Isaac Asimov - Nemesis.pdf - I. Asimov - seithe

Isaac Asimov

Nemesis

Markowi Hurstowi Mojemu cennemu Redaktorowi, który pracuje nad manuskryptami cięŜej

ode mnie

NOTA AUTORA

KsiąŜka ta nie jest częścią Fundacji ani serii poświęconej Robotom. Nie naleŜy takŜe do cyklu

Cesarstwo. Jest

oddzielną całością. Pomyślałem, Ŝe powinienem poinformować o tym Czytelników, by

uniknąć nieporozumień.

Oczywiście nie jest wykluczone, Ŝe kiedyś napiszę powieść łączącą tę ksiąŜkę z innymi, z

drugiej strony jednak nie

ma pewności, czy tak się stanie. Jak długo moŜna katować własny umysł wymyślając koleje

przyszłej historii?

Kolejna sprawa. Dawno temu postanowiłem przestrzegać jednej podstawowej zasady

pisarskiej: być

przejrzystym. Porzuciłem wszelką myśl o pisaniu poetyckim, symbolicznym czy

eksperymentalnym, a takŜe o

wszystkich innych formach pisarskich, które być moŜe zapewniłyby mi (zakładając, Ŝe

byłbym wystarczająco dobry)

Nagrodę Pulitzera. ZaleŜy mi tylko na przejrzystości, dzięki której nawiązuję bardzo ciepłe

stosunki z Czytelnikami.

A krytycy? CóŜ, niech mówią, co im się podoba.

Z przykrością muszę jednak stwierdzić, Ŝe moje ksiąŜki piszą się same. Ze zdumieniem

odkryłem kiedyś, Ŝe

powieść, którą macie Państwo przed sobą, napisała się dwutorowo: jeden ciąg wypadków

dzieje się w narracyjnej

teraźniejszości, drugi odbywa się w przeszłości, ale stale dogania teraźniejszość. Z pewnością

nie nastręczy to

kłopotów w czytaniu, ale poniewaŜ jesteśmy przyjaciółmi, wolałem Państwa uprzedzić.

PROLOG

Siedział samotny, odgrodzony od świata.

Gdzieś tam były gwiazdy i ta jedna, wokół której krąŜyło kilka planet. Widział ją oczyma

duszy; widział ją

znacznie lepiej niŜ w rzeczywistości za matowymi teraz oknami.

Niewielka, róŜowoczerwona gwiazda, koloru krwi i zagłady, nosząca takŜe odpowiednie

miano.

Nemezis!

Nemezis, uosobienie zemsty bogów.

Przypomniał sobie opowieść zasłyszaną w dzieciństwie; legendę, mit, baśń o ziemskim

potopie, który zgładził

grzeszną, zde-generowaną ludzkość, ocalając jedną rodzinę, od której wszystko zaczęło się na

nowo.

Tym razem nie było potopu. Tylko Nemezis.

Ludzkość ponownie uległa degeneracji i zemsta Nemezis będzie odpowiednią karą. śaden

potop. Nic tak

trywialnego jak potop.

Czy ktoś ocaleje...? A jeśli nawet, to dokąd pójdzie?

Dlaczego nie czuł litości? Ludzkość nie moŜe istnieć tak jak do tej pory. Jej grzechy

prowadziły ją ku zagładzie.

Czy powinien odczuwać litość, jeśli powolna, pełna cierpień śmierć zostanie zastąpiona przez

inną, znacznie

szybszą?

A oto planeta krąŜąca wokół Nemezis. Obok niej satelita. I Rotor okrąŜający KsięŜyc.

Podczas potopu uratowała się jedna rodzina, która zbudowała arkę. W zasadzie nie wiedział,

czym była arka,

wyobraŜał jednak sobie, Ŝe była czymś podobnym do Rotora. Rotor takŜe uratuje fragment

ludzkości, od którego

wszystko zacznie się na nowo w innym, lepszym świecie.

Stary świat? Niech zajmie się nim Nemezis!

I znowu ją zobaczył. Czerwonego karła nieugięcie prącego do przodu. Karzeł nie musiał

obawiać się niczego.

Podobnie jak jego planety. A Ziemia? No, cóŜ...

Ziemio! Nemezis zdąŜa ku tobie!

Dyszy Ŝądzą Zemsty!

JEDEN MARTENA

Martena po raz ostatni widziała Układ Słoneczny, gdy miała nieco ponad roczek. Oczywiście

niczego nie pamiętała.

Co prawda wiele czytała na temat Układu, mimo to nigdy nie czuła się z nim związana, nie

była jego częścią.

Przez całe swoje piętnastoletnie Ŝycie znała tylko Rotora. Zawsze wydawało jej się, Ŝe jest

olbrzymi. Miał

przecieŜ średnicę ośmiu kilometrów. Gdy skończyła dziesięć lat, zaczęła co jakiś czas -

najczęściej raz na miesiąc,

jeśli tylko była wolna - spacerować wokół Rotora, tak dla rozrywki. Specjalnie wybierała

okolice o małym ciąŜeniu,

mogła wtedy trochę się poślizgać. To dopiero było śmieszne! Ślizgała się i spacerowała, a

Rotor ciągnął się bez

końca razem z domami, parkami, farmami, no i przede wszystkim z ludźmi.

Spacer zabierał jej cały dzień, ale matka nie protestowała. Zawsze mówiła, Ŝe Rotor jest

absolutnie bezpieczny.

„Nie tak jak Ziemia" - dodawała, ale nie wyjaśniała, co miała na myśli. Na pytanie dlaczego

Ziemia nie jest

bezpieczna, odpowiadała ciągle: „niewaŜne".

Marlena nie przepadała za ludźmi. Mówiono, Ŝe według nowego spisu na Rotorze mieszka

ich sześćdziesiąt

tysięcy. Za duŜo. Strasznie duŜo. KaŜdy z nich nosił maskę. Marlena nienawidziła masek,

poniewaŜ wiedziała, Ŝe

ludzie w środku są inni. Nie mówiła o tym nikomu. Kiedyś, gdy była młodsza, usiłowała

powiedzieć o tym matce,

ale ona bardzo się gniewała i zabroniła jej powtarzać takie bzdury.

Dorastając, coraz wyraźniej widziała fałsz na ludzkich twarzach, przestała się jednak tym

martwić. Nauczyła się

traktować to jako coś normalnego, coraz częściej teŜ wolała być sama z własnymi myślami.

Ostatnio zasatanawiała się nad Erytro - planetą, wokół której krąŜyli przez całe jej Ŝycie. Nie

miała pojęcia, skąd

biorą się te myśli. Wślizgiwała się na pokład obserwacyjny o przeróŜnych porach i

wpatrywała się w glob

zgłodniałym wzrokiem, który wyraŜał chęć bycia tam, właśnie na Erytro.

Matka, która wreszcie straciła cierpliwość, pytała ją, po co ktoś taki jak ona miałby polecieć

na pustą, martwą

planetę, ale Marlena nie znała odpowiedzi. Nie miała pojęcia, po co.

„Po prostu chcę", mówiła.

Teraz takŜe stała samotna na pokładzie obserwacyjnym i przyglądała się Erytro. Rotorianie

rzadko tutaj

zaglądali. Widzieli planetę tyle razy i z jakiegoś powodu absolutnie nie podzielali

zainteresowania Marleny.

A oto i Erytro, częściowo oświetlona, częściowo zaś pokryta cieniem. W mrokach pamięci

Marlena odnajdywała

obraz siebie samej trzymanej na rękach, podczas gdy planeta stawała się coraz większa w

oczach tych, którzy

obserwowali ją z pokładu zbliŜającego się Rotora.

Czy mogło tak być naprawdę? Miała wtedy prawie cztery lata, a więc nie było to wykluczone.

Obecnie na wspomienie to - rzeczywiste czy nie - nakładały się inne myśli. Marlena po raz

pierwszy zdała sobie

sprawę z rozmiarów planety. Średnica Erytro wynosiła ponad dwanaście tysięcy kilometrów!

Czym było osiem w

porównaniu z dwunastoma tysiącami! Nie pojmowała tego. Na ekranie wszystko wydawało

się mniejsze i Marlena

nie potrafiła wyobrazić sobie siebie stojącej na Erytro, gdzie pole widzenia obejmowało setki,

jeśli nie tysiące

kilometrów. Bardzo chciała tam być. Ogromnie.

Orinel nie interesował się Erytro, co odrobinę ją rozczarowało. Mówił, Ŝe myśli nad innymi

sprawami, na

przykład jak przygotować się do studiów. Miał siedemnaście lat i pół. Marlena dopiero co

skończyła piętnaście. To

Ŝadna róŜnica - myślała buntowniczo - poniewaŜ dziewczynki rozwijają się szybciej niŜ

chłopcy.

A przynajmniej powinny. Spojrzała na siebie i ze zwykłą w takich razach konsternacją i

rozczarowaniem doszła

do wniosku, Ŝe w dalszym ciągu wyglądała jak dziecko, małe i pyzate.

Ponownie spojrzała na Erytro, duŜą i piękną, pokrytą delikatną czerwienią na oświetlonej

stronie. Erytro była

wystarczająco

duŜa, by być planetą; w rzeczywistości - o czym Marlena wiedziała - był to księŜyc

okrąŜający Megasa, który (będąc

jeszcze większy niŜ Erytro) był prawdziwą planetą. Mimo to wszyscy mówili o Erytro

„planeta". Megas, Erytro, a

takŜe Rotor, okrąŜały gwiazdę, Nemezis.

- Marlena!

Usłyszała za sobą głos i wiedziała, Ŝe był to Orinel. Ostatnio stała się bardzo małomówna w

jego obecności z

powodu, który ją zawstydzał. Uwielbiała sposób, w jaki wymawiał jej imię. Robił to

wyjątkowo poprawnie: trzy

sylaby Mar-LEJ-na, i trylujące „r". Na samą myśl o tym wzbierało w niej ciepło.

Odwróciła się i wymamrotała „Cześć", usiłując nie zarumienić się.

Uśmiechnął się do niej.

- Ciągle patrzysz na Erytro, prawda? Nie odpowiedziała na to. Było to oczywiste. Wszyscy

wiedzieli, co czuje do

Erytro.

- Skąd się tu wziąłeś?

(Powiedz mi, Ŝe mnie szukałeś - pomyślała.)

- Przysłała mnie twoja matka - powiedział. (No tak.)

- Po co?

- Powiedziała, Ŝe jesteś w złym humorze i Ŝe za kaŜdym razem, kiedy rozczulasz się nad sobą,

przychodzisz tutaj,

i Ŝe mam cię stąd zabrać, poniewaŜ, jak powiedziała, będziesz jeszcze bardziej zrzędliwa, jeśli

tu zostaniesz. Co ci

jest?

- Nic. A jeśli coś, to mam ku temu powody.

- Jakie powody? Przestań się wygłupiać, nie jesteś juŜ dzieckiem. Chyba umiesz powiedzieć,

o co ci chodzi.

Marlena uniosła brwi.

- Tak, umiem. A jeśli chodzi o powody, to chciałabym wybrać się w podróŜ.

Orinel roześmiał się.

- PrzecieŜ podróŜowałaś. Przebyłaś więcej niŜ dwa lata świetlne. Nikt w całej historii Układu

Słonecznego nie

przebył więcej niŜ ułamek tej trasy. Oprócz nas. Nie powinnaś narzekać. Jesteś Marlena

Insygną Fisher.

Galaktyczną podróŜniczką.

Marlena wstrzymała chichot. Insygną to było panieńskie nazwisko jej matki i za kaŜdym

razem gdy Orinel

wypowiadał je

w całości, prawą ręką oddawał wojskowy salut i robił przy tym minę. Prawdę mówiąc od

dawna przestał błaznować.

Być moŜe dlatego, Ŝe zbliŜał się do dorosłości i ćwiczył godną postawę.

- Nie pamiętam tej podróŜy - powiedziała. - Wiesz przecieŜ, Ŝe nie mogę jej pamiętać, a to

znaczy, Ŝe nie ma ona

dla mnie Ŝadnej wartości. Jesteśmy tutaj, dwa lata świetlne od Układu Słonecznego i nigdy

nie wrócimy.

- Skąd wiesz?

- Nie wygłupiaj się, czy słyszałeś, Ŝeby ktokolwiek wspominał o powrocie?

- No cóŜ ... Nawet jeśli nie wrócimy, kogo to obchodzi? Ziemia jest strasznie zatłoczona, cały

Układ Słoneczny

jest pełen ludzi i przez to coraz bardziej zuŜyty. Tutaj jest lepiej, jesteśmy władcami własnego

poznania.

- Nieprawda. Poznajemy Erytro, ale nie jesteśmy jej władcami.

- A właśnie, Ŝe tak. Mamy wspaniałą Kopułę pracującą nad Erytro. Wiesz przecieŜ ...

- Ale nie dla nas. Dla jakichś naukowców. Mówię o nas. Nam nie pozwala się lecieć tam.

- Wszystko wymaga czasu - powiedział wesoło Orinel.

- No tak. I polecę na Erytro, kiedy dorosnę albo będę zbliŜała się do śmierci.

- Nie będzie tak źle. W kaŜdym razie chodźmy stąd. Musisz pokazać się światu i uszczęśliwić

matkę. Muszę juŜ

iść, mam masę roboty. Doloret...

Marlena poczuła nagły szum w uszach i nie dosłyszała reszty wypowiedzi. Wystarczyło jej

jednak to imię...

Marlena nienawidziła Doloret, która była wysoka i próŜna.

A zresztą nie ma się czym przejmować. I tak nie powie Ori-nelowi, Ŝeby przestał interesować

się tą dziewczyną.

Patrząc na niego dokładnie wiedziała, co czuje. Przysłano go tu po nią i biedny Orinel

marnował swój czas. Tak

właśnie myślał i bardzo spieszyło mu się do tej, tej Doloret. (Wolałaby tego nie wiedzieć.

Czasami Ŝałowała, Ŝe

odczytuje ludzkie twarze.)

Nagle przyszło jej do głowy, Ŝeby go zranić, Ŝeby powiedzieć coś, co sprawi mu ból. Nie

mogła kłamać;

chciałaby powiedzieć mu prawdę.

- Nigdy nie wrócimy do Układu Słonecznego i ja wiem dlaczego.

- Tak? Dlaczego?

Martena zawahała się i w rezultacie nie powiedziała nic.

- Tajemnica? - dodał Orinel.

Złapał ją. Nie powinna była tego mówić.

- Nie powiem ci - wymamrotała. - Nie wolno mi tego wiedzieć. Ale przecieŜ chciała

powiedzieć mu o tym.

Chciała, Ŝeby wszyscy cierpieli.

- No, powiedz wreszcie. Jesteśmy przyjaciółmi, czyŜ nie tak?

- Doprawdy? - zapytała. - W porządku, słuchaj: nigdy nie wrócimy, bo Ziemia zostanie

zniszczona.

Nie zareagował tak, jak oczekiwała. Wybuchnął głośnym chichotem. Śmiał się przez jakiś

czas, a Martena

wpatrywała się w niego pytająco.

- Gdzie to usłyszałaś? - powiedział po chwili. - Oglądałaś horrory?

- Nie!

- Po co więc mówisz takie bzdury?

- PoniewaŜ wiem. Wiem i mogę o tym mówić. Odgaduję prawdę z tego, o czym rozmawiają

ludzie, a raczej z

tego, o czym nie rozmawiają. Widzę, co robią wtedy, gdy myślą, Ŝe nikt nie widzi. Umiem

takŜe zadawać

prawidłowe pytania komputerowi.

- Na przykład jakie?

- Nie powiem ci.

- A moŜe raczej wyobraŜasz coś sobie, tak troszeczkę, ociupinkę? - powiedział Orinel

pokazując palcami o jaką

część ilości mu chodzi.

- Nie! Ziemia nie zostanie zniszczona od razu, moŜe nawet nie za tysiące lat, ale na pewno

ulegnie zagładzie -

kiwnęła głową na potwierdzenie własnych słów. - Nic nie jest w stanie temu zapobiec.

Odwróciła się i odeszła. Była zła na Orinela za podawanie w wątpliwość jej

prawdomówności. Nie, on nie wątpił,

Isaac Asimov - Nemesis.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: