Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf - Romanse - Storiels

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Teresa Medeiros

Kochanka nocy

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Anglia, 1806 rok

Droga Panno March, Błagam, by wybaczyła mi Pani, ¿e w swej arogancji oœmieliłem siê

kontaktowaæ z Pani¹ w ten sposób...

roszê zatem powiedzieæ, panno Wickersham, czy ma pani jakieœ doœwiadczenie? Gdzieœ w głêbi

domu rozległ siê straszliwy hałas. Choæ korpulentny kamerdyner, który przeprowadzał z ni¹

rozmowê, wyraŸnie siê wzdrygn¹ł, a gospodyni stoj¹ca sztywno a¿ pisnêła, Samancie nawet nie

drgnêła powieka.

Siêgnêła do wysłu¿onej skórzanej torebki i z wewnêtrznej kieszeni wyjêła plik starannie zło¿onych

dokumentów.

- Oto moje referencje, panie Beckwith. Jak pan zapewne zauwa¿y, s¹ uło¿one chronologicznie.

Choæ było południe, w skromnym saloniku panował półmrok. Przez ciê¿kie aksamitne zasłony

przebłyskiwały promienie słoñca, maluj¹c jasne pasy na grubym perskim dywanie. W k¹tach tañczyły

cienie, rzucane przez rozstawione na stołach œwiece. W pomieszczeniu zalatywało stêchlizn¹, jakby od

lat tu nie wietrzono. Gdyby nie brak czarnych wstêg w oknach i przy lustrach, Samantha byłaby gotowa

przysi¹c, ¿e niedawno zmarł ktoœ drogi domownikom

Kamerdyner wzi¹ł dokumenty z odzianej w biał¹ rêkawiczkê dłoni Samanthy i rozło¿ył je na stole.

Widz¹c, ¿e gospodyni wyci¹ga dług¹ szyjê i zerka mu przez ramiê, Samantha mogła tylko modliæ siê

w duchu, by słabe œwiatło nie pozwoliło zbyt dokładnie przyjrzeæ siê nagryzmolonym podpisom. Pani

Philpot była przystojn¹ kobiet¹ w bli¿ej nieokreœlonym wieku, chud¹ i wysok¹, w przeciwieñstwie do

okr¹głego kamerdynera. Nie miała zmarszczek, ale czarny kok był przyprószony siwizn¹.

- Jak pan widzi, przez dwa lata pracowałam jako guwernantka u lorda i lady Carstairs - powiedziała

Samantha, gdy

pan Beckwith pobie¿nie przegl¹dał dokumenty. - Po wybuchu wojny, wraz z kilkoma innymi

guwernantkami, zgłosi

łam siê na ochotnika, by opiekowaæ siê rannymi marynarza

mi i ¿ołnierzami.

Trudno było nie zauwa¿yæ, ¿e gospodyni wykrzywiła siê. Samantha wiedziała, ¿e wiele osób nadal

uwa¿a, ¿e kobiety opiekuj¹ce siê rannymi ¿ołnierzami prawie niczym nie ró¿ni¹ siê od osławionych

markietanek. Bezwstydnice, które nawet siê nie zarumienia na widok nagiego mê¿czyzny. Czuj¹c, ¿e

policzki zaczynaj¹ jej płon¹æ, podniosła nieco brodê.

Pan Beckwith przygl¹dał jej siê badawczo znad okularów w drucianych oprawkach.

- Muszê wyznaæ, panno Wickersham, ¿e jest pani nieco... młodsza, ni¿ siê spodziewaliœmy. To

bardzo powa¿ne obowi¹zki, obawiam siê, ¿e wymagaj¹ kobiety... dojrzalszej. Mo¿e któraœ z

pozostałych kandydatek... - urwał, widz¹c rozbawione spojrzenie Samanthy.

- Panie Beckwith, nie zauwa¿yłam innych kandydatek - stwierdziła, poprawiaj¹c palcem okulary

zsuwaj¹ce siê jej z nosa. - Bior¹c pod uwagê hojne, wrêcz wygórowane wynagrodzenie, wspomniane

w ogłoszeniu, spodziewałam siê, ¿e zastanê przed bram¹ kolejkê chêtnych.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

W domu znów rozległ siê hałas, tym razem bli¿ej. Odgłos przypominał kroki monstrum,

człapi¹cego do swojej nory.

Pani Philpot poruszyła siê niespokojnie, a¿ zaszeleœcił jej sztywny, wykrochmalony fartuch.

- Moja droga, mo¿e jeszcze fili¿ankê herbaty?

Kiedy siêgnêła po porcelanowy czajniczek, rêka dr¿ała jej tak mocno, ¿e herbata rozlała siê na

podstawkê i kolana Samanthy.

- Dziêkujê - mruknêła Samantha, ukradkowo wycieraj¹c

rêkawiczk¹ powiêkszaj¹c¹ siê wilgotn¹ plamê.

Podłoga pod ich stopami wyraŸnie siê zatrzêsła, podobnie jak pani Philpot. Rozległ siê stłumiony

ryk, a po nim seria niezrozumiałych na szczêœcie przekleñstw. Dłu¿ej nie dało siê ukrywaæ, ¿e ktoœ siê

zbli¿a.

Pan Beckwith spojrzał z niepokojem w stronê podwójnych złoconych drzwi, prowadz¹cych do

salonu obok, po czym zerwał siê na równe nogi. Czoło błyszczało mu od potu.

- Obawiam siê, ¿e nie jest to najlepszy moment, by...

-powiedział, pospiesznie oddaj¹c Samancie jej listy referencyjne.

Pani Philpot wyrwała jej z rêki spodeczek z fili¿ank¹ i z brzêkiem postawiła na tacy.

- Beckwith ma racjê, moja droga. Musisz nam wybaczyæ.

Zdaje siê, ¿e za bardzo siê pospieszyliœmy... - Szarpnêła

Samanthê, podnosz¹c j¹ z miejsca, a nastêpnie zaczêła j¹

popychaæ w kierunku okien, zasłoniêtych grubymi kotarami,

jak najdalej od drzwi.

- Moja torebka! - zawołała Samantha, spogl¹daj¹c bezradnie przez ramiê.

- Proszê siê nie martwiæ, moje dziecko - uspokoiła j¹ pani Philpot ze sztucznym uœmiechem. -

Lokaj j¹ pani przyniesie.

Łoskot nasilał siê a, przekleñstwa stawały siê coraz donoœniejsze. Kobieta wbiła paznokcie w br¹zowy

wełniany rêkaw sukni Samanthy, ponaglaj¹c j¹ do wyjœcia. Pan Beckwith wyprzedził je i szybko

otworzył jedno z ogromnych okien siêgaj¹cych od sufitu po podłogê. Mrok pomieszczenia rozproszyło

jasne kwietniowe słoñce. Zanim jednak pani Philpot zd¹¿yła wyprosiæ Samanthê z salonu, tajemniczy

hałas nagle ustał.

Wszyscy troje jednoczeœnie odwrócili siê i spojrzeli na drzwi w przeciwległym krañcu pokoju.

Przez chwilê jedynym dŸwiêkiem wypełniaj¹cym pomieszczenie było ciche tykanie złoconego

francuskiego zegara, stoj¹cego na kominku. Potem rozległ siê dziwny hałas, jakby coœ napierało, a

mo¿e drapało w drzwi. Coœ du¿ego i wœciekłego. Samantha odruchowo zrobiła krok do tyłu,

gospodyni i kamerdyner wymienili pełne obawy spojrzenia.

Nagle drzwi otworzyły siê z łoskotem. W progu, zamiast straszliwej bestii, pojawił siê mê¿czyzna, a

właœciwie to, co z niego pozostało po odarciu go z wszelkiej ogłady. Zmierzwione i zaniedbane jasne

włosy siêgały mu poni¿ej ramion, które nieomal wypełniały cał¹ szerokoœæ futryny. W¹skie skórzane

spodnie opinały szczupłe biodra i podkreœlały wspaniale wyrzeŸbione miêœnie łydek i ud. Szczêkê

pokrywał kilkudniowy zarost, który sprawiał, ¿e mê¿czyzna wygl¹dał jak pirat. Gdyby jeszcze

trzymał w zêbach nó¿.

Samantha zapewne rzuciłaby siê do ucieczki w obawie o własn¹ cnotê.

Miał poñczochy, ale był bez butów. Na szyi niedbale przewi¹zał pognieciony fular, który wygl¹dał

tak, jakby ktoœ kilkakrotnie próbował go zawi¹zaæ, po czym zniechêcony zrezygnował. W

wypuszczonej luŸno batystowej koszuli brakowało połowy spinek, co pozwalało dostrzec spory frag-

ment imponuj¹co umiêœnionej klatki piersiowej pokrytej delikatnym złotym meszkiem.

Znieruchomiawszy w mroku korytarza, w dziwny sposób przekrzywił głowê, jak gdyby

nasłuchiwał dŸwiêków, które tylko on był w stanie wychwyciæ. Nozdrza drgały mu niespokojnie.

Samantha poczuła, ¿e włosy zje¿yły jej siê na karku. Miała wra¿enie, ¿e to jej zapach wyczuwał i to

j¹ œledził. Kiedy ju¿ prawie zdołała przekonaæ sam¹ siebie o œmiesznoœci swoich obaw, ruszył nagle z

gracj¹ drapie¿nika prosto w jej kierunku.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

Na jego drodze stał jednak tapicerowany podnó¿ek. Zanim zdołała go ostrzec, mê¿czyzna potkn¹ł

siê o mebel i z łoskotem upadł na podłogê.

O wiele gorsze od upadku było jednak to, ¿e le¿ał nieruchomo, sprawiaj¹c wra¿enie jak gdyby

wstawanie z podłogi nie miało najmniejszego sensu.

Samantha stała jak sparali¿owana, podczas gdy Beckwith rzucił siê ku niemu.

- Jaœnie panie! Myœleliœmy, ¿e jaœnie pan oddaje siê popołudniowej drzemce!

- Przykro mi, ¿e was rozczarowałem - odezwał siê mê¿czyzna głosem stłumionym przez dywan. -

Zdaje siê, ¿e ktoœ zapomniał przywi¹zaæ mnie do łó¿ka.

Odtr¹cił słu¿¹cego i zataczaj¹c siê, z trudem wstał. Nagle jego twarz oœwietliły promienie słoñca,

s¹cz¹ce siê przez francuskie okno.

Samantha głoœno wci¹gnêła powietrze.

Œwie¿a blizna, czerwona i złowroga, postrzêpiona niczym piorun, zaczynała siê nad k¹cikiem

lewego oka i biegła w dół, przecinaj¹c policzek i napinaj¹c skórê. Ta niegdyœ piêkna twarz serafina

została na zawsze napiêtnowana znamieniem szatana. A mo¿e to nie szatan, zastanawiała siê

Samantha. Mo¿e to sam Bóg, zazdrosny, ¿e zwykły œmiertelnik był tak bliski doskonałoœci? Powinna

była czuæ wstrêt, a tymczasem nie potrafiła oderwaæ od niego wzroku. Zniszczone piêkno wydało jej

siê stokroæ bardziej poci¹gaj¹ce ni¿ ideał.

Nosił sw¹ szpetotê niczym maskê, ukrywaj¹c pod ni¹ wszelkie oznaki słaboœci, ale nic nie było w

stanie zamaskowaæ zakłopotania w jego oczach koloru morskiej zieleni. Te oczy nie patrzyły na

Samanthê, zdawały siê patrzeæ przez ni¹.

Jego nozdrza znów drgnêły.

- Jest tu jakaœ kobieta - stwierdził oskar¿ycielsko.

- Ma pan racjê, jaœnie panie - potwierdziła pospiesznie pani Philpot. - Pan Beckwith i ja mieliœmy

goœcia na popołudniowej herbacie.

Gospodyni jeszcze raz szarpnêła dziewczynê za ramiê, w milczeniu błagaj¹c, by opuœciła pokój, ale

nieobecne spojrzenie hrabiego Gabriela Fairchilda jakby przykuło Samanthê do podłogi. Znów siê do

niej zbli¿ał, nieco wolniej, ale z nie mniejsz¹ determinacj¹. W tym momencie uœwiadomiła sobie, ¿e

powa¿nym błêdem byłoby mylenie jego ostro¿noœci ze słaboœci¹. Desperacja sprawiała, ¿e mê¿czyzna

był jeszcze bardziej niebezpieczny. Zwłaszcza dla niej.

Kroczył ku niej tak zdecydowanie, ¿e nawet pani Philpot wycofała siê, zostawiaj¹c j¹ na jego

pastwê. Choæ instynkt nakazywał jej uciekaæ, Samantha wysiłkiem woli wyprostowała siê i czekała.

Jej obawa, ¿e mê¿czyzna mógłby na ni¹ wpaœæ, albo co gorsza j¹ staranowaæ, okazała siê bezpod-

stawna.

Z osobliw¹ czujnoœci¹, zatrzymał siê o krok przed ni¹ i zacz¹ł ostro¿nie wci¹gaæ powietrze.

Samancie nawet przez myœl nie przeszło, ¿e orzeŸwiaj¹cy cytrynowy zapach werbeny, jakim

delikatnie skropiła siê za uszami, mo¿e tak mocno oddziaływaæ na kogokolwiek. Tymczasem mina

hrabiego Sheffield sprawiła, ¿e poczuła siê niczym sk¹po odziana odaliska, której jedynym

powołaniem jest zadowalanie sułtana. Uœwiadomiwszy to sobie, zadr¿ała z podniecenia. Miała

wra¿enie, ¿e dotykał ka¿dego miejsca na jej ciele, choæ przecie¿ nie ruszył nawet palcem.

Zacz¹ł wokół niej kr¹¿yæ, a ona obracała siê wraz z nim. Pierwotny instynkt ostrzegał, ¿e nie

powinna pozwalaæ, by stał za jej plecami. W koñcu zatrzymał siê. Stał tak blisko, ¿e czuła zwierzêce

ciepło, jakim emanowała jego skóra, i była w stanie policzyæ jasne rzêsy okalaj¹ce jego niezwykłe

oczy.

- Kto to? - spytał ostro, wpatruj¹c siê w punkt tu¿ nad jej lewym ramieniem. - Czego ona tu chce?

- Ona, milordzie, to panna Samantha Wickersham -przedstawiła siê zanim słu¿¹cy otworzyli usta,

by wydukaæ odpowiedŸ. - Przybyła tu, by ubiegaæ siê o posadê pielêgniarki waszej lordowskiej moœci.

Hrabia zsun¹ł wzrok nieco ni¿ej, a jego usta wykrzywiły siê, jak gdyby rozbawił go fakt, ¿e

zwierzyna, na któr¹ polował, okazała siê tak drobna.

http://www.foxitsoftware.com For evaluation only.

- Niañka, tak? - prychn¹ł. - Bêdzie mi œpiewaæ kołysanki do snu, karmiæ owsiank¹ i podcieraæ mój...

- szukał słowa tak długo, ¿e słu¿¹cy skulili siê z niepokoju - ... podbródek, gdy siê zaœliniê?

- Nie umiem œpiewaæ kołysanek i jestem przekonana, ¿e potrafi pan doskonale wycieraæ sobie ...

podbródek - odparowała Samantha. - Moim zadaniem byłoby raczej pomaganie panu w dostosowaniu

siê do nowych okolicznoœci.

Pochylił siê nad ni¹ jeszcze bardziej.

- A jeœli ja nie chcê siê dostosowaæ? A jeœli wolê, ¿eby

mnie zostawiono w spokoju, bym, u diabła, zgnił w samotnoœci?

Pani Philpot westchnêła, ale Samanthy nie poruszyły te pełne goryczy słowa.

- Pani Philpot, proszê siê nie denerwowaæ. Zapewniam

pani¹, ¿e tego typu dziecinne wybuchy nie s¹ dla mnie

niczym nowym. Kiedy pracowałam jako guwernantka, moi

podopieczni z upodobaniem wystawiali na próbê moj¹ cierpliwoœæ i wytrzymałoœæ. Miewali napady

złoœci, gdy coœ nie szło po ich myœli.

Porównanie do rozkapryszonego trzylatka uraziło hrabiego.

- Domyœlam siê, ¿e wyleczyła ich pani z tego nawyku? - warkn¹ł.

- Do tego potrzeba czasu. I cierpliwoœci. Pan zdaje siê mieæ jedno, a ja drugie.

Zaskoczył j¹, odwracaj¹c siê w kierunku Beckwitha i pani Philpot.

- Dlaczego uwa¿acie, ¿e bêdzie lepsza od innych?

- Od innych? - powtórzyła jak echo Samantha, unosz¹c brew.

Kamerdyner i gospodyni wymienili spojrzenia pełne winy.

Hrabia znów siê odwrócił.

- Zdaje siê, ¿e nie wspomnieli pani o poprzedniczkach.

Có¿, najpierw była Cora Gringott, prawie tak głucha, jak ja

jestem œlepy. Dobrana była z nas para, doprawdy. Wiêkszoœæ

czasu spêdzałem na poszukiwaniu jej tr¹bki, bym mógł do

niej wrzeszczeæ. O ile mnie pamiêæ nie myli, wytrzymała

niecałe dwa tygodnie.

Zacz¹ł przechadzaæ siê przed Samanth¹ w tê i z powrotem, cztery du¿e kroki do przodu i cztery do

tyłu. Samantha od razu wyobraziła go sobie, jak pewny siebie i władczy przemierza pokład okrêtu, z

wzrokiem utkwionym w dal, podczas gdy wiatr rozwiewa mu złote włosy.

- Po niej zjawiła siê tu pewna dziewczyna z Lancashire. Od pocz¹tku była bardzo nieœmiała,

mówiła prawie szeptem. Nawet nie odebrała zapłaty ani nie spakowała swoich rzeczy. Po prostu uciekła

z krzykiem w œrodku nocy, jakby gonił j¹ jakiœ wariat.

- Wyobra¿am sobie - mruknêła Samantha.

Na moment przystan¹ł, po chwili jednak znów zacz¹ł spacerowaæ.

- Nie dalej, jak w ubiegłym tygodniu odeszła nasza droga

wdowa Hawkins. Wydawało siê, ¿e jest silniejsza i sprytniej-

sza ni¿ jej poprzedniczki. Zanim st¹d uciekła, poradziła

Beckwithowi, by nastêpnym razem zamiast pielêgniarki za

trudnił pracownika zoo, jego pan bowiem powinien przeby

waæ w klatce.

Samantha była prawie zadowolona, ¿e nie mógł widzieæ drgniêcia jej ust.

- Chyba pani rozumie, panno Wickersham, ¿e nie ka¿dy nadaje siê do tego, ¿eby mi asystowaæ,

zwłaszcza pani. Radzê wracaæ do szkolnej klasy, ochronki czy sk¹d tam siê pani wziêła. Niech pani

nie traci wiêcej czasu. Swojego i mojego.

- Ale¿, jaœnie panie! - zaprotestował Beckwith. - Doprawdy nie ma potrzeby zachowywaæ siê tak

niegrzecznie wobec tej młodej damy.

- Młoda dama? Ha! - Hrabia machn¹ł rêk¹, omal nie łami¹c fikusa, który wygl¹dał tak, jakby nie

podlewano go co najmniej od dziesiêciu lat. - S¹dz¹c po głosie, to skwaszony babsztyl zupełnie

Medeiros Teresa - Kochanka nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: