Gwiezdne Wojny 038 - Opowiesci Z Kantyny Mos Eisley - Kevin J Anderson.pdf - Książki -Star Wars - xXspeedXx

Kevin J. Anderson

Opowieści z kantyny Mos Eisley

OPOWIEŚCI Z KANTYNY

MOS EISLEY

KEVIN J. ANDERSON

Przekład

Jarosław Kotarski

Kevin J. Anderson

Opowieści z kantyny Mos Eisley

Tytuł oryginału

TALES FROM THE MOS EISLEY CANTINA

Spis Treści

Ilustracja na okładce

STEPHEN YOULL

NIE GRAMY NA WESELACH Opowieść orkiestry Kathy Tyres .............................5

LOS ŁOWCY Opowieść Greedo Tom Yeitch i Martha Veitch ..................................16

HAMMERTONG Opowieść „Sióstr Tonnika" ThimothyZahn ...................................43

ZAGRAJ TO JESZCZE RAZ, FIGRIN Opowieść Muftaka i Kabe

A.C. Crispin ...................................................................................................................66

OPIEKUN PIASKÓW Opowieść Ithorianina Dave Wolverton..................................84

BIZNES JEST BIZNES Opowieść barmana David Bischoff......................................96

NIGHTLILY Opowieść romantyczna Barbara Hambly ............................................ 106

EMPIROWY BLUES Opowieść Devaronianina Daniel Keys Morann ................... 120

UDANA TRANSAKCJA Opowieść Jawy Kevin J. Anderson ................................. 136

HANDEL PONAD WSZYSTKO Opowieść Ranata Rebecca Moesta .................... 149

KIEDY WIEJE PUSTYNNY WIATR Opowieść szturmowca Doug

Beason ......................................................................................................................... 154

ZUPA PODANA Opowieść palacza JenniferRobertson ........................................... 175

NA ROZDROŻU Opowieść pilota Jerry Oltion ....................................................... 184

DOKTOR ŚMIERĆ Opowieść doktora Evazana i Ponda Baby Kenneth

C. Flint ......................................................................................................................... 194

KARTOGRAFIA TO NIEŁATWA RZECZ Opowieść właściciela

farmy wodnej M. Shayne Bell ..................................................................................... 207

OSTATNIA NOC W „KANTYNIE" O powieść Wolfmana i Lamproida

Judith i Garfield Reeves-Stevens ................................................................................. 225

Ilustracje wewnątrz

MICHAEL MANLEY

AARON MCCLELLAN

AL WILLIAMSON Courtesy of West End Games

Redakcja stylistyczna

MAGDALENA STACHOWICZ

Redakcja techniczna

LIWIA DRUBKOWSKA

Korekta

JOANNA DZIK

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

For the Polish translation ©

ISBN 83-7169-509-8

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o.

00-108 Warszawa, ul. Zielna 39. tel. 620 40 13, 620 81 62

Warszawa 1997. Wydanie I

Druk: Elsnerdruck Berlin

Kevin J. Anderson

Opowieści z kantyny Mos Eisley 6

Wszyscy jesteśmy Bith. Na wypadek gdyby ktoś nie wiedział: Bith charakteryzują

się wysoko sklepionymi, pozbawionymi owłosienia czaszkami (uznawanymi za dowód

wysokiego rozwoju ewolucyjnego) i ustami tak ukształtowanymi, że stanowią idealne

dopełnienie instrumentów dętych. Dla nas dźwięki są czymś tak naturalnym i wyraź-

nym jak" dla innych ras barwy.

Szefem zespołu jest Figrin Da'n, grający na Rogu Kloo (żeby złapać dowcip, trze-

ba znać bithoński). Instrument ten ma długość dwa razy większą od mojego Fizzza i

daje głębsze i bardziej pastelowe formy, choć nie takie słodkie. Tedn i Ickabel to fanfa-

rzyści, Nalan gra na Bandfilku (czyli na dzwonach rogowych), a Tech na Ommni.

Techa łatwo rozpoznać, bo ma mało przytomny wyraz oczu, czemu trudno się

dziwić - gra na Ommni wymaga prawdziwego geniuszu. Tech nienawidzi także Figrina,

czemu też się trudno dziwić, jako że w zeszłym sezonie Figrin wygrał od niego Ommni

w sabacca.

- Doikh - odezwał się Figrin ocierając pot z czoła (dzień był jak zwykle upalny, a

termostat pałacowego klimatyzatora najwyraźniej wymagał naprawy).

- Czego? - warknąłem, odruchowo przyciskając do siebie Fizzza.

- Nie zagrałbyś partyjki?

- Wiesz, że nie gram - odparłem opryskliwie: nie miałem ochoty ani na grę, ani na

pogawędkę.

- Ty, Doikh, jesteś szurnięty.

- Wszyscy muzycy są szurnięci.

- Ty jesteś szurnięty bardziej niż przeciętny muzyk. Kto kiedy słyszał o muzyku

nie grającym w karty?

Może i nikt nie słyszał, ale ten Fizzz towarzyszył mi już w sześciu systemach, sam

go reperuję i nie mam zamiaru stawiać go w jakiejś bezsensownej, karcianej rozgrywce.

Nawet żeby zrobić przyjemność Fi-grinowi Da'n, szefowi zespołu, który krytykuje każ-

dą źle zagraną nutę i jest właścicielem wszystkich (pozostałych) instrumentów. No i

rządzi nami jak oficer.

- Wiesz, że nie gram - powtórzyłem. W wejściu pojawiła się ciemna postać.

- Figrin - poleciła. - Odwróć się. Powoli.

Poruszający się na gąsienicach droid miał wąską talię i szerokie bary. Był to naj-

nowszy model - E522 Assassin, ale zapamiętałem go, bo wkrótce po tym, jak zaczęli-

śmy grać u Jabby, uratował mi życie. Jeden z ludzi stanowiących obsługę barki Jabby

oskarżył mnie o wyżeranie pryszczatych ropuch z prywatnego zbiornika szefa; na

szczęście automatyczny zabójca potwierdził moje alibi. Dałem sobie wtedy słowo, że

nigdy więcej nie będę zadawać się z ludźmi. Nie był to zresztą koniec całej historii -

Jabba miał taką ochotę rzucić kogoś rancoro-wi, że z braku winnych kazał wrzucić ro-

bota, wysmarowanego krwią i wnętrznościami zwierząt. Co prawda sprawiedliwiej by-

łoby wrzucić tam tego, który mnie fałszywie oskarżył, ale Jabba i sprawiedliwość rzad-

ko chodzili w parze. Rancor naturalnie nie był w stanie zjeść dro-ida, ale uczciwie pró-

bował - gdy skończył zajmować się E522, robot nie nadawał się do niczego. Przynajm-

niej wszyscy tak myśleli - teraz się okazało, że został naprawiony, tyle że obie kończy-

ny górne urywały się na stawach łokciowych, czyli zdemontowano mu podstawowe

NIE GRAMY NA WESELACH

Opowieść orkiestry

Kathy Tyres

Przestronna i mroczna Sala Przyjęć w pałacu Jabby wyglądała jak krajobraz po bi-

twie i śmierdziała potem oraz wszelkiego rodzaju używkami. Wewnętrzne kraty unie-

siono i wszędzie widać było leżące postacie - tancerki, strażnicy, totumfaccy, łowcy

nagród, leżeli bądź na kupie, bądź indywidualnie, jak komu wygodnie czy gdzie kto

padł. Tu Jawa i człowiek spali obok siebie, tam Arcona obejmował Weeąuaya, a więk-

szość do tego chrapała w rozmaitych tonacjach. Był to ranek po kolejnej wesołej nocy,

które w pałacu Jabby stanowiły regułę.

Kraty przeważnie zamykano, dzięki czemu rzezimieszki nie miały tu dostępu, ale

też stanowiły przeszkodę w pospiesznej ewakuacji. Najgorszym z rzezimieszków był

zresztą gospodarz, ale ponieważ Jabba Hutt lubił dobry swing, płacił nam całkiem do-

brze. Nawet machał ogonem do rytmu. Swojego, ma się rozumieć, nie naszego.

Aha, zapomniałem: tworzymy zespół Modal Nodes i jesteśmy członkami Między-

galaktycznej Federacji Muzyków. Znanymi członkami. No i jesteśmy (albo byliśmy)

nadworną kapelą Jabby. Co prawda nie udało mi się dostrzec u niego uszu, ale faktem

jest, że lubił dobrą muzykę. Zresztą lubił także zarabiać pieniądze, a zadawanie bólu

sprawiało mu znacznie większą przyjemność niż muzyka. Teraz spał wraz z innymi,

toteż pakowaliśmy instrumenty starając się nie robić hałasu. Włożyłem Fizzz (dla mu-

zycznych tępaków doremiański beshniguel) do cienkiego, ale wytrzymałego pokrowca,

pasującego niczym rękawiczka i czekałem, aż pozostali uporają się ze swoimi instru-

mentami.

uzbrojenie. Co bynajmniej nie znaczyło, że jest bezbronny - dro-idy-zabójcy zawsze

mają zapasowe uzbrojenie. W dodatku nie miał zamocowanego ogranicznika. Jeśli

przybył, żeby się zemścić, to nawet nie miałem świadków. Wszyscy spali jak zabici.

- Figrin Da'n? - powtórzył basem w tonacji zielonkawej.

- A po co ci on potrzebny? - spytał Figrin, starając się brzmieć bezbarwnie.

Zacząłem żałować, że nie mam miotacza. Prawdę mówiąc i tak na nic by mi się

nie przydał, ale zawsze raźniej.

- Mam dla niego wiadomość. I nie musisz się bać: moje oprogramowanie zabójcy

zostało wymazane, a broń zdemontowana. Nowy właściciel zrekonstruował mnie i

używa jako posłańca.

- Nie pamięta nas - odetchnął Figrin po bithańsku. - Pamięć też mu wymazano.

Też się uspokoiłem i przypomniała mi się stara zasada dotycząca dro-idów-

zabójców: „Nie bój się tego, którego widzisz". Poza tym zawsze lepiej mi szło współ-

życie z droidami niż z większością ras rozumnych. Zwłaszcza z ludźmi. Rozbrojony

E522? Tak bym się czuł, gdyby mi uratowano życie amputując wszystkie palce...

- Kto jest twoim nowym właścicielem? - spytałem. Odpowiedział mi syk pełen

białego szumu.

- Kto? - powtórzyłem szeptem.

- Lady Valarian - padła równie cicha odpowiedź i przestałem się dziwić.

Val, jak ją potocznie zwano, była główną konkurentką Jabby w porcie Mos Eisley.

Hazard, handel bronią i informacjami - działali w tym samym, tyle że ona na mniejszą

skalę, ponieważ niedawno pojawiła się na Tatooine. Stąd robot z odzysku.

- Czego chce? - spytałem nieco uspokojony.- Pragnie was wynająć, żebyście za-

grali na jej ślubie w Mos Eisley. Konkretnie w hotelu „Lucky Despot".

- Nie gramy na weselach - odparliśmy z Figrinem wyjątkowo zgodnym chórem.

I trudno nam się dziwić - taka impreza to dwa do trzech dni (w zależności od rasy)

plus czas potrzebny na opanowanie nowej muzyki, a traktują cię jak odtwarzacz. Każą

powtarzać w kółko te same kawałki, grać kretyńskie fanfary, a w końcu wszyscy tak się

urżną, że nie słyszą, czy ktoś gra, czy nie. I to wszystko za połowę normalnej stawki, o

satysfakcji nie wspominając.

- Lady Valarian znalazła oblubieńca z własnego świata - dodał droid, wpatrując się

w Figrina.

Dobrze, że nic nie piłem, bobym się zakrztusił. Jedynym stworem paskudniejszym

nawet od Hutta jest Whiphid - przerośnięty, pokryty śmierdzącą szczeciną prymityw z

żółtymi kłami. Wyobraziłem sobie, co będzie, jak zobaczy Tatooine. Musiała mu nao-

biecywać nie wiadomo jakie luksusy i wspaniałe polowania.

- Macie grać jedynie na oficjalnym przyjęciu za trzy tysiące kredytów - ciągnął

droid. - Transport i lokum zapewnione, jedzenia i picia ile chcecie. I pięć przerw pod-

czas przyjęcia.

Trzy tysiące kredytów?! To zmieniało postać rzeczy - za swoją część mógłbym za-

łożyć własny zespół.

- A gry hazardowe? - spytał Figrin.

Opowieści z kantyny Mos Eisley 8

- Poza czasem występów, oczywiście - odparł droid. Zabrzęczałem, chcąc zwrócić

uwagę Figrina - Jabba podpisał z nami kontrakt na wyłączność i występ u konkurencji

mógł mu się nie spodobać. A jak Jabbie coś się nie spodobało, to ktoś ginął. Figrin jed-

nak mnie zignorował - mając w perspektywie sobace zabrał się za negocjacje.

Do Mos Eisley polecieliśmy o pierwszym zmierzchu, to jest, gdy zaszło pierwsze

słońce. Pojazd był ciasny, ale za to nie rzucający się w oczy, co nam odpowiadało - w

Mos Eisley obowiązywała stara zasada maskująca: jeżeli cię nie widzą, to do ciebie nie

strzelają. Wlecieliśmy od strony południowego sektora, zgrabnie pilotowani przez po-

marańczowego droida. Podobnie jak E522 nie miał ogranicznika, co skłaniało mnie do

cieplejszych uczuć względem ich właścicielki.

Trzy piętra nad jedną z bezimiennych ulic portu rozbłysły dwie lampy oświetlając

szeroko otwartą śluzę, ku której skierował się nasz pojazd. Z poziomu ulicy prowadziła

do niej rampa i schody, a nieco poniżej głównego wejścia widać było trzy wielkie ilu-

minatory - najbardziej charakterystyczny element hotelu mieszczącego się w zwrako-

wanym statku kosmicznym. Jakiś dureń chciał tu zarobić. Jedna czwarta starego trans-

portowca tkwiła we wszechobecnym piachu. Pełno tu było gruzu i kurzu nawianego

przez ostatnie sztormy.

- Wysiadajcie panowie - zabrzęczał droid, lądując na rampie.

Wysiedliśmy, wyładowaliśmy z luku bagażowego instrumenty. Bagażu nie mieli-

śmy dużo, bo oprócz kostiumów wzięliśmy tylko po jednym ubraniu, pozostawiając

resztę u Jabby. Ruszyliśmy do wnętrza.

Jaskrawe światło w holu o mało nas nie oślepiło, toteż dopiero po chwili, gdy

wzrok się przyzwyczaił, zauważyliśmy strażnika-człowieka w pomarańczowym kom-

binezonie, który rozsiadł się niedbale w rogu. Po szefowej ani śladu, toteż straciłem do

niej całą sympatię - może i ufała droidom, ale artystów traktowała niczym pomywaczy.

- Tędy proszę - nasz kierowca okazał się też przewodnikiem i poprowadził nas

obok recepcji do schodów.

Recepcjonistka należała do nie znanej mi rasy, ale była nadzwyczaj atrakcyjna. Jej

wielopłaszczyznowe oczy ślicznie błyszczały.

Przyjęcie miało się naturalnie odbyć w słynnej kawiarni „Gwiezdna Komnata",

zajmującej prawie cały pokład. Konkretnie trzeci, licząc od góry. Ściany pokryto lu-

strzaną czernią, podobnie jak podłogę, a wewnątrz ustawiono kilkanaście stolików, co

na pierwszy rzut oka robiło imponujące wrażenie. Drugi rzut niestety ujawniał, że stoli-

ki mają uszkodzone nogi, a spod czerni przebijają plamy bieli, którą pierwotnie poma-

lowano grodzie transportowca. Gości było niewielu i to zajętych obiadem, toteż zaczę-

liśmy od tego samego. Kilka minut później włączono projektory i koło głowy Figrina

przemknęła kometa, odbijając się w mojej zupie.

Tu i tam pojawiły się hologramy stołów do sabacca i przypomniała mi się pewna

plotka. Otóż podobno Jabba dopilnował, by konkurencja nie dostała zezwolenia na gry

hazardowe, dzięki czemu Valarian musiała robić to nielegalnie i dopiero po zmroku.

Kevin J. Anderson

Podobno Jabba uprzedzał ją o planowanych nalotach policyjnych - za odpowiednią

opłatą.

Figrinowi więcej nie było potrzeba do szczęścia - wyjął swoją talię i ruszył do gry.

Dziś zgodnie z planem miał przegrywać. Pozostali dołączyli do meczu schickele, który

odznaczał się niskimi stawkami i długością gry.

Natomiast ja znalazłem znudzonego strażnika i wdałem się z nim w pogawędkę.

Kubaz to doskonali strażnicy - ich długie, delikatne nosy rozróżniają zapachy równie

skutecznie jak my rozróżniamy dźwięki, a zielono-czarna barwa skóry ułatwia rozpły-

nięcie się w cieniu. W zamian za kufel średnio mocnego płynu dowiedziałem się, że

nazywa się Thwirn urodził się na Kubindi i że oblubieniec, imieniemD'Wopp, jest do-

skonałym myśliwym, czego zresztą należało się spodziewać.

Przy okazji dostrzegłem też znajomą gębę. Nie tyle przyjazną, ile właśnie znajomą

- Kodu Terrafin był kurierem między pałacem a domem Jabby w Mos Eisley. Jak każdy

Arcona, wyglądał niczym brudny wąż z pazurzastymi kończynami i łbem jak kowadło.

Wyróżniał się wśród pobratymców tym, że przeważnie paradował w kombinezonie pi-

lota. Obserwowałem go kątem oka - łaził od stolika do stolika, najwyraźniej szukając

kogoś znajomego. W pewnej chwili ślepia mu rozbłysły i ruszył w moją stronę.

- Figrin, to ty? - Najwyraźniej przedstawiciele mojej rasy mieszali mu się dokład-

Kevin J. Anderson

Opowieści z kantyny Mos Eisley

- Cześśść, Doikh. Powodzenia.

Skinąłem głową i zacząłem lawirować w stronę Figrina, wpatrzonego jak w obra-

zek w krupiera tasującego karty.

- Kończ! - szepnąłem, ciągnąc go za kołnierz, by wyrwać z tego urzeczenia. - Złe

wieści!

Poskutkowało - przeprosił pozostałych i wstał. Stwierdziłem, że jak się cały czas

patrzy za siebie, to droga strasznie się wydłuża, ale Jabba miał zwyczaj płacić ekstra za

martyrologię.

- Co jest? - spytał Figrin, gdy znaleźliśmy pusty stolik w pobliżu baru.

No to mu powiedziałem.

- Mamy instrumenty i ubrania - podsumował. - Ale ja przegrałem, zgodnie z pla-

nem...

A pieniądze były nam potrzebne bardziej niż zazwyczaj - choćby po to, by kupić

żywność potrzebną na przeczekanie pierwszego entuzjazmu łowców skuszonych ła-

twym celem. Przypomniałem mu o tym, ale energicznie zaprotestował:

- Nie będziemy się kryć, tylko odlecimy z tej planety!

- A twój zapasik w pałacu?

- Nie jest wart życia. Jutro zaraz po ślubie wyruszamy. Potrzebujemy większej wi-

downi, czas wrócić na ścieżkę sławy.

- I lepszego bufetu - dodałem z błyskiem w oczach. - Sławy nie da się zjeść.

- Ktoś dziś w nocy musi czuwać - zakończył Figrin. - Słyszałem, że zgłosiłeś się

na ochotnika?

- No to... wezmę pierwszy dyżur.

nie.

- Nie całkiem - odparłem zgodnie z prawdą.

- A, Doikh. Przepraszszszam - syknął. - Informacja na sssprzedaż. Gdzie Figrin?

Biorąc pod uwagę, czym akurat zajmował się Figrin, nie był to najlepszy czas, by

mu przeszkadzać. Hazard podobno wciąga.

- Nie mam czasssu - dodał Kodu. - Jak go nie ma, to ty kup.

- Niech będzie. Dam dziesięć. - Figrin zwracał koszty, jeśli informacja była warta

wysłuchania.

Thwim zmarszczył wydatny nos - obok przemknął Jawa, więc ten odruch wydał

się całkiem naturalny.

- Sssto - Kodu nawet się nie zawahał. No to zaczęliśmy się targować.

Po minucie stanęło na trzydziestu pięciu, więc przelałem mu kwotę z karty na kar-

tę i spojrzałem wyczekująco.

- Jabbajessst zły.

- Na kogóż to tym razem? - spytałem niewinnie. -I dlaczego?

- Na wasss. Złamaliśśście kontrakt.

Moje żołądki zawiązały się na ciasny węzeł: kto by pomyślał, że ten przerośnięty

bęcwał zauważy naszą nieobecność? Meloman ze śluzu!

- Co zrobił? - spytałem, siląc się na spokój.

- Rzucił dwóch ssstrażników rancorowi. - Kody wzruszył kościstymi ramionami. -

I obiecał nagrodę...

No, to żegnajcie nadzieje na spokojną starość. Na jakąkolwiek starość, prawdę

mówiąc - wieku mojej mamuśki, żyjącej w różowych bagnach Clak'dor VII, na pewno

nie dożyję.

- Dzięki, Kodu - postarałem się, by brzmiało to szczerze.

Rano wstaliśmy niewyspani i zmęczeni. Po śniadaniu rozstawiliśmy się na estra-

dzie kawiarni, a w jakiś kwadrans później zaczęli pojawiać się goście. Schodzili się,

pełzali i przyczłapywali, ale nie wchodząc do środka - najwidoczniej powitanie młodej

pary miało się odbyć w korytarzu. Thwim, tak jak mi wczoraj powiedział, obstawiał

wolny (to jest nie przytykający do ścian) koniec baru, a służba panny młodej zastawiała

story i ozdabiała jak mogła salę. Tak na wszelki wypadek rozejrzałem się po kawiarni -

odkryłem dwie windy, wejście do kuchni i okrągły właz będący zapewne niegdyś wyj-

ściem awaryjnym. Ciekawe, czy Whiphi-dy się całują - przy ich wystających kłach mu-

siałoby się to odbywać z niezłym trzaskiem... Albo czy szczytując wznoszą okrzyk wo-

jenny... Te rozmyślania przerwały mi dobiegające zza drzwi windy wiwaty.

- Chyba się wreszcie pobrali - mruknął Figrin.

I faktycznie, do środka zaczął się wlewać tłum gości. Zagraliśmy wstępny kawa-

łek, a zanim skończyliśmy, byłem mokry - nie od gorąca zresztą: wśród zbieraniny ras i

gatunków, z których przynajmniej połowy nie byłem w stanie zidentyfikować, bez tru-

du rozpoznałem pół tuzina podwładnych Jabby. Coś mi jednak przestało pasować: na-

wet jeśli zaplanował dla nas wycieczkę do Wielkiej Dziury Carkoona, to przysłał w tym

celu zdecydowanie zbyt liczną ekipę.Nagły błysk światła zwrócił moją uwagę. Przy

wyjściu awaryjnym stał E522 z lśniącym, nowym uzbrojeniem i równie nowym i lśnią-

Gwiezdne Wojny 038 - Opowiesci Z Kantyny Mos Eisley - Kevin J Anderson.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: