Sivar Arnér-Cyklamen.pdf

SIVAR ARNÉR

cyklamen

Ludzie mówili:

— Tylko do niego mam odwagą chodzić. Jak się za-

chowuje? Nawet gdyby człowiek był nie wiem jak głupi

i bał się zawczasu, to uspokaja się z chwilą, kiedy tam

przychodzi. A ponieważ już wie, że tak będzie, więc i za-

wczasu się nie boi. Właściwie nie potrzebowałby nawet znie-

czulać — przynajmniej w moim przypadku.

— Lindgren? Masz na myśli dentystę? Tak, on także

będzie. Niebywale przyjemny, sympatyczny facet. Chociaż

trzeba przyznać, że trochę nudny. Niesłychanie skromny,

przeważnie milczy. On będzie także i nikt nie ma nic

przeciwko temu. Ale jeśli chodzi o rozkręcenie nastroju,

to nie po niego trzeba dzwonić.

— Oczywiście, znam Elnę. Milutka. Można by nawet

powiedzieć ładna. Ale, ale...

— Jego ojciec był jakimś nauczycielem w Karlshamn

czy w Kristianstad. Czyż nie pamiętasz tej historii sprzed

paru lat, ten nauczyciel szkoły powszechnej, który udusił

swoją żonę? Nie, to nie była matka dentysty, jego ojciec

ożenił się po raz drugi, po rozwodzie. To drugie małżeństwo

skończyło się właśnie w ten sposób. Jeśli to w ogóle nie

było trzecie jego małżeństwo. On był okropny... Stary,

nie, umarł na Långholmen *, pod koniec zdaje się zupełnie

mu się w głowie pomieszało.

— Tak, ona lubi się pokazać. Ale nie wydaje mi się,

żeby on. On woli przesiadywać w domu. Ale dla niej jest

dobry, a skoro ona chce być na świeczniku... Chociaż jak

on potrafi się wygłupić! Tak, nieraz człowiek zastanawia

się, po co on ją brał.

— Ona jest jak cyklamen. Przypomnij sobie, jak wy-

gląda cyklamen! Wiesz? Wydaje się, że do ciebie lgnie,

a potem odchyla płatki do tyłu, żeby nie przeszkadzać.

— Ciekaw jestem właśnie, jak z nimi będzie na dłuż-

szą metę. Frank jest właściwie marzycielem, poetyczny

z usposobienia, chociaż ani trochę nie rozumie się na poezji

i nie interesuje się nią. Ona jest jego zupełnym przeci-

wieństwem. Potrzebuje burzy wokoło na to, żeby być

zadowoloną. Na dłuższą metę może to dla niego być

kłopotliwe — służyć jej wciąż grzmotami.

— To przecież, do licha, wprost komiczne, żeby tyle

czasu poświęcać własnej żonie. Widocznie jest w niej za-

kochany.

— Jej ojciec, tak, był rzeźnikiem i chyba jest nim

nadal. Gdybyś go zobaczyła, domyśliłabyś się tego od razu,

nawet nic o nim nie wiedząc... Eh, nie mów tak! Oczy-

wiście, że jest ona zupełnym przeciwieństwem takiego

typa z czerwoną gębą, ale i w niej też jest coś, co przy-

pomina mięso w galarecie, białe mięso w galarecie. Nie

uważasz?

— Ten jakiś smętek, który on ma w sobie. Czasem

chciałabym, żeby coś o tym powiedział. Kiedy kończymy

robotę, na przykład, i idzie do domu. Ale może to tylko

zmęczenie?

— Cyklamen, z odchylonymi do tyłu płatkami. Jak

uszy suki, która boi się, że ją zbiją.

— Hjalle usiłował kiedyś wkręcić się tam trochę. Ale

omal nie doszło do prawdziwej katastrofy.

— Elna, nie! Ona mówi, że nigdy się nie kłócą. Nie, ona

prawie nie ma roboty z gotowaniem, mówi. Nudzi się?

Nie, mówi, że kiedy on wychodzi rano, to ona tylko czeka,

żeby wrócił do domu na lunch, jak to nazywają. A kiedy

wyjdzie po lunchu, to potem wraca na obiad. Więc na-

prawdę ma dobrze. Aleśmy też o nią dbali, kiedy była

w najgorszym wieku i wciąż by tylko latała. Żadnych tam

próbek i zalecanek, nie! Ojciec to był pod tym względem

jeszcze surowszy ode mnie.

— To plotki i nic innego. Tak jak i to, co mówiono

0 pani Lundberg, wiesz, tej, co miała antykwariat, że

kiedy tylko trafiło jej się coś ładnego, to zaraz robiła tak,

że Lindgren to kupował. Jeżeli nazywać to kupnem.

— W czterdziestym siódmym, zdaje mi się, mieliśmy

w pracy taką siksę, całkiem, całkiem, gorącą jak sto dia-

błów, widać to było z całej fizjonomii. Rok z nią chodził

1 miała to, czego chciała. Dobrze się z niej nieraz uśmia-

liśmy, jak rano jeszcze, gdy przychodziła, ślepia jej się

zamykały.

— Gdy spotykam takiego człowieka jak doktor Lind-

gren, to zadaję sobie zawsze pytanie, co tam się dzieje

u niego pod powierzchnią, wewnątrz. Na zewnątrz nie

daje, że tak powiem, żadnych powodów do niezadowolenia.

Ale jeśli mam być uczciwy — a takim się przecież być

powinno — to nie mogę zamykać oczu na to, że te jego

przyjemne strony wydają mi się maską na prawdziwej

twarzy. Moja znajomość ludzi mówi mi, niestety, że w tym

człowieku jest coś, co śmierdzi.

— Co ty mówisz, kochana Elno? Czy on jednak nie

jest trochę despotyczny w stosunku do ciebie? Ach, słod-

kie dziecko, nie wiesz, co znaczy despotyczny? Że rozka-

zuje ci i jest egoistyczny?

— To są kompletne zwierzęta. Są w stosunku do siebie

niewolnikami. Przesiąknięci seksem. Ciaśni!

— Mój cyklamenik, tak. Mógłbym oczywiście być jak

inni, chwalić się, że już z nią spałem. Ale nie — jeszcze

nie. Zrobię to, nie ma obawy. Im zawsze tak zależy na

nas, którzy piszemy, koniecznie chcą być tematem. A jeśli

o mnie chodzi, to mam swoją metodę. Proszę bardzo,

posłuchaj: jestem diabelnie bezczelny w tym, co mówię,

to wiesz, ale powolny w tym, co robię. W ten sposób

osiągam napięcie, które podnieca je jak licho. Pytam ją na

przykład, czy nie poszłaby ze mną do domu i nie roze-

brałaby się dla mnie do naga. Czuję, jak drży, ta mała

ślicznotka. Później zaś nie robię już dalszych wysiłków

tego wieczora, a ona może sobie chodzić i karmić się fan-

tazją, jak to będzie. Jest ekshibicjonistką, to przecież

zauważy każdy, kto ma jakiekolwiek pojęcie o kobietach.

Natomiast zastanawia mnie, czy on, ten jej mąż, widzi

to. Z pewnością jest w tych sprawach jak żołdak. No,

a teraz ten wielki bal! Zadzwoniłem do niej i powiedzia-

łem, że idę tam tylko z jej powodu. Powiedziałem jej, że

widzę ją w halucynacjach po nocach — to przekomiczne,

jakie to na niej robi wrażenie. No, więc już! Czternastego,

w sobotę. Niedziela piętnasty. W powiedziałek, szesnastego

po południu, kiedy chłop będzie stał, dłubiąc ludziom

w gębach, i nie będzie mógł dopilnować swego małego

kraterka wulkanu, wtedy coś się zdarzy. To będzie moja

trzydziesta siódma.

Z Elną rzecz miała się tak, że trudno jej było zrozu-

mieć, co ludzie mają na myśli, nazywając Franka despotą.

Jeśli mówią, że jest despotyczny, to pewno tak jest, i cóż

mogła na to poradzić? Na pewno byłoby lepiej, gdyby

nim nie był, nikt nie mógłby nic powiedzieć — to zawsze

było takie wstrętne, kiedy przychodzili, robili uwagi, kry-

tykowali. Jej było wszystko jedno, jak go nazywają. Jaki

był, taki był.

Może myśleli o tym, że on decydował. „Dzisiaj będą

naleśniki na obiad", przypomniała sobie, że powiedział tak

któregoś dnia. Ale wówczas to było bardzo odpowiednie,

nie jedli bowiem naleśników już dawno, sama nawet my-

ślała, że już na nie czas. Tak przyjemnie było rozczyniać

ciasto, być pewną, że tego właśnie będzie chciał, kiedy

przyjdzie zmęczony do domu. Kiedyś, poprzedniego razu,

zauważył, że powinno być w nich trochę mniej cukru,

więc teraz wzięła mniej, może dziesięć gramów, odważyła

na wadze, którą kupił i pokazał, jak z niej korzystać. I rze-

czywiście były pyszne — och, ileż ich spałaszował! A te,

które sama kiedyś jadała i miała za pyszne, były oczywiś-

cie kleiste. Powinny być właśnie takie jak te, kruche, jak

te, które zamawiało się z „menu" w Grandzie.

Ale może myśleli o czymś innym, mówiąc „despotyczny".

Przypomniał jej się dzień, kiedy ścierała kurze z półki

z książkami i strąciła tę małą statuetkę, która rozpadła się'

na cztery, czy pięć kawałków. Boże, jak się zlękła, kiedy

spadła i kiedy usłyszała, że stłukła się na kawałki! Taki

sam lęk ogarniał ją zawsze, ilekroć przytrafiło się jej coś

takiego. Miała uczucie, że ręce jej odpadają.

Pech w tym, że nie schowała odkurzacza. Spadła prosto

na jakąś jego metalową część i potłukła się. Gdyby nie to,

upadłaby na gruby afganistański dywan i może by się

nic nie stało. Ale stało się!

Boże wielki, aż jej serce przestało bić na długą chwilę!

Po prostu wpadła do kuchni z tymi kawałkami. Tam

zawinęła je w papier, wybiegła na schody, jak gdyby ją

ktoś gonił, i wrzuciła odłamki do zsypu na śmieci. Kiedy

usłyszała, jak spadają w rurze, pomyślała, że nie dość było

usunąć te wstrętne kawałki. On przecież zauważy, że sta-

tuetki nie ma, i co wtedy powie?

Dom jest pełen takich rzeczy, dużych i małych, i aż

dziwne było to, że on jak gdyby widział je wszystkie

naraz. Chociaż sprzątając miała je w ręku dzień w dzień,

nie znała ich tak jak on. Najbardziej chyba dbał o te

rzeczy, które dostał od Sigridy Lundberg, i statuetka też

chyba do nich należała. Zdaje się, że tak kiedyś powiedział.

(Jednak musiało ich coś łączyć. Nigdy nic nie powie-

dział, tylko prosił, żeby nie pytała, a jej było wszystko

jedno, przecież tamta się wyprowadziła. Ale tam musiało

coś być i źle się stało, że strąciła właśnie to, co było z tym

związane.)

Pomyślała, że oczywiście najlepiej będzie, jeśli powie

mu o tym zaraz, gdy wróci do domu. Albo, że zadzwoni do

niego natychmiast. Nie mógł się przecież o to gniewać.

Ma tyle rzeczy, jedna mniej czy więcej, to chyba wszystko

jedno.

I właśnie wtedy przyszło jej do głowy, żeby mu nic nie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: