Historia literatury polskiej: staropolska / oświecenie
Rodowody epok literackich:
· cechy kultury średniowiecznej,
· średniowieczna integracja działań kulturowych,
· renesans, humanizm, reformacja – podstawowe nurty kulturowe epoki odrodzenia,
· nowa, renesansowa hierarchia sztuk, jej znaczenie dla ukształtowania się nowożytnej mentalności artystycznej,
· barok – pierwsza nowożytna epoka kultur narodowych (sarmatyzm),
· skomplikowanie epoki i różnorodność propozycji twórczych (słowo, obraz, dźwięk – nowa integracja sztuk, barokowy eklektyzm estetyczny) – jako wynik różnorodnych czynników formujących epokę baroku,
· klasycyzm, sentymentalizm, rokoko – podstawowe pojęcia epoki oświecenia,
· fazy rozwojowe polskiego oświecenia – pozaliterackie uwarunkowania ich istnienia.
Dorobek literacki poszczególnych epok:
· w procesie formowania się języka polskiego,
· łacina i polszczyzna w poszczególnych epokach (wrogość czy współistnienie – zasady i tendencje),
· religia a literatura – opozycja czy inspiracja,
· polemiki literackie na temat nowych, charakterystycznych dla epoki wzorców osobowych (koncepcje bohaterów literackich),
· w zakresie gatunków literackich (gatunki charakterystyczne dla epoki – przyczyny popularności),
· znaczenie osiągnięć artystycznych poszczególnych epok dla rozwoju epok następnych.
Ważniejsi pisarze staropolscy i oświeceniowi – biografia literacka, osadzenie w epoce, orientacja w tematyce twórczości oraz uprawianych gatunkach literackich:
Mikołaj Rej – inicjatywy artystyczne.
Jan Kochanowski – jako klasyk (sens terminu renesansowy).
Mikołaj Sęp Szarzyński – propozycja nowej literatury.
Jan Andrzej Morsztyn – poezja jako gra (konceptyzm).
Krzysztof Opaliński – jako „klasyk” baroku.
Wacław Potocki – poeta kryzysu.
Wespazjan Kochowski – synteza sarmackiego baroku.
Zbigniew Morsztyn – ironia poetycka i hedonizm niewoli.
Stanisław Herakliusz Lubomirski – poezja jako „wczasy ludzi uczonych”.
Jan Chryzostom Pasek – gawęda o sobie samym.
Adam Naruszewicz – poeta przełomu.
Ignacy Krasicki – „książę poetów”.
Franciszek Karpiński – sentymentalny „kochanek Justyny”.
Stanisław Trembecki – libertynizm i rokoko.
Franciszek Dionizy Kniaźnin - barokowo-sarmacki egotyzm.
Zapoznanie z następującymi pojęciami:
Aforyzm, alegoria, anakreontyk, antropocentryzm, antyk, apokryf, arkadia, arystotelizm, ateizm, bajka, barok, biblia, biografia, czasopiśmiennictwo, czucie, czułość, cyceronianizm, cykl literacki, deizm, dialog, diariusz, dowcip, drama, dramat liturgiczny, duma, egzemplum, elegia, emblemat, epicedium, epigramat, epika, epikureizm, epitafium, epos, epos (poemat) heroikomiczny, erazmianizm, erotyk, eschatologia, fabuła, facecja, figlik, filozofia, fizjokratyzm, folklor, fraszka, geniusz, gongoryzm, gust, hagiografia, historiografia, horacjanizm, humanizm, hymn, imitacja, imaginacja, intermedium, jakobinizm, kalendarze, kancjonał, kantata, kawiarnie, kazanie, klasycyzm, klasycyzm postanisławowski, kolęda, komedia, Komisja Edukacji Narodowej, komizm, koncept, konceptyzm, kontrreformacja, kronika, krytyka literacka i teatralna, Kuźnica Kołłątajowska, legenda, libertynizm, liryka, list poetycki, literatura mieszczańska, literatura okolicznościowa, literatura sowizdrzalska, literatura ziemiańska, loci communes, makaronizm, manieryzm, marinizm, mecenat, mediewistyka, metafora, mesjada, mimesis, misterium, mitologia, „Monitor”, moralitet, natura, neostoicyzm, obiady czwartkowe, oda, ogrody, opera, oratorstwo, orientalizm, osjanizm, oświecenie, pamflet, pamiętnik, panegiryk, parabola, parenetyka, parodia, pasja, pastorałka, paszkwil, petrarkizm, pieśń, planctus, platonizm, poema, poemat opisowy, poezja kunsztowna, poezja legionowa, poezja, polityczna, polemiki literackie, postylla, powiastka, powieść, przysłowie, psalm, psałterz, pseudonim, publicystyka, reformacja, relatywizm, renesans, retoryka, rocznik, rokoko, romans, russoizm, salony literackie, sarmatyzm, satyra, scholastyka, sekwencja, sentencja, sentymentalizm, sielanka, silva rerum, sonet, stoicyzm, summa, symbol, średniowiecze, teatr, Teatr Narodowy, teizm, teocentryzm, tragedia, tragizm, traktat, tren, trop, utopia, waleta, wolterianizm, „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne”, zakony, zwierciadło.
Historia literatury polskiej: romantyzm
Treści programowe: Światopogląd romantyczny i jego podstawy filozoficzne – kontekst europejski. Biografia romantycznego poety – Byron i Mickiewicz. Modele polskiej poezji romantycznej. Sztuka romantyczna wobec doświadczenia historycznego i egzystencjalnego (Malczewski, Mickiewicz, Słowacki, Krasiński); Mickiewicz, Rzewuski, Fredro wobec kultury sarmackiej. Przemiany poetyki: fragmentaryzm, dzieło otwarte, autotematyzm, ironia romantyczna. Romantyczna korespondencja sztuk: dramat romantyczny i jego widowiskowość. Powieść historyczna.
Historia literatury polskiej: pozytywizm i Młoda Polska
Treści programowe:
1. Periodyzacja literatury polskiej lat 1864-1918 z uwzględnieniem nowych propozycji historyków literatury, a także kwestii spornych, dotyczących wewnętrznych cezur czasowych (przełom antypozytywistyczny 1880-1890, rok 1905) i przemian świadomości społeczno-kulturowej społeczeństwa polskiego; wpływ zmian cywilizacyjnych (rozwój przemysłu, upowszechnienie prasy) na społeczny kontekst literatury.
2. Wpływ zagranicznych przedstawicieli filozofii pozytywistycznej (A. Comte, J.S. Mill, H. Spencer, H. Taine, E. Renan, K. Darwin) na obraz literatury polskiej i kształtowanie charakterystycznych dla epoki poglądów (monizm przyrodniczy, utylitaryzm, organicyzm, scjentyzm, ewolucjonizm, determinizm). Recepcja myśli A. Schopenhauera, F. Nietzschego, H. Bergsona, Z. Freuda, C. Lombroso, G. Le Bona wśród twórców i myślicieli okresu Młodej Polski. Zjawisko dekadencji jako motyw przewodni wczesnej fazy modernizmu; witalizm i awangardyzm jako główne nurty twórczości dojrzałego i schyłkowego modernizmu na ziemiach polskich.
3. Literatura wobec głównych wydarzeń historycznych i politycznych: pozytywizm warszawski i konserwatyści galicyjscy, obrazy powstania styczniowego, rewolucji 1905 roku oraz I wojny światowej, „ludzie podziemni” i narodziny „kulturalizmu polskiego”.
4. Problemy życia literackiego i geografia literacka (salony literackie Warszawy w drugiej połowie XIX w., warszawska Szkoła Główna, cenzura i obiegi alternatywne literatury, młodopolski kabaret, teatr i cyganeria krakowska, Młoda Polska „tatrzańska”, młodopolski Paryż literacki, wokół kulturotwórczej funkcji skandalu i legendy literackiej, antagonizm artysty i filistra).
5. Prasa jako forum dyskusji literackiej i medium literatury – wokół sporów „starej” i „młodej” prasy, polemiki na temat powieści historycznej, dyskusja wokół naturalizmu w Polsce, batalia „Wędrowca” o nowa sztukę, rola „Chimery” i „Życia” w sporze o cele sztuki i jej stosunek do społeczeństwa, pozytywiści i młodopolanie wobec romantyzmu, skierowana przeciw H. Sienkiewiczowi kampania na łamach „Głosu”; artykuły programowe i manifesty ideologiczne pozytywizmu i Młodej Polski.
6. Twórczość najwybitniejszych polskich pisarzy doby pozytywizmu: E. Orzeszkowej, B. Prusa, H. Sienkiewicza, M. Konopnickiej, A. Sygietyńskiego, A. Dygasińskiego, W. Sieroszewskiego. Publicystyka i felietonistyka doby pozytywizmu z uwzględnieniem najważniejszych polemik („młodzi” - „starzy”, tendencyjność – realizm, wiarygodność powieści historycznej, kwestia „kobieca”, problem asymilacji Żydów etc.) oraz światopoglądowych przemian.
7. Rola „przełomu antypozytywistycznego” i jego założeń (W. Dilthey, reprezentanci „filozofii życia”) w świadomości społecznej i artystycznej lat dziewięćdziesiątych XIX w. Nowe ugrupowania polityczne i nowe czasopisma ("Wędrowiec", "Głos", warszawskie "Życie"); antyurbanizm; narodziny naturalizmu; polscy zwolennicy naturalizmu. Twórczość Gabrieli Zapolskiej.
8. Historia, przedstawiciele oraz wyznaczniki estetyczne i światopoglądowe głównych prądów i stylów literackich okresu Młodej Polski: naturalizm, impresjonizm, symbolizm, ekspresjonizm, secesja, parnasizm, neoklasycyzm, początki awangardy. Rola publikacji prasowych („Życie”, „Chimera”, „Głos”) w kształtowaniu się nowych poglądów na temat sztuki i roli artysty w społeczeństwie. Liryka impresjonistyczno-nastrojowa i liryka ekspresjonistyczno-symboliczna. Twórczość poetycka Kazimierza Tetmajera, Jana Kasprowicza, Tadeusza Micińskiego, Leopolda Staffa, Bolesława Leśmiana. Legenda biograficzna i twórczość Stanisława Przybyszewskiego. Idee reformy teatru i twórczość Stanisława Wyspiańskiego.
9. Główne toposy i motywy literatury modernistycznej (rola natury, erotyki, synkretyzm - „otwarcie” na inne kultury: Daleki Wschód, krąg kultury żydowskiej i prawosławnej; egzotyka i topika „powrotu do źródeł”).
10. Przemiany w poetyce ówczesnej prozy i ich światopoglądowe implikacje (problemy narracji, języka, konstytucji podmiotu, temporalno-logicznej konstrukcji fabuły): twórczość Żeromskiego, Reymonta, Struga, Berenta, Irzykowskiego, Micińskiego, Żuławskiego.
11. Gatunki literackie i ich odmiany charakterystyczne dla danej epoki: powieść tendencyjna, powieść realistyczna, naturalistyczna powieść eksperymentalna, szkic, obrazek, nowela, felieton, kronika, listy z podróży, reportaż – w dobie pozytywizmu oraz powieść młodopolska, powieść polifoniczna, powieść autotematyczna, dziennik intymny, dramat symboliczny, poemat prozą – w epoce Młodej Polski. - Wybrane tematy ówczesnej literatury oraz publicystyki (emancypacja kobiet, asymilacja mniejszości narodowych, problem nierówności społecznej, praca u podstaw, praca organiczna, legenda powstania styczniowego, nastrojowy pejzaż, erotyka, folklor, Daleki Wschód, egzotyzm, Biblia, antyk) i postawy artystyczne, społeczne oraz filozoficzne (organicznikowska, racjonalistyczna, naturalistyczna, dekadencka, autotematyczna, szydercza, rewolucyjna, neoromantyczna).
12. Założenia aksjologiczne i światopoglądowe krytyki literackiej oraz ich przemiany (P. Chmielowski, A. Świętochowski, E. Orzeszkowa, B. Prus, A. Sygietyński, S. Witkiewicz, I. Matuszewski, Z. Przesmycki, W. Feldman, S. Brzozowski, K. Irzykowski, T. Boy-Żeleński).
13. Popularny obieg literatury (np. proza M. Rodziewiczówny, H. Mniszek, M. Srokowskiego, K. Przerwy-Tetmajera, W. Gąsiorowskiego)
Historia literatury polskiej XX wieku (1918-1939)
Treści kształcenia: Najważniejsze zjawiska artystyczne okresu Dwudziestolecia międzywojennego. W zakresie poezji: omówienie głównych formacji poetyckich powstałych po roku 1918 (ekspresjonizm poznański, krąg „Zdroju”; futuryści; „Czartak; awangarda krakowska; Skamander; „Kwadryga”; druga awangarda wileńska i lubelska; grupa „Przedmieście”. Nurty w prozie: werystyczny (problematyka okresu I wojny światowej, zwrot ku konkretowi, obraz wojny, konsekwencje zachwianych norm moralnych i obyczajowych, elementy pacyfistyczne, różny stosunek do martyrologii i mitologii wojennej; powieść polityczna; realizm psychologiczny, zwrot ku autentyzmowi, realizm klasycyzujący; realizm społeczny; uspołeczniona proza ekspresjonizująca; powieść historyczna i historiozoficzna); nurt fantastyczny (proza fantastyczna: fantastyka metafizyczna, science-fiction, antyutopijna, katastroficzna); nurt eksperymentalny (proza nowatorska S. I. Witkiewicza, B. Schulza, W. Gombrowicza). Zjawiska w zakresie dramatu: (dramat awangardowy; ekspresjonizująco-młodopolski; realistyczny: polityczny, społeczny i historyczny).
Literatura polska XX w. (1939-1975)
Treści programowe: Literatura polska w latach II wojny światowej (liryka, dramat, publicystyka kulturalno-literacka). Sytuacja w poezji i prozie (1945-1948) – pisarze wobec dwudziestolecia międzywojennego: krytyka i nawiązanie. Wstrząs wojenny i jego konsekwencje w twórczości prozatorskiej. Kryzys etyczny i światopoglądowy we wczesnej liryce T. Różewicza. Proza „obrachunków inteligenckich”. Socrealizm i jego poetyka. Dokonania twórców emigracyjnych (C. Miłosz, G. Herling-Grudziński, W. Gombrowicz. Przełom roku 1956 i lata sześćdziesiąte w poezji i prozie. Twórczość dramatyczna T. Różewicza, S. Mrożka, Z. Herberta. Literatura po roku 1968 – Nowa Fala w poezji a przemiany w prozie lat siedemdziesiątych. Literatura tzw. drugiego obieg. Ważniejsze zjawiska w krytyce literackiej.
Literatura najnowsza
Treści programowe: Przemiany w życiu literackim po 1975 roku. Powstanie niezależnego, tzw. „drugiego” obiegu. Specyfika twórczości stanu wojennego. Wpływ transformacji ustrojowej na kształt polskiej literatury. Poezja „Starych Mistrzów”: Tadeusza Różewicza, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Wisławy Szymborskiej. Twórczość dramatyczna Tadeusza Różewicza, Sławomira Mrożka, Janusza Andermana. Przemiany programowe w twórczości przedstawicieli Nowej Fali: kierunek egzystencjalny i metafizyczny. Debiuty prozatorskie a dzieła pisarzy starszych generacji. Literatura małych ojczyzn. Inspiracje feministyczne w prozie. Proza niefikcjonalna. Znaczące poetyckie debiuty pokolenia „bruLionu”: Jacek Podsiadło, Marcin Świetlicki, Marcin Baran, Jarosław Klejnocki, Krzysztof Koehler, Artur Szlosarek, Robert Tekieli, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, Wojciech Wencel, Adam Wiedemann. „Barbarzyńcy” i klasycyści. Recepcja postmodernizmu w literaturze polskiej. Twórczość pisarzy „roczników siedemdziesiątych”.
Literatura powszechna
Treści programowe: zapoznanie z pojęciami: antyk, mit, mitologia, heros, epos (epopeja), epos heroiczny, dygresja, retardacja, porównanie homeryckie, epitet, epitet stały, postawa tyrtejska, teatr grecki, Dionizje, dramat, dramat satyrowy, akcja, komedia, komizm, kult, tragedia grecka, tragizm, katharsis, fatum (fatalizm), deus ex machina, konflikt, katastrofa tragiczna, hybris, patos, perypetia, prolog, epilog, mimesis, stoicyzm, elegia, melika, liryka, horacjanizm, pieśń, oda, średniowiecze, romans, romans rycerski, Biblia, (Stary i Nowy Testament), ewangelia, przypowieść, odrodzenie (renesans), humanizm, miłość dworna, summa, nowela, sokół noweli, wątek, barok, dramat szekspirowski, bohater szekspirowski, hamletyzm, epoka elżbietańska, teatr elżbietański, tragikomedia, bohater korneliański, oświecenie, parodia, powieść, powiastka filozoficzna, utopia, dydaktyzm, narrator, narracja, powieść poetycka, antropomorfizm, teocentryzm, antropocentryzm, teizm, deizm, ateizm, libertynizm, klasycyzm, sentymentalizm, rokoko, romantyzm, ironia, przełom romantyczny, bohater romantyczny, dramat otwarty, dramat poetycki, dramat niesceniczny, poemat dygresyjny, ballada romantyczna, autotematyzm, tendencyjność, powieść tendencyjna, pozytywizm, utylitaryzm, organicyzm, scjentyzm, ewolucjonizm, determinizm, cenzura (kościelna, polityczna, obyczajowa), emancypacja kobiet, realizm, powieść realistyczna, naturalizm, naturalistyczna powieść eksperymentalna, szkic, obrazek, nowela XIX-wieczna, felieton, reportaż, modernizm, fin-de-siecle, parnasizm, „sztuka dla sztuki”, estetyzm, hedonizm, dandyzm, spleen, dekadentyzm, impresjonizm, symbolizm, synestezja, analogia, dramat symboliczny, secesja, ekspresjonizm, neoklasycyzm, powieść modernistyczna, powieść polifoniczna, dostojewszczyzna, Conradowska powieść punktów widzenia, awangarda, dadaizm, futuryzm, surrealizm, imaginizm, egzystencjalizm.
Zagadnienia: Najważniejsze zjawiska w historii literatury powszechnej. Literatura starożytna (antyk grecki, rzymski, biblijny) jako źródło kultury europejskiej; charakterystyka literatury angielskiego, francuskiego, niemieckiego, rosyjskiego obszaru językowego. Inspiracje literatur obcych w piśmiennictwie polskim.
1. Rodowody epok literackich:
· fazy rozwojowe polskiego oświecenia – pozaliterackie uwarunkowania ich istnienia,
· światopogląd romantyczny, romantyczna historiozofia, koncepcja człowieka, poety i poezji, sztuka i literatura romantyczna wobec historii i egzystencji,
· Wielka Emigracja – dramat romantyczny jako propozycja formy otwartej,
· przemiany świadomości społeczno-kulturowej społeczeństwa polskiego po klęsce powstania styczniowego; wpływ zmian cywilizacyjnych doby pozytywizmu (rozwój przemysłu, upowszechnienie prasy) na społeczny kontekst literatury,
· wpływ europejskich koncepcji filozofii pozytywistycznej (A. Comte, J.S. Mill, H. Spencer, H. Taine, E. Renan, K. Darwin) na obraz literatury polskiej i kształtowanie charakterystycznych dla epoki poglądów (monizm przyrodniczy, utylitaryzm, organicyzm, scjentyzm, ewolucjonizm, determinizm),
· recepcja myśli A. Schopenhauera, F. Nietzschego, H. Bergsona, Z. Freuda, C. Lombroso, G. Le Bona wśród twórców i myślicieli okresu Młodej Polski; postawa dekadencka jako znamię zachowań wczesnej fazy modernizmu; witalizm i awangardyzm jako główne nurty twórczości dojrzałego i schyłkowego modernizmu na ziemiach polskich.
2. Dorobek literacki i zjawiska kulturowe poszczególnych epok:
· religia a literatura – opozycja czy inspiracja?,
· znaczenie osiągnięć artystycznych poszczególnych epok dla rozwoju epok następnych,
· literatura wobec głównych wydarzeń historycznych i politycznych: romantyzm wobec powstania listopadowego; pozytywizm warszawski i konserwatyści galicyjscy wobec powstania styczniowego; Młoda Polska wobec rewolucji lat 1905 - 1907 oraz I wojny światowej, „ludzie podziemni” i narodziny „kulturalizmu polskiego”,
· problemy życia literackiego i geografia literacka (salony literackie Warszawy w XIX wieku, warszawska Szkoła Główna, sprawy dotyczące cenzura i obiegi alternatywne literatury, młodopolski kabaret, teatr i cyganeria krakowska, Młoda Polska „tatrzańska”, młodopolski Paryż literacki, wokół kulturotwórczej funkcji skandalu i legendy literackiej, antagonizm artysty i filistra);
· rola „przełomu antypozytywistycznego” i jego założeń (W. Dilthey, reprezentanci „filozofii życia”) w świadomości społecznej i artystycznej lat dziewięćdziesiątych XIX w.; nowe ugrupowania polityczne i nowe czasopisma; antyurbanizm; narodziny naturalizmu; polscy zwolennicy naturalizmu,
· wyznaczniki estetyczne i światopoglądowe głównych prądów i stylów literackich okresu Młodej Polski: parnasizm, impresjonizm, symbolizm, ekspresjonizm, secesja, neoklasycyzm, początki awangardy; rola publikacji prasowych („Życie”, „Chimera”, „Głos”) w kształtowaniu się nowych poglądów na temat sztuki i roli artysty w społeczeństwie; liryka impresjonistyczno-nastrojowa i liryka ekspresjonistyczno-symboliczna (wyznaczniki poetyki i światopoglądu),
· wybrane tematy literatury oraz publicystyki pozytywistycznej (emancypacja kobiet, asymilacja mniejszości narodowych, problem nierówności społecznej, praca u podstaw, praca organiczna) oraz młodopolskiej (legenda powstania styczniowego, nastrojowy pejzaż, erotyka, folklor, fascynacje kulturą Dalekiego Wschodu, egzotyzm, Biblia, antyk);
· postawy artystyczne, społeczne oraz filozoficzne drugiej połowy XIX w. i fin de siécle’u (organicznikowska, racjonalistyczna, naturalistyczna, dekadencka, autotematyczna, szydercza, rewolucyjna, neoromantyczna),
· narodziny popularnego obiegu literatury.
Ważniejsi pisarze staropolscy, oświeceniowi, romantyczni, pozytywistyczni i młodopolscy – biografia literacka, osadzenie w epoce, orientacja w tematyce twórczości oraz uprawianych gatunkach literackich.
Zapoznanie z następującymi pojęciami i utrwalenie umiejętności posługiwania się nimi:
alegoria, anakreontyk, antropocentryzm, antyk, apokryf, arkadia, ateizm, bajka, ballada, barok, biblia, biografia, bohater romantyczny, czasopiśmiennictwo, czucie, czułość, cykl literacki, deizm, dialog, diariusz, dowcip, dramat liturgiczny, dramat romantyczny, elegia, emblemat, emigracja (Wielka Emigracja) epigramat, epika, epikureizm, epitafium, epos, epos (poemat) heroikomiczny, erotyk, fabuła, figlik, filozofia, fraszka, gawęda (szlachecka) geniusz, gust, hagiografia, historiografia, horacjanizm, humanizm, hymn, imaginacja, kazanie, klasycyzm, komedia, Komisja Edukacji Narodowej, komizm, koncept, konceptyzm, kontrreformacja, kronika, krytyka literacka i teatralna, Kuźnica Kołłątajowska, legenda, libertynizm, liryka, list poetycki, literatura mieszczańska, literatura okolicznościowa, literatura sowizdrzalska, literatura ziemiańska, makaronizm, manieryzm, mecenat, metafora, mesjada, mimesis, misterium, mitologia, „Monitor”, moralitet, narrator kontuszowy, natura, neostoicyzm, obiady czwartkowe, oda, osjanizm, oświecenie, pamflet, pamiętnik, panegiryk, parabola, parodia, paszkwil, petrarkizm, pieśń, planctus, poemat opisowy, poezja kunsztowna, poezja polityczna, polemiki literackie, powieść, powieść poetycka, przysłowie, psalm, psałterz, pseudonim, publicystyka, reformacja, relatywizm, renesans, retoryka, rokoko, romans, romantyzm, romantyczna historiozofia, romantyczna wyobraźnia, salony literackie, sarmatyzm, satyra, sentencja, sentymentalizm, sielanka, sonet, stoicyzm, symbol, średniowiecze, teatr, Teatr Narodowy, teizm, teocentryzm, tragedia, tragizm, tren, utopia, waleta, wieszcz, „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne”, zakony; tendencyjność; powieść tendencyjna (cechy poetyki); pozytywizm; „praca organiczna” i „praca u podstaw”; realizm; powieść realistyczna (wyznaczniki gatunkowe); wiarygodność powieści historycznej; kwestia „kobieca” (emancypacja); problem asymilacji Żydów; powieść realistyczna, naturalistyczna powieść eksperymentalna; szkic; obrazek; nowela; felieton; kronika; listy z podróży; reportaż; pojecie przełomu antypozytywistycznego; parnasizm; dekadentyzm; fin de siécle; impresjonizm; symbolizm; ekspresjonizm; synkretyzm; synestezja; polifonia narracji; powieść młodopolska (cechy gatunkowe); powieść autotematyczna; dziennik intymny; dramat symboliczny; młodopolski poemat prozą.
Sztuki audiowizualne
Treści programowe: definicja pojęć: audiowizualność, kultura audiowizualna, audiowizualne środki przekazu; narodziny kultury audiowizualnej, jej ewolucja i sposoby oddziaływania na odbiorców; miejsce filmu wśród sztuk audiowizualnych oraz we współczesnej szkole (różnorodność metod i sposobów wykorzystywania filmów na lekcjach języka polskiego, godzinach wychowawczych i zajęciach pozalekcyjnych); zagadnienia estetyki filmowej (tworzywo filmowe, sposoby filmowego opowiadania, genologia filmowa, poetyka filmu); metoda analizy dzieła filmowego – założenia ogólne; analiza i interpretacja wybranych dzieł filmowych (Obywatel Kane, Gabinet doktora Caligari, Pies andaluzyjski, Gadające głowy, Usłyszcie mój krzyk); adaptacje filmowe literatury – szkolna analiza porównawcza; oblicza współczesnej kultury audiowizualnej – rola telewizji i Internetu w jej kreacji; specyfika mediów elektronicznych, sposoby tworzenia komunikatów medialnych; miejsce telewizji wśród sztuk audiowizualnych, telewizja jako kultura (informacja, rozrywka, edukacja, propaganda, manipulacja, kreowanie wzorów zachowań); analiza i interpretacja wybranych audycji telewizyjnych ze względu na ich możliwość wykorzystania w procesie szkolnej edukacji humanistycznej (spektakl teatru telewizji, program edukacyjny, teleturniej, program informacyjny, wywiad, film dokumentalny, film reklamowy); teatr w filmie i telewizji, telewizja i film w teatrze, czyli o audiowizualności na deskach scenicznyc...
KynioWolny