Hunter Julia - Pocałunki w deszczu.pdf - Hunter Julia - glinka7-1987

Julia

Hunter

Poca ł unki na

deszczu

1 | Strona

Grace Miller nakręciła numer swej siostry Julii i z nie-

pokojem czekała, aż po tamtej stronie ktoś podniesie

słuchawkę.

Już za chwilę usłyszy nerwowy głos Julii. Usiłowała

zachować spokój.

— Słucham — usłyszała obcy głos.

Jeszcze tego brakowało, pomyślała. Ze zdenerwowania

nakręciłam zły numer. . — Przepraszam, to pomyłka —

wykrztusiła zmieszana.

To dosyć dziwne, pomyślała. Raczej się jej to nie zdarza.

Wrzuciła jeszcze raz monetę do automatu i kręcąc numer

dyktowała sobie w myślach każdą cyfrę. Czekała

zniecierpliwiona.

— Słucham — usłyszała tego samego mężczyznę.

Grace nic z tego nie rozumiała. Przecież powinna

zgłosić się jej siostra!

— Proszę mi wybaczyć, że znów pana niepokoję, ale

chyba coś jest nie w porządku z tym telefonem — rzekła

podenerwowana.

— Jaki numer pani kręciła? — spytał mężczyzna

uprzejmie. — A więc wszystko się zgadza. W czym mogę

pani pomóc?

2 | Strona

Grace zastanawiała się, czy coś z nią jest nie w porząd-

ku. W budce było duszno, a mężczyzna po drugiej stronie

linj najwyraźniej sobie z niej żartował.

— Ależ... pan przecież nie jest Tomem.

— Nie — odrzekł jej miły męski głos wesoło. — Czy

rozmawiam może z Grace Miller?

Grace bezsilnie potrząsnęła głową.

— Tak, ale... teraz już nic z tego wszystkiego nie

rozumiem! — wyjąkała. — Skąd wie pan, jak mam na imię?

— Grace, jestem przyjacielem Toma, nazywam się Greg

Harper. Czy jest pani w tej chwili na lotnisku Land's End?

Grace zaczynała powoli wszystko pojmować. Była znów

opanowana i chłodna.

— Tak jest, czy mogłabym mówić z Julią?

— To jest niestety w tej chwili niemożliwe, Julia

wyjaśni pani wszystko później. Tymczasem obiecałem pani

siostrze, że przywiozę panią z lotniska. Będę po panią za

dziesięć minut. Proszę tymczasem zatroszczyć się o swój

bagaż i rozglądać się za żółtym kabrioletem. Okay? — Nie

czekając na odpowiedź odłożył słuchawkę.

Grace jeszcze przez moment ze zdumieniem patrzyła na

automat. To dosyć dziwne, że jej siostra wysyła po nią na

lotnisko kogoś, kogo Grace nie zna. Julia od tygodni

wiedziała przecież, że Grace przyjeżdża dzisiaj. Co też

mogło jej przeszkodzić w powitaniu swojej „małej

siostrzyczki" na lotnisku osobiście? Wychodząc w końcu z

budki wpadła na starszego pana, który od jakiegoś czasu

niecierpliwie czekał na rozmowę. Spojrzał na nią wymow-

nie i spytał:

— Skończyła pani nareszcie? Czekam już z pewnoś-

cią... a zresztą, nieważne.

— Bardzo mi przykro — przeprosiła z uśmiechem i

poszła sprowadzić swój bagaż.

3 | Strona

Przy wydawaniu bagażu nie miała najmniejszych trud-

ności. Jej jaskrawo czerwone walizki i przybory malarskie,

bez których jako młoda artystka nigdzie się nie ruszała,

szybko zostały odszukane pośród innych. Tragarz zaniósł

cały bagaż Grace przed budynek lotniska i ustawił je obok

Grace w pokaźnej wielkości stos. Zawsze brała ze sobą o

wiele więcej rzeczy, aniżeli było to potrzebne, tak, aby być

zawsze przygotowaną na każdą ewentualność. A ponieważ

wiedziała, że w kombi Julii zawsze jest dosyć miejsca, więc

i tym razem nie martwiąc sie o nic spakowała wszystko, co

tylko mogło jej się przydać podczas letniego urlopu u siost-

ry. Teraz jednak, myśląc o małym kabriolecie, który miał po

nią przyjechać, zaczynała się nieco martwić. Czy samochód

jest bardzo mały? Czy zmieści się w nim cały bagaż? Czyż

Julia o tym nie pomyślała? Chyba nie jest chora? Grace

zaczynało to wszystko denerwować. Zmarznięta zapięła

kurtkę pod szyją. W ten czerwcowy dzień wiał prawdziwie

zimny, przenikliwy wiatr. Spojrzała na zegarek. Od rozmowy

z nieznajomym mężczyzną minęło dokładnie dziesięć minut.

Nie będzie chyba musiała dłużej czekać? W tej samej chwili

zahamował tuż przed nią żółty sportowy samochód. Nie

otwierając drzwi wyskoczył z niego młody mężczyzna

wyglądający zupełnie inaczej, niż Grace wyobrażała to sobie

po rozmowie przez telefon. Jeszcze nie spotkała w swym

życiu tak przystojnego mężczyzny. Miał mniej więcej tyle lat

co Tom, a więc około trzydziestu trzech. Zafascynowana

spoglądała, jak odgarnia ręką kręcone włosy idąc w jej

stronę. Spojrzawszy ze zdumieniem na jej bagaż Greg

uśmiechnął się do niej swymi szaroniebieskimi oczyma.

— Grace?

— Tak, czy pan Greg Harper? Greg,

poprawił ją i podał jej rękę.

— Od razu panią poznałem. Jest pani niezwykle po

drobna do Julii, choć jeszcze od niej piękniejsza.

4 | Strona

— Dziękuję. To bardzo milo z pana strony, że zechciał

pan po mnie przyjechać. Ale co dzieje się z Julią? To do niej

zupełnie niepodobne, wysyłać na lotnisko kogoś innego,

skoro obiecała przyjechać sarna.

— Ma po temu ważny powód. Ale zajmijmy się teraz

pani bagażem. — Wskazał palcem na stojące obok walizki.

— Chyba to wszystko nie należy do pani?

Grace zdała sobie sprawę, że robi się czerwona. Zdene-

rwowało ją to.

— Owszem. Będą chyba pewne kłopoty, by upchać to

wszystko w pana samochodzie... ale myślałam, że przyje-

dzie po mnie Julia swoim kombi. — Twarz Grega pociem-

niała nieco.

— Przydałaby się raczej ciężarówka — mruknął.

Załadował po brzegi bagażnik samochodu, a resztę

rzeczy wraz z przyborami malarskim upchnął na tylnym

siedzeniu przymocowując je skórzanym paskiem. Grace

przyglądała się temu z uwagą.

— Robił pan to częściej? — spytała śmiejąc się, gdyż

Greg fachowo się z tym uporał.

— Dlaczego kobiety zawsze muszą taszczyć ze sobą

tyle tobołów? — zastanawiał się Greg kręcąc głową.

— Dlaczego mężczyźni zawsze muszą się o to złościć?

— odparła Grace. - Zostaję tu w końcu całe lato.

— Tak, wiem, mamy się podzielić poddaszem. — Po-

dzielić? Grace nie była zachwycona taką perspektywą. —

Cóż, nie ma więcej miejsca w domu. — Greg uśmiechnął się

do niej. — Niech się pani cieszy, że nie musimy dzielić ze

sobą pokoju.

— Jak długo zamierza pan tutaj pozostać? — spytała

Grace i udała, że nie słyszy jego wyzywającej uwagi.

— Na pewno wystarczająco długo, by mogła mnie pani

spytać o to jeszcze później. Teraz powinniśmy jak

najszybciej jechać. Wygląda na to, że zanosi się na deszcz.

5 | Strona

Hunter Julia - Pocałunki w deszczu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: