Winston Anne Marie - Po deszczu jest słońce.pdf - Winston Anne Marie - glinka7-1987

ANNE MARIE

WINSTON

Po deszczu jest

słońce

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Idąc na wysokich obcasach, Jillian Kerr z trudem

pokonywała nierówny grant. Cienka, letnia garsonka

wydawała się tak ciężka, jakby zrobiono ją z grubej wełny.

Wrześniowe słońce prażyło niemiłosiernie. Baltimore cieszyło

się babim latem. Ziemia była sucha, trawa zielona, a w

powietrzu nadal rozlegał się śpiew letnich ptaków.

Jillian nie dostrzegała niczego. Na przystrzyżonym

trawniku znajdowały się dwa bliźniacze, świeżo wykopane

groby. Obeszła je i po chwili znalazła się pod sklepieniem,

gdzie miały się odbyć pogrzebowe uroczystości. Zajęła

miejsce w pustym rzędzie krzeseł przeznaczonych dla rodziny.

Tyle że rodziny nie było. Jillian i Charles wychowywali

się razem, byli jak brat i siostra, lecz nie łączyło ich żadne

pokrewieństwo. Alma, żona Charlesa, była jedynym

dzieckiem nieżyjących rodziców, tak więc jej też nie żegnał

nikt z rodziny. Pozostawała tylko Jillian, pogrążona w

głębokim smutku po śmierci obojga bliskich jej ludzi.

Pastor rozpoczął nabożeństwo. Jillian zapiekły oczy.

Odrzuciła w tył falę jasnych włosów i utkwiła wzrok w

czubkach drzew rosnących na odległej stronie wzgórza.

Nie płakała. Słuchała pochwał, jakimi pastor obdarzał

zmarłych. Almę Bender Piersall i Charlesa Edwarda Piersalla,

miejscowego biznesmena, czynnego członka kościoła,

hojnego sponsora i organizatora wielu dobroczynnych akcji, a

dla Jillian najdroższego przyjaciela z dzieciństwa.

Charles Edward Piersall stał się także odpowiedzialny za

tragiczny ciąg wydarzeń, które odebrały Jillian jedyną szansę

miłości. Nadal jednak jej wspomnienia o Charlesie były ciepłe

i przepełnione uczuciem.

Razem jeździli na rowerach, grali w piłkę i łazili po

drzewach. Nago pływali w strumyku, dopóki ojciec Charlesa

nie złoił im za to skóry. Opowiadali sobie o odbywanych

randkach i szli ramię w ramię podczas ceremonii zakończenia

nauki w szkole. Pomagali sobie w najgorszych chwilach życia.

I chociaż ostatnio Jillian rzadko widywała Charlesa,

świadomość, że był w pobliżu, stanowiła dla niej coś w

rodzaju liny ratunkowej. Gdyby nie potrafiła dać sobie rady z

samotnością.

Głośne szepty rozlegające się za plecami Jillian sprawiły,

że rzuciła okiem za siebie, chcąc surowym spojrzeniem

skarcić rozmówców. Jej uwagę przyciągnął jakiś ruch. Nie!

To niemożliwe! Rozpoznała ciemnowłosego mężczyznę

idącego w stronę grobów. Wyprostowała się i nabrała głęboko

powietrza. Po chwili starszy brat Charlesa, czyli Dax, a

dokładniej Travers Daxon Piersall IV, wystąpił z grupy

żałobników i usiadł na krześle po jej prawej stronie.

Och, Boże! Jillian poczuła, jak ogarnia ją panika. Miała

ochotę uciec, lecz w ostatniej chwili uświadomiła sobie, że nie

może tego zrobić. A ponadto, w przeciwieństwie do nowo

przybyłego mężczyzny, nie miała zwyczaju rejterować.

Zacisnęła pieści, usiłując zwalczyć urazę, która przed laty

przeobraziła się w czystą nienawiść. Niedoczekanie! Swoim

niespodziewanym pojawieniem się Dax jej stąd nie wygoni.

Szum rozmów stał się jeszcze głośniejszy. Zobaczyła, że

jej sąsiad odwrócił głowę. Rzuciła mu krótkie spojrzenie.

Wystarczyło jednak, aby stwierdzić, że nic nie stracił ze swej

męskiej urody. Przeciwnie, wydawał się jeszcze roślejszy niż

przed laty. Jill znała anatomiczne szczegóły budowy jego

ciała. Myśl o nich zagrzebała jednak głęboko w pamięci.

Na szczęście, sama też prezentowała się doskonale i

zdawała sobie z tego sprawę. Miała nieskazitelną figurę dzięki

bezustannemu liczeniu kalorii, aerobikowi, ćwiczeniom na

przyrządach oraz kosztownym kosmetykom regenerującym

skórę. Miała również wypielęgnowane dłonie, świetnie

ułożone włosy, a jej czarna, letnia garsonka, kupiona na

wyprzedaży w luksusowym butiku, przylegała idealnie do

ciała, uwypuklając ponętne kształty.

Do Ucha! Szkoda, że Dax nie wygląda gorzej. Z jaką

radością i wyższością patrzyłaby teraz na człowieka, którego

kochała i za którego zamierzała wyjść za mąż, dziwiąc się

samej sobie, że kiedykolwiek się jej podobał. Niestety, nadal

widok Daksa zapierał jej dech w piersiach.

Za plecami Jillian żałobnicy chórem wyszeptali:

- Amen.

Pogrzeb Almy i Charlesa właśnie się zakończył. Jillian

wstała. Dax także podniósł się z miejsca. Kiedy ruszyła ku

grobom z dwiema żółtymi różami, wziął ją pod rękę i

przytrzymał mocno u swego boku.

Rzuciła mu gniewne spojrzenie. Usiłowała bezskutecznie

wyswobodzić łokieć. Po raz pierwszy zmierzyli się wzrokiem.

Na widok cynicznego rozbawienia, jakie ujrzała w czarnych

oczach Daksa, zacisnęła wargi.

Grubo się mylił, jeśli myślał, że na cmentarzu sprowokuje

ją do urządzenia mu jakiejś sceny. Przyszła pożegnać jego

młodszego brata...

Charles. Och, Boże! Alma i Charles. Pod Jillian nagle

ugięły się kolana.

Charles powinien żyć, a nie leżeć w białej skrzyni! Był

jedynym człowiekiem na świecie, który wiedział wszystko o

Jillian Elizabeth Kerr. Bezinteresowna przyjaźń Charlesa była

jej niezbędna. Podobnie jak psychiczne wsparcie, a także

przyjacielskie ramię, na którym mogła się wypłakać.

I Alma. Słodka Alma. Charles nie spodziewał się, że ją

pokocha. Okazała się jednak cudowną żoną. Z miejsca

zaakceptowała Jillian. Tak łatwo, jakby chodziło o jej własną

siostrę. Początkowo Jillian też wypłakiwała się przed Almą.

Ale od wielu lat już nie roniła łez.

Dziś jednak miała ochotę się rozpłakać. Zacisnęła drżące

wargi i w milczeniu pochyliła się nad grobami, kładąc na nich

róże. Zaraz potem odsunęła się, robiąc innym przejście.

Palce Daksa paliły jej ramię przez materiał garsonki i gdy

tylko Jillian spostrzegła, że nikt na nich nie patrzy, wyrwała

rękę.

- Nie dotykaj mnie, chyba że chcesz stracić palce -

wycedziła przez zęby.

Idealnie ostrzyżone, czarne włosy Daksa połyskiwały w

słońcu. Wyglądał jak typowy Amerykanin, któremu

poszczęściło się w życiu.

Usłyszawszy uwagę Jillian, w uśmiechu wykrzywił usta.

- Miło widzieć, że nic nie straciłaś ze swego uroku -

zakpił. Jego głęboki głos drażnił zakończenia nerwów, jak

cukier zepsuty ząb. - Dopiero co przyjechałem. Zajmiesz się

mną i zaprosisz do domu?

- Spóźniłeś się o siedem lat. - Ugryzła się w język. Dax

nie powinien się domyślać, że jego ucieczka tak wiele dla niej

znaczyła. Powróciło uczucie doznanej krzywdy.

Nagle zniknął zwodniczy, męski urok. We wzroku Daksa

Jillian dojrzała coś, co ją przeraziło. Już miała uciec, gdy

nagle uprzytomniła sobie, że nie powinna dawać mu

satysfakcji.

Spojrzał w stronę otwartych grobów.

- Staruszek Charlie wyciął nam niezły numer - powiedział

drwiącym tonem. - Ta jego żona musiała być niezła, skoro tak

szybko rzucił cię dla niej.

Jak mógł tak się wyrażać o własnej rodzinie? Jillian

zabolało serce, ale nie dała tego po sobie poznać.

- Alma była wyjątkową kobietą. Charles ją uwielbiał -

oświadczyła z przekonaniem.

Dax uniósł wysoko brwi.

Winston Anne Marie - Po deszczu jest słońce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: