Maciej Zerdzinski - Opuscic Los Raques.pdf - Zerdzinski Maciej - ssaaggaa

MACIEJ śERDZIŃSKI

Opuścić Los Raques

El Raque 1

Z Dziennika Bernarda Alienrynika

Luźna notatka

Tak. To juŜ pięćset dwudziesty drugi dzień nowego Ŝycia. Tyle minęło, odkąd

zacząłem grzać alienrynę. Czy Ŝałuję? Pytanie trudne, odpowiedzieć mogę na dwa

sposoby: śałuję, bo dostrzegam teraz, Ŝe czterdzieści jeden lat mojego Ŝycia było

niczym błyśniecie światła na odwłoku muchy-gówniary. I nie Ŝałuję, bo juŜ od kilkuset

dni nie jestem muchą-gówniarą. Owszem, nadal latam nad tym smrodem w dole, ale

ani mi w głowie podchodzić do lądowania. Nie. Nie ćpałem wcześniej hery, nie

jechałem na amfie, nie próbowałem grzybków-samosypków. Miałem niezłą robotę w

prasie i czarnoskórą laskę, w sam raz dla czterdziestoletniego facia w grubych

brylach na tłustym nosie. Na pierwszy lot załapałem się przypadkiem. Wpadł kumpel z

wojska. Przyniósł dawne opowieści i jednorazową strzykawkę. W jego stówach nie

kryto się wiele, ale za to w jednym centymetrze zielonkawego płynu... O tak. Tam było

więcej niŜ mogłem oczekiwać. Zaraz. Muszę teraz potrzeć rogi kartki, na której piszę.

Dwadzieścia siedem razy kciukiem lewej dłoni i osiem razy palcem wskazującym

prawej. To mnie uspokaja. Sprawia, Ŝe mogę pisać dalej, a moja kontrola jest jeszcze

silniejsza niŜ zwykle. Ten rytuał sięga czasów bez alienryny i jest jedynym, który mi

pozostał z dawnych lat. JuŜ. Gdzie jestem teraz? Siedzę w swoim mieszkaniu, na

dwudziestym trzecim piętrze, przy zabitym dechami oknie. Nie jest mi potrzebne. I tak

widzę dalej. Mam przygotowaną strzykawkę, staza zwisa z oparcia krzesła. Mam

jałowy gazik i pudełko ostrzonych laserem igieł. Grzeję w pachwinę, bo Ŝyły na

nogach i rękach są niczym zabetonowane Ŝeliwne rury. NiewaŜne, to tylko podle drogi

do raju. To prawda, Ŝe nie muszę juŜ grzać tak często jak dawniej. Bywa, Ŝe oni tu są i

bez alienryny. Kiedy nie jem nawet tych sczerniałych, suchych bulek czy małych,

Ŝółtych jabłek z pomarszczoną skórą, oni pojawiają się jak deszcz i jak on studzą

wygłodniałe myśli. Mam tu teŜ wiadro na wymiociny i garnek przerobiony na nocnik.

Siedzę na starej gazecie, ale nie interesuje mnie, co w niej piszą. Jest cicho,

przyjemnie, bezpiecznie. Staza lekko kołysze się na oparciu, woda kapie z kuchennego

kranu. Zanim przygrzeję, muszę jeszcze osiemdziesiąt razy pstryknąć palcami lewej

dłoni, pomiędzy kolejnymi plaśnięciami kropel z kranu. Jak się pomylę, trzeba od

początku. Zaczynam. ... ... ... ... ... ... ... ... . To nie było łatwe. Ale nabrałem wprawy.

Jestem w najwłaściwszej formie, Ŝeby gościć w sobie anioły. Chodźcie. Przybywajcie.

H arry Fritken postukał palcem w swój gruby, błyszczący lipidaminos i powoli

spojrzał w stronę drzwi. Pukanie powtórzyło się.

- Cholera - westchnął, wstając z łóŜka. - Nagła cholera.

Podciągnął granatowe slipki i mruŜąc powieki szukał okularów.

Jak zawsze. Były na drewnianym krześle, obok nocnej lampki. ZałoŜył je i

mamrocząc przekleństwa, podszedł do drzwi.

- Kto tam? - zapytał, pokasłując.

- To ja. Marylin.

- Ach tak. - Krzywiąc się otworzył zamek i nie czekając aŜ wejdzie, zawrócił

w stronę łóŜka. - O cholera...

Ponownie usiadł w rozkopanej pościeli. Wetknął w usta papierosa, potarł

zawilgoconą zapałką o blat krzesła i pyknął chmurą sinego dymu. Wolał nie patrzeć

na kobietę, która niepewnie szukała dla siebie miejsca. Gorączkowo zaciągał się i

wypuszczał z płuc nikotynowy dym, udając, Ŝe jej nie widzi. Ale musiał słyszeć

zachrypnięty, cichy głos:

- Nie ma Spunny? - Skrzyp drugiego krzesła, szelest przekładanej gazety. -

Wyszła gdzieś?

ZmruŜył powieki i dmuchnął dymem pod szkła okularów. Schował się za tym

dymem niczym struś, bo i o czym tu gadać?

-Harry... Słyszysz mnie? Gdzie jest Spunny?

- Czego chcesz, Marylin? Czego ty jeszcze chcesz?

- Powiedz, gdzie ona jest i pójdę sobie. - Zobaczył, Ŝe zakładanogę na nogę i

szelest lycrowych pończoch strzelił boleśnie w jego uszy. Nadal nie patrzył w jej

twarz.

-Marylin... - wyszeptał. - Wczoraj zabrali Spunny na detox. Muszą ją odtruć z

syfu, który pakujecie sobie w Ŝyły. Sama lepiej wiesz, o co idzie. Bo to ty, Marylin,

jesteś znawczynią. Ja tylko pomagam wam przeŜyć.

Nie chciał tego mówić, gorycz sama odnajdywała ujście. Nie było sposobu na

Spunny. PrzecieŜ starał się ją powstrzymać. Tyle razy prosił, błagał... Pokazywał

Spunny te wszystkie malutkie i piękne rzeczy, które dawały mu szczęście czy choćby

radość. Ale Spunny grzała w kanał. Nie interesowała się rzeczywistością, więc

narastała między nimi pustka, która w końcu dopadła i Fritkena. Kiedy Spunny

kołysała się w kącie pokoju, on szwendał się po ciemnawych spelunkach miasta. Pił

mocne herbaty i ponuro rozmyślał. Nie miał z kim gadać. W barach z trudem

odnajdywał te kilka popularnych zwrotów, dokładnie komunikujących barmanom, co

chciałby pić. Interesującym pomysłem okazała się zamiana herbaty na wódkę.

Nawiązywał płytkie znajomości, znowu potrafił się śmiać. Kiedy wracał do domu,

Ŝartował z kołyszącej się Spunny i sam odpowiadał na własne pytania. Ale musiał

odstawić wódę, bo jego ciało kiepsko ją znosiło. Bóle głowy zmuszały do Ŝarcia

przeciwbólowych prochów, którym z kolei nie umiała sprostać wątroba. Nadal jednak

twardo chadzał do barów. Zamawiał kawę, czasami cappucino z włoską czekoladą.

Najrzadziej kielonek taniej brandy.

- Jakoś dawałem radę - wymamrotał spierzchniętymi wargami.

- MoŜe przekonałbym ją, Ŝeby odstawiła... Ale ty zrobiłaś swoje, Marylin.

Długie nogi wstały i zbliŜyły się do jego oczu. Widział mieniący się kolorami

tęczy materiał pończoch. Łzy wdzierały się w suchą skórę policzków i Ŝłobiły w niej

koryta. Marylin głaskała przerzedzone włosy Fritkena, a on wdychał zapach jej ciała.

Sprawiło mu to ból.

- Czego ty chcesz? - zapytał, czując, Ŝe zaraz wybuchnie histerycznym

śmiechem. - Pieprzyć się ze mną? A moŜe przyniosłaś działeczkę dla mojej Ŝony?

Co? PrzecieŜ od pięciu lat wpierdalasz w siebie alienrynę i Bóg jeden wie, jak to

moŜliwe, Ŝe nadal masz takie piękne nogi i ciało, które kupi kaŜdy facet. Dlaczego

jeszcze Ŝyjesz?

Powiedz coś. Mów!

Krzyk odbił się od sufitu i spadł na rozstawione na stole holoemitery, wokół

których wiły się cienie zakurzonych światłowodów. Słabe echo zaginęło w ich

labiryncie, utonęło pośród masywnych wieŜ komputerów. Nieopodal było wejście do

łazienki, bliŜej stała zminiaturyzowana kuchenka. Cały pieprzony świat Fritkena

mieścił się w tym niewielkim pomieszczeniu. Praca, toaleta, Ŝarcie i sen. Kolejność

dowolna.

Lycra migotała wspomnieniami młodości.

- Przykro mi, Harry, Ŝe ona tam trafiła. Ale nie było innego sposobu. Marylin

od razu straciła kontrolę i zaszła tam, dokąd ja nigdy nie dotarłam. Brała cięŜkie

dawki, nikt nie mógł jej powstrzymać. Nie powinieneś obwiniać siebie ani mnie.

Teraz wiem, co trzeba zrobić. Gdybyś chciał ją odzyskać, odszukaj mnie. Znam...

Gwałtownym ruchem wbił twarz między jej uda. Uszy otuliła cisza. Chwilę

nie myślał o niczym, a ona głaskała go po łysiejącej głowie. Chciał, Ŝeby trwało to

Maciej Zerdzinski - Opuscic Los Raques.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: