Kirst Hans Hellmut - Bohater w wieży.pdf - Dokumenty - panzer1981

Hans Helmut Kirst

Bohater w wieży

Katastrofa nastąpiła późnym latem tysiąc dzie-

więćset czterdziestego, po spektakularnej zwycięs-

kiej kampanii Wielkich Niemiec we Francji. Bateria

ciężkiej artylerii przeciwlotniczej zajęta wówczas

pozycję na skraju miasta D., położonego około

osiemdziesięciu kilometrów na południowy zachód

od Paryża. W krótkim czasie poniosło tam śmierć

kilku ludzi — podobno w „całkiem normalnych

okolicznościach ".

Działo się to w okresie, kiedy wojna zaczynała

się stabilizować jako powszechnie uznawana „naro-

dowa konieczność"', kiedy nawet morderstwo uważa-

no za „całkowicie normalne", choć w języku potocz-

nym owych czasów używano łagodniejszych okre-

śleń. Jednakże to, co się wtedy stało, jeszcze dziś nie-

jednokrotnie przyjmuje się co najmniej za coś oczy-

wistego, ba, nawet za „prawnie i moralnie bez za-

rzutu".

Ale znaleźli się wówczas ludzie, którzy tego ro-

dzaju „stosunki wojenne" odczuwali jako mocne wy-

zwanie. Bardzo szybko uświadomili sobie, że —

zgodnie z prawami wojny — nie mają innego wybo-

ru, niż tylko odważyć się na próbę zamordowania

morderców. Przynajmniej jednego z nich.

I tak też się stało. I stąd właśnie wyniknęła „spra-

wa D". Niniejsza książka próbuje ją odtworzyć.

Śmierć przed południem — na pozór zwykły

przypadek

— Ten jest już załatwiony! — stwierdził star-

szy ogniomistrz Krüger ze znajomością rzeczy. — Jak nic

skręcił sobie kark.

Okiem znawcy zmierzył zwłoki żołnierza, które skur-

czone leżały u jego nóg w lśniących oficerkach. Widział

już pod nogami niejednego trupa — podczas zwycięskich

kampanii wojennych w Polsce i we Francji, a także gdzie

indziej. Taki widok był dla niego chlebem powszednim.

— Akurat ten Schulz! — powiedział starszy ognio-

mistrz bez szczególnego wyrzutu, raczej z serdeczną wyrozu-

miałością; jego demonstrowanie napadów ludzkich uczuć

znane było wtajemniczonym. — Zawsze przysparzał tylko

samych kłopotów, aż do końca!

Ta wzmianka o kłopotach zdawała się pobudzić go

niezwłocznie do dalszego działania. Wyprostował zwalisty

tułów, jego nalana twarz obróciła się dokoła z wyćwiczoną

uprzejmością. Zobaczył trzech swoich żołnierzy, jak stoją

w przyczajonym oddaniu, gotowi do przyjęcia rozkazu; a

więc dokładnie tak, jak się należało w jego jednostce i w

jego obecności. — Chłopaki — powiedział — co tak głu-

pio wytrzeszczacie oczy! Czy jeszcze nie pojęliście, że kro-

wa nie tylko daje mleko, ale i gubi placki?

Jeden z żołnierzy roześmiał się ochoczo, była to bo-

wiem któraś z żartobliwych uwag jego zwierzchnika. Ten

Krüger był cholernie dowcipnym człowiekiem w każdej

sytuacji! Również dwaj pozostali żołnierze starali się przy-

brać wesoły wyraz twarzy, ale wyszedł im tylko zmęczony

uśmiech — to jednak wystarczyło. Krüger uznał, że dłużej

nie potrzebuje się nimi zajmować.

Potem krótkim, badawczym spojrzeniem obrzucił

czwartego żołnierza, który stał z tyłu. Był to nie znany mu

gefrajter. Starszy ogniomistrz stwierdził: osobnik o mlecz-

nej cerze, gnuśnych oczach i zaciśniętych ustach. Typ sa-

fanduły-introwertyka; dla Krügera żaden problem.

 Hej, wy tam — powiedział starszy ogniomistrz

energicznie — jeśli jakiś baran skręci sobie kark, nie za-

mierzam z tego powodu oglądać wybałuszonych cielęcych

oczu! Jesteśmy tu w końcu na wojnie, chyba to wreszcie

do was dotarło? A może nie? Czy jest wśród was taki, któ-

rego martwy kretyn potrafi wyprowadzić z równowagi?

 On spadł z najwyższego okna wieży — oświadczył

gorliwie jeden ze świadków. — Szybował w powietrzu jak

nietoperz, widziałem to. Potem klapnął na ziemię...

 W sam środek betonowego dziedzińca, tak? —

Ogniomistrz najwidoczniej nie dał się zaskoczyć. — Ale

nawet gdyby upadł na żwir, z pewnością też by skręcił

kark przy takiej wysokości!

Krüger patrzył teraz, jakby zamyślony, na wieżę stare-

go zamku, ponad spękanymi murami, wzdłuż szczerb

przypominających ślady strzałów — patrzył na szarooło-

wiany zwietrzały kamień z ciemnymi rysami, wypłukany

przez deszcze, przeżarty przez mrozy. Wyżej: gęsty rząd

okien, tuż pod płaskim dachem — jedno z nich szeroko

otwarte.

Krüger uśmiechnął się. Wydawało mu się bowiem, że

w cieniu, w środku wieży, mignęła twarz — mianowicie

twarz szefa baterii, kapitana Heina. Twarz napięta, pocią-

gła, ostro zarysowana i blada, która zaraz potem się co-

fnęła i zdawała się świecić, niczym latarnia, słabym blas-

kiem. Krüger skinął głową.

Następnie oświadczył, jakby na zakończenie, robiąc

przy tym ruch ręką w kierunku trupa: — Ten Schulz, ten

nędzny głupiec, został wyznaczony do mycia okien w wie-

ży. I to ja go wyznaczyłem! Przypuszczalnie stracił równo-

wagę. A zatem chodzi tu o nieszczęśliwy wypadek. Zrozu-

miano?

Sprawiali wrażenie, że rozumieją — ci trzej żołnierze,

którzy stali dokoła niego w oczekiwaniu. Pośrodku sta-

rego zapuszczonego parku, u podnóża wieży należącej

do zamku, budowli, która groziła zawaleniem. Spędzali

tu dni po wielkim, głośnym zwycięstwie nad Francją.

Piękne dni, wypełnione jedzeniem i piciem — pragnęli,

aby upływały one możliwie bez zakłóceń. Tylko głupcy

ginęli.

 Pytałem was, zasrane ślamazary, czyście zrozumie-

li?

 Tak jest, panie sierżancie! — zapewnili żołnierze

pospiesznie. — Zrozumieliśmy! W zupełności!

Krüger skinął głową i spojrzał na czwartego, nie zna-

nego mu gefrajtra. Również ten zdawał się być zgodny, co

starszy ogniomistrz uznał za oczywiste, albowiem coś in-

nego było na jego podwórku nie do pomyślenia.

 A więc był to wypadek. -— Krüger stanął na roz-

kraczonych nogach i podparł się pod boki. — Zaświadczy-

cie to, wszyscy czterej bez wyjątku! A teraz do roboty, pa-

sibrzuchy! Nie wykręcać mi się zmęczeniem ani leni-

stwem. U mnie to nie przejdzie! Zabierać kolegę do szopy

na narzędzia.

 A jeśli to nie był wypadek, co wtedy? — zapytał

czwarty żołnierz, ów gefrajter, niezwykle uprzejmym gło-

sem; wyprężył się przy tym, jakby miał stanąć na bacz-

ność, jednak z widocznym wahaniem. — To znaczy, mam

na myśli, że mogło być jeszcze kilka innych przyczyn.

 Chyba się przesłyszałem? — powiedział starszy og-

niomistrz Krüger, spojrzał przy tym z niedowierzaniem na

owego gefrajtra. — Czyżbyście mieli jakieś wątpliwości,

śmieszny chłoptasiu?

 Pozwoliłem sobie tylko...

 To niesłychane, ty nędzna kreaturo! Co wy sobie

wyobrażacie! Pozwalać sobie na coś takiego — wobec

mnie! Wybraliście się pod zły adres!

 Myślałem...

 No nie, i w dodatku jeszcze myślicie! Od myślenia

to ja tu jestem! Czyżby to jeszcze do was nie dotarło?

Starszy ogniomistrz Krüger uchodził za mistrza takich

idiotycznych gierek. I potrafił wymyślać wciąż nowe. Jego

l\*dzie wiedzieli o tym, również ci trzej, którzy stali dokoła

niego. A ponieważ owa inwencja twórcza Krügera nie

była skierowana do nich, uśmiechali się ironicznie. Obcy

gefrajter w porę się zorientował, z kim ma do czynienia.

Zamilkł więc czym prędzej, jakby zrezygnowany.

Tę reakcję Krüger natychmiast wytłumaczył sobie

jako przejaw respektu. Zanotowawszy to w pamięci, oka-

zał się wspaniałomyślny. — No, otwórzcie znów swoją bez-

czelną gębę, nędzny łapserdaku! Krowa, która dużo ry-

czy, daje mało mleka.

— Przypuszczalnie źle się wyraziłem, panie sierżancie

— odpowiedział spiesznie gefrajter. Wyprężył się, co nie

podziałało zbyt przekonująco. — Ja na nic sobie nie po-

zwalam. Bardzo rzadko zdobywam się na luksus myślenia,

a już na pewno nie w tym wypadku. Moja uwaga była tyl-

ko zbyt pochopną niestosownością,

Krüger uśmiechnął się od ucha do ucha. Po czym spoj-

rzał, wyraźnie zaskoczony, na gefrajtra. — Ale z was fi-

glarz. Próbujecie mnie na siłę rozweselić. A może macie

zamiar podłożyć mi świnię?

 Gdzieżbym śmiał — powiedział gefrajter, a za-

brzmiało to niemal szczerze — to byłoby zbyt lekko-

myślne. — I po krótkiej przerwie dodał energicznie: —

Panie sierżancie!

 No właśnie — rzekł Krüger z uznaniem. — W każ-

dym razie nie wyglądacie mi na głupiego. Powiedzcie za-

tem, za kogo się uważacie?

 Za faceta, który stale się uczy, panie sierżancie.

 I to, zdaje się, podejrzanie szybko! — Wzrok Kru-

gera spoczął badawczo na gefrajtrze o bladej cerze. — Ale

mnie się to podoba. A co takiego zamierzaliście mi tak

ochoczo wyłuszczyć? Bardzo jestem ciekaw.

 Nic szczególnego, naprawdę nic!

 Pozwolicie, że ja o tym zadecyduję — oświadczył

Krüger ostrym tonem. — A więc naprzód, wyduście wre»

szcie z siebie! W czym, waszym zdaniem, tkwi sedno spra-

wy?

 Kiedy nadszedłem — powiedział gefrajter z wymu-

szoną ostrożnością — trup leżał już na ziemi.

 No pięknie — stwierdził starszy ogniomistrz, zado-

wolony. — I co dalej?

 Ja tylko słyszałem, co mówiono. Mniej więcej tak:

szybował w powietrzu jak nietoperz.

 No to co? Dlaczego miał nie szybować? Cóż w tym

dziwnego?

 Przypuszczalnie nic — odrzekł gefrajter pospiesz-

nie. I zaraz potem dodał: — Pomyślałem sobie, że skoro

szybował, to chyba nie wypadł tak zwyczajnie, jak gdyby

stracił równowagę przy myciu okna.

 Patrzcie go! — powiedział Krüger zdumiony. —

On znów myśli. A więc dobrze, więc on nie szybował, tyl-

ko wyskoczył! I co z tego, waszym skromnym zdaniem?

—To mogło być samobójstwo. Możliwe też, że został

wypchnięty — wypchnięty przez okno, tak sobie pomyśla-

łem.

Krüger wyglądał teraz na zatroskanego, mianowicie o

gefrajtra. — Nie do wiary! Tak sobie pomyśleliście, ale

chyba jeszcze zanim usłyszeliście moje zdanie. Czy tak?

A może w ogóle go nie dosłyszeliście?

 To był wypadek — tak pan powiedział.

 Czyżbyście w to wątpili?

 To chyba był wypadek — powiedział gefrajter na

pozór skwapliwie. — Pan to z pewnością wie najlepiej.

Krüger wpatrywał się w nieznajomego gefrajtra, jakby

w ciemnościach odczytywał tablicę sygnalizacyjną. I nagle

oświadczył zdecydowanym tonem: — Nie próbujcie na

moim podwórku dopuszczać do siebie głupich myśli, cie-

kawski żółtodziobie! Musicie wiedzieć jedno: u nas, a więc

u mnie, obowiązuje żelazna konsekwencja. Wszelkie

odchylenia są niedopuszczalne. Czyżbyście uważali ina-

czej?

—- Gdzieżbym śmiał! — odparł gefrajter.

Starszy ogniomistrz Krüger czekał przyczajony na uzu-

pełnienie tego oświadczenia, na słowa: „jeszcze nie" albo

„teraz nie". Ale nic takiego nie nastąpiło. Ucieszyło go to

—- jego mięsista twarz miała wyraz łagodny i wyrozumia-

ły. Nie był jednak człowiekiem, który by cokolwiek prze-

oczył. Maksyma „ostrożność nie zawadzi" należała do

jego ulubionych powiedzonek.

Rozkazał więc: —Te zwłoki niech tu tymczasem leżą.

— Wskazał palcem na jednego z żołnierzy. — Dopilnuj-

cie, aby na miejscu wypadku wszystko pozostało nie zmie-

nione! — Po czym wskazał na drugiego żołnierza: — Po-

starajcie się o koc albo o płachtę namiotową i przykryjcie

naszego zmarłego kolegę, ale ostrożnie! — Następnie roz-

kazał trzeciemu żołnierzowi, jakby jednym tchem: — Pod-

oficer Softer natychmiast do mnie!

 Tak jest, panie sierżancie! — potwierdzili jego lu-

dzie, kolejno, ale z jednakową, zdecydowaną siłą.

 I gęby na kłódkę! — polecił Krüger. — Żadnego

babskiego paplania jak w maglu. Kto się odważy wypuścić

w świat jakiekolwiek śmierdzące plotki, z tym porachuję

się osobiście. Czy to jasne?

To było jasne. Trzej żołnierze ruszyli niezwłocznie,

odgrywając absolutne posłuszeństwo. Szkoła Krügera!

Gdzie był on, tam był ruch. Ruch bezwarunkowego posłu-

szeństwa. Serce Krügera rosło na taki widok.

Tym razem trwało to niedługo, ponieważ starszy o-

gniomistrz uznał, że musi pilnie zwrócić się do nieznajomego

gefrajtra — i uczynił to, westchnąwszy głęboko, z groź-

nym spokojem: — No, powiedzcie, kim jesteście? Skąd

się tu wzięliście? Czego tu szukacie? Jak się nazywacie?

 Gefrajter Bergen — zameldował nieznajomy, sta-

rając się przy tym stanąć na baczność, co mu się udało

niezbyt przekonująco. — Przeniesiony z sekcji sztabu do

trzeciej baterii. Mam tu pełnić funkcję podoficera infor-

macyjnego.

 Ach, to wy! — Krüger odetchnął z ulgą, po czym

uśmiechnął się pobłażliwie. — Dlaczego nie powiedzieliś-

cie tego od razu? Tak byłoby prościej!

 Tak jest, panie sierżancie! — zawołał gefrajter

Bergen, pełen przeczuć. — Rozumiem!

 Chciałbym w to wierzyć, natrętny psie! Chciałbym

w to wierzyć w waszym interesie. Albowiem, trzeba wam

wiedzieć, jestem miłośnikiem zwierząt. Również psów.

U mnie każdy może sobie sikać tam, gdzie akurat ma po-

trzebę; ale jeśli będzie próbował przy tym obsikać mnie,

potrafię być wówczas cholernie nieprzyjemny. Mam wpraw -

dzie grubą skórę, Bergen, ale nie pozwolę się nigdy niko-

mu znieważyć. Na to jestem szczególnie drażliwy. Zrozu-

miano?

 Tak jest! Zrozumiałem.

 Zgłoście się więc do kancelarii — rozkazał surowo

Krüger. I zaraz potem dodał, jakby lekko rozweselony: —

Czy wiecie, Bergen, dlaczego wasz poprzednik potrzebo-

wał następcy? Ponieważ lubił się wdawać w sprawy, na

których się nie znał — położył się spać z granatem ręcz-

nym. Musieliśmy go potem zeskrobywać po kawałku z

prześcieradła. Pozostała z niego tylko breja! Mam nadzie-

ję, że wy jesteście ostrożniejsi.

 Co tu się właściwie stało, koledzy? — zapytał ge-

frajter Bergen dwóch żołnierzy, którzy pozostali przy

zwłokach i okrywali je niemal troskliwie płachtą namioto-

wą. — Co tu zaszło?

 Gówno cię to obchodzi — odpowiedział jeden z

nich szorstko, pochylając się jeszcze niżej nad zmarłym.

— Poza tym już dawno nie słyszałem takiego głupiego py-

tania. Chyba zjawiłeś się tu z księżyca?

Ale drugi żołnierz, nazwiskiem Wassermann mały

muskularny chłopak o bystrych lisich oczkach, podszedł

Kirst Hans Hellmut - Bohater w wieży.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: