Furmaga Lesław - Skarb z piaszczystego półwyspu.pdf - F - piotrenho10

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

LESŁAW FURMAGA

SKARB

Z PIASZCZYSTEGO

PÓŁWYSPU

Tower Press 2000

RODZINNIAK, „ŁAPA”, A TAKŻE PO RAZ PIERWSZY O

„BIZONIE”

Chłopcy odwrócili twarze od zajęć, patrzyli na Jacka, gdy ten stał przy drzwiach z walizką

w ręku. Dyżurny wskazał łóżko pod oknem, żelazne, pociągnięte zieloną farbą, nie gorsze niż

jedenaście pozostałych. Wieczorem Wiktor powiedział:

– E, nowy! Mały jesteś, cherlak, pewnie jeszcze głupi, ale się nie smuć, pomożemy ci i się

rozwiniesz.

Strzyknął po cwaniacku śliną, klepnął w kark chudzielca, żeby poznał ciężar jego łapy.

Wiktor był wielki, miał spojrzenie cwałującego byka. Na drugi dzień jednemu ze starszych

zginęły konserwy, Wiktor zawołał poszkodowanego na bok.

– Zgubiłeś konserwy, synuś, zgubiłeś, twoja sprawa, ale po co ten szum? Po co?

Chwycił chłopca za bluzę na piersiach, potrząsnął, pchnął w kąt sali. Inni słali łóżka, Jacek

z kocem w rękach śledził tę scenę. Wiktor zauważył to.

– No... ściel! Ściel, nowy, łóżko. Zaraz będzie cisza, nie będzie można szeleścić...

Ktoś zgasił światło i rozległo się chrapanie „szefa”. Jacek chciał pociągnąć nosem, ale bał

się, że usłyszą go ci obok.

Tego roku na Boże Narodzenie wszyscy otrzymali paczki. Jackowy kumpel z kąta sali,

Zbyszek, dostał granatową bluzę i dżinsy. Wiktor patrzył na jego szczęście spode łba, pod-

szedł, zmiął twarde płótno, łypnął okiem i stwierdził:

– Ciuch na chłopa... rozmiar i fason, nie masz co w to włazić, bo zginiesz. Rozumiesz, sy-

nuś?!

Wieczorem przyszedł z miasta późno, wszedł do sali, zatoczył się, oparł o piec, poczłapał

do swojego łóżka, mamrotał pod nosem. Podszedł do Zbyszka. Szarpnął śpiącego za ramię.

– E, synuś! Wstawaj, będziemy handlować ciuchem!

– Odczep się, Wiktor – zapiszczał obudzony przecierając oczy.

– Siadaj, nie pora spać, jak szef ma sprawę. – Wiktor sam nazwał się „szefem” i kazał do

siebie tak mówić.

– Odczep się, Wiktor...

Wiktor szarpnął koc, złapał leżącego za piżamę i posadził na łóżku.

– Wstawaj!

– Wiktor, czego chcesz? Zassałeś z butli, znowu trujesz?!

– Z handlową propozycją przybywam. Za ten ciuch przetarty na tyłku płacę dobrą cenę.

Słuchaj, co dostaniesz, zaraz ci powiem. Dostaniesz portki, trochę sobie skrócisz, tę apaszkę

dostaniesz – wyciągnął z kieszeni szyfonową damską chustkę – i pięćdziesiątaka w gotówce,

cieszysz się?

– Idź do diabła!

– Wstawaj, ale to już!

Chłopcy usiedli na posłaniach.

– No, dawaj ciuch, synuś!

– Nie, nie dam ubrania...

– Nie chcesz handlować z szefem?

– Nie!

– Synuś...

Rozległ się trzask. Zbyszek wyskoczył z posłania. Jacek skulił się w sobie. Żelazne łóżka

krzywe jak pająki, na nich przygarbione sylwetki, cała sala – wszystko wirowało mu jak ka-

ruzela przed oczami. W środku wiru była krępa postać i roześmiana gęba „Łapy”.

Zbyszek zamachnął się po desperacku, niezdarnie, gęba uciekła w bok, potem świsnęła

pięść i Zbyszek upadł na podłogę. Ktoś parsknął śmiechem, to Walek chichotał.

– Łapa, Łapa, daj mu na sen, żeby mamę zobaczył, zrób mu kapeć z nosa. Hi! hi! Za ten

ciuch...

Potem Wiktor upatrzył sobie Jacka, na jego widok opowiadał dowcipy o szczeniakach pie-

gowatych, małych, cherlawych, Jacek zaciskał wówczas zęby i wspominał „Bizona”, który

mieszkał na Bródnie w tym domu co ciotka, piętro wyżej... Żeby tutaj był Bizon!

Matki Jacek prawie nie pamiętał, umarła, kiedy on był jeszcze małym chłopcem. Cięża-

rówkę, którą jeździł ojciec, rozbił pociąg na przejeździe. Za kilka dni przyjechał traktor i za-

brał na przyczepę meble z domu, ktoś kupił garnitur i zimowe palto po ojcu. Jacek przeniósł

się do ciotki na Bródno. Mieszkał na facjatce, aż ożenił się kuzyn Zygmunt i przyjechała Mir-

ka, jego żona. Ciotka powiedziała wówczas, że on, Jacek, powinien przenieść się do specjal-

nego domu, gdzie jest wesoło. Pogłaskała siostrzeńca po głowie, pociągnęła nosem, przynio-

sła ze strychu starą walizkę. Jacek zapakował sweter, sandały, kilka chustek do nosa – jeszcze

po matce – ulubioną książkę Verne'a i przyszedł tutaj – do sierocińca.

Wiktor na jego widok opowiadał dowcipy. Trzymał z nim Walek, świecił mu. Nastawiał

uszu i kapował: Zbyszek powiedział to, a Kazik to, Jacek cię nie poważa, oni się buntują, mo-

że byś ich tak tego... Łapa...

– Załatwi się – odpowiadał Wiktor i wypinał pierś.

Chłopcy powiadali, że najbardziej lewo jest w „siódemce”, gdzie rządzą Łapa i „Szcze-

niak”, biją, nie dają spać. Bizon był teraz daleko nad morzem albo w ogóle Bóg wie gdzie,

może na dalekim rejsie koło Valparaiso... Kiedyś, jeszcze na podwórku u ciotki, urządzał róż-

ne zabawy, raz rozpiął kolorową tarczę i strzelał z łuku. Dał Jackowi strzelić, ale ten nie mógł

naciągnąć cięciwy.

– Zmykaj, lebiego, niech ciocia da ci jeść, bo nie urośniesz – dowcipkował kolega Bizona.

Bizon nie śmiał się, pokazał nawet, jak się strzela.

– Nie spiesz się, powoli, bracie, teraz puść strzałę. Łucznikiem królewskim nie jesteś, ale

już strzelasz...

Tam na Bródnie w drugi dzień świąt Wielkanocy Zygfryd z oficyny przykręcił szlauch do

kranu przy garażu i gdy przechodziły dziewczyny, lał na nie strumieniem wody. Kiedy zmo-

czył córki stróża, przybiegł Bizon.

– Co one ci zrobiły, zacofany mule, pannę w śmigus kropi się perfumami.

Zygfrydowi nabiegły krwią baranie ślepia.

– Ty szczeniaku! Kogo będziesz uczył romansować?

Puścił strumień prosto w twarz Bizona, ale Bizon wyrwał mu sikawkę i wetknął jej plujący

wodą wylot Zygfrydowi za koszulę. Zygfryd zaniemówił. Stał bez ruchu z wybałuszonymi

oczami, potem skoczył na Bizona. Natychmiast jednak pokoziołkował w kierunku kałuży, w

której prychał gumowy wąż. Bizon powoli zakręcał kurek i czekał. Zmoczony Zygfryd otrze-

pał ubranie.

– Czekaj, ja cię jeszcze złapię – wycedził i odszedł poprawiając loki bujnej plerezy.

Bizon skończył szkołę i wyjechał do Gdańska. Wrócił na grudniowe ferie. Był w granato-

wym mundurze z guzikami, na których pyszniły się błyszczące kotwice. Spieszyło mu się i

nie miał czasu na gadanie, pokazał tylko Jackowi legitymację i powiedział, że będzie mecha-

nikiem na statku, mrugnął przy tym, jakby chciał zaznaczyć, że mimo osiągnięcia takich wy-

żyn nie przestał lubić Jacka.

Furmaga Lesław - Skarb z piaszczystego półwyspu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: