Japonia - Hokkaido.doc

Hokkaido
 

Położenie:

Hokkaido jest jedną z prefektur Japonii z stolicą w Sapporo. Leży na wyspie o tej samej nazwie, drugiej pod względem wielkości w kraju. Razem ze spornymi z Rosją Wyspami Kurylskimi jest najdalej na północ wysuniętym obszarem Japonii. Od wyspy Honsiu oddziela Hokkaido cieśnina Tsugaru na południu, od Sachalinu na północy cieśnina La Perouse’a. Na zachodzie prefekturę obmywa zamknięte Morze Japońskie, a na wschodzie Ocean Spokojny.

Geografia:

Wyspa ma urozmaiconą linię brzegową – najbardziej charakterystyczny jest półwysep Oshima na południu. Do prefektury zalicza się także wyspy: Rebun, Okushiri, Rishiri.
Wybrzeże ma charakter równinny, natomiast we wnętrzu występują wzgórza i góry wulkaniczne. Turystów latem przyciąga zwłaszcza chłodniejszy niż w reszcie kraju klimat i gorące źródła, a zimą obfite opady śniegu.
Podstawą gospodarki Hokkaido jest uprawa ryżu (spichlerz kraju), leśnictwo oraz rybołówstwo, zaś z przemysłu: drzewno-papierniczy i browarski.

Główne miasta i atrakcje turystyczne:

Sapporo – stolica prefektury, 5 miasto kraju. W 1972 gospodarz ZIO, posiada 2 skocznie narciarskie: Okurayama i Miyanomori. Panoramę można podziwiać ze szczytu wieży telewizyjnej. Miasto słynie z Festiwalu Śniegu organizowanego co roku w drugim tygodniu lutego, od 1950 roku. Śnieżno-lodowe rzeźby można podziwiać wzdłuż ulicy Odori i w parku Satorando, do 2005 roku też w koszarach wojskowych. W festiwalu biorą udział organizacje, ochotnicy, stowarzyszenia, wojsko oraz kilka ekip zagranicznych zakwalifikowanych na podstawie projektów. Rzeźby nawiązują do obecnych wydarzeń w kraju i na świecie.

Asahikawa – miasto strumieni (130 cieków wodnych) i mostów (740 sztuk, w tym najsłynniejszy Asahibashi). Mieści się tutaj Główna Kwatera Japońskich Sił Zbrojnych oraz najbardziej znane japońskie zoo. W okolicy kurorty narciarskie. Asahikawa wychowała także kilku znanych judoków: siostry Masae (złoto w Atenach i Pekinie, 2 MŚ, -70 kg) i Yoshie Ueno (MŚ, -63 kg), Yuko Emoto (złoto w atlancie, -61 kg).

Hakowate – pierwszy międzynarodowy port Japonii. Piękna panorama z pobliskiej góry o tej samej nazwie. Odbywa się tutaj Festiwal Morski.

Obihiro – miasto festiwali. Odbywają się tutaj: wyścigi konne Ban’ei, festiwal gry na bębenkach taiko (3 dni na początku sierpnia), Noc Opadających Marzeń (na dobre zbiory), Festiwal Chryzantem (6 dni pod koniec października), Festiwal Lodu. Dobrze też zajrzeć w porze obiadowej na ulicę Kita no Zatai – królestwo restauracji z całego świata. Czas wolny można spędzić w zoo albo na olimpijskim lodowisku.

Yoichi – raj dla surferów i opalających się. Gospodarz Festiwalu Soran. W niedalekiej Jaskini Fugoppe odkryto prehistoryczne malowidła skalne. Warto odwiedzić Muzeum Kosmosu – w końcu z tego miasta wywodzi się pierwszy japoński astronauta - Mamoru "Mark" Mohri.

Obszary chronione atrakcyjne turystycznie:

Na Hokkaido jest 6 parków narodowych, 5 krajobrazowych i 12 rezerwatów przyrody.

PN Shiretoko – park trans graniczny z Rosją, wpisany w 2005 roku na listę UNESCO. Park słynie z populacji niedźwiedzi brunatnych i wyspy Kunaszyr, której oddania Japonia domaga się od 1945 roku. Jest to najbardziej niedostępny dla człowieka park w Japonii, można po nim się poruszać tylko łodzią lub pieszo.

PN Kushiro Shitsugen – chroni tereny podmokłe i ptactwo wodno-błotne. Jest to największy bagienny obszar kraju o powierzchni ponad 250 km2.

PN Rishiri-Rebun-Sarobetsu – chroni wybrzeże bagienne Równiny Sarobetsu oraz wyspy Rebun i Rishiri, a od zachodniej strony także klify. Jest to raj dla florystów, szczególnie zainteresowanych gatunkami alpejskimi, porastającymi stoki wulkanicznej góry Rishiri (1721 m).

PN Shikotsu-Toya – najpopularniejszy park w prowincji. Chroni jeziora Tōya i jeziora Shikotsu, od których bierze nazwę. Są to największe zbiorniki wodne na wyspie i najdalej wysunięte na północ, które nie zamarzają. Okolice tego pierwszego zamieszkują rzadkie jelenie Ezo. Druga część parku chroni górę Yotei (1893 m), nazywanej przez mieszkańców Ezo no Fuji, ze względu na podobieństwo do wulkanu na Honsiu oraz inne szczyty: Monbetsu, Eniwa i Tarumae. Wartymi odwiedzenia miejscami są także czynny wulkan Usu, góra Showa powstała w 1943 roku i tzw. onseny, czyli kompleksy basenów i łaźni na bazie japońskich wód termalnych wraz z infrastrukturą turystyczną (zazwyczaj tradycyjna gastronomia i ryokany).

PN Akan – powstał jeszcze przed II wojną światową. Chroni góry wulkaniczne pokryte lasami i czyste jeziora. Do najsłynniejszych wulkanów zalicza się wciąż czynny Meakan (najwyższy w parku – 1499 m i najaktywniejszy w kraju), Orkan oraz Io. Tutaj także rozwinęły się onseny: Akan Kotan, Kawayu Onsen czy Sunayu Onsen. Główne jeziora to: Akan, Mashu, Onneto oraz Kussharo, największe jezioro na Hokkaido.

PN Daisetsuzan – powstał w tym samym roku co PN Akan. Nazwę można przetłumaczyć jako Ogromna Śnieżna Góra. Nazywany również „dachem Hokkaido”. Jest drugim co do wielkości parkiem Japonii (ponad 2 tysiące km2). Chroni krajobraz górski centralnej części wyspy – wzniesienia, z których aż 16 z nich przekracza wysokość 2000 metrów, przełęcze, florę i faunę (m.in. niedźwiedzia brunatnego) alpejską, wodospady (np. Soun-Kyo i Tennin-Kyo) i gorące źródła. Centralnym punktem jest pasmo Tomuraushi, otoczone od północnego-wschodu pasmem Ishikari (z najwyższym szczytem Hokkaido – Asashi, 2290 m) i od południowego-zachodu pasmami Yubaru i Hidaka.

Ciekawostki:

·          Nazywana przez Japończyków Ezo.

·          Jej symbolami są: róża pomarszczona/japońska, świerk ajański oraz żuraw mandżurski.

·          Kolebka (i dzisiaj ostoja) neolitycznych ludów zbieracko-łowieckich Ajnów. Hokkaido zamieszkali ponad 7 tysięcy lat temu, ale również występowali na Kamczatce, Sachalinie i Honsiu. Przez wieku podbijani przez sąsiadów z południa, tępieni i asymilowani, pozostawali aż do 2008 roku (ustawa o kwalifikacji ich jako ludu tubylczego i prawna ochrona) mieszkańcami drugiej kategorii. Dziś język ajnoski uważa się za zagrożony wymarciem (zna go płynnie ok. 15 starszych osób, kilkaset osób jako drugi język). Typ antropogeniczny już nie występuje -oryginalnie mieszanka cech rasy białej (np. rude owłosienie, blada skóra), z elementami rasy żółtej (np. wzrost do 157 cm) i aborygeńskiej (np. uzębienie), obecnie cechy rasy żółtej z elementami rasy białej. Kobiety mają tatuaże nad górną wargą. Są animistami, głównie czczą niedźwiedzia. Istnieje tu także akcent polski – brat Józefa Piłsudskiego, Bronisław, badał i spisywał etnografię Ajnów przez kilkanaście lat swego zesłania. Jego potomkowie (ożenił się z Ajnurką) dzięki jego zapiskom próbują odtwarzać zwyczaje i obrzędy przodków.

·          Kilka słów po ajnursku: