Cowie Vera - Podróż niesentymentalna.pdf - wiekuistka

Vera Cowie

PODRÓŻ NIESENTYMENTALNA

K iedy Bart wszedł do pokoju, Connie rzuciła tylko na niego okiem i powiedziała beznamiętnie:

- O, cholera...

Po dziesięciu latach harmonijnej współpracy - był jednym z największych i najbłyskotliwszych w Hollywood

agentem-menedżerem, ona zaś panną do towarzystwa wielkiej gwiazdy - znała go tak dobrze, że potrafiła odczytać

wszystko z jego twarzy.

- Właśnie! - Nie tylko jego głos, ale i wyraz twarzy mówił sam za siebie. - Powiedziałem Maggie, że jest na to za

stara, ale nie chciała słuchać.

- No i co? Kto w końcu będzie grał Judith Kane?

- Claudia Albinoni, oczywiście.

- Co znaczy „oczywiście”? Przecież ona jest Włoszką, a to rola dla Angielki.

- Ale jej matka jest Angielką i Claudia jest dwujęzyczna. Najważniejsze jest jednak to, że ma rzeczywiście

dwadzieścia siedem lat, a więc jest o całe dwanaście lat młodsza od Maggie.

- Oficjalnie. Przypominam ci, że tak naprawdę, za trzy miesiące Maggie skończy czterdzieści pięć lat.

- To jeszcze gorzej. A jest przekonana, że ciągle może grać kobiety trzydziestoletnie i diabli wiedzą jak długo

jeszcze będzie tak uważała. A swoją drogą, jak ona to robi, że wymyka się czasowi, przecież innych czas nie

oszczędza. Nie mogę jednak zrozumieć, dlaczego odrzuca role dojrzałych kobiet. Przecież zdaje sobie sprawę, że

nie jest już podlotkiem.

- Odważysz się jej to powiedzieć? Ludzie giną za mniejsze...

- Jakoś sobie z nią poradzę.

- Może tak, ale lepiej włóż kamizelkę kuloodporną.

Bart roześmiał się serdecznie. Connie zawsze podchodziła do wszystkiego z humorem. W ten sposób radziła

sobie z żywiołowym temperamentem ich pracodawczyni, chociaż jeden Bóg tylko wiedział, że nauczenie się tego

nie przyszło jej łatwo. Dziesięć lat temu, kiedy Maggie Kendall zatrudniła dwudziestodziewięcioletniego wówczas

Williama J. „Barta” Bartletta jako swojego jedynego hollywoodzkiego agenta, Connie Kavanaugh pracowała już u

niej od pięciu lat. Znana była wtedy jako „prawa ręka Maggie Kendall” i na początku swojej kariery Bart często

korzystał z pomocnej, choć już lewej ręki Connie. Dziesięć lat później, kiedy zdobył sławę i rozgłos, Connie

łaskawie ustąpiła mu swoje miejsce, będąc w pełni świadoma, że nawet jako lewa ręka była ciągle niezastąpiona.

Tam gdzie Connie używała w rozmowie z Maggie sardonicznego i uszczypliwego tonu, żeby utemperować jej

żywiołowy charakter, Bart stosował słowne zapasy. Przy wzroście ponad metr osiemdziesiąt i masywnej budowie

ciała był nadzwyczaj opanowany i piekielnie nieustępliwy, jeśli wiedział, że ma rację. Był niezawodny, prawy i

konkretny. Zawsze nazywał rzeczy po imieniu i okropnie się wściekał, kiedy musiał używać eufemizmów.

- Maggie musi spojrzeć prawdzie w oczy - powiedział stanowczo. - Nie mogę dłużej godzić się na role, w których

robi żałosne wrażenie. Wiem nawet, co na to odpowie: „Och, Bart, daj spokój... nie mówisz tego serio”. Ona jest

piekielnie dobrą aktorką i może zostać naprawdę wielka, jeśli wreszcie zmieni swój image. Do licha, o co

właściwie chodzi z tą jej wieczną młodością?

Connie skrzywiła się słysząc tę uwagę świadczącą o młodzieńczej ignorancji Barta.

- Ty oczywiście nie możesz wiedzieć, że to lęk przed wejściem w wiek średni. Sama cierpię z tego powodu, co

zapewne zauważyłeś.

- Jakoś nie zauważyłem - skłamał z galanterią.

- To dlatego, że ciągle jesteś przed czterdziestką, a do tego masz szczęście być mężczyzną. Dla kobiety

czterdziestka jest ogromną barierą psychiczną i żeby ją przekroczyć, trzeba mieć mnóstwo wiary w siebie. W moim

przypadku ktoś podniósł tę barierę do góry i wykończył mnie jako aktorkę, mówiąc mi bez ogródek, że dosyć już

harowania w zwykłych rolach, po czym zaproponował mi rolę charakterystyczną. I gówno trafiło w entuzjastkę. -

Connie westchnęła po tym porównaniu. - A więc, jak powiemy o tym Maggie? Będziemy ciągnąć losy?

- Powiem jej prosto z mostu, tak jak zawsze, bez owijania w bawełnę.

- Kiedy i gdzie? Muszę wcześniej wiedzieć, żeby się schować.

- Jak najszybciej, kiedy tylko wróci. A gdzie ona jest?

- Jest u fryzjera. I jeszcze będzie tam przynajmniej godzinę. Ciężko pracuje nad włosami. Musiała je ufarbować.

- W jej wieku to naturalne.

- Powiesz jej to?

Bart uśmiechnął się ponuro.

- Dzięki Bogu, że mam ciebie i mogę rozmawiać z tobą szczerze o wszystkim.

- Nie rozumiem. Z jakichś niejasnych powodów wszyscy mężczyźni uważają, że najbardziej seksowną częścią

mojego ciała są ramiona. Zawsze się w nie wypłakują.

- Nie ramiona, tylko nogi mają najwyższe notowania - zaprotestował Bart. - Nawet Cyd Charisse musiałaby to

przyznać, gdybyście stanęły do konkursu.

Connie, która siedziała za biurkiem i sortowała dla Maggie wycinki z londyńskiej agencji reklamowej, obróciła

się nagle z krzesłem podnosząc do góry nogę w sposób, w jaki zrobiła to wielka Cyd grając w Deszczowej piosence

obok Gene’a Kelly. Noga jej była nieprawdopodobnie długa i smukła, znakomicie ukształtowana i prawie bez

żylaków.

- Zaczęłam od prezentowania pończoch, bo moje ciało nigdy nie dorównywało nogom. Wyglądało jak strąki

fasoli szparagowej. - Jej śmiech załamał się. - Maggie dotąd nie może ścierpieć, że ciągle mogę zjeść absolutnie

wszystko i nie przytyję nawet o uncję, podczas gdy ona musi liczyć każdą kalorię. Ale za to jaką ona ma figurę. -

Westchnęła.

Connie przy wzroście ponad półtora metra ważyła zaledwie czterdzieści pięć kilogramów. Jej piersi były

mniejsze niż u rudzika i prawie nie miała bioder. Mogła za to ubierać się w taki sposób, o jakim inne kobiety,

bardziej przy kości, nie mogły nawet marzyć. Miała naturalne, popielatoblond włosy, i jak sama mówiła, mogłaby

grać Krystle w Dynastii. Chociaż rysy jej twarzy były tak ostre, że można by nimi ciąć papier, to niespotykane,

zielone jak trawa oczy ocienione do przesady długimi rzęsami nagradzały wszystko. To one pomagały jej odnosić

umiarkowane sukcesy w filmie, gdzie występowała najpierw jako statystka, później w epizodach z całą wypowia-

daną kwestią, a końcu w rolach drugoplanowych, zazwyczaj jako najbliższa przyjaciółka głównej bohaterki, czyli

kogoś, kto mówił wszystkie najlepsze kwestie ironiczne, ale nigdy nie miał roli wiodącej.

Connie spotkała Maggie w filmie, w którym grała właśnie jej najlepszą przyjaciółkę. Przypadły sobie do serca i

stały się nierozłączne. Kiedy Maggie odeszła ze studia po ukończeniu trzech filmów przewidzianych w kontrakcie,

Connie odeszła razem z nią. Oficjalnie była jej panną do towarzystwa, a w rzeczywistości pozostała w swojej

podstawowej roli - najlepszej przyjaciółki. Wspólnie przeżyte piętnaście lat nie tylko umocniły ich przyjaźń, ale

przerodziły ją w coś więcej. Bart mawiał, że kiedy łączyły siły napadając na niego, zmieniały się w syjamskie

siostry zrośnięte biodrami.

Bart przyłączył się do nich mniej więcej wtedy, kiedy zgorzkniała Maggie rozstała się ze swoją poprzednią

agencją i to po takiej monumentalnej awanturze, że nie było śmiałka, który by następnego dnia odważył się przyjść

pod jej drzwi. Bart został wysłany do niej przez szefa największej agencji w Hollywood, żeby wywąchać atmosferę

i powiedzieć, czy gwiazda jest skłonna wyrazić zgodę na przyjacielską wizytę. Maggie pozytywnie oceniła jego

wzrost i ramiona, strzechę niesfornych, ciemnoblond włosów oraz oczy tak błękitne, jak kolor morza w Malibu,

powiedziała więc „tak” i chętnie słuchała.

Od tego czasu Bart został jej agentem. Prowadził wszystko po swojemu. Maggie wymagała wyłącznie

reprezentacji i wkrótce upewniła się, że William John Bartlett jest młodym człowiekiem z przyszłością. Bart był

młodszy od niej o pięć lat i to sprawiło, że początkowo wahała się, czy go zatrudnić. Zauważyła jednak, że jemu

fakt ten zupełnie nie przeszkadzał, doszła więc do wniosku, że nie powinien mieć znaczenia również dla niej. A

kiedy zobaczyła go w działaniu, zupełnie przestała się martwić. Bart urodził się w Hollywood. Jego ojciec był

producentem w Paramount i Bart miał już doświadczenie w tych sprawach, a do tego posiadał wytworne maniery i

był bardzo bystry. To wszystko pozwalało mu wybierać i zdobywać to, co było dla Maggie najkorzystniejsze,

doszła więc wkrótce do wniosku, że decyzja wybrania go na swego agenta była niezwykle trafna, dlatego też kilka

lat później zrobiła go również swoim menedżerem.

Bart i Connie znajdowali się teraz w biurze Maggie, w jej apartamencie na najwyższym piętrze wieżowca przy

South Street w Mayfair. Bart opadł na wielkie krzesło stojące naprzeciwko biurka Connie i powiedział grobowym

głosem:

- To wszystko, do czego doszedłem po kilku tygodniach pracy, która doprowadza mnie do szału. Po nieustannym

zachwalaniu zalet Maggie, przypominaniu ludziom o jej dawnych sukcesach... Może właśnie tu jest pies

pogrzebany: Maggie za daleko odchodzi od pierwszych rumieńców młodości.

- Można odchodzić tak daleko, dopóki nie mylisz pierwszego rumieńca z uderzeniem warów - pouczyła go

Connie.

Obydwoje wiemy, o co chodzi, wiemy też, że w tym biznesie dwadzieścia pięć lat jest uważane za wiek

graniczny, chyba że ktoś jest dostatecznie wielki i ma klasę. Maggie trzymała się i tak bardzo długo. Wiem, że

wygląda wspaniale, że dba o swoją twarz i figurę, ale kamera jest bezlitosna. Nie chcę, żeby musieli fotografować

ją przez gazę. Pamiętasz Dietrich w jej ostatnim filmie? - Bart wzdrygnął się. - Jeśli mam cokolwiek zrobić z

Maggie, to zacznę najpierw od jej stopniowej przemiany z urokliwej gwiazdy w aktorkę charakterystyczną i to

zacznę wcześniej niż później. Taki naturalny sposób zostanie zaakceptowany przez jej wielbicieli. Mam już to

wszystko opracowane.

- Zawsze masz - skomentowała sucho Connie - ale powiedz mi, czy ona zawsze, czy też prawie zawsze, słuchała

twoich rad? Przypominam ci, że jest to okres w jej karierze brzemienny w skutki, niezależnie od tych dwóch

kolejnych klap, do których doszło, bo zignorowała twoje mądre rady. Czy fakt, że ona skończy czterdzieści pięć

lat, nie jest czymś, co jest niebezpieczne również dla ciebie?

- Nie, bo tylko ona obawia się, że grając starsze kobiety będzie miała ograniczone możliwości olśniewania

widzów, że będzie się tylko żarzyć, a nie błyszczeć. Prawda jest taka, że Maggie Kendall, niezależnie od wieku,

zawsze będzie zniewalała oczy. To dlatego jest gwiazdą pierwszej wielkości. Niepokoi mnie tylko to, że może na

zawsze zostać przypisana do takich właśnie ról ekranowych, chyba że zapobiegnę temu i pokażę jej prawdziwą

twarz. Faktycznie szkoda... mogłaby być wspaniała w roli Judith Kane. Albinoni jest efektowną i dobrą aktorką, ale

Maggie mogłaby nadać tej roli charakter, tak jak robi to ze wszystkimi swoimi rolami. Kto gra lepiej od niej ekstra

dziwkę? Do tej szczególnej roli przejęła wszystko co najlepsze od Bette Davis.

- A teraz nadeszła jej kolej - powiedziała współczująco Connie.

- Maggie jest Angielką. Liczę na jej... patriotyzm... Może zaakceptuje propozycję, jaką otrzymałem, ponieważ

pochodzi ona z National. Spędziła dwadzieścia niezwykłych lat w Ameryce i to będzie jej pierwsza, od sześciu lat,

wizyta w kraju. Chcą, żeby zagrała Madame Arkadinę w nowej wersji Seagull. Maggie urodziła się do tej roli.

- To prawda - zgodziła się Connie - ale to tylko przenosi nas z powrotem do podstawowej sprawy: jej wieku.

Uważam - powiedziała odsuwając się z krzesłem od biurka i wstając - że musisz wypić podwójną szkocką. Nie

dlatego, żebym sądziła, że brak ci odwagi, ale oznajmianie złych nowin jest wtedy łatwiejsze.

Siedzieli przyjacielsko gawędząc, kiedy usłyszeli niezrównany śmiech Maggie Kendall. Ten aksamitny śmiech,

pełen zmysłowości, poderwał ich na nogi.

- Któż to ją odprowadził...? - zapytała Connie.

Był to przystojny młody człowiek, oczywiście już przez nią zniewolony.

Nic dziwnego, pomyślała Connie. Maggie promieniała. Jej ciemnopurpurowy kostium, jeden z najlepszych z

kolekcji Donny Karan, podkreślał nogi pod bardzo dopasowaną spódniczką, a przepięknie skrojony żakiet ukrywał

obfitsze kształty góry. W tym świetnie dobranym kolorze jej alabastrowa skóra pałała. Włosy, które wyszły prosto

spod rąk samego Johna Frieda, były połyskliwe i rozświetlone jak dobrze wypolerowana miedź i wspaniale się

układały przy każdym poruszeniu głowy.

- Kochani... - Wejście jej było czysto hollywoodzkie; Joan Crawford w swojej szczytowej roli w Metro Goldwyn

Mayer. Oczarowana, pełna uwielbienia młodziutka fanka. To zazwyczaj działało magicznie, nie dlatego, że Maggie

potrzebowała do tego jakiegoś kuglarstwa. Potrafiła tak zaczarować, że widziało się ją piękną lub przynajmniej

uważało się, że słowo to zostało wymyślone po to, żeby ją opisać. Bart westchnął, przypatrując się jej ze smutkiem.

Jednym ze swoich typowych gestów odrzuciła na bok rękawiczki i torebkę z krokodylowej skóry.

- Ten słodki chłopiec uratował mnie przed tłumem wielbicieli, kiedy opadli mnie, gdy opuszczałam salon

fryzjerski... obronił mnie w zdumiewający sposób. Groziło mi rozerwanie na kawałki.

Gdyby nie próbowali tego zrobić, to ty byś ich rozszarpała, pomyślała ironicznie Connie. Wielbiciele są ci tak

potrzebni do życia jak powietrze. Jedno uważne spojrzenie powiedziało jej, że Maggie jest zachwycona.

Histeryczni wielbiciele i adoracja młodego mężczyzny to zjawiska, które zawsze dostarczały jej adrenaliny, a ta

dodawała jej pewności siebie. Był to dowód, że jeszcze ciągle jest dobra.

- Teraz więc... mogę przynajmniej zaproponować panu wzmacniającego drinka - powiedziała ciepło do młodego

człowieka, kierując go delikatnie w stronę dużego fotela. - Dobrą, dobrze zamrożoną butelkę szampana, myślę...

- Ile szklaneczek? - zapytała jak zwykle pomocna Connie.

- Oczywiście, cztery. - Złote oczy Maggie otworzyły się szeroko, kiedy napotkała spojrzenie swojej najlepszej

przyjaciółki.

- To jest moja droga przyjaciółka i powiernica, Connie Kavanaugh, a to mój agent i menedżer. Bili Bartlett -

przedstawiła go zdawkowo. - A ten młody człowiek, to... - Odwróciła się do niego, zaśmiała zmysłowo i zapytała: -

Jak się pan nazywa?

- Curtis... Peter Curtis - wyjąkał z uwielbieniem, ze wzruszeniem trzymając jej dłonie o smukłych palcach.

- Peter... co za czarujące imię.

- Tak jak Piotruś Pan - rzuciła przez ramię Connie, idąc po szampana. W lodówce sekretarzyka zawsze było z

tuzin butelek, użytecznych jak broń.

Zamykając drzwi lodówki napotkała wzrok Barta, który mówił: Oto następna próba.

G odzinę później Maggie zatopiona w jednym z największych foteli powiedziała z uśmiechem modliszki:

- Co za zachwycający młody człowiek...

- Tak - zgodził się Bart. - I bardzo młody...

Oczy Maggie skierowane na niego pociemniały do koloru bursztynu uformowanego dziesięć milionów lat temu.

- Kierujesz tylko moją karierą, a nie moim życiem - powiedziała krótko, tonem ze swojej największej roli A

woman of Affairs. - A mówiąc już o mojej karierze, to co jest z tym miniserialem?

Przyszło to szybciej, niż się spodziewał. Miał zamiar stworzyć odpowiednią atmosferę i dopiero taktownie, ale

zdecydowanie skłonić ją do przejrzenia się w prawdziwym zwierciadle. Nie spodziewał się, że zacznie pierwsza

mówić na ten temat. Ciągle nie miał pewności, czy zgodzi się na jego propozycję. Odpowiedział więc obojętnym

tonem:

- Wróciłem właśnie z Wardour Street. Claudia Albinom będzie grała Judith Kane.

Maggie siedziała chwilę bez ruchu, zauważył jednak, że jej osławione nozdrza falują, a wspaniałe usta zacinają

się. Zobaczył, jak jej oddech pogłębił się, zanim zapytała go po prostu: „Dlaczego?” w sposób, który zrobił z niej

tak doskonałą aktorkę. W tym jednym słowie zawarte było wszystko: zdziwienie, szok, dramatyzm i głębokie

zranienie. Wiedział, że żadna inna aktorka nie potrafi tak umiejętnie jak Maggie posługiwać się głosem. Każdy

dźwięk coś wyrażał, tak samo jak jej nadzwyczaj wyrazista twarz. Niestety wiedziała o tym i zawsze się tym

posługiwała, żeby otumanić rozmówcę.

- Ponieważ ma dwadzieścia siedem lat - odpowiedział.

Connie, która odprowadziła już do drzwi młodego człowieka i teraz miała zamiar dołączyć do nich, zatrzymała

się w progu, widząc, jak oczy Maggie zaczynają ciskać błyskawice.

- Co ma do tego wiek? - zapytała Maggie grobowym głosem.

- Wszystko. W tym miniserialu Judith Kane jest kobietą dwudziestosiedmioletnią, młodą kobietą, wepchniętą

przez śmierć ojca w środowisko ogromnie potężne i wpływowe, w jaskinię lwa. Jest młodą, niedoświadczoną

nowicjuszką, która musi szybko nauczyć się reguł gry. Claudia Albinom, teraz cytuję: „jest młoda, wzruszająco

wrażliwa i to w odpowiedni sposób i jej test wypadł wspaniale. Pasuje do tej roli”.

- A ja nie?

- Nie, sądząc po tym, co powiedzieli mi dziś rano.

Maggie poderwała się z fotela i rzuciła jak tygrys.

- Mogę grać role kobiet w każdym wieku. Koniec dyskusji. Mogę tak zrobić, że ta suka Albinom nie będzie

Cowie Vera - Podróż niesentymentalna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: