Gniazdo swiatow_ wersja jedyna - Huberath, Marek S_.pdf - Gniazdo swiatow_ wersja jedyna (3635) - lazar.vgr

Marek S. Huberath

Gniazdo Światów

Cokolwiek ledwie rozróŜnieniem,

Czarne i białe, zero i jeden,

Tu nic ponad pieśń.

Ustały twarde uderzenia amortyzatorów o pas startowy. Samolot zahamował; hałas silników

zmienił ton, wreszcie ucichł. Ale ich grzmot jeszcze brzmiał w głowie Gaveina, przetwarzając

swój jednostajny dźwięk w migrenę. Pilot podał przez głośnik spodziewany czas w Davabel.

PodróŜ trwała trzydzieści sześć godzin; w niewygodzie, na metalowym siedzeniu, które

szczelną klatką więziło biodra. Wstać i wyjść za potrzebą moŜna było wyłącznie podczas przerw

ogłaszanych przez megafon. Wtedy teŜ pozwalano zdejmować czarne, metalowe okulary.

Kolejka tłoczyła się przed drzwiami jedynej toalety. Później naleŜało niezwłocznie zająć miejsca

i załoŜyć gogle; znów stawało się nieznośnie gorąco, pot ciekł po plecach, dreszczyki

i mrowienia ganiały po skórze, zaś ciemność przed oczyma zasłoniętymi blachą była ledwie

czymś między brunatnością a purpurą.

W czasie jednej z przerw odezwał się sąsiad:

– Wie pan, po co te okulary i ta klatka na tyłek?

– Nie... – mruknął Gavein.

Tamten, masywny, siedemdziesięcioletni grubas, wystawał poza swoje siedzenie; przygniatał

Gaveina barkiem.

– Wiem, bo juŜ latałem. To jest podwójne zabezpieczenie...

Cholerny gaduła – pomyślał Gavein. – Widać, Ŝe emeryt. Jasne, Ŝe juŜ leciał.

– Te blachy na oczy są po to, Ŝeby nie widzieć, jak całe pudło wygina się, trzęsie i rozlatuje

w powietrzu – kontynuował stary. – A ten blaszany sedes po to, Ŝeby nie wyskoczyć ze strachu

z samolotu, kiedy komuś przypadkiem spadną blachy z oczu...

Gavein skrzywił się, udając uśmiech; nie podjął rozmowy.

Był zatopiony w myślach; przed oczyma miał stale Ŝonę, chwilę poŜegnania. Na twarzy Ra

Mahleine widniały niezadowolenie i niewiara. Gdy anioł straci wiarę, nie zdoła tego ukryć. A ona

miała oblicze anielsko łagodne i przepastnie błękitne, niewinne oczy dziecka. Gavein kiedyś

utonął w ich błękicie i chciał tonąć w tej otchłani przez resztę Ŝycia.

Tym razem jej oczy były nieruchome, powaŜne, surowe, choć jak zawsze głębokie. Nie

uwodzicielskie, lecz jakby twarde, nieustępliwe. Tak patrzy kobieta, która mocno kocha

i przepełniona jest niepokojem. Potem z jej oczu popłynęły łzy. Jakoś tak zbyt szybko, zbyt

obfitą struŜką.

Gdy odchodził korytarzem, pękła maska:

– Gavein! Gavein! – to był krzyk rozdzieranego serca; czterech lat samotności przeciwko

pięciu latom małŜeństwa. Szarpnęła się jak ptak, ale dzieliły ich juŜ dwie barierki i kordon

urzędników i Ŝołnierzy. Nie mógł jej jeszcze raz zamknąć w ramionach.

śycie potraktowało ich oboje nierówno: jemu dało trzy dni lotu do Davabel; jej cztery lata

Ŝeglugi. Sama tak wybrała, by pozostać z nim: okłamać czas, ominąć prawo o obowiązkowym

małŜeństwie kompensacyjnym.

O tej powinności dowiedzieli się przypadkiem. Zasłyszana wiadomość moŜe zmienić Ŝycie.

Ra Mahleine sama zadecydowała o podróŜy z maksymalną kompensacją; nawet nie próbowałby

jej tego narzucać. Gavein dziwił się, Ŝe przyszło jej to tak łatwo – po prostu powiedziała, co

zrobią.

Nie mógł oderwać się od natrętnych myśli. Przed oczyma przelatywały oderwane obrazy,

strzępy wspomnień.

Ich małŜeństwo od początku było łamaniem reguł; choćby tej podstawowej: biali stanowili

najwyŜszą warstwę w Lavath, pozostałych traktowano lepiej niŜ w innych Krainach, lecz

małŜeństwa mieszane były nie do pomyślenia.

Ra Mahleine naleŜała do tych, co uzyskują kategorię społeczną jednogłośnie. Włosy miała

złocistoŜółte, jasno-błękitne oczy, nie szarawe, jak często zdarza się w wypadkach wątpliwych.

Gavein, gdy tylko wiosenne słońce nabierało siły, łapał śniadą opaleniznę. MęŜczyźni

z reguły mają nieco ciemniejszą karnację, ale w przypadku ich dwojga ta róŜnica była

szczególnie widoczna.

Zabawna historia: Ra Mahleine uwaŜała, Ŝe ma za jasne piersi. Powiedziała mu o tym

dopiero później, kiedy przekonała się, Ŝe jest nią zachwycony. Kiedyś przed snem, wtulona

w jego ramię, swoim cichym, łagodnym głosem wymruczała, Ŝe zawsze myślała o nich: „Takie

bielasy, ze słabo widocznymi czubaszkami”. Nigdy by nie wpadł, Ŝe ślicznie zbudowana, biała

dziewczyna moŜe mieć akurat takie kompleksy.

O swoich drobnych wadach budowy mówiła mu sama, zanim zauwaŜył, a nawet gdy nie

mógł zauwaŜyć. Trochę igrała z nim z przekory; widocznie dokładnie czytała w jego oczach i nie

bała się, a ciekawił ją skutek. A moŜe po prostu paplała jak dziecko; gdyŜ zachowała czystość

myśli dziecka, a przynajmniej on tak myślał.

– Wiesz, jedno ramię mam wyŜsze niŜ drugie – powiedziała.

– W Lavath połowa ludzi ma problemy z kręgosłupem, a kaŜdy, kto uprawiał jakiś sport, ma

nierówne ramiona.

– Nie wszyscy. To ja mam nierówne ramiona.

– Nie wierzę!

– No wiesz. – To było na początku znajomości. – Mam krzywy kręgosłup i przez to nierówne

łopatki. Na stare lata będę zupełnie garbata.

– MoŜe być.

Nie pozostało jej nic nad obdarzenie go jednym z tych promiennych spojrzeń, które go

fascynowały, bezbronnych, niewinnych, kryształowo czystych. Zwierciadło duszy nie odbijało

wszystkiego, gdzieś w tym dziecinnym spojrzeniu skryła się stanowcza decyzja i siła wytrwania

przy swoim.

Prawo Lavath nie wzbraniało ślubu nierówieśnikom. Ale precyzyjny system ulg, zniŜek

i szczególnych uprawnień zachęcał, aby róŜnica wieku między małŜonkami była jak najmniejsza,

by pobierano się zaraz po zakończeniu nauki, ani później, ani wcześniej, i oczywiście w obrębie

swojej kategorii społecznej. Nacisk otoczenia był duŜy, ale poradzili sobie: Ra Mahleine

zasymulowała ciąŜę. Wywołało to popłoch w rodzinie, ale odniosło skutek. Prawdę powiedzieli

dopiero po ślubie, gdy sprawa została juŜ przesądzona. A podczas utarczek z Urzędem Segregacji

mieli juŜ po swojej stronie wszystkich bliskich.

Z początku planowali zwyczajnie: podróŜ bez kompensacji – dla obojga cztery lata rozłąki.

Przypadkiem, praktykantka w Urzędzie Segregacji, koleŜanka Ra Mahleine powiedziała jej

o obowiązku małŜeńskim. Zmiana Krainy przez jednego z małŜonków automatycznie

uniewaŜniała małŜeństwo. Zarówno pozostająca w Lavath Ra Mahleine, jak i przybywający do

Davabel Gavein byli zobowiązani do zawarcia nowego związku w terminie sześciu miesięcy,

w razie braku własnych propozycji z kandydatami wyznaczonymi spośród przybyłych przez

lokalny Urząd Segregacji.

Dzięki podróŜy z kompensacją nie mieli juŜ nigdy rozstać się na dłuŜej.

Pod sam koniec podróŜy zezwolono wreszcie zdjąć blaszane okulary, chociaŜ nadal trzeba

było tkwić w zaciskach opasujących biodra. Czasem pilot zapalał słabą Ŝarówkę, aby oświetlić

mapę; światełko wydobywało z mroku twarze pasaŜerów. Krzesełka rozmieszczono parami, przy

oknach. Całe wnętrze samolotu: płótno poszycia, łuki duralowych wręg kadłuba i łączące je

podłuŜnice pomalowano na ciemnoszaro. Tu i ówdzie odlazł z nich lakier.

– Ten jest dokładnie pospinany drutami – znów odezwał się sąsiad. – Nic się w nim nie

trzęsie. Ale leciałem kiedyś takim metalowym górnopłatem: linia krajowa, wysokości minutowe,

rozumie pan? Miał na skrzydłach tylko dwa silniki. AŜ strach było lecieć... Jakby któryś

nawalił... Najgorzej, jak trafił w dziurę w powietrzu. Kłapał wtedy tymi skrzydłami zupełnie jak

ptak... Ten, to co innego: solidne naciągi, mocne druty. Tylko przez płótno trochę zimno...

Całą drogę milczał, a teraz wzięło go na gadanie – pomyślał niechętnie Gavein, jednak skinął

głową. Leciał pierwszy raz w Ŝyciu. Wsiadając, zdołał policzyć: samolot miał aŜ dziesięć

silników, po pięć z kaŜdej strony: trzy przy płatach i dwa przy kadłubie. Te przy kadłubie były

odrzutowe, ich huk ogłuszał. Podobno jednoczesne uŜycie silników odrzutowych i śmigłowych

miało szczególne zalety. Czytał o tym kiedyś w prasie.

Było mroźno, w Davabel zima sroŜyła się jak w Lavath. Długotrwała podróŜ powietrzna

zaznaczyła się w jego pamięci jako mgliste, pozbawione wydarzeń, półświadome trwanie. Huk

silnika stłamsił wspomnienia.

– Proszę odpiąć pasy, moŜna wysiadać – wychrypiał głośnik. Wnętrze samolotu rozświetliły

słabe pomarańczowe Ŝarówki. Gavein rozpiął metalową skorupę siedzenia, wyciągnął

brezentowy worek spod krzesełka. Nędzny dobytek na następne trzydzieści pięć lat Ŝycia.

Naciągnął buty na stopy napuchłe od wielu godzin bezruchu.

Spokojnie czekał w kolejce do wyjścia. Oblodzona płyta lotniska w Davabel szkliła się

w poświacie nocnego nieba. Czerniał jedynie pas do lądowania. Osłonięte siatką okna kabiny

pilotów jaśniały, załoga szykowała się do lotu powrotnego.

W dali ciemniał budynek portu lotniczego. Trzeba było tam dotrzeć, niosąc torby bagaŜowe

lub worki na plecach. Wszyscy szli bardzo wolno. Niektórzy przewracali się; emeryci powstawali

z wysiłkiem. Kobiety szlochały, podnosząc się z lodowej polewy. Gavein dobrze radził sobie

z lodem: poślizgnął się tylko raz, niegroźnie – plecak zamortyzował upadek.

Wewnątrz budynku portu lotniczego najpierw wypatrzył zegar: masywną czarną kulę,

przymocowaną do końca krzywej stalowej rury zwisającej z sufitu. Wskazania zegara róŜniły się

ledwie o trzydzieści dwie minuty od informacji pilota, dolecieli niemal zgodnie

z przewidywaniami. Posłusznie stanął w kolejce. Stanowisko urzędnika umieszczono jak kasę

w samie. Wreszcie jego kolej. Umundurowany funkcjonariusz zerknął do paszportu, następnie

przyjrzał się mu uwaŜnie.

– Gavein Throzz?

Gavein skinął głową; był senny.

Tamten starannie odcisnął duŜą, prostokątną pieczątkę obok wizy wyjazdowej z Lavath.

– Otrzymuje pan wizę pobytową na trzydzieści pięć lat. Po ich upływie uda się pan do

Ayrrah – wypowiedział rutynową formułkę. – Proszę przejść do odkodowania.

Tamto okienko – wskazał.

Stanowisko numer szesnaście zaopatrzono w komputer z solidną metalową klawiaturą

w pancernej puszce. Lakier starł się z częściej dotykanych miejsc. W okienku urzędowała

ogniście ruda dziewczyna. Miała bardzo jasną cerę. Nadawało to jej twarzy wyraz białego kota,

takiego, co ma róŜowy nosek i róŜowe wargi, ale któremu załoŜono czerwoną perukę.

śywa reklama Davabel: „Równe prawa dla czerwonych” – pomyślał ubawiony.

– Proszę paszport – zakomenderowała głośno. MoŜe spojrzał na nią lekcewaŜąco. Jeśli ją

czymś uraził, nie było to zamierzone, ale trudno natychmiast pozbyć się starych nawyków;

w Lavath nikt zbytnio nie powaŜał rudowłosych.

– Gavein Throzz? AleŜ wy się tam cudacznie nazywacie. – Miała piskliwy, zbyt wysoki głos.

– Będę mówić po prostu Dave, dobrze?

– Gavein to stare, tradycyjne imię z Lavath, którego się nie zdrabnia, natomiast Dave

pochodzi od David. Proszę mówić Throzz, jeśli imię nie brzmi odpowiednio.

– U nas rzadko uŜywa się nazwisk czy tytułów, jak tam u was... w Lavath – powiedziała. –

Zapomnijmy o tym Gavein. Wpiszę panu: Dave, a dalej?

– Co dalej?

– No drugie, Imię WaŜne... – nalegała, unikając jego wzroku.

– Prawo Lavath i, jak mi wiadomo, takŜe prawo Davabel zapewnia dyskrecję. Ogranicza

rozpowszechnianie Imienia – wywodził podenerwowany Gavein.

– Chce pan skorzystać z tego przepisu? – spojrzała rozbawiona. Miała ładne niebieskozielone

oczy (jak biały kot).

Nie czekając na oczywistą odpowiedź, wcisnęła paszport w szczelinę czytnika.

– Nie bał się pan lecieć samolotem? – Pokiwała głową z udanym podziwem. To jej było

wolno. Nie wymieniła przecieŜ Imienia. – Ja nigdy nie podróŜuję samolotami...

Nie miałabym tyle odwagi, co pan. – Poufale ujawniła, Ŝe nosi to samo Imię.

Milczał.

Pewnie czeka, Ŝebym umówił się z nią po pracy – pomyślał.

– Trzeba autoryzować dane z pańskiego paszportu – odezwała się wreszcie.

Wyszła ze swojego kojca i coś wpisała do paszportu przy innym pulpicie. Była niska

i drobna. Pewnie chce się pochwalić niezłą sylwetką, przecieŜ mogłaby to samo załatwić bez

ruszania się zza biurka, pomyślał. Miała na sobie czarną kurtkę od uniformu i przykrótkie,

zielone, zwęŜające się ku dołowi spodnie wpuszczane w oficerki. Zrolowaną furaŜerkę wcisnęła

pod epolet, odznakę słuŜby portowej przypięła zaś do sweterka.

Gavein obojętnie odebrał paszport i przesunął się w kolejce. Celnik o duŜej twarzy,

kwadratowej szczęce i masywnych łapach w gumowych rękawicach, wyrzucił całą zawartość

bagaŜu Gaveina na ladę. Odsunął na bok kanapki, parę jabłek i herbatniki. Zebrał to razem do

plastikowego pojemnika.

– Otrzyma pan równowartość. Wwóz Ŝywności i zwierząt jest niedozwolony. Rozumie pan:

Gniazdo swiatow_ wersja jedyna - Huberath, Marek S_.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: