Zwierciadło Merlina.pdf

Andre Norton

Zwierciadło Merlina

Tytuł oryginału Merlin's Minor

Tłumaczyła Dorota Dziewońska

Z czeluści jaskini wciąŜ wydobywał

się sygnał. Był jednak coraz

słabszy. Z kaŜdym planetarnym

rokiem słabła jego siła, choć

twórcom mechanizmu udało się

uczynić sygnał wiecznym. Wierzyli

oni, Ŝe przewidzieli kaŜdą

ewentualność. I faktycznie

przewidzieli wszystko, z wyjątkiem

słabości własnego systemu oraz

natury świata, z którego sygnał

dobiegał. Czas upływał, a nadajnik

wciąŜ wykonywał swoje zadanie.

Poza jaskinią zmieniały się

pokolenia, ginęły narody i

powstawały nowe. Cała wiedza

twórców sygnalizatora z upływem

wieków odeszła w zapomnienie, a

działanie samej natury dokładnie

zatarło ślady jej istnienia. Morza

zalały lądy, potem cofnęły się,

unosząc wraz z siłą fal całe

państwa i miasta. Góry wyrosły

tak, Ŝe nędzne resztki, niegdyś

wspaniałych, portów zniknęły na

wielkich wysokościach. Zielone

pola obróciły się w pustynie.

KsięŜyc spadł z nieba, ustępując

miejsca innemu.

A sygnalizator wciąŜ działał i

przyzywał tych, którzy dawno

odeszli, pozostawiając po sobie

tylko legendy - tajemnicze,

zniekształcone upływem czasu

opowieści. Teraz nastał kolejny

okres chaotycznego błądzenia ludzi

w ciemnościach. Imperium rozpadło

się pod cięŜarem własnych wad i

starości. Barbarzyńcy rzucili się

na ten łup jak sępy. Ogień i

miecz, śmierć i śmierć za Ŝycia w

kajdanach niewolnictwa - oto co

pustoszyło ziemię. A nadajnik

wciąŜ wzywał...

Jego dźwięk był coraz mniej

słyszalny. Od czasu do czasu

sygnał słabł, zupełnie jak

wzywający pomocy człowiek w

śmiertelnym niebezpieczeństwie,

który chwilami musi zaczerpnąć

tchu.

Wreszcie ten wątły sygnał został

odebrany daleko w przestrzeni.

Dziwna metalowa strzała

zareagowała na impuls i nagle

uaktywniły się mechanizmy, które

milczały przez wieki. Strzała

zmieniła kurs, uŜywając wiązki

sygnałów jako drogowskazu.

Na pokładzie statku nie było Ŝywej

duszy. Został on zbudowany w

desperackim geście nadziei istot

bliskich zagłady, które pragnęły

zachować wszystko, co uwaŜały za

cenne, waŜniejsze od własnego

Ŝycia. Wysłały one w przestrzeń

sześć takich strzał Ŝycia. Jedynym

ich pragnieniem było, by co

najmniej jedna z nich odnalazła

cel, o którym wiedzieli, Ŝe gdzieś

istnieje. Zaraz potem zginęli

napadnięci podstępnie przez

wrogów.

Kolejne wiązki sygnałów bezbłędnie

naprowadzały strzałę na właściwy

kurs, gdy pędziła w kierunku

Ziemi. Ów przedziwny pojazd był

owocem tysięcy lat eksperymentów,

najwyŜszym osiągnięciem rasy,

która niegdyś pokonywała gwiezdne

szlaki ze swobodą człowieka

spacerującego znajomymi ścieŜkami

po ziemi. Powołana tylko do

jednego celu, teraz miała wkroczyć

do akcji, do której została

zaprogramowana.

Strzała łagodnie wpłynęła na

orbitę wokół planety i rozpoczęła

przygotowania do lądowania,

odpowiadając na sygnał nadajnika.

Gdy błyszcząca smuga przeszywała

niebo, ludzie śledzili jej drogę w

prymitywnym osłupieniu. Wiedza,

którą niegdyś posiadali, dawno

temu została pogrzebana w mitach.

Niektórzy kryli się w namiotach ze

skóry, gdy ich szamani przy wtórze

bębnów wydawali z siebie gardłowe

dźwięki rytualnych pieśni. Inni

gapili się szeroko otwartymi

oczyma, rozprawiając o spadających

gwiazdach, które miały być znakami

złych lub dobrych mocy. Strzała

zbliŜyła się do góry, w której

ukryta była jaskinia z

nadajnikiem, i rozpadła się na

części.

Łupina, która przeniosła cenny

ładunek przez przestrzeń, rozwarła

się i wydostały się z niej drobne

cząstki. Nie zanurzyły się w

morzu, które szybko przesuwało się

w dole, lecz samoistnie

wystrzeliły ogniem, kierując się w

stronę góry.

Zawisły na chwilę w powietrzu, po

czym delikatnie osunęły się na

ziemię. Jeśli nawet ktoś na tej

wysokości obserwował lądowanie,

nigdy o tym nie wspomniał. Ochronę

owych dziwnych cząstek stanowiło

bowiem pole zniekształcające

obraz. Konstruktorzy podjęli

środki ostroŜności przed

wszystkim, co tylko mogli

przewidzieć.

Będąc juŜ na ziemi, te dziwaczne

obiekty wytworzyły własne odnóŜa i

zaczęły pełzać, instynktownie

dąŜąc do połączenia się z gasnącą

siłą nadajnika. Kierowały się ku

jaskini. W kilku miejscach trzeba

było powiększyć przejście, ale i

to zostało równieŜ przewidziane.

Po dłuŜszej chwili wszystkie

elementy były juŜ ukryte w

głębinach jaskini i przystąpiły do

pracy. Kilka z nich wydrąŜyło

sobie miejsca w skale i zapuściło

tam bardzo mocne korzenie z kabli.

Inne wrosły w powierzchnię groty i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: