Pierumow Nik - Smierc bogow.pdf - Pierumow Nik - piotrzachu69

Nik Pierumow

ŚmierĆ Bogów.

KsiĘga Hagena

(Gibel Bogov)

Kroniki Hjörwardu

PrzełoŜyła Ewa Skórska

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział 1

- Niepokojące wieści z Gnipahelliru, mój tanie.

Konie szły tuŜ przy pasie przyboju. Fale leniwie lizały brzeg lekko spadzistego

kamienistego nasypu, za którym, w pewnym oddaleniu, stromo wzbijały się w niebo

cielska szarych skał. Kamienie poprzecinały pęknięcia i szczeliny, w których zdąŜyły

juŜ wyrosnąć karłowate sosny. Spiczaste kamienne kły, ulubiona broń Oceanu,

wystawały gdzieniegdzie nad wodą. Pachniało wodorostami, ponad falami latały

mewy.

Sześciu jeźdźców w szarych płaszczach z grubej wełny jechało dwójkami wzdłuŜ

brzegu. Czterech z nich miało długie miecze przy lewym boku, rękojeść klingi

piątego, umocowanej za plecami, wystawała znad prawego ramienia; szósty

zadowalał się potęŜną sękatą pałką. Głowy wędrowców osłaniały jednakowe wełniane

czapki, przypominające te, które noszą kowale, Ŝeby nie przypalić włosów podczas

pracy. Patrząc na jeźdźców, trudno było określić ich status czy rodzaj zajęcia.

Wszyscy jak jeden mąŜ byli w sile wieku i mieli ogorzałe twarze; umiejętnością

posługiwania się bronią przypominali królewskich gwardzistów Widrira, krojem

ubrań i rozmową - wolnych członków wspólnoty z okolic śelaznego Lasu, a siodła i

uprząŜ koni nasuwały myśl o pastuchach z Rogheim.

- Niepokojące wieści z Gnipahelliru, mój tanie - powtórzył półgłosem jeden z

jeźdźców, zwracając się do męŜczyzny z klingą za plecami, który niedawno dołączył

do grupy. Wojownik skinął głową, pozwalając mówiącemu kontynuować. - Karły

Rödulswallu znów palą Lasy Jalini. Dym zasnuł północne niebo i ptaki, oszalałe i

oślepłe, rozbijają się o skały. Dym sięgnął do siedziby Garma, który się obudził.

Niedobre nowiny zostały wygłoszone. Tan wysłuchał wiadomości w milczeniu,

skłonił nieznacznie głowę.

- Co jeszcze? - rzucił.

- Ruszenie w Himinwagarze - odezwał się inny jeździec. - Władca Hjörlejf

wyruszył na Widrira.

- Na Widrira? - Przywódca uniósł brew. - Nie spodziewałem się tego po

Hjörlejfie! Okazuje się, Ŝe to zdeterminowany śmiałek!

- KrąŜy pogłoska - ciągnął jeździec, zniŜając głos - niepewna i niejasna,

rozprzestrzeniana przez Nocne Amazonki... Ŝe do Hjörlejfa przybył tajny poseł z

wyspy Brandey!

- Wyspa Czarnych Magów to postrach całej ziemi - mruknął tan. - Co mogli

wywęszyć ci zjadacze padliny? Mów dalej! Czy juŜ po bitwie?

- Gdy wyjeŜdŜaliśmy z Erwasundu, Widrir zaczynał zbierać oddziały. Hjörlejf

przekroczył rzekę Hator na północnej granicy StrzeŜonego Królestwa.

- Jasne - rzekł tan i umilkł zasępiony. Jego towarzysze cierpliwie czekali. - Lodin!

Kanut! Isung! Za tamtą skałą zawrócicie ścieŜką do boru Walie i dalej pojedziecie

traktem do przylądka Stavsnes. Tam krasnoludy mają dostarczyć broń. Odbierzcie ją

tylko - zapłacono im z góry. Drakkary dotrą do przylądka za trzy dni, licząc od dzisiaj.

Załadujecie broń i pojedziecie na Hedinsey. Frodi i Gudmund! Odprowadzicie mnie

do śywych Skał i stamtąd skręcicie do Rödulswallu. Znajdziecie StraŜników Zasłony

Jalini i ostrzeŜecie ich przed budzącym się Garmem. Potem udacie się na zachód, do

zatoki Unawagar. Znajdziecie tam wioskę. Nie szczędząc złota, kupcie łódź i

wyjdźcie w morze. Musicie dotrzeć do Hedinseyu, zanim rozpęta się burza. Czekajcie

na mnie na wyspie do następnego księŜyca. Jeśli nie wrócę... zabierzecie Uving i

poszukacie sobie i druŜynie nowych ziem. Słuchajcie mojego Nauczyciela... I

pamiętajcie - wszyscy przysięgaliście na Osiem śelaznych Gwoździ Bram Niflhelu,

Ŝe będziecie słuŜyć mojemu synowi!

- Pamiętamy, tanie - powiedział głucho Frodi, który trzymał w poprzek siodła

potęŜną pałę. - Dotrzymamy przysięgi albo odejdziemy do Helu, okryci wzgardą.

Ale... mój tanie, wiem, Ŝe nigdy nie zadajemy ci pytań, a jednak teraz się ośmielę.

Dlaczego szukasz pewnej śmierci przy śywych Skałach? Stamtąd się nie wraca!

Wykonaj rozkaz, Frodi! Wy wszyscy równieŜ! - odparł surowo tan, kończąc

rozmowę, i chlasnął Konia wodzami. sposępmiali jeźdźcy ruszyli za nim. .

Na wschodzie dopiero zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki świtu, a wszędzie

wokół - w rowach, szczelinach, rozpadlinach - nadal leŜała noc. Niewysoka, zgrabna

postać bezszelestnie przemykała się między drzewami, schodząc w dół do

szemrzącego strumienia. Nad brzegiem przystanęła i pochyliła się, wsuwając do wody

szczupłe dziewczęce dłonie. Nogi w miękkich, skórzanych półbutach stąpały cicho po

igliwiu, wargi bez chwili przerwy wypowiadały bezgłośne słowa, słowa układały się

w zdania, a z kaŜdą nową strofą miarowych dwuwierszy na dno głębokiego,

porośniętego młodniakiem parowu powracała Ciemność. Zarysy korzeni, pni, gałęzi

drŜały i rozpływały się, jakby zasnute mgłą, strumień szemrał coraz ciszej, jakby

zapadając w sen, a wąskie dłonie powoli poruszały się nad glinianą czarą pełną

zaczerpniętej wody.

Bohaterowie dawnych dni, uczestnicy bitwy na Borghildowym Polu, gdzie starły

się pułki siedmiu czarnoksięskich królestw, wiedzieliby, co zrobić, widząc tę

dziewczynę. Magowie z wyspy Brandey udzieliliby jej wsparcia.

Człowiek w szarym stroju i z miękką maską na twarzy obserwował dziewczynę,

nie odrywając od niej wzroku. W dłoni trzymał stalową czteroramienną gwiazdkę z

ostrymi krawędziami. Nie szeptał zaklęć, bardziej licząc na swoją broń niŜ na Odległe

i StaroŜytne Moce. Nie rozumiał tego, co właśnie widział i słyszał - i dlatego się nie

bał. Ciekawiło go to. Zwlekał.

Woda w czarze zaciągnęła się cienkim lodem, rozległ się syk. Korzenie drzew

poruszyły się, jakby próbując wydostać się z ziemi, dziewczyna zaczęła drobnymi

krokami okrąŜać czarę. Ręce rozrzuciła na boki, z jej głowy zsunęła się gruba,

bezkształtna czapka, rozsypały się gęste, krótko i nierówno przycięte kasztanowe

włosy. KaŜdy recytowany przez nią dwuwiersz spadał jak uderzenie młota. Lód

zaczynał nabierać purpurowej barwy, jakby płynęła w nim ludzka krew.

Człowiek w szarym stroju musiał wziąć się w garść, Ŝeby nie poddać się

napływającemu znienacka strachowi. Miał wraŜenie, Ŝe do jego oczu dostała się

woda, obraz nagle rozmazał się i stracił ostrość. Wszystko przebiegało tak, jak mówił

Opiekun, a przecieŜ mówił teŜ, Ŝe w Ŝadnym razie nie wolno czekać do końca

obrzędu!

Z krótkim wydechem-okrzykiem dziewczyna uderzyła w czarę prawą, zaciśniętą

w pięść dłonią. Lód pękł, purpurowe bryzgi strzeliły w górę. Ból wygiął jej delikatne

ciało w łuk, głowa odchylała się coraz bardziej, wydawało się, Ŝe dziewczyna niczego

nie widzi ani nie słyszy.

Wojownik w szarym stroju zrobił krótki wymach - i śmiercionośna gwiazdka

pomknęła prosto w odsłoniętą szyję.

Ale delikatne, wąskie dłonie okazały się szybsze - zaczerpnęły z czary ognistą

wodę, chlusnęły w stronę nadlatującej broni. Metal zapłonął niczym papier i rozpadł

się na niewidoczny popiół.

Rozległ się okropny chichot. śaden człowiek, nawet najbardziej złośliwy, nie

zdołałby roześmiać się w ten sposób. Wojownik znieruchomiał, nie sięgając nawet do

rękojeści swego krótkiego, zakrzywionego miecza. Z czary wyskoczyła struga

płynnego ognia i od razu go otuliła od stóp do głowy. Upadł, nie wydając Ŝadnego

dźwięku, ogień zaś, posłuszny władczemu gestowi delikatnej dłoni, natychmiast znikł,

kryjąc się z powrotem w czarze. Dziewczyna, chichocząc, pochyliła się nad ciałem

wojownika. Z niekobiecą siłą obracała cięŜkie ciało, lecz nie znalazła Ŝadnych

znaków, herbów ani amuletów. Krzywy miecz zaszczyciła krótkim spojrzeniem i

odrzuciła na bok - zwykła klinga, wytwór ludzkich rąk. Ale gdy ciało męŜczyzny ze

złością cisnęła na ziemię, miecz podniosła. Muskając stal, delikatnymi palcami

przebiegła po klindze raz, drugi, trzeci... Jej wargi poruszyły się, posłuszne słowom

Mocy, w czarze zawrzał płynny ogień. Klinga została zanurzona w płomieniu, lecz

Pierumow Nik - Smierc bogow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: