Z księciem w Paryżu.pdf

Z księciem w Paryżu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Seks był dobry. Zdumiewająco dobry. Edward z westchnieniem poddał się

temu, co nieuniknione i wdychając zapach snu, przyciągnął do siebie jej

nagie ciało. Nie

zamierzał tracić ani minuty z tej pierwszej wspólnej nocy. Udało mu się

zaciągnąć

ją do łóżka dopiero po tygodniu starań. Już nie pamiętał, kiedy ostatnio

musiał

czekać tak długo. Przez cienkie zasłony przebijały światła Paryża. Nocne

niebo

zaczynało już jaśnieć. W pierwszym brzasku jej skóra wydawała się

przejrzysta.

Przycisnął usta do jej szyi i usłyszał ciche mruczenie, gdy z westchnieniem

obróciła się w jego stronę. Tycjanowskie włosy przesunęły się po poduszce

niczym kurtyna opadająca do góry przed kolejnym aktem.

Na widok własnego odbicia w lustrze stanęła jak wryta. Twarz, która na nią

patrzyła, sprawiała wrażenie zupełnie obcej. Oczy pomimo niewyspania

wydawały się większe niż zwykle, usta miała nabrzmiałe i zaróżowione, a

włosy, zwykle gładko uczesane, teraz wiły się szaleńczo we wszystkie strony.

Zupełnie nie przypominała tej Isabelli Swan, jaką znała dotychczas – aż do

ostatniej nocy. Przyłożyła palce do ust i delikatnie obwiodła nimi kontury

warg. Edward tak jej dotykał.

Niemal z czcią obrysował jej usta czubkami palców, a potem pochylił głowę i

pocałował ją tak, że zakręciło jej się w głowie, zapomniała o wszystkim i

pozwoliła mu zrobić ze sobą, co chciał. Zacisnęła powieki, przypominając

sobie ostatnią noc.

Edward Cullen, międzynarodowy finansista i miliarder, który doszedł do

majątku i pozycji kupując podupadające firmy i przekształcając je w

kwitnące międzynarodowe korporacje, najlepsza partia na świecie i – jeśli

wierzyć kolorowym pismom – najtrudniejszy do usidlenia mężczyzna. Bella

nie miała powodu, by nie wierzyć w te artykuły czy w długie listy partnerek

na jedną noc, które potem Edward bezlitośnie porzucał, i przede wszystkim

dlatego chciała utrzymać go na dystans.

Wiedziała, że finansowo, towarzysko ani seksualnie nie grają w tej samej

lidze. Jej dotychczasowe doświadczenia z mężczyznami były bardzo

ograniczone i szczerze mówiąc rozczarowujące. Ed natomiast obracał się

pośród elity, ludzi obdarzonych władzą, tytanów biznesu, otoczonych

kręgiem modelek. Co taki mężczyzna mógł zobaczyć w kobiecie, która

musiała zarabiać na życie własną pracą?

Próbowała utrzymać go na dystans tak długo, jak tylko się dało, sądząc, że

Edward w końcu się podda.

Już wtedy, gdy po raz pierwszy powiedziała mu ,,nie’’, była przekonana, że

tak się stanie, on jednak nie ustąpił. Jego determinacja jednocześnie

przerażała ją i zachwycała. Edward Cullen z pewnością przywykł do tego, że

dostaje wszystko, czego zapragnie.

Ileż to razy powiedziała mu ,,nie’’? Chyba miała źle w głowie. Już po jednej

wspólnej nocy stało się dla niej jasne, że każda kobieta bez wahania

przyjęłaby Edwarda i wszystko, co zechciałby jej ofiarować, nie zważając na

konsekwencje.

A poza tym Isabella przez kilka ostatnich miesięcy ciężko pracowała,

próbując na nowo zakorzenić się w Europie, w nowym domu i w nowej pracy;

zasłużyła sobie na odrobinę relaksu. Była pewna, że ta przygoda nie minie

bez konsekwencji, ale na razie cieszyła się z tego, że Edward chce ją jeszcze

zobaczyć.

Zastanawiała się, dlaczego wydawał jej się inny niż wszyscy mężczyźni. Był

wysoki i przystojny, z ciemnymi, nieco za długimi włosami i kilkudniowym

zarostem, ale nie chodziło tylko o wygląd, a raczej o pewność siebie, którą

emanował, oraz o umiejętność radzenia sobie z ludźmi i sytuacjami.

Widać było, że przywykł do posiadania władzy. Bella czuła się przy nim jak

zahipnotyzowana.

Odkręciła wodę i weszła pod prysznic. Edward obiecał, że do niej dołączy; nie

mogła się już doczekać tej chwili. Przeszedł ją dreszcz, gdy przypomniała

sobie, jak mocno jej ciało reagowało na każdy jego dotyk, każde spojrzenie. W

jego towarzystwie kobieta czuła się godna pożądania, miała wrażenie,

że stanowi centrum wszechświata. Był to szczególny dar, którego Edward

potrafił używać bezlitośnie.

Nic dziwnego, że zostawiał za sobą szlak złamanych serc. Należało zachować

ostrożność; zbyt łatwo byłoby się w nim zakochać.

Z irytacją sięgnęła po ręcznik. Nie powinna puszczać wodzy fantazji i snuć

baśniowych historii. Widocznie pobyt w Paryżu, gdzie niedawno dostała

wymarzoną pracę, zanadto uderzył jej do głowy. Romans był bardzo

przyjemnym urozmaiceniem życia, ale nie należało oczekiwać niczego więcej.

Owinęła się ręcznikiem i dopiero teraz usłyszała dźwięk telewizora w pokoju.

Edward włączył wiadomości. Chciał sprawdzić raporty z rynków

finansowych, a potem miał dołączyć do niej pod prysznicem. Nie przyszedł

jednak i był to dowód, że traktował Bellę tylko jak chwilową rozrywkę.

Owinęła włosy ręcznikiem, narzuciła na ramiona szlafrok, który znalazła na

wieszaku przy drzwiach, i weszła do pokoju. Od strony wózka, którego nie

było tam wcześniej, unosił się zniewalający zapach świeżej kawy i ciepłych

bułeczek. Edward wciąż stał obok łóżka, tam gdzie go zostawiła. Miał na

sobie dżinsy i z dziwnym grymasem na twarzy wsłuchiwał się w potok

włoskich słów płynących z odbiornika.

Podeszła bliżej i dotknęła jego pleców. Po raz pierwszy od czasu, gdy byli

razem,

nie spojrzał na nią i nie obdarzył jej zniewalającym uśmiechem.

– Co się stało? – zapytała, wsłuchując się w głos dochodzący z telewizora.

Znała włoski zbyt słabo, by zrozumieć szybki potok słów. – Co się dzieje?

Uciszył ją zniecierpliwionym syknięciem i wzruszył ramionami, strząsając z

siebie jej dłoń. Pojawił się między nimi dystans, którego wcześniej nie było.

Bella usłyszała nazwę ,,Montvelatte’’. Było to maleńkie księstewko,

strategicznie położone na wodach terytorialnych między Francją a Włochami.

Za plecami reportera widać było pałac jak z bajki, rozświetlony na tle

nocnego nieba. Po chwili obraz zmienił się i teraz Sienna patrzyła na słynne

kasyna w porcie i fotografię nieżyjącego już księcia Carlisa. Reporter wciąż

mówił coś z ożywieniem. W następnej kolejności obok niego pojawiło się

ujęcie przedstawiające oddział żandarmów, którzy wpychali młodego księcia i

jego brata do samochodów.

Samochody ruszyły i Isabella zmarszczyła brwi, próbując coś zrozumieć.

Najwyraźniej w Montvelatte zdarzyło się coś złego. Reporter zakończył swoją

przemowę słowami: ,,Montvelatte, finito !’’. Towarzyszył im zdecydowany ruch

ręki. Program przeniósł się do studia, a potem pojawiły się kolejne

wiadomości.

Edward sięgnął po pilota, wyłączył telewizor i odwrócił się plecami do Sienny.

– Co się stało? – powtórzyła. Zdjęła ręcznik z włosów i zaczęła je ostrożnie

wycierać. – Wyglądało na to, że policja zabrała całą rodzinę panującą.

Edward obrócił się na pięcie. Twarz miał ściągniętą i wydawało jej się, że

widzi w jego oczach rozpacz.

– To już koniec – powiedział tonem, od którego zrobiło jej się zimno. – To już

koniec.

Poczuła niezrozumiały lęk. Miała wrażenie, ze Edward patrzy nie na nią, lecz

poprzez nią.

– Koniec czego? Co się tam zdarzyło?

Przez chwilę nie była pewna, czy w ogóle ją usłyszał, zaraz jednak poderwał

głowę i w jego oczach pojawił się drapieżny wyraz.

– Sprawiedliwość – rzekł enigmatycznie. Przeszedł przez pokój i stanął tuż˙

przed nią. Zanim zdążyła go zapytać o cokolwiek więcej, wyjął mokry ręcznik

z jej rąk i odrzucił na bok.

– To znaczy, że cię pragnę – powiedział, rozchylając jej szlafrok. – Teraz, już!

Jej ciało było gotowe, ale na widok błysku w jego oczach poczuła panikę.

Edward w ogóle jej nie dostrzegał. W tej chwili była dla niego tylko

naczyniem, w które chciał przelać jakieś dręczące go demony. Nie miała

pojęcia, dlaczego tak bardzo

poruszyły go wiadomości dotyczące malutkiego księstewka na wyspie,

znanego głównie z miłosnych wyczynów młodych książąt. Z pewnością nie

mogły go wiązać z tym miejscem żadne interesy. Położyła dłonie na jego

piersi i spróbowała go odepchnąć.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł. Muszę już iść, bo spóźnię się do pracy.

– No to się spóźnisz – mruknął obojętnie i przyciągnął ją do siebie.

Do przytomności przywołał ją jego głos, niski i pełen napięcia. Edward

rozmawiał

przez telefon. Podniosła głowę, spojrzała na zegar i w panice pobiegła do

łazienki, by się ubrać.

Ed nie zwrócił na nią uwagi, w stu procentach skupiony na

rozmowie. Emmet McCartney, jeden z kilku zaledwie ludzi na tej planecie,

którzy znali prawdę o pochodzeniu Edwarda, doskonale wiedział, dlaczego

wiadomości telewizyjne były dla niego takie ważne.

– Musisz tam pojechać – nalegał. – To twój obowiązek.

– Mówisz zupełnie jak Sebastiano. On już jest w Paryżu. Wytropił mnie

natychmiast, nie tracił czasu.

– Sebastiano wie, co robi. Bez ciebie Montvelatte przestanie istnieć. Chcesz

być za to odpowiedzialny?

– Nie jestem jedyny. Jest jeszcze Alice.

– W dniu, kiedy zrzucisz jej coś takiego na głowę, przestaniesz być moim

przyjacielem. Zresztą prawo mówi,że spadkobiercą musi być mężczyzna.

Wiesz o tym przecież. To twój obowiązek, Edwardzie.

– Nawet gdybym tam pojechał, nie mogę zagwarantować, że ocalę księstwo.

Słyszałeś raporty. Carlo, Roberto i ich kumple rozłożyli gospodarkę na

łopatki.

W słuchawce rozległ się głęboki śmiech.

– Przecież właśnie tym zajmujemy się codziennie. Jesteśmy specjalistami od

ożywiania finansowych trupów.

– To sam tam jedź, skoro tak się przejmujesz. Moje życie podoba mi się takie,

jakie jest. – To była prawda. Ciężko pracował, by stać się tym, kim był. Nie

cofał się przed żadnym wyzwaniem i raz zarazem udowadniał sobie, że potrafi

sprostać każdej sytuacji. Udowodnił sobie coś jeszcze, a mianowicie to, że nie

musi mieć arystokratycznego tytułu, by być kimś.

– Ale ja nie mogę tego zrobić, Ed. To ty jesteś synem księcia, następnym w

linii do odziedziczenia tytułu. Nikt inny nie może cię zastąpić. – Emmet urwał

na chwilę. – A poza tym czy nie sądzisz, że twoja matka tego by chciała?

To był cios poniżej pasa, ale Edward mógł się tego spodziewać. Byli sobie

bliżsi niż rodzeni bracia i dlatego Emmet dobrze wiedział, gdzie uderzyć.

– Cieszę się, że umarła, nim zdążyła się dowiedzieć, że to synowie byli

odpowiedzialni za jego śmierć.

– Nie wszyscy – zauważył Emmet. – Jesteś jeszcze ty.

Edward zaśmiał się krótko.

– A, tak. Bękart wyrzucony z wyspy razem z matką i siostrą. Dlaczego

miałbym teraz rzucać się księstwu na ratunek? Niedobrze mi się robi, gdy

słyszę, co się stało z ojcem i że jego synowie knuli spiski przeciwko niemu.

Ale dlaczego to ja mam teraz wszystko sklejać? Nic mu nie jestem winien.

– Dlaczego ty? Z racji urodzenia. W twoich żyłach płynie krew władców

Montvelatte. Wykorzystaj tę szansę, jeśli nawet nie ze względu na ojca, to

przez pamięć matki.

Potrząsnął głową, próbując rozjaśnić umysł. Emmet znał go zbyt dobrze i

wiedział, że Edward nie czuje żadnej potrzeby, by okazać lojalność pamięci

ojca; książę Montvelatte, który odrzucił własnego syna i kobietę, która go

urodziła, tak bezceremonialnie, jakby strzepywał pyłek z garnituru, zawsze

był dla niego tylko nazwiskiem. Nawet słysząc, że jego śmierć nie była

zwykłym wypadkiem, Edward nie poczuł żadnego smutku. Nie można było

stracić czegoś, czego nigdy się nie miało, a książę Carlise nigdy nie był

częścią jego życia. Ale matka to było zupełnie co innego. Esme kochała

Montvelatte. Potrafiła bez końca opowiadać o gajach pomarańczowych,

barwnych pnączach i łanach ziół na wybrzeżu, o górskich zboczach

porośniętych kwiatami i drzewkami oliwnymi, których nigdy już nie miała

zobaczyć. Nigdy nie zapomniała wyspy, która przez dwadzieścia jeden lat

była jej domem, a potem skazała ją na wygnanie. Emmet miał rację. Matka

Edwarda zawsze marzyła o tym, by wrócić do Montvelatte. Nie było jej to

dane za życia, ale może teraz nadarzała się szansa, by symbolicznie spełnić

jej pragnienie.

Isabella, już ubrana do wyjścia, wyszła z łazienki ze zmarszczonym czołem.

Kochali się tak szybko, że żadne z nich nie pomyślało o zabezpieczeniu. Pod

koniec cyklu ryzyko nie było wielkie, ale mimo wszystko istniało. Żałowała,

że w zeszłym miesiącu nie odnowiła recepty na pigułkę. Wtedy wydawało jej

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: