Helena Zawistowska - W państwie podziemnego gnoma.pdf - Zawistowska Helena - ssaaggaa

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Helena Zawistowska

W PAŃSTWIE

PODZIEMNEGO

GNOMA

Opowieść baśniowa

Tower Press 2000

Rozdział pierwszy

Czar-Baba

Wszyscy wiedzą, że na ziemi żyją ludzie i zwierzęta, w wodzie ryby i rozmaite żyjątka, w

powietrzu latają ptaki i owady, ale tylko jedna osoba wie o tym, ze gdzieś pod ziemią istnieje

kraj zamieszkały przez podziemnych ludzi. Osobą tą jest Czar-Baba.

Nie jest ona ani czarownicą, ani wróżką, lecz zwykłą kobietą, tyle tylko, że wie o wszyst-

kim, no, prawie o wszystkim, co dzieje się na ziemi, w wodzie, w powietrzu i pod ziemią.

Nic dziwnego, że wszystko co żyje szuka u niej ratunku w razie nieszczęścia, a Czar-Baba

znając różne tajemnice, zawsze potrafi pomóc lub chociaż doradzić. Mieszka w leśnym dom-

ku na polanie otoczonej ciemnym borem.

Czar-Baba jest duża i gruba, nosi zawsze bluzkę w kwiatki i ogromny pasiasty fartuch, a na

głowie chustkę, którą zawiązuje sobie pod brodą na kokardkę. Nikt by nie zgadł patrząc na

nią, że jest taka mądra.

Historia, którą usłyszycie, wydarzyła się zupełnie niedawno, ale Czar-Baba nie zdradziła

nikomu odkrytych przez siebie tajemnic i dlatego nadal nikt z ludzi nie może znaleźć pod-

ziemnego państwa, a są nawet tacy, którzy nie wierzą w jego istnienie. Ale ono istnieje, bo

skąd by się wzięły przygody Czar-Baby? Przecież jej się nie śniło, ona tam była.

Rozdział drugi

Jowita i białe czaple

Na skraju wioski, nad jeziorem w pobliżu lasu mieszkała w małej chatce Jowita z trojgiem

ślicznych, małych dzieci. Sławek, który miał piec lat opiekował się swoimi młodszymi sio-

strzyczkami, Bogunią i Jagódką. Ich tatuś wyjechał do pracy w mieście. Cała rodzinka czekała

na jego powrót z utęsknieniem, bo bardzo się wszyscy kochali. Tak to sobie żyli szczęśliwie i

spokojnie. Jowita pokazywała dzieciom świat i jego cuda: przepiękne drzewa w lesie, rozło-

żyste paprocie rosnące w cieniu, skrywające zielony mech, kwiaty na łące i szuwary nad jezio-

rem, rozlewisko rzeki, ryby i ptaki. Ale najpiękniejsze wydawały się Jowicie i dzieciom białe

czaple. Każdego roku trzy białe czaple mieszkały przez całe lato w pobliżu, nad jeziorem. Czy

wtedy, gdy brodziły w przybrzeżnej wodzie, czy też, gdy stały zadumane na jednej nodze –

wyglądały pięknie. Wydawało się, że czaple oswoiły się zupełnie i też polubiły ludzi. Nie bały

się, gdy dzieci podchodziły blisko. Przeciwnie, wyciągały do nich szyje, a potem spokojnie

łowiły ryby w jeziorze.

Pewnego dnia dzieci same wyszły z domu. Nie wiadomo, czy Jowita była zajęta, czy może

chora. Dzieci odwiedziły czaple, brodziły w strumieniu, bawiły się na łące, aż zbliżyły się do

skraju lasu. Tam roześmiane i wesołe bawiły się w „chowanego”.

Nagle w krzakach coś się poruszyło, coś się zakotłowało, z zarośli wyciągnęły się jakieś

ręce, pochwyciły dzieci i wciągnęły je w gęstwinę leśną. Białe czaple wszystko widziały, ale

cóż mogły zrobić?

Gdy dzieci nie powróciły do domu, rozpacz Jowity nie miała granic. Przez wiele dni i nocy

chodziła po lesie i po okolicy szukając i nawołując. A gdy nie znalazła, wyczerpana usiadła na

murawie płacząc i tak zawodziła:

– Ach, me ukochane, moje biedne skowroneczki, cóż się z wami stało, gdzież mam was

szukać?

A białe czaple wszystko widziały, wszystko słyszały, ale nic nie powiedziały, bo nie

umiały mówić. Następnego dnia Jowita znowu się żaliła:

– Nie ma ich, nie ma. Smutek i rozpacz. Cóż nam począć? Płakać nawet nie mogę, nie

mam łez oczy wyschły, serce zamiera z trwogi i tęsknoty.

A białe czaple wszystko widziały, wszystko słyszały, ale nic nie powiedziały, tylko były

bardzo smutne.

Trzeciego dnia Jowita przyszła nad jezioro i powiedziała do czapli:

– Czaple! Macie skrzydła szerokie, oko bystre, lećcie, może spod obłoków zobaczycie

gdzieś w świecie moje kwiatuszki najmilsze, moje gołąbeczki.

Wtedy czaple rozwinęły skrzydła i poleciały. Leciały długo, nad polami, nad borem, aż

opadły na polanie przed domkiem leśnym Czar-Baby. Zwiesiły smutnie głowy nic nie mó-

wiąc.

Czar-Baba od razu domyśliła się, że stało się cos złego, więc powiedziała:

– Lećcie czaple i prowadźcie tam, gdzie stało się nieszczęście. Będę podążać za wami ile

sił w nogach.

I tak też było. Czaple leciały górą, a Czar-Baba szła śpiesznie dołem. Dotarli nad jezioro

przed chatkę. Na progu siedziała biedna matka i cicho płakała, ale oczy jej były suche, bo już

nie miały łez. Gdy Czar-Baba to zobaczyła, zawołała:

Helena Zawistowska - W państwie podziemnego gnoma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: