Fakty i Mity 2010-17.pdf

KSIĄDZ UKRADŁ MI DUSZĘ

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

ß Str. 8

http://www.faktyimity.pl

Nr 17 (529) 29 KWIETNIA 2010 r. Cena 3,90 zł (w tym 7% VAT)

We wrześniu Benedykt XVI

odwiedzi Wielką Brytanię.

Coraz więcej angielskich

intelektualistów – z Richardem

Dawkinsem („Bóg urojony”)

na czele – żąda od gabinetu JKM,

by papież został na Wyspach

aresztowany. Jako szef

przestępczej, pedofilskiej

organizacji. Czy to prawnie

możliwe? Okazuje się, że tak.

Poza tym papa ma jeszcze inne

kłopoty. Watykan może stracić

25 miliardów dolarów!

ß Str. 13, 20

ISSN 1509-460X

Miała 12 lat, gdy zaczął ją molestować i gwałcić...

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 17 (529) 23 – 29 IV 2010 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Najnowszy sondaż przeprowadzony tuż po żałobie narodowej

wskazuje, że Komorowski dostałby w wyborach prezydenc-

kich 55 proc. głosów, zaś Kaczyński – jeżeli wystartuje – 32

procent. Na fali współczucia Jarek uzyskałby dużo lepszy wy-

nik niż zmarły brat. Ale to minie. Jeszcze szybciej niż żałoba.

Gry wojenne

Rynek krakowski. Pogrążeni w żalu, żałobie i nabożnym sku-

pieniu, pełni miłości Prawdziwi Polacy przestali przekazywać

sobie znak pokoju, gdy zobaczyli, że telebimy transmitujące

mszę ze środka bazyliki Mariackiej wyświetlają logo stacji

ITI. „Precz z TVN!” – rozległ się okrzyk, który tłum podjął

i skandował przez dwie minuty. Uspokoił się dopiero wtedy,

gdy przerażeni organizatorzy ekrany wyłączyli.

polityczne. Piszę formalnie, gdyż pobożni prawicowi

działacze poza kamerami rozpoczęli przygotowania do wy-

borów. Opanowała się za to bezbożna lewica, która stra-

ciła swojego kandydata na prezydenta oraz dwie czołowe

działaczki. Prawicowcy pytani przez polskie media odpo-

wiadali oczywiście, że Smoleńsk „zmroził scenę politycz-

ną”. Byli znacznie bardziej rozmowni, gdy o możliwe sce-

nariusze pytali ich przedstawiciele mediów zagranicznych

– stamtąd właśnie zaczerpnąłem sporo informacji. Jakie

wobec tego scenariusze nowej partyjnej układanki i samej

kampanii wyborczej są możliwe?

Wiele wskazuje na powrót zjawiska, które filozof reli-

gii profesor Zbigniew Mikołejko nazywa kultem ofiary. To

ona jednoczy i spaja polski naród. Słusznie zauważa

tygodnik „Der Spiegel”, że polska prawica w 2005

roku wykorzystała katoojczyźniane pobudze-

nie po śmierci Jana Pawła II. Skutek? PiS

wygrał wybory, a Lech K. został prezy-

dentem. Wtedy to wbijano Polakom

do głów, że naród stracił duchowego

przewodnika. I że w związku z tym

trzeba się zjednoczyć nad jego

trumną. Skądinąd wiadomo, że

zjednoczenie nad trumną najlepiej

wychodzi wiernym klakierom epi-

skopatu i słuchaczom Rydzyka, któ-

rzy w procesjach ruszyli do urn. Nic

zatem dziwnego, że ich kandydaci wy-

grali. Dzisiaj ów patos powrócił, bo tym

razem Polacy stracili ponoć ojca naro-

du... PiS zresztą nie ma wyjścia i musi

ostro zaatakować opozycję, a także tra-

dycyjnie grać dla swoich wyborców na nu-

tę katyńską, antyrosyjską, antyunijną,

lustracyjną itp. Dlaczego? Ponieważ

w przeciwnym wypadku upodobni

się do PO i zginie jako słabsze pacho-

lę lub zostanie wchłonięty. Jak to się skończy?

Zanim nastąpiła katastrofa samolotu, obstawiałem ka-

tastrofę polityczną, to znaczy że Lech Kaczyński nie wy-

startuje, a kandydatem PiS będzie Zbigniew Ziobro, który

może wygrać z Komorowskim. Gwóźdź bowiem, nawet

jeśli wygląda na aparat komórkowy, zawsze będzie miał

duże szanse w walce z ciepłą kluchą. Lech już rzeczywi-

ście nie wystartuje, ale w obecnej sytuacji pewniakiem

jest Jarosław Kaczyński. Jaro to człowiek z żelaza, uro-

dzony fighter. Dźwignie się więc jak feniks z popiołów i po-

prowadzi watahy. Wobec oczywistej alternatywy: walka

do końca albo ciepłe bambosze i kot, z pewnością wybie-

rze to pierwsze. Pytanie tylko, czy wygra, czy polegnie?

W atmosferze „osierocenia prawdziwych Polaków” i pod-

sycanym przekonaniu, że państwu polskiemu grozi upadek,

ma on – zdaniem publicystów rosyjskich i niemieckich

– sporą szansę na zwycięstwo. Jego kandydatura prze-

kreśla bowiem debatę programową, z reguły kłopotliwą dla

kandydatów prawicy. Poza tym każda krytyka polityki śp.

Lecha Wielkiego Królom Równego będzie traktowana jako

bezczeszczenie narodowego symbolu. Trudno będzie tak-

że atakować samego prezesa PiS, który w tragicznym

wypadu stracił brata, bratową i kilku współpracowników.

Najbliższe dni i tygodnie upłyną pod znakiem sakralizacji

zmarłego prezydenta i wywoływania strachu o los osiero-

conej ojczyzny. Na blogach działaczy i sympatyków PiS

już można wyczytać, że każdy, kto o Lechu K. nawet my-

śli krytycznie, jest zdrajcą macierzy. A zdrajcom nie po-

wierza się urzędów w państwie. Towarzyszy temu proces

odbierania przeciwnikom tragicznie przerwanej prezyden-

tury prawa do wygłaszania własnych opinii (Palikot, któ-

ry ongiś nazwał Symbol „chamem”, zapadł się pod ziemię

i prędko spod niej nie wylezie). Podobne zjawisko obser-

wowaliśmy wiosną 2005 roku po śmierci Jana Pawła II.

Teraz ta psychologiczno-socjologiczna operacja jest znacz-

nie groźniejsza, gdyż wybory odbędą się nie pół roku, ale

już 2 miesiące po zakończeniu żałoby. Namaszczeniu Ja-

rosława sprzyja niewątpliwie złożenie szczątków jego bra-

ta na Wawelu. Przychylne PiS-owi media długo też będą

wspominać tłumy, które żegnały Lecha w jego warszaw-

skiej rezydencji. Gorzej już było z Krakowem, gdzie za-

miast zapowiadanych 1,5 miliona żałobników w pogrzebie

wzięło udział zaledwie 150 tysięcy. Istnieje jednak niebez-

pieczeństwo, że Jarosławowi i liderom PiS w trakcie or-

ganizacji pogrzebu udało się wejść w so-

jusz z Kościołem łagiewnickim. Dzi-

wisz, wspierając PiS, może chcieć

wywrzeć presję na władzach Plat-

formy, aby te m.in. uwaliły in vi-

tro, czym on bardzo zasłużyłby się

w Episkopacie. Osobiście jest też za-

interesowany, by jego poseł Gowin wraz ze

swoimi stronnikami został dopuszczony do więk-

szej władzy w PO i państwie. Na to nie chce

się zgodzić większość członków kierownictwa

Platformy.

Trudno to sobie wyobrazić, ale w PiS ist-

nieje coś takiego jak frakcja liberalna, która

widziałaby jako kandydata Zytę Gilowską lub

Joannę Kluzik-Rostkowską, jedyną obok Pon-

cyljusza osobę, którą jeszcze w tej partii tra-

wię. Obie wykształcone, ze sporym doświad-

czeniem politycznym, o poglądach odpowiadają-

cych także wyborcom PO – mogłyby sprowadzić dys-

kusję na sprawy polityki gospodarczej i społecznej, w któ-

rych Komorowski nie czuje się mocny. Jego z kolei

może wzmocnić brylowanie przed kamerami w cha-

rakterze głowy państwa. Liberałowie z PiS rozwa-

żają także zgłoszenie kandydatury prof. Michała

Kleibera. Ten prezes Polskiej Akademii Nauk cie-

szył się pełnym zaufaniem L.K. i jego małżonki. Zmar-

ły prezydent wykorzystywał go do misji specjalnych. Ja

jednak na 99,9 proc. obstawiam Jarosława.

Natomiast do SLD w konkury ruszył Andrzej Olechow-

ski, kolega Kwaśniewskiego i jeden z założycieli PO. Ten mo-

że trochę namieszać, gdyż poglądy ma zbieżne z Komorow-

skim, a jest bardziej wygadany. Liderzy Sojuszu, stawiając

na człowieka z zewnątrz, ryzykowaliby wiele, ale i wiele

mogliby zyskać. Dobry wynik Olechowskiego umocni Sojusz

i może stać się początkiem szerokiej koalicji socjaldemokra-

tyczno-liberalnej. Mimo porażki LiD-u wydaje się to teraz naj-

lepsze rozwiązanie dla lewicy parlamentarnej, skoro SLD

nie kwapi się do zjednoczenia z RACJĄ, Zielonymi, PPP i PPS.

Olechowski ma wygląd prezydenta, ale podobnie jak Kalisz

czy Kwaśniewski nie ma żadnych poglądów – poza ambi-

walentnymi. Sojusz w końcu odrzucił te oświadczyny, a z te-

go, co się dowiaduję z Rozbrat, w tej chwili największe szan-

se ma Marek Siwiec, człek godny, rozumny i żywo naśla-

dujący papieża Polaka. Okandydaturze Joasi Senyszyn mo-

żemy, niestety, tylko pomarzyć.

Ludowcom z PSL na wiosnę stanęły lemiesze i są go-

towi na cykliczną zmianę partnera. Na tydzień przed Smo-

leńskiem poseł Piechociński, przyboczny Pawlaka, udzielił

wywiadu „Gazecie Polskiej” i przedstawił liderom PiS

ofertę przyszłej koalicji rządowej. Wydaje się jednak, że

ślub Jarka K. z Waldkiem P. nie jest w stanie zagrozić

Platformie.

A my miejmy nadzieję, że wybuch żałobnego patrioty-

zmu jak najszybciej i bezpowrotnie minie. W normalnych

krajach i społeczeństwach patriotyzm wyraża się bowiem

w solidnej pracy, uczciwości, przestrzeganiu prawa i pa-

trzeniu w przyszłość.

„Kawalerka na trasie konduktu pogrzebowego. 10 minut pie-

szo od Rynku. Dwie wersalki. Pełne wyposażenie, lodówka za-

opatrzona. Wynajmę ekipie telewizyjnej lub dziennikarzom.

Cena 5 tysięcy złotych za dobę. Do negocjacji” – podobne

ogłoszenia – i to liczne – można było znaleźć na krakowskich

stronach ogłoszeniowych. Pecunia non olet.

Samolot Tu-154 nie był ubezpieczony. Pasażerowie też nie.

Wprawdzie jako maszyna wojskowa nie musiał być, ale że wiózł

na pokładzie niemal samych cywilów, to powinien. Teraz na-

leży się spodziewać kilkudziesięciu pozwów rodzin ofiar do-

magających się gigantycznych odszkodowań. Niestety – dla bu-

dżetu państwa, stety – dla poszkodowanych. Wynik tych pro-

cesów jest przesądzony.

ZUS ustami swojego rzecznika oświadczył, że ułatwi wypłatę

świadczeń socjalnych rodzinom ofiar katastrofy pod Smoleń-

skiem. Z czysto logicznej analizy tego komunikatu wynika, że

innym ludziom ZUS utrudniał.

Marcin Wolski – były pierwszy sekretarz PZPR w Polskim

Radiu i pieszczoch PRL-u, a obecnie prawicowy fundamenta-

lista – napisał dla „Gazety Polskiej” wiersz o Lechu Kaczyń-

skim. Zwraca się w nim do jego przeciwników: „Na kolana,

łajdaki, sypać popiół na głowę! / Dziś możecie go uczcić tylko

wstydu minutą!”. 40 lat temu Wolski pisał wiersze wychwala-

jące ZSRR i pognębiające wstrętnych imperialistów z USA.

Bo to nie jest TFUrca polski, tylko Wolski.

„I wtem wielki ptak metalowy upadnie, a na nim znajdować

się będą osoby ważne kraju niezwyciężonego (...), a na kraj

ogarnięty chaosem i żałobą wrogi najeźdźca ze wschodu ude-

rzy” – ten cytat z Nostradamusa już wykorzystywany jest „na do-

wód” przez jego wiernych zwolenników. Tylko patrzeć jak

Putin stanie ante portas. Czyli nie bez spodni u bram.

Jacek Kurski biadolił w Radiu Zet, że polski konflikt politycz-

ny przekroczył już wszelkie granice smaku, stał się chamski i zmie-

rza w kierunku zezwierzęcenia. Tak oto bulterier – ojciec „dziad-

ka z Wehrmachtu” obraził wszystkie porządne zwierzaki.

Kto najlepiej dba o zabytki? To pytanie zadali sobie katowic-

cy radni i zaraz odpowiedzieli: Jasne, że księża katoliccy! No

i ofiarowano im z budżetu miasta wszystkie (!) pieniądze prze-

znaczone na renowację. W sumie – 850 tys. złotych.

„W całej Europie był wyśmiewany. Nawet żadna świnia nie

chciała mieć z nim do czynienia”. Publiczność w studiu zano-

si się śmiechem i bije brawo – oto fragment programu rozryw-

kowego niemieckiej telewizji ZDF, wyemitowanego po śmier-

ci prezydenta Kaczyńskiego. Niemcy słyną z ciężkiego dowci-

pu, ale tym razem osiągnęli już prawdziwe szczyty. Chamstwa.

„Der Spiegel” cytuje słowa Pawła Poncyljusza, że Jarosław

Kaczyński to człowiek ze stali, i przypomina, że już jeden je-

gomość w historii też tak się nazywał i nawet od tej stali

wziął przydomek...

Kilka dni temu minęła piąta rocznica wyboru Josepha Rat-

zingera na papieża. Pontyfikat zostanie zapamiętany przez po-

tomnych jako jedno wielkie pasmo skandali pedofilskich. No

i jeszcze dlatego, że Kościół dostał 28 nowych świętych. Na ra-

zie, bo Popiełuszko już niecierpliwi się w poczekalni...

Benedykt spędził na Malcie tylko 26 godzin, ale pielgrzymka

go utrudziła, bo wiek (83 lata) robi swoje. Podczas mszy na świe-

żym powietrzu papież usnął i głowa oklapła mu na pierś.

Na szczęście mistrz ceremonii bp Guido Marini dziabnął go

lekko pod żebro, nie pozwalając zachrapać.

Jak tak dalej pójdzie, to B16 prześpi upadek własnego Kościoła.

Skandal. Ktoś na domu, w którym urodził się papież (w bawar-

skim Marktl), wymalował graffiti. OBELŻYWE! Było w nim

coś o opiekunie pedofilów, ale policja nie chce ujawnić szcze-

gółów. Napis został natychmiast zamalowany, a ochroniarze dzień

i noc pilnują, żeby nie doszło do recydywy. Czy upilnują?

UWAGA! Do sądu w Wejherowie wpłynął akt oskarżenia

przeciwko księdzu kanonikowi Mirosławowi B., który

na swojej plebanii molestował piętnastolatkę. Przedtem

poił ją alkoholem. To kolejny pedofil przez nas wykryty

i oddany w ręce wymiaru sprawiedliwości. O sprawie, w któ-

rej pojawiły się nowe, szokujące wątki, szerzej za tydzień.

JONASZ

Ż ałoba formalnie zamroziła na chwilę spory i waśnie

Nr 17 (529) 23 – 29 IV 2010 r.

GORĄCY TEMAT

W katastrofie pod

Smoleńskiem straciło

życie dziewięciu

generałów

Wojska Polskiego.

wcześniej premierowi Donaldowi

Tuskowi (z oficjalną wizytą pań-

stwową) nie towarzyszył żaden.

Do tych kwestii z pewnością

wkrótce wrócimy, natomiast teraz

skupmy uwagę na polityce kadro-

wej MON, bowiem nieubłagana ko-

lej rzeczy wymaga, żeby jak najszyb-

ciej mianować kompetentnych na-

stępców tragicznie zmarłych gene-

rałów. Przed przystąpieniem do sed-

na sprawy wyjaśnijmy:

Według aktualnego stanu

prawnego każdego żołnierza zawo-

dowego automatycznie zwalnia się

z zawodowej służby wojskowej

po osiągnięciu 60 roku życia;

W naszej armii istnieją czte-

ry stopnie generalskie w wojskach

lądowych i lotnictwie, a najłatwiej je

rozróżnić po liczbie gwiazdek na na-

ramiennikach. Licząc od szczebla

ustawie o służbie wojskowej żoł-

nierzy zawodowych , polegającą

na tym, że „żołnierzom wyznacza-

nym na stanowiska służbowe zasze-

regowane do stopni generałów (ad-

mirałów) w organizacji międzynaro-

dowej albo międzynarodowej struk-

turze wojskowej” minister może

(„w szczególnie uzasadnionych przy-

padkach” ) zezwolić na pozostanie

w armii do 65 roku życia.

Rozmawiamy z generałem bry-

gady reprezentującym jeden z ro-

dzajów Sił Zbrojnych:

– Ta poprawka dotycząca wie-

ku, wprowadzona do ustawy z ini-

cjatywy MON, dobitnie ilustruje,

na czym polega tzw. cywilna kon-

trola nad armią. Niezależnie

od obecnej opcji politycznej rządzą-

cej w naszym kraju, bo wszyscy ma-

ją niemal identyczne ciągoty...

wcześniej niż w wieku 57 lat, trzech

w wieku 54 lat, dwóch – 51, a pierw-

szej – 49 lat. Inne rozłożenie obcią-

ża niepotrzebnie budżet państwa, ale

oprócz banalnego w gruncie rzeczy

wymiaru finansowego powoduje też

straty natury psychologicznej wśród

kadry utwierdzającej się w przeko-

naniu, że o błyskawicznych awan-

sach decydują względy towarzy-

sko-polityczne.

– Jakieś przykłady?

– Najbardziej wymowne są te

ze świecznika, ale ponieważ zainte-

resowani (nawiasem mówiąc, zawsze

niesłychanie ich ceniłem jako bar-

dzo wartościowych ludzi oraz

świetnych kumpli i proszę to wy-

raźnie wyeksponować w tekście) już

nie żyją, więc zamiast jakiegokolwiek

komentarza dotyczącego ich kwali-

fikacji podam suche daty. Gągor:

– Nie opadły jeszcze żałobne

emocje, więc zabrzmi to jak here-

zja, ale powtórzę niemal powszech-

ną opinię: żaden z obecnych na po-

kładzie prezydenckiego samolotu

generałów nie był mianowany wy-

łącznie za swój żołnierski dorobek,

przebieg służby i zdolności przywód-

cze, z wyjątkiem Bronka Kwiat-

kowskiego , którego wiedza, do-

świadczenie oraz predyspozycje psy-

chofizyczne były adekwatne do stop-

nia oraz piastowanego stanowiska.

Czy będzie to jakąś nauczką na przy-

szłość? Obawiam się, że nie...

– Czeka was, a w pewnym sen-

sie także nas – cywilów – wybór

nowych szefów rodzajów wojsk.

Jak dotychczas wyglądała taka

procedura?

– To był zawsze pokaz piękno-

ści. Ministrowie, bez wyjątku: Si-

korski, Szczygło, a obecnie Klich, ro-

bili casting i wybierali kandydata, któ-

ry im się spodobał, choć wcale nie

musiał być najbardziej kompetent-

ny. Okazuje się, że wPolsce nie ma

systemu szkolenia i awansów wy-

łaniającego 2–3 ludzi najlepiej

przygotowanych do pełnienia

określonych funkcji wwojsku, więc

trzeba wyciągać ich niejako z ka-

pelusza . I później obserwować ha-

niebną szarpaczkę, jak minister chce

mianować Kowalskiego, a ludzie

prezydenta podpowiadają szefo-

wi, że ten jest be. Podobnie zresz-

tą jest z nominacjami na pierwszy

stopień generalski. Znam wielu wy-

bitnych pułkowników, którym jed-

na kilkuminutowa nieudana rozmo-

wa kwalifikacyjna z ministrem zablo-

kowała karierę na długie lata. Bo mu

się nie spodobał! Jest jakiś błąd

w edukacji i kształtowaniu poczucia

honoru u oficerów, co sprawia, że

nie mają odwagi powiedzieć: „Nie,

jeszcze brakuje mi pewnych atrybu-

tów władzy”. Przyjmują awanse bez

zastanowienia i zaczynają wierzyć, że

się na swojej robocie znają, choć jest

to tylko złudzenie.

– Są przecież po kursach wre-

nomowanych zagranicznych szko-

łach wojskowych...

– Na które wysyłamy częstokroć

oficerów z drugiego szeregu, bo ci

najlepsi byli potrzebni tu, na miej-

scu. W sztabie NATO wielokrotnie

mówiono nam: „Panowie, zacznij-

cie wreszcie przysyłać ludzi kom-

petentnych, a nie tylko tych gada-

jących po angielsku”.

– Efekt?

– Problemów do rozwiązania jest

mnóstwo, jednak błędem wymagają-

cym najpilniejszego naprawienia jest

to, że w wojsku nie dokonano wyraź-

nego oddzielenia stanowisk politycz-

nych, na których obsadę wpływa umie-

jętność przypodobania się władzy i mi-

nisterialnej biurokracji, od meryto-

rycznych, decydujących o sprawności

bojowej. A przecież miernota na sta-

nowisku tworzy system wartości i po-

ziom odniesienia. Zaczyna przyciągać

inne miernoty do siebie, a stado mier-

not jest już naprawdę groźne dla bez-

pieczeństwa państwa...

ANNA TARCZYŃSKA

Znaleźli się wśród nich dokład-

nie wszyscy najważniejsi ludzie de-

cydujący o gotowości bojowej naszej

armii oraz bezpieczeństwie Rzeczy-

pospolitej: szef Sztabu Generalne-

go WP generał Franciszek Gągor

(59 l.), Dowódca Operacyjny Sił

Zbrojnych gen. broni Bronisław

Kwiatkowski (60 l.), dowódca Sił

Powietrznych gen. broni Andrzej

Błasik (47 l.), dowódca Wojsk Lą-

dowych gen. dywizji Tadeusz Buk

(49 l.), dowódca Wojsk Specjalnych

gen. dyw. Włodzimierz Potasiński

(54 l.) oraz dowódca Marynarki

Posypując solą ból...

Wojennej RP wiceadmirał Andrzej

Karweta (52 l.). Wśród ofiar był

jeszcze dowódca Garnizonu Warsza-

wa gen. bryg. Kazimierz Gilarski

(55 l.), ale jego reprezentacyjno-ce-

remonialna funkcja (podobnie zresz-

tą jak biskupa polowego gen. dyw.

biskupa Tadeusza Płoskiego oraz

prawosławnego ordynariusza WP

gen. bryg. Mirosława Chodakow-

skiego ) miała zdecydowanie mniej-

szy wpływ na poziom obronności na-

szego kraju niż w przypadku osób

wcześniej wymienionych.

Gdyby Polska znajdowała się

w stanie wojny lub bezpośredniego

nią zagrożenia, podobnego scenariu-

sza nie mógłby sobie wymarzyć naj-

bardziej pomysłowy nieprzyjaciel

i choć natychmiast po wypadku Mi-

nisterstwo Obrony Narodowej oznaj-

miło, że „ciągłość dowodzenia Siła-

mi Zbrojnymi RP jest zachowana”,

to nawet laik rozumie różnicę pomię-

dzy „ciągłością” (polegającą na au-

tomatycznym objęciu funkcji przez

zastępców) a skutecznością. Nie bę-

dziemy wszakże zastanawiać się dzi-

siaj, kto naraził na szwank bezpie-

czeństwo narodowe w ten sposób, że:

po najtragiczniejszej przed Smo-

leńskiem katastrofie samolotu CA-

SA w Mirosławcu (23 stycznia 2008

roku zginęła tam elita Sił Powietrz-

nych, rozwożona do macierzystych

garnizonów po odbytej w Warsza-

wie konferencji nt. „Bezpieczeństwa

Lotów Lotnictwa Sił Zbrojnych RP”)

nie nadał rangi twardego przepi-

su nieformalnemu zaleceniu, że-

by dowódcy jednostek bojowych,

a tym bardziej rodzajów wojsk,

nie podróżowali razem na pokła-

dzie jednego samolotu;

wyraził zgodę, żeby do Katy-

nia na uroczystość organizowaną

przez Radę Ochrony Pamięci Walk

i Męczeństwa wybrali się u boku

prezydenta wszyscy dowódcy, a od-

wiedzającemu miejsce kaźni trzy dni

najwyższego, są to: generał (cztery

gwiazdki), gen. broni, gen. dywizji,

gen. brygady (odpowiednio trzy,

dwie i jedna gwiazdka), zaś równo-

rzędnymi stopniami w Marynarce

Wojennej są: admirał, admirał flo-

ty, wiceadmirał i kontradmirał;

W czasie pokoju generałów

mianuje i dalej awansuje prezydent

na wniosek ministra obrony naro-

dowej;

Kadencja szefa Sztabu Gene-

ralnego oraz dowódców rodzajów

wojsk trwa trzy lata z możliwością

powołania na kolejną. Kandyda-

tów wyznacza minister, a powołuje

prezydent (w przypadku szefa SG

wymagana jest kontrasygnata pre-

miera), po zasięgnięciu opinii Biu-

ra Bezpieczeństwa Narodowego;

Poszczególnym generałom ka-

dencje kończyły się w takich oto ter-

minach: Gągorowi – w lutym 2012 r.,

ale przy uwzględnieniu kryterium

wieku musiałby definitywnie odejść

do cywila we wrześniu 2011 r.; Bła-

sikowi i Kwiatkowskiemu – w kwiet-

niu 2010 r. (ten drugi w maju koń-

czył 60 lat), a Potasińskiemu i Kar-

wecie – odpowiednio w sierpniu oraz

listopadzie br. Tylko Buk miał pew-

ną robotę do września 2012 r. Inny-

mi słowy: gdyby nie było Smoleń-

ska, to przed niemal pewną poraż-

ką w jesiennych wyborach prezydenc-

kich Lech Kaczyński zdążyłby je-

dynie zadecydować o pozostawie-

niu na stanowiskach generałów

Błasika z Sił Powietrznych i Po-

tasińskiego z Wojsk Specjalnych;

W lutym 2010 r. do Sejmu

wpłynął poselski projekt ustawy (au-

torstwa grupy parlamentarzystów

PO) „o świadczeniach odszkodo-

wawczych przysługujących w razie

wypadków i chorób pozostających

w związku ze służbą wojskową”, któ-

ra w art. 8 wprowadza kuchenny-

mi drzwiami niesłychanie istot-

ną zmianę wfundamentalnej

Od lewej: gen Gągor, gen. broni Kwiatkowski i wiceadm. Karweta

– O co wniej chodzi?

– Podniesienie górnej granicy wie-

ku przygotowano pod wąską grupkę

generałów będących bardziej polity-

kami niż prawdziwymi dowódcami:

śp. Gągora, który łudził się nadzieją

na objęcie stanowiska szefa Komite-

tu Wojskowego NATO, a po po-

wrocie chciałby jeszcze trochę po-

kosztować władzy; Mieczysława Cie-

niucha – również 59-letniego – spra-

wującego dotychczas funkcję radcy

ministra Klicha i wybierającego się

teraz do Kwatery Głównej NATO

w Norfolk, oraz kilku im podobnych.

– A opowiadano nam o ko-

nieczności odmłodzenia armii...

– Kwestia jest bardziej złożona.

Gdy polityk mówi o odmłodzeniu,

to ma na myśli ustawienie sobie kadr,

które będą mu jadły z ręki. Żeby trzy-

mać krótko za pysk i upajać się

wdzięcznym wzrokiem nominowane-

go. Najwyżsi dowódcy nie mogą być

młodzieniaszkami, bo przecież nie

zdążą przejść przez wszystkie szcze-

ble dowodzenia, wypracować auto-

rytetu oraz nabyć doświadczeń, ja-

kich nie da im żadna szkoła. Skoro

generał służy do 60 roku życia, to

nawet w interesie podatnika leży to,

żeby czterech gwiazdek nie dostał

do stopnia generała broni nadane-

go mu w 2006 r. (miał wówczas 55

lat i praktycznie żadnych doświad-

czeń w bezpośrednim kierowaniu du-

żą strukturą bojową) dotarł o cza-

sie, ale gdy zaledwie dwa miesiące

później dostał cztery gwiazdki, choć

niczego nie zdążył dokonać, to chy-

ba jest coś nie tak, prawda? A po-

szło wyłącznie o politykę, żeby sztucz-

nie podnieść mu rangę, bo już wte-

dy ubiegał się o stanowisko w NA-

TO. Błasik: miał niespełna 42 lata,

gdy otrzymał pierwszą generalską

gwiazdkę. Przez kilka miesięcy peł-

nił później biurową funkcję komen-

danta Wyższej Szkoły Oficerskiej

w Dęblinie, a już w kwietniu 2007

roku został generałem dywizji i do-

wódcą Sił Powietrznych, by dokład-

nie po czterech miesiącach awan-

sować o jeszcze jeden szczebel na ge-

nerała trzygwiazdkowego. To był fan-

tastyczny człowiek i doskonały pilot.

Posiadał ogromną wiedzę teoretycz-

ną, jednak całe jego doświadczenie

polegało na dwóch latach dowo-

dzenia zaledwie brygadą. No, ale

skoro spodobał się Szczygle ...

– Chce pan powiedzieć, że naj-

wyższe stanowiska w armii zaj-

mowali ludzie z układów?

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 17 (529) 23 – 29 IV 2010 r.

POLKA POTRAFI

Mama, tata

i nas dwanaścioro

Na polski rynek wydawniczy tra-

fiło edukacyjne dzieło pt. „Mama, ta-

ta i nas czworo” – opowieść o szczę-

śliwym dzieciństwie w rodzinie, która

kieruje się wartościami katolickimi.

Rodzina katolicka i tylko czworo dro-

biazgu w domu? Po cóż się rozdrab-

niać! Trzeba brać przykład z familii

świętszej i szczęśliwszej. Oto na ła-

mach „Gościa Niedzielnego” (14/2010)

w artykule „Szczęśliwa czternastka”

płodnością pochwaliło się małżeństwo

z Krakowa należące do Neokatechu-

menatu – ruchu wewnątrz Krk, pobło-

gosławionego przez samego JPII . Ce-

lem ruchu jest powrót do źródeł chrze-

ścijaństwa, wraz z jego najbardziej ry-

gorystycznymi zasadami, z którymi

– nie ukrywajmy – dzisiejszy tzw. ka-

tolik już niewiele ma wspólnego. Gło-

wa rodziny nie od razu marzyła o licz-

nym potomstwie i klepaniu biedy. „Do-

piero katechezy pomogły mi podjąć

decyzję” – wyznaje. Wzmożoną pro-

dukcję dzieci bożych małżonkowie za-

częli w wynajętym mieszkanku. „Gdy

urodziła się Magda, nasze ósme dziec-

ko, nie mieliśmy nawet gdzie wstawić

kolejnego łóżeczka” – opowiadają.

Jakiś dobry człowiek, widząc licz-

ny przychówek, ulitował się i po-

zwolił im zamieszkać w swoim, więk-

szym domu.

Nie mają żadnego zabezpieczenia

finansowego. Za to codziennie prze-

konują się, że „każde dziecko rodzi

się z bochenkiem chleba pod pachą”...

„Nasze życie jest eksperymentem:

jeśli Pan Bóg jest, to nas nie zosta-

wi” – twierdzą. Oby się nie przeli-

czyli. W końcu na urzędników Pa-

na B. liczyć nie mogą.

JUSTYNA CIEŚLAK

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

Jeśli ojczyzna mnie potrzebuje i rodacy sobie tego życzą, jestem gotów

w każdej chwili wrócić do polityki.

¹¹¹

Jestem wiernym synem Kościoła, grzesznym, ale wiernym. Wyrażam sprzeciw

i niezadowolenie, tak jak to było przed nominacją Sławoja Leszka Głódzia

na metropolitę gdańskiego, ale gdy decyzja już zapada, to ją przyjmuję. Za-

kładam, że w decyzji jakiś swój udział ma Duch Święty. Dlatego nie chcę

dyskutować na temat pochówku pary prezydenckiej na Wawelu. (jw.)

¹¹¹

Dziś nie mamy pewności co do oceny prezydentury Lecha Wałęsy, a co

dopiero Lecha Kaczyńskiego. Jednak jako katolik podporządkowuję się

decyzjom Kościoła co do miejsca pochówku prezydenta, choć nie muszę

ich rozumieć.

Trzeba z żywymi naprzód iść,

po życie sięgać nowe... Dla wszyst-

kich zmęczonych słuchaniem

o śmierci i żałobie teraz będzie

o miłości i płodzeniu, czyli o życiu.

W krajach bogatszych i szczę-

śliwszych niż RParafialna wspiera

się rozród obywateli. Jeśli ktoś lu-

bi się mnożyć, może na tym poprze-

stać. Dla przykładu, ot, takie sobie

małżeństwo z Wielkiej Brytanii, jed-

no z wielu, o którym napomknięto

w polskich mediach: 35-letni pan

Davey i jego 29-letnia małżonka do-

chowali się 7 pociech, po czym zgod-

nie zrezygnowali z pracy. Mają pięk-

ny dom, dwa samochody, drogie

sprzęty fotograficzno-dzwoniąco-gra-

jące, stać ich na wakacje. Nic dziw-

nego. Państwo – w podzięce za li-

czebne wspomożenie ojczyzny

– wypłaca im 42 tys. funtów

rocznie (w przeliczeniu na zło-

tówki – ok. 180 tys. zł). Za-

pewne w myśl zasady: jak dzie-

ci dorosną, pójdą do pracy i za-

robią na emerytury obecnych spon-

sorów. I swoich rodziców też. Ale

czy dzieci Daveyów pomyślą kiedy-

kolwiek, że trzeba pracować, żeby

utrzymać siebie i rodzinę?

Młoda pani Davey planuje uro-

dzenie jeszcze 6 dzieci (jest już

w ciąży z 8), a jej wymagania wo-

bec pracujących rodaków rosną.

Uważa, że zasiłek powinien być

większy; planuje przeprowadzkę

do nowego domu. „Większość ro-

dziców w szkołach naszych dzieci

żyje z zasiłków” – dodaje.

W polskich warunkach, produ-

kując rozkrzyczaną gromadkę, mo-

żemy liczyć tylko na siebie, bo

na pewno nie na hojne państwowe

zapomogi. Skąd więc w polskim Ko-

ściele pomysł na wzorzec rodziny

wielodzietnej? W instytucji, która

też nie kwapi się do pomagania?

(Władysław Bartoszewski)

¹¹¹

W sobotę na placu Piłsudskiego było pięć procent państwa i jego władz,

dziewięćdziesiąt pięć procent Kościoła i jego hierarchów. Premier Tusk z po-

korą wygłosił swoją krótką mowę, marszałek Komorowski z wielkim (nie-

stety) trudem – swoją, cała reszta uroczystości należała do kleru. W niedzie-

lę również. Polska jest państwem wyznaniowym, przejętym przez Kościół.

(Magdalena Środa)

¹¹¹

Rzeczywiście potrzebne było tak mocne uderzenie, żeby obudzić w sobie

te pokłady dobra. (abp Józef Kowalczyk o tragedii Tu-154)

¹¹¹

W sprawie miejsca pochówku pary prezydenckiej można powiedzieć jed-

no: Rzym przemówił, sprawa zamknięta.

(jw.)

¹¹¹

Stoją tysiące ludzi. Widziałem na ich twarzach radość, że się tu znaleźli,

że są w tym kręgu.

(proboszcz katedry wawelskiej ks. prałat Zdzisław Sochacki

o odwiedzających kryptę wawelską po pogrzebie pary prezydenckiej)

¹¹¹

Jest mi osobiście przykro, że Eminencja uległ prośbom osób, które działały

jeśli nie z politycznego wyrachowania, to co najmniej pod wpływem emocji.

(Jan Widacki, poseł na Sejm, z listu do arcybiskupa Dziwisza)

¹¹¹

Na kilka dni przed podróżą prezydenta Kaczyńskiego do Katynia byli tam

inni polscy politycy i nic im się nie stało. Nie wierzę w przypadek.

(profesor Zbigniew Krasnodębski, filozof, zwolennik PiS-u)

¹¹¹

Powodem narodowego wzruszenia jest poczucie osierocenia i nie do koń-

ca czyste sumienie. Ludzi kieruje na ulice poczucie niesprawiedliwości,

jaką wyrządzono prezydentowi Kaczyńskiemu, wyśmiewając go kiedyś.

(Paweł Lisicki, red. naczelny „Rzeczpospolitej”)

¹¹¹

Pochowanie pary prezydenckiej na Wawelu przywraca temu miejscu wła-

ściwą rangę. (Paweł Rybicki, publicysta www.pardon.pl)

¹¹¹

Zginął charyzmatyczny przywódca dużego środowiska. Zamierzam nama-

wiać swoich kolegów do pojednania z PiS. Jarosław Kaczyński jest współ-

czesnym Hiobem, potrzebuje teraz wsparcia. To nie czas na małe decyzje.

(Jarosław Sellin o pojednaniu środowiska Polska Plus z PiS-em)

¹¹¹

Mitologizowanie tej katastrofy lotniczej i uderzanie w ton boskiego planu

i tragicznej historiozofii naszego narodu jest bardzo niebezpieczne. Klątwą

narodu polskiego wydaje się przede wszystkim to, że wiele osób nie potra-

fi zachować się rozsądnie, zgodnie z wymogami sytuacji i procedurami.

(Wojciech Eichelberger, psycholog)

¹¹¹

Widać było sytuację innych rodzin, gdzie jak wracały trumny, to osoby

mdlały, szlochały. Na tym tle Jarosław Kaczyński trzyma się bardzo do-

brze i oby tak dalej było.

łeczeństwa przeżywana bardzo osobiście i moc-

no, po trzech dniach zamieniła się w wielką żenadę.

W farsie pt. afera wawelska wzięło udział dwóch ak-

torów: tak zwana „rodzina pary prezydenckiej”, czyli

de facto Jarosław Kaczyński z PiS-em, oraz kardynał

Stanisław Dziwisz . Tłem błyskawicznej zamiany żało-

by w żenadę było fałszywe, ale niezakwestionowane

przez nikogo założenie, że po-

grzeb pary prezydenckiej jest

prywatną sprawą jej rodziny.

Owszem, mógłby nią być, gdy-

by rodzina ogłosiła, że rezy-

gnuje z pogrzebu państwowe-

go i wybrała opcję uroczy-

stości prywatnej. Tak się jednak nie stało – wybrano

pompatyczną uroczystość oficjalną. Zatem jej forma

i miejsce pochówku nie były niczyją „prywatną sprawą”.

Zresztą gdyby nawet tę kwestię sprowadzono do for-

my prywatnej, to miejsce, które wybrano na pochó-

wek, nie jest jakąś tam parcelą cmentarną, lecz ucho-

dzi za najwyższy panteon narodowy. Faktem jest, że za-

rządza nim arcybiskup krakowski. Tyle że zarządzanie

może przybierać różne formy – może być po prostu

złe i nieprofesjonalne, skandaliczne i nieliczące się

z kimkolwiek. I takie właśnie okazało się tym razem.

Obydwaj sprawcy skandalu mieli interes w tym,

aby – nie licząc się z nikim i niczym – w miejscu nie-

będącym nekropolią prezydentów RP pochować oso-

bę kontrowersyjną. Obaj wiedzą, że zrobili coś hanieb-

nego, bo przez kilka kolejnych dni wydawali oświad-

czenia, w których wzajemnie spychali na siebie odpo-

wiedzialność za zainicjowanie pomysłu.

Jarosław skorzystał z żałobnego zamieszania, aby

swoje geny w osobie brata wynieść do panteonu, czyli

niemal ubóstwić, a z wawelskiego wzgórza uczynić świet-

ną odskocznię do dalszej działalności politycznej. Po-

chówek przy Piłsudskim schlebia jego megalomanii

i wyobrażeniom o własnej roli historycznej.

Dziwisz mógł dzięki zgodzie na wawelski pochówek

przyjąć rolę gospodarza uroczystości, utrzeć nosa resz-

cie episkopatu i kościelnej „warszawce”. Dzięki temu

potwierdził kolegom, że zasługuje na swoje miejsce

z powodu własnych talentów,

a nie tylko dzięki byciu „pa-

pieskim nocnikowym” albo

„kardynałem wdową”, jak po-

gardliwie się go określa, i to

także w kościelnym światku.

Nie bez znaczenia jest także

zapewne ożywienie świeżymi i znanymi zwłokami nie-

co już przykurzonego interesu cmentarno-wystawien-

niczego pod katedrą wawelską, za wstęp do którego

pobiera się kilkanaście złotych opłaty.

O tym, że afera wawelska jest ambicjonalną grą Dzi-

wisza, świadczą oburzone głosy biskupów Pieronka

i Gocłowskiego . Wspomnieli oni, że o taką sprawę jak

miejsce pochówku prezydenta należało zapytać naród.

Jeśli biskupi nagle powołują się na demokrację, to zna-

czy, że sukces Dziwisza musiał ich bardzo zaboleć.

Społeczeństwu napluto w twarz, a na dodatek pró-

bowano zakneblować usta gadaniną o żałobie narodo-

wej, wmawiając, że nie wypada w takie dni protestować.

A pluć w twarz wypada? Oto kolejny dowód na to, że

sytuacje nadzwyczajne, na przykład wymuszona jedność

narodowa w czasie żałoby, służą tym, którzy mają wła-

dzę do ograbiania rządzonych z tego, co ci jeszcze po-

siadają lub sądzą, że posiadają. Na przykład z poczucia

wpływu na własne państwo lub symbole narodowe.

ADAM CIOCH

RZECZY POSPOLITE

Arcychamstwo

(Paweł Poncyljusz, PiS)

¹¹¹

To nie tylko nasze oczekiwania, ale i wszystkich naszych wyborców.

Chcemy, aby Jarosław Kaczyński kontynuował dzieło swojego brata.

(Maks Kaczkowski, sekretarz rady politycznej PiS)

¹¹¹

Boję się, że ignorujemy żywych i doceniamy tylko umarłych niczym szama-

ni, którzy tańczą wokół wiekowych totemów. W czasie gdy nasz rząd modli

się na kolanach, Kościół katolicki – jako depozytariusz anachronicznej men-

talności – przejmuje monopol wspólnego przeżywania i rytuału. A ja mam

dość budowania naszej tożsamości wokół marszy żałobnych i nieudanych

powstań. Marzę o Polsce jako nowoczesnym społeczeństwie, którego zna-

czenie nadaje nie tragiczna historia, lecz indywidualne osiągnięcia, wiara we

własne siły i pomysły na przyszłość.

(Lech Wałęsa)

W ielka żałoba narodowa, przez dużą część spo-

(Olga Tokarczuk, pisarka)

Wybrali: OH, PSz, AC, RK

Nr 17 (529) 23 – 29 IV 2010 r.

NA KLĘCZKACH

KURIA CHCE,

UNIA PŁACI

przez sąd za ukrywanie notorycz-

nego księdza pedofila. „Podopiecz-

ny” Picana został skazany za licz-

ne gwałty aż na 18 lat odsiadki!

Tymczasem kardynał Hoyos, wów-

czas szef Kongregacji ds. Ducho-

wieństwa, chwalił biskupa za ukry-

wanie tych przestępstw i za to, że

„wolał iść do więzienia, niż zdra-

dzić księdza”. Obecnie kardynał

twierdzi, że wszystko jest w porząd-

ku, bo jego list został wysłany

za wiedzą i zgodą Jana Pawła II ...

MaK

ATAK

NA HUMANISTÓW

Archidiecezjalna kuria w Białym-

stoku planuje budowę centrum kon-

ferencyjnego zajmującego 3 tys. me-

trów kwadratowych, w którym będą

odbywać się spotkania i wystawy oraz

zostanie utworzony ośrodek infor-

macji turystycznej. Powstaną tam trzy

sale – największa z nich na 200 osób.

Kościół oczekuje dofinansowania

z funduszy unijnych w wysokości 10

milionów złotych! Ale to nie koniec

kościelnego apetytu na kasę w Bia-

łymstoku. Proboszcz parafii święte-

go Rocha domaga się od miasta i Mi-

nisterstwa Kultury pieniędzy na re-

mont kościoła. Koszt przedsięwzię-

cia – 9 mln złotych. MaK

w tym następujące: „Profilaktyka

kreatywna i charyzma”, „Bractwo

św. Anny w Staszowie – opieka, wy-

chowanie, terapia”, „Zachowania

ryzykowne – czy dotyczą mnie lub

kogoś z mojego otoczenia? Kon-

sekwencje zachowań ryzykownych”,

„Paradygmat pomocy podstawą in-

terwencji profilaktycznej w obsza-

rze mezosystemu szkoły”. AK

PREZYDENCI

BEZ CMENTARZA

W Grecji trwa ostra debata

na temat usunięcia symboli religij-

nych ze szkół. Gwałtownego ataku

na ateistów dokonał w mediach

jeden z prawosławnych biskupów.

Wzywał on państwo i wiernych

do przeciwstawienia się ateistom,

czyli, jego zdaniem, „ludziom bez

Boga, narodu i ojczyzny, zdrajcom,

których należy pozbawić obywa-

telstwa”. Biskup wzywał do wysła-

nia bezbożnych „do piekła”, bo je-

śli to nie nastąpi, to „koniec Gre-

cji jest blisko”. Po tym słownym

ataku doszło do fizycznego uszko-

dzenia przez „nieznanych spraw-

ców” biura prawnika związanego

z Partią Zielonych i Grecką Unią

Humanistyczną, który prowadzi

procesy sądowe o laicyzację szkół.

Greccy humaniści wnieśli do sądu

sprawę przeciwko biskupowi, za-

rzucając mu mowę nienawiści i pod-

burzanie do rozruchów. MaK

W USA i Francji władza prezy-

dencka jest znacznie silniejsza niż

w Polsce. Mimo to żaden z tych kra-

jów nie przewidział specjalnych miejsc

pochówku dla swojej głowy państwa.

Zwykle prezydenci są chowani

w miejscowościach, z których pocho-

dzą, lub w innych miejscach wskaza-

nych przez nich lub rodzinę. Na przy-

kład prezydent Francji François Mit-

terand został pochowany na wiej-

skim cmentarzu.

FATUM POGRZEBOWE

BRUKSELA

DLA ATEUSZY

MaK

Niewiele osób zdaje sobie spra-

wę z tego, że traktat lizboński zmu-

sza instytucje Unii Europejskiej

do regularnego dialogu z kościo-

łami i związkami religijnymi, ale

także organizacjami filozoficzny-

mi, czyli m.in. stowarzyszeniami

osób niereligijnych. Powołując się

na ten zapis, Europejska Federa-

cja Humanistyczna (EFH) repre-

zentująca stowarzyszenia ateistów

i agnostyków zażądała od Komisji

Europejskiej dołączenia jej do fo-

rum corocznych konsultacji, jakie

władza wykonawcza Unii organi-

zuje dla chrześcijan, wyznawców

judaizmu i muzułmanów. EFH

przypomina, że ateiści i agnostycy

stanowią około 30 proc. mieszkań-

ców Unii i byli dotąd dyskrymino-

wani w dialogu z instytucjami unij-

nymi. Federacja domaga się także

rozszerzenia rozmów na inne śro-

dowiska religijne i oczekuje wyja-

śnień, na jakiej podstawie Komi-

sja dotąd wyróżniała środowiska

chrześcijańskie, żydowskie i islam-

skie, skoro prawo unijne zabrania

dyskryminacji.

BISKUP Z WYROKIEM

POMNIK

FUNDATORÓW

Pod koniec 2008 roku biskup le-

febrysta Richard Williamson

udzielił wywiadu szwedzkiej telewi-

zji, w którym negował istnienie ko-

mór gazowych w Auschwitz. Du-

chowny uważa, że naziści wymordo-

wali w obozach koncentracyjnych

zaledwie około 200 do 300 tys. Ży-

dów. Jego zdaniem, Żydzi nie gi-

nęli w komorach gazowych, bo one

po prostu nie istniały. Do kontro-

wersyjnej wypowiedzi doszło na te-

renie Niemiec, więc sprawą zajął się

sąd w Ratyzbonie, który skazał bi-

skupa Williamsona na 10 tys. euro

grzywny za szerzenie kłamstwa

oświęcimskiego. Podczas udzielania

feralnego wywiadu biskup doskona-

le wiedział, co mu grozi, bo mówił

do dziennikarza: „Proszę być ostroż-

nym, błagam pana, to co mówię jest

wbrew niemieckiemu prawu. Jeżeli

tu byłby przedstawiciel niemieckich

władz, mógłby mnie wsadzić do wię-

zienia zanim wyjadę z Niemiec. Mam

nadzieję, że nie jest to pana inten-

cją”. W 2009 r. Benedykt XVI zdjął

ekskomunikę z czterech lefebrystów,

w tym biskupa Williamsona, cho-

ciaż nie krył on swoich antysemic-

kich poglądów.

Wielką ambicją proboszcza pa-

rafii pw. św. Mikołaja w Łęgowie,

lansowanej jako „jedyne europej-

skie sanktuarium pojednania”, jest

ostatnio projekt budowy Domu Po-

jednania i Przyjaźni im. Jana Paw-

ła II. Dom ma być rekonstrukcją

dawnej cysterskiej plebanii i pod pa-

pieskim patronatem ma w swoim

wnętrzu pomieścić multimedialną

ekspozycję dokumentującą wkład

różnych narodów, różnych kultur

i religii w kształtowanie przeszło-

ści i teraźniejszości Pomorza. Jest

jednak problem z realizacją tegoż

przedsięwzięcia i proboszcz infor-

muje o tym swoje owieczki: „Nie

możemy liczyć na żadne środki unij-

ne”. Aby pozyskać fundusze, pomy-

słodawca postanowił zacząć od wy-

stawienia pomnika... fundato-

rom.I już w maju na placu, na któ-

rym w przyszłości ma stanąć Dom

Pojednania i Przyjaźni im. JPII, zo-

stanie zbudowany wysoki na 4 me-

try mur, zwieńczony masztami z fla-

gami siedmiu państw. Na murze

znajdzie się granitowa tablica,

a na niej – nazwiska fundatorów.

„Kto będzie chciał wesprzeć to dzie-

ło i uwiecznić swoje nazwisko na ka-

mieniu, będzie to mógł uczynić,

wpłacając na konto budowy 500 zł”

– zapowiada proboszcz. AK

OBRAZA BUDDYZMU

Nie wierzymy w pecha, ale ma-

kabryczna atmosfera wisi nawet

nad pochówkami ofiar tragedii ka-

tyńskiej. W drodze z uroczystości

pogrzebowych zginął pod Łodzią

biskup Mieczysław Cieślar zKo-

ścioła ewangelicko-augsburskiego.

A podczas pogrzebu generała Bu-

ka w Spale poszkodowany został

jeden z żołnierzy, który przewrócił

się idąc w kondukcie i wpadł

pod koła lawety. Z obrażeniami nóg

trafił do szpitala.

MaK

Pisarka i obywatelka Bahrajnu

Saraha Malini Perera została

aresztowana w Sri Lance za rzeko-

mą obrazę buddyzmu. Wydała tam

właśnie dwie książki opisujące jej

konwersję z buddyzmu na islam.

Na Sri Lance buddyzm jest religią

państwową. Pisarkę zatrzymano

na podstawie drakońskiego prawa

z czasów wojny domowej z Tamila-

mi, które pozwalało zatrzymywać po-

dejrzanych o „działalność antypań-

stwową” na dłuższy czas bez wyro-

ku sądu. Buddyzm jest najbardziej

tolerancyjną z wielkich religii świa-

ta i prześladowania w jego imię zda-

rzają się niezwykle rzadko. MaK

ALLELUJA I...

Pijany 38-letni duchowny rzym-

skokatolicki (3 promile alkoholu we

krwi!) doprowadził do groźnego wy-

padku samochodowego w Malewi-

cach koło Siemiatycz. Rany odniosło

aż 8 osób. Ksiądz nie chciał się pod-

dać badaniu alkomatem. MaK

ASz

PAPA RATZI NEIN!

Benedykt XVI po serii rozma-

itych skandali, w tym przede wszyst-

kim pedofilskich, stracił połowę swo-

ich i tak nielicznych sympatyków

w Niemczech.3 lata temu dobrze

oceniało go 60 procent Niemców,

obecnie – tylko jedna trzecia. Wa-

tykan przypisuje ten katastrofalny

spadek sympatii „złej ostatnio ko-

munikacji z wiernymi”. MaK

KLEROSZKOLENIE

PAN POWINIEN

SIĘ WSTYDZIĆ!

Konferencja naukowa pt. „Pro-

filaktyka i mediacja w szkole” zor-

ganizowana w Domu Katolickim

w Sandomierzu m.in. przez diece-

zjalny Wydział Nauki i Wychowa-

nia Katolickiego pod patronatem

biskupa Krzysztofa Nitkiewicza

to jedna z kwietniowych propozy-

cji Podkarpackiego Centrum Szko-

lenia Nauczycieli. Oferta skierowa-

na jest do wszystkich nauczycieli,

wychowawców i pedagogów, którzy

potrzebują zaświadczeń dokumen-

tujących udział w podnoszeniu na-

uczycielskich kwalifikacji (sic!).

Na początek szkolenia msza w ka-

tedrze, potem wykłady i warsztaty,

Profesor Włodzimierz Marci-

niak ogłosił, że Rosja działa w spra-

wach związanych z katastrofą smo-

leńską z zimnym wyrachowaniem.

Członek Polskiej Akademii Nauk

powiedział PAP (a za agencją po-

dały to inne światowe media), że

tak przyjazna ostatnio wobec Pol-

ski postawa Rosji nie jest spowo-

dowana sympatią dla Polaków, tyl-

ko zimnym wyrachowaniem i tym,

że ma nóż na gardle, bo po kata-

strofie smoleńskiej nikt nie będzie

chciał do niej latać. Profesor Wło-

dzimierz Marciniak jest podobno

jednym z najwybitniejszych polskich

znawców byłego ZSRR. ASz

KARDYNAŁ CHWALI

PRZESTĘPCĘ

We Francji skandal w związku

z opublikowaniem listu kardynała

Daria Castrillona Hoyosa

do francuskiego biskupa Pier-

re’a Picana . List jest stary, bo

z 2001 roku, ale bardzo bulwersu-

jący. Biskup Pican był pierwszym

na świecie hierarchą skazanym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: