Pawlikowska Beata - W dżungli miłości.doc

BEATA PAWLIKOWSKA

Kiedy byłam mała, zbierałam na plaży kawałki bursztynu. Przy dobrej pogodzie z mojego okna widać było czasem morze, a ja wyobrażałam sobie statki pędzące po oceanie. Egzotycz­ne porty, zapach wanilii i cynamonu, spotkania z tubylca­mi, którzy witają mnie girlandami kwiatów i uśmiechem.

Skończyłam szkołę średnią w Koszalinie, zdałam maturę i zaczęłam pisać książki. Nie dlatego, że miałam taki plan. Dla­tego, że czułam w sobie pasję i w głębi duszy wierzyłam, że je­śli pójdę za swoimi marzeniami, to zaprowadzą mnie do celu.

Przez pewien czas mieszkałam w Londynie. To miała być „ziemia obiecana”. Pracowałam jako sprzątaczka i kelner­ka. Odkładałam pieniądze na pierwszą wielką podróż.

Zawsze fascynowało mnie to, jaki wpływ na ludzkie życie ma miejsce, w którym się przychodzi na świat. Nie chcia­łam być turystką kierującą się stereotypami i powierz­chowną wiedzą o świecie. Chciałam poznać i zrozumieć myśli i uczucia ludzi innych kultur. Do dzisiaj najbardziej lubię docierać na koniec świata, gdzie czas wydaje się stać w miejscu. Najczęściej wracam do dżungli amazońskiej, gdzie kryją się magiczne tajemnice.

O tym co wiem o świecie i o życiu opowiadam w audycji „Świat według Blondynki” w Radiu ZET i piszę w książkach:

•              Blondynka w dżungli

•              Blondynka wśród łowców tęczy

•              Blondynka śpiewa w Ukajali

•              Blondynka u szamana

•              Blondynka Tao

•              Blondynka na Kubie

•              Poradnik globtrotera, czyli Blondynka w podróży

•              W dżungli życia

•              W dżungli miłości

www.beatapawlikowska.com

Beata Pawlikowska

z ilustracjami AUTORKI

W DŻUNGLI MIŁOŚCI

Rysunki i fotografie Beata Pawlikowska

Projekt okładki, stron tytułowych Marcin Szczygielski

Fotografie:

2, 119, 131, 133, 134, 170, 175, 196, 248, 259, 263, 269, 270, 273,

284, 325, 335, okładki - Archiwum Autorki

13 — Jarosław Minkowicz

38, 49, 55, 102, 147, 149, 200, 212, 223, 277, 291 - Rafał Jędrzejewski

46, 85, 99 - Jacek Kropidłowski

Redakcja

Anna Nastulanka

© Copyright by Beata Pawlikowska, 2008

© Copyright by Instytut Wydawniczy Latarnik, 2008

Projekt typograficzny i skład komputerowy Instytut Wydawniczy Latarnik

Druk i oprawa LEGA Opole

ISBN 978-83-60000-25-0

INSTYTUT WYDAWNICZY LATARNIK

IM. ZYGMUNTA KAŁUŻYŃSKIEGO

Michałów - Grabina, ul. Cisowa 3, 05-126 Nieporęt

tel./fax (22) 614-28.34

e-mail: latarnik«latarnik.com.pl

Zapraszamy na naszą stronę internetową www.latarnik.com.pl

Michałów - Grabina 2008 Wydanie 1

Dla Afrykańskiego Łowcy Głów, bez którego pewnie ta książka by nie powstała i który był nieustającą inspiracją podczas jej pisania;

Tubylcom i Gościom w Oliwkowie

na www.oliwkowo.pl

oraz znajomym i nieznajomym zabłąkanym

w ciemnościach dżungli życia i miłości

Wstęp

007 zgłoś się

S

iedziałam w samolocie i zastanawiałam się czy mój chłopak jest TYM chłopakiem. A jeśli prowadzi podwójne życie? Może nie potrafi być wierny i uczciwy?

A może wcale nie o to chodzi? Może nie wolno zawracać so­bie głowy tym czy ktoś jest wierny i uczciwy, tylko cieszyć się tym, co potrafi z siebie dać?... I zapomnieć o całej reszcie?

Ale wtedy człowiek pakuje się w związek, który nie ma przy­szłości.

A może związki nigdy nie mają przyszłości?

Pomyślałam, że trzeba odciąć to co było i to co będzie. Żyć chwilą, w każdym momencie będąc gotowym na to, że związek może się skończyć.

James Bond miłości. 007 zgłoś się i skacz w otchłań samotności.

Bądź w miłości pokornym mnichem, wdzięcznym za to, co dostaje i nie proś o więcej. Bądź pokornym mnichem, goto­wym na to, że twoja przyszłość może umrzeć w każdej chwili — a ty wtedy chwycisz za tobołek i bez słowa skargi pójdziesz sa­motnie przed siebie. Po bezdrożach, przez pustkowia, donikąd.

Czy to jest miłość?...

11

BEATA PAWLIKOWSKA

Czytałam badania robione w Polsce, z których wynikało, że co drugi mężczyzna i co trzecia kobieta zdradzają swojego mę­ża lub żonę. Ponad połowa małżeństw kończy się rozwodem. Kiedy patrzy się na szczęśliwe twarze nowożeńców, pełne na­dziei i dobrej woli, jak to możliwe, że po jakimś czasie ci sami ludzie zamieniają się w obcych sobie wrogów?

Dlaczego na palcach jednej ręki można policzyć szczęśliwe związki?

Dlaczego miłość wydaje się ogromną, nieosiągalną nadzieją, która prędzej czy później okazuje się oszustwem?...

Gdy napisałam książkę „W dżungli życia” wiele osób zadawa­ło mi pytanie dlaczego nie zamieściłam w niej rozdziału o miło­ści. Wtedy wydawało mi się, że to zbyt obszerny i zbyt złożony temat, żeby zamknąć go w jednym rozdziale. Pewnego dnia po­myślałam, że warto byłoby napisać na ten temat książkę. Mój wydawca, Tomek Raczek, ucieszony zawołał:

— To świetny pomysł! Pisz, pisz jak najszybciej!

I chociaż miałam właściwie prawie gotowy materiał na książ­kę, nie usiadłam i nie zaczęłam jej pisać. Towarzyszyła mi w my­ślach podczas wielu egzotycznych podróży. Robiłam notatki do książki na sawannie afrykańskiej, w Angkor Vat, na zatłoczonej indyjskiej ulicy, w dżungli amazońskiej, na pustyni Sahara i na mongolskim stepie. Czegoś mi wciąż brakowało. Czułam, że jest jeszcze coś, co muszę odkryć albo zrozumieć i dopiero wte­dy taka książka mogłaby stać się kompletna i miałaby sens.

Ten moment zdarzył się kilka lat później, pewien czas po tym, jak poznałam Afrykańskiego Łowcę Głów. Nagle znala­złam ten brakujący element.

Nagle zrozumiałam dlaczego ludzie nie umieją dać sobie mi­łości. Dlaczego się rozwodzą, oszukują, zdradzają, dlaczego mę­czą się w nieszczęśliwych związkach, dlaczego nie odnajdują w małżeństwie swoich skrywanych nadziei i pragnień.

12

W DŻUNGLI MIŁOŚCI

Po powrocie z podróży do Tajlandii i Kambodży, w czwartek 1 maja rozpoczęłam pisanie tej książki. Skończyłam ją dokład­nie czterdzieści dni później, w przeddzień moich urodzin.

Pisanie było niezwykłym doświadczeniem, bo już pierwszego dnia okazało się, że całą książkę mam gotową w myślach. Wy­starczyło usiąść do komputera, skoncentrować się i kolejne stro­ny pisały się po prostu same. Każdego dnia nie mogłam się do­czekać chwili, kiedy znów będę mogła wrócić do pisania. Dzień, w którym nie napisałabym kilku dobrych stron, uważałam za stracony. W ciągu tych czterdziestu dni zdarzył się taki tylko je­den — kiedy pojechałam do Gdańska odwiedzić moją siostrę.

Wszystkie historie opowiedziane w tej książce są prawdziwe. Wszystkie rozmowy, które cytuję, zdarzyły się naprawdę. Zmie­niłam tylko imiona moich bohaterów, bo być może nie chcieli­by zostać zbyt łatwo rozpoznani.

Miłość jest piękna. Dla każdego, kto ma piękną duszę.

Mombasa - Dar es-Salaam - New Delhi - Ułan Bator - Algier - Bogota - Bangkok - Angkor Vat 2007/2008

13

Rozdział  1

Syndrom Leniwca

O

d chwili, kiedy człowiek pojawia się na świecie, ciągle coś dostaje. Najpierw jest niemowlęciem, więc wszyscy się nim opiekują i starają zaspokoić wszelkie potrzeby. Potem jest trochę większym dzieckiem, ale zasada pozostaje ta sama: jeśli dziecko czegoś potrzebuje, dorośli mu to dają. Dostaje ubranka, zabawki, słodycze, pierwsze książki, rower, zegarek, pierwszy komputer i pierwszy łyk kawy.

Potem dziecko idzie do szkoły. Teoretycznie jest to czas pierwszych obowiązków, ale w praktyce — podstawowy uni­wersytet manipulowania dorosłymi w taki sposób, żeby dostać od nich dobre stopnie. Dziecko w szkole odkrywa, że do osią­gnięcia swojego celu należy się posługiwać kłamstwem i oszu­stwem oraz że jest to w zasadzie akceptowane przez cały świat — pod warunkiem, że nie wyjdzie na jaw. Czasem nawet sami dorośli przymykają oko, zgadzając się na to, że uczeń ściąga na klasówce, odpisuje zadania domowe albo przynosi nieprawdzi­we usprawiedliwienie nieobecności. Kto miałby czas ścigać wszystkich ściągających i leni, którym nie chciało się odrobić zadania z matematyki?

17

BEATA PAWLIKOWSKA

Szkoła uczy więc, że ważne jest dostawanie dobrych stopni. Jeśli dostajesz dobre stopnie, to jesteś gość, dorośli cię chwalą, a jeśli dorośli są z ciebie zadowoleni, to dostaniesz od nich to, co będziesz chciał mieć.

Na koniec szkoły odbywa się matura czyli egzamin „dojrzało­ści”, który jest potwierdzeniem złotej zasady dostawania. Cho­dzi o to, żeby dostać dobrą ocenę na świadectwie maturalnym. Nieważne jak.

Dziewiętnastoletni człowiek zaczyna dorosłe życie z pod­świadomym przekonaniem, że jego przyszłość i powo­dzenie zależy od tego, czy będzie potrafił tak zmanipulo­wać innych ludzi napotkanych na swojej drodze, żeby „dostać” to, co w dorosłym życiu będzie mu potrzebne. Uczy się pisać swój życiorys w taki sposób, żeby pod­kreślić zalety i ukryć wady. Uczy się udawania pewności siebie i nonszalancji, żeby zrobić wrażenie na nieznajo­mych. Uczy się jak kłamać bez zmrużenia oka, jeśli tego wyma­gają okoliczności. Uczy się ukrywać usterki swojej pracy, żeby szef nie zauważył — bo tak jak kiedyś nauczyciel w szkole, dopó­ki szef nie wie, że coś jest źle zrobione, to nie ma sprawy.

Tak samo zachowuje się w związkach — kłamie, manipuluje, uda­je kogoś, kim w rzeczywistości nie jest — wszystko po to, żeby uzależ­nić drugą osobę od siebie, a potem wykorzystywać jej zaangażowa­nie, grać na poczuciu odpowiedzialności, szantażować emocjonalnie i stworzyć taką sytuację, w której on będzie mógł być wiecznym dzieckiem i tak jak przez całe życie wciąż „dostawać” to, co chce.

Człowiek tak jak leniwiec w dżungli idealnie dopasowuje się do wymagań otoczenia i odpowiada mu taki stan, kiedy nie mu­si robić więcej niż to konieczne.

Czasem pojawiają się problemy, ale udaje się tak pozamiatać, żeby leżały pod wycieraczką. Jak się powiększą i przestaną się mieścić pod wycieraczką, to je wrzucimy do kubła, a jak wylezą z kubła, to wtedy będziemy się martwić co dalej.

18

W DŻUNGLI MIŁOŚCI

Opowiem jak wygląda życie leniwca w dżungli amazońskiej. Jest to dość duże zwierzę porośnięte gęstą sierścią. Na każdej ła­pie ma trzy zakrzywione pazury, którymi zahacza się o gałąź i zwisa, nie wkładając w to żadnego wysiłku. Leniwce jedzą, ro­dzą dzieci i umierają wisząc. Czasem ich martwe ciała jeszcze długo zwisają z drzewa bezpiecznie zahaczone pazurami.

Leniwiec w toku ewolucji genialnie dostosował się do otacza­jącego świata. Ma wielki żołądek, który jest w stanie strawić ki­logramy liści. Ma bardzo wolną przemianę materii i dość niską temperaturę ciała. W futrze leniwca żyją zaprzyjaźnione bakte­rie, które nadają mu kolor zielony, a w czasach głodu służą też za pożywienie.

19

Leniwiec nie rusza się, jeśli nie musi. Gdyby jego ulubione li­ście cecropii odpowiednio szybko wyrastały z jednej gałęzi, nie oddaliłby się od niej na krok przez całe życie.

BEATA PAWLIKOWSKA

Człowiek z osobowością leniwca postępuje tak samo. Nie chodzi o to, co robi na zewnątrz, bo pozornie może być bardzo aktywny — uprawiać sport albo tulipany, czytać książki, nurko­wać, zbierać znaczki czy prowadzić blog w internecie... Może być dyrektorem, nauczycielem, kapitanem statku, dziennikarzem al­bo właścicielem firmy. Na zewnątrz pochłania go wiele zajęć, ale w środku jest leniwcem. Nie lubi się męczyć, niczego specjalnie nie poszukuje, zarasta sobie spokojnie zielonym futrem z bakte­riami i wisi na swoim drzewie.

Człowiek z osobowością leniwca w miłości też wisi. Jest skon­centrowany na sobie i swoich potrzebach. Jak ognia unika kon­frontacji z jakimikolwiek problemami, a idealna z jego punktu widzenia sytuacja to taka, w której nie zna kłopotów osoby, z którą jest w związku, ale chętnie przerzuca na nią swoje fru­stracje, niepokoje i lęki.

Człowiek z osobowością leniwca podświadomie tak manipu­...