Steel Danielle - Specjalna przesyłka.pdf - Danielle STEEL - LadyHenrietta

Danielle Steel

Specjalna przesyłka

Rozdział pierwszy

Czerwone ferrari wypadło z piskiem opon zza rogu i wpasowało się gładko między linie

miejsca parkingowego. Jack Watson zawsze je tam zostawiał: przed swoim sklepem w

Beverly Hills. „Julie". Dokładnie przed dwudziestu laty nazwał go tak od imienia swojej

dziewięcioletniej wówczas córeczki. Założył ten sklep ot tak, dla żartu i dla zabawy,

postanowiwszy zrezygnować z produkcji filmów.

Wyprodukował siedem czy osiem niskobudżetowych obrazów, z których żaden nie był

wybitny, a przedtem, skończywszy college, sześć lat pracował dorywczo jako aktor.

Wielkiej kariery nie zrobił, ponieważ towarzyszące jej nadzieje i obietnice, jak zawsze w

tym fachu prozaiczne i niewymyślne, prawie nigdy się nie spełniały i zbyt często przynosiły

same rozczarowania. Szczęście uśmiechnęło się do niego dopiero wówczas, gdy dzięki

niespodziewanej pomocy wuja, który zostawił mu w spadku trochę pieniędzy, zajął się

handlem detalicznym. Bez najmniejszego wysiłku -tak się wydawało - założył sklep,

którego klientką pragnęła zostać każda mieszkanka Los Angeles. Początkowo w zakupie

towarów pomagała mu żona, ale niespełna dwa lata później przekonał się, że ma od niej

lepszy gust. Niestety, ku jej zmartwieniu gustował nie tylko w sukniach, ale i w klientkach,

które te suknie nosiły. Wkrótce wszystkie kobiety w mieście, aktorki i damy z wyższych

sfer, modelki i zwykłe

forsiaste panie domu, pragnęły pójść do „Julie" i... poznać Jacka Watsona. Był jednym z

tych, którzy nie muszą się nawet starać. Kobiety ciągnęły do niego jak pszczoły do miodu.

A on to uwielbiał. Uwielbiał też kobiety.

Dwa lata po otwarciu sklepu ku jego - i tylko jego -zdziwieniu porzuciła go żona. I musiał

przyznać, że przez osiemnaście lat ani razu za nią nie zatęsknił. Poznał ją na planie jednego

ze swoich filmów: przyszła na przesłuchanie do roli i przez następne dwa tygodnie oddawali

się namiętnej miłości w jego domu w Malibu. Ponieważ kochał się w niej do szaleństwa,

przynajmniej początkowo, już po pół roku poprosił ją o rękę - było to jego pierwsze i jak

dotąd ostatnie małżeństwo. Trwało piętnaście lat i dało mu dwoje dzieci, ale zaowocowało

też rozgoryczeniem i jadem, co, jak uważał, jest nieuniknionym skutkiem każdego

zalegalizowanego związku. W ciągu następnych osiemnastu lat tylko raz kusiło go, żeby

spróbować ponownie, z kobietą zbyt inteligentną na to, żeby za niego wyjść. Była jedyną

dziewczyną, której chciał dochować wierności, i dochował jej. Miał wtedy czterdzieści

kilka lat, ona, wzięta artystka, miała trzydzieści dziewięć. Żyli z sobą dwa lata i kiedy

zginęła w wypadku samochodowym w drodze do Palm Springs, gdzie umówili się na

spotkanie, myślał, że nigdy nie dojdzie do siebie. Pierwszy raz w życiu zaznał prawdziwego

bólu. Była dla niego spełnieniem wszystkich marzeń i nawet teraz, w rzadkich chwilach

powagi, mawiał, że żadnej kobiety nie kochał tak bardzo jak jej. Nie żartował. Dorianne

Matthieu była zabawna i nonszalancka, zmysłowa, piękna i na swój sposób oburzająco

bezczelna. Nie słuchała go, twierdziła, że poślubić go może tylko ostatnia idiotka, ale ani

przez moment nie wątpił, że go kochała. On zaś ją uwielbiał. Zabrała go do Paryża na

spotkanie z przyjaciółmi, podróżowali razem po Europie, Azji, Afryce i Ameryce

Południowej. Zawsze wydawało mu się, że spędzone z nią chwile

to chwile niezwykłe. Aż nagle umarła, pozostawiając po sobie dźwięczącą wspomnieniami

pustkę i bezgraniczne poczucie straty, które omal go nie zabiło.

Od tamtej pory, żeby wypełnić noce i dnie, miał mnóstwo kobiet. W ciągu kilkunastu lat,

jakie minęły od śmierci Dorianne, nigdy nie był sam, przynajmniej w sensie fizycznym, ale

nigdy też ani nie pokochał innej kobiety, ani pokochać żadnej nie chciał. Uważał, że miłość

jest zbyt bolesna. Skończył pięćdziesiąt dziewięć lat i miał wszystko, czego pragnął: firmę,

która znakomicie prosperowała i bezustannie tłukła pieniądze.

Przed śmiercią Dori otworzył sklep w Palm Springs, pięć lat później jeszcze jeden, w

Nowym Jorku. Od dwóch lat zastanawiał się nad otwarciem sklepu w San Francisco, ale nie

był pewien, czy w swoim wieku ma jeszcze ochotę na kłopoty związane z rozrostem firmy.

Może gdyby pomógł mu syn, Paul, lecz jak dotąd nie udało mu się nakłonić go do

porzucenia kariery filmowej. Trzydziestodwuletni Paul był wziętym producentem. Powiodło

mu się o wiele lepiej niż ojcu i naprawdę kochał swój zawód. Ale Jack znał

niebezpieczeństwa czyhające w tej pełnej rozczarowań branży, dlatego też dałby wszystko,

żeby tylko przyciągnąć syna do firmy. Może któregoś dnia. Ale na pewno nie teraz. Paul nie

chciał nawet o tym słyszeć.

Syn kochał swoją pracę i swoją żonę. Byli małżeństwem od dwóch lat i, jak twierdził,

brakowało im w życiu tylko jednego: dziecka. Jack nie był pewien, jak bardzo Paulowi na

tym zależy, lecz nie ulegało wątpliwości, że Jan, jego żona, pragnie tego bezgranicznie.

Pracowała w galerii sztuki i Jack odnosił wrażenie, że myśl o dziecku po prostu ją

prześladuje. Uważał, że jest trochę za słodka, ale sprawiała miłe wrażenie i Paul był z nią

bardzo szczęśliwy. Była też piękna, podobnie jak jej matka, Amanda Robbins, wciąż

olśniewająca, choć od dawna już nie występująca aktorka. Amanda, wysoka, szczupła

blondynka, wyglądała cudownie, chociaż skończyła już pięćdziesiąt lat. Przed dwudziestu

sześciu laty zrezygnowała z oszałamiającej kariery filmowej, żeby poślubić bardzo

statecznego, szacownego i, według Jacka, piekielnie nudnego bankiera nazwiskiem

Matthew Kingston. Mieli dwie śliczne córki, wielki dom w Bel Air i obracali się w

najlepszym towarzystwie.

Amanda należała do nielicznych mieszkanek Los Angeles, które omijały sklep Jacka, a w

tych rzadkich sytuacjach, gdy ich drogi się krzyżowały, z rozbawieniem spostrzegał, że go

nie cierpi. Wyglądało na to, że nienawidzi wszystkiego, co sobą reprezentował. Bynajmniej

nie zdziwiłoby go, gdyby się dowiedział, że za wszelką cenę starała się wybić córce z głowy

małżeństwo z Paulem Watsonem. Oboje z mężem uważali, że branża filmowa to nic

dobrego, i byli pewni, że Paul okaże się mężczyzną równie frywolnym jak jego ojciec. Ale

wcale się takim nie okazał. Był bowiem poważnym młodym człowiekiem i udowodnił, że

jako mąż jest odpowiedzialny i godny zaufania. W końcu został przyjęty na łono rodziny,

choć jego ojca wciąż traktowano z chłodną rezerwą. Jack miał w Los Angeles ustaloną

reputację. Przystojny i bywały, słynął z tego, że sypiał z każdą napotkaną gwiazdeczką i

modelką, nie odczuwając z tego powodu najmniejszych wyrzutów sumienia. Dla swoich

kochanek zawsze był miły, nawet aż za miły. Inteligentny, hojny i lubiany, uchodził za duszę

towarzystwa. Kobiety, z którymi się spotykał, uwielbiały go, a bywały wśród nich na tyle

niemądre, by myśleć, że zdołają go „złapać", zatrzymać przy sobie na dłużej. Nie, Jack

Watson był na to za sprytny. Pilnował, żeby znikały z jego życia, nim zdążą zagościć w nim

na dłużej, nim zaczną zostawiać ubranie w jego szafie. Zawsze był z nimi boleśnie szczery,

nigdy niczego nie obiecywał i nie dawał najmniejszych nadziei. Dostarczał im rozrywek,

zabierając do miejsc, o jakich czytały lub marzyły, zapraszał na kolacje do najlepszych

restauracji i nim zdały sobie sprawę, co się dzieje, porzucał je dla innej. Pozostawiał po

sobie przyjemne, acz krótkotrwałe i pełne niedosytu wspomnienie o romansie z

przystojnym, pociągającym mężczyzną.

Trudno się było na niego gniewać, a już na pewno gniewać się długo. Wszystko w Jacku

było nieodparcie czarujące, nawet sposób, w jaki zrywał z kobietami. Od czasu do czasu

umawiał się z mężatkami, ale zawsze prawił im komplementy na temat małżonków, których

z nim zdradzały. Jack Watson był sympatycznym, rozrywkowym facetem, wspaniałym

kochankiem i nieuleczalnym playboyem i nigdy, ani przez ułamek sekundy nie udawał, że

jest kimś innym. Miał pięćdziesiąt dziewięć lat, ale wyglądał o kilkanaście lat młodziej.

Kiedy pozwalał mu na to czas, chodził na siłownię oraz często pływał w oceanie. Wciąż

miał dom w Malibu i kochał kobiety prawie tak bardzo jak swoje czerwone ferrari. Jedyną

rzeczą, na której naprawdę mu zależało i którą zawsze traktował z największą powagą, były

jego dzieci, Julie i Paul, wieczna światłość jego życia. Ich matka była tylko mglistym

wspomnieniem, do którego wracał z wdzięcznością tym większą, że miała wystarczająco

dużo zdrowego rozsądku, żeby od niego odejść. Od osiemnastu lat robił, co chciał, nawet

wtedy, kiedy był z Dori. Był zepsuty, miał pieniądze, prowadził słynną firmę, kobiety nie

mogły mu się oprzeć, a on dobrze o tym wiedział. Dziwne to, ale przy tym wszystkim za

grosz nie był arogantem. Pociągający, zabawny i niemal zawsze szczęśliwy, uwielbiał miło

spędzać czas. Kobiety często opisywały go słowem „cudowny". Lubiły go - z

wzajemnością.

- Dzień dobry, Jack. - Kierowniczka sklepu uśmiechnęła się do niego, gdy spieszył w stronę

prywatnej windy. Jego gabinet, urządzony w stali i czarnej skórze, mieścił się na trzecim

piętrze. Zaprojektowała go słynna włoska projektantka wnętrz, jeszcze jedna kobieta, z

którą miał romans. Chciała zostawić dla niego męża architekta i troje dzieci, ale przekonał

ją, że życie z Jackiem Watsonem doprowadziłoby ją do szaleństwa. I zanim ich przygoda

dobiegła końca, całkowicie przyznała mu rację. Już sam sposób, w jaki poruszał się po

swoim małym światku, był zarówno ekscytujący, jak i zatrważający.

Wiedział, że na górze będzie czekała na niego kawa, a potem lekki lunch. Zerknął na

zegarek. Przynajmniej raz się spóźnił, i to aż pół godziny. Zrobił to celowo, ponieważ chciał

popływać w oceanie; styczeń był ciepły, chociaż o wodzie powiedzieć się tego nie dało.

Uwielbiał pływać, kochał swój dom na plaży, kochał swoją „Julie". I mimo licznych

przygód z kobietami surowo przestrzegał dyscypliny pracy. To, że prowadził jedną z

najlepiej prosperujących sieci sklepów w branży, nie było bynajmniej dziełem przypadku.

Minionymi laty wielokrotnie proponowano mu wejście na giełdę, ale wciąż nie mógł się na

to zdecydować. Lubił sprawować całkowitą kontrolę nad firmą, chciał być jej jedynym

właścicielem. Nie musiał się z nikim konsultować ani nic nikomu wyjaśniać, przed nikim

nie odpowiadał, nikt go też niczym nie zadręczał. „Julie" była jego i tylko jego dzieckiem.

Na biurku czekał na niego starannie ułożony plik wiadomości, lista popołudniowych

spotkań oraz próbki materiałów z Paryża. Były prześliczne. To Dori wprowadziła go w

cudowny świat francuskich tkanin... francuskiej kuchni... francuskiego wina... i Francuzek

jako takich. Do tych pierwszych wciąż miał wielką słabość i znaczna część sprzedawanych

w sklepie produktów pochodziła z importu. Obiecywali towar w najlepszym gatunku i

zawsze słowa dotrzymywali.

Ledwo zdążył usiąść, gdy zadzwonił dzwonek. Nie odrywając wzroku od próbek, wcisnął

guzik interkomu.

- Cześć - rzucił swobodnie głosem, który wprawiał kobiety w zachwyt. Wszystkie z

wyjątkiem Gladdie, jego sekretarki. Zbyt dobrze go znała, by dać się na to złapać.

Pracowała u niego od pięciu lat i wiedziała o nim dosłownie wszystko. Wiedziała też, że

jedyną grupą kobiet nietykalnych i świętych są dla Jacka jego pracownice. Była to jedna z

kilku życiowych reguł, których nigdy nie łamał. - Kogo tam mamy?

- Paula. Chcesz z nim rozmawiać, czy powiedzieć mu, że jesteś zajęty? Kwadrans po

dziesiątej masz spotkanie, dostawca będzie tu lada chwila.

- Niech zaczeka. - Umówił się z producentem damskich |torebek z Mediolanu, ekspertem od

wyrobów ze skóry trokodyla i jaszczurki. - Jak przyjdzie, zabaw go kilka linut. Najpierw

chcę porozmawiać z Paulem. - Jeśli tylko było to możliwe, na pierwszym miejscu zawsze

stawiał dzieci. Uśmiechnął się, podnosząc słuchawkę. Paul to wspaniały chłopak, zawsze

taki był. Jack przepadał za nim. - Się masz. Co słychać?

- Pomyślałem sobie, że zadzwonię i spytam, czy po ciebie podskoczyć, czy wolisz

przyjechać sam. - Choć cichy i spokojny z natury - w przeciwieństwie do ojca - tego dnia

głos miał wyjątkowo poważny.

- Przyjechać? Dokąd? - Nic nie kojarzył. Nie pamiętał, żeby się z nim umawiał, choć

zwykle, przynajmniej jeśli chodziło o dzieci, pamięć go nie zawodziła.

- Przestań, tato - odrzekł lekko rozdrażniony i chyba trochę zestresowany Paul. Odpowiedź

Steel Danielle - Specjalna przesyłka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: