Title Elise - Kim jest Debora.pdf - Title Elise - glinka7-1987

Elise Title

Kim jest Debora

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wszystko zaczęło się w dniu, w którym dowiedziałam się, Ŝe

jestem Deborą Steele. Tego ranka obudziłam się wcześnie, zaraz po

wschodzie słońca, przerywając trwający dwa miesiące zwyczaj spania

aŜ do południa. Pamiętam to pełne niepokoju przebudzenie i mój

krzyk wywołany uderzeniem pioruna. Nienawidziłam burz z

piorunami.

Błyskawica rozświetliła zasłonę w oknie i poczułam, jak

opanowuje mnie strach i wraŜenie bezbronności. Przykryłam głowę

poduszką, odcinając się od obrazów i dźwięków, i zwinęłam się w

kłębek, Ŝeby jeszcze raz obronić się...

Obronić się przed czym? To było istotne pytanie. Według słów

doktora Royce'a, powtarzanych uparcie od dwóch miesięcy, nie

chciałam sobie tego przypomnieć. Prawdopodobnie miał rację. Bałam

się. KaŜdy czasem się boi; ale ten strach Ŝył we mnie jak złośliwy

wirus, który w Ŝaden sposób nie moŜe być wyleczony.

Łzy napłynęły mi do oczu, przeraŜenie zmieszało się z frustracją i

rozpaczą. Ukryłam w dłoniach zapłakaną twarz, modląc się o odejście

tych strasznych uczuć, o to, Ŝeby nie było burzy, a przede wszystkim,

Ŝeby ktoś mnie odnalazł - w dosłownym sensie. Czułam się bowiem

zagubiona - zagubiona bez reszty.

Nieco później tego ranka udało mi się wreszcie wziąć w garść.

Niebo było szare i zachmurzone, ale jeszcze nie padało. Chyba jednak

burza przeszła bokiem. MoŜe uda mi się przeŜyć ten dzień bez

Ŝadnych wyjaśnień. Nie były to duŜe oczekiwania. Mogłam prosić o

więcej, znacznie więcej. Ale cięŜko pracowałam nad tym, Ŝeby nie

oczekiwać rzeczy, których zdobycie mogło wiązać się z

rozczarowaniem. Dlatego właśnie tak silnie przeŜyłam zdarzenia,

które przyniósł ten dzień.

Byłam w sali terapii grupowej. Jak zwykle stałam przy sztaludze

ustawionej obok okna, z którego sączyło się łagodne światło. Zawsze

przed obiadem, kiedy skończyło się juŜ spotkanie grupy, malowałam.

W duŜym pomieszczeniu byli teŜ inni pacjenci, niektórzy rozmawiali

ze sobą, ja jednak skupiłam się na sobie. O Ŝadnej porze dnia nie

byłam specjalnie towarzyska, ale ten czas był wyjątkowy, tylko dla

mnie. Dwie cenne godziny, kiedy mogłam zatracić się w innych

światach. Dwie godziny, podczas których zapominałam o szpitalu,

nudzie, uporczywych naciskach, nie kończącej się frustracji,

samotności i niewypowiedzianym poczuciu straty.

Malarstwo było moją radością i ratunkiem. Uwielbiałam zapach

farb olejnych. Kiedy malowałam - właściwie tylko wtedy - w jakiś

sposób czułam się naprawdę sobą. Podczas gdy wszystkie inne pory

dnia ciągnęły się bez końca, te dwie cudowne godziny mijały w

mgnieniu oka. Uświadomiłam sobie, Ŝe juŜ minęły, kiedy usłyszałam

za plecami znajomy głos.

- To bardzo dobre.

Uprzejmy, pełen pochwały głos naleŜał do Johna Harrisa, mojego

terapeuty. Wysoki, młody męŜczyzna z szopą rudych włosów stał tuŜ

obok i w zamyśleniu wpatrywał się w obraz.

Przez ostatnie dwa miesiące dobrze poznałam to spojrzenie.

Odpowiedziałam miną, którą widział u mnie bardzo często - obronną i

ironiczną jednocześnie.

- Tak, ale nie o to chodzi, prawda? Uśmiechnął się pogodnie.

- Nie do końca.

Nie odpowiedziałam. OdłoŜyłam pędzel i razem z nim

wpatrzyłam się w obraz przedstawiający spokojne błękitne niebo nad

wierzchołkami gór. Podobnie jak na kaŜdym z moich płócien, była

tam jeszcze samotna postać - młoda kobieta z rozwianymi jasnymi

włosami. Wiar wiał jej w plecy, ona zaś spoglądała na zachód. Nie, to

nie było tylko patrzenie - ona szukała. Wiedziałam o tym, podobnie

jak John, mimo Ŝe - jak na wszystkich moich obrazach - kobieta nie

miała twarzy.

- Opowiedz mi o niej - powiedział łagodnie John. Znowu byłam

w „czasie rzeczywistym", czasie szpitala i porze nacisków.

- Zawsze mnie o to prosisz. Dlaczego? Zareagował na

rozdraŜnienie obecne w moim głosie.

- Pogoda tak na ciebie wpływa, prawda?

- Być moŜe - odparłam. Wskazał kobietę na obrazie.

- Czy ona lubi góry?

- Nie jestem pewna. A moŜe to ona nie jest pewna? Uśmiechnął

się; takŜe i ja zmusiłam się do wykrzywienia

warg.

- Jak myślisz, co by się stało - zapytał powaŜnym tonem, który

zawsze wywoływał we mnie niepokój - gdybyś nadała jej swój

wygląd?

Instynktownie moje ręce znalazły się przy twarzy. Czułam

drŜenie promieniujące z palców na gorące policzki.

- Ale to nie jest naprawdę... moja twarz.

Kolorowa, rubinowoczerwona smuga wyciśnięta z tubki błysnęła

mi przed oczyma. Nie była to jednak farba. To była... krew.

Rubinowoczerwona krew. Moja krew. Gorąca i wilgotna, rozlewająca

się w kałuŜę. Obraz spowodował szok. Przypomniałam sobie siebie w

szpitalu, jeszcze przed operacją plastyczną. Dzięki temu znowu

zdołałam się pozbierać.

John patrzył na mnie ze współczuciem.

- Bardzo moŜliwe, Ŝe nie wyglądasz duŜo inaczej niŜ przedtem.

Poczułam silne pulsowanie w skroniach.

- Ale nie wiem tego, prawda? - natarłam na niego. - PrzecieŜ nie

mam najmniejszego pojęcia, jak wyglądałam wcześniej.

Miałam wraŜenie, Ŝe pęka we mnie jakaś zapora.

- Dlaczego mam twarz, która nie budzi Ŝadnych skojarzeń? A

jeśli to jest moja twarz, dlaczego nikt nie zgłosił się, Ŝeby mnie

rozpoznać? Przez ponad tydzień moje zdjęcie ukazywało się w

największym nowojorskim dzienniku. PrzecieŜ nikt mnie nie

rozpoznał - powtórzyłam z rezygnacją.

- Katherine...

Rozpacz sprawiła, iŜ przestałam się bronić.

- Nawet to imię nie jest moje. Wzięte z powietrza, jak wszystko,

co mnie dotyczy.

John wyglądał na zakłopotanego moim wybuchem. Poczułam się

winna, bo on nie był odpowiedzialny za moją sytuację.

- Przepraszam. To ta pogoda. Wstałam dziś wcześnie. Cały dzień

jestem roztrzęsiona. Czasami chciałabym...

- Czego byś chciała?

- śeby tamtej deszczowej nocy policjanci po prostu zostawili

moje posiniaczone ciało na chodniku.

Znów mogłam usłyszeć ten deszcz padający w mojej głowie. To

było wszystko, co pamiętałam z tamtej nocy. To, i ocknięcie się kilka

godzin później w szpitalu. Młody policjant z dziecięcą twarzą

przypatrywał mi się ciekawie. Dobrze zapamiętałam jego rysy.

- Musiała pani przejść cięŜkie chwile - powiedział z grozą w

głosie.

Głos uwiązł mi w gardle. Kiedy w końcu zdołałam coś

powiedzieć, okazało się, Ŝe nie jest łatwo mi poruszać wargami.

Twarz miałam obwiązaną bandaŜami. Później powiedziano mi, Ŝe

przeŜyłam wstrząs i mam złamany nos oraz szczękę. Ale w tamtym

momencie nie przejmowałam się okaleczoną twarzą. Opanowało mnie

przeraŜenie.

- Czy zostałam...?

Zanim wypowiedziałam słowo „zgwałcona", pospiesznie pokręcił

głową. Poczułam przypływ ulgi. Nie trwała ona długo - do chwili

kiedy zaczął zadawać mi pytania i, ku mojemu przeraŜeniu, nie byłam

w stanie udzielić mu odpowiedzi. Nie tylko nie mogłam powiedzieć

niczego o pobiciu, nie pamiętałam nawet, jak się nazywam.

Zapomniałam wszystko. W moim umyśle panowała zupełna pustka.

Policja teŜ nie wiedziała nic poza tym, Ŝe zostałam znaleziona bez

Ŝadnych dokumentów w ciemnej uliczce w handlowej dzielnicy

miasta.

Lekarze zapewniali mnie, Ŝe kiedy minie szok, moja pamięć

powróci. Ale tak się nie stało. Zostałam poddana operacji plastycznej i

przeniesiona na oddział psychiatryczny szpitala.

- Katherine.

Głos Johna Harrisa wyrwał mnie z zamyślenia. Zobaczyłam, Ŝe

obok niego stoi doktor Royce. Byłam tak pogrąŜona w myślach, Ŝe nie

zauwaŜyłam nawet, kiedy do nas podszedł. Wpatrywał się w

namalowany przeze mnie obraz, a potem zwrócił się w moją stronę.

- Góry - mruknął. - Interesujące.

Wyczułam w tych słowach jakiś ukryty sens; mięśnie moich

ramion napięły się. Było to dziwne, Ŝe ten zazwyczaj elegancki

psychiatra jawił mi się jako człowiek dobry i prostolinijny. Czasami,

w chwilach silnego przygnębienia, wyobraŜałam sobie, Ŝe darzy mnie

jakąś wyjątkową czułością. Potrafiłam się nawet zastanawiać, czy była

to tylko fantazja. Ku mojemu zaskoczeniu uświadomiłam sobie, Ŝe

zastanawiam się nad tym w tej chwili. Nie wiedziałam, dlaczego.

Mogło to być spowodowane troską, jaką spostrzegłam w jego

ciepłych, brązowych oczach. Jak na ironię, zamiast się uspokoić,

zdenerwowałam się jeszcze bardziej. Coś go martwiło. Coś było nie

tak?

- O co chodzi? - wyszeptałam cicho.

Title Elise - Kim jest Debora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: