Michaels Fern - Wszystko, czego pragniesz.pdf - 950 ebooków- głównie romanse ale nie tylko(1) - igogo

M ICHAELS F ERN

W SZYSTKO C ZEGO ,

P RAGNIESZ

Rozdział 1

Szemrzących Wierzbach czuło się nadchodzące Boże

Narodzenie. Ożywały warte miliony dolarów domy w

kolonialnym i staro angielskim stylu. Każda wypieszczona dekoracja

ze światełek i pachnących choinkowych gałązek przypominała o

dorocznym konkursie Izby Handlowej, w którym nagrodą była podróż

dla dwóch osób na Hawaje. Tylko jeden dom nie wyglądał

świątecznie - nieoświetlony budynek w alei Wierzbowej, pod numerem

24565.

Helen, drżąc ze strachu, czekała, aż otworzą się drzwi. Do jej

stóp tulił się mały, skomlący terier.

Przebiegła wzrokiem po pokojach. Zawsze zdumiewały ją

drogie meble, zasłony na specjalne zamówienie, gruba, puszysta

wykładzina, antyki, dzieła sztuki na ścianach. Życie w przyczepie

kempingowej nie przygotowało jej na takie wspaniałości. Jednak

żaden z drogich sprzętów jej sienie podobał. Wolałaby urządzić

dom bardziej przytulnie i wygodnie, ale jej mąż, Daniel, miał w

życiu jeden cel: otoczyć się większym przepychem niż sąsiedzi i

współpracownicy. Był bufonem i nie była to jego jedyna wada.

Spojrzała na swoje odbicie w lustrze - taką zobaczy ją mąż,

kiedy otworzy drzwi. Może zamiast dresu powinna włożyć sukienkę?

Czyjej gęste, kasztanowe włosy, upięte w wysoki kok, nie wyślizną

się spod spinek, gdy Daniel wejdzie do domu? Prawie nie

poznawała tych ciemnobrązowych oczu, pełnych strachu. Kim jest

ta wysoka, zgrabna nieznajoma? Kobietą, która panicznie boi się

swojego męża - odpowiedziała sama sobie. Chciałaby móc się

położyć i spać przez tydzień. Chciałaby mieć odwagę wybiec w

zapadającą noc i nigdy nie wrócić. Chciałaby być wdową. Chciała

bardzo wielu rzeczy, ale przede wszystkim chciała spokoju i

harmonii. Żadne z jej pragnień nie miało szans się spełnić.

Oderwała wzrok od lustra w hallu.

Samochód wtoczył się na podjazd o wiele za szybko. Drzwi

trzasnęły zbyt mocno, zbyt głośno. Wszystko wskazywało na to, że

Daniel Ward jest wściekły. A kiedy wpadał w szał, dla Helen

kończyło się to w najlepszym przypadku siniakami. Lodowaty

dreszcz przebiegł jej po plecach. Piesek znów zaskomlał.

- Idź do swojego koszyka, Lucie. Szybko!

Lucie posłuchała zatrwożonego głosu swojej pani i czym prędzej

czmychnęła.

Drzwi otworzyły się gwałtownie. Helen, zesztywniała ze strachu,

spojrzała niepewnie na męża.

- Witaj, miałeś dziś dobry dzień? - zapytała, siląc się na

pogodny ton. Zastanawiała się, czyjej twarz zdradza przerażenie.

Widocznie tak, bo oczy Daniela zamieniły się w szparki. Przeszedł

przez salon i zatrzymał się przy jadalni, tuż obok Helen. Był tak

blisko, że czuła jego oddech.

- Chyba jasno ci powiedziałem, żebyś była gotowa, kiedy wrócę do

domu. Do licha, czy ty kiedykolwiek zrobisz, co ci każę?

- Jestem gotowa. Musze jeszcze tylko włożyć sukienkę. Jest

lniana i nie chciałam, żeby się pogniotła - odparła Helen, wpatrując

się w twarz męża.

- To dlaczego, do jasnej cholery, kupiłaś lnianą sukienkę?

Zanim dojedziemy na przyjęcie, będziesz wyglądać jak pieprzona

fleja.

- Mogę włożyć coś innego. To naprawdę żaden problem.

- Czyja zawsze muszę za ciebie myśleć? Dlaczego nie

potrafisz sama sensownie decydować? Miałaś włożyć coś

odświętnego i wystrzałowego na przyjęcie gwiazdkowe. Len na

pewno nie robi wrażenia, nie jest ani odświętny, ani wystrzałowy.

Tak samo jak ty, Helen.

Może gdyby teraz odwróciła się i poszła do swojej sypialni, dałby

jej spokój. Dużo było takich „może". Wiedziała jednak, że się nie

ruszy. Bo jak się ruszyć, skoro nogi wrosły jej w podłogę?

Daniel zrobił krok naprzód, depcząc igły, które opadły z choinki.

- Co ty, do diabła, robisz przez cały dzień? Dlaczego cała

podłoga jest

zasypana igłami? Patrz! Na stole też ich pełno. Czy to takie cholernie

trudne,

pozamiatać sosnowe igły?

Głos Helen był ledwie odrobinę głośniejszy od szeptu.

- Wszystko wyschło. Spryskiwałam stroik, choinka też jest

podlana. Sprzątałam tu dziś kilka razy. Choinka ma już dwa

tygodnie, stroik też - wymamrotała. Nie była pewna, czy mąż słyszy te

usprawiedliwienia. Ale w końcu co to ma za znaczenie.

- Chcesz powiedzieć, że źle wybrałem choinkę i stroik? - Jego

głos był tak nieprzyjemny i pełen nienawiści, że Helen żołądek aż

ścisnął się ze stracha

Tak, tak, tak.

- Nic takiego nie twierdzę. Drzewka szybko wysychają, bo tego

lata było za mało deszczu. Tak mówił sprzedawca, kiedy kupowaliśmy

choinkę. W wiadomościach też mówili. Ostrzegali nawet, żeby uważać

ze sztucznymi ogniami.

- Nie słyszałem, żeby sprzedawca coś mówił, a już na pewno

nie słyszałem nic takiego w wiadomościach. To tylko twoja kolejna

durna wymówka. Posprzątaj zaraz ten cholerny bałagan, bo się w

końcu spóźnimy.

Według Daniela „posprzątać bałagan" znaczyło, że trzeba

wyciągnąć odkurzacz, zmieść igły na kupkę, potem na szufelkę, po

czym wszystko starannie odkurzyć. Na stół położyć świeży obrus, a

wiadomo, że wtedy opadnie jeszcze więcej igieł. Potem schować

odkurzacz do szafy. Wszystko zajmie mnóstwo czasu, co najmniej

pół godziny. I przez te pół godziny spóźnią się na coroczne

gwiazdkowe przyjęcie Arthura Kinga. Helen zbierało się na płacz.

Przygryzła jednak dolną wargę, aż poczuła smak krwi. Musi iść po

odkurzacz, i to szybko.

Nie patrz mu w oczy. Idź po odkurzacz. Łatwo powiedzieć, nie tak

łatwo zrobić.

- To zajmie mi tylko chwilkę.

- Chwilkę, akurat! Zajmie ci to z pół godziny, jeśli masz to

porządnie zrobić. I jeszcze musisz się ubrać. Powinnaś być już

ubrana i czekać przy drzwiach. King nie znosi, gdy ktoś się spóźnia.

Zapowiadał na dziś wieczór jakieś ważne oświadczenie. A to

znaczy, że dostanę awans. Jak to będzie wyglądać, kiedy się

godzinę spóźnimy?

Helen skuliła się bez słowa. Wiedziała, że nie pójdzie dziś na

przyjęcie. Zrób to, Daniel, miejmy to już z głowy. Stłucz mnie na

granatowo i idź sobie. Byle szybko, krzyczała w duchu.

Pierwszy cios trafił ją w kość policzkową. Drugi sprawił, że

zatoczyła się prosto na choinkę, która się przewróciła. Helen

słyszała brzęk tłukącego się szkła, deszcz kłujących, sosnowych igieł

zasypał jej twarz. Czuła ciepłe strużki krwi na policzku i szyi.

Potrzebne będą szwy. Boże wszechmogący, co też tym razem

powie na ostrym dyżurze! Próbowała się podnieść, ale przeszka-

dzały jej kolczaste, suche gałązki. Nagle została poderwana do góry,

aż głowa jej odskoczyła. Potężny cios w pierś znów posłał ją

między gałęzie. Zanim straciła oddech, krzyknęła:

- Przestań! Proszę cię, Daniel, przestań! Idź na przyjęcie. Ja

posprzątam. Powiedz im, że mam grypę. Proszę cię!

- Do cholery, oczywiście, że posprzątasz! Mam już dość kłamstw

z twojego powodu! Zawsze wszystko psujesz! Zdaje ci się, że

pozjadałaś wszystkie rozumy. Jesteś taka sama jak moja matka i

siostra, ale one przynajmniej myślą. A ty jesteś cholerną idiotką.

Kompletnym bezmózgowcem!

Z trudem chwytając oddech, Helen próbowała uwolnić się z

gałęzi. Klęcząc, dostrzegła, że Daniel podnosi nogę. Chciała

przetoczyć się na bok, ale wielka sosna trzymała ją mocno i potężny

kopniak spadł na nią z wielką siłą. Krzyczała, gdy ostry, pulsujący ból

falami zalewał jej ciało. Czuła, że zemdleje, a ogarniająca ją

ciemność niosła ukojenie.

Zaalarmował ją gwałtowny ruch. Kątem nieuszkodzonego oka

spostrzegła swoją suczkę, która z determinacją rzuciła się jej na

ratunek. Zobaczyła, że stopa Daniela podnosi się po raz drugi,

ujrzała Lucie na czubku jego buta, w ułamku sekundy psiak

wyleciał w powietrze i wylądował obok jej głowy w gąszczu gałęzi.

- Ty łotrze! Ty wstrętny, śmierdzący draniu! - wrzasnęła Helen.

Zebrała resztki sił i wydostała się spomiędzy gałęzi. Znalazłszy się tuż

obok kominka, sięgnęła po leżący na podłodze ciężki pogrzebacz.

Poprzez własny krzyk słyszała skomlenie Lucie.

- Już, Lucie. Już, pieseczku.

Podniosła się na kolana z pogrzebaczem w dłoni. Ból przeszył

jej ciało, gdy spróbowała stanąć na nogi. Widząc, że Daniel po raz

trzeci wymierza kopniaka, z całych sił machnęła pogrzebaczem.

Kiedy Daniel zgiął się wpół, uderzyła go po plecach.

- I jak się teraz czujesz, sukinsynu? Przyjemnie ci? - ryknęła.

Zobaczywszy, że krew zaczyna przesiąkać Danielowi przez

marynarkę, przygniotła mu głowę nogą i wykonała ruch, jakby

rozgniatała robaka.

- Poczekaj no, posmakuj i tego.

Zamachnęła się i kopnęła go potężnie w bok, raz, drugi i trzeci.

- A teraz sobie idź na to twoje przeklęte przyjęcie. I życzę ci

cholernie

miłej zabawy. Słyszysz? - Była wściekła. Przeszywał ją coraz

ostrzejszy ból,

musiała więc oprzeć się o kominek.

Ale po chwili trzymała już Lucie w ramionach. Wyszła z domu i

chwiejniejszym krokiem zagłębiła się w ciemnościach, szepcząc do

pieska:

- Zabieram cię do weterynarza, Lucie. Znajdę pomoc dla

ciebie. I ni

gdy tu już nie wrócimy. Wolę raczej sprzątać toalety na jakiejś

brudnej stacji

benzynowej, niż tu wrócić. Wszystko będzie dobrze, wyzdrowiejesz,

maleń

stwo. Ale wytrzymaj. Proszę cię, wytrzymaj, Lucie. Mam tylko ciebie.

Wszyst

ko będzie dobrze. Obiecuję. Przyrzekam, Lucie. Nigdy nie składam

obietnic,

jeśli nie mogę ich dotrzymać. Zaufaj mi, malutka. Muszę tylko trochę

odpo

cząć. Tylko chwilkę. Muszę się zorientować, gdzie jesteśmy. Nie

widzę zbyt

dobrze przez tę opuchliznę. Wszystko będzie dobrze, Lucie.

Przyrzekam.

Przyrzekam ci, Lucie.

Nagle usłyszała pisk opon; zamarła zaskoczona. Upadła na

kolana, oślepiona światłami samochodu, kurczowo przyciskając do

siebie pieska.

Michaels Fern - Wszystko, czego pragniesz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: