Jackowski M. - Stadnina na końcu świata.pdf - konie - maniek2241

ZE åWIA TA

Stadnina na koÄcu æwiata

MACIEJ JACKOWSKI

fot. Anna DeszczyÄska

W rumuÄskich Karpatach, u podnýa gry Lucina w samym serdu Obczyn BukowiÄskich, od

prawie 150 lat istnieje najstarsza na æwiecie stadnina koni huculskich.

stadniny w üuczynie i patrzy

w kierunku wschodnim, u stp

rozciga si« bezkresna prawie po¸a ¸k

i pastwisk rozpoæcierajcych si« na prze-

strzeni ponad 1000 hektarw. W oddali

gruje wzniesienie szczytu Lucina

(ok. 1600 m), a za plecami szumi prasta-

ra, bukowo-jod¸owa puszcza karpacka.

Przez ærodek, wzd¸uý niewielkiego po-

toczku üukawa, biegnie g¸wny trakt,

ktrym moýna si« tutaj dosta Ð droga

bita, pami«tajca czasy, kiedy po 1774

roku w¸czono t« cz«æ Galicji do CK

Monarchii i w Radowcach powsta¸ za-

k¸ad remontowy. Przyjeýdýano tu ww-

czas na polowania.

Gdyby ktoæ prbowa¸ si« tu dotrze,

najlepiej by¸oby mu poradzi, by zaopa-

trzy¸ si« w mapy z czasw, gdy tereny te

naleýa¸y do monarchii Habsburgw.

Opisy sprzed 100 lat s bowiem bardziej

aktualne niý wsp¸czesne rumuÄskie

mapy, na ktrych üuczyny nie ma.

Do stadniny po¸oýonej wysoko w grach

(981 m n. p. m.), 40 km od Kimpolungu

Mo¸dawskiego, niedaleko wsi Moldova-

-Sulitza moýna dotrze tylko drogami bi-

tymi. Jedna prowadzi przez Izvorele Su-

cevei z Kirlibaby, leýcej przy szosie

z Borsy i prze¸«czy Prislop (1416 m),

i wije si« wærd majestatycznych gr.

Druga Ð z Pojority k. Kimpolungu, bie-

gnie przez urokliwe bukowiÄskie wsie

i karpack dolin«, by dotrze do stylowej

bramy z tablic: Herghelia Lucina .

Gdyby nie granica z Ukrain, da¸oby

si« tu dojecha drog wzd¸uý Suczawy.

Wybudowano j w 1872 roku, by po¸-

czy wcielone do stadniny w Radow-

cach gospodarstwa Ð niestety, nie zawsze

biegnie ona po jednej stronie rzeki,

a wi«c i po tej samej stronie granicy. To

zaledwie 101,5 km, lecz drogi od cza-

sw jej powstania nie remontowano.

Najrozsdniej wybra si« wi«c pieszo lub

samochodem terenowym, albo... kupi

konia na targu w Radowcach.

koncentrowa¸a si« hodowla koni tej rasy,

by¸a od chwili powstania üuczyna.

Po kilkunastu latach, mi«dzy rokiem

1869 a 1875, w stadninie nie by¸o ani

huculskich ogierw, ani klaczy zarodo-

wych, jedynie (do roku 1873) grupa kil-

ku sztuk m¸odzieýy 3-letniej. Od 1 stycz-

nia 1870 roku stadnina w Radowcach Ð

a co za tym idzie i jej filia w üuczynie Ð

zosta¸a przej«ta przez w¸adze cywilne.

Klacze matki w roku 1870, a 3-letnie

w roku 1872 zosta¸y przekazane do ho-

dowli terenowej (Moldova-Sulitza, Szi-

pot, Benia, Kirlibaba).

Po roku 1876 hucu¸y ponownie po-

wracaj do üuczyny. W tym teý okresie Ð

by moýe po strajku pracownikw

w 1878 roku Ð od 1 stycznia 1879 r. ko-

lejny raz Radowce (a wi«c i üuczyna) zo-

staj zmilitaryzowane. Odbudowa stada

w üuczynie po 1877 roku odbywa¸a si«

w oparciu nie o obcy, ale o w¸asny mate-

ria¸ hodowlany. Do sprowadzenia tu ko-

ni huculskich w tych latach przyczyni¸o

si« walnie dwoje ludzi Ð Hucu¸w. Jed-

nym z nich by¸ pochodzcy z Moldovy-

-Sulitzy Rawenczuk Ð handlarz koÄmi,

a drugim Ð zwiedzajcy üuczyn« Mali-

nowski , nazywany ãkrlem hucu¸wÓ.

Oni to, jeýdýc po Bukowinie i Huculsz-

czynie, aý spod ûabiego Ð a wi«c z te-

renw dawnej Polski Ð sprowadzili

do üuczyny konie huculskie, ktre stad-

nina zakupi¸a. By¸ to 1 ogier ( Stirbul ) i 10

klaczy, z ktrych tylko dwie Ð Mechna

i ûurawna pochodzi¸y z rozdysponowa-

nego w 1872 roku stada. Klacze te

pod wzgl«dem typu i wzrostu by¸y bar-

dzo charakterystyczne: Graina Ð 141 cm

(miary taæmowej), Kittka Ð 141, Luczyna

Ð 140, Kamionka Ð 140, ûurawna Ð 140,

Lukawa Ð 141, Magura Ð 142, Mechna Ð

140, Bobeika Ð 140, Tatarka Ð 130, co

Wojskowa i cywilna

üuczyna jest najstarsz stadnin koni

huculskich. Za¸oýona w 1856 roku

przez Martina von Herrmanna , ko-

mendanta stadniny w Radowcach jako

jej oddzia¸, mia¸a hodowa konie, kt-

rych koszt wychowu b«dzie niewielki.

Zak¸adano wi«c stosowanie systememu

wolnowybiegowo Ð pastwiskowego.

Miejsce lokalizacji by¸o ulubionym tere-

nem polowaÄ Komendanta. Nie wiado-

mo dok¸adnie, jakie by¸y pocztkowo

jego plany hodowlane, gdyý zmar¸

wkrtce potem (6 marca 1857). Zgro-

madzony przez niego w üuczynie mate-

ria¸ stanowi¸y szeklery: 10 klaczy oraz

dwa ogiery Ð jeden ãdojrza¸yÓ, a drugi

m¸ody Ð 3,5-letni. Wszystkie konie ku-

pione zosta¸y w Siedmiogrodzie. By

moýe, jak przypuszczali wwczas au-

striaccy hipolodzy, chodzi¸o mu o krzy-

ýowanie z koÄmi huculskimi, a moýe

teý hucu¸y dost«pne na Bukowinie by¸y

za drobne i nie odpowiada¸y militar-

nym potrzebom stadniny. Jej w¸aæcicie-

lem by¸a bowiem armia CK Monarchii.

W pierwszym okresie istnienia stadni-

ny uýywano tylko miejscowych ogierw

pochodzcych z chowu terenowego.

I cho pierwsze pisemne wzmianki o ko-

niu huculskim spotykamy w wydanej

w Krakowie w roku 1604 ãHippice...Ó

Dorohostajskiego, to na Bukowinie koÄ

ten znany by¸ w przekazach ustnych

od bardzo dawna. Cz«sto przedstawiano

go jako kontynuatora dzikiego konia kar-

packiego. Oærodkiem, wok¸ ktrego

KoÄ Polski 1/04

K iedy stoi si« ponad stajni czo¸ow

oznacza wzrost 134-135 cm miary lasko-

wej, a wi«c wzrost typowy dla koni hu-

culskich takýe i dzisiaj.

Przez kolejne kilkadzieæcia lat, aý

do I wojny æwiatowej i rozpadu Austro-

-W«gier, stadnina w üuczynie prowadzi-

¸a hodowl« koni huculskich w oparciu

o posiadane linie genealogiczne. W la-

tach 1862-1892 kry¸y 3 ogiery hucul-

skie, w 1892 roku, przy 17 klaczach

matkach, uýywany by¸ 1 ogier czo¸owy,

podobnie jak w roku 1900, gdy matek

by¸o juý 19. Ogierami uýytymi w ¸uczy-

nie za czasw przynaleýnoæci tej stadni-

ny do monarchii Habsburgw by¸y

(wzrost miary taæmowej):

Ð 1877-80 Stirbul ur. 1873, kupiony

na Bukowinie, 145 cm, j. gn. z duýymi

odmianami na g¸owie i nogach oraz pra-

wym okiem rybim. Jeszcze w 1904 roku

by¸o w hodowli 9 crek jego syna Ð

og. Stirbul I , a takýe wiele sztuk potom-

stwa po og. Miszka od klaczy Ð crek

Stirbula ; wszystkie w dobrym typie, cho

cz«sto z odmianami.

Ð 1881-82 Miszka ur. 1871, ze stacji

ogierw Ober-Wikow, c. kasztan,

144 cm, drobny, aczkolwiek czysty hu-

cu¸ w typie Przewalski-hucu¸. Jego po-

tomstwo zachowa¸o ci«ýk, ordynarn

g¸ow«.

Ð 1883-86 Taras , c. kasztan, ur. 1878,

150 cm, kupiony w Vama ko¸o Kimpo-

lungu na Bukowinie, aby poprawi

zdrobnia¸e po uýyciu Miszki stado. By¸

ma¸o huculski Ð wysoki, szlachetny, wy-

sokonoýny, dobrze zwizany i w typie

ãarabskimÓ, zbliýonym do koni gorcokr-

wistych, co podoba¸o si« komisji kupuj-

cej konie. W 1891 roku, wærd 17 klaczy

matek w stadzie by¸o 8 jego crek.

Do 1903 r. oprcz siostry Tarasa I i jego

crki, wszystkie usuni«to z hodowli.

Ð 1887-93 Czeremosz ur. 1883 na Bu-

kowinie, kupiony w Ciocanestie, c. gnia-

dy, w dobrym typie, 143 cm. Nabyty, by

odnowi typ oryginalnego hucu¸a (by¸

prawdopodobnie o wzroæcie niewiele

wyýszym niý 130 cm miary laskowej).

Czy by¸ on Ð jak podaj niektre rd¸a Ð

synem Miszki , czy teý Ð jak chc inni Ð

od klaczy po tym ogierze, dzisiaj trudno

jest dociec. By moýe mia¸ w ogle inne

pochodzenie, gdyý by¸ zupe¸nie inny

od potomstwa Miszki Ð przedstawia¸ bar-

dzo dobry typ Tarpan-hucu¸a (a wi«c by¸

nieco ãkonikokszta¸tnyÓ).

Warto zauwaýy, ýe na dzieÄ 31 lipca

1891 roku w üuczynie by¸o 71 koni hucul-

Klacz Goral XVI-101 ze rebakiem, w tle stajnia klaczy-matek

skich, w tym 1 ogier czo¸owy, 5 trzylatkw,

7 dwulatkw, 3 roczniaki i 8 koni robo-

czych (wa¸achy?) oraz 17 klaczy-matek,

4 pi«cioletnie, 2 czteroletnie, 4 trzyletnie,

7 dwuletnich, 8 rocznych i 5 roboczych.

Kolejnymi ogierami uýytkowanymi

w üuczynie do okresu I wojny æwiatowej

by¸y: Stirbul I (1893-1897), Dobosz

(1894), Czeremosz I (1895-1898), Taras

I (1897-1900), Miszka I (1898-1905),

Hroby (1901-1905), Goral (1906-1918),

Capul (1911), Hroby I (1913-1918),

Ispas (1914-1918), Goral I (1918)

W 1918 roku stadnin« przeniesiono

do Waldhof w Austrii, gdzie istnia¸a

do roku 1922. Stamtd komisje rzdowe

Polski, Rumunii i Ukrakiny zakupi¸y

na aukcji materia¸ hodowlany. Z poczt-

kowego stanu 122 sztuk (w tym 40 kla-

czy wojskowych), pod koniec 1918 roku

by¸o w Wladhof oko¸o 50 klaczy-matek.

Resztki tej stadniny trafi¸y w roku 1922

do Topolczanek, a pniej do Turja Re-

mety w Czechs¸owacji.

Z zakupionego przez rzd Rumunii

materia¸u hodowlanego ponownie

Ogier Ousor IX (Ousor VIII Ð Goral XIV-43)

KoÄ Polski 1/04

Ogier Pietrosu XI (Pietrosu X Ð Hroby XIX-18)

Pod rzdami leænikw

Do roku 2003 stadnina naleýa¸a ad-

ministracyjnie do rumuÄskiego Mini-

sterstwa Rolnictwa. W lutym 2003

przej«¸o j, podobnie jak 16 pozosta-

¸ych funkcjonujcych paÄstwowych

stadnin w tym kraju, Ministerstwo Le-

ænictwa. I juý wida pozytywne zmiany

Ð by moýe jest wi«cej pieni«dzy? Na-

dal w Bukareszcie pozosta¸a centrala

Cai de Rasa , stanowica dyrekcj« nad-

zoru hodowlanego. Po reorganizacji

area¸ stadniny to 1734 ha (w tym g¸w-

nie ¸ki i pastwiska Ð ponad 1000 ha

i przesz¸o 500 ha lasw) na terenie 6

folwarkw. W folwarkach tych utrzymy-

wane s osobno rýne grupy koni: 1. Ð

ogiery czo¸owe, klacze-matki z sysaka-

mi i klacze do w¸czenia; 2. Ð klacze

roczne i dwuletnie; 3. Ð klacze trzylet-

nie; 4. Ð roczne i dwuletnie ogierki; 5.

Ð ogierki trzyletnie, a w ostatnim Ð czte-

roletnie ogierki poddawane treningowi.

Zabudowania stadniny w jej historii

dwukrotnie ulega¸y zniszczeniu. Obec-

ne stajnie Ð drewniane Ð pochodz

z po¸owy XX wieku. W stajni czo¸owej

jest 8 boksw i niewielki maneý. Stajnia

dla klaczy matek z sysakami, podobnie

jak stajnie dla m¸odzieýy, jest biegalni,

w ktrej znajduj si« dwa boksy dla ko-

ni kontuzjowanych lub chorych, uýy-

wane teý jako porodowe. Klacze

do w¸czenia utrzymywane s w stajni

stanowiskowej. Podobnie wyglda tak-

ýe tzw. drezura , czyli stajnia dla 4-let-

nich ogierw trenowanych i poddawa-

nych pniej prbie dzielnoæci w za-

prz«gu Ð jest to coæ w rodzaju zak¸adu

treningowego. Wszystkie stajnie maj

pod¸ogi glinobite, kryte s gontem (lub

gdy ten uleg¸ zniszczeniu Ð pap)

i wszystkie teý, niestety, s doæ ciemne.

Codziennie wysypuje si« je æwieýymi

trocinami i na co dzieÄ dekoruje jedlin

(obok wzgl«dw estetycznych popra-

wia to rwnieý mikroklimat w stajni).

Pracuje tu 22 m¸odych ludzi. W roku

2003 obj«to remontami hotel, stajni«

czo¸ow, stajni« klaczy matek, a takýe

przeznaczono pod rekultywacj« 307 ha

uýytkw. Naprawiono drogi dojazdowe,

pobudowano mosty przez potoki. Nadal

utrzymywane s konie reprezentujce

5 rodw m«skich:

Hroby Ð linia autochtoniczna, wywo-

dzca si« od ogiera kupionego w 1898

roku w Ciocanestie; obecnie kryj: Hro-

by XXII (Hroby XX Ð Ousor VI-19) , kary,

odtworzono stadnin« w üuczynie, jako

oddzia¸ stadniny radowieckiej, zarz-

dzeniem z dnia 27 sierpnia 1919 roku.

Na pocztku by¸y 2 ogiery, 15 klaczy,

10 dwulatkw, 1 roczniak i 2 sysaki.

W latach 1919 Ð 1936, a wi«c przez

18 lat, uýyto w üuczynie co najmniej 14

ogierw (nie tylko huculskich), to jest ty-

le samo, ile w cigu 66 lat historii tej

stadniny za czasw Austro-W«gier

(od 1856 do Waldhof 1922, w tym tak-

ýe kilka innych niý huculskie). Czo¸owy-

mi po I wojnie æwiatowej by¸y:

Ð pierwsze przyby¸e w 1919 roku Ð

321 Roibu (140-160-18) i 823 Corbu

(140-156-?);

Ð urodzone w üuczynie, lecz repatrio-

wane z Austrii: Goral I , ur. 1907 (imi«

austriackie 8 Goral-13 , od klaczy 14

Miszka I ), gniady, 145 cm, kry¸ w 1920

r.; Hroby II , ur. 1906 (119 Hroby-3 od

3 Miszka I po 1 Czeremosz I) , 149 cm;

Hroby III , ur. 1906 ( 121 Hroby-7 od

9 Miszka I po 7 Czeremosz ), 148 cm,

gniady, bardzo mocno uýyty w hodowli.

Ð ogiery hodowli w¸asnej lub zakupio-

ne w Czechos¸owacji: Hroby IV (po Hro-

by II od Panca ) ur. 1921 w üuczynie;

Hroby V ( Hroby I austr. od 65 Goral

aust.), ur. 1929, kupiony w 1931 r. w To-

polczankach; Goral II ( Goral I rum.

od 22 Parana ), ur. 1924 w üuczynie; Go-

ral III ( Goral I Ð 3 Tarka ) rum., ur. 1926,

gniady z pr«g i zebrowaniem

oraz z odmianami odziedziczonymi

po Stirbul ; Hroby VI i Hroby VII Ð pe¸ni

bracia ( Hroby IV Ð 7 Roiba ), Hro-

by VII ur. 1931, kary; Gurgul ( Gurgul

czech. Ð 70 Hroby czech.), ur. 1930,

sprowadzony w ¸onie matki w 1931 ro-

ku z Topolczanek, gniady z pr«g; dwa

ogiery szeklery: Pietros , gniady, ur.

1930, w typie Bystrzec-hucu¸ i Ousor ,

ur. 1929, gniady z pr«g, lekko zebro-

wany, takýe w typie Bystrzec.

Jesieni 1936 roku by¸y juý 64 klacze,

z tego 49 z sysakami i 12 rebnych, kry-

tych wiosn jako czteroletnie. Cho w la-

tach 1929-1930 stado liczy¸o zaledwie

oko¸o 20 matek, powi«kszone zosta¸o

z materia¸u w¸asnego do oko¸o 90 klaczy

w roku 1937. W hodowli zachowawczej

w tym czasie znajdowa¸o si« w üuczynie

w I klasie (grupie) ochrony 26 matek,

w tym z rodu Corbu Ð 2, Hroby Ð 9, Go-

ral Ð 15 i w grupie II 12 klaczy ( Corbu Ð

2, Hroby Ð 3, Goral Ð 6, Arenjasa Ð 1).

Spoærd 64 klaczy z roku 1936 wi«k-

szoæ charakteryzowa¸a si« wzrostem

oko¸o 145 cm (taæm). Wgrupie klaczy

o wzroæcie powyýej 150 cm by¸y 4 mat-

ki, 147-149 cm Ð 17, 143-146 cm Ð 28,

140-142 cm Ð 11 i 138-139 cm Ð 4.

W 1943 roku stadnina w üuczynie sta-

je si« jednostk samodzieln, niezaleýn

od Radowiec.

KoÄ Polski 1/04

ur. 1989 r.; Hroby XXIII (Hroby XXI Ð Pie-

trosu IX-8) , myszaty, ur. 1993 r.;

Goral Ð potomstwo pochodzcego

z Polski rusiÄskiego ogiera kupionego

w 1905 roku w ûabiem, w Galicji; obec-

nie kryje Goral XIX (Goral XVI Ð Pietro-

su VIII-31) , kary, ur. 1985 r.;

Ousor Ð linia miejscowa, za¸oýona

przez ogiera Ousor kupionego w 1934 ro-

ku z hodowli terenowej z regionu Odor-

hei; obecnie kryje Ousor IX (Ousor VIII Ð

Goral XIV-43) , kary, ur. 1992 r.;

Pietrosu Ð rwnieý linia miejscowa,

wywodzca si« od ogiera kupionego, po-

dobnie jak Ousor, w 1934 roku z chowu

prywatnego z okolic Odorhei; obecnie

kryj: Pietrosu X (Pietrosu IX Ð Ousor

VI-33) i Pietrosu XI (Pietrosu X Ð Hroby

XIX-18) , myszaty, ur. 1996 r.;

Prislop Ð utworzona w 1936 roku od-

noga linii Goral; obecnie kryje Pri-

slop X (Prislop IX Ð Hroby XVI-55) , sk. gn.,

ur. 1989 r.

W obecnej populacji koni huculskich

w üuczynie poszczeglne rody reprezen-

towane s w nast«pujcych proporcjach:

Goral Ð 15,2%, Hroby Ð 41,3%, Ousor Ð

13,1%, Pietrosu Ð 17,3% i Prislop Ð

13,1%.

W ostatnich latach nastpi¸y zmiany

liczbowe koni w üuczynie. Jeszcze

w 1989 r. by¸o 12 ogierw i 160 klaczy-

-matek, a w 2003 r. juý tylko 8 ogierw

i 50 klaczy. Obecne stado traktowane

jest jako ãrezerwa genetycznaÓ dla za-

chowania rasy bez zagroýenia ze strony

dryftu genetycznego i depresji inbredo-

wej. Dlatego stosowany jest indywidual-

ny dobr ogierw do klaczy. Obok sta-

da koni huculskich utrzymywana jest

niewielka liczba koni Ð krzyýwek

z ogierami zimnokrwistymi (jest teý taki

ogier czo¸owy) Ð potrzebnych w terenie

do gospodarstw rolnych oraz krzyýowa-

nych z kucami szetlandzkimi (s trzy

ogiery w tym typie) do produkcji ru-

muÄskiego pony Ð ¸cznie nie wi«cej niý

40 Ð 50 sztuk.

Klacze matki w¸czane s do stada

w wieku 5 lat, po urodzeniu pierwszego

rebaka, zaæ ogiery w wieku 4 lat prze-

chodz trening i po nim prb« dzielnoæci

w zaprz«gu. Obecne ærednie wymiary

koni huculskich w üuczynie wynosz

(wysokoæ w k¸«bie mierzona lask):

Ð ogiery czo¸owe: 144,5Ð176,6Ð19,4;

Ð klacze matki: 141,1Ð171,6Ð18,5;

Ð m¸odzieý 1,5 r.: 117,4Ð143,6Ð 16,2;

Ð m¸odzieý 3,5 r.: 137,3Ð172,1Ð 17,2.

Srokacze niepoýdane

Dzisiejsze hucu¸y hodowli stadniny

w üuczynie rýni si« pokrojem od tych,

ktre by¸y tam na pocztku XX wieku

(jak Hroby, Goral, Pietros , czy Gurgul ),

a ktrych zdj«cia moýna oglda w re-

produkcjach. W wyniku selekcji prowa-

dzonej w kierunku otrzymania ma¸ego

dzielnego konia, majcego wprawdzie

cechy konia grskiego (bo w grach Ru-

munii mia¸ by uýytkowany) lecz przy-

datnego do ma¸ych gospodarstw ch¸op-

skich i w transporcie, skpo ýywionego

i utrzymywanego w trudnych, prymi-

tywnych warunkach, konie huculskie

hodowane tam obecnie s bardziej ma-

sywne i ordynarne w typie od swych

protoplastw. Bardziej przypominaj

ma¸ego konia zimnokrwistego, niý jucz-

nego konia grskiego. Dotyczy to

zw¸aszcza budowy g¸owy, ktra jest

ci«ýka i duýa, osadzona na krtkiej

i grubej szyi, oraz k¸ody Ð rwnieý du-

ýej, masywnej. Zad jest cz«sto roz¸upa-

ny i spadzisty, grzbiet obniýony, brzuch

lekko obwis¸y, zaæ nogi s niezbyt d¸u-

gie, ale cienkokoæciste o nadp«ciach

cz«sto z podkrojem i nierzadko mi«k-

kiej, mocno ow¸osionej p«cinie. Maæci:

c. gniada, kara, c. myszata i kasztanowa-

ta, rzadziej jasno gniada. Wyst«puj nie-

wielkie odmiany, ale brak jest koni sro-

katych Ð nie by¸o takich wærd za¸oýy-

cieli hodowli, ani wærd sprowadzonych

po I wojnie ogierw, zaæ w czasach, gdy

üuczyn« i Radowce zmilitaryzowano,

maæ ta by¸a niepoýdana dla potrzeb

wojskowych. Spotyka si« natomiast spo-

ro koni kasztanowatych, jest wi«c od-

wrotnie niý w Polsce, gdzie mamy duýo

srokaczy, zaæ kasztany nie s zbyt mile

widziane.

Hucu¸y z üuczyny zaznaczy¸y si« teý

w polskiej hodowli. W 1978 r. sprowa-

dzono dwa ogiery: Pietrosu VI-111 i Go-

ral XIII-4 , ktre za¸oýy¸y w¸asne rody

m«skie. Kontynuatorami pierwszego s

m. in.: Piaf ur. 1988 r. ( Margiel Ð Rabka )

i Baca ur. 1993 r. ( Piaf Ð Betania ), zaæ

drugiego Ð Rewir ur. 1984 r. ( Marmur Ð

Jemio¸a ). W 1996 r. zakupiono kolejne

trzy ogiery: Hroby XXI-50, Ousor VIII-50

i Prislop IX-81 , a w 1999 r. Ð szeæ kla-

czy z rodw m«skich: Prislop, Pietrosu

i Goral , ktre otrzyma¸y polskie imiona:

Piwna, Putyra, Puszka, Gazdynia, Gotka

i Rumia .

Mimo wielu zmian i up¸ywu czasu dro-

ga do üuczyny wyglda tak samo jak sto

lat temu, za czasw Franciszka Jzefa.

Ten sam rwcy potok üukawa, te same

ska¸ki przy wjedzie w dolin«, ktr

w 1944 roku armia niemiecka ucieka¸a

przed gonicymi j wojskami radziecki-

mi. Tylko worynie (charakterystyczne hu-

culskie p¸oty) pozosta¸y juý nieliczne,

a ælady po starych cha¸upach zarastaj ¸o-

piany. Na ich miejscu, lub tuý obok, wy-

rastaj nowobogackie domy Ð wszak

w Rumunii nasta¸y nowe czasy!

Ogier Hroby XXI-50 sprowadzony do Polski z üuczyny w 1996 r.; czo¸owy w SKH G¸adyszw

KoÄ Polski 1/04

Jackowski M. - Stadnina na końcu świata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: