Watson Ian - Lowca Smierci.pdf - Watson Ian - ssaaggaa

IAN WATSON

£OWCA śMIERCI

PrzełoŜył Michał Wroczyński

Michaelowi Bishopowi,

współtwórcy mostu na niebie

i ponad Atlantykiem.

Gdy wagon jednoszynowej kolei z Gracchus zostawił za sobą mrok ostatniego tunelu,

pogrąŜając się w skąpanej w miodowym blasku słońca dolinie, Jim Todhunter po raz pierwszy

ujrzał Egremont i serce się w nim rozradowało.

Dolina i leŜące w niej miasteczko faktycznie sprawiały — jak głosiła fama — sielankowe

wraŜenie; jeśli więc Jim Ŝałował początkowo nagłego wyjazdu z Gracchus i przerwanych

studiów nad śmiercią, to widok uroczego Egremont wynagrodził mu to w zupełności.

Gdy pociąg wjeŜdŜał juŜ na przedmieścia, Jim rozwinął mapę, którą przysłał mu Noel

Resnick, Mistrz Domu śmierci w Egremont, i próbował na jej podstawie ustalić to, co widzi za

oknami pociągu.

Otaczające dolinę wzgórza stały w ogniu jesiennych barw: pomarańczowych, czerwonych,

złotych. W jaskrawą tęczę liściastych drzew wrzynała się grubymi jęzorami brudna zieleń

sosnowo-świerkowych lasów. Po północnej stronie bielał potęŜny mur zapory wodnej, a ponad

nim skrzyło się błękitem zwierciadło jeziora Tulane z Ŝółtymi i czerwonymi cętkami Ŝagli

ślizgających się po jego toni jachtów.

Zachęcający był to obraz: sady, farmy, aleje wysadzane drzewami, srebrzyste rozbłyski

fontann między ogromnymi blokami mieszkalnymi i rojące się wokół niewielkie pojazdy

elektryczne. Barwne wagoniki Beadway, miejscowej kolejki linowej, sunęły niczym korale

nanizane na nitkę, wysoko ponad kopułami zakładów mikroelektronicznych.

Wreszcie samo śródmieście. Która budowla jest która? Czy to Centrum Telewizyjne, czy

Biuro Spisowe? A Dom śmierci?... Gdy pociąg zaczął zwalniać, Jim złoŜył starannie mapę i

schował do kieszeni.

Był jedynym pasaŜerem pociągu. Na szyi miał czerwoną, zawiązaną w luźny węzeł muszkę,

nieco dandysowski szczegół jego stroju — zwyczajnego, ciemnobrązowego garnituru,

stosowanego dla przewodnika śmierci. Garnitur ów, jakkolwiek surowy w kroju i ciemny w

barwie, nie miał nic z posępnej czerni sutanny. Sugerować miał zapewne bezkresne piaskowe

wydmy, sypiące tumanami piachu w podmuchach porywistego wiatru — nietrwałe, zmienne,

zawsze w ruchu, ciągle inne, wciąŜ nowe i nowe. Ta „wydma” wszakŜe buchała u szyi ogniem.

Rozprostował zdrętwiałe nieco po dwugodzinnej podróŜy nogi i wstał. Sięgnął do góry i zdjął

walizkę. Był wysokim, kruczowłosym męŜczyzną zbliŜającym się do czterdziestki. Miał zwyczaj

lekkiego garbienia się, jakby nie dowierzał futrynom drzwi, Ŝe są dostatecznie wysokie.

Na peronie czekała juŜ kobieta, zapewne Marta Bettijohn; Resnick obiecał, Ŝe ją właśnie

wyśle na dworzec po Jima. Była to pogodna, pulchna i niezwykle ponętna niewiasta o

róŜowych policzkach i jasnobłękitnych oczach. Miała na sobie Ŝółtą welwetową spódnicę i

brązową tweedową marynarkę z wpiętą w klapę srebrną odznaką Domu śmierci.

Widząc ów znaczek, Jim dotknął kciukiem swojej srebrnej rozetki i uśmiechnął się szeroko.

Postawił na ziemi walizkę i wyciągnął dłoń w stronę oczekującej kobiety.

— Cudowny dzień, Jim! A dla Egremont wyjątkowo cudowny!

— To brzmi nazbyt pochlebnie — Ŝachnął się lekko.

— Och, nie miałam wcale zamiaru...! Oczywiście, wszyscy cieszymy się z twego przybycia!

Ale mówiąc o cudownym dniu, miałam na myśli nie ciebie, a Normana Harpera, który święci

dziś dzień swego odejścia. Nasza D. i R. Nasza Duma i Radość. Nie wiedziałeś o tym, Jim?

Przebieg tej ceremonii będzie transmitowany w ogólnokrajowej sieci telewizyjnej. — Spojrzała

na zegarek. W Ŝadnym wypadku nie moŜemy się spóźnić.

— Tak, niewątpliwie...! Musiałem jakoś przegapić tę wiadomość. Ostatnimi dniami byłem tak

zapracowany...

— Rozumiem — pokiwała głową.

— A swoją drogą nie sądzisz, Ŝe przybyłem w szczególnie pomyślnym momencie? No

proszę, Norman Harper. Kto by pomyślał! Wiedziałem, Ŝe tutaj mieszka... Komu Dom

powierzył przewodnictwo jego śmierci?

PoŜałował natychmiast swego pytania, które mogło sugerować, Ŝe to on właśnie powinien

być przewodnikiem poety z tego tylko względu, Ŝe przybył z miasta. A za Ŝadną cenę nie

chciał wyjść na zŜeranego ambicją zarozumialca. Jednak Marta Bettijohn, jak się zdawało, nie

zwróciła uwagi na niezbyt fortunne pytanie Jima.

— Tak prawdę mówiąc, nie ma wśród nas nikogo, kto byłby odpowiednim dla niego

przewodnikiem śmierci. Tym szczęśliwcem jest Alice Huron, lecz sądzę, Ŝe to on raczej

będzie jej nauczycielem. Nie, nie dlatego, by Alice była złym przewodnikiem — wcale tak nie

uwaŜam. Ale to jest Norman Harper, sam rozumiesz... To on ją powiedzie.

Ruszyli w stronę wyjścia do oczekującego przed dworcem maleńkiego, elektrycznego

ranbouta. Jim niezdarnie ulokował swe długie nogi we wnętrzu pojazdu. A ponad ich głowami,

na jednym z peronów Beadway, mieszkańcy Egremont wsiadali do kolejnych, pojawiających

się dokładnie co pół minuty, wagoników.

— Ulica Harpera — oświadczyła z dumą Marta, gdy ich niewielki pojazd sunął środkiem

jezdni wyłoŜonej pastelową mozaiką z gumowych płytek. Potem wskazała palcem Spółdzielnię

Rolniczą i Bibliotekę, dwa potęŜne budynki w stylu neoklasycystycznym. Biblioteka znajdowała

się bliŜej kompleksu szkolnego, strzelistej konstrukcji ze szkła i stali, na którą składało się

kilkanaście zachodzących na siebie ziguratów. Z dalszych wyjaśnień Marty wynikało, iŜ mimo

Ŝe zasoby Biblioteki moŜna było zamawiać sobie bezpośrednio na domowe ekrany, to w

Egremont zalecano wypoŜyczanie tradycyjnych ksiąŜek. Miał to być kolejny dowód znaczenia i

autorytetu, jakim cieszył się tutaj Norman Harper. Poezja bowiem, by moŜna było ją w pełni

ocenić, wymaga osobistego kontaktu z ksiąŜką.

Gdy mijali szkołę, wysypała się z niej ze śmiechem i krzykiem gromada dzieci w róŜnym

wieku — najwyraźniej zbieranina z róŜnych klas. Młodsze przystawały na skraju jezdni,

machając rękami w stronę przejeŜdŜającego ranbouta; Marta odmachiwała im. Starsze

natomiast, ścigając się, wbiegały po schodach na peron Beadway.

— Jestem przewodnikiem w szkole — wyjaśniała Jimowi Marta. — Większość dzieciaków

obejrzy odejście Normana Harpera na ekranach. Pewna jednak liczba uczniów będzie w niej

uczestniczyć osobiście: młodość Ŝegna starość. Lecz raczej nie będzie tam wiele młodzieŜy.

W końcu to nie cyrk.

— Fakt!

— O tym, kto będzie uczestniczył w ceremonii, zadecydowała loteria w klasach. Tej

uroczystości na pewno nigdy nie zapomną... Tam, w dole, jest Mall! — wykrzyknęła,

zmieniając nieoczekiwanie temat. — Słyszałeś o naszym Mallu?

Był to długi pasaŜ wyznaczony kutymi w krysztale arkadami. Między poszczególnymi

sklepami rosły paprocie, drzewa i wysmukłe kaktusy. Gdzieniegdzie biły w niebo mlecznobiałe

strumienie wody z fontann. Tego popołudnia jednak na Mallu osób było niewiele.

— Musisz koniecznie wpaść do restauracji „Pod Trzema Iglicami”, o tam, poniŜej! Najlepsza

kuchnia w mieście. Specjalność: ryby, dania francuskie i potrawy wiejskie.

— A będziesz moim gościem?

Pogroziła mu palcem:

— Och, nie, ja wcale nie chciałam... Ale przy okazji... moŜe nie powinnam ci tego mówić

teraz, by nie odwracać twej uwagi od uroczystości Normana — ale na dzisiejszy wieczór

zorganizowaliśmy dla ciebie małe spotkanie zapoznawcze. Nad jeziorem. Ma być pieczony

pstrąg i kilkanaście butelek miejscowego białego wina. Wprost z Vinehouse.

— Brzmi to wspaniale.

Minęli Urząd Spokoju, ośmiokątny gmach z surowego kamienia o potęŜnym portyku i

dziedzińcu wysypanym Ŝwirem. Obok popularnych drzew laurowych rosły tam równieŜ cyprysy

posadzone w wielkich ceramicznych donicach. Pomiędzy nimi natomiast ustawiono

kilkanaście marmurowych posągów, które z daleka wyglądały jak słupy soli. Lub raczej jak

zamroŜone trupy, jakkolwiek w Egremont nie mogło być mowy o Ŝadnych zamarźlakach. Ta

społeczność była radośnie przystosowana... Być moŜe dlatego Jim został przeniesiony

właśnie tutaj: aby trochę naruszyć takie przystosowanie.

— MoŜe powinienem się zameldować?

— Nie ma pośpiechu, Jim. Nie dzisiaj! I tak większość urzędników bierze udział w

ceremonii. Tysiąc zaproszonych gości — to wymaga pełnej gali i dostojeństwa.

Pięć minut później byli juŜ w samym Domu śmierci, gdzie co pół minuty z napowietrznego

peronu Beadway spływał szeroką falą potok ludzi. Wszyscy oni kierowali się ku szerokim,

Ŝwirowym deptakom między zielonymi trawnikami. W alei dojazdowej, między Domem i

Szpitalem, zaparkowanych juŜ było kilkadziesiąt ranboutów.

Zarówno Szpital, jak i Dom mieściły się w dwu piramidach ze szkła i kamienia, z pnącymi się

w górę, kondygnacja za kondygnacją, ogrodami. Ponad szczytem Szpitala wznosił się lekarski

kaduceusz, a z wierzchołka drugiej piramidy — bliski kaŜdemu i przyjazny znak: srebrna

rozeta symbolizująca zamknięte koło Ŝycia i w porę ścięty kwiat.

Dom śmierci otaczała fosa z błękitną wodą, na której unosiły się liście nenufarów z kilkoma

spóźnionymi o tej porze roku kwiatami. I tylko jeden most, przerzucony nad tą wodą

zapomnienia, łączył Dom ze światem. Z trawiastego pagórka w odległym zakątku wyspy,

niczym z kadzielnicy, biła w niebo smuga dymu. W powietrzu unosił się delikatny zapach

drzewa sandałowego i Jimowi przyszło do głowy, Ŝe tam właśnie, pod tym wzgórkiem,

znajduje się krematorium. Kopulasty, marmurowy pawilon kontemplacji stał po przeciwległej

stronie wyspy: na gromadzący się zwolna tłum spoglądało stamtąd kilka starszych osób i

blade dziecko.

Na podium wzniesionym na głównym trawniku ustawiono pół tuzina krzeseł i mikrofon. Z

ukrytych głośników dobiegały tony muzyki: złocisty Koncert Brandenburski. Około tysiąca

widzów zostało uroczyście wprowadzonych przez wystrojonych w białe mundury Urzędników

Spokoju i posadzonych po turecku wprost na trawie. Na podium tymczasem pojawiło się

sześć osób, które zajęły krzesła i w skupieniu słuchały muzyki.

— Chodźmy.

Ciągnąc Jima za łokieć, Marta przepchnęła się przez rzędy widzów na sam front. Tam

usiedli na miękkiej, przystrzyŜonej krótko trawie.

— Ten po lewej to właśnie Norman Harper — szepnęła.

— Tak, wiem, poznałem jego twarz.

— Oczywiście.

Norman Harper był krępym, siwowłosym męŜczyzną o twarzy pobruŜdŜonej głębokimi, jak

wyŜłobiony wodą wapień, zmarszczkami. Oczy płonęły mu chorobliwym blaskiem.

— A to sam Noel. Noel Resnick.

Mistrz Domu, choć był masywnym i tęgim męŜczyzną, poruszał się i gestykulował z jakąś

wystudiowaną gracją. Przypominał słonia tańczącego w balecie i hipnotyzującego widzów, tak

Ŝe ci widzieli w nim wyłącznie lekkość i wdzięk. Resnick sprawiał wraŜenie człowieka

niesłychanie z siebie zadowolonego, co podkreślało jeszcze nieco karykaturalne rysy jego

postaci.

— Ta po prawej, to Alice Huron.

Jim spojrzał z uwagą na kobietę, która miała być przewodnikiem śmierci poety. Miała proste

i długie, czarne włosy, ciemne oczy, szeroki nos i wydatny podbródek. Jej palce, ozdobione

wieloma masywnymi pierścionkami, były smukłe i długie. Była chuda i niezwykle wysoka;

mierzyła dobre sześć stóp wzrostu, a jej wyprostowane plecy były zupełnym przeciwieństwem

wiecznie przygarbionego grzbietu Jima. Od pierwszego wejrzenia poczuł do niej niechęć;

zarówno za zaszczyt, jaki jej przypadł dzisiejszego dnia, jak i za jej postawę. Taka to się nigdy

nie uderzy o futrynę; belka sama ustąpi jej miejsca.

— Lama Ananda. — MęŜczyzna o ogolonej głowie i w luźnej szafranowej szacie wyglądał na

typowego człowieka Zachodu przebranego tylko na wschodnią modłę.

— Dr Claudio Menotti, nasz naczelny eutanazer — szeptała Jimowi w ucho Marta,

wskazując grubasa o rumianej twarzy, emanującego z siebie pogodę i jowialność. Miał wygląd

typowego operowego barytona.

— No i burmistrz Barnes. Mark Barnes.

Burmistrz Egremont był postawnym Murzynem w średnim wieku, o starannie utrzymanej,

spiczastej bródce a la Van Dyck. Rozglądał się akurat z uwagą po niebie, obserwując kilka

pierzastych, podejrzanie wyglądających chmur, zastanawiając się zapewne, czy nie są one

aby zapowiedzią deszczu. Ale nie zanosiło się na deszcz. Następnie skierował uwagę na

sporą gromadkę reporterów, którzy z kamerami na ramionach celowali obiektywami w stronę

podium.

Gdy wszyscy widzowie, łącznie z dziećmi, zajęli wyznaczone im miejsca, dźwięki muzyki

umilkły.

Powstał burmistrz Barnes. Zapadła cisza.

— Przyjaciele — zaczął, a w jego głosie była duma i Ŝarliwość.

— Minęły juŜ czasy samosterujących rakiet, dymów bitewnych, wojennych machin, huku

eksplodujących bomb i wystrzałów karabinowych. Minęły juŜ dawno. Ale nigdy nie zapomnimy

o długu zaciągniętym wobec ludzi takich, jak Norman Harper, którzy sprawili, Ŝe stało się to

moŜliwe...

Poeta schylił skromnie głowę. Prawdopodobnie tylko w swoim odczuciu był artystą; w

oczach innych był prawodawcą ludzkości. Herosem nowego świata.

— DąŜyliśmy świadomie do unicestwienia naszego pięknego świata, dąŜyliśmy do

samozagłady, gdyŜ nie potrafiliśmy godzić się ze śmiercią. śmierć była w tamtych dniach

czymś, co miało dotyczyć wyłącznie innych ludzi, nigdy nas samych. Wypychaliśmy zmarłych z

naszego Ŝycia uznając ich za obcych, którzy z nami nie mieli nic wspólnego. Wygnaliśmy

śmierć z naszych granic, niosąc ją na terytorium wroga. A kiedy juŜ się z tym uporaliśmy, obcy

— cudzoziemcy — przychodzili z kolei ze śmiercią do nas... Och, jakie snuto wówczas

fantazje na temat Ŝycia pozagrobowego, reinkarnacji nawet, nie poświęcając przy tym jednej

bodaj myśli, jednej chwili uwagi własnej śmierci, która kładła kres naszemu Ŝyciu...

Jim rozsiadł się wygodnie i słuchał z uwagą. Głos burmistrza niósł się w tej chwili przez cały

kraj. Czy, zwaŜywszy wypadek w Gracchus, przemowa ta oznacza początek kampanii

wymierzonej przeciwko studiom nad Ŝyciem pozagrobowym? Skoro stale istnieją ludzie

przekonani, Ŝe dusza ludzka moŜe być nieśmiertelna, Ŝe dusza człowieka, który głęboko w to

wierzy, moŜe wygrać walkę ze śmiercią, to przemowa ta rzeczywiście moŜe mieć głębsze

znaczenie. Wszak skoro istnieje nadzieja na przeŜycie śmierci, czyŜ nie jest to równoznaczne

zaprzeczeniu śmierci w ogóle?

— Obrona — utoŜsamiona wówczas z ochroną przed śmiercią nieznaną — stała się jednym

z najpotęŜniejszych motorów postępowania człowieka na Ziemi. Prosperowaliśmy wspaniale!

Osiągnęliśmy niesłychane bogactwa: bomby, pociski, samoloty bojowe! A ileŜ zadowolenia

czerpaliśmy z widoku śmierci innych ludzi!

MoŜliwe, Ŝe to był początek kampanii skierowanej przeciwko zamarźlakom. ¯ adne ciało raz

zamroŜone nie powróciło juŜ do Ŝycia, a osoby, które całe Ŝycie optowały na rzecz badań

naukowych nad zamraŜaniem, odchodziły z Ŝycia pogodzone i pełne wdzięczności. Mimo to

ludzie tacy wciąŜ istnieją, stanowiąc rodzaj uprzywilejowanej opozycji w stosunku do Domów

śmierci i dobrodziejstw eutanazji w odpowiednim momencie. MoŜliwe, iŜ niektórzy z nich

wyobraŜają sobie, Ŝe „przetrwają” erę Dobrej śmierci, by doczekać czasów zaprzeczenia

śmierci. To faktycznie mogło być ich skrytą ambicją. Najwidoczniej jednak sami nie wierzą w

nieśmiertelność duszy, skoro — gdy nadchodzi śmiertelna choroba lub po prostu w Biurze

Spisowym wyciągnięta zostaje ich karta — nie zamraŜają się. Lecz ich dusza była tu inną

sprawą.

Dusza — czy koszmar?

— Przyjaciele, z wojny czerpaliśmy w tamtych dniach całą naszą moc i siłę, gdyŜ ludzie,

którzy przeŜyli działania wojenne, w magiczny sposób pokonywali śmierć. Nasi chłopcy,

wracając do domu z frontu, stawali się naszymi nieśmiertelnymi. Niejako odraczali godzinę

zła. PrzeŜyli tych z drugiej strony. Tak więc zrodził się plan wojny największej ze wszystkich —

wojny totalnej. Gdybyśmy przeŜyli piekło takiej wojny, ugodzilibyśmy śmierć w samo serce! W

rezultacie, pragnąc zniszczyć śmierć, która jest przecieŜ w nas wszystkich, byliśmy o krok od

zadania samym sobie ostatecznego ciosu...

— AŜ nazbyt prawdziwe — mruknęła Marta, a Jim machinalnie przytaknął.

Chciałby tak bez zastrzeŜeń w to wszystko wierzyć. Popołudnie było takie złociste. Jednak

fakt, Ŝe Norman Harper wybrał na swoje odejście właśnie ten dzień — dzień przyjazdu Jima

— był co najmniej dwuznaczny.

Czy rzeczywiście decyzja odejścia naleŜała do poety? A moŜe został do niej nakłoniony ze

względów politycznych?... Jim odrzucił tę myśl. Norman Harper wyglądał na zupełnie

pogodzonego z samym sobą; cała „kampania” mogła być czczym wymysłem Jima. Wszystko,

co powiedział Burmistrz, było oczywistą prawdą. Pewnego dnia — w przyszłości — gdy śmierć

na dobre juŜ stanie się drugą naturą człowieka, przemowy takie staną się zbędne.

Rozglądając się po twarzach otaczających go widzów, uświadomił sobie, jak bardzo juŜ

śmierć stała się drugą naturą ludzką, zwłaszcza w odczuciu młodszego pokolenia. Przyszła

mu myśl, absurdalna refleksja, Ŝe wszystko to jest anachronizmem, czymś przestarzałym.

Natychmiast wymazał tę myśl z pamięci. Był wszak przewodnikiem w Domu śmierci; bardzo

dobrym i cenionym przewodnikiem. Wierzył, głęboko wierzył w to, co robi — szedł pewnym

krokiem po wytyczonej ścieŜce, która uratowała trzecią część rasy ludzkiej od zagłady. JakŜeŜ

moŜe być anachronizmem? Wszak świat był taki przez większą część jego Ŝycia.

— Lecz nikła garstka ludzi pojęła: byli to ludzie tacy, jak nasz Norman Harper. Oni to

wyciągnęli dłoń w stronę śmierci, sprawili, Ŝe śmierć stała się dla nas czymś naturalnym i

bliskim. Z nimi to — im równieŜ naleŜy się nasza wdzięczność — Norman Harper

zapoczątkował wielki ruch, który doprowadził do Domów śmierci i przebudowy struktury

naszego całego społeczeństwa. Jak zły sen przeminął Wielki Lęk. Dzięki temu, Ŝe

zaakceptowaliśmy bez reszty śmierć jako naszą nieodłączną część, znów zaświtała przed

nami jutrzenka przyszłości. I za to, Normanie, dziękujemy ci z całego serca.

Burmistrz Barnes skończył i usiadł na swoim miejscu.

— AleŜ on mówi — szepnęła z podziwem Marta. — Sam mógłby zostać przewodnikiem.

Jim pokręcił przecząco głową.

— Nie, on jest tylko zdolnym politykiem i mówcą. A do umierającego nie wygłasza się

przemówień.

— Oczywiście, Ŝe nie. Niemniej jednak...

Po burmistrzu wstał Noel Resnick, Mistrz Domu śmierci. Przemawiając wykonywał

przedziwny powolny, hipnotyczny taniec wokół mikrofonu wyciągając się to w lewo to w prawo

na palcach stóp. Podobny taniec wykonuje zazwyczaj jąkała, który zaciąwszy się, w ten

właśnie sposób stara się poradzić sobie z opornym słowem.

— ...trudno było dyskutować z własną śmiercią — ciągnął pewnym głosem Resnick. — W

konsekwencji tak zwani „ludzie dobrej woli” głosili otwarcie swe idee, a przeciwników i

oponentów piętnowali mianem zdrajców, czyniąc ich kozłami ofiarnymi i stawiając pod

pręgierzem. A działo się tak właśnie dlatego, Ŝe owi ludzie „dobrej woli” wyparli się własnej

śmierci. A szafowali śmiercią hojnie, wbijając ją, niczym oszczep, w piersi wrogów, których

sami zresztą stworzyli. Hasłami w tamtych przeraŜających dniach były siła, konfrontacja,

zwycięstwo. DąŜyli do wojny — o wolność, o równość, o prawa człowieka czy jak to inaczej

nazwać — nawet za cenę totalnej zagłady wszystkich i wszystkiego. Ale rzeczywistym

imieniem ich nieprzyjaciela była zawsze śmierć. Ostatecznie jednak historia potoczyła się tak,

Ŝe nie istnieje juŜ wróg zwany „śmiercią”. Wojna się skończyła. Wojny nie ma. Zapanował

pokój. Nie istnieje druga strona. Istnieje tylko „tutaj” i „my”.

Bez wątpienia Resnick równieŜ był zręcznym politykiem i doskonałym mówcą. CzyŜby

konkurował z burmistrzem Barnesem? Ta sprawa Jima w ogóle nie obchodziła; tylko myśl

taka przeszła mu przez głowę. Pomyślał teŜ, Ŝe Resnick jest nieustępliwy i uparty: potrafił

przezwycięŜyć nawet wadę wymowy. Mistrz o wiele większego przecieŜ Domu śmierci w

Gracchus był bardziej tolerancyjny i wykazywał większe zrozumienie, lecz i on w końcu stracił

cierpliwość.

Ponad głowami zgromadzonych, z donośnym krzykiem i łopotem skrzydeł przeleciało stado

dzikich gęsi uformowanych w kształt litery V. Co sprawia, Ŝe gęsi posiadają taki zmysł

symetrii? Chyba ten sam instynkt, który kaŜe dziecku uczyć się cyklu: po nocy dzień, po dniu

noc. Jawa i sen, sen i jawa. Na swój infantylny sposób dzieciak zaczyna pojmować, Ŝe

podobna relacja zachodzić musi równieŜ w zgodnym cyklu Ŝycia i śmierci. Skoro śmierć idzie

za Ŝyciem, kolejne Ŝycie musi postępować za śmiercią...

DlaczegoŜ zatem ma być to fałszywy wniosek, Ŝe to ten sam odwieczny instynkt kaŜe

gęsiom formować klucz w kształcie V?

Jim potrząsnął głową, jakby chciał odgonić natrętne myśli — wytrząsnąć brudny i

doskwierający osad pomysłów i złudzeń dawnych, bałamutnych czasów, których sam dobrze

nie znał.

Przeniósł wzrok na ufną, pozbawioną rozterek i wątpliwości Martę, celebrującą wraz z całym

tłumem radosne święto śmierci, nieodłącznej towarzyszki Ŝycia. Skupił następnie uwagę na

centralnej postaci festynu: siwowłosym poecie, któremu społeczeństwo składało ostatni hołd.

Resnick, kołyszący się pod mikrofonem niczym wielkie wahadło, usiadł w końcu.

Powstał Norman Harper. Wyciągnął w stronę widowni swe wielkie, sękate dłonie.

— Nadszedł dzień mego odejścia — odezwał się z emfazą. — Nie będę przemawiał. JakŜe

mógłbym zresztą iść w konkury z mymi poprzednikami! — zachichotał lekko. — W zamian

pozwólcie mi, proszę, zacytować tylko ulubione ustępy z mej własnej Księgi śmierci.

Poeta zamknął oczy i jak ślepy Homer, zaczął recytację:

Embrion ptaka ginie, częściowo umiera

Skoro się w świat szeroki na skrzydłach wybiera.

Zanim barwny motyl ponad pola ruszy.

Zielona gąsienica równieŜ umrzeć musi.

I nikt juŜ dziś po śmierci nie idzie do Nieba,

Choć człowiek tak jak dawniej umierał — umiera.

Bo śmierć i Ŝycie jak syjamscy bliźniacy

Konfliktu nie znając — są zawsze jednacy...

— Straszliwe wierszydła — mimowolnie mruknął Jim.

— Cicho! — syknęła Marta. — Co powiedziałeś?

— Nic takiego, przepraszam.

KaŜde Ŝycie zawiera kilka generacji

Narodzin i śmierci: tranzytowych stacji

Po to, by długi pociąg w końcu dotarł celu.

Wrócił w przeszłość — skąd ruszył — spoczął w weselu.

Własnej śmierci nikt z nas się wyprzeć nie zdoła

Watson Ian - Lowca Smierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: