Rodzina według Z. Tyszki rodzina to zbiorowość ludzi powiązanych ze sobą więzią małżeństwa, pokrewieństwa, powinowactwa lub adopcji.
Rodzina w ujęciu J. Rembowskiego składa się z mężczyzny i kobiety, złączonych małżeństwem i ich potomstwa (własnego lub adoptowanego) oraz w niektórych przypadkach osób innych, najczęściej najbliższych krewnych (babcia, dziadek), zamieszkujących pod jednym dachem we wspó1nym gospodarstwie domowym. Według M. Ziemskiej rodzina jest małą naturalną grupą społeczną, w której centralnymi rolami są role matki i ojca, stanowi całość względnie trwałą, podlegająca dynamicznym przekształceniom _związanym głównie z biegiem życia jednostek wchodzących w jej skład: opiera się ona na zastanych tradycjach społecznych i rozwija własne.
RODZINA- Uznaje się, że rodzina to naturalna, mała grupa społeczna, złożona z osób, które łączy stosunek małżeński i rodzicielski oraz więź uczuciowa. Rodzinę ujmuje się jako środowisko wychowawcze, w którym mają miejsce oddziaływania wychowawcze zarówno zamierzone, jak i niezamierzone, gdzie w bezpośrednich relacjach między członkami rodziny dziecko przyswaja wiedzę o świecie, wartościach, normach moralno-społecznych, poznaje sposoby zaspokajania wielu potrzeb, rozwijania własnych zainteresowań.
ZADANIA RODZINY- Zadaniem rodziny jest zaspokajanie podstawowych potrzeb jej członków, zwłaszcza potrzeb bezpieczeństwa, materialnych i emocjonalnych, utrzymania ciągłości biologicznej i kulturowej. Rodzina oddziałuje na rozwój fizyczny, intelektualny, moralny, społeczny i kulturalny. WPŁYW RODZINY NA ROZWÓJ FIZYCZNY DZIECKA-
Rodzina wywiera wpływ na rozwój fizyczny dziecka bardzo wcześnie, bo w okresie prenatalnym, warunkując niejako rozwój fizyczny jeszcze przed narodzinami, przez dane mu wyposażenie genetyczne. Z pewnością determinuje to w dużym stopniu dalszy rozwój człowieka. Rodzice mogą przekazać dziecku choroby dziedziczne, podatność na pewne schorzenia.
Istnieje jeszcze inna grupa czynników wpływających na rozwój fizyczny dziecka w rodzinie. Chodzi tu o warunki, w których jednostka żyje. Wykazano, ze rozwój dziecka zależy od warunków bytowych, które rodzina tworzy świadomie i celowo dla swoich członków. Zalicza się do nich wielkość mieszkania, zagęszczenie osób, higieniczne warunki. Dom rodzinny jest miejscem odpoczynku, regeneracji sił, a także miejscem pracy, zabawy i nauki dla dziecka.
Dla rozwoju fizycznego jednostki bardzo ważny jest tez stopień zaspokojenia potrzeb biologicznych, przez rodziców. Rodzice zapewniają dziecku ubranie, wyżywienie, ale również umożliwiają korzystanie ze środowiska naturalnego przez ruch i zabawy. Prawidłowy rozwój biologiczny warunkują, też pewne nawyki i przyzwyczajenia, które dziecko nabywa głownie w rodzinie. Chodzi tu o nawyki i przyzwyczajenia żywieniowe, higieniczne, dotyczące trybu życia.
Ilość, jakość i treść stanów emocjonalnych decydują o ludzkiej osobowości, są jej wyznacznikami. Mają one wpływ na kształtowanie się obrazu samego siebie i świata. Systemu wartości. systemu celów i potrzeb oraz postaw i mechanizmów kontroli Wpływ rodziny na rozwój uczuciowy dziecka jest wyraźny już od momentu narodzenia. Okres noworodkowy jest fundamentem rozwoju sfery emocjonalnej. Rodzice w tym czasie likwidują negatywne emocje u dziecka, np. ból, głód, chłód, niewygodna pozycja, jak również wywołują pozytywne stany emocjonalne przez danie dziecku poczucia bezpieczeństwa i miłości. Matka podczas karmienia nawiązuje z dzieckiem kontakt najpierw wzrokowy, by po jakimś czasie nawiązać dialog. Wytwarza się pewna wzajemność miedzy matką a dzieckiem, która ma tendencję do coraz bogatszego wyrażania się. Pojawia się uśmiech, skierowany do osoby karmiącej, wyrażanie emocji przez ruchy ciała, gaworzenie. Dialog ten prowadzi do nawiązania silnej i trwałej więzi emocjonalnej między dzieckiem a osoba karmiącą
W rodzinie ma tez miejsce zjawisko generalizacji stan6w emocjonalnych stany emocjonalne mają tendencję do generalizowania się bądź pozytywnie- wtedy wywołują pozytywne nastawienie i otwarcie na zewnątrz, bądź negatywnie-co powoduje postawy obronne, rezygnacji i wycofania się. Jeżeli w rodzinie dziecko czuje niedomiar miłości, bezpieczeństwa, przeżywa ciągle przykrości i porażki, prowadzi to do nagromadzenia się negatywnych emocji, co w konsekwencji warunkuje izolowanie się, wycofywanie z kontaktów z innymi ludźmi, a więc niedojrzałość emocjonalną. Zdrowe, prawidłowo wychowane dziecko kształtuje pozytywne nastawienie i ciekawość do świata, a dziecko mające przykre doświadczenia emocjonalne zaczyna mięć lękowe nastawienie do otoczenia.
ROZWÓJ SPOŁECZNY- Rozwój społeczny to nabywanie umiejętności współżycia z ludźmi przez uczenie się zachowań społecznie aprobowanych, uczenie się pełnienia ról i kształtowanie postaw społecznych. Rozwój społeczny tak ściśle wiąże się z innymi sferami rozwoju, że często używa się terminów: rozwój emocjonalno-społeczny, rozwój społeczno-moralny. Dzieje się tak, bo w procesie rozwoju społecznego jednostka kształtuje swe emocje i uczucia, potrzeby psychiczne i społeczne jako motywy działania. Kształtuje też system moralny. Na podstawie ocen społecznych powstaje u dziecka obraz świata i własnej osoby. Natomiast efektem relacji jednostka - społeczeństwo jest osobowość człowieka. W procesie socjalizacji jednostki podstawowe znaczenie mają kontakty z innymi ludźmi. Ważne są tu osoby znaczące (głownie rodzice), grupy pierwotne i odniesienia (rodzina, grupy rówieśnicze). Zarówno osoby najbliższe, jak i różnego rodzaju grupy powodują, że jednostka poznaje standardy społecznie akceptowanych zachowań, uczy się pełnienia różnego rodzaju ról społecznych oraz kształtuje postawy społeczne.
STOSUNKI MIĘDZYOSOBOWE W RODZINIE: Wszystkie osoby wchodzące w skład rodziny oddziałują wzajemne na siebie, tworząc rozmaite układy stosunków rodzinnych.
Ogólnie uznaje się, że ,,każda rodzina ma swoją indywidualną niepowtarzalną wewnętrzną organizację i układ stosunków rodzinnych. Układ ten mogą wyznaczać czynne w rodzinie i na zewnątrz niej siły przyjazne harmonii i wspierające scalanie wspólnoty rodzinnej lub przeciwnie - siły wrogie i zagrażające tej jedności, które mogą spowodować rozkład rodziny, doprowadzający nieraz aż do zupełnego jej rozpadnięcia się.
Każdy członek rodziny uczestniczy we wszystkich interakcjach, które występują w rodzinie. Stosunki wewnątrzrodzinne są bardzo złożone zarówno w treści, jak i w swym przebiegu. Wyznaczają je indywidualne cechy poszczególnych członków rodziny oraz role, które oni pełnią.
W rodzinie zachodzą trzy rodzaje stosunków: wzajemne stosunki między rodzicami, stosunek rodziców do dzieci i stosunki między dziećmi.
Kształtowanie się stosunków w rodzinie pozostaje w ścisłej zależności od ogólnej atmosfery w domu, szczególnie zaś od pożycia rodziców między sobą i ich stosunku do dzieci.
Podstawą równowagi i stabilności układu stosunków w grupie rodzinnej jest równowaga i stabilność stosunkow między małżonkami, opartych na obopólnej atrakcyjności i akceptacji. Układ w grupie dwuosobowej, czyli diadzie, jest stabilny, gdy obie osoby doznają zadowolenia.
Zgodne stosunki miedzy rodzicami nie tylko tworzą korzystny klimat uczuciowy, w którym zaspokajane są potrzeby psychiczne dziecka, wpływają, one ponadto na organizację życia w rodzinie i na metody stosowane przez rodziców w wychowaniu dziecka.
MATKA- jest najważniejszą osobą dla dziecka, ponieważ wytwarza ona poczucie bezpieczeństwa i pewność emocjonalną.. Wpływ matki na dziecko zaczyna być widoczny jeszcze przed jego urodzeniem. Matka chce lub nie chce przyjścia dziecka na, swiat, co objawia wprost proporcjonalnie - własnym postępowaniem i nastawieniem wobec ciąży i mającego się urodzić dziecka. Po urodzeniu bezpośrednie kontakty z matka przynoszą dziecku pierwsze przeżycia emocjonalne, to znaczy poczucie pewności, albo- niepewności i zagrożenia.
Postawy rodzicielskie i ich wpływ na społeczne funkcjonowanie dzieci i młodzieży: M. Ziemska przez postawę rozumie występującą u rodziców tendencji do odczuwania dziecka, myślenia o nim i zachowania się werbalnego lub niewerbalnego, w pewien określony sposób wobec niego. J. Rembowski natomiast określa postawę rodzicielską (ojcowską i macierzyńską) jako całościową formę ustosunkowania się rodziców (osobno matki, osobno ojca) do dzieci, do techniki oddziaływania, do zagadnień wychowawczych itp. ukształtowaną podczas pełnienia funkcji rodzicielskich. Postawa rodzicielska jak każda inna postawa, zawiera także te trzy komponenty: myślowy, uczuciowo-motywacyjny i działanie. Pierwszy ujawnia się w formie poglądu na dziecko, oceny jego zachowania się, drugi odzwierciedla się w wypowiedzi, jej tonie i sposobie ekspresji oraz w zachowaniu niewerbalnym, tj. w swoistym wyrazie ruchów, gestów itp. Komponent działania wyraża się w działaniu wobec przedmiotu postawy.
Najbardziej jednak charakterystyczny dla postawy rodzicielskiej jest komponent emocjonalny. Postawa rodzicielska nie jest, więc mniemaniem o dziecku, ze jest takie czy inne. Zawiera ładunek uczuciowy, który wyznacza działanie w stosunku do dziecka. I właśnie przez to działanie, przez postępowanie rodziców wobec dziecka, a także przez to, co mówią o dziecku i jak o nim mówią- możemy poznać ich postawę rodzicielską (M. Ziemska).
Postawa rodzicielska jest nabytą strukturą poznawczo-uczuciowo- wolicjonalną ukierunkowującą_ postępowanie rodziców wobec dziecka. Ta tendencja do reagowania w określony sposób w stosunku do dziecka musi być w pewnym stopniu utrwalona, aby mogła zyskać miano postawy rodzicielskiej.
POSTAWY RODZICIELSKIE: Postawy rodzicielskie kształtują się pod wpływem wielu czynników, między innymi pod wpływem obserwacji zachowania innych rodziców, doświadczeń z dzieciństwa, wzajemnych stosunkow mi?3zy rodzicami. Postawy rodziców w stosunku do dzieci są wiec podobnie jak wszystkie inne postawy, rezultatem uczenia się.
Właściwe postawy rodzicielskie: Do właściwych postaw rodzicielskich M. Ziemska zalicza: akceptację dziecka, współdziałanie z dzieckiem, postawę rozumnej swobody, uznanie praw dziecka. Nieprawidłowe postawy rodziców: to odtrącanie, unikanie, stawianie nadmiernych wymagań i postawa nadmiernie chroniąca
Postawy właściwe wpływają pozytywnie na dziecko. Przy postawie współdziałania, dzieci stają się ufne wobec rodziców, do nich zwracają się o rady, wskazówki, pomoc. Dzieci takie są zadowolone z własnej pracy, wytrwałe, zdolne do współdziałania, podejmowania zobowiązań, potrafią troszczyć się o własność swoją i innych. Potomkowie rodziców darzących je zaufaniem i swobodą są zgodni we współżyciu. Postawa uznająca prawa dziecka może powodować, iż będzie ono lojalne i solidarne z pozostałymi członkami rodziny. Może podejmować wiele czynności z własnej inicjatywy, a nie polegać wyłącznie na rodzicach i być od nich zależne.
AKCEPTACJA-Akceptacja dziecka przez rodziców stwarza poczucie bezpieczeństwa, sprzyja kształtowaniu się zdolności do nawiązywania trwałej więzi emocjonalnej, do przywiązania i zdolności do wyrażania uczuć. Dziecko jest wesołe, mile, przyjacielskie, współczujące oraz odważne. Akceptacja ze strony matek sprzyja tendencjom ekstrawertycznym w zachowaniu córek i synów. Taka postawa ze strony ojców koreluje pozytywnie z zachowaniami ekstrawertycznymi u chłopców. Postawa kochająca sprzyja zaspokajaniu potrzeb psychicznych dziecka, to zaś jest niezbędnym warunkiem do właściwego kształtowania się różnych struktur osobowości. Rodzice kochający dziecko stanowią, dla niego pozytywny model do identyfikacji. Okazywanie dziecku uczucia wytwarza u niego pozytywne nastawienie do społecznego otoczenia. Dziecko akceptowane przez rodziców, mające z nimi dobre stosunki identyfikuje się z nimi, internalizuje wartości, które oni afirmują, poddaje się ich nakazom. Przenosi ono doświadczone w rodzinie relacje uczuciowe na kontakty z rówieśnikami, stąd tez cechuje je umiejętność współżycia, dodatnia samoocena i zrównoważenie uczuciowe.
Właściwa postawa ojca ma wpływ na uspołecznienie dziecka, natomiast bardziej wymagająca, oparta o nadmierny system zakazów, może utrudniać kontakty uczuciowe i w ogóle kontakty z innymi ludźmi.
POSTAWY WOBEC DZIECI: postawa odtrącająca: sprzyja kształtowaniu się u dziecka agresywności, nieposłuszeństwa, kłótliwości, kłamstwa, kradzieży, zahamowania rozwoju uczuć wyżsych zachowania aspołecznego, przestępczości i wykolejenia. Może także powodować zastraszenie, bezradność, trudność w przystosowaniu się na skutek zahamowania oraz reakcje nerwicowe. Czasami nawet otyłość lub pozory niedorozwoju.
Postawa odrzucająca- zarówno matek, jak i ojców. prowadzi do ogólnych trudności przystosowawczych u ich synów, które uwidaczniają się w nadmiernej pobudliwości, trudnościach w koncentracji uwagi. Odrzucenie przez ojca sprzyja rozwojowi tendencji introwertycznych u córek, Zaniedbanie ze strony matki powoduje zachowania introwertyczne, pobudliwość emocjonalna, oraz tendencję do negatywnego nastawienia do otoczenia społecznego ich synów. Odrzucenie przez rodziców oddziałuje na dziecko: bezpośrednio, modelując odpowiednie zachowania; pośrednio, przez wytwarzanie mechanizmów obronnych. Powoduje ono u potomka stan ciągłego zagrożenia, w którym reaguje on zespołem emocjonalno- obronnym. obniżającym poziom organizacji czynności. odporność psychiczna, i próg tolerancji na frustrację. Postawa unikająca- Postawa unikająca kontaktu z dzieckiem może prowadzić do tego, iż będzie ono uczuciowo niestałe, niezdolne do nawiązywania trwałych więzi uczuciowych, nastawione negatywnie do Iudzi, społeczeństwa i jego instytucji. Jednostka taka może tez być nieufna, bojaźliwa czy też wchodzić w konflikty z rodzicami i szkołą, zmienna w swoich planach niezdolna do wytrwałości i koncentracji w nauce. Dzieci takich rodziców mogą, być niezdolne do obiektywnych ocen, skłonne do przechwałek oraz czuć się prześladowane lub tez samo się pocieszać. Zdarzają się także jednostki przejawiające lżejsze objawy wykolejenia. Starsze dziewczynki mogą, nie dbać o swój wygląd, szukać uczucia u przedstawicieli płci odmiennej, a z powodu niezdolności do trwałych uczuć, nawiązywać wciąż nowe przelotne znajomości.
W skrajnych przypadkach dystans uczuciowy u starszych dzieci i młodzieży, może doprowadzić do zachowania aspołecznego, a nawet antyspołecznego.
Postawa nadmiernie wymagająca- Postawa nadmiernie wymagająca może powodować u dziewcząt i chłopców brak wiary we własne siły, poczucie winy, niepewność, lękliwość, obsesje, przewrażliwienie, uległość, pobudliwość, niemożność koncentracji, może też być przyczyną, trudności w przystosowaniu społecznym lub nauce szkolnej. Dziecko takich rodziców może przejawiać słabe aspiracje, brak opanowania uczuciowego i być podatne na frustracje, Jeśli młoda osoba jest zdolna do buntu wobec opiekunów, ma dobry kontakt z rówieśnikami, wówczas wpływ tej postawy może ulec osłabieniu
POGOTOWIE OPIEKUŃCZE
- jest placówką opiekuńczo – wychowawczą i resocjalizacyjną, przeznaczoną dla dzieci i młodzieży w wieku od 3 do 18 lat
- ma charakter diagnostyczno – kwalifikacyjno- rozdzielczy
- okres pobytu dzieca wynosi 3 m-ce, w wyjątkowych przypadkach okres pobytu może zostać przedłużony o następne 3 m-ce
- pogotowie łączy w sobie funkcje czterech różnych placówek: poradni psychologiczno – pedagogicznej, domu dziecka, szkoły specjalnej i policyjnej izby dziecka
- koszty za pobyt dziecka w placówce ponoszą rodzice (osoby zobowiązane do alimentacji) lub budżet państwa
1. Zapewnienie doraźnej i okresowej opieki dzieciom opuszczonym i osieroconym
2. Zapewnienie każdemu wychowankowi warunków wypełniania obowiązku szkolnego
3. Opracowanie diagnozy pedagogicznej, psychologicznej i lekarskiej oraz wskazań wychowawczych i dydaktycznych do indywidualnej pracy z wychowankiem
4. Organizowanie działalności kompensacyjno- terapeutycznej i resocjalizacyjnej
5. Udzielanie wychowankom specjalistycznej pomocy psychologiczno – pedagogicznej
6. Zapewnienie wychowankom opieki medycznej oraz bezpieczeństwa w placówce
7. Współpraca z opiekunami prawnymi w celu pozytywnego wzmocnienia efektów pracy z wychowankami oraz innymi instytucjami szkolnymi i pozaszkolnymi
8. Kwalifikowanie i kierowanie wychowanków z terenu województwa do odpowiednich placówek opiekuńczo – wychowawczych oraz rodzin zastępczych i adopcyjnych
1. Dokonanie rozpoznania i oceny stanu psychicznego i fizycznego dziecka oraz ustalenie jego sytuacji rodzinnej i znalezienie odpowiedniej formy opieki zastępczej
2. Obowiązkiem jest również zapewnienie wychowanko opieki, stworzenie warunków do wypełniania obowiązku szkolnego, organizowanie zajęć reedukacyjnych, terapeutycznych i resocjalizacyjnych
FUNKCJE POGOTOWIA:
· OPIEKUŃCZA – zaspokajanie potrzeb, kompensowanie braków, zapewnianie rozwoju zdrowotnego wychowanka
· DIAGNOSTYCZNA
· WYCHOWAWCZA – wdrażanie do życia w społeczeństwie, wychowanie moralne, społeczne, odtwarzanie właściwego systemu wartości
· KWALIFIKACYJNO – ROZDZIELCZA – adekwatny dobór dla wychowanka najwłaściwszej formy opieki i skierowanie tam dziecka. Celem kwalifikacji jest zapewnienie wychowankom stabilizacji życiowej i warunków do dalszego rozwoju.
ZESPÓŁ DIAGNOSTYCZNY:
- dokonuje kwalifikacji w wyniku wcześniejszych ustaleń diagnostycznych, czyli po uwzględnieniu rozwoju psychofizycznego dziecka, jego właściwości osobowych, sytuacji rodzinnej, szkolnej i prawnej a także przewidywań co do dalszego rozwoju
- opracowuje charakterystykę dziecka, pogłębia diagnozę, zapewnia jej trafność, umożliwia przygotowanie wskazań lekarskich, psychologicznych i pedagogicznych
- posiedzenia zespołu pozwalają na weryfikację słuszności i skuteczności stosowanych zabiegów, na ocenę postępów dziecka i na samoocenę pracy nauczycieli i wychowanków
PRZYCZYNY UMIESZCZANIA DZIECI W POGOTOWIU:
1. Nieodpowiednia atmosfera wychowawcza w rodzinie
2. Niewłaściwy stosunek rodziców wobec dziecka
3. Brak opieki rodzicielskiej
4. Zaniedbania wychowawcze
DZIECI I MŁODZIEŻ MOGĄ BYĆ UMIESZCZANE W POGOTOWIU NA PODSTAWIE:
a) Do lat 13 bez skierowania i uzyskania zgody rodziców (opiekuna prawnego) lub bez orzeczenia sądu na wniosek:
- policji
- szkoły (pedagoga)
- przedstawiciela organizacji społecznej lub innej osoby stwierdzającej porzucenie dziecka, zagrożenia jego życia lub zdrowia
b) Wydania przez sąd orzeczenia o tymczasowym umieszczeniu w placówce opiekuńczo – wychowawczej
c) Bez skierowania – na podstawie pisemnego wniosku rodziców lub samych dzieci – po powiadomieniu organu prowadzącego placówkę
PRZYJMOWANIE DZIECI DO POGOTOWIA odbywa się całą dobę. Pogotowie prowadzi internat (funkcjonuje przez cały rok bez przerw świątecznych i wakacyjnych) oraz szkołę podstawową.
IZBA ROTACYJNA – znajduje się w dziale izolacyjnym, przeznaczona jest dla wychowanków, którzy samowolnie opuścili placówki opiekuńcze, wychowawcze lub resocjalizacyjne, albo zostali umieszczeni w pogotowiu do dyspozycji sądu i policji. Wychowanek pozostaje w niej do czasu przekazania pod opiekę właściwych osób lub instytucji, nie dłużej jednak niż 24 godziny.
Dla dzieci w wieku przedszkolnym nauczyciele – wychowawcy organizują zajęcia wynikające z programu wychowania przedszkolnego. Dzieci i młodzież w wieku szkolnym odbywają zajęcia dydaktyczne w szkole podstawowej na terenie pogotowia. Szkoła ta działa na zasadach obowiązujących szkoły specjalne:
- metody i formy nauczania są dostosowane do potrzeb i możliwości uczniów
- akceptowane jest każde dziecko
- mała liczba uczniów w klasie
- bezpośrednia interakcja między nauczycielem a uczniem
- uczeń jest oceniany w kontekście indywidualnych możliwości
DO POGOTOWIA NIE SĄ PRZYJMOWANI:
Ø nieletni chorzy psychicznie lub fizycznie wymagający stałego leczenia, indywidualnej opieki i pomocy
Ø uzależnieni od środków odurzających i psychotropowych
Ø dzieci i młodzież upośledzona w stopniu głębokim
PRACOWNICY POGOTOWIA
W pogotowiu zatrudnia się pracowników pedagogicznych (dyrektor, nauczyciele – wychowawcy, nauczyciele, pedagodzy, psycholodzy, kierownik internatu), administracyjnych i obsługi oraz pracowników służby zdrowia. Dodatkowo mogą być również zatrudnieni reedukatorzy, terapeuci, instruktorzy – specjaliści do prowadzenia zajęć specjalistycznych.
Status pogotowia opiekuńczego określa obowiązki należące do pedagoga, nauczycieli i wychowawców.
PEDAGOG odpowiedzialny jest za prowadzenie badań pedagogicznych służących poznaniu i ocenie każdego wychowanka, jego sprawności szkolnych, uwarunkowań i przyczyn niepowodzeń w nauce, rozwoju społecznego, kontaktów i więzi emocjonalnych, sytuacji rodzinnej i środowiskowej, szczególnych zainteresowań i uzdolnień, rodzajów i uwarunkowań trudności wychowawczych, jakie ewentualnie sprawia, a także służących: ocenie stosowanych metod wychowawczych i form pomocy dziecku, ich skuteczności oraz pozwalających na ustalenie diagnozy pedagogicznej, wydanie prognozy dotyczącej dalszej nauki, wyboru zawodu, zaleceń i wskazań pedagogicznych.
ZADANIEM NAUCZYCIELA jest:
- ustalanie aktualnego poziomu wiadomości i umiejętności uczniów oraz opóźnień i braków w zakresie nauczanego przedmiotu
- systematyczne poznawanie uczniów w toku nauczania i wychowania
- prowadzenie dokumentacji związanej z obserwacją dziecka
- opracowywanie postulatów odnośnie do zakwalifikowania do odpowiedniej formy opieki oraz wskazań i najwłaściwszych metod reedukacji
WYCHOWAWCY zobowiązani są do:
- systematycznego gromadzenia własnych obserwacji
- opracowywania wskazań pedagogicznych i propozycji dotyczących zakwalifikowania dziecka do odpowiedniej formy opieki
- współdziałania z nauczycielem – psychologiem, nauczycielem – pedagogiem i nauczycielami w poznaniu rodzaju i przyczyn trudności wychowawczych
WYCHOWAWCA ma za zadanie dostarczać podopiecznemu pozytywnych doświadczeń, kształtować właściwy styl życia. Powinien:
a) stawiać dzieciom duże wymagania,
b) kształtować w wychowankach pozytywne myślenie o sobie
c) rozbudzać zainteresowania
d) nastawiać wychowanków na sukces przez wzmacnianie poczucia własnej wartości
e) uczyć samodzielnego myślenia
f) stwarzać okazję do aktywności i twórczości
WYCHOWAWCY I NAUCZYCIELE powinni:
1. dobrze organizować lekcje
2. chwalić dziecko za każde osiągnięcie
3. rozwijać samodzielność
4. zachęcać do krytycznego myślenia
5. okazywać pozytywne uczucia
6. wzmacniać poczucie wartości
7. obniżać poziom napięcia i lęku
8....
jarzab