Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.pdf - Radziewiczówna - mitokarl

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

Maria Rodziewiczówna

STRASZNY

DZIADUNIO

Tower Press 2000

Delfin

Hieronim, słyszysz, wstawaj! A to sen do zazdrości! Hieronim, Rucio, to ja, Żabba!

– To mi dopiero nowina! – odparł spod burki stłumiony, zaspany głos. – A czego tam

chcesz? Pali się?

– Wstań, to zobaczysz!

– Ale kiedy ja nie chcę ani wstawać, ani patrzeć.

– Ano, to się utopisz!

– Coo?

Spod burki wyjrzała na świat rozczochrana, płowa czupryna, potem ręka, potem senna twarz

młodego człowieka.

Ziewnął przeciągle, pięściami przetarł oczy i spojrzał.

– Bogowie Olimpu i Walhalli! Co to, potop? – krzyknął, zrywając się na nogi.

Było się czemu dziwić. Chłopski alkierz, gdzie się to działo, po ramy okien pełen był wody.

Wszystkie sprzęty były już zatopione, szczelinami wdzierał się nurt, sycząc; wkoło panowała

głucha cisza, tylko z dala dochodziła przeciągła wrzawa głosów ludzkich i przeraźliwy ryk

bydła.

Zbudzony, stojąc po kolana w wodzie, rozejrzał się zdumiony:

– Cóż milczysz?– krzyknął do towarzysza. – Gadaj, co się stało!

– Powódź – lakonicznie odparł zagadnięty.

– Wieś zatopiona? Gdzie koledzy?

– Zatopiona. Koledzy bezpieczni, pod lasem. Ja zaszedłem po ciebie.

– Rychło w porę! – zamruczał pan Hieronim. – O włos nie zginąłem przez twą troskliwość.

– Spałeś jak pień!

– Jak pień! Zgrabna metafora. Ciekawym, jak byś ty spał, gdybyś wrócił z linii po trzech

dniach roboty.

– Grocholski był z tobą, a jednak pierwszy się stawił na alarm.

– Grocholski musi myśleć o pani naczelnikowej. Zakochani mają zawsze lekki sen, jak pa-

nienki. Nieprawdaż?

– Musi być – odparł Litwin.

Tu pan Hieronim zaprzątnął się, brodząc po wodzie i monologując pod nosem:

– Już wiem, to pewnie dziadunio nasłał to nieszczęście za to, żem nie chciał pójść na medy-

cynę. Bogi piekieł, czy jest w waszej spiżarni mąk gorsza od doli studenta na praktyce? Jako

Hiob wyjdę z tej okazji, jeśli życie zachowam. Tłomok w wodzie, odzienie wniwecz; moje

rachunki, plany pożarła ta ciecz nikczemna. Dobrze, że choć skrzypce w całości. A masz czół-

no, Żabba?

– Nie ma – odpowiedział spokojnie.

– Jak to, nie ma? Piechotą pójdziemy po wodzie?

– A juści. Albo to dla ciebie co nowego? Ty Delfin!

– Otóż to! dlategom nierad mej reputacji marnować w tej obieży! Hm, a gdzież to smyczek?

Leżał na oknie czy pod oknem! Przepadł! Doprawdy, czuję i w tym palec dziadunia. On ma

jakieś konszachty ze złymi mocami i używa ich na moją zatratę. Oj, oj! Nie ma smyczka, nie ma!

– Porzuć gadanie i chodźmy! – wtrącił Żabba.

– Łatwo ci to powiedzieć! Ale ja, z duszą muzykalną, cierpię nad tą stratą!

Chłopak załamał ręce patetycznie, oczy mu się jednak śmiały.

– Dajże pokój, albo to czas błaznować?

– Na błaznowanie powinien człowiek mieć czas, bo inaczej cóż robić z życiem! Trzeba bę-

dzie dostać żółtaczki, zapchać mózg cyframi, tak wyglądać jak ty, skrzeku pospolity!

Podczas tej oracji pan Hieronim wziął zmokły tłomoczek na plecy, skrzypce pod pachę i

wydostał się oknem na świat boży. Kolega zabrał resztę manatków i podążył za nim, nie obra-

żony bynajmniej zoologiczną przenośnią swego nazwiska.

– Słuchaj no, Żabba, a gdzież to ci bezpieczni koledzy pod lasem? Prowadź, bo doprawdy

zgłupiałem ze snu i paniki. To nie moja specjalność wodna komunikacja.

– Tędy – rzekł Żabba – widzisz, koledzy na górce!

– Aha! Widzę, że idziemy prosto na doły z gliną! Śliczna awantura! I to morze było wczoraj

nikczemną kałużą. I wierz tu pozorom. Chłopi uciekli i wrzeszczą. Co to im pomoże? Ale że

mnie ten wrzask nie zbudził!

– Kiedy bo spałeś jak pień!

– Jak pień! Ten zawsze swoje – mruknął chłopak i umilkł na chwilę.

Woda dochodziła im do pasa, prąd walił z nóg, targał tu i tam. Było dziwnie przykro bory-

kać się z rozpętanym żywiołem, nie wiedząc, gdzie i co się ma pod stopami, bo woda rozmulo-

na, pełna zielska, była czarna jak atrament.

Nad tą wodą sterczały dachy chat, łby bydła, drzewa lasu – i na wzgórzu tłum ludności zbi-

tej w niesforną, wyjącą gromadę.

Pan Hieronim zza pleców kolegi spojrzał w stronę lasu, odmierzył okiem odległość i za-

śmiał się niefrasobliwie.

– Stroiki inżynierowej musiały ulec smutnym wypadkom – zauważył wesoło.

– Zostały w chacie podobno.

– Otóż tak, dobrze jej! Po co jeździ z mężem, nieodstępna jak wyrzut sumienia. Siedziałaby

w mieście. Bardzo się cieszę z tej straty. Będzie miała naukę na przyszłość. Potrzebna nam tu

jak dziura w bucie! Wiecznie kogoś zbałamuci, a my za tego musimy wszystko odrabiać.

Szkoda, że ten fircyk Grocholski nie poszedł na dno z jej sukienkami. Brr, co tu wody!

Chłopak odsapnął, bo go nurt za piersi chwytał.

– I powiedz mi, Żabba, skąd się ten tani płyn wziął w takiej ilości przez jedną noc?

– Z gór – wygłosił zapytany.

– Ale z jakich?

– Skąd ta rzeka płynie.

– Gruntownie znasz kwestię! Jakież to? Alpy, Himalaje, Andy?

– Góry i kwita!

– Otóż i odpowiedź inżyniera! Poproszę naczelnika, żeby cię wysłał na praktykę do wiej-

skiej szkółki na zarysy geografii!

– Nie durz mi głowy! – burknął Litwin.

– To dopiero głowa drogocenna! Żeby ją wytrząść, to przysięgnę, że mak by się sypał.

Kolega coś zamruczał niewyraźnie. Nigdy nie próbował walczyć na języki z panem Hiero-

nimem. Drwin jego i przedrzeźniań bała się cała akademia.

Wzgórek pod lasem zbliżał się widocznie. Można już było rozróżnić wyraźnie kilka postaci

czarnych, a jedną jasną i usłyszeć nawoływania znajomych głosów.

– Salve! Salve! – wołał pan Hieronim, wyprzedzając Żabbę. – Nie krzyczcie! Wierzę w wa-

sze dobre intencje co do mej osoby! Jestem wam mocno obowiązany, a jak będę w możności

odwdzięczenia, to klnę się na bogi, że sam się pierwej uratuję, a po was poślę modły do nieba!

Witajcie, witajcie!

Żabba, słuchając tego, uśmiechnął się lekko.

Maria Rodziewiczówna - Straszny dziadunio.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: