George Catherine - Ogrodnik czarodziej.pdf - Mils & Boon - lid7op.pl

Catherine George

Ogrodnik czarodziej

Tłumaczyła Halina Kilińska

Rozdział 1

Zrobiło się ciepło, a nawet upalnie i po długiej, deszczowej wiośnie

nastało prawdziwe, piękne lato. Imogen Lambert powitała je z radością, lecz

upały prędko dały się jej we znaki. Praca w ogrodzie w palących

promieniach słońca coraz bardziej ją wyczerpywała. Teoretycznie –

uwielbiała ogrody, ale w praktyce. .. Jak wszystko inne, tak i ogrody różnią

się diametralnie w teorii i w praktyce. Imogen spędziła dzieciństwo i

wczesną młodość w Londynie, w kamienicy, wokół której nie było ani

skrawka zieleni. Po ślubie przeniosła się do męża. Państwo Lambertowie

mieli niewielkie patio; posadzone tam rośliny tworzyły jedyny ogród, jaki

Imogen znała z bliska. Lubiła zieleń, więc ogromnie się ucieszyła, gdy mąż

postanowił kupić dom na wsi. W marzeniach widziała z okien bujną

roślinność, owoce w sadzie, obsypane kwiatami krzewy, trawnik ze

stokrotkami. Teraz zaczynała żałować, że marzenia się spełniły i w dodatku

ma więcej, niż chciała.

Kupili dom wczesną jesienią, gdy dobrze utrzymany ogród powoli

szykował się do snu zimowego. Pośrednik zachłystywał się, wychwalając

uroki ogrodu i okazało się, że w tym wypadku wyjątkowo mówił prawdę.

Imogen ogarnął zachwyt, gdy wczesną wiosną pokazały się urocze kępy

przebiśniegów, dorodne żonkile oraz śliczne dzwonki. Potem ogród zaczął

wymagać coraz większego nakładu pracy i zanosiło się na to, że pochłonie

cały czas i wszystkie siły właścicielki.

Doszła do końca trawnika, wyłączyła kosiarkę i wierzchem dłoni otarła

spocone czoło. Skoszoną trawę rzuciła na kompost, po czym odstawiła

kosiarkę do szopy.

Przed odejściem niechętnym okiem spojrzała na najbliższe rabaty. Jej

wymarzony ogród zdobiły piękne kwiaty i dorodne krzewy, natomiast w tym

królowało zielsko. Usychające liście żonkili szpeciły grządki, róże były

oblepione mszycami, łubin marniał od jakiejś zarazy, a po ostrożkach łaziły

ślimaki.

Poczuła, że traci zapał do pracy i zgarbiona ze zmęczenia przysiadła na

ławce, którą Philip kupił w dniu, gdy formalnie został właścicielem domu.

Na wspomnienie męża jej serce wypełnił żal i gniew, które często ją

ogarniały, gdy o nim myślała.

Zacisnęła pięści, zdecydowana, że się nie podda zniechęceniu.

Postanowiła, że odłoży pielenie do wieczora, umyje się i pójdzie do sklepu.

Tam wywiesi ogłoszenie, że poszukuje kogoś, kto zajmie się jej ogrodem.

Prace remontowe w domu dobiegły końca, więc teraz należało doprowadzić

ogród do stanu, w którym spodoba się kolejnemu nabywcy. Coraz wyraźniej

zdawała sobie sprawę, że musi sprzedać dom. Gdyby Philip żył, ze względu

na niego starałaby się przyzwyczaić do nowych warunków i wtopić w

miejscową społeczność. Po jego śmierci nie umiała sobie poradzić z

samotnością. Nie odpowiadało jej życie na wsi, w domu położonym na

końcu drogi, z dala od wszystkich i wszystkiego.

Otrząsnęła się ze wspomnień i poszła do domu, gdzie przygotowała

sobie kąpiel. Wyciągnęła się w starej wannie, pamiętającej czasy królowej

Wiktorii, i zamknęła oczy. Po półgodzinnym relaksie poczuła się

odświeżona i miała lepszy nastrój.

Posmarowała zaczerwienioną twarz emulsją, którą dostała od męża.

Skrzywiła się niezadowolona, że wszystkie jej myśli nadal krążą wokół

zmarłego.

Przeszła do sypialni. Na środku stało małżeńskie łóżko z zagłówkiem

ozdobionym aniołami. Philip nabył zagłówek za duże pieniądze w małym

antykwariacie, nie podejrzewając, że żona nie przepada za tego typu

ozdobami. Po jego śmierci znienawidziła anioły za to, że wybrał ich

towarzystwo, a ją zostawił samą.

Londyński dom Philipa był elegancki, w pełni urządzony, więc bardzo

niewiele w nim zmieniła. Natomiast Beech Cottage w dużym stopniu

urządziła według własnego gustu. Do sypialni wybrała wszystko oprócz

irytujących aniołów. Tutaj najczęściej ogarniała ją tęsknota za niespokojną,

pełną energii obecnością męża. Było to o tyle nielogiczne, że razem

przyjeżdżali na wieś bardzo rzadko. Oblała się szkarłatnym rumieńcem, gdy

pomyślała, że wciąż najbardziej tęskni za mężem podczas samotnych nocy,

chociaż to nie przystoi nieutulonej w żalu wdowie.

Energicznie zaczęła szczotkować włosy, jakby w ten sposób chciała

usunąć niestosowne myśli. Związała włosy na karku, przypudrowała

policzki i nos i przyjrzała się sobie krytycznie. Philip zachwycał się kolorem

jej oczu i twierdził, że są jak mokry mech, ale po jego śmierci zrobiły się

czerwone. Zirytowała się, że znowu myśli o nim, chociaż tyle razy

postanawiała, że nie będzie go opłakiwać. Pogroziła sobie palcem.

Wyjęła z szafy powiewną, bawełnianą suknię w żółte i białe kwiatki na

liliowym tle. Zanim ją włożyła, uświadomiła sobie, że od dawna nie nosiła

sukni. Do sklepu chodziła w eleganckich spodniach i bluzkach, a po domu

najchętniej w starych dżinsach i swetrach. Tego dnia zapragnęła czegoś

innego.

Gdy wyszła za próg domu, uderzyło ją takie gorąco, że natychmiast się

cofnęła. Zawróciła po słomkowy kapelusz, który mąż przywiózł kiedyś z

Wenecji. Znowu Philip!

Pomyślała, że najwyższy czas, aby przestała wspominać go od rana do

wieczora. Pamiętała opinię, że wdowi welon, który zresztą wyszedł z mody,

nie zdobi kobiety trzydziestoletniej. Coś schwyciło ją za gardło. Trzydzieści

dwa lata! Gdzie podziała się ostatnia dekada?

Rozsądek podpowiadał, że nie warto rozmyślać o przeszłości, lecz trzeba

znaleźć sposób na to, aby przyszłość uczynić znośną. Wiedziała, że nie

powinna bezcelowo chodzić z kąta w kąt po Beech Cottage; Philip by tego

nie pochwalał. Do licha, znowu on! Dość tego! – pomyślała ze złością.

Starannie zamknęła dom i wyszła na drogę wijącą się wśród żółtych pól,

z których dolatywał upajający zapach. Nad głową miała zielony baldachim

liści. Idąc wolnym krokiem, układała listę potrzebnych rzeczy.

Sklep w Abbots Munden był duży i świetnie zaopatrzony, więc rzadko

wybierała się po zakupy gdzieś dalej. W środku zastała kilka osób, którym

uprzejmie się ukłoniła. Wybrała potrzebne warzywa, młode ziemniaki,

brzoskwinie oraz bochenek chleba ze spieczoną skórką i podeszła do lady,

za którą stał właściciel. Jennings zważył ćwierć kilo apetycznie

wyglądającej szynki, po czym podał trzy kawałki sera do spróbowania.

Imogen wybrała gloucester i dopiero teraz powiedziała:

– Szukam ratunku i liczę, że pan mi pomoże.

– Bardzo chętnie, o ile będę mógł.

– Nie radzę sobie z ogrodem, bo błyskawicznie zarasta zielskiem, to

ponad moje siły – wyjaśniła. – Czy zna pan kogoś, kto mógłby się nim

zająć? A jeśli nie, to czy – mogę w pańskim sklepie zostawić wiadomość, że

szukam pomocnika?

– Oczywiście. – Po namyśle sklepikarz dodał: – Coś pani doradzę. Jeśli

pójdzie pani okrężną drogą, dojdzie do Camden House. Dom należy do pani

Sargent, która akurat bawi u córki w Stanach. Jej ogrodem zajmuje się Sam

Harding i o tej porze powinien tam być. Może on panią poratuje. A jeśli nie,

wtedy popytam wśród klientów i znajdziemy kogoś innego.

Imogen podziękowała, pożegnała się i skręciła na drogę, biegnącą przez

środek wioski. Abbots Munden. Ciągnęła się ona u podnóża ostatniego

pasma wzgórz Cotswold i prawdopodobnie tylko dzięki takiemu położeniu

w znacznym stopniu zachowała swój dawny charakter. Większość domów z

miodowego piaskowca pochodziła z szesnastego i siedemnastego wieku.

Wioskę przecinała płytka, szeroka rzeczka i drewniane kładki nad nią

dodawały uroku sielskiej scenerii.

W związku z tym, że Abbots Munden leżała daleko od autostrady, jak

dotąd nie przybrała bezdusznego wyglądu innych uroczych zakątków,

tłumnie odwiedzanych przez turystów. W samym środku wsi, pośród starych

chat i nowszych domów, wznosiły się ruiny normandzkiego zamku. W

kościele można było podziwiać nieliczne normandzkie fragmenty, które

szczęśliwie się zachowały mimo wielokrotnych przeróbek świątyni.

Camden House sąsiadował z kościołem. Imogen weszła przez bramę na

żwirowy podjazd, prowadzący do domu podobnego do innych przy Mili

Lane, tyle że większego i bardziej nieregularnego, z wieloma facjatkami.

Ściany domu ginęły pod wistarią i pnącymi, kremowymi różami. Ścieżki

były wysypane jasnymi kamykami, a na pięknie utrzymanych rabatach

białoróżowe łubiny sąsiadowały z goździkami brodatymi i margerytkami.

Trawa wyglądała jak zielony aksamit i nigdzie nie było ani jednego źdźbła

zielska.

Imogen rozejrzała się w poszukiwaniu tego, który dbał o ów ideał i

dostrzegła furtkę w kamiennym murze. Domyśliła się, że prowadzi do

ogrodu na tyłach domu. Nie była pewna, czy wypada tam iść, lecz gdy

pomyślała o zielsku u siebie, odrzuciła wątpliwości i poszła dalej. Za furtką

znalazła się jakby w raju. Drewnianą altankę oplatał gąszcz upojnie

pachnących róż. Obok idealnie utrzymanego trawnika znajdował się kort

tenisowy, otoczony krzewami i drzewami, za którymi prześwitywał ogród

warzywny. Usłyszała dochodzące stamtąd odgłosy pracy.

Czuła się jak intruz, lecz mimo to nie zawróciła. Gdy minęła ostatni

krzew, zobaczyła półnagiego, czarnowłosego ogrodnika, który gracował

grządkę fasoli. Miał na sobie połatane dżinsy, traperki, grube rękawice i

czerwoną apaszkę, przewiązaną na czole. Jego muskularny, mocno opalony

tors lśnił w słońcu. Imogen zaskoczyło, że mężczyzna jest młodszy, niż się

spodziewała. Pracował z energią i wprawą, które wzbudziły w niej zazdrość.

George Catherine - Ogrodnik czarodziej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: