z Cesarzy Melceny i Mallorei.

Drukarnia Uniwersytetu w Melcene

Początki Imperium Melceńskiego pozostaną dla nas na zawsze tajemnicą. Według

niektórych legend prekursorzy Melcenów przybyli w prymitywnych dłubankach z

wielkiego morza leżącego na wschód od Wysp Melceńskich; według innych - przodek

Melcenów wywodził się z tajemniczej kultury, istniejącej w Dalazji od zarania dziejów.

Jakiekolwiek były jej początki, Melcena pozostaje najstarszą cywilizacją zamieszkującą

Ziemię.

Melcena zawsze była ściśle związana z morzem, a jej pierwotne tereny leżały na wyspach

za wschodnim wybrzeżem kontynentu malloreańskiego. Stolica, Melcene, uchodziła za

miasto oświecenia i wysokiej kultury, przy którym Tol Honeth stanowiło prymitywną

wioskę, a Mal Zeth było co najwyżej skupiskiem podniszczonych namiotów. Jedynie

Kell, wpatrzone w niebo, mogło rywalizować z rodową siedzibą Melcenów.

Katastrofa spowodowała jednak, że Melcena przestała się izolować. Jakieś pięć tysięcy

lat temu na Zachodzie nastąpił wielki kataklizm. Angarakowie i Alornowie widzą w nim

skutek teologicznego sporu bogów. Nie powinno się jednak traktować poważnie takiego

tłumaczenia, które wszakże rzuca pewne światło na tę sprawę i wspomaga wysiłki

prymitywnych umysłów, zmierzające do wyjaśnienia działania sił natury.

Bez względu na to, jaka była jego przyczyna, kataklizm spowodował pęknięcie

protokontynentu, wywołując gigantyczne fale przypływu. Początkowo poziom morza

obniżył się, a następnie podniósł, by w końcu znieruchomieć w miejscu, w którym

obecnie przebiega linia brzegowa. Skutki okazały się katastrofalne dla Melceny. Połowa

lądów starożytnej krainy znalazła się pod wodą. Chociaż straty materialne przewyższyły

wszelkie wyobrażenie, to ogromna większość ludzi ocalała, zamieszkując teraz niewielkie

wysepki powstałe z zalanych ogromnych niegdyś wysp. Stolica, Melcene, przed

katastrofą była miastem targowym położonym w górach, gdzie ludzie nie byli narażeni

na wpływ zabójczego klimatu, jaki panował na niżej położonych obszarach

tropikalnych. Kiedy Melcena legła w gruzach zniszczona trzęsieniem ziemi i powodzią,

linia brzegowa przybliżyła się na jakąś milę do murów miasta.

Po okresie odbudowy stało się jasne, że wysepki nie mogą dłużej utrzymać tak licznej

populacji, toteż Melcenowie zwrócili się ku stałemu lądowi. Najbliżej znajdowała się

południowo-wschodnia Mallorea - obszar zamieszkany przez narody tej samej rasy,

posługujące się podobnym językiem. Melcenowie zwrócili uwagę na te obszary, które

były podzielone pomiędzy pięć prymitywnych królestw: Gandahar, Darshivę, Celantę,

Peldane i Rengel. Wkrótce, wykorzystując technologiczną przewagę, Melcenowie

opanowali te kraje i wcielili je do błyskawicznie rosnącego imperium.

Potęga imperium melceńskiego opierała się na biurokracji. Mimo że biurokratyczne

formy rządów cechowało wiele wad, dostarczały jednak korzyści, gdyż trzeźwy

pragmatyzm pozwalał znaleźć praktyczne sposoby poprawienia efektywności pracy. Nie

było tu miejsca na kaprysy, uprzedzenia i egocentryzm, które to cechy tak często

charakteryzowały - i osłabiały inne formy rządów. Biurokracja melceńska była na

wskroś praktyczna. Melceński sposób myślenia został całkowicie zdominowany

koncepcją “arystokracji talentu”; gdy jedno biuro zignorowało pewną utalentowaną

jednostkę, drugie czym prędzej korzystało ze sposobności i ją przechwytywało.

Różne departamenty rządu melceńskiego w poszukiwaniu geniuszy rzuciły się na

zdobyte prowincje stałego lądu. Podbite ludy zostały w ten sposób wciągnięte w wartki

nurt życia imperium. Jak zawsze, pragmatyczni Melcenowie pozostawili na tronach

królewskie rody pięciu prowincji woląc działać poprzez trwające już linie władzy niż

ustanawiać nowe.

Przez następne tysiąc czterysta lat Imperium Melceńskie kwitło, oddalone od

teologicznych i politycznych waśni zachodniego kontynentu. Świecka i wysoce

wykształcona cywilizacja melceńska nie znała niewolnictwa, a handel z Angarakami i

podbitymi przez nich ludami w Karandzie i Dalazji przynosił ogromne profity. Stara

stolica Melcene stała się głównym centrum nauki. Na nieszczęście niektórzy naukowcy

melceńscy zainteresowali się wiedzą tajemną. Kontakty ze złymi mocami przewyższyły

daleko zwykłe praktyki Morindimów czy Karandów i zaczęły wkraczać na coraz

ciemniejsze obszary, uczeni czynili postępy w magii i nekromancji, lecz w sferze ich

głównego zainteresowania znalazła się alchemia.

Pierwsza konfrontacja z Angarakami miała miejsce w tym właśnie okresie. Mimo że

podczas pierwszego starcia Melcenowie odnieśli zwycięstwo, to jednak zdawali sobie

sprawę, że w końcu Angarakowie zwyciężą ich, mając przewagę liczebną.

Podczas gdy Angarakowie większość wysiłków koncentrowali na ustanowieniu

Protektoratów Dalazjańskich, zapanował rozważny tymczasowy pokój. Kontakty

handlowe między dwoma narodami ujawniały nieco lepsze wzajemne zrozumienie, choć

Melcenowie nie ukrywali swego rozbawienia, widząc jak głęboko jest zakorzeniona

religia w umysłach Angaraków uważanych dotąd za najbardziej cywilizowanych. W

ciągu następnych tysiąca ośmiuset lat stosunki między obu nacjami pogorszyły się i

zdarzały się nawet małe wojny, rzadko trwające dłużej niż rok czy dwa. Obydwie strony

skrupulatnie unikały angażowania pełnych sił, wyraźnie nie chcąc totalnej konfrontacji.

W celu uzyskania większej wiedzy o sobie nawzajem, w obu narodach rozwinęła się

tradycja wymiany dzieci przywódców na pewne okresy. Synowie wysokich rangą

melceńskich urzędników byli wysyłani do Mal Zeth, by tam żyć w rodzinach

angarackich generałów, a synów generałów wysyłano na wychowanie do stolicy

imperium. W rezultacie wykształcono grupę młodych ludzi o kosmopolitycznych

poglądach, które wkrótce przeniknęły w struktury klasy rządzącej Imperium

Malloreańskim.

Jedna z takich wymian, mająca miejsce pod koniec czwartego tysiąclecia, doprowadziła

ostatecznie do zjednoczenia dwóch narodów. W wieku około dwunastu lat młodzian

imieniem Kallath, syn angarackiego generała, został wysłany do Melcene, by spędzić

tam lata dojrzewania w rodzinie cesarskiego ministra spraw zagranicznych. Minister

często spotykał się z rodziną cesarską na gruncie urzędowym i towarzyskim i Kallath

wkrótce stał się mile widzianym gościem w pałacu. Cesarz Molvan był już starszym

człowiekiem a tylko jednemu z jego dzieci udało się przeżyć, córce o imieniu Danera,

prawdopodobnie rok młodszej od Kalatha. Sprawy pomiędzy dwojgiem młodych ludzi

toczyły się naturalnym torem, aż Kallath w wieku osiemnastu lat został wezwany do Mal

Zeth, by rozpocząć karierę wojskową. Błyskawicznie przeszedł poprzez wszystkie

stopnie aż do stanowiska generała gubernatora okręgu Rakuth, jakie osiągnął w wieku

dwudziestu ośmiu lat, stając się w ten sposób najmłodszym generałem w historii. Rok

później udał się do Melcene, gdzie pojął za żonę księżniczkę Danerę.

W następnych latach dzielił swój czas między Melcene a Mal Zeth, budując wszędzie

twierdze i warownie, i kiedy w roku 3829 zmarł cesarz Molvan, Kallath był w pełni

przygotowany do objęcia władzy. Choć kilku innych pretendentów do tronu zmarło

nagle w tajemniczych okolicznościach, koronacji Kallatha w 3830 roku towarzyszyło

wiele sprzeciwów ze strony wysoko postawionych rodzin. Sprzeciwy zostały uciszone

brutalnie i skutecznie przez kohorty młodego władcy. Danera dała mu siedmioro

zdrowych dzieci, by zapewnić kontynuację linii Kallatha.

W następnym roku podróżując do Mal Zeth, Kallath przywiódł armię melceńską do

granicy Delchinu, gdzie stanęła w gotowości. W Mal Zeth wystosował ultimatum do

Walnego Zgromadzenia. Dysponował własną armią z okręgu Rakuth oraz ze

wschodnich prowincji w Karandzie, gdzie angarccy wojskowi gubernatorzy przyrzekli

mu lojalność. Wraz z wojskiem stojącym na granicy Delchinu dawało mu to absolutną

przewagę militarną. Zażądał, by obwołano go naczelnym dowódcą armii angarckiej. W

przeszłości często generałowie pełnili ten urząd, lecz to Walne Zgromadzenie

sprawowało wspólne rządy. Teraz żądanie Kallatha przyniosło coś nowego: jego

cesarska władza była dziedziczna i naczelne dowództwo Angaraku również miało

przechodzić z pokolenia na pokolenie. Generałowie zgodzili się bezradnie na owo

żądanie i Kallath rozpoczął swe panowanie na kontynencie jako cesarz Melceny i

naczelny dowódca Angaraku.

Integracja Melceny i Angaraku odbywała się burzliwie, lecz w końcu cierpliwość

melceńska zwyciężyła angaracką brutalność. Z biegiem lat stało się oczywiste, że

biurokracja melceńska była dalece bardziej skuteczna niż wojskowa administracja

angarcka. Biurokraci zajmowali się doczesnymi sprawami, jak parytety czy waluty. Stąd

był już tylko krok do powstania Kontynentalnego Biura Dróg. Przez kilkaset lat

biurokraci zarządzali każdym aspektem życia na kontynencie. Wyszukiwali

utalentowanych mężczyzn i kobiety nawet w najodleglejszych zakątkach Mallorei bez

względu na rasę. Wkrótce działy administracyjne złożone z Melcenów, Karandów,

Dalazjan i Angaraków przestały być rzadkością. Do roku 4400 przewaga biurokracji

stała się oczywista. Tymczasem stanowisko naczelnego dowódcy zaczęło tracić znaczenie.

Wydaje się, że nie istnieje konkretna data zespolenia w jedno tytułu cesarza Melceny i

cesarza Mallorei. Formalnie tytułu takiego nie używano aż do nieszczęsnego wydarzenia

na Zachodzie, które zakończyło się bitwą o Vo Mimbre.

Nawrócenie Melcenów na kult Toraka było pozorne. Pragmatycznie zaakceptowali

formy angarackiego kultu jedynie ze względów politycznych, i Grolimowie z pogardą

patrzyli na to, wciąż poddani woli Boga-Smoka, z religijną obsesją tak

charakterystyczną dla Angaraków.

I w 4850 Torak wyłonił się nagle z wieków odosobnienia w Ashabie. Ogromny szok

wstrząsnął Malloreą, kiedy żywy bóg z oszpeconą twarzą, skrytą za wypolerowaną

stalową maską, pojawił się u wrót Mal Zeth. Cesarz został usunięty, Torak przejął

władzę jako Kal Torak - Król i Bóg. Rozesłano posłańców do Cthol Murgos, Mishrak ac

Thull i Gar og Nadrak i w 4852 w Mal Zeth odbyła się narada wojenna. Dalazjan,

Karandów i Melcenów ogarnęło zdumienie na widok postaci, o której zawsze sądzili, iż

była jedynie mitem. Wstrząsnęła też nimi obecność uczniów Toraka.

Torak był bogiem i nie miał zwyczaju przemawiać, on wydawał rozkazy, lecz uczniowie -

Ctuchik, Zedar i Urvon - byli ludźmi i analizowali każdą sprawę z zimną pogardą.

Natychmiast dostrzegli, że społeczeństwo stało się prawie całkowicie świeckie, i powzięli

kroki, by zmienić tę sytuację. Dla Mallorei nadeszły czasy terroru. Grolimowie pojawiali

się wszędzie, a sekularyzacja była dla nich formą herezji. Odżyło dawno zapomniane

składanie krwawych ofiar wypełniane z fanatycznym entuzjazmem i wkrótce w całej

Mallorei nie było wioski, w której nie dymiłyby przerażające ołtarze. Jednym cięciem

uczniowie Toraka położyli kres tysiącleciom rządów wojskowych i biurokratów

zwracając Grolimom władzę absolutną. Wkrótce życie w Mallorei zostało całkowicie

podporządkowane woli Toraka.

Mobilizacja Mallorei podczas przygotowań do wojny z Zachodem wyludniła kontynent,

a klęska pod Vo Mimbre starła z powierzchni ziemi całą generację. Katastrofalna

kampania oraz śmierć Toraka z ręki Strażnika Rivy dopełniły demoralizacji Mallorei.

Trzęsący się, stary cesarz pojawił się po okresie spoczynku próbując odbudować

struktury biurokracji. Wysiłki Grolimów w celu utrzymania kontroli spotkały się z

powszechną nienawiścią. Bez Toraka nie mieli praktycznie żadnej realnej władzy.

Większość synów cesarza zginęła pod Vo Mimbre, lecz pozostało jedno utalentowane

dziecko - siedmioletni chłopiec. Cesarz spędził kilka ostatnich lat ucząc i przygotowując

syna do sprawowania władzy. Kiedy w końcu wiek uniemożliwił cesarzowi dalsze

sprawowanie swej roli, Korzeth, mający około czternastu lat, bezlitośnie usunął go z

tronu i zajął jego miejsce.

Po wojnie społeczeństwo malloreańskie podzieliło się ponownie na krainy Melcenę,

Karandę, Dalazję i Starożytną Malloreę. Zostały nawet podjęte pewne kroki w celu

dalszej dezintegracji na prehistoryczne królestwa istniejące jeszcze przed nadejściem

Angaraków. Dążenia te były szczególnie silne w księstwie Gandahar w południowej

Melcenie, w Zamad i Voresebo w Karandzie i w Perivor w Protektoratach

Dalazjańskich. Nie chcąc poddać się tak młodemu cesarzowi krainy te ogłosiły swą

niezależność. Wszystko wskazywało na to, że pozostałe księstwa również podążą tą

drogą. Korzeth zareagował natychmiast, by stłumić rosnącą falę rebelii. Chłopiec-cesarz

spędził resztę życia na koniu, dowodząc prawdopodobnie najbardziej krwawą kampanią

w historii świata. U kresu życia przekazał swemu następcy zjednoczoną Malloreę.

Potomkowie Korzetha wprowadzili inne rządy na kontynencie. Przed tragiczną w

skutkach wojną cesarz Mallorei często był tylko marionetką, podczas gdy realna władza

spoczywała w rękach urzędników. Teraz jednak tron cesarski oznaczał władzę

absolutną, której centrum przeniesiono z Melcene do Mal Zeth, co wiązało się ściśle z

wojskową orientacją Korzetha i jego następców. Jak to zwykle bywa, gdy władza

spoczywa w rękach jednego człowieka, intrygi stały się powszechne. Kwitły spiski, jako

że urzędnicy prześcigali się w dyskredytowaniu rywali i pozyskiwaniu przychylności

cesarskiej. Zamiast próbować powstrzymać te pałacowe knowania potomkowie

Korzetha podsycali je uważając, że poddani podzieleni wzajemnym brakiem zaufania

nigdy nie zjednoczą się, by rzucić wyzwanie władzy nadrzędnej.

Obecny cesarz, Zakath, zasiadł na tronie mając osiemnaście lat. Inteligentny, wrażliwy i

zaradny zdawał się zapowiedzią oświeconych rządów. Osobista tragedia sprawiła

jednak, że zszedł z początkowo obranej drogi stając się człowiekiem, przed którym

trzęsła się połowa świata. Obecnie żyje przepełniony obsesją władzy, a idea zostania

królem wszystkich Angaraków dominuje w jego umyśle od ponad dwóch dekad. Czas

pokaże, czy Zakathowi uda się zdobyć panowanie nad Zachodnimi Królestwami

Angaraku, lecz jeśli osiągnie swój cel, wówczas losy świata mogą zostać całkowicie

zmienione.

CZĘŚĆ PIERWSZA

Melcena

Rozdział I

Jej Wysokość Królową Drasni ogarnął melancholijny nastrój. Przez okno przystrojonej

na różowo komnaty gościnnej pałacu Boktora obserwowała swego syna Kheva i syna

Baraka z Trellheim, Unraka, bawiących się w skąpanym porannymi promieniami słońca

ogrodzie. Chłopcy weszli właśnie w wiek, kiedy wydało się, że gołym okiem można

dostrzec, jak rosną, a ich głosy balansowały niepewnie między chłopięcym sopranem i

męskim barytonem. Porenn westchnęła, wygładzając przód czarnej sukni. Od śmierci

męża królowa Drasni nosiła czarne szaty.

- Byłbyś z niego dumny, mój drogi Rhodarze - wyszeptała smutno.

Usłyszała słabe pukanie do drzwi.

- Tak? - odpowiedziała nie odwracając się.

- Jest tutaj Nadrak, który pragnie się z tobą zobaczyć, wasza wysokość - zaanonsował

starszy mężczyzna sprawujący funkcję głównego lokaja. - Mówi, że znasz go,

najjaśniejsza pani.

- Och?

- Mówi, że nazywa się Yarblek.

- Och, tak. Towarzysz księcia Kheldara. Wprowadź go, proszę.

- Jest z nim kobieta, wasza wysokość - dodał główny lokaj raczej zdegustowanym tonem.

- Używa słów, których wasza wysokość wolałaby nie słyszeć.

Porenn uśmiechnęła się ciepło.

- To musi być Vella - orzekła. - Słyszałam już wcześniej jej przekleństwa. Myślę jednak,

że nie mówi tego wszystkiego na poważnie. Zechciej, proszę, wprowadzić ich oboje.

- Natychmiast, wasza wysokość.

Strój Yarbleka jak zawsze sprawiał wrażenie wyświechtanego. W jednym miejscu rękaw

długiego czarnego płaszcza został prowizorycznie zszyty kawałkiem surowego rzemienia.

Wychudzoną twarz mężczyzny pokrywał wielodniowy, szorstki i ciemny zarost. Włosy

znajdowały się w kompletnym nieładzie, a jego zapach pozostawiał wiele do życzenia.

- Wasza wysokość - powiedział dostojnie, próbując na nieco chwiejnych nogach wykonać

dystyngowany ukłon.

- Już pijany, panie Yarbleku? - zapytała figlarnie Porenn.

- Nie, naprawdę nie, Porenn - odparł nie speszony. - To tylko niewielka niedyspozycja po

ostatniej nocy.

Królowa nie czuła się urażona faktem, że Nadrak zwraca się do niej po imieniu.

Potrzeba formalności nigdy nie istniała dla Yarbleka. Wraz z mężczyzną weszła piękna

nadracka kobieta o niebieskoczarnych włosach i oczach, w których migotały płomienie.

Miała na sobie obcisłe, skórzane spodnie i czarną, skórzaną kamizelę. Zza cholewek jej

wysokich butów wystawały srebrne rękojeści groźnych sztyletów, a dwa kolejne zatknęła

za szeroki skórzany pas okalający powabną talię. Skłoniła się z wdziękiem.

- Wyglądasz na zmęczoną, Porenn - zauważyła. - Myślę, że potrzebujesz więcej snu.

Porenn roześmiała się.

- Powiedz to ludziom, którzy przynoszą mi sterty pergaminów.

- Lata temu ustanowiłem sobie pewną regułę - powiedział Yarblek rozsiadając się bez

zaproszenia. - “Nigdy niczego nie zapisuj”. Oszczędza to czas, jak również trzyma mnie

z dala od kłopotów.

- Wydaje mi się, że słyszałam podobne słowa z ust Kheldara. Yarblek wzruszył

ramionami.

- Silk mocno stoi na ziemi.

- Nie widziałam was dość długo - zauważyła Porenn również siadając.

- Przebywaliśmy w Mallorei - wyjaśniła Vella rozglądając się po pokoju i patrząc z

Eddings David - Malloreon - 4 - Czarodziejka z Darshivy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: