Wells Herbert George - Sen.pdf - Wells Herbert George - ssaaggaa

HERBERT GEORGE WELLS

SEN

POWIEść

PRZEK£AD AUTORYZOWANY J. SUJKOWSKIEJ

T£OCZONO W ZAK£ADACH GRAFICZNYCH "DRUKARNIA BANKOWA",

WARSZAWA, MONIUSZKI 11.

1929 R.

CZęść I.

JAK POWSTA£ HENRYK MORTIMER SMITH?

ROZDZIA£ PIERWSZY

WYCIECZKA.

Sarnac pracował prawie bez przerwy przez większą część roku nad pewnemi bardzo

subtelnemi reakcjami, zachodzącemi w komórkach nerwowych systemu sympatycznego.

Wstępne badania otworzyły przed nim świeŜe i zdumiewające moŜliwości. Te zaś z kolei

ukazały mu horyzonty jeszcze rozleglejsze i bardziej nęcące.

Pracował moŜe za gorliwie, gdyŜ pomimo Ŝe nadzieje jego i ciekawość nie straciły wcale na

natęŜeniu, to przecieŜ zdał sobie sprawę, Ŝe zaczyna manipulować z mniejszą delikatnością

wyczucia, i Ŝe mózg jego nie funkcjonuje juŜ z taką akuratnością i zwrotnością, jak

poprzednio.

Najwidoczniej potrzebował wypoczynku. Doszedł do końca rozdziału swej pracy i chciał

nabrać sił do nowego początku. Słoneczna Iskra z dawna cieszyła się myślą, Ŝe wyjadą

razem. I ona równieŜ była w takiej fazie pracy, Ŝe mogła sobie pozwolić na przerwę, to teŜ

oboje wyruszyli razem na wędrówkę wśród gór i jezior.

Stosunki ich przeszły właśnie w bardzo rozkoszne stadjum. Znajomość ich i przyjaźń

datowały się juŜ od dość dawnych czasów, tak, Ŝe czuli się ze sobą zupełnie swobodnie, ale

nie do tego stopnia, Ŝeby stracić intensywne, obopólne zainteresowanie dla swoich osób i

poczynań.

Słoneczna Iskra kochała się w Sarnacu na zabój i radowała się tą miłością, on zaś czuł się

zawsze w jej towarzystwie szczęśliwy i przyjemnie podniecony. Słoneczna Iskra odznaczała

się głębszą uczuciowością i wnikliwością w sprawach sercowych, niŜ jej kochanek.

Rozprawiali o wszystkiem z wyjątkiem pracy Sarnaca, gdyŜ pragnęli wypocząć i nabrać sił do

nowej pracy. O swej własnej pracy Słoneczna Iskra mówiła duŜo i często. Odtwarzała piórem

obrazy szczęścia i niedoli dawno minionych wieków, i umysł jej przepełniały rozwaŜania na

temat myśli, i uczuć, oŜywiających niegdyś śpiących w grobach przodków.

Przez kilka dni pływali łódkami po wielkiem jeziorze, Ŝeglowali i wiosłowali, czasami znów

pozostawiali czółno koło jakiejś wysepki, wśród słodko woniejącego sitowia i kąpali się i

pływali. Przenosili się z jednego pensjonatu do drugiego nad brzegiem wody i narobili wiele

interesujących i ekscytujących znajomości.

W jednym pensjonacie, bawił 98-letni starzec, który na schyłku Ŝycia zajmował się wyrobem

posąŜków wielkiej piękności i prawdy Ŝyciowej. Zdumienie ogarniało, gdy się patrzało, jak glina

przybierała w jego rękach Ŝywe kształty. Ponadto umiał przyrządzać w pewien bardzo

apetyczny sposób ryby z jeziora - przyprawiał ich wielki półmisek i częstował wszystkich

chwilowych mieszkańców willi.

Poznali równieŜ jednego muzyka, który skłonił Słoneczną Iskrę, by mu opowiadała o dawno

minionych czasach, a potem wygrał na klawjaturze uczucia minionych pokoleń. Zagrał jedną

rzecz, która, jak wyjaśnił, powstała przed dwoma tysiącami lat. Twórcą jej był niejaki Chopin, a

nosiła tytuł etiudy Rewolucyjnej. Słoneczna Iskra nie mogła wprost uwierzyć, Ŝeby fortepian

mógł wyrazić tak namiętne porywy niechęci i buntu. Później wygrywał dziwaczne, gniewne,

bojowe melodje i zgrzytliwe marsze z dawnych czasów, wreszcie zaimprowizował coś

własnego, huczącego namiętnością i wzburzeniem.

Słoneczna Iskra, siedząc pod złotą latarnią, przysłuchiwała się muzyce i przyglądała

zwinnym palcom artysty, ale Sarnac doznał wstrząśnienia, o wiele głębszego, W Ŝyciu rzadko

mu się zdarzało słuchać muzyki, ten zaś muzyk zdawał się otwierać wierzeje na rzeczy,

głębokie, ciemne i gwałtowne, które od dawien dawna zamknęły się przed duchowym

wzrokiem ludzkości.

Uczony siedział z policzkiem, wspartym na dłoni, z łokciem na parapecie ogrodowego muru,

spoglądając poprzez stalowo-błękitne jezioro na ciemniejące zwolna niebo. Migotały gwiazdy,

ale niebawem olbrzymi zwał chmur, w kształcie półksięŜyca niby zaciskająca się ręka, zaczął

je zagarniać w kolosalną pięść ciemności.

MoŜe jutro będzie deszcz. Latarnie wisiały nieruchomo, tylko od czasu do czasu lekki

podmuch wiatru wprawiał je w przelotne kołysanie. Niekiedy znów wielka biała ćma

nadlatywała z ciemności, trzepotała się chwilę między latarniami i znikała. Za moment

ukazywała się z powrotem albo teŜ nadlatywała inna towarzyszka, taka samą, jak i ona.

Chwilami te przelotne widziadła zjawiały się po trzy, cztery naraz. Wydawało się, Ŝe tej nocy

były one jedynemi owadami, które z nastaniem zmierzchu wychyliły się z tajemniczych

kryjówek.

Słaby plusk w dole skierował uwagę Sarnaca na światło łodzi, która wynurzyła się z

granatowych toni zmroku i podpłynęła tuŜ pod wał, zamykający taras. Było to okrągłe, Ŝółte

światło niby rozpłomieniona pomarańcza. Słychać było, jak wciągnięto wiosła i jak ustało

kapanie wody, ale ludzie w łodzi nie poruszali się, dopóki muzyk nie skończył na dobre grać.

Wtedy weszli po schodkach na taras i poprosili gospodarza o pokoje na nocleg. Obiad zjedli w

innem miejscu, w górze jeziora.

Było ich czworo. Dwoje rodzeństwa o pięknym czarnym południowym typie i dwie piękne

kobiety, jedna błękitno-, a druga - piwno-oka, najwidoczniej bardzo przywiązane do brata i

siostry. Weszli i zaczęli rozmawiać o muzyce, a następnie o wielkiej wyprawie, jaką obiecali

sobie urządzić w ogromne góry, rozciągające się nad jeziorami.

Brat i siostra nosili imiona: Promiennego i Gwiaździstej. Zadaniem ich Ŝycia, jak wyjaśnili,

było wychowywanie zwierząt, do czego mieli prawie instynktowną skłonność i wrodzoną

zdolność. Dwie młode blondynki, Wierzba i świecąca Muszka, były elektrotechniczkami.

W ciągu kilku ostatnich dni Słoneczna Iskra spoglądała co chwila tęsknym wzrokiem na

błyszczące pola śniegowe, przejęta pragnieniem udania się w śnieŜne góry, które zawsze

miały dla niej po prostu magiczny urok. Wmieszała się bardzo skwapliwie do rozmowy o

górach, i niebawem postanowiono,, Ŝe ona wraz z Sarnacem przyłączą się do nowo

poznanego towarzystwa i razem wedrą się na upragnione szczyty. JednakowoŜ przed

pójściem w góry chcieli oboje zwiedzić jakieś staroŜytne mury, które właśnie odkopano w

dolinie, graniczącej z jeziorem od stromy zachodu. Czwórka nowoprzybyłych okazała Ŝywe

zainteresowanie ruinami i zmieniła swe plany celem obejrzenia ich w towarzystwie Słonecznej

Iskry i Sarnaca. Potem wszyscy sześcioro mieli się udać w góry.

Wspomniane ruiny liczyły pewnie więcej niŜ dwa tysiące lat wieku.

Były to szczątki staroŜytnego miasteczka, dosyć duŜej stacji kolei Ŝelaznej i tunelu,

przechodzącego prosto przez góry. Tunel zawalił się, ale odkopujący, posuwając się ze swemi

pracami wzdłuŜ jego linji, znaleźli kilka zgruchotanych pociągów, które najwidoczniej były

przepełnione wojskiem i uciekinierami.

Szczątki tych nieszczęśliwych, pogryzione przez szczury i robactwo, były rozrzucone po

wagonach i szynach toru kolejowego. Jasnem było, Ŝe tunel został zatarasowany za pomocą

materjałów wybuchowych, a wszyscy ludzie, znajdujący się w pociągach, Ŝywcem pogrzebani

pod gruzami.

Później zniszczono miasto, a wszystkich mieszkańców wytruto gazami trującemi, ale nie

wiadomo było jeszcze, co to były właściwie za gazy, i badania trwały w dalszym ciągu. Gazy te

miały jakieś konserwujące właściwości, gdyŜ wiele ciał zachowało się nie tyle w postaci

szkieletów, ile mumij, a w wielu domach znaleziono sporo ksiąŜek, papierów i przedmiotów; z

papier m?ché w zupełnie dobrym stanie. Zachowały się nawet tanie, bawełniane towary,

jakkolwiek straciły wszelką barwę.

Po tej wielkiej katastrofie, ta część świata musiała przez czas pewien faktycznie pozostać

niezamieszkaną. Wkrótce bowiem obsunięcie się ziemi zablokowało niŜszą część doliny i

zatamowało jej wody, które zalały miasto, pokryły je rzadkim mułem i zapieczętowały

kompletnie tunel. Obecnie przekopano zaporę, osuszono z powrotem dolinę i wydobyto na

światło dzienne wszystkie te ślady jednej z charakterystycznych klęsk ostatniego okresu wojen

w historji ludzkości.

Wycieczkowicze, udawszy się na miejsce, doznali bardzo silnego wstrząśnienia, aŜ zbyt

silnego, Ŝeby to odczuć jako przyjemność, zaś na zmęczonym umyśle Sarnaca zrodziło to

szczególnie głębokie wraŜenie. Przedmioty, znalezione w mieście, umieszczono w długiej

muzealnej galerji, zbudowanej ze szkła i stali. Było tam wiele ciał, prawie nienaruszonych;

stara, chora kobieta, zabalsamowana przez gaz, została złoŜona z powrotem na łóŜku, z

którego ją zniosła woda, a w kołysce umieszczono równieŜ z powrotem pomarszczone,

maleńkie dziecko. Prześcieradła i kołdry zbielały i zbrunatniały, ale łatwo się było zorjentować,

jak niegdyś wyglądały.

Zdaje się, Ŝe ludzie zostali zaskoczeni niespodziewanie w czasie przygotowywania

południowego posiłku; w wielu domach ponakrywano do stołów. I teraz, po 20 wiekach,

badacze staroŜytności wydobyli z pod pokładów mułów, zielsk i ryb starodawne fabryczne

obrusy i naczynia stołowe. Nagromadziły się wielkie stosy tych Ŝałosnych bezbarwnych

resztek po minionem Ŝyciu z owych czasów.

Zwiedzający nie posunęli się daleko w głąb tunelu; byli w takim nastroju, Ŝe świadomość

okropności, jakieby tam zobaczyli, wydała im się zbyt wstrząsająca, a nadto Sarnac potknął

się o szynę i skaleczył rękę o wystający odłamek stłuczonej szyby w oknie wagonu. Rana była

bardzo bolesna i nie goiła się tak prędko, jak się tego moŜna było spodziewać, zupełnie, jakby

dostała się do niej jakaś trucizna. Noc przepędził bezsennie.

Przez resztę dnia rozmawiano o strasznych czasach ostatnich wojen świata i okropnościach

ówczesnego Ŝycia. świecąca Muszka i Słoneczna Iskra pomyślały, Ŝe egzystencja musiała się

wtedy wydawać nieznośnym cięŜarem, przędzą nienawiści, terroru, braków i niewygód od

kołyski aŜ do grobu.

Promienny wszakŜe wystąpił z twierdzeniem, Ŝe ludzie ówcześni byli niemniej szczęśliwi lub

nieszczęśliwi niŜ om sam; Ŝe dla kaŜdego człowieka w kaŜdym wieku istnieje pewien stan

normalny, i ewentualne wyniesienie się nadzieją lub odczuciem ponad poziom codzienności

stanowi szczęście, a obniŜenie tego poziomu - nieszczęście. Wszystko jedno, jaki jest w

danym razie ten stan normalny.

- W obydwóch kierunkach dochodzili do ostateczności - mówił. - W Ŝyciu ich było więcej

ciemności i bólu, ale nie więcej nieszczęścia.

Słoneczna Iskra skłaniała się do tej samej opinji; za to Wierzbina wystąpiła z zarzutami

przeciwko psychologicznym wywodom Promiennego, dowodząc, Ŝe moŜliwy jest stan ciągłej

depresji - w chórem ciele lub w Ŝyciu, pędzonem pod przymusem i grozą. Mogły być istoty, z

natury nieszczęśliwe, zarówno, jak i stale i zasadniczo szczęśliwe.

- Naturalnie - wtrącił Sarnac - pod warunkiem istnienia jakiejś modły na zewnątrz ich

samych.

- Ale dlaczego oni prowadzili takie wojny? - wykrzyknęła świecąca Muszka. - Dlaczego

wyrządzali sobie nawzajem takie straszne, rzeczy ? Wszak byli ludźmi, takimi, jak i my?

- Ani Jepszymi - rzekł Promienny - ani gorszymi,- z punktu widzenia ich wrodzonych

właściwości. To nawet nie sto pokoleń temu.

- Ich czaszki były takie duŜe, jak nasze, i tak samo dobrze ukształtowane.

- Ci biedacy w tunelu! - westchnął Sarnac.

- Ci nieszczęśnicy zaskoczeni w tunelu! Ale kaŜdy człowiek w owych wiekach musiał się

czuć jak zaskoczony w tunelu.

Niebawem dogoniła ich burza i przerwała rozmowę. Szli w górę wąskim przesmykiem ku

pensjonatowi, połoŜonemu nad jeziorem, i właśnie, gdy znajdowali się koło wierzchołka

przesmyku, wybuchła burza. Błyskawice były wprost straszliwe, i piorun uderzył w sosnę,

znajdującą się w odległości niecałych stu jardów. Na ten widok wydali okrzyk radości.

Rozpętanie Ŝywiołów, huk i trzask napełniły wszystkich wesołem podnieceniem. Deszcz

chłostał ich nagie, silne ciała, a wicher dął chwilami tak silnie, Ŝe zatrzymywali się, ledwie

mogąc ustać, niezdolni zrobić kroku naprzód, co nie przeszkadzało im zaśmiewać się prawie

do utraty tchu.

Mieli kłopoty ze ścieŜką i wątpliwości, czy nie zabłądzili. Przez czas pewien z powodu ogni,

wybuchających na skałach i drzewach, stracili orjentację. Idąc ciągle z biegiem płynącej

strumieniem wody deszczowej, opryskując się i potykając, dostali się wreszcie na zalaną.,

skalistą ścieŜkę i stamtąd do miejsca przeznaczenia.

Przemoknięci byli jak po pływaniu, zgrzani i rozpaleni, tylko Sarnac, który przyszedł ze

Słoneczną Iskrą za innymi, był zmęczony i zziębnięty. Gospodarz pensjonatu zamknął

okiennice i rozpalił dla nich wielki ogień z szyszek i gałęzi sosnowych, poczem przygotował

gorący posiłek.

Po chwili znów zaczęli rozmawiać o odkopanem mieście i o zeschniętych ciałach, leŜących

cicho w elektrycznem świetle oszklonych sal muzealnych, tych biednych ciałach, obojętnych

na zawsze na blaski słońca i burze Ŝycia.

- Czy oni się kiedy śmiali tak, jak my? - zapytała Wierzbina. - dla samej radości Ŝycia?

Sarnac prawie się nie odzywał. Siedząc koło ognia, rzucał weń sosnowe szyszki i przyglądał

się, jak stawały z trzaskiem w płomieniach. Wkrótce wstał, wytłumaczył się zmęczeniem i

poszedł do łózka.

Deszcz lał rzęsiście przez całą noc i prawie do południa dnia następnego, ale potem

nastąpiło nagłe wypogodzenie. Po południu mała gromadka wybrała się na wycieczkę przez

dolinę w góry, które postanowili przebyć pieszo. Szli powolnym marszem i w półtora dnia

zrobili zaledwie łatwy kurs jednodniowy. Deszcz napełnił świeŜością górną dolinę i zasłał

ziemię mnóstwem kwiecia.

Następny dzień był pogodny i złocisty. Wczesnem popołudniem doszli do płaskowzgórza,

pokrytego łąkami i złotogłowiem, i tam rozsiedli się, by spoŜyć przyniesione zapasy.

Znajdowali się tylko o dwie godziny drogi od górskiego schroniska, dokąd mieli się udać na

nocleg, i nie było się czego śpieszyć.

Sarnac rozleniwił się na dobre. Wyznał, Ŝe jest bardzo śpiący. W nocy miał gorączkę, a we

śnie majaczyli mu się ludzie, pogrzebani w tunelu i zabici przez gazy trujące. Pozostali wyrazili

Ŝartobliwie zdumienie, Ŝe ktoś moŜe chcieć spać wśród białego dnia, ale Słoneczna Iskra

postanowiła nad nim czuwać.

Wyszukała mu miejsce na murawie, a on połoŜył się obok niej i usnął tak nagle i ufnie, jak

małe dziecko, z policzkiem, przytulonym do jej boku. Siedziała nieruchomo niby piastunka,

gestami nakazując innym milczenie.

- Potem będzie znów zdrowy - zaśmiał się Promienny j, w towarzystwie świecącej Muszki

czmychnął w jedną stronę, podczas gdy Wierzbina i Gwiaździsta udały się w drugą, by

wdrapać się na pobliski skalisty występ, z którego, jak sądziły, roztaczał się rozległy i moŜe

bardzo piękny widok na połoŜone w dole jeziora.

Przez czas pewien Sarnac leŜał cicho, pogrąŜony w głębokiem uśpieniu, ale potem zaczął

się poruszać i rzucać. Słoneczna Iskra pochyliła się nad nim troskliwie, prawie Ŝe dotykając

jego głowy swoją ciepłą twarzą. Znów się uspokoił na chwilę, ale niebawem jął się miotać,

przyczem mruczał coś, z czego nie mogła rozróŜnić ani słowa.

Odwrócił się od niej, wyrzucił przed siebie ramiona i zawołał:

- Nie mogę tego znieść, nie mogę: Teraz nic juŜ tego nie zmieni. Jesteś nieczysta, skalana.

Objęła go łagodnie i ułoŜyła znów w wygodnej pozycji, niby piastunka dziecko.

- Kochanie! - szepnął i przez sen wyciągnął rękę ku jej ręce.

Kiedy tamci powrócili, przebudził się właśnie.

Siedział na trawie z sennym wyrazem twarzy, a przy nim klęczała Słoneczna Iskra z ręką na

jego ramieniu.

- Przebudź się! - mówiła. Spojrzał na nią tak, jakby jej nie poznawał, a potem zwrócił

zdumione oczy na Promiennego.

- A więc istnieje drugie Ŝycie! - rzekł w końcu.

- Sarnac! - krzyknęła Słoneczna Iskra, potrząsając nim z całej siły. - Czy mnie nie

poznajesz?

Przesunął ręką po twarzy.

- Tak - odparł powoli. - Nazywasz się Słoneczna Iskra. Zdaje się, Ŝe pamiętam. Słoneczna

Iskra... Nie, Hetty. Nie, chociaŜ jesteś bardzo podobna do Hetty. Dziwne! A ja - ja nazywam

się Sarnac. Naturalnie! Jestem Sarnac.

Roześmiał się i spojrzał na Wierzbinę.

- A myślałem, Ŝe nazywam się; Henryk Mortimer Smith - ciągnął dalej. - Doprawdy, tak

myślałem. Przed chwilą byłem Henrykiem Mortimerem Smithem..... Henrykiem Mortimerem

Smithem.

Rozejrzał się naokoło.

- Góry - rzekł. - Słońce, białe narcyzy. Naturalnie, weszliśmy tutaj, dzisiaj rano. Słoneczna

Iskra opryskała mnie wodą, przy kaskadzie... Doskonale to sobie przypominam... A przecieŜ

leŜałem w łóŜku - przestrzelony. LeŜałem w łóŜku... Sen? A więc miałem sen, sen całego

Ŝycia, dwa tysiące lat temu!

- Co ty wygadujesz? - zapytała Słoneczna Iskra.

- Całe Ŝycie: dzieciństwo, wiek chłopięcy, wiek męski. I śmierć. Zabił mnie, biednego

szczura. Zabił mnie!.

- Sen?

- Sen, ale bardzo Ŝywy sen. Najrzeczywistszy ze snów. JeŜeli to był sen... Teraz mogę ci

odpowiedzieć na wszystkie pytania, Słoneczna Iskro. PrzeŜyłem całe Ŝycie w tym starym

świecie. Wiem... Mam jeszcze uczucie, jakby tamto Ŝycie było rzeczywiste, a to tylko snem.

LeŜałem w łóŜku. Pięć minut temu leŜałem w łóŜku. Byłem umierający... Doktor powiedział:

"Kona!", i słyszałem szelest sukien mojej Ŝony, idącej przez pokój...

- Twojej Ŝony? - krzyknęła Słoneczna Iskra.

- Tak, mojej Ŝony, Milly!

Słoneczna Iskra spojrzała na Wierzbinę z podniesionemi brwiami i bezradnym wyrazem

twarzy.

Sarnac zapatrzył się w nią zdziwionemi, rozespanemi oczyma.

- Milly - powtórzył bardzo słabym głosem. - Stała przy oknie.

Przez chwilę nikt się nie odzywał.

Promienny stał z ręką, wspartą o ramię świecącej Muszki.

- Opowiedz nam o tem, Sarnac. Czy cięŜko było umierać?

- Zdawało mi się, Ŝe zapadam się coraz to niŜej w ciszę i spokój; i nagle przebudziłem się

tutaj.

- Opowiedz nam teraz za świeŜej pamięci.

- Czy nie postanowiliśmy dojść do schroniska przed zapadnięciem, nocy? - rzekła

Wierzbina, spoglądając na słońce.

- Jest tu malutki pensjonat w odległości pięciu minut drogi - odparła świecąca Muszka.

Promienny usiadł przy Sarnacu.

- Opowiedz nam teraz swój sen. JeŜeli ci uleci z pamięci albo jeŜeli okaŜe się

nieinteresujący, to ruszymy w dalszą drogę; ale jeŜeli nas zajmie, to go wysłuchamy do końca

i tutaj przenocujemy. To bardzo miłe miejsce, a tamte fioletowe zręby skalne za wąwozem, ze

słabo mglistemi tonami w zagłębieniach, są tak piękne, Ŝe mógłbym na nie patrzeć przez cały

tydzień bez zniecierpliwienia. Opowiedz nam swój sen, Sarnacu.

Potrząsnął przyjacielem.

- Obudź się, Sarnac!

Sarnac potarł oczy.

- To taka dziwna historja i wymaga tylu objaśnień.

Zastanawiał się przez chwilę.

- To będzie długa historja.

- Naturalnie, jeŜeli obejmuje całe Ŝycie.

- Pozwólcie mi naprzód przynieść z pensjonatu śmietany i owoców dla nas wszystkich -

rzekła świecąca Muszka - a potem Sarnac opowie nam swój sen. Pięć minut, Sarnacu, i będę

tutaj, z powrotem.

- Pójdę z tobą - zawołał Promienny, śpiesząc za nią.

Oto historja, którą opowiedział Sarnac:

ROZDZIA£ DRUGI.

POCZ¥TEK SNU.

- Sen mój zaczął się - rzekł opowiadający - tak, jak zaczynają się wszystkie nasze Ŝycia, od

fragmentarycznych, niepowiązanych z sobą wraŜeń. Przypominam sobie, jak leŜałem na sofie,

pokrytej ciekawym rodzajem twardej, błyszczącej materji w czerwone i czarne desenie, i

wydzierałem się na całe gardło, ale nie wiem, dlaczego tak krzyczałem.

ZauwaŜyłem, Ŝe ojciec stoi w drzwiach pokoju i patrzy na mnie. Wyglądał straszliwie; był

częściowo rozebrany, miał na sobie spodnie i flanelową koszulę, a włosy jego tworzyły na

głowie jasną, zwichrzoną zawieruchę. Golił się właśnie, i całą brodę pokrywała mu piana z

mydlin.

Rozgniewały go moje wrzaski. Przypuszczam,, Ŝe się uciszyłem, ale nie jestem tego pewien.

Przypominam teŜ sobie siebie, klęczącego na tej czarno-czerwonej kanapie obok mej matki

i wyglądającego oknem - sofa stała oparciem do okna - na deszcz, zalewający jezdnie. Ramę

okna czuć było słabo farbą, miękką, złą farbą, która popękała na słońcu. Była burza, deszcz

lał jak z cebra, droga była źle wybrukowana i rozmiękła od Ŝółtej, piaszczystej gliny. Pokrywała

ją warstwa mętnej wody, na której krople deszczu tworzyły mnóstwo błyszczących bąbelków.

Wiatr gnał je przed sobą - rozpryskiwały się momentalnie, ale w ślad za niemi nadpływały

coraz to inne i inne.

- Popatrz-no, syneczku - rzekła matka. - Jedne za drugiemi jak Ŝołnierze.

Przypuszczam, Ŝe byłem jeszcze bardzo młody, kiedy się to zdarzyło, ale nie do tego

stopnia, Ŝeby nie zauwaŜyć i nie zapamiętać Ŝołnierzy w hełmach i z bagnetami,

maszerujących często drogą.

- Więc to musiało mieć miejsce - zauwaŜył Promienny - na jakiś czas przed Wielką Wojną i

Społecznem Przesileniem.

- Jakiś czas przedtem - rzekł Sarnac i zadumał się. - Na 21 lat przedtem. Dom, w którym się

urodziłem, znajdował się zaledwie w odległości dwóch mil angielskich od wielkiego

brytyjskiego obozu wojskowego w Lowcliff, w Anglji, zaś stacja kolei Ŝelaznej w Lowcliff

oddalona była tylko o kilkaset jardów.

Poza mojem ogniskiem domowem najbardziej interesowali mnie Ŝołnierze. Ubrani byli

bardziej kolorowo niŜ inni ludzie. Matka wywoziła mnie codzień na świeŜe powietrze w

dziecinnym wózeczku, i ilekroć spotkaliśmy Ŝołnierzy, zwracała się do mnie ze słowami:

- Oh! śliczne Ŝołnierzyki!

Wells Herbert George - Sen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: