TP_1995-06.pdf

„A gdy [Baranek] otworzył siódmą pieczęć ... " „Aleście przystąpili

do góry Syon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalemu Niebieskiego

(...) Patrzajcie, abyście nie gardzili Tym, Który mówi (...): Jeszcze ja

raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem (...) Przeto przyjmując

Królestwo nie chwiejące się, miejmy laskę, przez którą służymy

przyjemnie Bogu z bojaźnią i uczciwością. " „ ... Chrystus

przyszedłszy Najwyższy Kapłan (...) Przez większy i doskonalszy

przybytek, (...) Znalazłszy wieczne odkupienie. " — Obj. 8:1; Żyd.

12:22, 25, 26, 28; 9:11,12

Rok LXVIII,Nr6 Listopad – Grudzień,1995 Nr 443

Ł UKASZ 9 : 26

EDNĄ z pierwszych myśli, jaka przyszła nam do

głowy w związku z powyŜszym wersetem jest, Ŝe

nasz Pan w wysokim stopniu podnosi i szanuje swoje

Słowo, Ŝe stawia je na równi z samym sobą. Wcale nie

jesteśmy zdziwieni Jego oświadczeniem, Ŝe tych,

którzy się Jego wstydzą, będzie się wstydził przyjąć za

swoich w Królestwie. Tego wszystkiego powinniśmy

się spodziewać, a przecieŜ gdy rozglądamy się wokoło,

przekonujemy się, Ŝe wielu ludzi sprawia takie wraŜe-

nie, jak gdyby wstydziło się Pana. Niektórzy są skłonni

sprzeciwić się temu mówiąc, Ŝe: „Ŝaden chrześcijanin

nie wstydzi się Chrystusa; nawet nominalni

chrześcijanie, ów kąkol, cieszą się, Ŝe uznają Go za

Pana wszystkich ludzi. Imię Jezus nie jest juŜ więcej

imieniem symbolizującym wstyd i potępienie. Bóg

wysoce Go wywyŜszył i cały świat z kaŜdym dniem

coraz bardziej Jemu będzie oddawał cześć".

Drodzy Przyjaciele, nie bądźmy zbyt pewni, Ŝe

przedstawiona tu myśl jest właściwa. My sądzimy, Ŝe

pewien ideał został wysoko postawiony przed

umysłami ludzi cywilizowanych i Ŝe temu ideałowi

ludzie się kłaniają i oddają cześć. My uwaŜamy, Ŝe

prawdziwy Chrystus nigdy nie pozyskał miłości czy

uznania świata i Ŝe On jej nie pozyska wcześniej, aŜ we

właściwym dla Boga czasie prawdziwa wiedza napełni

ziemię, chmury niewiedzy i przesądu się rozwieją, a

cały świat nauczy się pewnych wielkich lekcji, jakich

go nauczy czas ucisku, zapowiadający Tysiącletnie

Królestwo.

Ten Chrystus, którego przywódcy Ŝydowscy i inni

nie miłowali, nie uznawali ani nie czcili, lecz

przeciwnie, ukrzyŜowali Go, był święty, niewinny,

oddzielony od grzeszników. Nie był bogaty, ale z

powodu swojej lojalności prawdzie i sprawieliwości

oraz ze względu na to, Ŝe swój czas i energię poświęcił

w słuŜbie miłosierdzia na rzecz swoich bliźnich,

dostarczając im szczególnie duchowego pokarmu,

uwaŜany był za fanatyka. Dlatego teŜ wielu Go

nienawidziło i jak gdyby kryło przed Nim swoje twarze

wstydząc się Go (Iz.53:3). W związku z tym zapadła

decyzja, Ŝe oni nie mogą znaleźć się w klasie

Oblubienicy i śydzi jako naród zostali odrzuceni, aŜ do

czasu zgromadzenia wybranych.

ŚWIAT NADAL WSTYDZI SIĘ CHRYSTUSA

Pan jest nadal obecny na świecie w ciałach swojego

poświęconego ludu. A ogólnie biorąc cały świat nadal

gardzi Nim tak samo, jak na początku i zgodnie z tym

co przepowiedział: „Jeśli was świat nienawidzi,

wiedzcie, Ŝeć mnie pierwej, niŜ was miał w nienawiści.

Byście byli z świata, świat, co jest jego, miłowałby"

(Jana 15:18,19). Świat nadal wstydzi się Chrystusa.

Nominalni chrześcijanie — nominalny duchowy Izrael

— wstydzą się Go w takim stopniu, w jakim wstydził

się Go cielesny Izrael osiemnaście wieków temu.

Kiedy zastanowimy się nad tym, Ŝe nasz Pan

reprezentowany jest przez swój lud, to zrozumiemy, Ŝe

miłość do braci oznacza miłość do Pana, i w związku z

tym Apostoł oświadcza, Ŝe jest to jedna z największych

prób naszego pokrewieństwa z Nim oraz z Ojcem. „...

albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widział,

Boga, którego nie widział, jakoŜ moŜe miłować?"

(1 Jana. 4:20); „abyście się społecznie miłowali jakom i

ja was umiłował" — jest uznanym sprawdzianem

uczniostwa, i dlatego, kto się wstydzi braci w zborze,

wstydzi

Listopad — Grudzień, 1995

T ERAŹNIEJSZA P RAWDA

się teŜ swego starszego Brata. Jezus bowiem traktuje

wszystkich młodszych braci jak samego siebie,

mówiąc: „Kto was słucha, mnie słucha; a kto wami

gardzi, mną gardzi; a kto mną gardzi, gardzi onym,

który mnie posłał" (Łuk. 10:16).

Być moŜe dla niektórych myśl, Ŝe gardząc braćmi

gardzą Panem, jest czymś nowym. Zawstydzeni z

powodu braci są zawstydzeni Panem i tym samym

pokazują, Ŝe zwycięŜa zły stan umysłu i postępowania,

pokazują, Ŝe nie nadają się do królestwa, Ŝe nie

osiągnęli cech doskonałej miłości, Ŝe nie tylko nie

nauczyli się miłować swoich nieprzyjaciół, ale nawet

nie nauczyli się miłować braci, tych, którzy starają się

podąŜać śladami Mistrza.

WSTYDZENIE SIE SŁOWA PAŃSKIEGO

JakŜe Pańskie warunki i okoliczności uczniostwa

przesiewają i wypróbowują nasze najgłębsze myśli!

Pan nie zwraca się do tych, którzy palą Biblię, ani do

tych, którzy nie dbają o to, by w domu mieć Biblię, ani

do tych, którzy zaniedbują się w czytaniu Biblii, którzy

nie wybierają z Biblii wersetów do nich skierowanych,

ani do tych, którzy cytując Pismo Święte cytują je

błędnie, ale zwraca się do tych, którzy w swoich

sercach wstydzą się Słowa BoŜego i dają dowody

takiego wstydu, braku oceny, przez zaniechanie zajęcia

słusznej postawy w poparciu Prawdy i jej obronie.

Zbadajmy siebie i udowodnijmy, Ŝe nie wstydzimy się

Pana, braci ani Jego Słowa.

Słowo BoŜe to nie tylko Biblia, ale ono obejmuje

równieŜ kazania, traktaty, ksiąŜki, itp., w takim stopniu,

w jakim zawierają i prawdziwie

przedstawiają posłannictwo drogiego Syna BoŜego. To

doprowadza do sedna sprawy i znaczy, Ŝe nie mamy się

wstydzić Ŝadnej doktryny przedstawionej w Biblii, ani

teŜ Ŝadnej literatury, jaka dzięki Pańskiej opatrzności

została przygotowana i przedstawia Jego prawdę,

objaśnia ją i ilustruje.

Pan chciałby mieć lud o niezaleŜnych umysłach i

otwartych sercach, które byłyby lojalne wobec Niego i

Prawdy, którą on przedstawia, tak aby raczej z radością

wyrzekli się wszystkiego, nawet samego Ŝycia, niŜ by w

jakiejkolwiek mierze utrudnili jej postęp, bądź

przynieśli jej ujmę lub niesławę. Przeciwnie, ci, którzy

nie wstydzą się Pana i Jego Słowa i którzy zdają sobie z

tego sprawę, Ŝe nie ma w nich niczego za co musieliby

się wstydzić, lecz wprost przeciwnie, ze wszystkiego

się radować, będą się starali podnosić wysoko

królewski sztandar, opowiadać dobrą nowinę o wielkiej

radości do granic swych moŜliwości, współpracując ze

wszystkimi innymi, którzy w taki sposób okazują

chwałę Tego, który nas powołał z ciemności ku dziwnej

swojej światłości (1 Piotra 2:9).

Takimi są Pańskie klejnoty, które pod koniec

obecnego wieku Pan wprowadzi do Królestwa i

ostatecznie połączy się z nimi w wielkim i chwalebnym

dziele Wieku Tysiąclecia, podnosząc i oŜywiając

wszystkie narody ziemi. Jedynie ci, którzy tak

umiłowali Pana i Jego Prawdę, Ŝe z ochotą — tak, z

ochotą — i radością gotowi są cierpieć za nią, jedynie

ci zostaną uznani za godnych otrzymania tych

wspaniałych administracyjnych sposobności i

przywilejów Tysiącletniego Królestwa.

PT '89,50.

POKÓJ ZACHOWAJCIE MIĘDZY SOBĄ

1 Tes. 5 : 13

SZYSCY słyszeliśmy przysłowie: „Trafiła kosa na

kamień" [w angielskim dosłownie: „Diament tnie

diament"]. Wszystkie cenne klejnoty są bardzo twarde i

bardzo czyste; ta twardość podnosi ich wartość. Cały

lud Jehowy to klejnoty — które nie tylko są

oczyszczone przez Jego łaskę, lecz stają się

skrystalizowanymi charakterami. To jest prawda, bo

gdy są razem istnieje większe niebezpieczeństwo

wzajemnego skaleczenia się i zadrapania, niŜ w

przypadku, gdy materiały nie są tak twarde. Kit i glina

nie tną, i tak samo charaktery przypominające kit nie

ranią.

Pamiętając o tym, lud Pański powinien wzajemnie

bardzo dobrze się rozumieć i oceniać. Uczymy się

doceniać (tak jak Bóg) kategoryczność charakteru, siłę

charakteru, stałość w dąŜeniu do celu, choć niekiedy

takie zalety charakteru mogą powodować

nieporozumienia i pewnego rodzaju doświadczenia.

Nic więc dziwnego, Ŝe zbory badające Biblię metodą

bereańską niekiedy przeŜywają swoje trudności, tak jak

organizacje świeckie!

LUD BOśY NIE WYWOŁUJE WALKI

Niemniej jednak, lud Pański powinien pamiętać o

szczególnym napomnieniu Mistrza, Ŝe ma być

czynicielem pokoju, a nie wywoływać niesnaski.

Przyczynienie kłopotów nie wymaga wielkich u-

miejętności. Natomiast znacznych wysiłków cichości,

łagodności, nieskwapliwości, wstrzemięźliwości i

innych zalet Ducha Świętego wśród ludu Pańskiego

wymaga zapobieganie walce, która moŜe powstać

nawet wtedy, gdy przewaŜają najlepsze intencje. JakŜe

my wszyscy musimy być czujni, aby przeciwnik nie

skusił nas, nie sprowadził ze ścieŜek pokoju !

Znacznego doświadczenia i mądrości, która po-

chodzi z góry, wymaga umiejętność osądzenia czy

róŜnica między nami i innymi jest kwestią zasad (gdzie

chodzi o jakąś zasadniczą prawdę), czy tylko kwestią

opinii i preferencji (gdzie w grę nie wchodzą zasady).

W tym drugim przypadku w interesie pokoju nie

powinniśmy upierać się przy swoim zdaniu czy

preferencji, podczas gdy nie moŜemy tego robić tam,

gdzie w grę wchodzą zasady. Powinniśmy być najpierw

„czyści, potem spokojni" (Jak. 3:17).

Lecz jakŜe skłonni jesteśmy do przekonywania

siebie, Ŝe nasze własne uprzywilejowanie jest oparte na

zasadzie prawdy i sprawiedliwości! Mu-

T ERAŹNIEJSZA P RAWDA

Listopad — Grudzień, 1995

simy się nauczyć z doświadczenia, iŜ łatwo uczynić

taką pomyłkę. Musimy krytycznie zbadać kaŜdą

sugestię pochodzącą z naszego własnego umysłu,

prosząc Pana o mądrość, jaka umoŜliwiłaby nam

dostrzec róŜnicę między tym, co jest jedynie

pierwszeństwem a tymi rzeczami, które pociągają za

sobą zasady i nauki pochodzące od Boga.

Dla przykładu: W zborach często są bracia, którzy

upierają się, by dana rzecz została wykonana w pewien

sposób, poniewaŜ taki jest zwyczaj lub tak robią w

innym zborze. Jeśli ich pierwszeństwo nie zostanie

uwzględnione, gotowi są wywołać kłótnię. Mądrzej z

ich strony byłoby zrezygnować z własnego

pierwszeństwa na korzyść drugich, pod warunkiem Ŝe

osiągnięty zostanie poŜądany skutek — pod warunkiem

mianowicie, Ŝe wola zboru zostanie osiągnięta, gdyŜ

wola zboru ma być uznawana za wolę Pana. Jeśli tak

nie jest, Pan pokieruje tą sprawą i udzieli nam z tego

lekcji dla zboru. Bracia muszą uwaŜać, by nie pozwolić

kilku natarczywym wygadanym dominować nad

innymi.

wtedy, gdy wypowiedzieliśmy swoje zdanie i w

zgodzie z tym zdaniem postąpiliśmy.

Brak wiary w Pana jest ściśle związany z błędem

wywoływania walki w zborze z powodu jakiejś kwestii

co do porządku czy teŜ drobnych jego naruszeń.

Powinniśmy pamiętać o interesowaniu się przez Pana

zborem i całym Jego ludem, Ŝe On jest w stanie i chce

kierować naszymi doświadczeniami dla naszego dobra

— podobnie jak i doświadczeniami innych. A zatem,

jeśli sprawy w zborze nie układają się tak, aby nas

zadowolić, lepiej będzie dla nas, a często i dla

wszystkich, gdy przedstawimy tę sprawę Panu w

modlitwie, zamiast stale gderać lub krytykować to, co

jest lub wydaje się zadowalające dla innych lub przy-

najmniej dla większości zboru.

KaŜdy członek zboru powinien usilnie starać się o

krzewienie w zborze owoców Ducha Świętego —

cichości, łagodności, wytrwałości, uprzejmości

braterskiej, miłości, radości, pokoju itp. To krzewienie

ma się dokonywać przez pamiętanie o rozwijaniu tych

zalet przez nas samych, dając w ten sposób przykład

innym i ukazując wpływ Ducha Świętego, działającego

w naszych własnych sercach i Ŝyciu.

CZĘSTY BŁĄD

Zbyt często popełniany jest błąd, gdy sądzimy Ŝe

cała odpowiedzialność spoczywa na nas, zapominając,

Ŝe nasza odpowiedzialność kończy się

P.T.'93,58.

NASZE 76 ROCZNE SPRAWOZDANIE

(cd. z Ter. Pr. nr 441, str. 56)

PUNKT SZCZYTOWY CZASU UCISKU

Jak wiemy, niektórzy bracia myśleli, Ŝe Królestwo

nastanie w 1914 roku. JednakŜe nie zróbmy teraz tego

samego błędu, jaki popełnili niektórzy, spodziewając

się końca ucisku jesienią 1954 lub 1956 roku, albo

jeszcze w innym czasie. Królestwo szatana dalej będzie

obalane stopniowo. Dym znika powoli, stopniowo

zuŜywa się odzieŜ, a my czytamy u Iz. 51:6

„Podnieście ku niebu oczy wasze, a spojrzyjcie na

ziemię na dół. Niebiosa jako dym zniszczeją, a ziemia

jako odzienie zwiotczeje, i obywatele jej, jako i ona

zaginą" (stopniowo — od kołyski do grobu).

Być moŜe, w naszej obawie i tęsknocie do

błogosławieństw Królestwa, jakie zostaną wtedy

zapoczątkowane, jesteśmy skłonni myśleć, Ŝe moce

teraźniejszego złego świata przeminą gwałtownie, ale

proroctwo mówi: „Góry jako wosk rozpływają się (nie

tak jak lód) przed obliczem Pańskim, przed obliczem

Pana wszystkiej ziemi" (Ps. 97:5).

Wiele jest przyczyn czasu ucisku. Niektóre mówiąc

o nich wskazują tylko, Ŝe ten czas jest długi, jest

przeciągającym się okresem (czasu). Co najmniej

osiem przyczyn ucisku jest podanych w Piśmie

Świętym:

(1) Pierwsza z tych ośmiu przyczyn jest wojna

światowa. Symbolem wojny jest wiatr w 1 Król. 19:

11,12.

(2) Rewolucja światowa jest drugą z ośmiu przy-

czyn. O niej równieŜ mówi 1 Król. 19:11,12 jako o

trzęsieniu ziemi, następującym po skutkach wojny

światowej.

(3) Światowa anarchia jest trzecią z ośmiu przy-

czyn. Symbolizuje ją ogień z 1 Król. 19:11,12.

(4) Ucisk Jakuba (Jer. 30:7) jest czwartą z ośmiu

przyczyn. Spodziewamy się, Ŝe ta część ucisku nastąpi

tuŜ po anarchii i objawi nienawiść anarchistycznych

powstałości z narodów na wieść o znajdującym się w

dobrobycie narodzie Izraela. Ich nienawiść dotknie

śydów zgromadzonych w Izraelu (Jer. 30:4—9). Lecz

Izrael będzie zbawiony przez Pana, który zniszczy

grabiące hordy, jako pozostałości królestwa szatana, na

co wskazuje 2 Król. 19:32—35; Ezech. 38,39; Zach.

12:1—9, zobacz takŜe Wykłady Pisma Świętego,

czwarty tom, strony 689—696 i 626—629.

(5) Królestwo szatana „rozdzielone samo przeciwko

sobie" (Mat. 12:25,26) jest piątą z tych ośmiu przy-

czyn.

(6) Rozpowszechnienie świeckich i religijnych

Prawd jest szóstą przyczyną.

(7) Nieporządek w naturze jest siódmą z tych ośmiu

przyczyn. Ten nieporządek przejawia się w klęskach

głodu, epidemiach, narkotykach, zarazach, klęskach na

samej ziemi, takich jak bezprzykładne powodzie, fale

pływowe, huragany, poŜary, trzęsienia ziemi, wybuchy

wulkanów itd.

(8) Chrystus biorący swą wielką władzę i panowa-

nie (Obj. 2:26,27) jest ostatnią i największą z tych

ośmiu przyczyn.

ŚWIAT RELIGIJNY

• Stabilizacja populacji jest celem konferencji. DąŜenie

do szerokiego planu ustabilizowania światowej

populacji zostało zatwierdzone we wrze-

Listopad - Grudzień, 1995

T ERAŹNIEJSZA P RAWDA

śniu w 1994 roku w Kairze, w Egipcie, na Trzeciej

Międzynarodowej Konferencji, dotyczącej ludności i

rozwoju. Jest niemal pewne, Ŝe ludzkość na globie

ziemskim podwoi się w następnym stuleciu,

spodziewano się więc, Ŝe konferencja rozwaŜy

sposoby odwrócenia ludzkiej i środowiskowej

katastrofy. JednakŜe jest to zrozumiałe, Ŝe spotkanie

rozpoczęto dyskusją na temat kontroli urodzeń,

planowania rodziny i praw kobiet. Watykan mocno

skrytykował sformułowania o aborcji i seksualizmie,

a niektóre kraje muzułmańskie sprzeciwiły się na

gruncie religii podkreślaniu statusu i praw kobiet.

Dokument jaki konferencja zatwierdziła o-

świadczał, Ŝe uŜywanie środków antykoncepcyjnych

oraz „równość płci i upełnomocnienie kobiet" są

podstawowymi środkami kontroli urodzeń. Tekst

dotyczący aborcji został zrewidowany i załączono do

niego zapewnienie, Ŝe „w Ŝadnym wypadku aborcja

nie będzie traktowana jako metoda planowania

rodziny". Wszystkie obecne delegacje, w liczbie 179,

jednomyślnie zaaprobowały sformułowany plan,

chociaŜ Watykan oraz 20 innych krajów oświadczyło

o swoich zastrzeŜeniach.

• W zasługującej na uwagę decyzji, na temat aborcji,

Sąd NajwyŜszy Stanów Zjednoczonych odrzucił

moŜliwość wysłuchania spraw mają-cych związek z

podstawowymi prawami do aborcji. Zadecydowano o

dwóch przypadkach mających związek z protestem

na zewnątrz klinik aborcyjnych. W jednogłośnej

decyzji sąd orzekł, Ŝe kliniki mogą odwołać się do

ustawy o organizacjach o charakterze gangsterskim i

korupcyjnym (RICO), stanowiącej prawo federalne

do zwalczania awanturnictwa, w celu oskarŜania o

przemoc i wyrządzone szkody przez uczestników

antyaborcyjnych protestów. PowyŜszy wspomniany

sąd orzeczeniem głosów 6+3 utrzymał w mocy

postanowienie sądu stanowego Florydy, zabraniające

odbywania demonstracji antyaborcyjnych w strefie

buforowej, otaczającej kliniki aborcyjne na odległość

36 stóp. NajwyŜszy sędzia, William H. Rehnąuist,

wyraził pogląd większości mówiąc, Ŝe stworzenie

strefy buforowej nie obciąŜyło niewłaściwie

wolności słowa protestujących, niŜ było to

konieczne, aby ochronić dobre samopoczucie

pacjentów.

• Ustawa o wolności dostępu do drzwi klinik określa

jako federalne przestępstwo uŜycie lub usiłowanie

uŜycia siły, gróźb lub fizycznych utrudnień, w celu

szkodzenia lub ingerowania wobec osób

wykonujących lub przyjmujących usługi aborcyjne i

inne, przywracające zdrowie.

Wymieniona ustawa odgradza protestujących przed

nieproszonym przystępem do pacjentów na odległość

300 stóp (ok.92 m) od kliniki.

Ustawa została przyjęta przez izbę stosunkiem 241-

174 głosów, a przez senat stosunkiem 69-30 i

podpisana przez prezydenta Clintona.

• Wbrew powyŜszej ustawie miały miejsce zbrod- nie

w pobliŜu klinik aborcyjnych. Na przykład, Peter

Hill, były duchowny prezbiteriański, zabił

dr Johna Brittona i zranił jego Ŝonę poza kliniką

aborcyjną w Pensacola, Fla. Poprzednio dowodził w

jednym z licznych wywiadów, Ŝe „jeśli aborcjonista

zamierza odebrać przemocą Ŝycie niewinnej osobie,

będziecie moralnie zupełnie usprawiedliwieni,

usiłując mu przeszkodzić ..."

• Działacze na rzecz praw aborcyjnych oświatczyli, Ŝe

zastrzelenie Brittona — trzeci taki incydent od

wiosny 1993 roku — było jasnym dowodem rosnącej

fali przemocy i odwołali się do władz federalnych

domagając się bardziej zdecydowanej interwencji, w

celu ochrony klinik aborcyjnych.

(Następne siedem akapitów pochodzi z.St.

Petersburga, Floryda, z gazety Times)

• Doktryna katolickiego kościoła i fundamentali-

stycznych protestanckich wierzeń uczy, Ŝe aborcja

jest morderstwem. Kościół katolicki definiuje aborcję

jako zamierzone zakończenie ciąŜy po momencie

poczęcia.

STANOWISKO NAUKOWE

W SPRAWIE ABORCJI

Dzisiejsza społeczność naukowa opowiada się po

stronie wyboru. W 1988 roku w toczącej się sprawie

Webstera przed Sądem NajwyŜszym Stanów

Zjednoczonych, stu sześćdziesięciu siedmiu wybitnych

uczonych i lekarzy, włączając jedenastu laureatów

Nobla, przedłoŜyło przyjacielski list na poparcie

poglądu, Ŝe płód wolny od rozwoju umysłowego nie

moŜe być medycznie uznany za osobę. Według

naukowców wyłanianie się komórek mózgowych w

neokorze, w której zachodzą procesy myślowe,

uczuciowe i świadomościowe, rozpoczyna się w

przybliŜeniu około dwudziestego ósmego tygodnia

ciąŜy.

Embriolog Charles Gardner napisał w 1989 roku

artykuł opublikowany w czasopiśmie Nation (naród):

„Zapłodnione jajo bezspornie nie jest wstępnie

opakowaną istotą ludzką... W zapłodnionym jaju nie

istnieje informacja potrzebna do uczynienia oka lub

palca. Ta informacja istnieje w umiejscowieniach i

wzajemnych oddziaływaniach komórek i molekuł, które

będą formowane dopiero w późniejszym czasie.

ŚWIADECTWO PISMA ŚWIĘTEGO

OD PROFESORA SWOMLEY'A

Jednak nie tylko nauka oddaje przekonujące strzały w

teorię, Ŝe poczęcie równa się osobowości.

Tekst biblijny równieŜ zaprzecza temu twierdzeniu.

John Swomley, profesor honorowy chrześcijańskich

społecznych nauk etycznych w szkole teologii im. Św.

Pawła w swoim artykule „Aborcja i Publiczna Polityka"

w Przeglądzie Publicznego prawa Uniwersytetu

Świętego Ludwika, pisze Ŝe Biblia „oświadcza, iŜ

ludzkie Ŝycie zaczyna się z oddechem". W księdze

Genesis 2:7 Bóg „natchnął w oblicze jego dech Ŝywota

i stał się człowiek duszą Ŝyjącą", (w niektórych

tłumaczeniach „istotą Ŝyjącą"). Hebrajskie słowo

tłumaczone istota ludzka lub osoba Ŝyjąca brzmi

Nefesz, słowo określające oddychanie. Nefesz

występuje setki razy w Biblii jako czynnik

identyfikujący się z ludzkim Ŝyciem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: