Szklarski Alfred - 7 Tomek u źrodeł Amazonki.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - arturkleszczonek

Alfred Szklarski

Tomek u źródeł Amazonki

PROLOG – NAPAD O ŚWICIE

Nad północno-zachodnią Brazylią, niemal u zbiegu jej granic z Peru i Kolumbią,

czarne, ciężkie chmury przedwcześnie zakryły zachodzące słońce. Duże krople deszczu

zaszeleściły w gęstwinie amazońskiej selwy [1] . W tej właśnie chwili nagle zamilkło

monotonne brzęczenie cykad [2] i świerszczy, zamarły przedwieczorne rozhowory papug.

Gwałtowny podmuch wichru zakołysał koronami drzew, targnął poroślami zwisającymi

jak festony.

W obozie zbieraczy kauczuku [3] , zbudowanym w pobliżu brzegu rzeki Putumayo [4] ,

zaczęła się gorączkowa krzątanina. Pospiesznie umacniano mieszkalne szałasy, chowano

sprzęty, aby nadciągająca zawierucha nie wyrządziła zbyt wielkich szkód.

Rozgardiasz w obozie i deszcz mocno już szeleszczący w liściastym poszyciu dachu

przerwały drzemkę smukłemu młodzieńcowi, spoczywającemu na drewnianej pryczy.

Ociężale uniósł się na łokciu. W izbie było mroczno, spojrzał więc w otwór drzwiowy,

osłonięty gęstą, drucianą siatką: na dworze również już pociemniało.

John Nixon, bo tak właśnie zwał się ów młody mężczyzna, dłonią odgarnął moskitierę

zawieszoną wokół pryczy, po czym wstał z legowiska. Chwiejnym krokiem podszedł do

progu i otworzył ażurowe drzwi. Najpierw spojrzał w kierunku baraku, w którym

gromadzono zbiory kauczuku. Wrota były zamknięte. Prawie nadzy Indianie w milczeniu

krzątali się przy szałasach, w których zapewne już skryły się przed burzą ich kobiety i

dzieci.

- Aukoni! - zawołał lekko ochrypłym głosem John Nixon.

- Sim, senhor! [5] - odparł Indianin, zbliżając się do progu chaty.

- Gdzie są capangos? [6] - zapytał Nixon.

- Jedzą kolację w baraku - wyjaśnił Indianin.

Nixon gniewnie zmarszczył brwi. Na płatnych dozorcach można było polegać jedynie

wtedy, gdy sami czuli bat nad sobą. Po chwili znów zagadnął - Czy wszyscy seringueiros

[7] powrócili z selwy? Burza nadciąga!

- Wrócili, kauczuk złożony w magazynie - odpowiedział Aukoni, który przewodził

grupie Indian z plemienia Cubeo, zbierających lateks dla kompanii "Nixon - Rio

Putumayo".

- Czy wydałeś wszystkim racje żywności?

- Sim, senhor, zaraz także każę przynieść panu kolację - odpowiedział Aukoni.

- Do diabła z jedzeniem! - gwałtownie wybuchnął Nixon. - Nie jestem głodny! Idź już

sobie!

Ani jeden muskuł nie drgnął w twarzy Indianina wyrażającej kamienny spokój, tylko

jego wzrok nieznacznie przesunął się po zwierzchniku. Poznał, że biały znów pił alkohol.

Po krótkiej chwili namysłu szepnął - Senhor Wilson odszedł, źli ludzie blisko, nie pij

więcej...

Biały jednak nie usłyszał ostrzeżenia, bowiem jaskrawozielony, metaliczny błysk

szeroko przeciął czerń nieba i potężny huk pioruna zagłuszył życzliwe słowa. Wichura

targnęła dżunglą, sypnęła liśćmi i kawałkami gałęzi. Burza wkrótce rozszalała się na dobre.

John Nixon z trzaskiem zamknął zewnętrzne drzwi zbite z przeciętych wzdłuż pni

bambusowych. Po omacku dobrnął do drewnianej skrzyni zastępującej stół. Zapalił

naftowy kaganek. Ćmy natychmiast wychynęły z mrocznych kątów izby i rozpoczęły harce

wokół światła. Jedna z nich musnęła twarz Nixona. Wstrząsnął nim dreszcz wstrętu. Czuł

obrzydzenie do owadów i robactwa, od których roiła się amazońska selwa. Nie mógł

przywyknąć do wilgotnego lasu, milczącego i pozornie pozbawionego życia w czasie dnia, a

w ciemnościach nocy ożywiającego się tysięcznymi, tajemniczymi głosami. Któż mógł

wtedy odróżnić głosy zwierzęce od ludzkich? Może to właśnie czerwonoskórzy, dzicy

łowcy ludzkich głów lub gorsi nawet od nich biali łowcy niewolników zwoływali się do

napadu? Na domiar złego coraz gęstsze deszcze zwiastowały zbliżanie się zimy, czyli pory

deszczowej, która wkrótce miała zmienić selwę w bagnisty labirynt jezior i zalewów.

Nixon usiadł na ławie, przygnębiony wsłuchiwał się w szumiące za ścianami chaty

potoki deszczu. Po chwili nieco uspokojony mruknął- Podczas burzy nie trzeba obawiać

się napadu, wyśpię się przynajmniej...

Sięgnął po butelkę rumu. Nalał pełną szklankę i wypił. Nieco oszołomiony legł w

ubraniu na pryczy, zasłonił moskitierę, wsunął rewolwer pod poduszkę i zaczął rozmyślać.

Niebawem już marzył o dniu, w którym nareszcie będzie mógł opuścić głuszę amazońską.

Chciał jak najprędzej powrócić do rodzinnego domu w Chicago, gdzie w myśl obietnic

stryja miał objąć kierownictwo filii kompanii "Nixon - Rio Putumayo". Oby tylko stryj

uznał, że przyszły współwłaściciel jest już dostatecznie wtajemniczony w sprawy

przedsiębiorstwa! Tymczasem jednak musiał dalej tkwić w mrocznej selwie w

towarzystwie czterech brutalnych capangów oraz milczących, podejrzliwych Indian i wciąż

czuwać, wciąż mieć się na baczności. Awanturnicze bandy organizowane przez

spekulantów kauczukowych siały gwałt i rozbój w okolicach Rio Putumayo.

Młody Nixon z cichym westchnieniem wspomniał Jana Smugę, prawą rękę stryja. Ten

sławny podróżnik, odważny aż do zuchwałości, nie znał uczucia strachu. W bezdrożnym

lesie czuł się jak w swoim żywiole. Gdy przebywał w obozie zbieraczy kauczuku, wszystko

szło jak z płatka: nie było swarów, nikt nie stawiał oporu, wszyscy czuli się bezpieczni.

Smuga z jednakową swobodą obcował z na pół dzikimi ludźmi w selwie, jak i z bardziej

cywilizowanymi mieszkańcami Manaos [8] , gdzie mieściły się biura kompanii oraz główne

magazyny kauczuku. Podczas ostatniego pobytu w obozie Smuga przyrzekł Nixonowi, że

wpłynie na jego stryja, aby go jak najprędzej odwołał znad Putumayo.

W skrytości ducha Nixon zazdrościł Smudze daru zjednywania sobie ludzi. Wiedział

również, że Indianie pogardzali białymi, którzy nie umieli skrywać swych uczuć. Mimo to

nie mógł opanować odruchów powodowanych wstrętem czy strachem. Dlatego też, gdy

teraz wysłał swego pomocnika, Wilsona, do obozów kompanii położonych w pobliżu rzeki

Japura, trudno mu było utrzymać w ryzach leniwych capangów oraz Indian, u których nie

Szklarski Alfred - 7 Tomek u źrodeł Amazonki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: