Dlaczego stopień przereagowania wiązań podwójnych w przypadku PEGDM jest znacznie mniejsza niż w przypadku PEGMM?
Różnice w stopniu przereagowania wiązań podwójnych w przypadku PEGMM i PEGDM wynikają z budowy monomeru oraz reakcji polimeryzacji jakiej ulegają. Pierwszy związek jest monomerem zawierającym jedno wiązanie podwójne , ulega reakcji polimeryzacji liniowej.
Drugi związek jest monomerem zawierającym dwa wiązania podwójne , ulega reakcji polimeryzacji sieciującej.
W drugim przypadku cząsteczki monomeru przyłączają się do rodnikowego końca łańcucha za pomocą tylko jednego wiązania podwójnego, drugie natomiast pozostaje nieprzereagowane (wiązanie boczne, wiązanie wiszące). Dalsza propagacja może zachodzić w różny sposób:
a) przyłączenie kolejnego monomeru do łańcucha
b) atak łańcucha na własne wiszące wiązanie podwójne (cyklizacja wewnątrzcząsteczkowa)
c) atak łańcucha na boczne wiązanie podwójne innego łańcucha (powstanie sieci polimerowej)
Zmiana stopnia przereagowania wynika właśnie z utworzenia sieci polimerowej. Brak możliwości przereagowania wiązań podwójnych wynikająca z uwięzienia w sieci bocznych wiązań podwójnych oraz monomerów. Z otrzymanych wyników można określić, że około połowa wiązań podwójnych została uwięziona i nie ma możliwości przereagować.
dejw