Collins Jackie - Śmiertelne zauroczenie.pdf - Książki-romanse czerwiec - KA-KAA

Jackie Collins – Śmiertelne zauroczenie

Księga pierwsza

MANHATTAN

Rozdział 1

- Pamiętasz najlepszy seks w swoim życiu?

Pytanie to Jamie Nova zadała swojej najlepszej przyjaciółce, Madison Castelli. Jamie miała

dwadzieścia dziewięć lat i była olśniewająco piękną, chłodną, smukłą blondynką w klasycznym stylu,

bardzo rasową, o cechach fizycznych młodej Grace Kelly i nowoczesnej Gwyneth Paltrow.

- Co? - rzuciła Madison, pospiesznie zerkając na sąsiedni stolik w zatłoczonej restauracji na

Manhattanie. Siedząca obok para była na szczęście całkowicie pochłonięta rozmową i nawet nie

usłyszała prowokacyjnego pytania Jamie.

- Wiesz, o co mi chodzi - powiedziała Jamie, odgarniając z czoła pukiel pięknych jasnych włosów. -

Taki seks, że mózg ci się gotuje, a ziemia drży w posadach. Kiedy jest już po wszystkim, zwykle nie

chcesz więcej widzieć tego faceta, ale dopóki to robicie, wszystko jest możliwe. - Z piersi Jamie

wyrwało się długie westchnienie. - Naprawdę wszystko...

- No, cóż... - zaczęła Madison, niepewna, do czego zmierza jej była współlokatorka z pokoju w

college'u.

- No, szybciej. -Jamie się zniecierpliwiła. - Odpowiedz mi.

- Hmmm... - Madison zastanowiła się, widząc, że Jamie pyta jak najbardziej poważnie. - To było w

Miami – powiedziała wreszcie. - W czasie wakacji, które spędziłam z ojcem. Miałam szesnaście lat, a

ten facet był czterdziestopięcioletnim playboyem ze wszystkimi zabaweczkami. Mieszkał w

apartamencie, jeździł porsche, miał kasety z filmami porno...

- Kasety z filmami porno, rzeczywiście! - Jamie przewróciła oczami o barwie nieskazitelnej

akwamaryny. - I uważasz, że to było seksowne przeżycie?

- Zapewniam cię, że tak - odparła Madison. - Kiedy weszłam do jego apartamentu, zobaczyłam łóżko

wodne przysypane płatkami kwiatów, a na stoliku obok stał dzban z szampanem i kawałkami

brzoskiwiń oraz olejek do ciała o zupełnie niezwykłym zapachu. W dodatku mój playboy miał

niesamowicie ruchliwy i do wszystkiego zdolny język...

- Ach, ten stary trik z ruchliwym językiem! - Jamie westchnęła z wyraźnym rozgoryczeniem. -

Wszystkie się na to nabierają.

Madison uniosła brwi.

- Co się z tobą dzisiaj dzieje? Skąd nagle ta cała rozmowa o seksie? Jesteś kobietą zamężną, a z

tego, co słyszałam, wynika, że po ślubie seks staje się zaledwie odległym wspomnieniem.

- Bardzo śmieszne - powiedziała ponuro Jamie.

- Żartowałam. - Madison wyczuła, że w raju Jamie pojawiły się jakieś problemy. Faktem było, że

wszyscy znajomi Jamie oraz jej męża Petera, genialnego inwestora giełdowego z Wall Street, uważali

ich za złotą parę. Wydawało się, że Jamie i Peter mają wszystko, o czym tylko można zamarzyć, lecz

dziś zanosiło się chyba na burzę. - O co chodzi? - zapytała, pochylając się nad blatem stołu. -

Opowiadaj.

Jamie przygryzła dolną wargę.

- Widzisz, wczoraj wieczorem byliśmy na przyjęciu i ktoś rzucił to pytanie.

- Jakie pytanie?

- Czy pamiętasz najlepszy seks, jaki miałaś w życiu. I chodzi o to, że wszyscy sypali jak z rękawa

naprawdę ciekawymi odpowiedziami.

- No i co? - Madison się zaciekawiła.

- Oczywiście, kiedy przyszła moja kolej, zaczęłam opowiadać o swoim pierwszym razie z Peterem.

Była to śliczna historyjka

1 ludzie byli zachwyceni. Potem padło na Petera, który nagle zamilkł, a po chwili wymamrotał, że nie

pamięta i szybko zmienił temat.

- Może czuł się zażenowany.

- Peter? Każdy, ale nie on.

- Dużo wypił?

- Prawie nic.

- Więc co mu się stało? - zapytała Madison.

- Myślę, że... -Jamie się zająknęła. - Myślę, że on ma romans.

- Daj spokój! - wykrzyknęła Madison. - Jesteście małżeństwem ledwie od trzech lat! Daj mu chociaż

szansę, żeby się tobą znudził!

- Serdeczne dzięki -wymamrotała Jamie. - Dlaczego myślisz, że w ogóle mógłby się mną znudzić?

Słusznie, pomyślała Madison. Czy jakikolwiek mężczyzna mógłby poczuć się znudzony u boku Jamie?

Jamie była ideałem i wszyscy o tym doskonale wiedzieli. Poza tym w normalnym świecie żaden

mężczyzna nigdy nie zdobyłby się na to, by ją oszukiwać i zdradzać.

Ale świat nie jest normalny, a mężczyźni to psy, więc może Jamie ma rację, może Peter rzeczywiście

sprawdza swoją cenną męskość na innym terenie...

- Dlaczego podejrzewasz, że Peter sypia z inną? - zapytała.

- Intuicja mi to podpowiada - odparła Jamie. - Intuicja oraz fakt, że nie kochaliśmy się od dwóch

tygodni.

- Od dwóch tygodni! - zakpiła Madison. - Jezu i wszyscy święci! Przyślijcie piechotę morską!

- Nic nie rozumiesz - mruknęła Jamie, obracając wysadzaną diamentami obrączkę ślubną wokół

ozdobionego francuskim manicurem palca. - Peter uwielbia seks. Lubi kochać się codziennie... -

Znacząco zawiesiła głos. - A czasami nawet kilka razy dziennie.

- Hmmm... - Madison natychmiast przypomniała sobie, że sama nie kochała się prawie od roku. Jej

wybór, bo kto chciałby sypiać z głupkami... A niestety w ciągu ostatniego roku trafiała jedynie na

głupków, idiotów do kwadratu. Prawdą było, że odkąd rok temu zostawił ją ten szczur David,

producent telewizyjny i człowiek, z którym przeżyła piękne dwa lata, straciła ochotę na pozazawodowe

kontakty z mężczyznami. Wprawdzie kilka miesięcy temu w Los Angeles, dokąd pojechała na zlecenie

„Manhattan Style", magazynu, dla którego pracowała, poznała bardzo atrakcyjnego fotografa, ale nic z

tego nie wyszło. Nazywał się Ja-ke Sica i od pierwszej chwili coś niewątpliwie zaiskrzyło między nimi,

lecz niestety miał już kogoś.

Szkoda.

Potem był jeszcze ten facet na jedną noc w Miami, gdzie przeprowadzała wywiad z Donaldem. Męski

model, na którego trafiła w jednym z klubów happeningowych w South Beach, niezbyt bystry, ale po

prostu śliczny - wspaniałe, muskularne ciało i grzywa rozjaśnionych słońcem włosów... Jedna długa,

namiętna noc, wypełniona seksem bez zahamowań, oczywiście z prezerwatywą, po której obudziła się

z uczuciem „po co mi to było, do diabła?".

Nie, nie chciała więcej facetów na jedną noc.

- Jak myślisz, co powinnam zrobić? - Jamie jęknęła. – Nie mogę znieść tej niepewności, doprowadza

mnie do szaleństwa!

- Hmmm, no cóż... Chyba trzeba dowiedzieć się, jak sprawy stoją - powiedziała Madison.

- Bardzo mi pomogłaś - warknęła Jamie. - Przecież podobno to ty jesteś tą inteligentną kobietą, która

zna odpowiedź na wszystkie pytania...

Madison westchnęła ciężko. To mi dopiero etykietka... Ale taką jej właśnie przyklejono i nic już nie

można było na to poradzić. W college'u nazywane je obie „Piękną" (Jamie) i „Mózgiem" (Madison). Ich

trzecia przyjaciółka, Natalie De Barge, śliczna czarnoskóra dziewczyna, otrzymała przydomek

„Seksik". Ich trójka była nierozłączna.

Skończyły college siedem lat temu i od tego czasu wszystkie odnotowały na swoim kącie konkretne

osiągnięcia. Jamie nie tylko wyszła za Petera i zaczęła prowadzić intensywne życie towarzyskie, ale

założyła własną firmę projektowania wnętrz na Manhattanie. Oczywiście w dużym stopniu pomógł jej

w tym ojciec, który wyłożył pieniądze i zachęcił do współpracy z córką Antona Coucha, geja i

genialnego projektanta z układami wśród najbogatszych nowojorczyków.

Natalie, której nie miał kto pomóc, o własnych siłach zrobiła karierę w telewizji. Mieszkała teraz w Los

Angeles i prowadziła bardzo popularny rozrywkowy program „Celebrity News".

Madison zdobyła ciekawą, będącą prawdziwym wyzwaniem pracę i wyrobiła sobie niezłą opinię.

Opracowywane przez nią sylwetki bogatych, wpływowych i sławnych ludzi przyczyniły się do

niezwykłego sukcesu „Manhattan Style", najmodniejszego obecnie magazynu, który już od pewnego

czasu sprzedawał się w nakładzie większym niż „Vanity Fair" czy „Esquire". Parę miesięcy temu

Madison napisała artykuł o hollywoodzkich dziewczynach na telefon, który wywołał spore poruszenie

wśród czytelników; sprzedała nawet prawo do sfilmowania tej historii jednej z dużych wytwórni,

chociaż miała poważne wątpliwości, czy film kiedykolwiek powstanie.

- No, dobrze, oto plan działania - powiedziała, widząc, że Jamie naprawdę potrzebuje pomocy.

- Tak? - Jamie oparła łokcie na stole, wpatrując się w twarz przyjaciółki szeroko otwartymi oczami

koloru morskiej wody.

- Wynajmiesz detektywa.

- Detektywa?! - wykrzyknęła, ściągając w końcu na siebie uwagę siedzącej przy sąsiednim stoliku

pary. - Nie mogę tego zrobić, to byłoby takie... Takie w złym guście...

- Ale skuteczne.

- Tak myślisz?

- Oczywiście. Osiągniesz spokój ducha -jeżeli Peter cię oszukuje, dowiesz się tego. A jeżeli nie...

Cóż, trochę będzie cię to kosztowało, ale zaczniesz żyć normalnym życiem.

- Może rzeczywiście... - Jamie się zawahała. - No, dobrze, zrobię to!

- Pozwól, że ja wybiorę firmę - rzekła Madison. – Dowiem się, kto jest najlepszy.

- I najbardziej dyskretny - szybko dodała Jamie. - Nikt nie może się o tym dowiedzieć, absolutnie nikt!

- Jasne.

Madison była przekonana, że jej wydawca, Victor Simons, poda jej nazwiska kilku detektywów,

spośród których wybierze tego najlepszego. Yictor znał się na wszystkim i znał wszystkich.

Niewykluczone, że wiedział nawet, czy Peter ugania się za jakąś seksowną nimfetką, tego jednak nie

mogła być do końca pewna. Yictor i Peter nie obracali się w tych samych kręgach towarzyskich.

- Dam głowę, że się mylisz - powiedziała z pocieszającym uśmiechem. - Ale w ten sposób zyskasz

pewność.

- Chciałabym, żeby było tak, jak mówisz. -Jamie zrobiło się niedobrze na myśl o tym, że mogłaby

przyłapać Petera z inną kobietą.

* * *

Kiedy pożegnały się pod restauracją, Madison poszła pieszo wzdłuż Park Avenue, zmierzając w

stronę redakcji „Manhattan Style". Mężczyźni oglądali się za nią, ale ona nawet tego nie zauważała,

pochłonięta myślami o Jamie i jej podejrzeniach.

Madison była bardzo atrakcyjną młodą kobietą, wysoką i smukłą, o pełnych, krągłych piersiach,

nogach tancerki i długich, czarnych, skręconych w loki włosach, które zwykle nosiła rozpuszczone lub

związane z tyłu. Starała się przyćmić swoją urodę, lecz nie mogła ukryć zielonych oczu w kształcie

migdałów, wyraźnie zarysowanych, pięknych kości policzkowych i wyrazistych, zmysłowych warg.

Była prawdziwą pięknością, chociaż wcale się za nią nie uważała - ucieleśnieniem ideału urody była

dla niej jej matka, Stełla, posągowa blondynka, której drżące wargi i rozmarzone oczy kojarzyły się

wszystkim z Marilyn Monroe.

Madison była podobna do ojca, Michaela. Ciemnowłosy i przystojny Michael Castelli miał pięćdziesiąt

osiem lat i był najatrakcyjniejszym mężczyzną swego pokolenia w całym Con-necticut.

Charakteryzował się także ogromnym urokiem i żelazną determinacją - dwiema cechami, które

Madison również odziedziczyła właśnie po nim i które niewątpliwie ułatwiły jej drogę do sukcesu.

Uwielbiała swoją pracę - z przyjemnością wyszukiwała materiały do świeżych, inteligentnie napisanych

profili znanych ludzi. Jej zdecydowanymi ulubieńcami byli politycy oraz astronomicznie bogaci giganci

biznesu, natomiast dość niskie notowania miały u niej gwiazdy filmu, sportu i producenci filmowi. Nie

uważała się za dziennikarkę-zabójczynię, chociaż pisak w szczery, uczciwy sposób, czasami

wprawiając w konsternację swoich rozmówców, których zwykle osłaniał przed światem ochronny ko-

kon, utkany przez sprawnych i bystrych rzeczników prasowych. Madison nie przejmowała się jednak

zbytnio, jeśli jej pytania komuś się nie podobały. Chciała pisać prawdę, to wszystko.

Od pięciu lat pracowała pod czujnym okiem Victora Simonsa. Łączył ich znakomity układ, mimo że

Victor bywał prawdziwym wrzodem na tyłku, zwłaszcza kiedy się domagał, aby zrobiła wywiad z kimś,

kto ją w ogóle nie interesował. Najczęściej osiągali kompromis i Madison niechętnie zgadzała się

porozmawiać z jakimś durnym ekranowym symbolem seksu w zamian za możliwość postawienia

ciekawych pytań geniuszowi komputerowemu lub specjaliście od problemów nuklearnych.

Victor odkrył Madison wkrótce po tym, jak ukończyła college. Napisała wtedy prowokacyjny tekst o

nadal istniejącej podwójnej moralności w sprawach damsko-męskich, który zdecydował się

opublikować „Esąuire". Victor zaprosił początkującą dziennikarkę na lunch, poradził jej, aby pisała jak

najwięcej, a dwa lata później zaproponował jej przygotowanie krótkiego kwestionariusza na ogólny

temat dla swojego czasopisma. Po roku Madison przeprowadzała już krótkie wywiady, niedługo potem

zaś zapoczątkowała własną, sygnowaną swoim nazwiskiem serię, zatytułowaną „Sylwetki władzy".

Jej pierwszym rozmówcą był Henry Kissinger. Uchwyciła esencję osobowości starzejącego się

polityka, operując ostrym suchym dowcipem. Później wszystko było już łatwe. Robiła jeden wywiad na

miesiąc, co dawało jej mnóstwo czasu, który mogła wykorzystać na pracę nad swoją powieścią -

książką o zależnościach między ludźmi. Ostatnio, to znaczy od rozstania z Davidem, zmagała się z

wściekłością na swego byłego partnera i nie poświęcała powieści zbyt dużo uwagi. Niełatwo jest pisać

o układach między ludźmi, kiedy cierpi się z powodu zniszczenia takiego właśnie układu.

Nadal nie miała pojęcia, dlaczego David odszedł. Czy zrobiła coś, co go do niej zniechęciło?

Nie. Wgłębi duszy doskonale wiedziała, co się stało. David nie był w stanie zaakceptować faktu, że

Madison zarabiała tyle co on. Proste, prawda? Szukał kobiety, która siedziałaby w domu i robiła to, na

co on miał ochotę, a nie niezależnego ducha z ambicjami. Dwa lata wspaniałego seksu nie

wystarczyły, by zbudować trwały związek, bo kiedy napięcie namiętności opadało, nieodmiennie

okazywało się, że nie mają ze sobą wiele wspólnego.

Kilka tygodni po niespodziewanym odejściu Davida Madison dowiedziała się, że poślubił swoją

ukochaną z okresu wczesnej młodości, nierozgarniętą blondynkę ze sztucznym biustem i rzucającym

się w oczy sztucznym zgryzem. To tyle, jeśli chodzi o dobry gust jej byłego partnera.

* * *

Victor siedział w kucki na podłodze wielkiego gabinetu i bawił się swoją ulubioną kolejką, której długie

tory sięgały aż do drzwi. Pracodawca Madison był potężnym, misiowatym mężczyzną przed

pięćdziesiątką, z szopą kręconych brązowych włosów, które zawsze sprawiały wrażenie

nieuczesanych, z gęstymi brwiami, kilkoma podbródkami i z oczyma o wyrazie skrzywdzonego przez

życie szczeniaka.

- Maddy! - wykrzyknął grzmiącym głosem. - Nie spodziewałem się ciebie dzisiaj. Siadaj, dziewczyno.

- Cześć, Victorze. - Madison ostrożnie wyminęła energicznie sapiącą czerwoną lokomotywę. - Widzę,

że jak zwykle ciężko pracujesz.

- Oczywiście - odparł ze śmiechem. - Dzięki temu moje stare serducho jeszcze działa. A poza tym

Evelyn nie pozwala mi robić tego w domu.

- Ciekawe dlaczego - wymamrotała Madison, myśląc o jego chudej jak wieszak i równie sztywnej

żonie ze stale tym samym, chłodnym wyrazem twarzy i garderobą od najlepszych projektantów mody.

- Nie byłaby zadowolona, gdybym zrobił taki bałagan w jej salonie - wyjaśnił Victor, podnosząc się z

podłogi.

Madison przysiadła na brzegu biurka.

- Zrobisz coś dla mnie? - zapytała, podnosząc ciężki, szklany przycisk do papieru i uważnie go

oglądając.

- Oczywiście! - Ucieszył się, siadając w swoim ulubionym skórzanym fotelu. - Uwielbiam, kiedy ludzie

są mi wdzięczni i czują, że powinni mi się za coś zrewanżować.

- Nie jestem „ludźmi" - zirytowała się Madison. - I nie chodzi mi o żadną uprzejmość, ale o zwykłą

informację.

- Jaką informację? - zapytał podejrzliwie.

- Nic takiego. - Odłożyła przycisk. - Potrzebne mi są namiary na najlepszego prywatnego detektywa w

Nowym Jorku.

Victor postukał palcem o blat biurka.

- Skąd przyszło ci do głowy, że mogę mieć takie namiary?

- Bo ty wiesz wszystko - powiedziała. - A poza tym przypominam sobie, że chyba wynająłeś kogoś,

kto śledził twoją pierwszą żonę, zanim się rozwiedliście...

- Kto ci o tym powiedział? - Uniósł wysoko krzaczaste brwi.

- Ktoś z redakcji, nie pamiętam, kto.

- Nienawidzę plotek - warknął.

- Ty żyjesz plotkami, Victorze - odparowała szybko.

- Po co ci to?

- Dla przyjaciółki.

- Jakiej przyjaciółki?

- Nie twoja sprawa.

- Suka!

- Poganiacz niewolników!

Wymienili serdeczne uśmiechy.

Bardzo lubiła Victora, chociaż czasami złościł ją jego donośny głos i władczy sposób bycia, a Victor ją

uwielbiał i uważał za swoje osobiste odkrycie.

Odłożył na biurko pilota do kolejki i przez intercom wezwał Lyndę, asystentkę, która pracowała dla

niego od dwunastu lat i jako żywo przypominała zezowatego basseta.

Lynda zjawiła się po sekundzie, roztaczając wokół atmosferę nieodwzajemnionej miłości do szefa.

- Tak, panie S.? - zapytała gorliwie.

- Podaj mi nazwisko i telefon tej... No, tej osoby, która śledziła Rebeccę. Szybko.

Lynda wyprostowała się w postawie na baczność.

- Tak jest, panie S.

I już jej nie było.

- Więc to tak... - powiedział Victor, odwracając się do Madison. - Nie chcesz powiedzieć mi, o co

chodzi?

- Powinno ci wystarczyć, że nie chodzi o mnie - odparła, celowo nie podając mu żadnych szczegółów.

- Ale nie wystarcza - rzekł gderliwie.

- Daj spokój, Victor. I tak by cię to nie zainteresowało.

- Potrzebujesz faceta - oświadczył, powtarzając swój ulubiony komentarz na sytuacje, kiedy Madison

go denerwowała. – Ile to czasu minęło od odejścia Davida?

- Nie wtrącaj się do mojego życia osobistego — rzuciła ostrzegawczym tonem.

- Masz dwadzieścia dziewięć lat i zero życia osobistego. Boże, naprawdę nie znosiła Victora, kiedy

próbował wtykać nos w jej sprawy.

- Pieprzę cię! - wybuchnęła.

- Do tej pory nie miałem jeszcze tej przyjemności, ale w każdej chwili jestem gotowy...

Parsknęła śmiechem. Nie umiała długo złościć się na Victora. Miał dobre intencje, chociaż ciągle

usiłował ją swatać. Nie przejmował się przy tym wiekiem lub wyglądem ewentualnych kandydatów -

jeśli któryś z nich dysponował odpowiednio dużym kontem bankowym i nie był impotentem, upierai

się, żeby Madison przynajmniej go wypróbowała.

Madison już od dawna nie przyjmowała zaproszeń na kolacje, którymi zasypywali ją Victor i Evelyn.

Ostatnim razem posadzili ją między podstarzałym astronautą i dwudziestojednoletnim genialnym

informatykiem. Obaj okazali się bardzo interesującymi ludźmi, lecz z pewnością nie nadawali się na

kochanków.

Nie przeszkadza mi, że jestem sama, powtarzała sobie Madi-son. Wręcz przeciwnie, bardzo ci to

przeszkadza, odpowiadał jakiś wewnętrzny głos. NIE, wcale mi to nie przeszkadza, wściekała się.

Dziesięć minut później, uzbrojona w kartkę z zapisanym nazwiskiem „K. Florian" i numerem telefonu,

opuściła redakcję i Sześćdziesiątą Siódmą ulicą ruszyła w kierunku swego mieszkania na Lexington.

Teraz, kiedy zdobyła już potrzebną informację, postanowiła porozmawiać jeszcze z Jamie, zanim

zadzwoni do poleconego przez Victora detektywa. Tego wieczoru miały się spotkać na przyjęciu u

Antona Coucha, oczekiwała więc, że uda jej się dokładnie dowiedzieć, czy Jamie rzeczywiście jest

zdecydowana na takie posunięcie.

A poza tym będzie miała okazję poobserwować Petera i zorientować się, co się z nim dzieje.

Miała świetną intuicję i wyczucie do ludzi, jeśli więc Peter faktycznie zdradza Jamie, to ona na pewno

to odkryje.

Rozdział 2

- Chciałabym, żeby zdechł! - wrzasnęła Rosarita Vincent Falcon, czerwieniejąc na twarzy. - Żeby

zdechł! Żeby zdechł!

- Ciszej! - burknął jej ojciec, patrząc na nią z nieukrywaną dezaprobatą. - Chcesz, żeby usłyszała cię

cała pieprzona okolica?

- A co mnie to obchodzi?! - ryknęła Rosarita. - Cała pieprzona okolica należy do ciebie!

- Ładnie się wyrażasz, nie ma co gadać - prychnął Chas Vincent, potężny mężczyzna o ogorzałych

policzkach i twardym, nieco zachrypniętym głosie. - Czy po to posłałem cię na naukę do college'u?

- Pieprzę college! Pieprzę twoich sąsiadów! Chcę, żeby Dex Falcon kopnął w kalendarz!

- Jeszcze trochę głośniej - mruknął Chas, ocierając pot z czoła. - Pokojówka w domu obok mogła cię

nie usłyszeć.

Rosarita tupnęła nogą w gruby, puszysty dywan. Czyjej ojciec kompletnie zidiociał? Dlaczego nie

rozumie, o co jej chodzi?

Rosarita mierzyła metr sześćdziesiąt i była bardzo szczupła. Miała tendencje anorektyczne, chociaż

czasami zdarzały się napady bulimii i wtedy jadła bez opamiętania, po to tylko, by zaraz po jedzeniu

sprowokować wymioty. Była rudowłosą dwu-dziestosześciolatką o drobnej twarzy, ostrych rysach, zbyt

pełnych wargach (które zawdzięczała swemu chirurgowi plastycznemu, podobnie jak nowy nos oraz

implanty kości policzkowych i podbródka) i bezgranicznej pewności siebie. Dokładnie wiedziała, czego

chce, teraz zaś jej zdecydowany stosunek do życia dotyczył głównie Dextera Falcona, za którego

wyszła osiemnaście miesięcy temu. Zrobiła to, ponieważ Dexter był nieprawdopodobnie przystojny,

uśmiechał się do całego Nowego Jorku z olbrzymiej reklamy bielizny męskiej, umieszczonej na

billboardzie nad Times Sąuare i całkowicie oszalał na jej punkcie.

Rosarita myślała, że Dex zrobi błyskawiczną karierę filmową, tymczasem nie, zaproponowano mu

jedynie rolę w wyświetlanym w ciągu dnia serialu telewizyjnym, który wkrótce miał się skończyć,

którego nikt nie oglądał i za który aktorzy dostawali grosze! Do cholery z Deksem!

Teraz chciała pozbyć się męża, ponieważ spotkała kogoś innego, kogoś, kto był równie pewny siebie

jak ona, miał pieniądze i kutasa jeszcze większego niż Dex, któremu z pewnością nic nie brakowało,

jeśli chodzi o rozmiar. Kogoś, z kim Rosarita zamierzała zajść wysoko.

Ale jak mogła zajść dokądkolwiek z przegranym życiowo mężem, wlokącym się za nią jak przyciężki

ogon?

Kiedy wspomniała o rozwodzie, Dex wpadł we wściekłość.

- Po moim trupie - powiedział. Cóż, skoro tak postawił sprawę...

- Myślałem, że jesteś strasznie zakochana - odezwał się Chas, pociągając szkocką z dużej szklanki. -

Collins Jackie - Śmiertelne zauroczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: