Jonathan Kellerman -Alexem Delawarem 02 - Test krwi.pdf - Jonathan Kellerman - uzavrano

Jonathan Kellerman

Test krwi

(Blood Test)

Przełożyli Ewa i Dariusz Wojtczakowie

Jak zawsze Faye, Jesse’owi i Rachel,

I serdecznej Ilanie

Siedziałem w sali rozpraw i obserwowałem, z jaką miną

Richard Moody przyjmuje od sędzi złe wieści.

Moody włożył na tę okazję poliestrowy czekoladowy garnitur,

kanarkowo-żółtą koszulę, wąski krawat i kowbojskie buty ze

skóry jaszczurki. Skrzywił się, zagryzł wargę i wbił wzrok w

sędzię, ta jednak zmierzyła go twardym spojrzeniem, więc w

końcu spuścił oczy i zaczął się wpatrywać w swoje dłonie.

Zauważyłem, że stojący z tyłu sali strażnik czujnie go obserwuje.

Po moim ostrzeżeniu przez całe popołudnie starał się nie

dopuszczać do siebie Moodych, a przed wejściem na salę nawet

skrupulatnie zrewidował Richarda.

Sędzią była Diane Severe, zadziwiająco dziewczęca jak na

pięćdziesięciolatkę, o szaro-blond włosach i wyrazistej życzliwej

twarzy. Zawsze mówiła spokojnie i niezwykle rzeczowo. Nigdy

nie uczestniczyłem w jej rozprawach, lecz doskonale znałem jej

reputację. Zanim rozpoczęła studia prawnicze, pracowała w

opiece społecznej, a teraz – po dziesięciu latach praktyki w sądzie

dla nieletnich i sześciu w sądzie rodzinnym – należała do

nielicznych sędziów, którzy naprawdę rozumieli dzieci.

– Panie Moody – odezwała się – proszę bardzo uważnie

wysłuchać tego, co mam panu do powiedzenia.

Oskarżony przybrał agresywną postawę, garbiąc się i mrużąc

oczy jak barowy ochroniarz. Kiedy jego prawnik szturchnął go,

rozluźnił się i zmusił do uśmiechu.

– Wysłuchałam zeznań doktora Daschoffa i doktora

Delaware’a. Obaj są wybitnymi specjalistami w dziedzinie

psychologii i często występowali jako eksperci w tym sądzie.

Rozmawiałam też na osobności z pańskimi dziećmi,

obserwowałam pańskie zachowanie dzisiejszego popołudnia i

wysłuchałam pana zarzutów wobec eks-małżonki. Podobno

namawia pan własne dzieci do ucieczki od matki, twierdząc, że

zamierza je pan ocalić... – zamilkła na chwilę i pochyliła się do

przodu. – Podsumowując, muszę stwierdzić, że cierpi pan na

poważne problemy emocjonalne, panie Moody.

Uwagi sędzi nie umknął uśmieszek wyższości, który zniknął z

twarzy Moody’ego równie szybko, jak się pojawił.

– Dziwi mnie, że uważa pan zaistniałą sytuację za zabawną,

panie Moody, ponieważ ja określiłabym ją raczej mianem

tragicznej.

– Wysoki Sądzie... – wtrącił prawnik oskarżonego.

Sędzia uciszyła adwokata machnięciem ręki ze złotym piórem.

– Nie teraz, panie Durkin. Nie mam ochoty na kolejne gierki

słowne. To jest końcowy werdykt i pragnę, by pański klient

wysłuchał go z należytą uwagą.

Znów spojrzała na Moody’ego.

– Być może pańskim problemom zdrowotnym da się zaradzić.

Wierzę, że tak jest. Nie mam jednakże wątpliwości, że niezbędna

jest psychoterapia... Potrzebuje pan pomocy psychiatrycznej,

prawdopodobnie wspomaganej lekami. Przyda się ona dla dobra

pana i pańskich dzieci. Mam nadzieję, że okaże się skuteczna. Na

razie zabraniam panu kontaktów z dziećmi, do czasu, aż

psychiatrzy stwierdzą, że nie stanowi pan już zagrożenia dla

innych. Kiedy przestanie pan grozić ludziom śmiercią i

szantażować ich własnym samobójstwem, porozmawiamy

ponownie. Musi pan zaakceptować rozwód i zacząć wspierać

panią Moody w wychowaniu waszych dzieci. Pańskie słowo,

panie Moody, na razie mi nie wystarczy... Na wniosek sądu doktor

Delaware ustali harmonogram pańskich spotkań z dziećmi.

Wizyty będą się odbywały w obecności wyznaczonego kuratora.

Moody wykonał nagły ruch do przodu. Strażnik natychmiast

zareagował i w okamgnieniu stanął u jego boku. Widząc to,

Moody skrzywił się i opadł na swoje miejsce. Po jego policzkach

spłynęły łzy. Durkin wyjął chusteczkę, podał mu ją i zgłosił

sprzeciw wobec naruszenia prywatności jego klienta.

– Może się pan odwołać od mojej decyzji, panie Durkin –

oświadczyła spokojnie sędzia.

– Wysoki Sądzie... – odezwał się Moody niskim głosem, w

którym czuć było wielkie napięcie.

– O co chodzi, panie Moody?

– Pani nie rozumie... – Załamał ręce. – Te dzieci to całe moje

życie.

Przez moment sądziłem, że sędzia go skarci, ale ona tylko

przyjrzała mu się ze współczuciem.

– Proszę mi wierzyć, że doskonale pana rozumiem. Wiem, że

kocha pan dzieci. Niestety, może pan być dla nich dobrym ojcem

tylko wtedy, gdy uporządkuje pan własne życie. Chcę, by w pełni

dotarła do pana konkluzja ekspertyzy psychiatrycznej: nie może

pan obarczać dzieci odpowiedzialnością za swoje problemy.

Dziecko nie zniesie takiego ciężaru. Syn i córka nie mogą

wychowywać pana, panie Moody! To pan jest człowiekiem

dorosłym, nie one. Przy obecnym stanie umysłu nie może pan brać

czynnego udziału w ich opiece. Potrzebuje pan pomocy.

Moody chciał coś powiedzieć, lecz zrezygnował. Pokręcił

głową i oddał adwokatowi chusteczkę, wyraźnie usiłując

zachować resztki godności.

Podczas następnego kwadransa ustalano podział majątku

Moodych. Nie miałem ochoty słuchać szczegółów na temat ich

skromnego mienia i wyszedłbym, lecz Mai Worthy prosił, żebym

z nim porozmawiał po rozprawie.

Po odczytaniu ostatnich ustaleń sędzia Severe zdjęła okulary i

zakończyła sprawę. Popatrzyła w moją stronę i się uśmiechnęła.

– Poproszę pana na moment do mojego pokoju, doktorze

Delaware.

Odwzajemniłem uśmiech i skinąłem głową. Chwilę później

wstaliśmy i sędzia wyszła z sali rozpraw.

Durkin wyprowadzał Moody’ego pod czujnym okiem

strażnika.

Przy drugim stoliku Mai usiłował podnieść na duchu Darlene

Moody. Poklepał ją po pulchnym ramieniu, po czym zebrał

dokumenty i spakował je do jednej ze swoich dwóch walizeczek.

Mai był człowiekiem bardzo sumiennym, toteż podczas gdy inni

Jonathan Kellerman -Alexem Delawarem 02 - Test krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: