Courths Mahler Jadwiga - Znalezione dziecko.pdf - Courths-Mehler Jadwiga - glinka7-1987

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Znalezione

dziecko

ISBN 83-85397-07-8

Adaptacja tekstu i redakcja ELŻBIETA

DOBRZAŃSKA

Redakcja

techniczna LECH

DOBRZAŃSKI

Projekt graficzny okładki i strony

tytułowej MAREK MOSIŃSKI

Wyd. I powojenne wg przekładu

Eugenii Solskiej.

Wydawca: P.P.U. AKAPIT, Sp. z o.o.

Katowice 1991

Ark. druk. 11,5. Ark. wyd. 11,25

Druk: Cieszyńska Drukarnia

Wydawnicza

ul. Pokoju 1, 43-400 Cieszyn

Zam. nr 1317/K-91

Przewoźnik Jan Jurgen siedział na jednej z drewnianych

ławek, obrzeżających szeroki prom. Promem tym można było

przewozić na przeciwległy brzeg dwadzieścia osób, a także

wozy lub samochody.

Nieco dalej, w dole rzeki znajdował się jaz, którego szum

słyszało się aż tutaj. Jan znał ten oddalony szum i wiedział, że

nagromadzone masy wód spadają w tym miejscu na

głębokość kilku metrów. Gdy rzeka mocno wzbierała, jak

obecnie, wówczas woda szumiała szczególnie głośno. Dla

Jana Jurgena był to jakby rodzaj dalekiej melodii, która mu

towarzyszyła w jego monotonnym życiu.

W tej chwili nie było nikogo, kto by zażądał, aby go

przeprawiono na drugi brzeg; nie widziało się także żadnego

wozu. Panowała głucha cisza, wśród której słyszało się tylko

daleki szum jazu. Ciepłe słońce wczesnego lata świeciło nad

polami i łąkami, ciągnącymi się po obu brzegach rzeki.

Oświecało również mały domek, w którym mieszkał Jan

Jurgen.

Przewoźnik śledził wzrokiem domy pobliskiego miasteczka,

oddalonego o godzinę drogi. Miasteczko to w ostatnich

czasach rozwijało się bardzo, dzięki wielkiej fabryce chemikalii

„Feda". Do fabryki przyjeżdżało wielu cudzoziemców, a także

niemieckich kupców i przemysłowców. Wszyscy prawie

mieszkańcy miasteczka marzyli o tym, by móc pracować w

fabryce.

Wywierała ona również wpływ na przewoźnika Janka

Jurgena. Miała pewien związek z jego marzeniami i planami

na przyszłość.

Jan Jurgen zwracał powszechnie uwagę. Był wysoki,

smukły, a jednak bardzo muskularny. Miał na sobie granatowe

płócienne spodnie i taką samą bluzę z wywiniętym kołnierzem,

odsłaniającym szyję. Jasne z lekka potargane włosy nie

zakrywały pięknie sklepionego czoła. Cerę miał ogorzałą,

wskutek ciągłego przebywania na powietrzu. Mocno

zaciśnięte, poważne usta zdradzały stanowczość,

stalowoniebieskie oczy spoglądały z wyrazem szczerym i

uczciwym. Ta twarz o szlachetnych rysach znamionowała

wielką inteligencję. Kto spojrzał na Jana, ten dziwił się, że

spełnia on obowiązki przewoźnika, a nie jest pracownikiem

umysłowym.

Jan Jurgen liczył dwadzieścia trzy lata.

Czytał teraz właśnie jakąś książkę powtarzając półgłosem

czytane wyrazy. Była to angielska książka, a Janek wprawiał

się w ten sposób, pragnął bowiem nauczyć się tego języka.

Czynił to w związku ze swymi planami na przyszłość. Każdą

wolną chwilę zużywał na to, by się dalej kształcić. Za życia

swego ojczyma ukończył chlubnie gimnazjum realne. Miał

zamiar studiować, lecz śmierć ojczyma obróciła te plany w

niwecz. Odziedziczył po nim urząd przewoźnika i byl

zadowolony, że może w ten sposób zarobić na swoje

utrzymanie. Nie zrezygnował jednak ze swoich pierwotnych

zamiarów. Oszczędzał pieniądze, odkładał każdy grosz, aby

później móc wstąpić na politechnikę. Po ukończeniu studiów

zamierzał wyjechać do Ameryki.

Fabrykę „Feda" zwiedzało wielu Anglików i Amerykanów.

Wszyscy oni zwiedzali okolicę i jeździli na wycieczkę do

pobliskiego pałacyku, w którym mieściła się słynna galeria

obrazów. Janek przewoził ich promem i mówił z nimi wówczas

ich ojczystym językiem, aby nabrać wprawy.

Starał się zaoszczędzić jak najwięcej pieniędzy a poza tym

abonował także książki w czytelni, znajdującej się w

miasteczku. Niekiedy, w niedzielę, jakiś znajomy zastępował

go na promie. Wtedy Janek wyruszał do miasteczka, aby

znaleźć coś odpowiedniego dla siebie. Stary księgarz był

człowiekiem bardzo wykształconym i prowadził z Jankiem

poważne, pouczające rozmowy. On jeden wiedział o jego

planach, wierząc, że się urzeczywistnią. Był bardzo dobrego

zdania o młodym przewoźniku.

Dziś także Janek siedział i uczył się z zapałem.

Nagle głęboką ciszę przeciął warkot motoru. Z miasteczka

nadjeżdżał w szalonym tempie samochód, zmierzając w

kierunku promu. Janek z westchnieniem odłożył książkę, po

czym wstał.

Samochód zbliżał się do promu. Janek zauważył, że nie

zmniejszył szybkości. Spostrzegł również, że szofer, bardzo

zdenerwowany, szarpie kierownicę i woła coś do niego, czego

jednak nie mógł zrozumieć. Pojął jednak, że coś musiało się

zepsuć przy hamulcach. Zanim zdołał przyjść na pomoc, auto

w szalonym tempie potoczyło się na prom, zerwało w pędzie

łańcuchy i nie zatrzymując się, wjechało do rzeki.

Janek ujrzał tylko rozpędzone auto, szofera oraz w głębi

jakąś młodą panienkę, która głośno krzyknęła ze strachu w

chwili, gdy auto wjechało do wody.

Janek był człowiekiem obdarzonym wielką stanowczością i

przytomnością umysłu. Szybko przyczepił łańcuch,

przytrzymujący prom, zrzucił obuwie i wskoczył do rzeki. W

pewnym oddaleniu ujrzał młodą panienkę, wynurzającą się z

wody. Podpłynął do niej szybko i wkrótce zbliżył się tak, że

mógł pochwycić jej suknię. Tonąca chciała się uczepić Janka,

on jednak wiedział, że w takim wypadku zginęliby oboje.

Pochwycił więc jej suknię i zaczął płynąć do brzegu. Była tó

bardzo ciężka praca, gdyż płynął przeciw prądowi. Wreszcie

dotarł do brzegu i złożył na trawie młodą panienkę, zupełnie

nieprzytomną.

Wziął ją na ręce jak dziecko i zaniósł na prom, gdzie ułożył

ją na jednej z drewnianych ławek, Następnie pospieszył na

pomoc szoferowi, który uczepił się krawędzi promu, lecz nie

mógł się wydostać z wody, gdyż miał na sobie ciężką odzież i

obuwie. Janek pomógł mu wyjść z wody, po czym pospieszył

do zemdlonej panienki.

Rozpiął jej jedwabny płaszczyk i stwierdził, że ma na sobie

lekką, wciętą sukienkę, która nie tamuje oddechu. Zastosował

sztuczne oddychanie. Po pewnej chwili panienka otworzyła

oczy i spojrzała ze zdumieniem na Jana Jurgena.

— Co się stało? — spytała po angielsku.

— Mały wypadek. Pani nałykała się trochę wody. Czy pani

czuje się

lepiej? — odpowiedział również po angielsku.

Panienka wstała z pomocą Jana i oszołomiona zaczęła się

rozglądać wokoło. Ciałem jej wstrząsnął dreszcz. Wtedy Janek

wziął ją na ręce i zawołał do szofera, aby poszedł za nim.

Courths Mahler Jadwiga - Znalezione dziecko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: