White James - Szpital Kosmiczny 01 - Szpital Kosmiczny.pdf - SCI-FI - Bart1929

Autor - James White

Tytuł - Szpital kosmiczny

Tłumaczenie - Wiktor Bukato

1... Lekarz

Stworzenie zajmujące przedział sypialny O'Mary ważyło około pół tony, miało szeć

krótkich, grubych wyrostków służących mu zarówno za ręce jak i za nogi, pokryte za

było skórą tak twardą jak elastyczna pancerna płyta. Pochodziło z planety Hudlar,

której ciążenie czterokrotnie, a cinienie atmosferyczne siedmiokrotnie wyższe w

porównaniu z ziemskim pozwalały spodziewać się tak mocnej budowy ciała. O'Mara

wiedział jednak, że mimo swej olbrzymiej siły istota ta była całkowicie bezradna;

miała bowiem zaledwie pół roku, a już stała się wiadkiem tragicznej mierci rodziców,

jej mózg za rozwinięty był na tyle, że ów wypadek miertelnie ją przeraził.

- P-p-przywiozłem tu tego malca - powiedział Waring, jeden z operatorów sekcyjnych

pola przyciągającego. Nie cierpiał O'Mary, nie bez powodu, ale usiłował to ukryć.

- C-C-Caxton mnie tu przysłał. Powiedział, że z tą nogą i tak nie może pan normalnie

pracować, a więc zajmie się pan maluchem, dopóki kto nie przyleci z jego planety.

Zresztą ten k-k-kto już leci...

Waring odszedł na bok. Zaczął szybko sprawdzać hermetycznoć skafandra, by wyjć,

zanim O'Mara zdąży co powiedzieć o wypadku.

- Przyniosłem trochę tego, co on je - zakończył szybko. - Zostawiłem w luzie.

O'Mara skinął głową w milczeniu. Był to człowiek napiętnowany budową fizyczną

zapewniającą mu zwycięstwo w każdej bójce, które ostatnio często mu się zdarzały;

twarz miał grubą i kanciastą, za sylwetkę przesadnie umięnioną. Wiedział, że jeli

pozwoli sobie na okazanie, jak bardzo wstrząsnął nim ten wypadek, Waring pomyli,

że po prostu udaje. O'Mara dawno już odkrył, że po ludziach o jego budowie nikt

nigdy nie oczekuje żadnych cieplejszych uczuć.

Natychmiast po odejciu Waringa poszedł do luzy po ów sławetny rozpylacz, którym

Hudlarianie odżywiają się poza macierzystą planetą. Kiedy sprawdzał to urządzenie i

zapasowe pojemniki z żywnocią, przebiegał w mylach to, co będzie musiał

powiedzieć kierownikowi sekcji, Caxtonowi, gdy ten się pojawi. Spoglądając

markotnie przez iluminator luzy na elementy gigantycznej układanki rozrzuconej na

dwustu kilometrach szeciennych przestrzeni kosmicznej, spróbował się zastanowić.

Jednak myli ciągle uciekały od wypadku w uogólnienia i fakty dotyczące raczej

dalekiej przyszłoci lub przeszłoci.

Owa potężna konstrukcja, która powoli przybierała swój ostateczny kształt w

Dwunastym Sektorze Galaktycznym, w połowie drogi między skrajem galaktyki

macierzystej oraz gęsto zamieszkałymi układami Wielkiego Obłoku Magellana, miała

stać się szpitalem, który zaćmi wszystkie inne. W którym wiernie odtworzone zostaną

warunki panujące na setkach różnych planet, uwzględniające najróżniejsze

wymagania co do temperatury, cinienia, siły ciążenia, promieniowania i składu

atmosfery wedle potrzeb pacjentów i opiekującego się nimi personelu. Budowa takiej

olbrzymiej i skomplikowanej konstrukcji przekraczała możliwoci nawet najbogatszego

wiata, toteż poszczególne fragmenty szpitala wykonały setki planet i potem

przetransportowały je na miejsce montażu.

Ale układanie tej łamigłówki nie było łatwym zajęciem.

Każda z zainteresowanych planet miała kopię planów konstrukcyjnych. A jednak

mimo to zdarzały się pomyłki, prawdopodobnie dlatego, że opisy planów należało

przekładać na różne języki i systemy miar. Segmenty, które powinny do siebie

pasować, często trzeba było modyfikować, co powodowało koniecznoć

manewrowania nimi za pomocą skupionych pól przyciągających i odpychających.

Była to bardzo trudna praca dla manewrowych, bo o ile ciężar tych segmentów w

Kosmosie równał się zeru, o tyle ich masa i bezwładnoć pozostawały w dalszym

ciągu ogromne.

A każdy, kto był na tyle pechowy, żeby znaleźć się między dwiema schodzącymi się

płaszczyznami montowanych segmentów, stawał się, niezależnie od tego, z jak

wytrzymałej rasy pochodził, prawie doskonałym wyobrażeniem istoty

dwuwymiarowej.

Istoty, które poniosły mierć w wypadku, należały do rasy wytrzymałej na czynniki

zewnętrzne, a dokładniej, reprezentowały klasę FROB w fizjologicznej klasyfikacji ras

zamieszkujących Kosmos. Doroli Hudlarianie ważyli około dwóch ton, pokryci byli

twardą, lecz elastyczną powłoką, która wyjąwszy, że chroniła ich przed działaniem

cinienia atmosferycznego na własnej planecie, pozwalała także bez kłopotu żyć i

pracować w każdej atmosferze o niższym cinieniu łącznie z próżnią w przestrzeni

kosmicznej. Poza tym istoty te odznaczały się najwyższym sporód wszystkich ras

Kosmosu stopniem tolerancji promieniowania radioaktywnego, co czyniło je

szczególnie pożytecznymi pracownikami przy montażu siłowni jądrowej.

Sama utrata dwojga takich pracowników w jego sekcji doprowadziłaby Caxtona do

wciekłoci, poza innymi względami. O'Mara westchnął ciężko, następnie uznał, że

stan jego nerwów potrzebuje silniejszego wyładowania, i zaklął. Potem zabrał

karmidło i wrócił do sypialni.

W normalnych warunkach Hudlarianie wchłaniają pożywienie bezporednio przez

skórę z gęstej jak zupa atmosfery ich rodzinnej planety; jednak na każdej innej

planecie lub w otwartym Kosmosie ich absorpcyjną skórę trzeba co pewien czas

spryskiwać stężoną substancją odżywczą. Na skórze tego małego Hudlarianina

pojawiły się odkryte połacie, w innych miejscach za odżywcza powłoka była bardzo

cienka. Bez wątpienia, pomylał O'Mara, już najwyższy czas na następne karmienie

malca. Zbliżył się doń na tyle, na ile, jego zdaniem, było to bezpieczne, i zaczął

ostrożnie go opryskiwać.

Wydawało się, że proces pokrywania odżywczym lakierem sprawia przyjemnoć

małemu FROB-owi. Przestał kulić się w kącie ze strachu i zaczął z ożywieniem

myszkować po maleńkiej sypialni. Zadaniem O'Mary było teraz natrafić na szybko

poruszający się obiekt, samemu jednoczenie ćwicząc szybkie uniki, co spowodowało,

że ból w zranionej nodze jeszcze się nasilił. Umeblowanie sypialni również ucierpiało.

Kiedy praktycznie cała powłoka młodego Hudlarianina, a także wnętrze przedziału

sypialnego zostały już pokryte lepką substancją odżywczą o ostrym zapachu, w

drzwiach pojawił się Caxton.

- Co się tu dzieje? - zapytał kierownik sekcji.

Budowniczowie stacji kosmicznych to ludzie o osobowoci nieskomplikowanej; ich

reakcje zawsze łatwo przewidzieć. Caxton był typem człowieka, który zawsze pyta,

co się dzieje, nawet kiedy dobrze wie, tak jak w tym wypadku, a także w szczególnoci

wtedy, gdy takie niepotrzebne pytania mają po prostu komu dopiec. O'Mara pomylał,

że w innych okolicznociach kierownik sekcji był zapewne całkiem znonym

osobnikiem, ale jak dotychczas dla nich obu owe "inne okolicznoci" nie zaistniały.

Odpowiedział na pytanie nie okazując złoci, którą kipiał.

- Po tym wszystkim - dodał na zakończenie - chyba będę trzymał tego malca na

zewnątrz i tam go będę karmił.

- Nie ma mowy! - rzucił Caxton. - On ma tu być przez cały czas. Ale o tym później.

Teraz chciałbym się czego dowiedzieć o wypadku, to znaczy poznać pańską wersję.

Jego wzrok mówił, że gotów jest wysłuchać O'Mary, ale już z góry wątpi w każde jego

słowo.

- Zanim będzie pan mówił dalej - przerwał Caxton, gdy O'Mara zdołał wypowiedzieć

dwa zdania - chciałbym przypomnieć, że ta budowa podlega jurysdykcji Korpusu

Kontroli. Zazwyczaj kontrolerzy pozwalają nam samodzielnie załatwiać wszystkie

sprawy, ale tym razem wchodzą w grę przedstawiciele innej rasy i Korpus musi się

włączyć. Będzie ledztwo. - Postukał palcem w małe płaskie pudełko, które miał na

piersi. - Muszę pana ostrzec, że nagrywam każde słowo tej rozmowy.

O'Mara skinął głową i monotonnym, cichym głosem zaczął opisywać przebieg

wydarzeń. Wiedział, że jego wyjanienia oparte są na kruchych podstawach, a

przedstawienie jakiegokolwiek zdarzenia w taki sposób, aby mogły przemawiać na

jego korzyć, uczyniłoby te wyjanienia jeszcze bardziej nienaturalnymi. Kilka razy

Caxton otwierał usta, jakby chciał co powiedzieć, ale za każdym razem rezygnował.

W końcu jednak odezwał się.

- Ale czy kto w i d z i a ł, że pan to zrobił? Albo choćby widział, że tych dwoje

Hudlarian porusza się w strefie zagrożenia, przy zapalonych wiatłach

ostrzegawczych? Ułożył pan sobie składną historyjkę, która wyjania powód ich

bezsensownego zachowania - a przy okazji wychodzi pan na niezgorszego bohatera

- ale może jednak włączył pan te wiatła dopiero p o wypadku i włanie pańskie

zaniedbanie go spowodowało, a ta cała gadanina o malcu, który się zaplątał tam,

gdzie nie powinno go być, to stek kłamstw, które mają pana oczycić z bardzo

poważnego zarzutu...

- Waring mnie widział - przerwał O'Mara.

Caxton wbił w niego wzrok, a na jego twarzy wyraz hamowanego gniewu ustąpił

niesmakowi i pogardzie. O'Mara poczuł, że mimo woli się rumieni.

- Waring, co? - powiedział kierownik sekcji beznamiętnym tonem. - Bardzo sprytnie.

Pan wie i wszyscy wiedzą, że stale się pan z niego natrząsał kpiąc i przedrzeźniając

do tego stopnia, że musi pana nienawidzić gorzej niż diabła. Nawet jeli widział pana,

sąd będzie się spodziewał, że i tak nic nie powie. A jeli pana nie widział, sąd pomyli,

że faktycznie widział, ale nie chce powiedzieć. O'Mara, pan mnie przyprawia o

mdłoci.

Caxton obrócił się i ruszył w stronę luzy. Przekroczywszy próg obrócił się ponownie.

- Potrafi pan tylko rozrabiać, O'Mara - rzekł gniewnie. - Jest pan tylko chamskim,

kłótliwym kłębkiem mięni i koci, który ma jednak tyle kwalifikacji, że nie opłaci się

pana wyrzucić. Może zdaje się panu, że to dzięki pańskim zdolnociom dostał pan ten

przedział na własnoć. Wcale tak nie było; jest pan dobry; ale nie do tego stopnia.

Prawda jest taka, że nikt inny z mojej sekcji nie chciał z panem mieszkać...

Ręka Caxtona spoczęła na wyłączniku urządzenia nagrywającego. Ostatnie słowa

wypowiedział spokojnym tonem, w którym czaiła się miertelna groźba.

- ... A gdyby temu małemu stała się jaka krzywda, O'Mara, gdyby w ogóle co mu się

stało, Korpus Kontrolerów nie będzie miał kogo sądzić...

Znaczenie tych ostatnich słów jest jasne, pomylał O'Mara, gdy kierownik sektora

opucił jego przedział; został skazany na przebywanie z tym półtonowym żywym

czołgiem przez okres, który, choćby najkrótszy, i tak zdawał się wiecznocią. Każdy

wiedział, że wystawienie Hudlarianina na działanie przestrzeni kosmicznej to tyle co

pozostawienie psa poza domem na noc; oba wypadki nie powodują żadnych

szkodliwych następstw. Ale to, co ludzie wiedzą, i to, co czują, to dwie zupełnie różne

rzeczy, a O'Mara miał do czynienia z prostym, nieskomplikowanym, przesadnie

uczciwym i mocno rozgniewanym budowniczym stacji kosmicznych.

Szeć miesięcy temu, kiedy O'Mara dostał etat na budowie Szpitala Kosmicznego,

stwierdził, że ponownie jest skazany na wykonywanie pracy, która, choć sama w

sobie ważna, nie przynosi mu zadowolenia, a także leży grubo poniżej jego

możliwoci. Takie frustrujące sytuacje powtarzały się niezmiennie od momentu, kiedy

skończył szkołę; kadrowcy nie mogli uwierzyć, że młody człowiek o takich

kwadratowych, brzydkich rysach i tak potężnych barach, przy których głowa

wydawała się nienaturalnie mała, mógłby się interesować takimi subtelnociami, jak

elektronika czy psychologia. Wyruszył w Kosmos z nadzieją, że tam będzie inaczej,

ale zawiódł się. Mimo ciągłych wysiłków podejmowanych w czasie wstępnych

rozmów, aby olnić personalnych ogromną wiedzą, ci niezmiennie znajdowali się pod

wrażeniem jego atletycznej budowy i ledwie słuchali tego, co mówił: Potem za

niezmiennie opatrywali jego podania o pracę adnotacją: "Nadaje się do ciężkiej,

długotrwałej pracy fizycznej".

Przystąpiwszy do pracy przy budowie Szpitala postanowił użyć sobie, ile można na

tym kolejnym nudnym i frustrującym etapie; postanowił stać się powszechnym

uprzykrzeniem. W rezultacie nie nudził się wcale. Teraz jednak żałował, że aż tak

udało mu się zrazić wszystkich do siebie.

Teraz bardzo potrzebował przyjaciół, a nie miał ani jednego.

Od ponurej przeszłoci do jeszcze mniej przyjemnej teraźniejszoci przywrócił go ostry,

przenikliwy zapach substancji odżywczej Hudlarian. Trzeba było co z tym zrobić i to

szybko. Popiesznie włożył skafander i wyszedł przez luzę.

Jego przedział mieszkalny znajdował się w niewielkim podzespole, z którego kiedy

miał powstać blok operacyjny oraz przyległe do niego magazyny sektora

niskograwitacyjnego klasy MSVK. Dla O'Mary zahermetyzowano i wyposażono w

sztuczną grawitację dwa niewielkie pomieszczenia wraz z łączącym je korytarzem,

podczas gdy w innych częciach konstrukcji panowała zupełna próżnia jak i

nieważkoć. O'Mara płynął krótkimi, nie ukończonymi korytarzami, które otwierały się

w przestrzeń kosmiczną; zaglądał do pustych jeszcze sal, które mijał. Pełno w nich

było ciągnących się wszędzie przewodów i niekompletnych urządzeń, których

przeznaczenia nie sposób było odgadnąć bez szkoleniowej hipnotamy MSVK.

Jednak wszystkie pomieszczenia, które obejrzał, były albo zbyt małe, by pomiecić

Hudlarianina, albo też otwierały się w przestrzeń kosmiczną. O'Mara zaklął doć

niewinnie, ale za to z uczuciem; odepchnął się w stronę poszarpanej krawędzi jego

maleńkiego terytorium i potoczył wokół wciekłym spojrzeniem.

Ponad nim, w dole i wokół niego, w promieniu dziesięciu mil wisiały w przestrzeni

elementy Szpitala, niewidoczne poza kręgiem rozstawionych na ich powierzchni

jasnych niebieskich latarni, które miały służyć jako wiatła ostrzegawcze dla statków

przelatujących w tej okolicy. O'Mara pomylał, że wygląda to trochę tak, jakby

znajdował się w sercu kulistego, ciasnego skupiska gwiazd, całkiem nie-brzydkiego,

jeli ma się odpowiedni nastrój, żeby je podziwiać. On go nie miał, ponieważ na

większoci z tych zawieszonych w Kosmosie segmentów znajdowali się manewrowi

pól siłowych pilnujący tych częci, które groziły zderzeniem. Ci ludzie na pewno

doniosą Caxtonowi, że O'Mara zabiera malca w przestrzeń kosmiczną, choćby tylko

na karmienie.

Wyglądało na to, że jedynym rozwiązaniem problemu nieprzyjemnego zapachu,

pomylał z niesmakiem wracając do swego przedziału, będą koreczki do nosa.

Gdy przestąpił próg luzy, powitał go ryk o sile syreny okrętowej. Wybuchał długimi

dysonansami, przerywanymi na tak krótką chwilę, że mógł tylko wzdrygnąć się przed

następnym. Oględziny wykazały, że ostatnia warstwa pożywienia gdzieniegdzie się

już przetarła, więc zapewne jego słodkie maleństwo jest znowu głodne. O'Mara

chwycił za rozpylacz.

Kiedy zdołał już pokryć około trzech metrów kwadratowych, dalsze karmienie

przerwało mu wejcie doktora Pellinga. Zakładowy lekarz ekipy montującej Szpital

zdjął tylko hełm i rękawice i przez chwilę rozprostowywał zdrętwiałe palce.

- Zdaje się, że zranił się pan w nogę - mruknął. Spójrzmy na to.

Badał nogę O'Mary z największą delikatnocią, ale widać było, że robi to tylko z

obowiązku, a nie z sympatii do pacjenta.

- To tylko silne stłuczenie i kilka nadwerężonych cięgien - powiedział powciągliwie. -

Miał pan szczęcie. Trzeba teraz odpoczywać. Dam panu co do smarowania. Malował

pan pokój?

- Co... - zaczął O'Mara, ale po chwili dostrzegł, w którą stronę patrzy lekarz. - A nie, to

substancja odżywcza. Ten mały łobuz przez cały czas się wiercił, kiedy go

opryskiwałem. Ale mówiąc o nim, czy może mi pan powiedzieć...

- Nie, nie mogę - odrzekł Pelling. - I tak mam przeładowaną głowę chorobami i

lekarstwami dla własnego gatunku; miałbym jeszcze dopychać sobie hipnotamy o

fizjologii klasy FROB? A poza tym one są wytrzymałe, im się nic nie może

przydarzyć! - Głono pociągnął nosem i skrzywił się. - Dlaczego pan nie wystawi go na

zewnątrz?

- Niektórzy ludzie mają zbyt miękkie serce - powiedział O'Mara z goryczą. - Przeraża

ich na przykład, takie oczywiste okrucieństwo, jak podnoszenie kota za kark...

- Hmmm - chrząknął lekarz, prawie ze współczuciem. - No, ale to pański problem, nie

mój. Do zobaczenia za parę tygodni.

- Chwileczkę! - zawołał O'Mara pospiesznie, kutykając za lekarzem i ciągnąc za sobą

chwilowo pustą nogawkę. - A jeli co się zdarzy? I w ogóle powinny gdzie być jakie

przepisy dotyczące opieki nad tymi stworami, jakie najprostsze zasady. Nie może

mnie pan tak zostawić, żebym...

- Rozumiem - rzekł Pelling. Zastanawiał się przez chwilę. - Gdzie w moim przedziale

plącze się pewna książka, co jakby poradnik pierwszej pomocy Hudlarianom. Ale on

jest w języku uniwersalnym...

- Znam uniwersalny - powiedział O'Mara. Pelling wyglądał na zdumionego. - Sprytny

z pana chłopak. No dobrze, podelę panu tę książkę. - Skinął mu przelotnie głową i

wyszedł.

O'Mara zamknął drzwi od sypialni mając nadzieję, że choć trochę zmniejszy to

natężenie zapachu pokarmu malca, a następnie ostrożnie położył się na kanapie w

drugim pokoju ciesząc się na myl o dobrze zasłużonym odpoczynku. Ułożył nogę tak,

że ból był prawie znony i zaczął wmawiać w siebie koniecznoć zaakceptowania

istniejącej sytuacji. W końcu udało mu się osiągnąć jedynie stoicki spokój.

Był jednak tak znużony, że nawet uczucie gniewu go męczyło. Powieki zaczęły mu

opadać, a od dłoni i stóp rozchodziło się powoli ciepłe odrętwienie. O'Mara

westchnął, poprawił się na kanapie i zaczął powoli zasypiać...

Ryk, który poderwał go z kanapy, odznaczał się najbardziej wrzaskliwą i

autorytatywną natarczywocią ze wszystkich syren alarmowych, jakie w życiu słyszał,

za jego natężenie groziło wyrwaniem z prowadnic drzwi od sypialni. O'Mara

instynktownie chwycił za skafander, a kiedy opamiętał się, cisnął go z przekleństwem

na ustach. Następnie ruszył po rozpylacz.

Mały był znowu głodny!

Podczas następnych osiemnastu godzin O'Mara coraz lepiej przekonywał się, jak

mało wie o młodych Hudlarianach. Z jego rodzicami wiele razy rozmawiał przez

autotranslator, o małym często była mowa, ale jako nigdy się nie zgadało o istotnych

sprawach. Na przykład na temat snu.

Sądząc po ostatnich obserwacjach i dowiadczeniach młode osobniki tej rasy nie

spały w ogóle. W zbyt krótkich przerwach między karmieniem zajmowały się głównie

White James - Szpital Kosmiczny 01 - Szpital Kosmiczny.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: