TP_1980-03.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:Marzec

Maj-Czerwiec 1980 Nr. 310

Wychodzi co dwa miesiące. Redaktor:August Gohlke . Wydawca: Świecki Ruch Misyjny „Epifania" (odpowiedzialny w Polsce —

Wiktor Stachowiak), skrytka pocztowa nr 44, 60-955 Poznań. Adres międzynarodowy: Chester Springs. Pa. 19425, USA.

Cena: w prenumeracie rocznej zł 36, pojedyn. numeru zł 6.

POKROPIENIE KRWIĄ

„ A ujrzawszy krew ... przestąpi Pan drzwi, i nie dopuści morderzowi ...zabijać was ”

(2 Moj. 12:23):

BLIŻA się okres Wielkanocy obchodzonej

przez Żydów. Dzień 15 Nisan rozpoczyna się

dokładnie 30 marca, w niedzielę, o godzinie 18 00 .

Jednakże zainteresowanie chrześcijan szczególnie

koncentruje się na zabiciu baranka wielkanocnego, co

poprzedzało ucztę wielkanocną. Baranek był zabity

14 Nisan, który to dzień w tym roku rozpoczyna się

29 marca, w sobotę, o godzinie

18 00 czasu Jerozolimskiego.

Pamiątkę śmierci antytypowego

Baranka Wielkanocnego, na-

szego Pana Jezusa, obchodzi się

w tym samym dniu i dlatego

będzie przez nas święcona

wieczorem 29 marca.

Jak bardzo żałujemy, że

miliony chrześcijan i żydów

będą jedynie w formalnych

ceremoniach i w sposób

powierzchowny celebrować to

wielkie wydarzenie historyczne

a tylko nieliczni z obu religii dostrzegają prawdziwe

znaczenie tej uroczystości. Gdyby umysły ich

wszystkich mogły całkowicie przebudzić się w

odniesieniu do prawdziwego znaczenia tego święta, to

rozpoczęłoby się takie religijne ożywienie, jakiego

świat dotychczas jeszcze nie doznał. Lecz niestety!

Tak jak Apostoł powiedział, bóg tego świata pozbawił

zdrowego rozsądku wielu. A nawet, jeśli czyjeś oczy

zrozumienia częściowo są otwarte, to święty Piotr

określa takich, jako ślepych i niezdolnych do

dostrzegania tego, co jest daleko, natomiast niektórzy

mają oczy „zatrzymane” i nie są zdolni do

zrozumienia głębokich rzeczy Boga odnoszących się

do tych ceremonii, które dotąd są w świecie

obchodzone od ponad 3.500 lat.

I, skoro o tym mowa, przyznać trzeba, a głównie

powinni to uczynić wyżsi krytycy

i agnostycy, że jakieś wydarzenie tak widocznie

zaobserwowane, tak powszechnie obchodzone, przez

taki długi przeciąg czasu, musi mieć podstawę w

rzeczywistości. Coś takiego musiało się wydarzyć w

Egipcie. Pierworodni Egiptu musieli zginąć w dziesiątej

pladze, a pierworodni Izraela — wszyscy spomiędzy

nich, którzy zastosowali się do nakazu pozostania pod

działaniem krwi — musieli być

zachowani od niej, w

przeciwnym bowiem razie

powszechna celebracja tego

wydarzenia

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ

PRAWDZIE”

2 Piotra 1:12

DWUMIESIĘCZNIK

Maj-Czerwiec 1980 Nr 310 (3)

SPIS TREŚCI

byłaby

niewytłumaczalna.

Nie potrzebujemy

wymieniać wszystkich

szczegółów związanych z tym

zwyczajem a tylko

powiedzieć, że Izraelici przez

Egipcjan byli w pewnej

mierze uważani za

niewolników i że kiedy w

Boskiej opatrzności nastąpił czas ich wyzwolenia, to

ich panowie próbowali samolubnie zatrzymać ich w

niewoli i odmówili im zezwolenia na pójście do ziemi

Chanaan. W ciągu roku Bóg zesłał na lud egipski,

jedną po drugiej, dziewięć różnych plag, po których

doznawali ulgi, gdy faraon błagał o łaskę i obiecywał

zwolnić Izraela, lecz później te obietnice łamał.

Ostatecznie Mojżesz, sługa Pański, ogłosił wielką,

koronną klęskę, a mianowicie, że pierworodni w

każdej egipskiej rodzinie umrą podczas jednej nocy i

tak w domu skromnego wieśniaka jak i w domu

faraona będzie wielki lament, w wyniku, którego

Egipcjanie w końcu chętnie zgodzą się na wyjście

Izraelitów — tak, nawet ponaglając ich, by

pośpiesznie wyszli — bo w przeciwnym razie Bóg

ostatecznie spowodowa łby śmierć całego narodu,

gdyby faraon nadal zatwardzał swoje serce i sprze-

POKROPIENIE KRWIĄ ………………………………....34

NASZE SZEŚĆDZIESIĄTE PIERWSZE ROCZNE

SPRAWOZDANIE……………………………….…...40

PYTANIA BEREAŃKIE (do art. p.t.

Wielka Kompania)……………………….……………47

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANII CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

Maj - Czerwiec 1980 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 35

ciwiał się Boskiemu zarządzeniu. Pierwsze trzy plagi

były wspólne dla całego Egiptu, obejmując teren, na

którym zamieszkiwali Izraelici. Następnych sześć

plag dotknęło tylko teren zamieszkały przez Egipcjan.

Bóg oświadczył, że życzy sobie, by ostatnia plaga

— dziesiąta — objęła cały Egipt, łącznie z częścią

zajmowaną przez Izraelitów, chyba, że ci ostatni

okażą wiarę i posłuszeństwo przez przygotowanie

baranka ofiarnego, którego krwią pokropią odrzwia i

nadproża swoich drzwi, a mięso zjedzą tej samej nocy

z gorzkimi ziołami i przaśnym chlebem. Spożywać

będą stojąc z laską w ręku i przepasani, gotowi do

podróży w oczekiwaniu śmiertelnego uderzenia przez

Boga pierworodnych Egipcjan, którzy wówczas

chętnie pozwolą wyjść Izraelitom a także w zupełnej

wierze, że sami nie będą uczestniczyć w tym

nieszczęściu dzięki krwi na ich odrzwiach i

nadprożach. Izraelitom polecono obchodzić ę

Wielkanoc, jako pierwszy zarys żydowskiego Zakonu

i jako jedną z ich największych pamiątek

narodowych. W istocie stwierdzamy, że Żydzi ze

wszystkich stron świata w pewnym stopniu obchodzą

Wielkanoc, a nawet ci, którzy twierdzą, że są

agnostykami i niewiernymi. Dotąd mają dla niej w

jakiejś mierze szacunek, jako dla starożytnego

zwyczaju.

ZNACZENIE OBCHODZENIA WIELKANOCY

Czy to nie jest dziwne, że nasi żydowscy

przyjaciele mimo bystrych umysłów, jakie liczni z

nich posiadają, nigdy nie starali się dowiedzieć, jakie

jest znaczenie tej celebracji? Dlaczego baranek

wielkanocny był zabity i spożyty? Dlaczego jego

krwią kropiono odrzwia i nadproża? Bo tak,

oczywiście, zarządził Bóg. Ale jaki powód, motyw,

cel i lekcja kryły się za rozporządzeniem Boga?

Istotnie, rozumny Bóg daje rozumne rozporządzenia i

będzie chciał, aby we właściwym czasie wierny lud

rozumiał znaczenie każdego Jego żądania. Dlaczego

Żydzi są obojętni na te sprawy? Dlaczego uprzedzenie

utrzymuje się w ich umysłach?

Chociaż chrześcijan ma odpowiedź na to pytanie,

to my jednak ubolewamy, że większość

chrześcijaństwa z powodu zaniedbania nie jest w

stanie podać powodu i podstawy dla jakiejkolwiek

nadziei związanej z tym zagadnieniem. Jeśli Żyd

może zrozumieć, że jego dzień sabatu jest typem lub

zapowiedzią przyszłej epoki odpoczynku,

błogosławienia i uwolnienia od znoju, smutku i

śmierci, to dlaczego nie może zrozumieć, że podobnie

wszystkie zarysy Zakonu Mojżeszowego były

przeznaczone przez Boga, jako zapowiedzi różnych

błogosławieństw, które będą udzielone w słusznym

czasie? Dlaczego wszyscy nie mogą zrozumieć, że

baranek wielkanocny był typem, przedstawiał

Baranka Bożego, że jego śmierć przedstawia śmierć

Jezusa, Mesjasza, i że pokropienie jego krwią

symbolizuje, przedstawia, przypisanie zasługi śmierci

Jezusa całej klasie domowników wiary Wieku

Ewangelii, klasie przechodzącej?

Błogosławieni, których oczy wiary widzą, że

Jezus był naprawdę „Barankiem Bożym, który gładzi

grzech świata”, że zniesienie grzechu świata zostało

zrealizowane na skutek zapłacenia kary Adamowej,

że cały świat stracił łaskę Boga i dostał się pod Boski

wyrok śmierci z towarzyszącymi mu smutkiem i

bólem. Zanim ten wyrok mógł był być zniesiony,

musiało nastąpić zadośćuczynienie Sprawiedliwości, i

dlatego, jak Apostoł stwierdza, Chrystus umarł za

nasze grzechy, Sprawiedliwy za niesprawiedliwych,

aby mógł ponownie nas doprowadzić do Boga. W ten

sposób otworzył „Drogę nową i żywą”, drogę do

życia wiecznego (1 Piotra 3:18; Żyd. 10:20).

ZACHOWANIE TYPOWYCH

I ANTYTYPOWYCH PIERWORODNYCH

Jednostki zaznajomione z Biblią zauważyły w niej,

że Kościół Wieku Ewangelii jest nazwany „kościołem

pierworodnych” i „niejakiemi pierwiastkami [dla

Boga] stworzenia jego” (Żyd. 12:23; Jak. 1:18; Obj.

14:4). To wskazuje na jednostki w rodzinie Boga

później urodzone, na popierwiastki. Lud chrześcijański

zdaje się przeoczył te teksty Pisma Świętego, na ile to

dotyczy stosowania ich, i powszechnie doszedł do

przekonania, że tylko te jednostki, które są

pierwiastkami będą zbawione, że nie ma

popierwiastków.

Ale przypatrzmy się typowi Wielkanocy.

Zauważmy, że celem Boga było zbawienie

wszystkich Izraelitów i że oni, jako naród

przedstawiali wszystkie jednostki z rodzaju ludzkiego,

które osiągną harmonię z Bogiem i zostaną

nagrodzone życiem wiecznym w Królestwie Boga.

Zauważmy także, że były dwa przejścia. Jedno

wielkie, wtedy, gdy cały naród przez moc Boga został

w cudowny sposób przez Pana wyzwolony i

poprowadzony przez przesmyk Morza Czerwonego i

piaszczystą rafę przygotowaną dla nich przez

nasilenie się wiatrów oraz przypływów i odpływów.

Ten obraz, lub typ, pokazuje ostateczne wyzwolenie z

mocy grzechu i szatana każdej istoty, która w końcu

dojdzie do zgody z Panem i serdecznie odda Mu

cześć. Żaden Izraelita nie pozostał, wszyscy przeszli

przez Morze Czerwone.

Ale ta Wielkanoc przy Morzu Czerwonym nie jest

jedyną, którą omawiamy przy tej okazji — nie tą

jedyną, której antytyp obchodzimy. Nie,

wydarzeniem, które my obchodzimy jest przejście lub

zachowanie pierworodnych Izraela. Tylko

pierworodni znajdowali się w niebezpieczeństwie,

chociaż oswobodzenie wszystkich zależało od

zbawienia pierworodnych. Interpretując to w harmonii

z Pismem Świętym widzimy, że pierwiastki dla Boga,

Kościół Pierworodnych, były pod krwią, zostały

zachowane i przeszły. W Wieku Ewangelii jedynie

one pozostawały w niebezpieczeństwie wtórej

śmierci.

Widzimy, że pozostali ludzie, którzy zapragną

zaangażować się do służby i naśladować, wielkiego

antytypowego Mojżesza, kiedy On ostatecznie

wyprowadzi lud z niewoli grzechu i śmierci, nie są w

niebezpieczeństwie podczas

36 TERAŹNIEJSZA PRAWDA Maj—Czerwiec 1980

Wieku Ewangelii — zagrożeni są tylko pierworodni,

których imiona są zapisane w niebie.

Pierworodni, „kościół pierworodnych”, to ci

spomiędzy ludzkości, którzy podczas Wieku Ewangelii,

uprzedzając pozostałych z ludzkiej rodziny, zdawali

sobie sprawę ze swego stanu niewoli, swojej potrzeby

wyzwolenia i gotowości Boga do wypełnienia wobec

nich Swoich dobrych obietnic. Więcej niż to, oni

zareagowali na łaskę Boga, poświęcili się Jemu i na Jego

służbę, dostępując w zamian spłodzenia z Ducha

Świętego. Sprawa tych pierworodnych była sprawą

życia i śmierci w zależności od tego czy pozostaną

domownikami wiary - poza krwią pokropienia.

Ponieważ opuszczenie przez nich tych warunków

oznaczało niełaskę Boskiego miłosierdzia. Oznaczało,

że oni postępowali wbrew Boskiej dobroci i że mając

udział w miłosierdziu Boga, przedstawionym przez krew

Baranka, nie docenili go. O takich Pismo Święte mówi,

że „nie zostawałaby już ofiara” za ich grzechy. Byliby

ocenieni, jako nieprzyjaciele Boga, których śmierć była

symbolizowana w zniszczeniu pierworodnych Egiptu.

Nie znaczy, że chcemy przez to powiedzieć, iż

pierworodni Egiptu, którzy tej nocy umarli lub

pierworodni Izraela, którzy mogli opuścić swoje domy

w przeciwieństwie do Boskiego rozkazu i w wyniku

tego umarli, poszli na wtórą śmierć. Wprost przeciwnie,

rozumiemy, że te wszystkie sprawy były typami,

figurami, ilustracjami, zapowiedzią spraw wyższego

rzędu, których realizacja należy do Kościoła

Chrystusowego Wieku Ewangelii począwszy od

Zesłania Ducha Świętego. Gdyby ktoś dobrowolnie

grzeszył po wzięciu znajomości Prawdy, po

skosztowaniu dobrego słowa Bożego, po uczestniczeniu

w Duchu Świętym a tym samym stanowieniu członka

Kościoła Pierworodnych — byłoby niemożebne „aby

się zaś odnowił ku pokucie”. Bóg nie miałby już nic

więcej dla nich. Zlekceważenie przez nich Jego

miłosierdzia oznaczałoby wtórą śmierć (Żyd, 6:4-6; 2

Piotra 2:12; Judy 12).

py Egipcjan zatopione w Morzu Czerwonym, zostaną

w Małym Okresie całkowicie odcięci przez wtórą

śmierć.

Apostoł jasno i stanowczo utożsamia baranka

wielkanocnego z naszym Panem Jezusem mówiąc:

„Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest

Chrystus. A tak obchodźmy święto” (1 Kor. 5:7,8).

My wszyscy potrzebujemy antytypowej „krwi

pokropienia”, nie naszych domów, lecz naszych serc

(Żyd. 12:24; 1 Piotra 1:2). My także powinniśmy

spożywać przaśny (nie fermentowany, czysty) Chleb

Prawdy, o ile chcemy być silni i przygotowani do

wyzwolenia w poranku nowej dyspensacji. Musimy

też jeść Baranka — musimy sobie przyswajać zasługę

Chrystusa, tę wartość, która była w Nim. Tym

sposobem oblekamy się w Chrystusa nie tylko przez

wiarę, ale przyswajamy sobie Jego charakter do

rozmiarów naszych możliwości, gdy każdodziennie

bywamy przekształcani w naszych sercach na Jego

chwalebny obraz.

Jak Żydzi spożywali literalnego baranka, tak my

musimy karmić się wiarą w Jezusa, jako

antytypowego Baranka. W miejsce gorzkich ziół

pobudzających ich apetyt my mamy gorzkie

doświadczenia i próby, w które nas Pan zaopatruje i

które nam pomagają odciągać nasze uczucia od spraw

ziemskich, zwiększając nasz apetyt do karmienia się

Barankiem i przaśnym Chlebem Prawdy. Pamiętajmy

też, że tutaj na ziemi nie mamy stałego miasta, ale

jako pielgrzymi, obcy, podróżni z laską w ręku,

przepasani, w sandałach, znajdujemy się na drodze

prowadzącej do antytypowego Chanaanu —

Królestwa i tych wszystkich chwalebnych rzeczy,

które Bóg dla nas zarezerwował.

USTANOWIENIE PAMIĄTKI

Nasz Pan Jezus całkowicie utożsamił się z

barankiem wielkanocnym. Tej samej nocy, podczas

której był zdradzony, a która poprzedzała Jego

ukrzyżowanie, On zebrał Swoich uczniów w górnej

sali, mówiąc: „Żądając żądałem tego baranka jeść z

wami, pierwej niżbym cierpiał” (Łuk. 22:15). To było

koniecznym, aby oni, jako Żydzi, obchodzili

wieczerzę wielkanocną tego wieczoru — na pamiątkę

wyzwolenia typowych pierworodnych z rąk typowego

„księcia świata tego”. Ale, skoro tylko wymagania

typu zostały wypełnione, nasz Pan ustanowił na

starym fundamencie nową Pamiątkę mówiąc: „To

czyńcie (każdorocznie - obchodząc Pamiątkę

Wielkanocy) na pamiątkę moję” (1 Kor. 11:24,25).

Co miało oznaczać: „Wasi żydowscy bliźni,

których oczy zrozumienia nie zostały otwarte nie

ocenią tej sprawy w jej rzeczywistym antytypowym

znaczeniu, lecz wy, którzy uznaliście mnie za

Baranka Bożego, zabitego w planie Boga od założenia

świata, którzy poznaliście, że Ja przyszedłem po to,

aby złożyć swoje życie, jako cenę odkupienia świata,

wy dostrzeżecie w tym okresie Wielkanocy

szczególne i święte znaczenie, którego inni nie mogą

DOKŁADNA NAUKA

Z tego punktu widzenia Kościół Pierworodnych

przez spłodzenie z Ducha Świętego oraz większą

wiedzę i przywileje, jakimi cieszył się pod każdym

względem, ma większą odpowiedzialność aniżeli

świat, ponieważ składa się z jednostek, które tu na

ziemi były w niebezpieczeństwie wtórej śmierci. To

jest nauką tego typu i odnosi się tylko do chrześcijan

spłodzonych z Ducha.

Ale w przyszłości, gdy ta noc minie a chwalebny

poranek wyzwolenia nadejdzie, gdy Chrystus,

antytypowy Mojżesz, Głowa i Ciało, będzie

prowadził, wyzwalał wszystkich Izraelitów –

wszystkich, którzy staną się ludem Bożym -

wszystkich, którzy wówczas, gdy „Go” (Chrystusa)

będą znali z zadowoleniem okażą szacunek, cześć i

posłuszeństwo woli Bożej. Tym dniem wyzwolenia

będzie cały Wiek Tysiąclecia. Po jego zakończeniu

się wszelkie zło i zło czyniący, symbolizowani przez

zastę-

Maj - Czerwiec 1980 TERAŹNIEJSZA PRAWDA 37

ocenić. Od tego już czasu nie będziecie dłużej

obchodzić typu, ale uczcicie pamięć antytypu, bo ja

jestem po to, abym umarł, jako Baranek Boży a tym

samym dostarczył krwi pokropienia dla Kościoła

Pierworodnych i pokarmu dla domowników wiary”.

To, że naśladowcy Pańscy nie potrzebują dłużej

gromadzić się jak to czynili Żydzi uprzednio, aby

spożywać wieczerzę z literalnego baranka

wielkanocnego, w celu uczczenia pamięci

wyzwolenia z Egiptu, nasz Pan pokazał przez wybór

nowych symboli — „przaśnego chleba” i „rodzaju

winnej macicy” — przedstawiających Jego Samego,

jako Baranka. Potem naśladowcy Pana, zgodnie z

Jego zaleceniem, każdorocznie obchodzili Jego

śmierć, jako śmierć ich Baranka Wielkanocnego, aż

do czasu śmierci Apostołów i wielkiego odstępstwa,

które doprowadziło do zamieszania w sprawach wiary

nominalnego chrześcijaństwa, tworząc epokę znaną,

jako średniowiecze.

Nawet podczas średniowiecza utrzymywała się

nauka, że Chrystus był antytypowym Barankiem

Wielkanocnym, chociaż obchodzenie śmierci Jezusa

podczas wieczerzy wielkanocnej, jak to On ustanowił,

poszło w zapomnienie. Zostało ono zastąpione przez

najstraszliwsze bluźnierstwo, które zwiodło i

wprowadziło w zamieszanie wiele milionów

chrześcijan, przez mszę, wprowadzoną przez rzymski

katolicyzm. To wypaczenie jest w Piśmie Świętym

nazwane „obrzydliwością spustoszenia”, a to z

powodu zgubnego wpływu, jaki wywierało na wiarę i

praktykę ludu Pańskiego. Chociaż protestanci

zazwyczaj odrzucali mszę, jako zupełnie sprzeczną z

naukami Chrystusa i Apostołów, od której częściowo

się odsunęli, to jednak na praktyki protestantów w

wielkiej mierze jeszcze wpływa ten straszliwy błąd.

MSZA OBRZYDLIWĄ DLA BOGA

Liczni protestanci naiwnie mogą zapytać, czy

msza nie jest jedynie eucharystią, Wieczerzą Pańską,

pod inną nazwą? O nie! Odpowiadamy, że jest czymś

zupełnie innym! Wieczerza Pańska święci śmierć

Chrystusa spełnioną na Kalwarii. Msza przedstawia

nową ofiarę za grzechy składaną zawsze wtedy, kiedy

msza jest odprawiana. Nasi rzymskokatoliccy

przyjaciele wierzą, że kiedy ksiądz błogosławi

opłatek, to ten ostatni w jego rękach staje się

rzeczywistym ciałem Chrystusa, w tym tylko celu,

aby ofiarować Go na nowo. Suma jest szczególną

ofiarą Chrystusa za szczególny grzech szczególnej

jednostki. Cicha msza jest ofiarą Chrystusa za ogólne

grzechy wiernych.

Rzymscy katolicy przypisują sobie wiarę w

zasługę Chrystusowej ofiary na Kalwarii, w to, że ona

przykrywa grzech pierworodny i przeszłe powszechne

grzechy, ale oni także utrzymują, że codzienne

grzechy, upadki i skazy każdego twierdzącego, iż jest

chrześcijaninem, wymagają od czasu do czasu

oczyszczenia przez ponowną ofiarę Chrystusa. Tak

więc z ich punktu widzenia, reprezentowanego w

mszy i praktykowanego przez rzymskich katolików,

greckich katolików i członków kościoła episkopalne-

go, Chrystus jest każdego dnia ofiarowywany na

nowo na całym świecie. To w Piśmie Świętym jest

nazwane „obrzydliwością” w oczach Boga, ponieważ

lekceważy, udaremnia fakt podany w Biblii, a

mianowicie, że „Chrystus więcej nie umiera”, i „ jedną

ofiarą doskonałymi uczynił na wieki” wszystkich

tych, którzy przychodzą do Ojca przez Niego (Rzym.

6:9; Żyd. 10:14). Z łatwością można zauważyć, że

powtarzanie ofiary podczas mszy ma skutek

unieważniający lub pomniejszający wartość wielkiej

ofiary na Kalwarii, przedstawionej w baranku

wielkanocnym i w Pamiątkowej Wieczerzy. Czy

można się spodziewać, że ci, którzy przyszli na mszę

w tym celu, aby doznać odpuszczenia grzechów będą

spoglądać wstecz z głębokim zainteresowaniem i

wielką oceną na antytypową Wielkanoc? Dlatego

więc, chociaż obchodzenie „Wielkiego Piątku”

kontynuowano, to obchodzenie Pamiątkowej

Wieczerzy wieczoru poprzedzającego już dawno

zostało zaniechane.

CZĘSTOTLIWOŚĆ OBCHODZENIA

PAMIĄTKI

Protestanci,, którzy odrzucają dogmat mszy jako

całkowicie niebiblijny, zrezygnowali z niej na rzecz

obchodzenia Wieczerzy Pańskiej Tymczasem jednak

przyzwyczajeni do częstotliwości mszy rozważali ją

tylko w aspekcie sposobności, czyli jak często

Wieczerza Pańska powinna być obchodzona.

Spotykamy obchodzących ją co cztery miesiące,

innych, co trzy miesiące, jeszcze innych, co miesiąc

lub w każdą niedzielę.

Ta powszechna swoboda i zaniedbanie osiągnięcia

wspólnej zgodnej podstawy zależy od dwóch rzeczy:

(1) Chrześcijanie powszechnie przeoczyli fakt, że

nasz Pan umarł, jako antytypowy Baranek i że

obchodzeniem tego faktu jest antytypowa Wieczerza

Wielkanocna. (2) Źle zrozumieli słowa naszego Pana

„to czyńcie” rozumiejąc, że znaczą: To czyńcie tak

często jak wam się podoba, tymczasem one

rzeczywiście znaczą: Tak często jak wy, jako Moi

uczniowie wszyscy z nich byli Żydami

przyzwyczajonymi do obchodzenia każdego roku

rocznicy Wielkanocy ) obchodzicie to zdarzenie, „na

pamiątkę moją” — nie na pamiątką literalnego

baranka i typowego wyzwolenia z typowego Egiptu i

jego

przez

przejście

typowych

pierworodnych.

Ci, co obchodzą Wieczerzę Pańską raz w tygodniu

uważają, że mają biblijny precedens, aby tak czynić,

ponieważ w Biblii czytamy, że członkowie Kościoła

pierwotnego spotykali się pierwszego dnia tygodnia i

przy tej okazji „łamali chleb”. Jednak to jest wielkim

błędem polegającym na pomieszaniu takiego łamania

chleba z Wieczerzą Pańską, ponieważ to pierwsze

było jedynie zwykłym posiłkiem, co nawet dotąd

zawsze rozpoczynają Żydzi złamaniem bochenka. Nie

ma niczego w zapiskach, co by wskazywało na coś

innego. Owoc winny nie jest wymieniony w związku

z tym posiłkiem a o chlebie nie jest powiedziane, że

przedstawia złamane ciało naszego Pana.

niewoli

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: