2007_6.pdf

Droga Prawda Życie

DPŻ

droga prawda Życie

Dwumiesięcznik chrześcijański

W numerze

Pokój z Bogiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Cudowny połów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

Świąteczny prezent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Andrzejki – Marian Biernacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Rabin o Mesjaszu Jezusie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .6

Żyć z nadzieją – Felicja Białęcka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

Biblia – Pismo Święte tj. Boże Słowo – Joachim Polk . . . . . . . . . . . . . . . . . .9

Mojżesz – najskromniejszy ze wszystkich ludzi – Wiesław Janik . . . . . . . 11

Cofnij dla mnie choć jedną chwilę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 13

Czuwajmy i módlmy się – F. B. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Aby nikt nie wziął korony twojej – Andrzej Poręba . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Nieroztropna gorliwość – Stefan Matuszewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Złodziej o pseudonimie „Moskwa” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18

Problemy przy studni – D. Bezpałow . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

Aż dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej

– Waldemar Świątkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Spoza granic naszego kraju – Mieczysław Kubejko . . . . . . . . . . . . . . . . . . .26

Z pobytu na Białorusi – Roman Jawdyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .28

Konferencja pracowników misji więziennej i wśród uzależnionych

– Wiesław Świderski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .29

Korzenie Chrześcijańskiej Wspólnoty Zielonoświątkowej

– Kazimierz i Andrzej Poręba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

Dziecko Boże – Zoia Zdzieszyńska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33

Śladami mężów wiary – Philipp Bliss. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34

Rada Redakcyjna:

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Redaguje:

Andrzej Poręba

WydaWca:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adRes Redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

RedakTOR Wydania:

Jan Stypuła (redaktor@lupa.chwz.pl)

Redakcja Techniczna:

Andrzej Gocyła (aango@konto.pl)

kOmpuTeROpisanie:

Mirosława Poręba, Aneta Zerbe,

Nazariusz Zerbe, Daniel Flis

Redakcja TeksTu:

Maria Olech (maria-zoia@wp.pl) ,

Jeremiasz Zerbe (nimrod@epf.pl) ,

Andrzej Poręba,

Okładka:

Robert Bartlewski

cena pRenumeRaTy:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

pOczTa e–mail:

dpz@chwz.pl

inTeRneTOWe aRchiWum:

http://dpz.chwz.pl

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Bo e, natchnione

Pismo Święte jako Słowo Bo e, natchnione

przez Ducha Świętego, jako najwy szy autory-

tet w sprawach: prawdy, wiary i ycia chrześci-

jańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bo ego, który przy-

W tym czasie, gdy myśli wielu ludzi koncentrują

się na narodzinach Pana Jezusa Chrystusa war-

to sobie uzmysłowić, jak bardzo nas Bóg miłuje

(J 3, 16). Jezus Zbawiciel jest nadzieją dla każdego

człowieka.

Życzymy wszystkim naszym Czytelnikom, a także

Przyjaciołom i Współpracownikom, aby Jego miłość

i pokój zawsze nas wypełniały i motywowały do

owocnego życia i pobudzały do nieustannego uwiel-

biania Boga za Jego dobroć i łaskę.

Niech Nowy Rok 2008 przyniesie radość, miłość,

pokój i moc błogosławieństw oraz spełnienie w każ-

dej dziedzinie życia.

Jezusa Chrystusa – Syna Bo ego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bo ej

Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bo ej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej

wiary. Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bo ego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Koniecznoś przyjęcia chrztu wodnego przez

Koniecznoś przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich

Powszechne zmartwychwstanie wszystkich

ludzi i sąd Bo y oraz ycie wieczne zbawio-

nych i wieczne potępienie niezbawionych.

Redakcja

WieRzymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

Droga Prawda Życie

Pokój z Bogiem

Gdy Pan Jezus narodził się w Betlejemie, aniołowie

ogłosili: Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój

ludziom, w których ma upodobanie (Łk 2, 14). Jednak dziś

nie widzimy tego pokoju na ziemi, bo On, Książę Pokoju,

został odtrącony i ten świat nigdy nie zazna pokoju, aż On

nie obejmie władzy. Dlatego Ojciec powiedział do Syna:

Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół twoich pod

nogi twoje (Mt 22, 44). Jednakże każdy z nas osobiście może

cieszyć się pokojem z Bogiem i wiedzieć, że ma zapewnioną

wieczność z Bogiem. Hiob słusznie powiedział: Pogódź się

z Nim i zawrzyj z Nim pokój... (22, 21). Gdy motłoch szy-

kował się, by Go ukrzyżować. Pan Jezus powiedział do

swoich: Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam. Nie

jak świat daje. Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze

i niech się nie lęka (J 14, 27). Każdy list apostoła Pawła rozpo-

czyna się oicjalnym oświadczeniem, z którym Bóg posłał

go do ludzi: Łaska wam i pokój... on tłumaczy, jak możemy

osiągnąć ten pokój.

Wszyscy zgrzeszyliśmy przeciwko Bogu, ale w liście do

Efezjan Paweł oświadcza: On jest pokojem naszym (Ef 2, 14) ,

a w liście do Kolosan: Wszystko pojednało się z Nim dzięki

przywróceniu pokoju przez krew krzyża Jego (Kol 1, 20) . In-

nymi słowy – wszyscy zgrzeszyliśmy przeciwko Bogu, lecz

Chrystus umarł za nasze grzechy, aby nas z Nim pojednać.

I dlatego wszyscy, którzy zaufali Chrystusowi i Jego ukoń-

czonemu dziełu na Golgocie, są z Nim pojednani.

Ta wielka prawda jest bardzo jasno wyrażona w liście do

Rzymian – Który został wydany za grzechy nasze i wzbu-

dzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego. Uspra-

wiedliwieni tedy z wiary pokój mamy z Bogiem przez Pana

naszego Jezusa Chrystusa (Rz 4, 25; 5, 1).

Cudowny połów

Na początku 1933 r. w Wigilię świąt

Bożego Narodzenia przewodnik pra-

cy w kołchozie, Zachary Siemieruk,

ojciec pięciorga dzieci, z ukraińskiej

wioski Oktiabrskoje, razem z rodziną

skłonił kolana i ze łzami pomodliwszy

się do Boga, wybrał się sprawdzać za-

stawione poprzedniego dnia na staro-

rzeczu sieci. Sprawa była beznadziejna.

W miejscowym starorzeczu nie było

za wiele ryb, jak niegdyś za dobrych

czasów, a gdy nastał głód, mężczyźni

jeszcze jesienią przemierzali je wzdłuż

i w poprzek z brodzikiem, wyławiając

wszystko co żywe. Z żalem patrząc na

wychudzoną żonę i dzieci, Zachar, sam

ledwie włóczący nogami, gdy tylko na

niebie pojawił się księżyc, wydostał

z ukrytego miejsca upieczony na Boże

Narodzenie jeden jedyny niesmaczny

zmieszany z otrębami placek, roz-

dzielił go między członków rodziny

i ruszył w drogę. Zjemy to i pomrzemy

– przypomniały mu się smutne słowa

wdowy z Sarepty. Sobie jednak, mając

silną wolę, nie wziął ani okruszynki,

postanawiając twardo: albo wróci

do domu z połowem, albo umrze na

lodzie starorzecza. „Tatuś złowi nam

dużo rybek”, radośnie szczebiotała

trzyletnia Dasza, najstarsze dzieci też

z nadzieją patrzyły na ojca. Przecież

jutro jest Boże Narodzenie. Droga,

którą szedł Zachar, prowadziła obok

dawnego domu modlitwy, który został

zabrany wierzącym zaraz na początku

pamiętnej kolektywizacji. Z ciężkim

sercem Zachar przechodził obok tego

miejsca. Ileż wspomnień było z nim

związanych! Teraz dom wyglądał

zimno i wyniośle. Zachar doskonale

pamiętał go innym. Pamiętał, jak bu-

dowała go prawie cała wieś. Pamięta

dzieciństwo i młodość, kiedy jeszcze

całkiem niedawno zgromadzała się

w nim zgodna społeczność. Pastor

i diakoni czytali Pismo Święte, śpie-

wał chór, a szereg młodych braci wy-

jeżdżało do pobliskich miejscowości

z Ewangelią. Wielu ludzi pokutowało

wówczas ze swych grzechów... Rów-

nież w tym domu, ale już zbezczesz-

czonym, sądzono ich wspaniałego

pastora, Wasilija Tkaczenko i innych

braci. Wszystkich kaznodziei zboru

bezlitośnie wywłaszczyli, obwołując

ich publicznie co prawda nie „kułaka-

mi-krwiopijcami”, bo byli za biedni,

ale poplecznikami kułaków. Tak też

zapisano w złożonych przeciwko nim

Droga Prawda Życie

sprawach kryminalnych przed zesła-

niem na krańce północy. Papier prze-

cież wszystko wytrzyma...

Ze strachu przed władzami pozo-

stali we wsi wierzący przez jakiś czas

nie zgromadzali się razem. Jednak

po niedługim czasie mała grupka za-

częła potajemnie, przeważnie po no-

cach, mieć nabożeństwa po domach.

W dzień byli to przykładni kołchoź-

nicy, sumiennie wykonujący wolę

ustanowionego przez rosyjskie wła-

dze przewodniczącego kołchozu,

a w nocy wysławiający Pana ucznio-

wie, oddający chwałę tylko Bogu.

Ubiegłej nocy takie potajemne nabo-

żeństwo odbywało się w domu Sie-

mieruków. W ten straszny czas śpie-

wali, jak zwykle, półgłosem, po cichu

czytali Ewangelię, gorąco modlili się

o cały rozproszony Kościół, a najwięcej

o chleb powszedni, aby pomimo nasi-

lającego się głodu i jakoś dotrwać do

lata. Wszyscy wierzący, przez wzgląd

na Pana Jezusa, czym mogli, dzielili się

ze sobą.

Urodzaj zbóż, zebrany jesienią

w ich miejscowości, w zupełności wy-

starczał do dostatniego życia. Jednak

niebawem, wszystko ziarno zwieziono

do kołchozowych zasieków. Zgodnie

ze zleceniem władz zostało przeka-

zane do rejonu i dlatego głód był nie-

unikniony. Na początku zimy sytuacja

była rozpaczliwa. Ludzie opadali z sił,

szukając jakiegokolwiek pożywienia.

We wsi zniknęły wszystkie psy i koty.

Pojawiły się pierwsze wypadki śmierci

z wycieńczenia. W sąsiednim kołcho-

zie mówiono, o przypadku ludożer-

stwa. Władze milczały. W kraju nie

mówiono o głodzie na szeroką skalę,

a gazety najczęściej pisały o sukce-

sach w socjalistycznych kołchozach.

Zachar też z początku bardzo cierpiał

z powodu chronicznego niedożywie-

nia. Z żoną Marią wszystkie warzywa

zebrane, z ich maleńkiego własnego

ogródka skrupulatnie podzielił na

wszystkie miesiące do wiosny, ale

rodzina stale przekraczała tę skąpą

normę i zapasy topniały w oczach.

Ze smutkiem zauważał, jak słabnie

duchowo, jak zaczyna sprzeczać się

z żoną o każdy kawałeczek jedzenia...

Aż Zachar zatęsknił za Bogiem. Mo-

dlił się wiele godzin bez przerwy, nie

podnosząc się z kolan i niebawem na-

stąpiła w nim dziwna, niezrozumiała

niewierzącym ludziom przemiana.

Przestał bać się śmierci z wycieńcze-

nia, czując się gotowym do odejścia

i dlatego żył zgodnie według Boże-

go wzorca, ochraniany mocą z góry

wśród otaczającego go ziemskiego

piekła.

I teraz z trudem idąc mroźną nocą

po głębokim śniegu, Zachar wcale

nie odczuwał głodu, myśląc tylko

o rodzinie. „Panie o żonę i o dzieci

proszę, nie o siebie” szeptem wołał do

Boga. „Zbaw i zachowaj ich od śmierci

głodowej i uczyń cud, aby zastawione

przeze mnie sieci nie okazały się puste.

Przecież cały świat jest w Twoim ręku

i pod Twoją kontrolą!”

Poszedł na pokryte śniegiem staro-

rzecze. Szron na zmarzłych przybrzeż-

nych krzakach skrzył się tajemniczo

w księżycowym świetle. Wyjął zza

pasa przygotowaną zawczasu siekierę

i zaczął rąbać lód. Z powodu niemocy

ciała musiał przerywać pracę i odpo-

czywać, a łzy niepohamowanie płynę-

ły mu z oczu. A co jeśli to wszystko

nadaremnie i jego dzieci już jutro

zaczną przymierać głodem? Myśl ta

szarpała serce ojca.

Wówczas znowu zaczynał rozpacz-

liwie rąbać lód, a ostre odłamki sypały

się w różne strony. „Jeśli nie będzie

ryby” rozrzewnił się Zachar – „nie zej-

dę z tego miejsca”. Położę się, aby umie-

rać na oczach zastępów niebieskich,

cieszących się Bożym Narodzeniem.

Niech wówczas aniołowie zapytają

Boga, dlaczego dopuścił w takie uro-

czyste święta do śmierci małych dzieci.

Zamarznę nad tą przeręblą. Chociaż

„jednej gęby do jedzenia będzie mniej”.

Stanęły mu przed oczyma jego małe

dzieci biegnące z płaczem na staro-

rzecze, zrozpaczona żona... „Niech

będzie wola Boża”, rozmyślał z wiarą,

wzdychając. „Czy Ten, który dał uszy,

nie usłyszy, a Ten, który dał oczy, nie

widzi, w jakiej znaleźliśmy się bie-

dzie?”

Wreszcie przerębel został wyrą-

bany. Rybak bez pośpiechu, z cichą

nadzieją, że każda minuta zwłoki da

Bogu więcej możliwości do udzielenia

odpowiedzi na zanoszone do nieba

modlitwy, zaczął ostrzem siekiery

wybierać pływające kawałki lodu.

Czynił to dotąd, aż w czarnej wodzie

zaczęły odbijać się migocące gwiazdy.

Kiedyś dawno, dawno temu mędrcy ze

wschodu w wigilię Bożego Narodzenia

ujrzeli na niebie tajemniczą gwiazdę.

„Panie”, westchnął Zachar, kładąc

rękę na sieci: „Jak nie pozwoliłeś na

śmierć Dzieciątka Jezus z rąk okru-

tnego Heroda, nie dopuść, do śmier-

ci i moich dzieci” Chwilę odczekał

i uzbroiwszy się w męstwo, dodał cicho:

„Niech będzie wola Twoja. Wierzę”.,

Po tych słowach Siemieruk lekko po-

ciągnął sieci zaraz uświadomił sobie,

jakie były ciężkie. „Czyżby przymarzły

gdzieśpodlodem?”–pomyślałwpierw-

szej chwili. Jednak sieci powoli zaczęły

się poddawać i rybak wyczuł w nich

szybkie ruchy. Dzięki Ci Ojcze powta-

rzał Zachar z drżeniem, ciągnąc sieci

z niewiadomą skąd wziętą siłą. Pier-

wsze ryby posypały się na lód. „Panie,

to są miętusy” – bezbłędnie określił

najcenniejszy gatunek ryb, które

bardzo rzadko zdarzało się złowić na

starorzeczu. Sieci z trudem przedosta-

wały się przez wąski otwór, a rybak

odrzucał na bok duże miętusy...

87 dużych, i średnich ryb zamarzło

na śniegu pod nogami ojca rodziny

Siemieruk. Nie zważając na mróz.

Zachar zdjął czapkę, padł na kolana

na lodzie i podnosząc ręce do nieba

z głębi serca uwielbiał Władcę wszech-

świata. „Ty żyjesz, – Panie. Cały świat

podlega Tobie. Duch mój Cię wielbi,

bo dzisiaj wzmocniła się moja wiara,

jak nigdy w życiu. Chwała Ci, Alleluja”

Było mu tak błogo i miło jak dziecku

na kolanach u ojca. Zebrawszy ryby

do sieci, Zachar z wielkim trudem

Droga Prawda Życie

pociągnął je po śniegu do domu. Był

to ostatni wysiłek w jego życiu. Ciężar

ten był za wielki dla zdrowego silnego

mężczyzny.

Siemieruk przeczuwał, że więcej

już nie będzie mógł wrócić na staro-

rzecze, dlatego nie podzielił połowu

na, części. Droga do domu trwała

kilka godzin. Gdy nad ranem opadły

z sił Zachar dopełznął do swojej bra-

my i bardzo cicho zapukał do drzwi,

Maria krzyknęła z radości ujrzawszy

swego męża z tak szczodrym świą-

tecznym prezentem od Boga. Dzieci

jeszcze spały, więc miała dość czasu, by

zając się mężem i przygotować całej ro-

dzinie świąteczne śniadanie. Święta

Narodzenia Pańskiego spędzili rado-

śnie. Dzieci były szczęśliwe, że Bóg

odpowiedział na ich modlitwy. Tylko

ojciec przeleżał cały dzień, nie wstając.

Pozbawiony do ostatka energii już

prawie nie przyjmował pokarmu. Był

przygotowany na odejście do Pana.

Cichym głosem zarządził, gdzie prze-

chowywać zamrożoną rybę i tylko po

trochę dodawać jej do codziennego

pożywienia. Zaproponował też, aby

kilka dużych ryb oddać najbiedniej-

szym braciom i siostrom ze zboru. Po

trzech dniach cichych, bezustannych

modlitw Zachar z błogim uśmiechem

przeszedł do niebiańskiej ojczyzny.

Cudowny połów wybawił od głodowej

śmierci rodzinę Siemieruk. Nawet

osłabione dzieci szybko doszły do siły.

Tak Siemierukowie, pozostawszy bez

ojca, ale ochraniani przez Boga, docze-

kali wiosny, kiedy to Pan dał im inny

pokarm. A nałapać ryb w tym zagad-

kowym starorzeczu już więcej nikomu

się nie udało.

Z rosyjskiego tłumaczył R. Hetma-

niok

Świąteczny prezent

Na święta Bożego Narodzenia właściciel pewnego przed-

siębiorstwa przygotował dla swoich pracowników prezenty:

Biblię albo 20 dolarów do wyboru. Pierwszy pracownik

powiedział, że Biblia to bardzo dobra Księga, ale potrzebne

mu są pieniądze. Inni poszli za jego przykładem. Lecz ostat-

ni pracownik powiedział: „Dawno pragnąłem mieć swoją

własną Biblię i dlatego bardzo się cieszę, że mogę otrzymać

taki prezent. „Weź więc i czytaj, tylko nie zgub zakładki” po-

wiedział pracodawca. Obdarowany otworzył Biblię i znalazł

w niej zakładkę – 100 dolarów!

Jezus powiedział : Szukajcie najpierw Królestwa Bożego

i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane

(Mt 6, 33).

Andrzejki

M arian B iernacki

W Polsce jest to dzień nieroze-

rwalnie związany z wróżbami. Naj-

powszechniej stosowaną formą wró-

żenia przy tej okazji jest lanie wosku.

W kręgach towarzyskich, w klasach

szkolnych, w klubach, a nawet w pa-

raialnych grupach młodzieżowych

(sam nieoczekiwanie stałem się kiedyś

świadkiem takiej zabawy na spotkaniu

grupy Odnowy w Duchu Świętym przy

paraii rzymskokatolickiej, (prowa-

dzonej przez zakonnika!) – wszyscy

dobrze się bawią lejąc rozgrzany wosk

na wodę i wyciągając z tworzących się

kształtów najróżniejsze wnioski, co do

swojej przyszłości.

Środki masowego przekazu już

na kilka dni wcześniej skwapliwie

przypominają, że w wigilię imienin

Andrzeja leje się wosk na wodę, a tele-

wizja chętnie pokazuje, jak ta zabawa

wygląda w różnych środowiskach

i miejscach. Tego dnia każdy może

sobie powróżyć i nikt nie widzi w tym

nic złego.

Mało kto wie, a jeszcze mniej chce

to wziąć pod uwagę, że Pismo Święte

wyraźnie przestrzega przed praktyko-

waniem wróżbiarstwa.

Nie będziecie jadali niczego z krwią.

Nie będziecie uprawiali wróżbiarstwa,

ani czarów (3Moj 19,26).

Każdy mężczyzna i każda kobieta,

którzy zajmują się wywoływaniem

duchów albo wróżbiarstwem, muszą

ponieść śmierć. Będą ukamienowani,

ściągnęli na siebie ten wyrok (3Moj

20,27).

Niech się u ciebie nie znajdzie nikt,

kto by przeprowadzał przez ogień swego

syna albo córkę, kto uprawiałby wróż-

biarstwo, zamawianie, zaklinanie czy

też magię, lub kto odwoływałby się do

czarów, kto zwracałby się z pytaniem

do duchów, do jasnowidzów, ani też

kto poszukiwałby rad u umarłych.

Każdy bowiem, kto tak postępuje, bu-

dzi wstręt u Jahwe i dla takich właśnie

wstrętnych rzeczy twój Bóg, Jahwe, wy-

rzuca te ludy przed tobą z dziedzictwa

(5Moj 18,10-12).

Narody, które ty masz wydziedzi-

czyć, słuchają bowiem zamawiaczy

i wróżbiarzy, tobie jednak twój Bóg,

Jahwe, na to nie zezwala (5Moj 18,14).

Lud Boży okresu Starego Przy-

mierza miał poznawać i oceniać swoją

teraźniejszość i przyszłość wyłącznie

w oparciu o źródła inspirowane przez

Ducha Bożego. To znaczy miał czytać

Droga Prawda Życie

i rozważać zakon Pański oraz słuchać

proroków.

A jeśli mówić wam będą: – Radźcie

się wywołujących duchy i wróżbiarzy,

co szepczą i mruczą zaklęcia; czyż na-

ród nie winien się radzić swych bogów,

pytać się zmarłych na korzyść żyjących?

Wtedy odpowiedzcie: – Do Prawa i do

świadectwa Bożego! Jeśli w ten sposób

mówić nie będą, nie będzie dla nich ju-

trzenki (Iz 8,19-20).

Tym bardziej chrześcijanie po-

winni uważać, by za czyjąś namo-

wą, choćby ze zwykłej ciekawości,

nie wchodzić w pole oddziaływania

sił ciemności i nie dostać się pod ich

wpływ. Jeżeli nurtuje nas jakaś kwestia

odnośnie do naszego życia, to mamy

przecież Pismo Święte.

A ludzie źli, zwodziciele, sami błą-

dząc i drugich w błąd wprowadzając,

pogrążać się będą w zło coraz bardziej.

Ty natomiast trwaj przy tym, czego się

nauczyłeś i co uznałeś za godne wiary,

bo wiesz od kogo się nauczyłeś. Rów-

nież dlatego, że od dziecka znasz Pisma

święte, które mogą ci dać mądrość,

prowadzącą do zbawienia przez wiarę,

jaką mamy w Chrystusie Jezusie. Każde

Pismo jest natchnione przez Boga i przy-

datne do nauczania i przekonywania,

do poprawiania i do wychowywania

w sprawiedliwości, aby człowiek Bogu

oddany był doskonały, przygotowany

do wszelkich dobrych uczynków (2Tm

3,13-17).

Wszelkie księgi z tzw. „wiedzą ta-

jemną” nie są nam już dłużej potrze-

bne, a nawet nie godzi się je posiadać.

Pierwsi chrześcijanie w bardzo zdecy-

dowany sposób zrywali z wszelkimi

praktykami o charakterze okulty-

stycznym.

Wielu z tych, którzy przyjęli wiarę,

przychodziło, by wyznać i ujawnić swoje

uczynki. Także wielu z tych, którzy zaj-

mowali się wróżbiarstwem, przynosiło

książki i paliło je na oczach wszystkich.

Wartość tych ksiąg oceniono na pięć-

dziesiąt tysięcy drachm w srebrze. Tak

to, dzięki pomocy Pana, rozszerzała się

i umacniała jego nauka (Dz 19,18-20).

Nasza przyszłość należy do Pana

i została wyraźnie przez Niego prze-

powiedziana! Czytając Słowo Boże

dokładnie wiemy co nas czeka, sto-

sownie do tego, jak jesteśmy posłuszni

Bogu. Jako dzieci Boże jesteśmy też

prowadzeni przez Ducha Bożego. On

objawia nam tajemnice Boże, które dla

ogółu są zakryte. Nie tylko więc nie

chcemy, ale wręcz nie potrzebujemy

ani sami sobie wróżyć, ani korzystać

z usług wróżki.

Co zrobić, jeżeli wcześniej mieliśmy

kontakt z wróżbami poprzez wizytę

u wróżki, albo własne próby wróże-

nia?

Przede wszystkim trzeba uznać to

za grzech. Wszelkie formy wróżbiar-

stwa (także horoskopy!) są grzechem.

Grzechem nie dlatego, że niektórzy

chrześcijanie tak uważają, lecz dlate-

go, że tak objawił nam Bóg w Piśmie

Świętym!

Jedynym sposobem na uniknięcie

kary za grzech jest oczyszczenie przez

krew Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.

Trzeba więc koniecznie wyznać ten

grzech Bogu i prosić Go o przebacze-

nie. Jednocześnie należy zdecydo-

wanie odwrócić się od tego grzechu.

Jeśli tak zrobimy, to mamy podstawę,

by wierzyć, że Bóg nam przebaczył.

To znaczy zdjął z nas także przekleń-

stwo tego grzechu i nie musimy się

już obawiać żadnych negatywnych

skutków tego grzechu w przyszłoś-

ci.

Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, to

On jest tak wierny i sprawiedliwy, że

odpuści nam grzechy i oczyści nas

z wszelkiej nieprawości. Jeżeli mówi-

my, żeśmy nie zgrzeszyli, to czynimy

Go kłamcą, a wtedy nie ma w nas jego

słowa. (...) Dzieci moje, piszę wam,

abyście nie grzeszyli. Gdyby jednak ktoś

zgrzeszył, to obrońcę mamy u Ojca,

Jezusa Chrystusa, Sprawiedliwego. On

właśnie jest oiarą przebłagalną za na-

sze grzechy, nie tylko zresztą za nasze,

lecz również za grzechy całego świata

(1J 1,9; 2,2).

Rabin o Mesjaszu Jezusie

Świat żydowski trzyma tę tajemni-

cę nie wiedząc co z nią uczynić, jak ją

zinterpretować, jak ją przełknąć. Jest

tak wybuchowa, a jednocześnie tak

prawdziwie porażająca, że ortodoksyj-

ni Żydzi nie chcą w nią uwierzyć.

Sprawa dotyczy notatki sporządzo-

nej przez zmarłego w styczniu 2006

roku w wieku 108 lat rabina Yitzak

Kaduri, jednego z najbardziej powa-

żanych rabinów w historii. Rabin Ka-

duri, specjalista Talmudu i kabały, na

kilka miesięcy przed swoją śmiercią

spisał na małej karteczce swoje ostat-

nie słowa. Zaklejona w kopercie notat-

ka miała być według życzenia rabina

otwarta dopiero teraz. Gdy ją w końcu

odczytano, wybuchła burza.

Na kartce rabin Yitzhak Kaduri

zapisał imię Mesjasza, na którego

z utęsknieniem czekają Żydzi od ty-

sięcy lat. Ku konsternacji ortodoksyj-

nych Żydów, jak również niedowie-

rzaniu wszystkich Żydów na świecie,

rabin Kaduri zapisał, że Mesjaszem,

który przyjdzie jest Yehoshua, zwany

także Yeshua, nam wszystkim znany

jako Jezus. „Podniesie On ludzi i udo-

wodni, że Jego słowa i prawo są ważne”

– zapisał rabin Kaduri.

Zdanie powyższe zapisane po

hebrajsku brzmi: Yarim Ha’Am Vey-

okhiakh Shedvaro Vetorato Omdim,

z którego ortodoksyjni Żydzi interpre-

tując je w świetle stosowanych przez

siebie kabalistycznych schematów,

wyczytują właśnie imię Yehoshua,

syna Yohozadaka.

Świat żydowski zaniemówił. Na

108-letniego rabina Kaduri posypały

się oskarżenia o niemoc izyczną i psy-

chiczną w czasie spisywania notatki.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: