126. Chastain Sandra - Arkadia.pdf - Phantom Press - lid7op.pl

SANDRA CHASTAIN

Arkadia

Przełożył:Wojciech Łoś

Tytułoryginału: Run Wild with Me

ARKADIA

Dlaczego Sam poprosił Eda, aby ten wytłu-

maczył, skąd się wzięła rana na czole? Coś tu

się nie zgadzało. I coś było nie w porządku na

miejscu wypadku. Jeśli ciężki sprzęt magazy-

nowano w okręgu Meredith, Ed powinien wie-

dzieć, gdzie. Przemierzał codziennie cały okręg

wzdłuż i wszerz. Zdawał sobie sprawę, ile trze-

ba na to miejsca. Jako właściciel tego rodzaju

firmy, Sam miał odpowiednie magazyny. Ed

powinien... Ed!

Andrea błyskawicznie odwróciła się i wy-

biegła z komisariatu. Wcześniej zdążyła jesz-

cze tylko powiadomić Agnes, dokąd zamierza-

ła się udać.

Prolog

Ciepły wiosenny deszcz zaczął padać w okolicach At-

lanty w stanie Georgia. Sam miał szczęście, że ktoś pod-

wiózł go aż tak daleko. Szedł teraz wiejską drogą w bled-

nącym świetle późnego majowego popołudnia.

Woda ściekała strumieniami po mocno znoszonej kurt-

ce, a wilgotne paski od plecaka wpijały się w ramiona.

Wkrótce będzie musiał znaleźć jakiś nocleg. Nie po raz

pierwszy jego schronienie stanowić może stodoła albo

miejsce pod drzewem.

Od ponad dziesięciu lat Sam był w drodze. Zatrzymy-

wał się na krótko to tu, to tam - w zależności od pracy. Już

nieraz poważnie myślał o tym, aby się gdzieś osiedlić na

stałe. W mijających latach coraz częściej nawiedzały go

takie myśli. Problem polegał na tym, że nie miał na świe-

cie własnego miejsca. Wątpił nawet, czy ono kiedykol-

wiek istniało. Na próżno starał się zrozumieć, czego wła-

ściwie oczekuje od tego małego miasteczka w Georgii.

Okręg Meredith - oznajmiał przydrożny znak. Arkadia

- dziesięć kilometrów. Arkadia. Nazwa miasta ostro

wdarła się w jego świadomość, powodując dziwny ból.

Nie przybył tu dla siebie. Przybył tylko dla niej.

Nigdy przedtem nie był w Arkadii. Miejsce wydawało

mu się wręcz nierzeczywiste. Teraz jednak, ku własnemu

zdumieniu, zauważył, że opanowało go nieodparte pra-

gnienie ujrzenia miasta na własne oczy.

Dochodzący zza pleców odgłos silnika przyciągnął je-

go uwagę. Kiedy się obejrzał, ciężarówka zwolniła.

- Dokąd idziesz, chłopcze? - Stary farmer wychylił

głowę przez okno i splunął.

- Do Arkadii - odpowiedział. Już od dawna nikt nie

nazwał go chłopcem. Nie pozwalał nikomu zwracać się

do siebie w ten sposób od czasów obozu szkoleniowego

na wyspie Parris. Nikomu, z wyjątkiem własnej matki.

Dla niej słowo „chłopiec" łączyło się w sposób naturalny

z takimi zwrotami, jak: „mój drogi" czy „mój ukochany".

Potem zwykle następowało owo krótkie zdanie: „Ko-

cham cię".

- Do Arkadii... - Farmer zamyślił się. - Ja także.

Wsiadaj.

- Nie tracąc czasu na dalszą dyskusję, przemoczony do

nitki podróżny zdjął plecak i wrzucił go do ciężarówki.

Po chwili siedział w środku, wciskając nogi pod tablicę

rozdzielczą.

- Dzięki.

- Nie ma za co. Masz coś do załatwienia w Arkadii?

- Może.

- Rodzina?

- Nie sądzę. Już nie.

- Śmiesznie mówisz.

- Ty również.

Nastąpiła długa chwila ciszy, podczas której farmer

zdjął swoją przepoconą czapkę i podrapał się po głowie.

- Nie jesteś zbyt rozmowny, co?

- Nie. - Sam nie starał się być tajemniczy. Po prostu

trudno mu było rozmawiać z tym starcem - zbyt wiele

różnorodnych wrażeń atakowało jego zmysły. Nigdy nie

odwiedził Arkadii; mimo to miał wrażenie, że stanie się

tutaj coś bardzo ważnego. Podobnych odczuć doznawał,

patrząc na kawałek drewna i tworząc w myślach gotowy

przedmiot.

- Nazywam się Otis, Otis Parker - przedstawił się far-

mer. - Zepsuł mi się traktor. Pojechałem do Cottonboro

po części zamienne.

Deszcz ustał. Wycieraczki zaczęły głośno trzeć o szy-

bę. W oddali pojawiły się pierwsze światła. Otis zatrzy-

mał ciężarówkę.

- Tutaj skręcam, chłopcze. Nie dowiedziałem się

w końcu, jak ci na imię, ale jeśli zamierzasz znaleźć jakiś

motel, to zapewniam, że nic takiego w Arkadii nie istnie-

je. Co do hotelu, wątpię, aby zechcieli przyjąć kogoś nie-

znajomego.

- Sam Farley, panie Parker, i dziękuję za podwiezie-

nie. Nie wie pan przypadkiem, gdzie mieszka pani Mamie

Hines?

Farmer splunął raz jeszcze przez otwarte okno, po

czym spojrzał na Sama z dziwnym wyrazem twarzy.

- Szukasz domu Mamie Hines?

- Czy coś w tym złego? - Zaczął drżeć z zimna; pra-

wie nieprzytomny ze zmęczenia pragnął zakończyć po-

dróż, zanim ponownie się rozpada.

- Cóż... - Parker zawahał się. - Nie. Idź prosto tą dro-

gą do samego miasta. Kiedy dojdziesz do skrzyżowania,

skręć w prawo. Dom stoi na końcu ulicy. Teraz jest

szczelnie zabity deskami, dlatego może być słabo wido-

czny w ciemności. Jeśli zabłądzisz, poproś kogokolwiek

o pomoc. Jestem pewien, że każdy chętnie wskaże ci

drogę.

- Zatem nie jest ułudą - na wpół szeptem powiedział

do siebie Sam. Niemal przez całe życie obietnica tego do-

mu tkwiła w jego podświadomości. Stanowiła ostoję bez-

pieczeństwa w najtrudniejszych chwilach. Naprawdę

wątpił w jego istnienie. - A moja... pani Hines? - spytał

głośno.

Stara Mamie umarła ponad dwa lata temu. Jej ciało

126. Chastain Sandra - Arkadia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: