Roger Zelazny & Rober Sheckley - Farsa z która nalezy sie liczyc.pdf - Zelazny Roger - ssaaggaa

ROGER ZELAZNY & ROBERT SHECKLEY

Farsa, z którą naleŜy się

liczyć

PrzełoŜył: Mirosław P. Jabłoński

Dla Nancy Applegate, w podzięce za krew, pot i łzy

Roger Zelazny

Mojej Ŝonie, Gail, z miłością

Robert Sheckley

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ l

Ylith gratulowała sobie szczęścia, poniewaŜ jej wycieczka z Nieba na

niewielki cmentarzyk leŜący w pobliŜu Yorku, w Anglii, przypadła we wspaniały

dzień. Był późny maj i cudownie świeciło słońce, małe ptaszki zaś podskakiwały

radośnie na omszałych konarach drzew i wydzierały się wniebogłosy. A juŜ najlepsze

ze wszystkiego było to, Ŝe dwunastka pozostających pod jej opieką małych aniołków

okazała się bardzo miła - nawet jak na anioły. Dzieci bawiły się grzecznie razem i

Ylith właśnie się odpręŜyła, gdy nagle nie dalej jak dziesięć stóp od niej wybuchła

chmura Ŝółtego, siarczanego dymu. Kiedy opar rozwiał się, ujrzała przed sobą

niskiego, rudego demona o lisiej twarzy, otulonego w czarny płaszcz.

- Azzie! - wykrzyknęła Ylith. - Co ty tutaj robisz?

- Pomyślałem, Ŝe mógłbym wziąć sobie nieco wolnego od piekielnych spraw i

trochę odetchnąć świętością.

- Nie myślisz czasem o zmianie druŜyny? - zapytała anielica.

- Nie tak jak ty - odparł Azzie, nawiązując do wcześniejszej kariery Ylith jako

wiedźmy. - Miłą gromadkę brzdąców dostałaś.

Machnął dłonią w stronę aniołków.

- Są nadzwyczaj grzeczne, jak widzisz - stwierdziła Ylith.

- To Ŝadna nowina, kiedy anioł jest dobry - odparł Azzie.

W tej chwili aniołki poczęły biegać dookoła cmentarza i kłócić się. Ich głosy

stawały się coraz wyŜsze, piskliwe i cukierkowo słodkie.

- Popatrz, co znalazłem! To grób świętego Athelstana Krzywoustego!

- Tak? A ja odkryłem kamień nagrobny świętej Anny Niespokojnej, która była

duŜo waŜniejsza!

Ze swoimi wydatnymi rysami twarzy i jednakowymi, gładkimi blond włosami

w kolorze miodu, zawijającymi się u dołu według tak modnej w tym wieku fryzury na

pazia, wszystkie anioły wyglądały nadzwyczaj podobnie. Miały tłuściutkie, toczone

skrzydełka porośnięte nadal dziecięcym puchem i skryte pod bladoróŜowymi

podróŜnymi opończami, gdyŜ ukrywanie skrzydeł naleŜało do zwyczaju Niebian

wizytujących Ziemię. Powodem nie było to, Ŝe ktoś mógłby być zdziwiony, widząc w

1324 roku anioła. Stało się wszak powszechnie znane, iŜ anioły przemieszczały się

regularnie pomiędzy Niebem a Ziemią - tak jak diabełki, demony oraz inne

nadprzyrodzone istoty (w tym kilka takich, których nikt nie był w stanie

zidentyfikować), posiadały zdolność pozostawania w swym bycie pomimo zmiany

głównych bóstw. Z tego powodu Renesans stanowił eklektyczną epokę.

- Co ty tutaj robisz, Ylith? - zapytał Azzie.

Piękna czarnowłosa wiedźma wyjaśniła, Ŝe zgodziła się zabrać tę grupę

anielskich niedorostków w objazd po słynnych grobach Anglii, traktując to jako część

ich letnich praktyk religijnych. Ylith, być moŜe ze względu na swą przeszłość słuŜącej

Złu wiedźmy - zanim powodowana miłością do młodego anioła Babriela nie zmieniła

barw klubowych - była zwolenniczką religijnej edukacji młodzieŜy. Adepci Dobra

musieli coś wiedzieć na ten temat, Ŝeby w sytuacji, gdy ludzie zadadzą im dociekliwe

pytania, Niebo nie musiało się wstydzić. Punktem startu tej pouczającej wycieczki

stało się połoŜone na północy Anglii Pole Męczeństwa, które obfitowało w wiele

słynnych grobów. Aniołki były bardzo zajęte odkrywaniem, kto i gdzie został

pochowany.

- Oto, gdzie pogrzebano świętą Cecylię NierozwaŜną - powiedział jeden z

nich. - Właśnie niedawno rozmawiałem z Cecylią w Niebie i prosiła mnie o modlitwę

nad swoim grobem.

- Dzieciaki zdają się dobrze bawić - powiedział Azzie. - MoŜe zatem

zjedlibyśmy razem lunch?

Azzie i Ylith byli ze sobą w okresie, gdy oboje słuŜyli w szeregach Zła, i Ylith

nadal pamiętała, jak szalała na punkcie tego Ŝyjącego na pełnych obrotach demona o

ostrej, lisiej twarzy. Oczywiście, było to jakiś czas temu. Teraz natomiast szła w

kierunku, który wskazywał jej Azzie, i była mocno zdumiona strzelającym w niebo, w

pobliŜu dębu, rozbłyskiem światła, po którym sceneria uległa gwałtownej zmianie.

Wydało się jej raptem, Ŝe stoi na brzegu wielkiego morza - z kołyszącymi się na plaŜy

palmami oraz z wielkim, rozdętym, czerwonym słońcem, wiszącym nisko nad

horyzontem. TuŜ przy krawędzi wody znajdował się zastawiony smakołykami i

dobrymi trunkami stół. Obok, takŜe na plaŜy, stało szerokie łoŜe posłane satynowymi

prześcieradłami i zarzucone niezliczoną liczbą poduszek o rozmaitych wielkościach,

kształtach oraz kolorach. Nieco dalej śpiewał uwodzicielsko niewielki chór satyrów.

- PołóŜ się - zaproponował Azzie, poniewaŜ zamierzał zastosować wobec

Ylith nową taktykę. - Będę cię częstował winogronami i mroŜonym sorbetem i będzie

nam tak wspaniale, jak dawniej, gdy się bawiliśmy - zbyt dawno temu.

- Hej, zaczekaj! - Ylith ostudziła zapały Azziego, wymykając się z jego

miłosnych objęć. - Zapominasz, Ŝe nadal jestem aniołem!

- SkądŜe - odparł Azzie. - Pomyślałem tylko, Ŝe nie musisz chyba być aŜ tak

cnotliwa.

- Są pewne zasady, których musimy się trzymać.

- A jak się one mają do twoich niewielkich matactw związanych z doktorem

Faustem?

- To był błąd - przyznała Ylith. - Przypadek złego osądu z mojej strony,

wywołany przez emocjonalny stres. Po fakcie Ŝałuję tego jednak i teraz jestem w

porządku. Tak jak przedtem.

- Z wyjątkiem tego, Ŝe ty i Babriel zerwaliście przez to ze sobą.

- Nadal się widujemy. A tak na marginesie, jak się o tym dowiedziałeś?

- Tawerny w Limbo stanowią wielką giełdę wymiany informacji pomiędzy

Piekłem i Niebem.

- Nie chce mi się wierzyć, Ŝeby moje sprawy miłosne stanowiły szczególnie

istotną wiadomość.

- No cóŜ, byłaś niezwykle waŜna, moja damo. Mieszkałaś kiedyś ze mną, nie

pamiętasz?

- Och, Azzie, jesteś niemoŜliwy! - odparła Ylith. – JeŜeli chcesz mnie uwieść,

powinieneś mi mówić, jak jestem piękna i godna poŜądania, a nie jakim ty jesteś

waŜniakiem!

- Prawdę mówiąc, wyglądasz cudownie - przyznał Azzie.

- A ty jesteś piekielnie mądry, jak zwykle - rzekła była wiedźma i rozejrzała

się po wybrzeŜu. - Stworzyłeś tutaj wspaniałą iluzję, Azzie, ale naprawdę muszę

wracać do swoich dzieciaków.

Wyszła poza obręb oceanicznej fatamorgany, przybywając na przykościelny

cmentarz w samą porę, by przeszkodzić anieliczce Ermicie wytargać za uszy aniołka

Dymitra. Wkrótce obok niej zjawił się takŜe i Azzie, nie wyglądając wcale na

strapionego otrzymanym przed chwilą koszem.

- JednakŜe... Nie sądzę, Azzie, Ŝeby to o mnie tak bardzo ci chodziło. Czym

się kłopoczesz? - zapytała Ylith. - Po co, tak naprawdę, zjawiłeś się tutaj?

- Mam przerwę między angaŜami - zaśmiał się gorzko demon. - Jestem bez

pracy. Chciałem się zastanowić, co mam dalej robić.

- Tutaj? W Anglii?

- Raczej w Średniowieczu. To jeden z moich najbardziej ulubionych okresów

w historii Ziemi.

- Jak to moŜliwe, Ŝe nie masz Ŝadnego zajęcia? Powinnam raczej sądzić, Ŝe

Siły Zła zawaliły cię robotą po uszy; szczególnie po tym, jak w mistrzowski sposób

pokierowałeś sprawami w ostatnich zawodach z Faustem.

- Och! Nie mów mi o grze z tym magiem!

- Dlaczego nie?

- Sędziowie Piekła obrabowali mnie z naleŜnych mi honorów, jakie

powinienem był otrzymać po tym, gdy Mefistofeles tak potwornie spartaczył sprawę.

Głupcy w Piekle zachowują się tak, jakby ich stanowiska zagwarantowane były po

wieczność, i nie zdają sobie sprawy z tego, iŜ stoją wobec niebezpieczeństwa, Ŝe

wyjdą z mody i na zawsze znikną z myśli ludzi.

- Siły Zła na krawędzi przepaści? Ale co w takim razie stanie się z Dobrem?

- Zaniknie takŜe.

- To zupełnie niemoŜliwe - stwierdziła Ylith. – Rodzaj ludzki nie moŜe istnieć

bez zdecydowanych wartości Dobra i Zła.

- Tak sądzisz? Raz juŜ tak Ŝyli. Grecy z powodzeniem obywali się bez

absolutów. To samo Rzymianie.

- Nie jestem tego taka pewna - powiedziała Ylith. – Ale nawet jeśli to prawda,

to nie potrafię sobie wyobrazić, Ŝe ludzie ponownie zaczną Ŝyć w ten twardy, ale

moralnie zbankrutowany, pogański sposób.

- Czemu nie? - zapytał Azzie. - Dobro i Zło to nie chleb i woda. Rodzaj ludzki

moŜe się doskonale bez nich obejść.

- Czy to jest to, czego pragniesz, Azzie? - chciała wiedzieć anielica. - Świata

bez Dobra i Zła?

- Z pewnością nie! Zło jest istotą mojej pracy, Ylith, moim powołaniem.

Wierzę w nie. To, czego chcę, to przyjść z czymś wstrząsającym, działającym na

korzyść tego, co nazywają Ciemnością; z czymś motywującym rodzaj ludzki,

przyciągającym jego uwagę, prowadzącym go z powrotem w stronę starego, dobrego

dramatu, jakim jest walka Dobra ze Złem - zysku i straty.

- I sądzisz, Ŝe jesteś w stanie tego dokonać? - zapytała.

- Oczywiście. Nie chcę się chwalić, ale potrafię zrobić wszystko, co pomyśli

moja głowa.

- Przynajmniej nie masz problemów z własnym ego - zauwaŜyła Ylith.

- Gdybym tylko mógł skłonić Ananke, by spojrzała na sprawy moimi oczami -

powiedział Azzie, nawiązując do duchowej personifikacji Konieczności, na swój

niezbadany sposób rządzącej bogami i ludźmi. - Ale ta stara wiedźma upiera się przy

swojej nieokreśloności.

- Wymyślisz coś - powiedziała Ylith. - Ja zaś naprawdę muszę wracać do

swoich spraw.

- Jak moŜesz cały czas wytrzymywać z tą dzieciarnią? - zainteresował się

Azzie.

- Troska o to, by być takim, jakim powinno się być, to połowa sukcesu w

stawaniu się dobrym.

- A jaka jest druga połowa?

- Odpowiadać “nie” na pochlebstwa dawnych chłopaków. Szczególnie, jeśli są

demonami! Do widzenia, Azzie, i powodzenia!

Roger Zelazny & Rober Sheckley - Farsa z która nalezy sie liczyc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: