01 Jill Barnett - Nowe czasy, stare sprawy.pdf - 1999(1) - Szisza2011

Jill Barnett

NOWE CZASY,

STARE SPRAWY

Rozdział l

San Francisco, 1997

Ubiegłej zimy Katrin Wardwell Winslow spędziła cały tydzień na szkoleniu poświęconym

efektywnemu wykorzystaniu czasu pracy. Prowadzący zajęcia eksperci jeden po drugim wy-

niszczali swoje mądrości, z których wynikało niezbicie, Ŝe środa jest najspokojniejszym

dniem w całym tygodniu.

Kłamali, dranie!

Nie mogło być inaczej, skoro dziś właśnie była środa, a telefon w biurze Katrin nie chciał

zamilknąć ani na sekundę. Jazgotał niemiłosiernie i błyskał kilkoma diodami naraz, co

oznaczało, Ŝe klienci bombardują wszystkie dostępne linie. Katrin próbowała za wszelką

cenę zachować zimną krew. Z opartym na dłoni podbródkiem wpatrywała się spokojnie w

szalejący aparat i zastanawiała się, którą rozmowę przyjąć najpierw. Trochę to trwało, to

fakt, ale w końcu o dziewiątej rano miała prawo czuć się nie w pełni zdolna do szybkiego

podejmowania decyzji.

Odgłos dzwonka irytował ją coraz bardziej, więc postanowiła choć na moment zignorować

natarczywe dźwięki i zająć myśli czym innym. Bujna wyobraźnia natychmiast podsunęła

ciekawy temat. Na przykład sztuczna inteligencja, czyli mówiąc wprost - cyborg. Czy Ŝycie

nie stałoby się prostsze, gdyby Katrin zmieniła się nagle w automat do wykonywania najróŜ-

niejszych czynności? Oczy migałyby jej niczym lampki w automatach do gry, ręce

przypominałyby wał korbowy, a nieskończenie długie stalowe nogi skrzypiałyby przy

kaŜdym kroku. Wyglądałaby moŜe niezbyt pociągająco, ale za to jej siły byłyby niespoŜyte.

Niestety, proza Ŝycia szybko wzięła górę nad komiksowymi fantazjami. Biuro na trzecim

piętrze odremontowanej wiktoriańskiej kamieniczki, jakich pełno było w San Francisco, to

mimo wszystko nie pojazd międzygalaktyczny, zagubiony gdzieś w bezkresnym Kosmosie.

Za jego oknem, zamiast komet, gwiazd czy planet, ciągnęły się kolorowe budynki, ciasno

stłoczone po obu stronach wąskiej uliczki, która stromo opadała ku Zatoce. Pastelowe fasady

domów kryły najróŜniejsze biura, kancelarie prawnicze, gabinety dentystów i tym podobne

ciekawe miejsca.

Katrin westchnęła ze zniecierpliwieniem. Klienci nie dawali za wygraną, zaś telefon

sprawiał wraŜenie, jakby za moment miał eksplodować. JuŜ miała poddać się i podnieść

słuchawkę, gdy rozbrykana wyobraźnia znowu spłatała jej figla. Wyciągnięta dłoń zastygła

centymetr od aparatu, a przed oczami Katrin zaczęły przesuwać się klatki jak z filmu science

fiction.

Oto jednak jest kobietą-cyborgiem. Sprawnie i błyskawicznie przemieszcza się po swoim

zawalonym papierzyskami biurze. Dzięki rolkom przyczepionym do stóp moŜe być niemal

we wszystkich miejscach naraz. Zamiast dłoni ma chwytne szczypce, którymi przenosi z

miejsca na miejsce dziesiątki teczek i segregatorów. Jej stalowe ramiona potrafią wydłuŜać

się automatycznie, dzięki czemu bez trudu upycha na najwyŜszych półkach stare raporty,

zestawienia, kosztorysy. Jednak im więcej papierów uda się sprzątnąć, tym wyŜej piętrzy się

stos na biurku. Rośnie tak szybko, Ŝe wkrótce sięgnie sufitu. Rolki, które Katrin-cyborg ma

zamiast stóp obracają się coraz prędzej i prędzej...

Tymczasem telefon zamienia się w wielką telefoniczną centralę, która migocze i błyska

tysiącem lampek. KaŜde z tych światełek to sygnał, Ŝe ktoś nowy usiłuje się dodzwonić, więc

zamieniona w robota Katrin niestrudzenie łączy ze sobą kable, które oplatają ją coraz

ciaśniej niczym nogi pająka. Katrin spieszy się, stara, lecz mimo to nie jest w stanie przyjąć

wszystkich rozmów. ObciąŜona centrala zaczyna buczeć i dygotać, cała się Ŝarzy, unosi lekko

w powietrze. W kaŜdej chwili moŜe nastąpić eksplozja.

Uwaga!

PrzeciąŜenie systemu!

Uwaga!!!

PotęŜny wybuch wstrząsa biurem. Centrala rozpada się z hukiem. W powietrzu wirują

tysiące spręŜynek, śrubek i nakrętek, a Katrin-cyborg patrzy na to wszystko elektronicznymi

diodami oczu osadzonymi w oderwanej od korpusu głowie.

- Dobrze się czujesz?

Nie od razu zareagowała na pytanie. Z wzrokiem utkwionym w przestrzeń za oknem, trwała

nieruchomo za biurkiem, obojętna na telefoniczne dzwonki i obecność Myrtle Martin, jej

niestrudzonej, wypróbowanej asystentki. Myrtle nie była zaskoczona tą sytuacją. Stała

cierpliwie, oparta o framugę drzwi, i czekała, aŜ Katrin dojdzie do siebie. W ciągu piętnastu

lat wspólnej pracy zdąŜyła się juŜ przyzwyczaić do niekonwencjonalnych zachowań

szefowej.

- Ach, przepraszam... Wszystko w porządku, po prostu trochę się zamyśliłam - bąknęła

Katrin z zawstydzeniem, po czym szybkim, nerwowym ruchem zaczęła przerzucać walające

się po biurku papiery.

- Telefon dzwoni.

- PrzecieŜ słyszę!

- To dlaczego nie odbierasz?

Katrin nie mogła się zdobyć na natychmiastową, a na dodatek składną odpowiedź. W

głowie wciąŜ jej huczało, jakby wyimaginowana centrala rzeczywiście eksplodowała na jej

biurku. Aby zyskać trochę czasu i wrócić do równowagi, zaczęła rozkładać dokumenty, które

dopiero co ułoŜyła w zgrabny stosik.

- Katrin, co ty wyprawiasz?

- Szukam śrubokrętu...

- Ze swoim śrubokrętem rozwiodłaś się osiem lat temu - odpaliła Myrtle i ostentacyjnie

zamknęła drzwi, oddzielające sekretariat od gabinetu szefowej. To była zapowiedź powaŜnej

rozmowy. Myrtle robiła tak za kaŜdym razem, gdy uznała, Ŝe Katrin jest o krok od

popadnięcia w powaŜne tarapaty. I z reguły powód jej złości był ten sam - jej szefowa za

duŜo pracowała, nie dbała o siebie ani o rodzinę.

Katrin wciąŜ przekładała dokumenty, udając przy tym, Ŝe ta prosta czynność pochłania całą

jej uwagę. W końcu jednak nie mogła znieść cięŜkiego wzroku Myrtle i spojrzała znad biurka

prosto w jej oczy. Miała ochotę zagadnąć ją jakoś i udobruchać, lecz z wraŜenia odebrało jej

głos. Na tle ciemnego drewna drzwi rude włosy Myrtle Martin wyglądały niczym płonąca

pochodnia. śeby jeszcze były rude - one były jaskrawomarchewkowe! Ich kolor był tak ostry,

Ŝe aŜ kłuł w oczy.

W pierwszej chwili Katrin pomyślała instynktownie o okularach przeciwsłonecznych.

Zaraz potem przez jej głowę przemknęła gorączkowa myśl, Ŝe w ciągu dwóch tygodni urlopu

musiały zajść jakieś rewolucyjne zmiany w Ŝyciu Myrtle, które teraz manifestują się

drastyczną zmianą image’u. CzyŜby jej poprzedniego amanta zakasował jakiś nowy, ze

słabością do „rudych”?

Hm, szybka zmiana, pomyślała. W końcu nie dalej jak pod koniec stycznia sekretarka

przeŜywała namiętny romans z jakimś Walijczykiem o imieniu Richard. Richard był wielkim

wielbicielem Liz Taylor, toteŜ Myrtle za wszelką cenę usiłowała upodobnić się do gwiazdy

ekranu, oczywiście w latach jej świetności. W tym celu przefarbowała włosy na czerń tak

głęboką, jak skrzydła kruka. Wyskubała teŜ brwi i przy pomocy ciemnej kredki nadała im

kształt wysokich łuków, a policzek ozdobiła seksownym pieprzykiem. Sądząc wszakŜe po

marchewkowym koku na głowie Myrtle, naleŜało przypuszczać, Ŝe amator boskiej Liz

przestał się liczyć.

Sekretarka dojrzała jej zdumiony wzrok, nie speszyła się jednak, lecz oderwała plecy od

drzwi i energicznie ruszyła w stronę biurka. Najwyraźniej postanowiła rozprawić się wre-

szcie z szalejącym telefonem. Przysiadła na blacie, popatrzyła śmiało na szefową i z miną,

która zdawała się mówić: „zginęłabyś tu beze mnie, moja droga”, sięgnęła po słuchawkę.

Wystarczyło kilka chwil, a cztery z pięciu linii zostały spacyfikowane. „Och, przykro mi,

ale pani Winslow jest na zebraniu... Najmocniej przepraszam, szefowa jest teraz zajęta, ale

na pewno do pana oddzwoni... Niestety, nie ma jej w tej chwili i pewnie juŜ dzisiaj nie

wróci... Katrin ma gościa, tak mi przykro, nie potrafię powiedzieć, kiedy skończą, właśnie

przed chwilą zaczęli...” Dopiero ostatni rozmówca zatrzymał dzielną sekretarkę na dłuŜej.

- Tak, dzień dobry... - zaczęła oficjalnym tonem, zaraz jednak jej twarz - złagodniała i

rozciągnęła się w uśmiechu. - Ach, to pani, witam! Dziękuję, u mnie wszystko w porządku...

ZauwaŜyła pani! - Dłoń Myrtle lekko dotknęła płomiennego koka. - Tak, tak, zmieniłam

kolor. To bardzo dobra farba, no i ta nazwa... „Płomień namiętności”... Podoba się pani?! To

świetnie, mnie teŜ... Tak, ja teŜ lubię takie Ŝywe kolory... Katrin? Oczywiście, juŜ dawno jest

w biurze... Jak wygląda? CóŜ, nieźle... - Myrtle popatrzyła na szefową - ma na sobie jakiś

nowy kostium, czarny - dodała z taką miną, jakby opisywała karalucha, a nie idealnie

skrojony kostium od modnego krawca. - A co w tej chwili robi pani córka? Właśnie posta-

nowiła poszukać śrubokrętu... Nie! - roześmiała się - nie mamy Ŝadnej awarii. Zresztą, juŜ ją

pani daję. Katrin, mama do ciebie!

Zniecierpliwiona Katrin wyrwała słuchawkę, po czym posłała sekretarce złośliwą minę.

Myrtle zignorowała te grymasy i najspokojniej w świecie rozsiadła się w fotelu, jakby szyko-

wała się na dobrą zabawę.

- Cześć, mamo! - odezwała się Katrin. - Nie, nic się nie stało, Myrtle po prostu trochę się

wygłupia. Nie ma Ŝadnej awarii... Orzechy? Jakie orzechy... Och, mamo, wiesz przecieŜ, Ŝe

kiedy uŜywałam śrubokrętu do rozłupywania orzechów, miałam jakieś dziesięć lat... Co?

Wiem, Ŝe orzechy są zdrowe, a szczególnie migdały... Tak, mleczko migdałowe, wiem - po-

kiwała głową - teŜ czytałam, Ŝe rewelacyjnie działa na skórę... Jak to w moim wieku? Daj

spokój, nie powinnaś się martwić o mój wiek. Przepraszam cię na sekundę... - Katrin zakryła

dłonią słuchawkę i próbowała uciszyć wzrokiem chichoczącą Myrtle. Dało to wprawdzie

efekt połowiczny, ale mogła przynajmniej wrócić do rozmowy, którą matka ciągnęła nieprze-

rwanie, najwyraźniej nieświadoma, Ŝe przez moment nikt nie słuchał jej wywodów. - No, juŜ

jestem. Co takiego?... Och, nie psuje mi się słuch! Oczywiście, Ŝe słyszałam kaŜde twoje

słowo, tylko Ŝe naprawdę nie musisz mi powtarzać, Ŝe...

Niestety, było juŜ za późno na protesty. Matka, jak zwykle kiedy wyczuła opór ze strony

córki, postanowiła zrobić jej wykład i przez następne pięć minut Katrin z rozpaczą w oczach

słuchała o kolejnych powodach, dla których powinno się dbać o zdrowie, a zwłaszcza jeść

duŜo orzechów. Kiedy była juŜ u kresu wytrzymałości, przemogła wewnętrzne opory i prze-

rwała matce wpół słowa:

- Mamo, przepraszam cię, ale muszę kończyć. Mam za moment spotkanie... Tak, pamiętam

i Ŝyczę ci szczęśliwej podróŜy. UwaŜaj na siebie i zadzwoń, jak tylko wylądujesz... Tak,

oczywiście, tata uwielbiał migdały... TeŜ cię bardzo kocham, mamo... Nie, nie zapomnę,

obiecuję, Ŝe pozdrowię od ciebie dziewczynki. Na pewno będą tęskniły. Co mówisz? Och...

nie martw się o nic, bardzo cię proszę. Na pewno nie będziesz głodna, w samolocie dają

przecieŜ jakieś przekąski... Precle? MoŜe i precle. Wiem, kochana, Ŝe tata nienawidził

precli... Mamo!!! - Katrin podskoczyła w fotelu. - W Ŝadnym razie nie wolno ci odwoływać

lotu! Obiecaj mi to, słyszysz? - PrzeraŜonym wzrokiem poszukała Myrtle i zaczęła spokojnie

tłumaczyć: - Posłuchaj, mamusiu, musisz odpocząć. Ten wyjazd na pewno dobrze ci zrobi,

zobaczysz. Nie moŜesz rezygnować z powodu głupich precli.

Zamilkła i w napięciu czekała na reakcję matki. Wreszcie na jej twarzy odmalowała się

ulga i Katrin oparła z westchnieniem głowę o brzeg fotela.

- Masz rację, mamo. Trudno byłoby odwołać rezerwację. Na pewno będzie fajnie,

przekonasz się. Pamiętaj tylko, Ŝeby zadzwonić. No dobrze, całuję cię juŜ, bo muszę lecieć.

Pa!

- Stawiam dziesięć dolców, Ŝe nie minie tydzień, a na twoim biurku wyląduje paczka

łuskanych migdałów. - Myrtle podniosła się z fotela i rzuciła na biurko wysłuŜony banknot.

- A ja... - Katrin poszperała w szufladzie i wyciągnęła z niej nowy - daję dwadzieścia, Ŝe

migdały dotrą najpóźniej jutro rano. Czyli dokładnie w chwili, kiedy będę wręczać ci

wymówienie - dodała z sarkastycznym uśmieszkiem.

- Ty? Chcesz mnie wylać? - Myrtle nie wyglądała na przejętą groźbą utraty stanowiska. -

PrzecieŜ beze mnie zanudziłabyś się na śmierć! Poza tym jestem ci potrzebna, beze mnie nie

ma Katrin Winslow.

- Akurat! Potrzebna jak dziura w moście!

Myrtle wybuchła śmiechem, jakby doskonale wiedziała, Ŝe to tylko czcze pogróŜki. Katrin

na pewno nie dałaby sobie rady sama, o czym Myrtle przekonywała się za kaŜdym razem,

kiedy wracała z urlopu. Poza tym przez lata wspólnej pracy tak bardzo przywykły do siebie,

Ŝe stosunki między nimi były bardziej rodzinne i przyjacielskie niŜ czysto profesjonalne.

Córki Katrin traktowały Myrtle jak rodzoną ciotkę i tak teŜ się do niej zwracały. Poza

satysfakcją ze wspólnie odnoszonych zawodowych sukcesów, obie kobiety dzieliły równieŜ

wszystkie prywatne radości i smutki. To właśnie Myrtle wspierała Katrin podczas trudnych

dni, kiedy jej małŜeństwo przechodziło powaŜny kryzys. Była przy niej równieŜ po tym, jak

Tom, mąŜ Katrin, spakował manatki i odszedł od Ŝony i córek, bo - jak oznajmił na

odchodnym - „naruszały jego poczucie wolności, bez której człowiek zatraca swoją

godność”.

Kiedy zaś w dwa lata po rozwodzie Tom zmarł na zawał, zdruzgotana tą wiadomością

Katrin bez wahania chwyciła za telefon i w pierwszej kolejności zadzwoniła do swej

asystentki. Podobnie postąpiła sześć miesięcy temu, gdy jej ojciec zginął w wypadku

samochodowym.

Skoro zatem nie mogły bez siebie funkcjonować, musiały nauczyć się akceptowania swoich

słabostek. Katrin spojrzała na Myrtle zajętą czytaniem jakiś dokumentów i uśmiechnęła się

pod nosem. Myrtle naprawdę była kochana. Kochana i niezastąpiona.

Westchnęła z rezygnacją i wolno wstała zza biurka. Przeszła przez gabinet, otworzyła drzwi

prowadzące do małej łazienki, z obrzydzeniem wywaliła do kosza plastikowy kubek z

resztkami kawy. Poczuła nagle przytłaczającą falę zmęczenia, więc cięŜko oparła ręce o

brzeg umywalki i mimochodem spojrzała w wiszące nad nią lustro.

W pierwszej chwili nie poznała własnego odbicia. Czy to moŜliwe, Ŝe ta znuŜona kobieta to

ona, Katrin Winslow? Przez moment dokładnie badała kaŜdą zmarszczkę na swojej twarzy i

zdumiona odkryła, Ŝe wygląda teraz zupełnie jak jej matka i babka - ciemnooka blondynka z

bladymi piegami na nosie. Śmieszne, Ŝe te drobne punkciki, pamiątka po wakacyjnym

słonecznym poparzeniu, nie wyblakły z wiekiem i po latach były tak samo wyraźne, jak

wtedy, gdy Katrin miała lat kilkanaście.

Usłyszała z gabinetu niewyraźny głos Myrtle i szybko odwróciła się od lustra.

- Mówiłaś coś do mnie? - zapytała, stając w progu łazienki.

- Właśnie mówię. śe przydałyby ci się wakacje w Grecji.

- Tak? Więc ja ci odpowiadam, Ŝe tak naprawdę przydałaby mi się jakaś kompetentna

osoba do pomocy w biurze, która zamiast włóczyć się po świecie, siedziałaby na tyłku za

swoim biurkiem.

- Dobra, dobra - burknęła Myrtle. - Gdybym nie wyjeŜdŜała co jakiś czas, niewiele

miałabyś ze mnie poŜytku. Ja przynajmniej wiem, co to znaczy odpoczynek i wakacje.

- Ja teŜ wiem.

- Doprawdy? A kiedy to ostatnio byłaś na urlopie?

Katrin nie od razu mogła sobie przypomnieć. Jednak po chwili namysłu odpowiedziała

niezbyt pewnym głosem:

- No, przecieŜ byłam z dziewczynkami w Disneylandzie.

- Mhm... Starsza miała wtedy sześć, a młodsza dwa lata. Dla ułatwienia dodam, Ŝe obecnie

mają piętnaście i jedenaście.

- Nie przesadzaj.

- Ja przesadzam?

- No a Nowy Orlean? Nie pamiętasz, jak pojechałam z nimi do Nowego Orleanu?

- Owszem, choć z trudem, bo zdaje się, Ŝe było to za pierwszej prezydentury Reagana.

- Nieprawda! - oburzyła się Katrin.

- Prawda, prawda. ChociaŜ czekaj... - Myrtle zrobiła pauzę, udając głęboki namysł. - MoŜe

to rzeczywiście nie był Reagan tylko Bush?

Katrin podeszła do biurka i znów wbiła wzrok w swoje papierzyska. Nie miała zamiaru

słuchać dłuŜej tych drwin, więc postanowiła uŜyć najpowaŜniejszego argumentu:

- Posłuchaj Myrtle, sama wiesz, ile mamy teraz roboty. PrzecieŜ nie rzucę wszystkiego w

tym momencie i nie pojadę się opalać, kiedy... - urwała gwałtownie, gdy tylko zorientowała

się, Ŝe asystentka ją przedrzeźnia. Myrtle bezgłośnie poruszała ustami, jakby mówiła z nią w

duecie, dając tym samym do zrozumienia, Ŝe zna na pamięć starą śpiewkę.

Katrin zamilkła, odwróciła wzrok.

- Dobrze, Myrtle, masz rację. Powiedz mi szczerze, czy naprawdę uwaŜasz, Ŝe zbyt długo

nie wyjeŜdŜałam z dziewczynkami na wakacje?

- Naprawdę. Od kilku lat jeŜdŜą same, a ty siedzisz w San Francisco. Oddalacie się od

siebie.

Niestety, nie moŜna było nie przyznać racji tym słowom. Od pewnego czasu Katrin czuła

wyraźnie, Ŝe coraz trudniej porozumieć się jej z córkami, Ŝe brakuje im wspólnych rozmów,

doświadczeń. Dla Myrtle i dla nich zawsze miała tę samą wymówkę - praca, praca i jeszcze

01 Jill Barnett - Nowe czasy, stare sprawy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: