Edmund.Wnuk-Lipiński-Apostezjon.03-Mord.założycielski-PDF1.pdf

Edmund Wnuk-Lipi ń ski

Mord zało Ŝ ycielski

Pamięci Kuby, którego myśli

przyczyniły się do powstania tej ksiąŜki

Czy mo Ŝ na doj ść do prawdy, czy mo Ŝ na prawdziwie pisa ć ? To co pisz ę , czyni ę na własny

u Ŝ ytek i nikt postronny nigdy tego nie przeczyta. A jednak czuj ę , Ŝ e nie jest to prawda, a

przynajmniej - nie jest to prawda pełna. Okłamuj ę sam siebie, cho ć nie wiem kiedy i jak.

Wszystko jest fikcj ą , nawet prawda!

z „Dziennika prywatnego Wiktora Nordmanna”, materiał nie publikowany. Archiwum

Główne SłuŜb Specjalnych, sygnatura AG/1786/29

Daniel III spojrzał przelotnie na kamerę, która prowadziła go czujnie. Drzwi, widać słabo

konserwowane, otworzyły się z szurgotem i owiał go zapach tanich perfum, cygar z bazaru i

czosnku. Bar wypełniony był po brzegi. Przez hałaśliwy gwar z trudem przebijała się

rytmiczna, niespokojna muzyka.

Przystanął na podeście schodów prowadzących do ogólnej sali i z nawyku uwaŜnie

zlustrował wnętrze. Część zgromadzonych tu ludzi tańczyła, a poniewaŜ miejsca było mało,

tańczący tworzyli zwarte kłębowisko drgające spazmatycznie w modnym rytmie holo. Nad

tańczącymi pulsowała wielobarwnym światłem ich holograficzna replika, przypominająca z

tej odległości widmowe fantazje malarskie, które od kilku lat na dobre zadomowiły się w

galeriach wystawowych.

Inni ludzie pili wódkę, a częściej jeszcze - wódkę pomieszaną z piwem. Zwyczaj ten

wchodził w coraz powszechniejsze uŜycie od czasu, kiedy w telewizji ujawniono, iŜ ten

osobliwy, oparty na starych recepturach koktajl ma mniej skutków ubocznych niŜ zwykła

pastylka podniecająca. Daniel III skrzywił się widząc rozwrzeszczane, zaczerwienione

twarze. Nie pił wódki, a tym bardziej nie zaŜywał pastylek podniecających. Był zawodnikiem

i musiał dbać o swoje ciało.

W rogu sali dostrzegł komputer rozrywkowy. Niemal wszystkie miejsca przy pulpitach

były zajęte, głównie przez męŜczyzn. Dobiegała stamtąd bezładna mieszanina

elektronicznych dźwięków, które dla zapalonych graczy były równie pociągające, jak

gardłowy śmiech kobiet dla astronauty wracającego z dłuŜszego rejsu.

Daniel III zbiegł po schodach i wmieszał się w tłum. Nikt nie zwracał na niego uwagi,

nawet ludzie z obsługi, ubrani w słuŜbowe kombinezony. Poczuł się lepiej, w poprzednim

barze bowiem rozpoznano go tuŜ po wejściu. Podszedł do zwolnionego pulpitu przy

komputerze i jeszcze raz rozejrzał się po sali. Kilka ochotniczek z obsługi spojrzało na niego,

ale w ich wzroku nie dostrzegł owego błysku poznania, który mógłby mu zepsuć cały

wieczór. Nikt go nie rozpoznał; Apostezjon bawił się przed zawodami.

Daniel III odetchnął z ulgą i zaczął od niechcenia grać. Nie przykładał się jednak

specjalnie do gry, wzrok jego bowiem błądził ciągle po kipiącej wesołością sali. Wszystkie

ochotniczki były juŜ zajęte.

Od kiedy stał się zawodnikiem, oglądał eliminacje dla amatorów w towarzystwie kobiety,

bo taki był zwyczaj. Do tej pory wystarczały mu zawodówki, ale tym razem postanowił

spróbować z ochotniczką. W końcu był zawodnikiem z pierwszej dziesiątki zawodowców

Apostezjonu, więc mógł sobie pozwolić na pewną ekstrawagancję. Zresztą André twierdził,

Ŝe ochotniczki są lepsze. Nie było powodów, aby mu nie wierzyć. Daniel III miał juŜ

dwadzieścia cztery lata. Wchodził więc w pełnię moŜliwości, kiedy to naturalna wydolność

ciała tworzy piękną kombinację z nabytym doświadczeniem. Był dziesiąty na liście

zawodowców. Ale z tej dziewiątki przed nim tak naprawdę liczyło się pięć, no, moŜe sześć

nazwisk. Pozostali byli starymi, ponad trzydziestoletnimi ramolami, którzy mogli wypaść z

gry juŜ na najbliŜszych zawodach. Do szczytu było niedaleko. Zamierzał go osiągnąć i

pozostać na nim jak najdłuŜej, co - przy odrobinie szczęścia - mogło potrwać cztery, a nawet

pięć lat.

Zatrzymał wzrok na ochotniczce towarzyszącej jakiemuś grubasowi. Dziewczyna była

ładna; krótkie blond włosy, spięte niedbale w okolicach skroni, nadawały jej lekko

szelmowski wygląd. Regularne rysy twarzy znamionowały urodzenie wartościowe

genetycznie. Rozmawiała śmiejąc się często. Biel równych zębów dobrze kontrastowała z

czerwienią symetrycznie wykrojonych ust. Daniel III lubił to zestawienie kolorów: biel i

czerwień, czerwień i biel; śnieg i krew, śmierć i Ŝycie, dobroć i przemoc. Tajemnica bytu...

Grubas palił cygaro, jak niemal wszyscy męŜczyźni na sali. TuŜ przed zawodami nadszedł

duŜy transport. Cygara zniknęły z trafik niemal natychmiast, zwłaszcza Ŝe nie były drogie i

kaŜdy praktycznie mógł sobie na nie pozwolić. Dym z cygara od czasu do czasu kierował się

w stronę jej twarzy i wówczas odganiała go machinalnie dłonią, na której Daniel III zauwaŜył

staranny makijaŜ. Był to niezbity dowód, Ŝe ochotniczka nie była temporystką ani - tym

bardziej - lovitką.

Daniel III obserwował ją uwaŜnie. Dziewczyna, jakby instynktownie czując na sobie jego

wzrok, poruszyła się niespokojnie, spowaŜniała i rozejrzała się po sali. Nie zauwaŜyła jednak

nic szczególnego i powróciła do przerwanej rozmowy. Rozejrzał się jeszcze raz po sali. Nie

był ostatecznie zdecydowany, ale nie ulegało wątpliwości, Ŝe na tle innych ochotniczek

pracujących w barze właśnie ona była najbardziej atrakcyjna. Zapragnął więc, aby

towarzyszyła mu w loŜy dla zawodowców. Miał nadzieję, Ŝe przyniesie mu szczęście w

zawodach i pomoŜe w wywindowaniu się o jedno, a moŜe więcej miejsc w górę listy

klasyfikacyjnej. Daniel III, jak większość rasowych zawodników, był przesądny. ToteŜ nigdy

nie pozwolił sobie na start bez dziewczyny, która miała mu zapewnić łaski fortuny.

Szybko, jakby od niechcenia, wygrał z komputerem, co wprowadziło w zdumienie

siedzącego obok faceta. Był zły na siebie za tę nieostroŜność; powinien był raczej poddać się,

ale nie znosił przegrywania. Wzruszył więc tylko ramionami, jakby chciał dać do

zrozumienia, Ŝe ta gra była wyjątkowo prosta, i leniwym krokiem ruszył w kierunku

ochotniczki.

Gdy stanął przy jej stoliku, podniosła głowę i spojrzała na niego pytająco. Nie poznaje

mnie - pomyślał. - Dobry znak. MoŜe nawet wcale nie interesuje się zawodami? Grubas

odstawił kufel z piwem, wyjął chusteczkę i otarł nią usta. Był tłusty, ale nie opasły. Z szeroką,

zdawało się, dobroduszną twarzą, kontrastowały oczy: stalowoszare, pancerne czułki duszy.

W tych oczach Daniel dostrzegł okrucieństwo.

Grubas zaczął wycierać kark i wtedy spod kołnierza jego kombinezonu wychyliła się

miniaturowa odznaka killera. Grubas był killerem! Dreszcz radosnej emocji przeszył Daniela.

Wyjąć ochotniczkę killerowi to nie byle co! Nagle dziewczyna zdała mu się bardziej

pociągająca niŜ przed chwilą. Teraz był juŜ pewien, Ŝe tylko ona moŜe być jego szczęśliwą

maskotką. Gdyby z niej zrezygnował, byłby to zły znak przed zawodami. Stał więc

nieporuszony i wpatrywał się w grubasa, który spojrzał nań niechętnie i zapytał:

- O co chodzi?

Daniel nadal nie odzywał się.

- Czy to twój przyjaciel? - grubas zwrócił się do ochotniczki, starając się nadać swojej

wymowie wytworne, kosmopolityczne brzmienie. Dziewczyna zaprzeczyła powolnym

ruchem głowy i wówczas Daniel III wziął kufel grubasa, wylał resztę piwa do popielniczki i

powiedział:

- Za duŜo pijesz, tatusiu. Idź do domu. Czas spać.

- Uch, ty swołocz! - warknął grubas podnosząc się wolno. - Ja ci... - Chwycił Daniela III za

kombinezon, jakby chciał go wynieść z baru, ale ten złapał go za ręce i choć uczynił to jakby

bez wysiłku, przez twarz grubasa przeleciał grymas bólu.

- Twój wieczór juŜ się skończył, tatusiu - powiedział Daniel beznamiętnie, trzymając ręce

killera w uścisku. Po chwili odepchnął go lekko i usiadł na jego miejscu. Grubas bezradnie

rozejrzał się po sali, po czym szybko ruszył w kierunku wyjścia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: