Nick Hornby - Był sobie chłopiec.pdf - Nick Hornby - uzavrano

NICK HORNBY - BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

NICK HORNBY

BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

(Tłumaczył : Jerzy Łoziński)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Rozeszliście się?

- Żartujesz?

Ludzie bardzo często przypuszczają, że Marcus żartuje, kiedy nawet mu to nie w głowie. Nie rozumie, dlaczego tak

się dzieje. Wydawało mu się, że pytanie, czy mama rozstała się z Rogerem, jest zupełnie rozsądne: mieli wielką kłótnię,

potem cicho rozmawiali w kuchni, po chwili wrócili bardzo poważni, a Roger podszedł do niego, uścisnął mu dłoń, życzył

powodzenia w nowej szkole i wyszedł.

- A dlaczego miałbym żartować?

- No dobrze, a jak ci się wydaje?

- Wydaje mi się, że się rozeszliście, ale chciałem wiedzieć na pewno.

- Tak, rozstaliśmy się.

- Więc poszedł sobie?

- Tak, Marcus, poszedł sobie.

Chyba nigdy się do tego nie przyzwyczai. Lubił Rogera, parę razy we trójkę wypuścili się na miasto, a teraz ma go

już więcej nie zobaczyć. Nie, żeby bardzo tego żałował, ale jak się nad tym zastanowić, to jednak dziwne. Razem stali w

jednej toalecie, kiedy strasznie zachciało im się sikać podczas jazdy samochodem. Można by sądzić, że jeśli z kimś się

razem lało, to jakoś to pozostanie.

- A co z jego pizzą?

Kłótnia zaczęła się zaraz po tym, jak zamówili trzy pizze, których jeszcze nie dowieziono.

- Jak będziemy głodni, to się podzielimy.

- Ale są bardzo duże. A poza tym czy on czasem nie zamówił z salami? Marcus i matka są wegetarianami, podczas

gdy Roger nie.

- To wyrzucimy.

- Można po prostu zdjąć salami, bo tak dużo to go wcale nie dają. Głównie ser i pomidory.

- Marcus, posłuchaj, nie mam teraz głowy do pizzy.

- Jasne. A dlaczego się rozeszliście?

- Och... Z różnych powodów. Sama nie wiem, jak to wytłumaczyć.

Nie był zdziwiony, że nie potrafiła wytłumaczyć. Słyszał z grubsza całą kłótnię i nie zrozumiał nic, zupełnie jakby

wyleciał jakiś fragment. Kiedy Marcus sprzeczał się z matką, łatwo było wychwycić najważniejsze kwestie: za dużo, za

drogo, za późno, za wcześnie, szkodzi na zęby, inny kanał, praca domowa, owoce. Kiedy jednak mama sprzeczała się ze

swoimi facetami, można było słuchać godzinami i ciągle nie wiedzieć, o co chodzi. Zupełnie jakby ktoś kazał im się

pokłócić, a oni nie mogli wymyślić powodu, jak choćby to, że trzeba jeść owoce czy odrobić lekcje.

- Miał inną dziewczynę?

- Chyba nie.

- A ty masz innego faceta?

- A kogo niby? - roześmiała się. - Tego, co przyjmuje zamówienia na pizzę? Nie, Marcus, nie mam innego

przyjaciela. To nie tak. A w każdym razie kiedy jesteś trzydziestoośmioletnią pracującą matką. To czas jest problemem. A

właściwie wszystko. Dlaczego pytasz? Naprawdę cię to interesuje?

- Nie wiem.

I rzeczywiście nie wiedział. Wiedział, że mama jest smutna płakała teraz częściej niż przed przenosinami do

Londynu - ale nie miał pojęcia, czy to się jakoś wiąże z facetami. Miał nadzieję, że tak, bo wtedy przynajmniej wszystko

byłoby jasne. Pozna kogoś i znowu będzie szczęśliwa. Czemu nie? Była piękna, miła, czasami zabawna, a dokoła kręci się

chyba wielu takich jak Roger. Ale jeśli nie faceci, to już nie wiedział co, chyba że coś bardzo złego.

- Nie lubisz, jak mam znajomych?

- Byle tylko nie Andrew.

- Tak, wiem, że go nie lubiłeś. Ale tak w ogóle to nie masz nic przeciwko?

- Pewnie, że nie.

- Naprawdę ekstra dajesz sobie z tym wszystkim radę. Takie dwa różne życia.

Wiedział, co ma na myśli. Pierwsze życie skończyło się cztery lata temu, kiedy on miał osiem, a mama i tata się

rozeszli. Było normalne i nudne: szkoła, wakacje, prace domowe, w weekendy wizyty u dziadków. Drugie było bardziej

bałaganiarskie, o wiele więcej występowało w nim ludzi i miejsc: faceci mamy i dziewczyny ojca, mieszkania i domy,

Cambridge i Londyn. Trudno uwierzyć, że tak wiele rzeczy może się zmienić tylko dlatego, że dwie osoby ze sobą zrywają,

ale on się tym nie przejmował. Czasami nawet był zdania, że woli to drugie życie. Więcej się działo, a to nie jest złe.

Jeśli jednak nie liczyć Rogera, to w Londynie wydarzyło się niewiele. Byli tutaj raptem kilka tygodni -

przeprowadzili się pierwszego dnia wakacji - ale jak na razie, kompletne nudy. Poszli z mamą na dwa filmy: Kevin sam w

domu 2, który nie był tak dobry jak Kevin sam w domu, i na Kochanie, powiększyłem dzieciaki, który był gorszy od

Kochanie, zmniejszyłem dzieciaki. Mama powiedziała, że dzisiaj filmy zrobiły się strasznie komercyjne i że jak ona była w

jego wieku, to... coś tam, nie mógł sobie przypomnieć co. Poszli jeszcze obejrzeć szkołę, która okazała się wielka i

okropna, a także pospacerowali po okolicy, Holloway, gdzie były ładne miejsca i brzydkie miejsca, dużo też rozmawiali o

Londynie, o zmianach, jakie ich tu czekają, i że na pewno wyjdą im na dobre. A tak naprawdę siedzieli tylko, jakby dopiero

czekali, aż się zacznie to londyńskie życie.

Przyjechały pizze i zjedli je wprost z pudełek.

1 / 74

NICK HORNBY - BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

- Są lepsze od tych w Cambridge, prawda? - zauważył wesoło Marcus. Nieprawda, dostarczała je ta sama firma co w

Cambridge, tyle że tam nie musiały jechać z tak daleka, nie były więc tak miękkie. Po prostu myślał, że powinien

powiedzieć coś optymistycznego. - Obejrzymy telewizję?

- Jeśli chcesz.

Za oparciem sofy znalazł pilota i przeleciał po programach. Nie chciał oglądać żadnych oper mydlanych, bo tam

zawsze były jakieś problemy, a bał się, że mydlane problemy przypomną mamie o jej własnych kłopotach. Obejrzeli więc

program przyrodniczy o takiej rybie, która żyje głęboko w jaskini i nic nie widzi - ryba, która niczego nie dostrzega. To

chyba nie powinno mamie niczego przypominać.

ROZDZIAŁ DRUGI

Czy Will Freeman był cool? No więc tak: w ciągu ostatnich trzech miesięcy przespał się z kobietą, której nie znał

zbyt dobrze (pięć punktów). Wydał ponad trzysta funtów na kurtkę (pięć punktów). Wydał ponad dwadzieścia pięć funtów

na fryzjera (pięć punktów). (Swoją drogą, jak można było w 1993 wydać na fryzjera mniej?) Miał więcej niż pięć płyt hip -

hopowych (pięć punktów). Brał ecstasy (pięć punktów), ale w klubie, a nie tylko w domu w ramach doświadczenia

socjologicznego (dodatkowe pięć punktów). W najbliższych wyborach zamierzał głosować na labourzystów (pięć

punktów). Zarabiał ponad czterdzieści tysięcy funtów rocznie (pięć punktów) i nie musiał się przy tym bardzo wysilać

(pięć punktów, do czego doliczył pięć ekstra, gdyż w ogóle nie musiał się wysilać). Jadał w restauracji, gdzie serwowano

polentę i tarty parmezan (pięć punktów). Nigdy nie używał aromatyzowanych prezerwatyw (pięć punktów), sprzedał płyty

Bruce'a Springsteena(pięć punktów), zapuścił koziąbródkę (pięć punktów) i znowu ją zgolił (pięć punktów). Gorzej było z

tym, że nigdy nie spał z dziewczyną z okładki czasopisma (minus dwa) i nadal uważał, mówiąc szczerze (a jeśli Will miał

w ogóle jakieś przekonania etyczne, to jedno z nich głosiło, że nie należy w quizach udzielać fałszywych odpowiedzi o

sobie), że szybki samo chód robi wrażenie na kobietach (minus dwa). Ale nawet po tych odjęciach miał w sumie, zaraz...

sześćdziesiąt sześć punktów. To lokalizowało go poniżej zera. Był niczym suchy lód, niczym Zmrożony Bałwan. Umrze na

hipotermię.

Will nie wiedział, na ile poważnie traktować podobne quizy, ale z drugiej strony trudno było tego nie doceniać.

Kiedy w magazynie dla mężczyzn uzyskujesz taki wynik, jest to osiągnięcie, którego nie należy lekceważyć. Poniżej zera!

Nie można być już bardziej cool! Zamknął czasopismo i odłożył je na stos w łazience. Nie trzymał wszystkich, gdyż za

dużo ich kupował, ale tego nie wyrzuci tak szybko!

Czasami - nieczęsto, bo rozważania historyczne nieszczególnie go pasjonowały - zastanawiał się, jak ludzie tacy jak

on mogli dawać sobie radę przed sześćdziesięciu laty. ("Ludzie tacy jak on" to była specyficzna grupa i w istocie

sześćdziesiąt lat temu nie mógł istnieć nikt taki jak on, gdyż sześćdziesiąt lat temu nie mógł istnieć dorosły, którego ojciec

w ten sposób by się dorobił. Kiedy więc myślał o ludziach takich jak on, nie chodziło mu o osoby dokładnie takie same,

lecz po prostu o takie, które niczego nie robiły przez cały dzień i zresztą niczego nie chciały robić). Sześćdziesiąt lat temu

nie istniało nic z tego, co pozwalało Willowi spędzić dzień: nie było telewizji dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie było

wideo, nie było czasopism z lśniącymi okładkami, nie było quizów i najprawdopodobniej nie było sklepów muzycznych,

gdyż takiej muzyki, jakiej Will słuchał, nikt jeszcze nie wymyślił. (Teraz słuchał Nirvany i Snoop Doggy Dogga, a w 1933

trudno by było znaleźć coś takiego.) Pozostawały tylko książki. Książki! Musiałby z pewnością iść do jakiejś pracy, bo

inaczej dostałby świra!

Teraz jednak było dużo łatwiej. Aż za wiele było do zrobienia. Nie trzeba już było mieć własnego życia,

wystarczyło spoglądać przez płot na życie innych, ukazywane w gazetach, serialu EastEnders, filmach, bardzo smutnym

jazzie czy ostrym rapie. Dwudziestojednoletni Will pewnie ze zdziwieniem, a nawet rozczarowaniem przyjąłby, że w wieku

trzydziestu sześciu lat jeszcze nie ułoży sobie życia, ale trzydziestosześcioletni Will nie był jakoś z tego powodu

przygnębiony. W ten sposób mniej było bałaganu.

Bałagan! W domu Johna, przyjaciela Willa, był straszny bałagan. John i Christine mieli dwoje dzieci - drugie

właśnie urodziło się w zeszłym tygodniu i Willa zaproszono, aby je obejrzał - a ich mieszkanie było - Will nie potrafił tego

określić inaczej - jedną wielką katastrofą. Przedmioty z kolorowego plastiku porozrzucane na podłodze, powyjmowane z

pudełek taśmy wideo wokół telewizora, biała narzuta na sofie wydawała się tak zużyta jak wielki kawał papieru

toaletowego, aczkolwiek Will wolał przypuszczać, że plamy są po czekoladzie... Jak ludzie mogą tak żyć?

Kiedy John robił w kuchni herbatę, do pokoju weszła Christine z noworodkiem na rękach.

- To Imogena - oznajmiła.

- Aha - mruknął Will. - Fajnie. - Co miał jeszcze powiedzieć. Wiedział, że jest coś takiego, ale za nic nie mógł sobie

przypomnieć. - Jest... - Nie, uleciało. Skoncentrował się na Christine. - A jak ty się czujesz, Chris?

- No wiesz, trochę wypompowana.

- Cały dzień na nogach?

- Nie, sam poród.

- No tak. - Znowu wrócili do tematu kwilącego dzieciaka. - To musi być ciężka sprawa, jak sądzę. - Celowo zwlekał

tydzień, mając nadzieję, że nie będzie trzeba podejmować takich tematów, ale nic mu to nie dało.

Zjawił się John z trzema kubkami herbaty na tacy.

- Barney pojechał dzisiaj do babci - oznajmił, bez powodu, który byłby klarowny dla Willa.

- A jak on? - Barney miał mniej więcej dwa lata, nie interesował więc nikogo z wyjątkiem rodziców, ale z przyczyn,

które także były dla Willa niejasne, musiał w tym miejscu jakoś zareagować.

- Dziękuję, świetnie - odrzekł z ożywieniem John. Mówię ci, teraz to prawdziwy czort, a na dodatek nie wie, jak ma

traktować Imogenę, ale... jest kochany.

Will miał już okazję widzieć Barneya i dzięki temu wiedział, że wcale nie jest kochany, dlatego też postanowił

zignorować to non sequilur.

- A co tam u ciebie, Will?

- Wszystko w porządku, dzięki.

- Nie myślisz o założeniu rodziny? Prędzej zjadłbym brudną pieluchę Barneya, przemknęło mu przez myśl.

- Nie, na razie nie.

- Martwimy się o ciebie - powiedziała Christine.

2 / 74

NICK HORNBY - BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

- Mnie jest dobrze tak, jak jest.

- Można i tak - odrzekła z wyraźną przekorą w głosie.

Tych dwoje zaczynało go przyprawiać o mdłości. Nie dość, że sami postawili dzieci na pierwszym miejscu, to

jeszcze namawiali przyjaciół, aby popełnili ten sam błąd. Od dobrych już kilku lat Will był przekonany, że można przejść

przez życie bez unieszczęśliwiania się w taki sposób jak John i Christine (tego, że są nieszczęśliwi, był całkowicie pewien,

nawet jeśli osiągnęli stan tak osobliwego ogłupienia, iż nie potrafili tego rozpoznać). Trzeba mieć pieniądze, jasne - dla

Willa jedynym zrozumiałym celem posiadania dzieci było to, żeby ktoś o ciebie zadbał, gdy będziesz już bezużyteczny i

zgrzybiały - ale on miał pieniądze, mógł więc oszczędzić sobie bałaganu, narzut wyglądających jak papier toaletowy i

żałosnych wysiłków, by nakłonić przyjaciół do takiego samego upadku.

John i Christine kiedyś byli całkiem fajni, naprawdę. Kiedy Will chodził jeszcze z Jessicą, we czwórkę kilka razy w

tygodniu oddawali się dubbingowi. Rozstał się z Jessicą, kiedy ta chciała swobodę i frywolność zastąpić czymś bardziej

stałym. Czasami za nią tęsknił, ale jeszcze bardziej tęskniłby za dubbingiem. (Niekiedy jeszcze umawiali się na lunch w

pizzerii; pokazywała mu zdjęcia swoich dzieci i mówiła, że Will marnuje życie i naprawdę nie wie, jak to jest, a on

odpowiadał, że jest szczęśliwy, iż nie wie, na co ona, że pewnie by nie potrafił, na co on, że w każdym razie w ogóle nie

zamierza próbować, a potem milkli i już tylko patrzyli na siebie). Teraz, kiedy John i Christine ruszyli tą samą drogą w

zapomnienie, nie byli mu już do niczego potrzebni. Nie chciał oglądać Imogeny, dowiadywać się, co z Barneyem, ani

słuchać o zmęczeniu Christine, a dla nich nic więcej nie istniało. Więcej już się nie skaże na takie upierdliwości.

- A wiesz - odezwał się John - tak się zastanawialiśmy, czy nie zechciałbyś zostać ojcem chrzestnym Imogeny?

I siedzą obydwoje z wyczekującymi uśmiechami na twarzach, jak gdyby miał rzucić im się do stóp, wybuchnąć

łzami, a potem ściskać ich tak gwałtownie, by cała trójka zwaliła się na dywan. Will śmieje się nerwowo.

- Ojcem chrzestnym? Kościół i te rzeczy? Prezenty urodzinowe? Adopcja, gdybyście oboje zginęli w katastrofie

samolotowej?

- Mhm.

- Zgrywacie się.

- Zawsze podejrzewaliśmy, że w tobie siedzi coś głębiej powiada John.

- Ale właśnie że nie. Jestem zupełnie płytki. - Nadal się uśmiechają. Niczego nie pojmują. - Słuchajcie, jestem

wzruszony waszą propozycją, ale nie potrafię sobie wyobrazić niczego gorszego. Naprawdę. Ja się po prostu do tego nie

nadaję.

Czym prędzej wyszedł.

Parę tygodni później poznał Angie i po raz pierwszy został tymczasowym ojczymem. Może gdyby przełknął dumę,

a także pokonał nienawiść do dzieci, rodziny, życia domowego, monogamii i wczesnego kładzenia się spać, oszczędziłby

sobie wielu kłopotów.

ROZDZIAŁ TRZECI

W noc po pierwszym dniu w szkole Marcus budził się mniej więcej co pół godziny. Fosforyzujące wskazówki na

starym jak dinozaur zegarku wskazywały kolejno 10.41,11.19,11.55,12.35, 12.55, 1.31... Nie mógł uwierzyć, że rano

znowu będzie musiał się tam stawić, a potem znowu i znowu, i... no dobra, potem będzie weekend, ale prawie co rano, tak

aż do końca życia. Przy każdym przebudzeniu myślał, że musi być jakiś sposób, by obejść to okropne uczucie bokiem,

dołem czy nawet przejść brutalnie po nim. Zawsze kiedy coś budziło jego niepokój, okazywało się, że jest jakieś

rozwiązanie, a najczęściej polegało ono na tym, że wystarczyło zwierzyć się mamie. Ale tym razem w niczym nie mogła

pomóc. Nie zamierzała go przenieść do innej szkoły, a nawet gdyby tak zrobiła, niewiele by to zmieniło. Nadal pozostałby

sobą, a główny problem chyba właśnie z tego wynikał.

Po prostu nie nadawał się do szkoły. A w każdym razie do średniej. W tym sęk. Ale jak miał to komukolwiek

wytłumaczyć? Można się nie nadawać do różnych rzeczy, i to jest OK (słyszał już przecież, że nie nadaje się na imprezy,

gdyż jest zbyt wstydliwy, ani do spodni z obniżonym krokiem, gdyż ma za krótkie nogi), ale jeśli ktoś nie nadawał się do

szkoły - problem robił się poważny. Wszyscy chodzili do szkoły. Nie było wyjścia. Słyszał wprawdzie o dzieciach, które

uczą się w domu, ale z jego mamą było to niemożliwe, bo ona musiała chodzić do pracy. Chyba że płaciłby jej za uczenie,

ale niedawno powiedziała mu, że zarabia trzysta pięćdziesiąt funtów tygodniowo. Trzysta pięćdziesiąt funtów tydzień w

tydzień! Skąd miałby wziąć taką forsę? Przecież nie wydrukuje, tyle przynajmniej wiedział. Jedyne dzieci, które nie

chodziły do szkoły, to osoby typu Macaulaya Culkina. Było raz coś o nim w sobotnie przedpołudnie, w programie, gdzie

mówili, że w jakiejś jakby przyczepie uczy go prywatny nauczyciel. To nie byłoby złe, a nawet jeszcze lepsze, gdyż sam

Macaulay Culkin zarabiał trzysta pięćdziesiąt funtów tygodniowo, a może nawet więcej, co znaczyło, że wtedy Marcus

mógłby zapłacić mamie za naukę. Jeśli jednak bycie Macaulayem Culkinem oznaczało, że trzeba być dobrym aktorem, no

to nic z tego; Marcus się do tego nie nadawał, gdyż nie znosił występować przed tłumem ludzi. To dlatego nienawidził

szkoły i to dlatego chciał być kimś w rodzaju Macaulaya Culkina, ale dokładnie z tej samej przyczyny nie zostanie nim

nawet za tysiąc lat, a co dopiero mówić o kilku dniach. A zatem musiał iść jutro do szkoły.

Przez całą noc myśli krążyły jak bumerang: to odlatywały daleko aż do Hollywoodu - a wtedy na chwilę był niemal

szczęśliwy, tak bardzo odrywał się od szkoły i rzeczywistości a potem wracały, waliły go w głowę i okazywało się, że nadal

był w tym miejscu, gdzie się poprzednio znajdował. A jedyna zmiana polegała na tym, że ranek coraz bardziej się zbliżał.

Podczas śniadania był spokojny i zrezygnowany. "Przyzwyczaisz się", powiedziała mama, nakładając mu płatków.

Pewnie nienadzwyczajnie wyglądał. Kiwnął głową i uśmiechnął się; co innego mogła powiedzieć? Czasami w głębi duszy

myślał, że kiedyś się jednak przyzwyczai, gdyż wiedział już, że nawet trudne sprawy stają się z czasem odrobinę lżejsze.

Dzień po odejściu taty pojechał z mamą i jej przyjaciółką Corinne do Glastonbury, gdzie rozstawili sobie namiot i było

całkiem fajnie. Tutaj jednak mogło być tylko gorzej. Już pierwszy dzień był okropny, a następne...

W szkole zjawił się wcześnie, po czym poszedł od razu do swojej klasy i usiadł w ławce. Tutaj był w miarę

bezpieczny. Tym, którzy mu wczoraj dopiekli, chyba nie spieszy się tak bardzo do szkoły, myślał, wcześniej muszą się

napalić, naćpać i kogoś obrabować. W klasie było kilka dziewczyn, ale zignorowały go całkowicie, chyba że chichot, który

usłyszał, wyciągając podręcznik, jakoś się z nim wiązał.

Ale z czego tu się śmiać? Z niczego, chyba że ktoś uparcie szukał, z czego by się ponabijać. Niestety, zaczynał

podejrzewać, że taka była większość dzieciaków w szkole. Krążyły po korytarzach niczym rekiny, tyle że szukały nie

3 / 74

NICK HORNBY - BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

mięsa, lecz złych spodni, złej fryzury, złych butów czy czegokolwiek, co by je dziko podnieciło. A on zwykle miał

niedobrane buty albo nieodpowiednie spodnie, włosy zaś miał źle uczesane cały czas, nie musiał więc wiele robić, by

wzbudzić ekscytację.

Marcus wiedział, że jest cudakiem, a było tak po części dlatego, że taka była jego mama. Ona się po prostu tym nie

przejmowała. Ciągle mu powtarzała, że tylko płytcy ludzie oceniają innych na podstawie ubrania czy włosów; nie

pozwalała mu oglądać bezwartościowych programów w telewizji ani słuchać bezwartościowej muzyki czy też grać w

bezwartościowe gry (wszystkie zresztą uważała za bezwartościowe), co znaczyło, że jeśli chciał zrobić cokolwiek z tego,

czym koledzy zajmowali się cały czas, musiał z nią dyskutować godzinami. Zwykle przegrywał, a ona na dodatek potrafiła

mu udowodnić, jak bardzo mu dobrze z tym, że przegrał. Potrafiła wytłumaczyć, dlaczego słuchanie Joni Mitchell czy

Boba Marleya (tak się składało, że byli jej ulubionymi piosenkarzami) jest znacznie lepsze od słuchania Snoop Doggy

Dogga oraz dlaczego czytanie książek jest lepsze od grania w gameboya, którego dostał od ojca, ale żadnego z jej

argumentów nie mógł wykorzystać w szkole. Gdyby usiłował przekonać Lee Hartleya - największego, najgłośniejszego i

najbardziej dokuczliwego z wczorajszych prześladowców - że nie podoba mu się Snoop Doggy Dogg, bo źle się odnosi do

kobiet, z pewnością Lee albo by mu przylał, albo powiedział coś takiego, czego Marcus wolałby nie słyszeć. W Cambridge

nie było tak źle, gdyż tam było mnóstwo dzieci, które nie nadawały się do szkoły, i matek, które je tak wychowały, ale

Londyn to zupełnie co innego. Dzieciaki były twardsze, mniej sympatyczne i wyrozumiałe, on zaś uważał, że jeśli jedynym

powodem do zmiany szkoły była lepsza praca mamy, to powinna mieć przynajmniej tyle uczciwości, żeby przestać

odgrywać te numery pod tytułem: "Porozmawiajmy o tym".

Marcus czuł się całkiem dobrze w domu, słuchając Joni Mitchell i czytając książki, ale w szkole nic mu to nie

pomagało. Większość ludzi myślałaby może, że powinno być odwrotnie że czytanie w domu powinno pomagać - ale nie w

jego przypadku. On czuł się z tego powodu inny, co było nieprzyjemne i samo z siebie powodowało, że najchętniej

uciekłby od wszystkiego i wszystkich: kolegów, nauczycieli, lekcji.

To nie była wina mamy. Czasem stawał się cudakiem z powodu tego, jaki był, a nie z powodu tego, co robiła ona.

Na przykład śpiew, jak on miał się oduczyć śpiewać? Melodię zawsze miał w głowie ale jeśli się zdenerwował, gdzieś się

wyślizgiwała. Z jakiejś przyczyny nie zauważał różnicy pomiędzy tym, co w środku, a tym, co na zewnątrz: dla niego było

to identyczne. Bardzo podobnie jest, gdy w ciepły dzień pływasz w ogrzewanym basenie; wychodzisz, ale nawet tego nie

zauważasz, bo temperatura w wodzie i poza nią jest taka sama. No i jakoś tak było ze śpiewaniem. Tak czy siak, melodia

się wyślizgnęła wczoraj podczas angielskiego; nauczycielka czytała i okazało się, ze jeśli chcesz ludzi rozśmieszyć, ale tak

naprawdę, na całego, to żadne tam włosy - najlepiej jest zaśpiewać na głos, gdy inni siedzą cicho ze znudzonymi minami.

Dzisiaj wszystko było OK, aż do przerwy. Był spokojny podczas sprawdzania listy, unikał kontaktów na korytarzu,

potem dwie matematyki, fajne, bo był w tym dobry, trochę tylko szkoda, że przerabiali rzeczy, które już znał. Podczas

przerwy poszedł do pana Brooksa, jednego z nauczycieli matematyki, i zgłosił się do kółka komputerowego. Był bardzo

zadowolony, że tak zrobił, gdyż instynkt mu podpowiadał, by zostać w klasie i czytać, ale jednak się przemógł. A przecież

trzeba było nawet przejść przez boisko. Ale na angielskim wszystko się rypło. Korzystali z takiej książki, w której jest po

kawałku ze wszystkich lektur, a teraz czytali kawałek z Lotu nad kukułczym gniazdem. Marcus znał to, bo oglądał film

razem z mamą, więc od razu zobaczył, co się stanie, i to zobaczył tak wyraźnie, że chciał wstać i wyjść z klasy. Naprawdę

było jeszcze gorzej, niż myślał. Pani Maguire kazała czytać dziewczynie, która dobrze to robiła, a potem chciała rozkręcić

dyskusję.

- Taka książka jest między innymi o takiej sprawie... Skąd wiemy że ktoś jest wariatem albo że nie jest? Bo wiecie,

każdy z nas jest odrobinę pomylony, więc kiedy ktoś tak o nas mówi, jak mu pokazać, że nie jesteśmy?

Cisza. Parę osób westchnęło i przewróciło oczyma. Marcus już wiedział, że w nowej szkole bardzo szybko można

się zorientować, jak nauczycielowi idzie z klasą. Pani Maguire była młoda, nerwowa i dopiero próbowała. Różnie jeszcze

mogło być.

- No to powiedzmy inaczej. Skąd wiemy, że ktoś jest wariatem?

Zbliża się, pomyślał. Już zaraz. Za chwilę.

- Jak ni stąd, ni zowąd zaczyna śpiewać na lekcji, proszę panią.

Śmiechy. Ale potem właśnie stało się to najgorsze. Wszyscy obrócili się i spoglądali na niego, on jednak patrzył

wprost na nauczycielkę, ale ta, unikając jego wzroku, za to z szerokim uśmiechem na twarzy powiedziała:

- Zgoda, to jedna oznaka. Wtedy można pomyśleć, że taki ktoś ma w głowie trochę nie w porządku. No, ale dajmy

spokój Marcusowii...

Śmiechy jeszcze głośniejsze. On zaś wiedział, co ona robi i dlaczego, i śmiertelnie jej nienawidził.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Will po raz pierwszy zobaczył Angie - chociaż, jak się okazało, wcale jej nie zobaczył - w Championship Yinyl,

małym sklepiku muzycznym przy Holloway Road. Szperał leniwie w płytach, myśląc, że może uda mu się trafić na

antologię R&B. To jedna z tych płyt, które kochał za młodu, a która potem gdzieś zaginęła. Usłyszał, że jakiś kobiecy głos

dopytuje się o płytę Pinky i Perky dla siostrzenicy. Zza stelaży, między którymi się przesuwał, kiedy odpowiadała chuda,

pochmurna sprzedawczyni, nie zobaczył twarzy klientki, a tylko burzę miodowozłotych włosów, a także pochwycił nieco

chrapliwy głos, który nie tylko on, ale każdy uznałby za seksowny, co sprawiło, że nadstawił ucha, gdy kobieta wyjaśniała,

że siostrzenica nawet nie wie, kto to jest Pinky i Perky.

- Wyobraża sobie pani? Pięć lat i nie znać Pinky i Perky? Czego oni dzisiaj uczą te dzieci?

Żarty nie były mile widziane w Championship Yinyl. Zgodnie z jego przewidywaniami klientka została skarcona

surowym spojrzeniem, a niewyraźne mruknięcie sugerowało, że marnuje cenny czas sprzedawczyni.

Dwa dni później znalazł się obok tej samej kobiety w kawiarni na Upper Street. Rozpoznał głos (oboje zamówili

cappuccino i croissanta), włosy i dżinsową kurtkę. Oboje też poszli do stolika z gazetami; ona wzięła "Guardiana", jemu

więc pozostał "Maił". Uśmiechnął się, ale najwyraźniej go nie pamiętała i na tym pewnie by się wszystko skończyło, gdyby

nie była taka piękna.

- Ja lubię Pinky i Perky - powiedział tonem, który miał być miły, przyjacielski i dowcipny, natychmiast jednak

zrozumiał, że to straszna pomyłka: to inna kobieta, która zupełnie nie rozumiała, o co mu może chodzić. Najchętniej

wyrwałby sobie język i roztarł go na miazgę czubkiem buta.

4 / 74

NICK HORNBY - BYŁ SOBIE CHŁOPIEC

Popatrzyła na niego, uśmiechnęła się nerwowo, a następnie zerknęła w głąb sali, jakby oceniając, czy w razie czego

kelner zdąży dobiec i powalić Willa. Dobrze rozumiał jej reakcję. Gdy ktoś kompletnie nieznajomy zwraca się do was w

kawiarni, rozpoczynając rozmowę od wyznania, że lubi Pinky i Perky, zupełnie zasadnie można przypuszczać, że wszystko

skończy się na pozbawieniu was głowy i ukryciu ciała pod podłogą.

- Przepraszam - bąknął. - Pomyliłem panią z kimś innym.

Zaczerwienił się przy tym, co odrobinę ją uspokoiło; jego zażenowanie było świadectwem zdrowych zmysłów.

Usiedli z gazetami, ale kobieta od czasu do czasu spoglądała na niego z uśmiechem.

- To może zabrzmi głupio - odezwała się w końcu - ale trapi mnie pytanie: z kim mnie pan pomylił? Nie potrafiłam

wymyślić żadnej historyjki.

Wytłumaczył, roześmiała się wesoło, a potem zaczęli normalną rozmowę. Mówili o wolnych przedpołudniach (nie

przyznał się, że ma wolne także popołudnia), o sklepie z płytami, o Pinky i Perky, a także o innych postaciach z

telewizyjnych programów dla dzieci. Nigdy dotąd nie podrywał w taki sposób, ale w okolicach drugiej cappuccino miał już

jej telefon i byli umówieni na kolację. Przy następnym spotkaniu opowiedziała mu o dzieciach; w pierwszym odruchu

chciał cisnąć serwetkę na podłogę i zwiewać, gdzie pieprz rośnie.

- No i? - spytał, gdyż nic innego nie przyszło mu do głowy.

- Myślałam, że lepiej, żebyś wiedział, bo dla niektórych to zmienia sprawę.

- Ach, tak?

- To znaczy dla niektórych facetów.

- Domyśliłem się.

- Przepraszam. Trochę niezręcznie to powiedziałam.

- Nie, nie, wszystko w porządku.

- Rozumiesz... Jak to jest randka na poważnie, a dla mnie ta jest właśnie taka, to powinieneś wiedzieć.

- Dzięki. Ale widzisz, byłbym rozczarowany, gdybyś nie miała dzieci. Zaśmiała się.

- Rozczarowany? Dlaczego?

Dobre pytanie. Dlaczego? Powiedział tak, bo wydawało mu się to fajne i zaskakujące, ale nie mógł się do tego

przyznać.

- Bo nigdy nie umawiałem się kimś, kto został już mamą, a bardzo chciałem. Myślę, że w tym mógłbym być dobry.

- W czym?

No właśnie, w czym? Pytanie za milion dolarów; jak na nie odpowiedzieć? Może będzie dobry przy dzieciach,

których skądinąd nienawidził, podobnie jak ludzi, którzy sprowadzali je na świat. Może zbyt pospiesznie zrezygnował z

Imogeny? Może to był strzał na punkt: wujek Will!

- Czy ja wiem. W zajmowaniu się dzieciakami. Robienie bałaganu i te sprawy...

To nie powinno być szczególnie trudne, przecież każdy w końcu był kiedyś dzieckiem. Może dawno już powinien

był zająć się dziećmi. A jeśli to przełomowy moment w jego życiu?

Warto podkreślić, że deklaracja, iż lubi dzieci, nie pozostawała bez związku / urodą Angie. Długie włosy, twarz

spokojna i szczera, wielkie niebieskie oczy, śliczne kurze łapki w kącikach oczu: była piękna totalnie, w stylu Julie

Christie. I na tym wszystko polegało. Czy chodził kiedyś z dziewczyną wyglądającą jak Julie Christie? Takie dziewczyny

nie umawiają się z ludźmi jego pokroju. Pokazują się w towarzystwie gwiazd filmowych, facetów trzęsących polityką czy

kierowców Formuły l. Więc dlaczego teraz? Uznał, że to z powodu dzieci. To one stanowiły skazę, która otwierała przed

nim zamkniętą dotąd możliwość. Może dzieci są czynnikiem demokratyzującym piękne kobiety?

- Coś ci powiem - mówiła Angie, chociaż początek kwestii mu umknął. - Jak się jest samotną matką, to łatwo

zabrnąć w feminizm. Wiesz, wszyscy faceci to skurwiele, a kobieta bez mężczyzny jest jak... coś bez czegoś drugiego, bez

czego świetnie może sobie dać radę, rozumiesz?

- Jasne - powiedział Will, czując, jak rośnie w nim entuzjazm. Jeśli samotne matki istotnie uważają wszystkich

mężczyzn za skurwieli - to dobra nasza! Zawsze już będzie chodził z kobietami podobnymi do Julie Christie. Angie mówiła

dalej, on zaś przytakiwał, marszczył brwi, wydymał wargi i obmyślał nową strategię życiową.

Na następnych kilka tygodni stał się Willem Przemiłym Facetem, Willem Wybawcą i bardzo mu się to podobało.

Szczególnie że nie wymagało żadnego wysiłku. Nie udało mu się nawiązać bliższego kontaktu z tajemniczo poważną jak

na swoje pięć lat Maisy, ta bowiem uważała go za istotę lekkomyślną, ale trzyletniego Joe natychmiast sobie zjednał, w

dużej mierze z tej racji, że już przy pierwszym spotkaniu chwycił go za kostki i trzymał głową do ziemi. I to wystarczyło.

Całkowicie. Gdybyż związki z istotami w pełni ludzkimi były równie proste.

Poszli do McDonalda. Poszli do Muzeum Nauki i Muzeum Historii Naturalnej. Popłynęli łodzią w dół rzeki. Przy

tych nielicznych okazjach (zawsze po pijaku i zawsze na początku znajomości), gdy rozważał możliwość posiadania dzieci,

ojcostwo jawiło mu się w kategoriach okazji do robienia zdjęć, i tak właśnie wyglądało ono w tej sytuacji: szedł, trzymając

za rękę piękną kobietę, dzieci wesoło baraszkowały przed nimi, wszyscy go tak widzieli, potem jednak, jeśli chciał, mógł

sobie spokojnie wrócić do domu.

No i jeszcze seks. Po pierwszej nocy z Angie Will uznał, że seks z samotną matką bije na głowę wszystkie jego

dotychczasowe doświadczenia. Jeśli poderwiesz właściwą kobietę, która miała trudne przejścia z ojcem dzieci i ostatecznie

została przez niego porzucona, a która od tego czasu nie związała się z nikim (ponieważ dzieci nie pozwalały jej na

swobodne życie, a poza tym wielu mężczyzn nie lubi nie swoich dzieci albo chociażby bałaganu, który wiruje wokół nich

jak huragan)... jeśli poderwiesz taką, pokocha cię za to. I znienacka staniesz się przystojniejszym facetem, cenniejszym

kochankiem, lepszym człowiekiem.

Na razie wyglądało to na całkiem szczęśliwe rozwiązanie. Wszystkie te tymczasowe pary, w świecie osób nie

będących w stałym związku, dla których spędzenie z kimś nocy jest tylko kolejnym numerkiem... ci ludzie nie wiedzą, co

tracą. Pewnie, istnieją tacy prawi ludzie, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy byliby przerażeni i zniesmaczeni jego

rozumowaniem, ale Willowi to nie przeszkadzało. Przynajmniej mniejsza konkurencja.

I na koniec to, co go urzekło w romansie z Angie, to fakt, że nie był podobny do Tego Drugiego. W tym przypadku

nie był podobny do Simona, swego poprzednika, który miał problemy z piciem i z pracą, a na dodatek kompletnie nie

troszcząc się o stereotypowość wykroczenia, rżnął, jak się okazało, sekretarkę. Will nie potrzebował się wysilać, by nie być

podobnym do Simona; co więcej: był w tym wręcz znakomity. Mogłoby się wprawdzie wydawać odrobinę nie fair, że

5 / 74

Nick Hornby - Był sobie chłopiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: