Harrell Janice - Szkoła w Hampstead.pdf - Harrell Janice - glinka7-1987

Janice Harrell

Szkoła

w Hampstead

H a r l e q u i n

Toronto  Nowy Jork  Londyn

Amsterdam  Ateny  Budapeszt  Hamburg

Madryt  Mediolan  Paryż  Sydney

Sztokholm  Tokio  Warszawa

Janice Harrell

Tytuł oryginału:

They’re Rioting In Room 32

Pierwsze wydanie:

Crosswinds, Keepsake 1987

Przekład:

Michał Wroczyński

Strona nr 2

SZKOŁA W HAMPSTEAD

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Przecież obiecałaś, że pokażesz mi, jak się wiąże węzły żeglarskie –

zaprotestowałam.

Chris wepchnęła do neseseru kurtkę z kapturem.

– Żaden problem – odparła. – Za bardzo się wszystkim przejmujesz, wiesz

o tym? – Popatrzyła krytycznie na cygańskie kolczyki i również wrzuciła je

do torby.

– Ciągle nie rozumiem, dlaczego nie wyjedziecie za tydzień, jak to było

ustalone?

– Posłuchaj: to pomysł taty, nie mój. Czy naprawdę sądzisz, że

spędzałabym drugi rok liceum na łodzi, mając jakikolwiek wybór?

Rodzice Chris postanowili przeznaczyć całe oszczędności na rejs dookoła

świata. Pomysł sam w sobie był zabawny i ja też miałabym ochotę na taką

wyprawę, gdyby nie fakt, że nie mieliśmy jachtu, nie mówiąc już o

oszczędnościach. Dla nas, kiedy przychodził rachunek ze sklepu

warzywnego, następował sądny dzień. Tata był bezrobotny, ponieważ firma

Bleeker Locks postanowiła całkowicie zlikwidować swoje filie na Florydzie.

Wtedy to ojciec Chris, wujek Henry, zaproponował memu tacie, żeby do

chwili jego powrotu z rejsu prowadził interes rodzinny. Mój ojciec bez

namysłu przyjął tę propozycję. Dlatego musieliśmy przenieść się do

Północnej Karoliny, do domu wujka Henry’ego i ciotki Alice, i do czasu, aż

gospodarze skończą żeglować dookoła świata, karmić ich kota oraz podlewać

filodendron.

Byłam tym pomysłem bardzo poruszona. Wiedziałam, że jestem stworzona

Strona nr 3

Janice Harrell

do większych rzeczy niż te, które mogło zaoferować mi miasteczko Pickipsee

na Florydzie. czytałam trochę Zygmunta Freuda, prenumerowałam

„Psychology Today” i nigdy nie przegapiłam w lokalnej telewizji

jakiegokolwiek programu z rzeczownikiem „mózg” w tytule. Myślicie, że

rozumiecie już, iż swoje zainteresowania traktowałam śmiertelnie poważnie.

Naprawdę pochłaniały mnie problemy ludzkiego umysłu, a szkoła w

Pickipsee i pierwsza klasa, w której było nas piętnaścioro, nie zapewniała

dostatecznego rozwoju intelektualnego komuś z moimi zainteresowaniami i o

moich horyzontach umysłowych. Pragnęłam poznać najnowsze prace o

ludziach chorych nerwowo, o psychopatach czy maniakach. Odnosiłam

wrażenie, że szkoła, do której uczęszczała Chris, stanowiła takie właśnie

laboratorium ludzkich zachowań, jakiego szukałam.

Spodziewałam się tylko jednego – że w nowym środowisku Chris osobiście

we wszystko mnie wprowadzi. Bardzo na to liczyłam.

Musiałam chyba wydać jakiś skamlący, pełen niepokoju jęk, gdyż Chris

powiedziała:

– Chłopcy wszystko ci pokażą. Już z nimi o tym rozmawiałam.

– Jacy znów chłopcy?

Obrzuciła mnie karcącym spojrzeniem, zwinęła trzy swetry i umieściła je w

rogu torby.

– Bix, Mark i Fuzzy. Jestem pewna, ze opowiadałam ci o nich ze sto razy,

kurczaczku. To moi najlepsi kumple. Zawarliśmy braterstwo krwi.

Powiedziałam im, że pod moją nieobecność mają cię strzec jak źrenicy oka.

Posłuchaj: otrzymują ciebie w spadku po mnie. Mają się tobą zajmować, a i

ty możesz się zajmować nimi. Liceum w Hampstead w niczym nie

przypomina słodziutkiej szkółki, do jakiej chodziłaś na Florydzie. Tutejsza

buda to prawdziwy świat. Potrafi być zimny i okrutny. Będziesz potrzebowała

przyjaciół.

– A jeśli nie spodobam się twoim kolegom?

– To nie ma żadnego znaczenia, czy się spodobasz, czy nie. Jesteś moją

kuzynką, prawda? Powiedziałam im, że mają się tobą zająć. Więc się zajmą.

To rzecz ustalona.

Zapięła torbę.

Zza okna dobiegł dźwięk klaksonu.

– To muszą być chłopcy – oznajmiła Chris. – Chodźmy.

Wyszłam za nią przed dom. Przy krawężniku stał wielki, biały samochód ze

skrzydlatym tyłem, na zderzaku miał nalepkę z napisem: „Udław się, indyku”,

a zza tylnej szyby szczerzyła do nas zęby brązowa, plastikowa czaszka.

– To oni! – wykrzyknęła z radością Chris. – Chłopcy! – zawołała. –

Przedstawiam wam moją kuzynkę, Katy. Przyjechała dziś rano.

Drzwi samochodu otworzyły się i pojawiły się w nich długie nogi ubrane w

Strona nr 4

SZKOŁA W HAMPSTEAD

dżinsy, a za nimi ich właściciel – szczupły, przystojny chłopak.

– To Bix – wyjaśniła z dumą Chris. – Największy łobuz w Hampstead.

Bix miał jasne włosy koloru popiołu, krótkie na czubku głowy, a po bokach

dłuższe i zaczesane do tyłu. Jego oczy były w kolorze bursztynu – jak u rysia.

Miał na sobie białą koszulę z podniesionym kołnierzykiem i cienki, czarny

krawat, dyndający tak niechlujnie, że w szkole w Pickipsee natychmiast

dostałby za niego co najmniej dziesięć karnych punktów.

– Chrissie, złotko – odezwał się schrypniętym głosem. – Jutro czeka cię

wielki dzień.

– Wcale nie chcę tam jechać – jęknęła Chris. – Powinniście mi

towarzyszyć. To tyle.

Przez drzwiczki od strony jezdni wygramolił się wielki chłopak o

niedźwiedziowatej sylwetce, ubrany w czarny podkoszulek.

– Myślisz, że bym nie chciał – odparł przeciągając nieco słowa. Musiał

mieć blisko metr dziewięćdziesiąt wzrostu i choć nie był gruby, twarz miał

lekko pucołowatą jak ktoś, kto od kołyski pasjami uwielbia pizzę i koktajle

czekoladowe. Popatrzył na mnie łagodnymi oczyma, w których malowała się

ciekawość.

– Ten wielkolud to Mark – poinformowała Chris. – Jeśli będziesz chciała

się czegoś dowiedzieć, pytaj jego. On zna tu wszystko i wszystkich.

Na końcu z auta wysiadł kierowca, chłopak z prostymi włosami koloru

musztardy, ubrany w parę spranych do granic możliwości dżinsów, które na

jednym kolanie były przepasane czarną chustką. Chłopak oparł kościste

łokcie o dach samochodu i wyszczerzył do nas zęby.

– Fuzzy – przedstawiła go Chris. – To już cała paczka.

No cóż, chciałam poznać nowe, odmienne typy ludzkie, a ci chłopcy z całą

pewnością byli inni od moich kolegów z Pickipsee. Dopiero teraz

uświadomiłam sobie, że Chris przyjaźniła się wyłącznie z chłopakami.

Chodzi mi o to, że jeśli człowiek nie jest przyzwyczajony do męskiego

towarzystwa, to trzech chłopaków stanowiło już całą masę mężczyzn. Z

punktu widzenia ludzkich zachowań poznanie ich mogło okazać się

niebywale ciekawe i inspirujące, ale z osobistego punktu widzenia było po

prostu zatrważające.

– Wykombinowaliśmy, że ściśniemy się wszyscy w samochodzie i

pojedziemy do Lakeside – oznajmił Fuzzy.

– Ładuj się, Chris – dodał Mark. – Masz ostatnią okazję. Ty, Katy, również

wskakuj.

– Zaraz, zaraz, chłopcy – przerwała mu Chris. – Ja nigdzie nie jadę. Ojciec

zabronił mi ruszać się gdziekolwiek dziś wieczorem, bo jutro wyjeżdżamy już

o szóstej rano.

– O szóstej rano?! – zdumiał się Mark. – Coś ci się chyba pomyliło. O

Strona nr 5

Harrell Janice - Szkoła w Hampstead.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: