Darek Sugier - Miłość i wolność poza ciałem.pdf - OutOfBodyExperiences - margotbao

SPIS TREŚCI

I. ZAMIAST WSTĘPU

II. JAK TO SIĘ ZACZĘŁO

III. PIERWSZE WYJŚCIA

IV. DOWODY

V. KOLEJNE WYPRAWY

VI. POSZUKIWANIA ZMARŁYCH

VII. NA TROPIE ODPOWIEDZI

VIII. SEKSUALNOŚĆ W POZA

IX. CIEMNE STRONY JAŹNI

X. NIEOCZEKIWANE ODKRYCIE

XI. NIEFIZYCZNI PRZYJACIELE

XII. OPERACJE I ZABIEGI

XIII. KOLEJNA WOLNOŚĆ – PARK

XIV. ODDANIE STERU

XV. DALEKA ESKAPADA

XVI. NAJDALSZA PODRÓŻ

XVII. DLACZEGO PISZĘ

XVIII. PODSUMOWANIE EKSPLORACJI

A. NAUKA DOSTRAJANIA

B. GRY EMOCJONALNO-MYŚLOWE

PYTANIA I ODPOWIEDZI

Z OSTATNIEJ CHWILI

SŁOWNIK

Dziękuję

Niefizycznym Przyjaciołom za MIŁOŚĆ

Robertowi Monroe, pionierowi i kartografowi Niefizycznego Świata za mapy i drogowskazy

pozwalające odnaleźć drogę do DOMU

Anthony'emu de Mello za odprogramowanie umysłu z fałszywych przekonań

Wszystkim którzy utrudniali powstanie tej książki

Dzięki nim nabierałem siły do pracy

W oczach ich mogłem dojrzeć własne odbicie

Dedykuję LUDZKOŚCI

Epilog/Prolog

Planeta od tysięcy lat zasnuta czarnymi chmurami

Nie ma światła panuje wieczna noc chłód

Mieszkańcy rodzą się umierają w ciemnościach zimnie

Najstarszy praprzodek nie widział światła nie czuł ciepła

Mają mętne chłodne oczy grubą skórę ślepi niewrażliwi

Jako dominujący gatunek zagospodarowali całą planetę

Żyją w pasożytniczych związkach emocjonalnych grach

Nie chodzą głodni a zabijają się nawzajem o jedzenie

Specjalne technologie utrzymują panujący stan rzeczy

Środki masowej informacji podają sugestie hipnotyczne

Nowonarodzonym nakłada się maski daje role znieczula

System bazuje na uśmiercaniu nonkomformistów

Na czele strumienia pędzącego do Nikąd stoi Nicość

Jeden z mieszkańców rozpoczął nadawanie sygnału

obudź się Obudź Się OBUDŹ SIĘ

ZAMIAST WSTĘPU

Leżę na materacu w sypialni. Na lewym nadgarstku czuję czyjś uścisk. Jest to delikatna, Kobieca

Dłoń. Chwilę się zastanawiam, co mam robić. W momencie, kiedy kończę tę myśl, Kobieta zaczyna

mnie ciągnąć w swoją stronę. Jakby intuicyjnie przeczuwam, że w tej chwili powinienem się rozluźnić.

Tak też robię. Tajemnicza Osoba, chociaż Jej nie widzę, tylko czuję, jest mi skądś znajoma. Nie mogę

sobie jednak przypomnieć skąd. Wyraźnie czuj ę promieniującą od Niej Miłość. Jest po to, żeby służyć

mi pomocą, wsparciem, opieką... OK nie będę wnikał, kim Ona jest, przecież wiem, że mnie Kocha. A

to chyba najważniejsze. Poddaję się ufnie, a Ona z większą siłą wyciąga mnie... Wyciąga mnie?! No

tak! Ja opuszczam ciało! Cholera, czy nic mi się nie stanie?

Chodź Dareczku chodź

Jestem przy Tobie

oznajmia najpiękniejszy Kobiecy Głos, jaki kiedykolwiek usłyszałem. Ponownie rozluźniam się.

Koncentrując uwagę na wyciągającej mnie Sile, stopniowo wypływam na zewnątrz, nagle zatrzymuję

się.

Co to takiego? Mam przyklejoną prawą stopę i nie mogę jej oderwać. Reakcja Kobiety jest

natychmiastowa. Mocniej ściska mój nadgarstek i silniej ciągnie do siebie. Jednak stopa nawet nie

drgnie. Nagle... czuję pod nią narastające Ciśnienie, puchnącą poduszkę powietrzną. Coś wypycha

moją stopę na zewnątrz. Zaraz, zaraz! Tam Ktoś jest! Tak! To drugi Przyjaciel! Przyszedł mi z

pomocą! Dziękuję, dziękuję! Po chwili noga jest uwolniona. Nie tylko noga, ale i ja cały. Przeszywa

mnie potężne uczucie Wolności, lekkości, nieskrępowania...

Kobieta wciąż mnie holuje. Przenikam przez ścianę sypialni, wypływam na korytarz, bez problemu

pokonuj ę drzwi sąsiadów, nie otwierając ich. Czuję się jak nowonarodzone dziecko w nieznanym,

obcym środowisku. Mam oczy i usta szeroko otwarte ze zdziwienia i zachwytu. Prędkość powoli

narasta. Przelatuję przez łazienkę. Mijam świeżo uprane i wywieszone na sznurkach ubrania, w rogu

leżą spinacze... Zbliżam się do ostatniej ściany w bloku. Tak, czuję, że to ostatnia ściana. A co dalej?

Co za nią zobaczę? Pojawia się obawa przed nieznanym. W tym momencie, prędkość z jaką jestem

holowany, gwałtownie narasta. Z potężnym przyspieszeniem zbliżam się do ściany. Tuż przed nią

czuję, jak Kobieta zwalnia uścisk z nadgarstka, tym samym uwalniam się z Jej Holu i samodzielnie

wlatuję w ścianę. A cóż to za gruby mur? Zwykła ściana w bloku jest o wiele cieńsza. Ta ma dobre

parę metrów. Zbudowana jest z dziwnej struktury. Przypomina to... gumę a trochę ciasto. Tak!

Naelektryzowane Gumo-Ciasto. OK! Jestem już na zewnątrz, jeszcze tylko nogi. Trzask! Co to było?

Coś mi strzeliło w stopach, zupełnie jakbym się od czegoś odczepił. Przez ten mur wytraciłem trochę

prędkość. A niech go tam! Co za widok! Piękny wąwóz porośnięty nieznaną mi roślinnością, coś na

kształt kosodrzewiny, wrzosu, wysokich traw. Boże, ja lecę! Ja umiem latać! Co za Wolność! Jak

cudownie! Jak pięknie!... Zaraz, zaraz, coś mi tu nie gra. Właściwie, to dlaczego lecę nad tą dziwną

Krainą? Przecież skoro opuściłem ciało, to powinienem znajdować się nad osiedlem, nad miastem.

Powinienem widzieć bloki, alejki z pieszymi i ulice z samochodami. A tu nic takiego. Dlaczego?

Gdzieś w oddali, po lewej stronie tuż za linią Horyzontu słyszę dziwny szum. Przypomina

rozbiegówkę z płyty winylowej. Trochę w nim trzasków, pyknięć... Co to takiego? Wsłuchuję się. Szum

narasta i zbliża się w moją stronę. Powoli, w miarę jak się mu przysłuchuję, zamienia się w

mamrotanie, które po chwili wlatuje w sam środek mojej głowy i słyszę wyraźnie słowa. Kobiece,

piękne, aksamitne słowa oznajmiają mi:

Sam stworzyłeś ten Obszar

Wydał Ci się bardziej atrakcyjny

Niż lot nad blokami

Boże! To Prawda! Faktycznie! Ogarnia mnie nagłe zrozumienie...Uświadomienie... Wielkie

Uświadomienie... Wytracam prędkość i pułap. Łagodnie ląduję na tej dziwnej roślinności, którą, jak

przed chwilą się dowiedziałem, sam stworzyłem. Wybucham płaczem. Łkam jak dziecko. Łzy ciurkiem

spływają mi po policzkach. Nie mogę opanować płaczu. Cały się trzęsę i chlipię. Płaczę ze szczęścia,

ale też i z rozpaczy. Ze szczęścia, dlatego, że właśnie doświadczam bycia w Świecie Niefizycznym, że

udało mi się wyjść z ciała, że istnieje Inny Świat poza fizycznym, że mam tu Przyjaciół, którzy

naprawdę mnie Kochają, że tak naprawdę to nigdy nie umrę, lecz umrze jedynie ciało, że jestem

nieśmiertelny, Wolny... A z rozpaczy, ponieważ Świat, w którym się znalazłem daleko odbiega od

moich oczekiwań, jakie wpoiło mi chrześcijaństwo. Nie ma tu nieba, ani piekła, nie ma też Jezusa ani

też szatana. Nie mogę się w ogóle w tym połapać. Mam żal do kultury, w której wyrosłem, do

społeczeństwa, do duchownych, że karmiony przez lata byłem kłamstwami, po prostu kłamstwami.

Jestem jednocześnie niewymiernie szczęśliwy, że doświadczyłem Prawdy, jaka by ona nie była, ale to

zawsze Prawda.

Siedzę skulony z oczami zasłoniętymi dłońmi, jakbym wstydził się swojego płaczu. No bo taki duży i

płacze! Ale nie mogę się opanować, coś we mnie pękło i wylewa się ze Izami... szczęście i rozpacz...

radość i żal... Skrajne uczucia przenikają się wzajemnie, wypełniają mnie całego, miotają mną...

Po chwili, lub też po całej wieczności, czuję jak robi mi się coraz cieplej. Skostniałe z emocji ciało

powoli się ogrzewa, zwłaszcza zziębnięte palce rąk. Już się nie trzęsę, przestaję łkać. Co takiego mnie

otula? O jejku! Jak mi gorąco w dłonie! A właściwie, to po co je trzymam na oczach? Nie ma już

potrzeby zasłaniać łez, bo już nie płaczę. Odchylam dłonie i widzę BIAŁĄ KULĘ ŚWIATŁA. Gapię się

na Nią i z osłupienia rozdziawiam buzię. Kula posiada świadomość. Wciąż emituje w moim kierunku

Energię. Teraz Jej natężenie wzrasta. Rozpoznaję Ją. To MIŁOŚĆ, najczystsza MIŁOŚĆ... O Boże! W

Energii zawarta jest Przyjaźń, Troska, Współczucie, Solidarność, Jedność, Empatia, Braterstwo,

Opieka, Równość... Potężna Energia MIŁOŚCI wpływa we mnie, przenika mnie, kąpię się w Jej

strumieniu. Kula daje mi Ją bez cienia protekcjonizmu ze swojej strony, zupełnie jakbyśmy byli sobie

równi. On/Ona taka Wielka, a ja taki mały, mimo to tworzymy Jedność. Boże! Zaraz eksploduję!

Przyjacielu, nie mam już miejsca! Co za Ekstaza! Muszę już odejść, bo...bo... zaczynam się cały trząść,

drgać... Hop! Unoszę się pod sufitem w sypialni. Jestem niesamowicie rozgrzany. Cały pokój spowity

jest w Energii, którą emituję. Czuję, że wracam do ciała, ale powrót nie może zajść zbyt szybko.

Wcześniej muszę oddać trochę Ciepła, MIŁOŚCI... Łagodnie opadam na dół i wytracam temperaturę.

Jest to jedyny sposób, by się przyłączy ć, by wejść w ciało. Trwa to dobrą chwilę. Powoli włączają się

zmysły fizyczne...

Jestem w ciele. Wszystko doskonale pamiętam. Mam wielką potrzebę przytulić się do kogoś i dać

mu to, co przed chwilą otrzymałem od Przyjaciela – Kuli – MIŁOŚĆ, Wielką MIŁOŚĆ. Wychodzę z

sypialni, idę do żony i córeczki. Przytulam się do nich, mówię im, że tak bardzo je kocham...

Przeznaczenie

Gdańskie wybrzeże 1945

Na ziemię upada sosnowe nasienie

Przykrywa je czas mijają lata

Pod okazałym drzewem kobieta mężczyzna

Wyznają sobie Miłość łączą się w Jedność

Przykrywa ich czas mijają lata

W szpitalu płacze nowonarodzone dziecię

Za oknem wiatr gra na igłach wielkiej choiny

Przykrywa to czas mijają lata

Wielka sosna zwala się na ziemię

W rękach człowieka przesiąknięta żywiczną wonią

Książka

JAK TO SIĘ ZACZĘŁO

Dziecięce halucynacje w gorączce

Kiedy byłem małym dzieckiem, często przechodziłem choroby z wysoką temperaturą, podczas

których miewałem dziwne halucynacje. Majaczyłem. Pamiętam to jak dziś...

Leżę przykryty grubą pierzyną. W pokoju panuje mrok. Obok łóżka po lewej stronie siedzi matka,

opiekuje się mną. Co pewien czas dociera do mnie jej zniekształcony głos. Raz jest ledwo słyszalnym

szeptem, za chwilę przeobraża się w donośny głos. Staje się echem dobiegającym z końca potężnej

hali, po chwili jest cichutki, skryty tuż za uchem, by zamienić się w ryk trąbiony prosto w ucho.

Pierzyna, którą jestem przykryty, rośnie na moich oczach, staje się wielka, przeogromna, wypełnia

cały pokój i nagle gwałtownie kurczy się do rozmiarów zwykłej kołdry, dalej zmniejsza się do

wielkości prześcieradła, papieru, folii, już, już ma znikać, ale ponownie eksploduje i wypełnia cały

pokój. Podniebienie, które głaskam językiem, raz jest wypukłe, a za chwilę wklęsłe. Oddech cichy,

ledwie słyszalny po chwili staje się głośnym sapaniem...

Nad ranem, gdy gorączka spadała, opowiadałem ojcu o tym, co mi się przytrafiło, co widziałem,

czułem i słyszałem. Rodzice uspokajali mnie, mówiąc, że to był tylko zły sen.

Dzisiaj wiem, że nie był to zwykły sen, ani też halucynacja, którą można by było zignorować.

Wielokrotnie gościłem w tym Obszarze. Najczęściej działo się to przypadkowo. Po pewnym czasie, by

jakoś zaakceptować i dopuścić do świadomości, nazwałem go Obszarem Antagonizmów.

Zatrucie pokarmowe i ponowna wizyta

Muszę się w tym miejscu przyznać do mojej słabości. Otóż lubię dobrze zjeść. Jestem smakoszem.

Największa ochota na dobre jedzenie nachodzi mnie najczęściej wieczorem. Bardzo często zdarza się i

tak, że jadam tuż przed snem. Wiem, że to niezdrowe, ale sprawia mi to ogromną przyjemność.

Zupełnie jakbym nocą miał bardziej wyostrzony smak. Toteż, od czasu do czasu, przy trafiają mi się

delikatne perturbacje żołądkowe.

Tak też było i tym razem. Naszła mnie ochota na spaghetti, więc zrobiłem sobie ucztę,

nawsuwałem się do syta i poszedłem spać. Jak się później okazało, to dzięki niestrawności udało mi

się dostroić do Odmiennych Rzeczywistości, odzyskać świadomość po Drugiej Stronie.

Budzę się w dziwnym, niezidentyfikowanym miejscu. Nic nie widzę, nic nie słyszę. Ściślej mówiąc,

nie ma tu niczego do oglądania, ani słuchania. Mam za to doskonale rozwinięty zmysł czucia. Jestem

jedną z nieskończenie wielu kulek. Są nas miliardy. Ściśle do siebie przylegamy. Każdy z nas jest

indywidualnością, odmienną, niepowtarzalną jednostką. Jednak w gromadzie tworzymy Jedność,

jesteśmy Jednym, Wielkim Organizmem. Przyjaciele – Kulki, są dookoła mnie. Czuję ich na grzbiecie,

brzuchu, dłoniach, nogach, w tych miejscach, gdzie się stykają z moją powierzchnią. Co pewien czas

dochodzi do mnie... Co to takiego? Jakieś upomnienie, sygnał. Nie mam pojęcia, co to. Trwa zabawa,

wolę oddać się zabawie. Gra polega na przekazywaniu sobie wzajemnie drgań, wibracji. Nie ma

punktów, bo i po co? Chodzi o miłe spędzenie czasu, rekreację. Teraz moja kolej. Chwytam wibrację,

a dokładniej zaczynam sam ją emitować. Cały drżę i rosnę, puchnę, rozprężam się. Staję się coraz

większy i większy, przeogromny. W miarę jak to się dzieje, na powierzchni styku mojego ciała,

zaczynam odczuwać coraz większą ilość Przyjaciół – Kulek. Rozpycham się na boki i czuję, jak

otaczają mnie coraz większe Ich ilości. To jest nas aż tak dużo?! Biliony Kulek otaczają mnie ze

wszystkich stron. Teraz zmniejszam drgania, obkurczam się, wracam, a ciśnienie otaczających mnie

Kulek – Przyjaciół zwiększa się. Napierają na mnie ze wszystkich stron. Tym samym pomagają mi się

skurczyć. Staję się coraz mniejszy i mniejszy... Mijam startowy rozmiar, wielkość, od której zacząłem

zabawę, l jeszcze mniejszy, malutki... Jestem ociupinką, a dookoła mnie, tylko kilku Przyjaciół – Kulek.

Trzech, dwóch... Czuj ę jednego, tylko jednego, potężnego giganta. Cóż to za uporczywy sygnał? Znów

się odzywa? Przechwytuje mnie, oddalam się od Przyjaciół, czuję wyraźny ruch, prędkość, cofanie,

lecę do tyłu. Sygnał jest coraz wyraźniejszy. Już wiem, co to takiego, to mdłości. Jakie mdłości, co to

za uczucie? Aha, płynące z ciała. No tak, przecież mam ciało fizyczne, zupełnie zapomniałem.

Przyspieszenie narasta, z pędem umiejscawiam się w ciele. Zrywam się na równe nogi, by nie

zabrudzić pościeli, biegnę do ubikacji i wymiotuję.

Przemęczenie psychofizyczne i wibracje

W wieku 18 lat pojechałem na OHP. Organizowany był na Węgrzech, pod Budapesztem.

Pracowałem po kilkanaście godzin na dobę w suchym, gorącym klimacie przy zrywaniu owoców i

Darek Sugier - Miłość i wolność poza ciałem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: