TP_1992-03.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12

Rok LXV,Nr3 Maj – Czerwiec, 1992 Nr 422

„ Jeśli kto chce iść za mną, niechajŜe samego siebie zaprze, a weźmie krzyŜ swój, i naśladuje mię ”

(Mat. 16: 24) .

ACYTOWANY werset dostarcza materiału do

przemyśleń, poniewaŜ w wersecie tym Jezus

przedstawia warunki uczniostwa stosownie do tematu:

Pójście za Jezusem. Werset ten podaje trzy rodzaje

czynności, które stanowią części niniejszego artykułu.

bezcelowych zadań, czyli wykonywanie ich w

najbardziej niedogodny sposób, by nauczyć się

ślepego posłuszeństwa wobec przełoŜonych.

Nawet niektórzy protestanci podejmują

ascetyczne formy nie mając na względzie

jakiegokolwiek praktycznego celu, np. niepotrzebne

posty, Ŝywienie się bardzo skąpą dietą, unikanie wielu

nieszkodliwych wygód domowych i strojów o

dobrym, lecz nie ekstrawaganckim smaku.

U źródła tych wszystkich form ascetyzmu, z

których Ŝadna nie znajduje usprawiedliwienia w

naukach i przykładzie Jezusa i Apostołów (którzy z

pewnością są naszymi przykładami samozaparcia),

tkwi

1. SAMOZAPARCIE

Pierwszą z tych czynności jest samozaparcie

wyraŜone słowami „niechajŜe samego siebie zaprze”.

Samozaparcie nie jest torturowaniem siebie , jak sądzą

ci, którzy świętość sprowadzają do samotortury.

I tak, w pogańskich Indiach za świętego uwaŜa

się tego, kto torturuje siebie na róŜne sposoby: pości

aŜ do zupełnego wyczerpania, nieustannie modli się

dzień i noc, trzyma rękę w górze przez długi czas, stoi

na jednej nodze przez wiele dni, przebija się noŜami,

kładzie się i toczy z boku na bok i z brzucha na plecy

przez wiele miesięcy i lat do czasu aŜ przetoczy się z

północno-zachodniej granicy Indii do północno-

wschodniego wybrzeŜa (lub odwrotnie)!

W systemie rzymskokatolickim pewne przejawy

takiego surowego trybu Ŝycia są uwaŜane za dowód

świętości, jak na przykład codzienne smaganie nagich

pleców biczami zakończonymi kawałkami kości,

metali lub kamieni, powodujące ropiejące rany (tak

czynią zakonnicy trapiści), spoŜywanie zepsutej lub

innej, odraŜającej dla zmysłu smaku, Ŝywności (tak

czynił Franciszek z AsyŜu), noszenie skąpej prostej

odzieŜy oraz mieszkanie w skromnym przytułku w

zimnie, chodzenie boso po śniegu, mieszkanie w

ciasnych, nie wentylowanych, cuchnących i brudnych

celach, praktykowanie niehigienicznych nawyków

osobistych itp.

Formą umysłowego samozaparcia jest zapewne

czynienie bezsensownych rzeczy przez niektórych

zakonników i zakonnice, takich jak sadzenie roślin

korzonkami do góry a liśćmi do ziemi oraz

wykonywanie

„UMIEJĘTNI I UTWIERDZENI W TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE"

2 Piotra 1:12

DWUMIESIĘCZNIK

Rok LXV, Nr 3 Maj - Czerwiec, 1992 Nr 422

(A. D. 1992 - A. M. 6120)

Spis Treści str.

Pójście za Jezusem ................................................. 34

Samozaparcie........................................................ 34

Wzięcie krzyŜa ................................................... 36

Naśladowanie Jezusa .......................................... 38

Nie szczędź uprzejmych słów (wiersz) .................... 40

Sprawozdanie br. P. Woźnickiego z podróŜy ........ 40

Usługi i konferencje w Domu Biblijnym.............. 42

Niedocenianie sumienia ........................................... 43

Sumienie dręczyło Heroda .................................. 44

Spryt węŜa............................................................. 45

Jan Chrzciciel a Herod Antypas ......................... 46

Pohańbienie i wzgarda wieczna ......................... 47

Program generalnej konwencji we Lwowie ......... 47

Jesienna konwencja .................................................. 48

__________________________

„OCZEKUJĄC ONEJ BŁOGOSŁAWIONEJ NADZIEI

I EPIFANICZNEJ CHWAŁY WIELKIEGO BOGA

I ZBAWICIELA NASZEGO JEZUSA CHRYSTUSA”

Tytus 2:13

Maj - Czerwiec, 1992 Teraźniejsza Prawda 35

samotortura. Św. Paweł jednoznacznie potępia

zakonny ascetyzm jako fałszywe samozaparcie (Kol.

2:18, 20-22). Nawet ci, którzy praktykują wyŜej

opisane torturowanie siebie, szczerze przyznają, Ŝe

rzeczy takie nie odpowiadają naturalnym pragnieniom

i skłonnościom człowieka — co nie czyni ich

przedmiotem biblijnego samozaparcia. Są one tylko i

wyłącznie torturowaniem samego siebie całkowicie

pozbawionym aprobaty i przykładu w Biblii, która

zaleca posty zupełnie odmienne w duchu i celu od

tych opisanych wyŜej.

celem samym w sobie (jak utrzymują torturujący

samych siebie twierdząc, Ŝe ich samotortura jest

samozaparciem), jest ono jedynie środkiem do celu, a

celem tym jest pełnienie BoŜej woli przyjętej przy

poświęceniu w uŜywaniu naszego ludzkiego wszystko

w studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy,

wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń i

właściwym analizowaniu siebie, czujności i

modlitwy.

Celem samym w sobie nie jest teŜ zapieranie się

świata; jest ono jedynie środkiem do tego samego celu

(co samozaparcie), tzn. pełnienia BoŜej woli w

studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy, przy

wiernym znoszeniu związanych z tym doświadczeń

itd.

Samozadowolenie przeciwieństwem samozaparcia

Jeśli poświęceni zaspokajają te właściwe

naturalne ludzkie uczucia zaniedbując i szkodząc

swemu poświęceniu (tzn. zaniedbując i szkodząc

studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy,

wiernemu znoszeniu związanych z tym doświadczeń,

samoanalizowaniu, czujności i modlitwie), praktykują

przeciwieństwo samozaparcia — tzn.

samozadowolenie — kosztem studiowania,

praktykowania i głoszenia Prawdy, wiernego

znoszenia związanych z tym doświadczeń itp.

Dla przykładu : jeśli ktoś unika głoszenia

Prawdy, poniewaŜ moŜe to doprowadzić do utraty

szacunku u innych, wygód, bezpieczeństwa, zdrowia,

interesów, spokoju w rodzinie, przyjaciół itp., gwałci

zalecane w Biblii samozaparcie, które w swym

poświęceniu zgodził się praktykować. TakŜe jeśli

jakiekolwiek z takich lub innych względów skłonią go

do zaniedbywania studiowania i praktykowania

Prawdy, zaniechania czujności i modlitwy oraz

unikania wiernego znoszenia doświadczeń

towarzyszących takiemu studiowaniu i praktykowaniu

— to takŜe unika praktykowania samozaparcia i

praktykuje samozadowolenie.

Istota biblijnego samozaparcia

Skoro zatem samotortura (czynienie rzeczy

budzących uczucie odrazy w ludzkiej naturze) nie jest

Biblijnym samozaparciem, co według Biblii jest

samozaparciem? Jest nim odmowa ze strony

poświęconych zaspokajania właściwych naturalnych

ludzkich uczuć wobec siebie i świata, jeśli uleganie im

szkodzi oddaniu się sprawie BoŜej .

Właściwe naturalne ludzkie uczucia to nasze

właściwe uczucia samolubne i społeczne. Właściwe

samolubne uczucia obejmują właściwe zamiłowanie

do dobrej opinii o sobie i innych, zamiłowanie do

odpoczynku, bezpieczeństwa, ukrywania rzeczy

przynoszących ujmę, do samoobrony, agresywności,

przezorności, jedzenia, picia, zdrowia i Ŝycia.

Właściwe uczucia społeczne to miłość do płci

przeciwnej, męŜa lub Ŝony, dzieci, rodziców, braci i

sióstr, przyjaciół, domu i ojczyzny.

Są takŜe właściwe uczucia naturalne, które w

mniejszym lub większym stopniu łączą w sobie

uczucia samolubne i społeczne. KaŜde z tych uczuć

indywidualnie lub w połączeniu z innymi moŜe być

zaspokajane w sposób grzeszny . Dla nie

poświęconych całkowicie właściwym jest

realizowanie tych naturalnych uczuć pod warunkiem ,

Ŝe jest to zgodne ze sprawiedliwością; stają się one

niewłaściwymi dopiero wówczas, gdy są zaspokajane

w sposób grzeszny, przeciwko sprawiedliwości.

Niegrzeszne realizowanie tych skłonności jest

takŜe właściwe dla poświęconych pod warunkiem, Ŝe

nie gwałcą w ten sposób swego poświęcenia;

poświęceni mogą czynić takie rzeczy, np. korzystać z

jedzenia, picia, odpoczynku, snu, lekarstw, unikać

niebezpieczeństw, wykazywać przezorność, bronić

siebie, stosować zasady długowieczności, doceniać

płeć przeciwną — męŜa lub Ŝonę, dzieci, rodziców,

braci i siostry, przyjaciół, dom i ojczyznę. Mogą

czynić to tak długo, jak długo nie gwałcą swego

poświęcenia. Lecz gdyby realizowali te skłonności

zaniedbując lub szkodząc swemu poświęceniu, tzn.

studiowaniu, praktykowaniu i głoszeniu Prawdy,

znoszeniu związanych z tym doświadczeń,

analizowaniu samego siebie, czujności i modlitwie —

gwałcą biblijne samozaparcie.

Innymi słowy, zapieranie samego siebie nie jest

Podsumowując : Dla poświęconych

samozaparcie oznacza powiedzenie Nie właściwym

samolubnym i społecznym uczuciom zawsze wtedy,

gdy domagają się one zaspokojenia kosztem

studiowania, praktykowania i głoszenia Prawdy,

czujności i modlitwy oraz wiernego znoszenia

towarzyszących doświadczeń.

Samozaparcie nie jest celem samym w sobie,

lecz jedynie środkiem do celu, czyli wypełniania

aktywnych elementów poświęcenia, tzn. studiowania,

praktykowania i głoszenia Prawdy oraz wierności w

analizowaniu samego siebie, czujności, modlitwie i

znoszeniu towarzyszących doświadczeń. Jest to

jednak bardzo potrzebna zaleta, gdy bowiem nie ma

samozaparcia,

moŜna

realizować

konstruktywnych elementów poświęcenia.

Powód jest bardzo prosty: nasze samolubne i

społeczne uczucia naleŜą do naszej ludzkiej natury,

jako

nie

36 Teraźniejsza Prawda Maj - Czerwiec, 1992

takie odciągają one uczucia od rzeczy duchowych (po

które w poświęceniu mamy sięgać) i skupiają je na

teraźniejszych rzeczach ziemskich (z których w

poświęceniu zgodziliśmy się zrezygnować, by zdobyć

rzeczy duchowe). Innymi słowy, aspiracje duchowe i

ziemskie biegną w dwóch przeciwnych kierunkach.

Jeśli realizujemy te pierwsze, zaniedbujemy te drugie;

a jeśli realizujemy te drugie, zaniedbujemy te

pierwsze (Gal. 5: 16,17; Kol. 3:1-3). KaŜdy

przypadek zadowalania siebie kosztem naszego

poświęcenia jest bowiem pogwałceniem samozaparcia

i czyni nas niewiernymi w poświęceniu.

Wiedząc o tym, przeciwnik stale spiskuje, by

skłonić nas do Ŝycia dla siebie kosztem naszego

poświęcenia zarówno w jego aktywnych, jak i

biernych aspektach. Prawdę mówiąc, warunki

teraźniejszego złego świata zostały przez szatana tak

ustalone, by ułatwić samozaspokajanie, a utrudnić

samozaparcie wraz z realizowaniem aktywnych

elementów poświęcenia. Byśmy pozostali wiernymi

ślubom naszego poświęcenia, powinniśmy znosić te

trudności i rezygnować z rzeczy dla samozadowolenia

siebie. Jeśli nie będziemy praktykowali samozaparcia,

nie moŜemy być w tym wiernymi, poniewaŜ jeśli ktoś

nie zapiera się samego siebie, nie moŜe być uczniem

Chrystusa.

Tak więc wkładajmy do naszych symbolicznych

uszu symboliczną watę — wierność naszemu

poświęceniu — zawsze wtedy, gdy samolubne i

społeczne uczucia głośno domagają się ich realizacji

niezgodnie z treścią naszych ślubów poświęcenia;

bądźmy szybcy do słuchania i czyńmy to, co dyktują

te ostatnie. Im bardziej będziemy czynić to drugie,

tym mniej ponętnymi dla naszych symbolicznych

uszu będą wołania tych pierwszych.

Pomoce w zwalczaniu samozadowolenia

Ŝycie w Królestwie w przypadku wiernego

praktykowania samozaparcia wraz z aktywnymi

elementami naszego poświęcenia. Samozaparciu

sprzyjać będzie pamiętanie o tym, Ŝe zaspokajanie

siebie prowadzi do utraty Prawdy, sposobności

słuŜby, rozwijania charakteru, przywilejów cierpienia

dla prawdy i sprawiedliwości oraz błogosławieństw

czujności i zbliŜania się do Boga w modlitwie, i Ŝe

samozaparcie jest niezbędne dla zdobycia tych

dobrych rzeczy.

Znaczną zachętą do samozapierania się będzie

rozwaŜenie wynikającej z tego chwały dla Boga i

radości naszego Zbawiciela z postępu Ich sprawy

dzięki samozaparciu (i odpowiedniego zmniejszania

się tej chwały i radości w przypadku ulegania

samozaspokajaniu). Nie powinniśmy takŜe zapominać

o korzyściach płynących dla braci i innych przez

nasze samozaparcie w stosunku do nich oraz o

ponoszonych przez nich stratach, jeśli zadowalamy

siebie lekcewaŜąc ich interesy.

Myśl o naszym udaremnianiu złych zamysłów

diabła, świata i ciała przez nasze samozaparcie i o

wspieraniu ich złych zamiarów przez

samozadowolenie powinna nas nakłaniać do

praktykowania pierwszego i unikania tego ostatniego.

Korzyści płynące z samozapierania i straty

będące wynikiem samozaspokajania powinny

oczywiście skłonić nas do praktykowania tego

pierwszego i unikania tego drugiego.

2. WZIĘCIE KRZYśA

Drugim napomnieniem naszego wersetu jest to,

Ŝe kaŜdy pragnący pójść śladami Jezusa powinien

„wziąć swój krzyŜ”. Słowo krzyŜ oczywiście jest tutaj

uŜyte symbolicznie. Figura ta jest antycypacyjnie

oparta na ukrzyŜowaniu Jezusa, poniewaŜ Jego

powolna, długa śmierć przez ukrzyŜowanie z jej

niszczącymi nerwy bólami fizycznymi i cierpieniami

umysłowymi odpowiednio przedstawia

doświadczenia śmierci ofiarniczej z jej wstrząsem

psychicznym oraz fizycznymi i umysłowymi

cierpieniami powolnego umierania.

Ponadto krzyŜ ilustruje taką śmierć z innych

punktów widzenia: przebicie rąk Jezusa gwoźdźmi

pokazuje, jak ofiarnicza słuŜba jest zniekształcana

przez przeciwników, którzy zadają cierpienia

ofiarującym się. Przebicie stóp pokazuje, jak

postępowanie wiernych jest wypaczane przez

przeciwników, którzy zadają cierpienia ofiarującym

się. Przebicie Jego boku obrazuje, jak smutek

narzucony przez przeciwników przebija serca

wiernych ofiarników.

Okoliczności Jego ukrzyŜowania dostarczają

innych odpowiednich obrazów. Rozgłos o Jego

cierpieniach wskazuje na rozgłos o cierpieniach tych,

którzy za Nim idą. Jego ukrzyŜowanie poza bramą

jest typem na odrzucenie wiernych od społeczności

nominalnego ludu BoŜego. UbliŜanie i lŜenie Jezusa

przez tłumy reprezentuje, jak nominalny lud BoŜy lŜy

i ubliŜa Jego prawdzi-

Liczne przemyślenia będą dla nas pomocne w

zagłuszaniu domagania się samozaspokajania kosztem

poświęcenia. Pomocnym będzie tutaj uwzględnienie

faktu stanu niezadowolenia płynącego z zadowolenia

siebie i stanu zadowolenia z zapierania siebie.

RozwaŜaniu o pewności naszego zwycięstwa sprzyjać

takŜe będzie rozwaŜanie o niechybności śmierci

nowej woli, serca i umysłu w wypadku

samozadowolenia i pewności zdobycia wielkiej

nagrody samozaparcia w wypadku wierności.

Pomocnym będzie takŜe wzięcie pod uwagę faktu, Ŝe

samozaspokajanie czyni nasze postępowanie coraz

trudniejszym do uniknięcia go (samozaspokojenia), a

samozaparcie ostatecznie czyni całe nasze

postępowanie odpowiednio łatwiejszym.

Pomocnym okaŜe się takŜe pamiętanie o wartości

charakteru samozapierającego się i bezwartościowości

samozadowalającego się charakteru. Weźmy pod

uwagę, Ŝe chodzi tu o wielkie zagroŜenie: wtóra

śmierć w przypadku krańcowego zadowalania siebie

lub wieczne

Maj - Czerwiec, 1992 Teraźniejsza Prawda 37

wym naśladowcom. Takimi i innymi sposobami

ukrzyŜowanie Jezusa symbolizuje noszenie krzyŜa

przez Jego naśladowców.

„KaŜdą latorośl, która... przynosi owoc,

oczyszcza, aby obfitszy owoc przynosiła” (Jana 15:2).

„Na świecie ucisk mieć będziecie” (16:33).

„Gdy zewsząd uciśnieni bywamy ...

powątpiewamy ... prześladowanie cierpimy ...

bywamy porzuceni ... Zawsze umartwienie [literalnie,

połoŜenie na śmierć] Pana [słowo Pana nie występuje

w najstarszych manuskryptach — porównaj

tłumaczenia Moffata, Williamsa, Knoxa, Phillipsa i

Rotherhama] Jezusowe na ciele nosimy ... bywamy

wydawani na śmierć ... śmierć działa w nas ... choć się

teŜ nasz zewnętrzny człowiek kazi ... króciuchny i

lekki ucisk nasz” (2 Kor. 4:8-12,16,17).

„Ale we wszystkim zalecając samych siebie, jako

słudzy BoŜy, w wielkiej cierpliwości, w uciskach, w

niedostatkach, w utrapieniach, w razach, w

więzieniach, w tułaczce ...”(2 Kor. 6:4,5).

„Takowe ucierpienia nad braterstwem waszym,

które jest na świecie, wykonywają” (1 Piotra 5:9).

„Ja którychkolwiek miłuję, strofuję i karzę”

(Obj. 3:19)

Co symbolizuje krzyŜ ?

KrzyŜ zatem, tak jak jest on uŜyty w naszym

wersecie symbolizuje trudności, kłopoty i cierpienia

towarzyszące naszej wąskiej ścieŜce, naszej drodze

poświęcenia . ChociaŜ szczegółowo wymieniliśmy je

juŜ na tych łamach, nie będzie rzeczą niewłaściwą

powtórzenie ich tutaj, poniewaŜ ponowne ich

rozwaŜenie jeszcze bardziej wzmocni je w naszym

sercu i umyśle. Główne z nich to straty,

rozczarowania, opóźnienia, ograniczenia, zwolnienia

z pracy, błędy nasze i innych, braki i słabości, chłosty,

niewygody, niedostatek, izolacja, nieporozumienia,

róŜnice, zaprzeczania, spory, podziały, przesiewania,

wyobcowanie, wyłączenia, wrogość, fałszywe

przedstawianie, oszczerstwa, lŜenie, ubliŜanie, ból,

choroby, smutek, prześladowania, pokusy, umieranie

itp.

Wzięcie krzyŜa nie oznacza oszczędzającego się

unikania i ustępowania, lecz zdecydowane

podejmowanie i znoszenie towarzyszących

doświadczeń w miarę ofiarniczego podąŜania naszą

wąską ścieŜką.

Na podstawie tych wersetów Pisma Świętego

(kilku z wielu) widzimy, Ŝe cierpienia, które są

udziałem ludu BoŜego i które musi on otrzymywać, są

noszeniem krzyŜa; a doświadczenia wiernych

potwierdzają te wersety.

Biblia podaje liczne powody mówiące o tym,

dlaczego chrześcijanie mają brać i nieść krzyŜ. Tutaj

podkreślimy tylko jeden z nich: utrapienia wspólnie

działają dla dobra tych, którzy miłują Boga

(Rzym.8:8). Kontekst wskazuje, Ŝe dobrem tym jest

upodobnienie się do charakteru Chrystusa.

W ziemskim królestwie ludzie nie będą musieli

nosić krzyŜa, by przysposobić się do Ŝycia wiecznego.

Jedyną rzeczą, jaką będą musieli uczynić, będzie

okazanie z serca posłuszeństwa spotykającym ich

próbom w stosunkowo łatwych warunkach. Lecz teraz

istnieje święta konieczność podejmowania przez nas

krzyŜa — musimy przez wiele ucisków wejść do

królestwa BoŜego. Naśladowcy Chrystusa (tak jak

On) będą musieli mieć te wszystkie duchowe uczucia

i wszystkie te łaski — wyŜsze i niŜsze

pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne — z

silnymi, zrównowaŜonymi i skrystalizowanymi

wyŜszymi pierwszorzędnymi łaskami, dominującymi

nad wszystkimi innymi łaskami, jeśli konieczne są dla

słuŜenia prawdzie, sprawiedliwości i świętości przez

tłumienie i podporządkowywanie ich. Takie wyniki

rozwijania charakteru muszą cechować ich nie tylko

w łatwych, przyjemnych, sprzyjających i przyjaznych

okolicznościach, lecz takŜe w trudnych,

nieprzyjemnych, niesprzyjających i nieprzyjaznych.

Jeśli nasz Pan musiał przejść przez bolesne

doświadczenia w celu zademonstrowania w nich

charakteru, na którym Bóg mógłby polegać w

pełnieniu (z serca) woli BoŜej w Jego Duchu i dla

Jego celów (bez

Powody wzięcia i niesienia krzyŜa

Istnieją uzasadnione powody podjęcia krzyŜa i

wiernego jego niesienia aŜ do końca naszej wąskiej

ścieŜki. Słowo Pańskie wyraźnie mówi, Ŝe tak właśnie

postępowało Maluczkie Stadko i tak powinien

postępować cały wierny lud Pana.

„Przez wiele ucisków musimy wnijść do

królestwa BoŜego” (Dz. Ap. 14:22).

„Aleć i wszyscy, którzy chcą poboŜnie Ŝyć w

Chrystusie Jezusie, prześladowani będą” (2 Tym.

3:12).

„Oto choćby mię i zabił, przecie w nim będę

ufał” (Ijoba 13:15).

,A będzie mię doświadczał, jako złoto wynajdę”

(23:10).

„PoniewaŜ we dnie i w nocy ocięŜała nade mną

ręka twoja” (Ps. 32:4).

„Wiele złego przychodzi na sprawiedliwego”

(34:20).

„Wszystkie powodzie twoje i nawałności twoje

na mię się zwaliły” (42:8).

„Weszliśmy w ogień i w wodę, wszakŜeś nas

wywiódł na ochłodę” (66:12).

„Potartym był, aŜem nie mógł mówić” (77:5).

„Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi”

(102:9).

„Ucisk i boleść przyszła na mię” (116:3).

„Przebiorę cię w piecu utrapienia” (Iz. 48:10).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: