Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 01- Wybranka.pdf - Klub niezdobytych - LadyHenrietta

Stephanie

Laurens

Wybranka

Tytuł oryginału: The Lady Chosen

Projekt okładki: Beata Kulesza-Damaziak Korekta:

Alicja Chylińska

Wydawnictwo BIS

Boya

’ w Brighton

M5 roku

ISBN 83-

89685-75-2

- Jego Królewska Wysokość musi być naprawdę w

poważnych tarapatach, skoro wzywa do siebie Jego

Wysokość Króla Anglii tylko po to, by pławić się w blasku

jego chwały.

Przeciągle wypowiedziane zdanie zabrzmiało bardziej

niż cynicznie. Tristan Wemyss, czwarty hrabia Trentham,

rozejrzał się po dusznym pokoju pełnym gości,

pochlebców i klakierów wszelkiego sortu. To właśnie do

nich skierowane były te słowa.

Prinny*” stał otoczony wianuszkiem wielbicieli.

Wystrojony w złoto i purpurę, z pagonami obszytymi

Wydawnictwo BIS

ul. Łędzką 44a 01-446 Warszawa

* Royal Pavilion - budynek w Brighton (Anglia)

wybudowany w stylu indyjskim, ukończony w 1820 roku;

ulubiony budynek księcia regenta, późniejszego Jerzego

IV; obecnie znajduje się tam muzeum (wszystkie

przypisy pochodzą od tłumacza).

„ Prinny - przezwisko, którego używano wobec

najstarszego syna króla Anglii Jerzego III. nim on sam

został królem Anglii Jerzym IV; pochodzi od zdrobnienia

angielskiego słowa „prince”, czyli książę.

lei. (0-22) 877-27-05, 877-40-33; fas (0-22) 837-10-84

e-matl: hisbis@vvydawnictwobis.com.pl

www.wydawnictwobis.com.pl

Druk i oprawa: Białostockie Zakłady

Graficzne S.A.

gęstymi frędzlami, książę regent* był w znakomitym

humorze, serdeczny i uśmiechnięty. Po raz kolejny

opowiada! historie o heroicznych wyczynach swoich ludzi

w hrabstwie Derry, które to wieści nadeszły po jego

ostatnich potyczkach, a w szczególności tej pod

Waterloo.

sznurów, wypolerowanej skóry, futer, a nawet piór.

- To dość znamienne, że na zorganizowanie cze-

goś na kształt przyjęcia z okazji zwycięstwa wybrał

Brighton, a nie Londyn, nie uważasz? Zastanawiam

się, czy Dalziel miał tu coś do powiedzenia.

- Z tego, co słyszałem, to książę nie jest szczegól-

nie lubiany w Londynie, ale wydaje się, że nasz nie-

gdysiejszy przywódca nie zaryzykował spotkania

z osobami, które sam umieści! na liście gości.

-Tak?

Zarówno Tristan, jak i stojący obok niego dżentelmen,

Christian Allardyce, markiz Dearne, wiedzieli jednak, jaka

jest prawda: oni tam byli. Wycofali się z otaczającego

ich tłumu i stanęli nieco z buku, pod ścianą bajecznie

bogato zdobionej sali, by w ten sposób do ich uszu nie

docierały oczywiste kłamstwa.

- Właściwie - szepną! Tristan do Christiana - to

uważałem dzisiejszy wieczór za pewnego rodzaju

rozrywkę; możemy nazwać ją markowaniem ciosów,

jeśli wolisz.

Christian zmarszczył gęste brwi.

- Można powiedzieć: Słuchajcie moich opowieści

o potędze Anglii i nie martwcie się, że skarbiec jest

pusty, a ludzie głodują. Czy tak?

Tristan pokiwał głową, jednocześnie opuszczając

kąciki ust.

- Coś w tym rodzaju.

Christian przestał obserwować Prinny’ego i jego

świtę, i przeniósł spojrzenie na pozostałych gości wy-

pełniających okrągłą salę. Było to ściśle męskie gro-

no, składające się w większości z przedstawicieli

wszystkich głównych pułków, które ostatnio brały

udział w walkach. Pomieszczenie pełne było

kolorowych mundurów ozdobnych paradnych

Rozmawiali cicho, z przyzwyczajenia zachowując się tak,

by ich rozmowa nie wyglądała na nic więcej, jak tylko

niezobowiązującą pogawędkę dwojga znajomych.

Starych nawyków nie da się tak łatwo wykorzenić,

szczególnie że ostatnimi czasy takie właśnie zachowanie

było niezbędne, jeśli chciało się pozostać przy życiu.

Tristan uśmiechnął się lekko do dżentelmena, który

spojrzał w ich stronę; najwyraźniej zastanawiał się, czy

może im przerwać.

- Widziałem przy stole Deverella, siedział niedaleko.

Wspominał, że Warnefleet i St. Austell także tu są.

- Mogę jeszcze dodać do listy Tregartha i Blake’a,

widziałem ich jadąc tutaj... - Christian nagle urwał. -

Ach, rozumiem. Dalziel zgodził się, by zjawili się tu

tylko ci z nas, którzy odeszli ze służby.

Tristan spojrzał na Christiana; na jego ustach niemal

zawsze błąkał się delikatny uśmiech, ale tym razem Tristan

uśmiechnął się szeroko.

- Potrafisz sobie wyobrazić, że Dalziel pozwala,

choćby nawet Prinny’emu, zidentyfikować najbar-

dziej tajnych ze swoich agentów?

Christian także chciał się uśmiechnąć, ale uniósł

do góry trzymany w dłoni kieliszek i wypił łyczek wina.

‘ Książę regent - książę, zazwyczaj następca tronu, który spra-

wuje władzę w imieniu króla; tutaj: książę Walii, syn króla Jerzego

III, późniejszy 1 Jerzy IV, który rządzi! Anglią w tatach 1811-1820,

gdy jego ojciec z powodu choroby psychicznej nie mógł sprawować

władzy.

Dalziel - nie nazywano go inaczej jak właśnie

..Dalziel”, nikt też go nie tytułował - był wymagają-

cym przełożonym Ministerstwa Spraw Zagranicz-

nych, który ze swojego biura ukrytego gdzieś w cze-

luściach Whitehall* zarządzał siatką zagranicznych

szpiegów Jego Wysokości Króla Anglii; siatką, która

walnie przyczyniła się do zwycięstwa Anglii i jej so-

juszników zarówno w kampanii na Półwyspie Iberyj-

skim, jak również ostatnio pod Waterloo. Razem

z niejakim lordem Whitleyem, swoim odpowiedni-

kiem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Dalziel

był odpowiedzialny za wszystkie tajne operacje prze-

prowadzane i w Anglii, i poza jej granicami.

- Nie zdawałem sobie sprawy, że Tregarth i Blake

jechali na tym samym wózku, co my, a o innych wiem

tylko ze słyszenia. - Christian spojrzał na Tristana. -

Jesteś pewien, że pozostali wyjeżdżają?

- Wiem na pewno, że wyjeżdża Warnfleet i Blake,

mniej więcej z tego samego powodu, co my. Co zaś

się tyczy innych, to tylko spekulacje, ale jakoś nie

mogę sobie wyobrazić Dalziela narażającego tajnego

agenta takiego kalibru jak St. Austell, Tregarth czy

Deverell tylko po to, by spełnić kolejną zachciankę

Prinny’ego.

- To prawda - odparł Christian, ponownie spoglą-

dając ponad morzem głów wypełniających pokój.

Obaj, i Christian, i Tristan, byli wysocy i szczupli, mieli

szerokie ramiona i ciała odznaczające się siłą mężczyzn

przyzwyczajonych do walki i działania, siłą, którą

próbowali ukryć pod eleganckim krojem wieczorowych

strojów, choć nie do końca im się to udawało. Pod

ubraniami obaj nosili ślady wielolet-

Whitehall - zwyczajowa nazwa budynków rządu brytyjskiego, pochodząca od nazwy ulicy, przy której stoją.

Zarówno oni, jak i ich pięciu przyjaciół,, o których

wiedzieli, że są tu obecni, służyli Dalzielowi i krajowi

ponad dziesięć lat, a- Tristan niemal piętnaście. Jako tajni

agenci wkładali takie maski, jakie im kazano, od

arystokraty po zamiatacza ulic, od urzędnika po

robotnika. Istniała dla nich tylko jedna miara sukcesu -

dotrzeć do informacji, po którą ich wysłano za linię wroga,

zdobyć ją i przetrwać po to, by dostarczyć ją Dalztelowi.

Christian westchnął i opróżnił kieliszek.

- Będzie mi tego brakowało.

Śmiech Tristana zabrzmiał jak parsknięcie.

- A nam to może nie?

- Tak czy owak, nie jesteśmy już na liście płac Jego

Wysokości. - Christian odstawił pusty kieliszek na stojący

opodal niski kredens. - Nie rozumiem, dlaczego

musimy tu stać i rozmawiać, skoro równie dobrze mo-

glibyśmy to robić gdzie indziej, w znacznie lepszym

otoczeniu... - Spojrzenie szarych oczu Christiana na-

potkało wzrok dżentelmena, który najwyraźniej nadal

zastanawiał się, czy do nich podejść; po chwili dżentelmen

raz jeszcze na nich zerknął i odwrócił się. - I to

bez ryzykowania, że będziemy musieli silić się

na uprzejmość wobec jakiegoś lizusa, który do nas po-

dejdzie i będzie się domagał, byśmy go zabawiali opo-

wieściami o przygodach, jakie mieliśmy na służbie.

Zerkając na Tristana, Christian uniósł brwi.

- Tak jak mówisz. Myślisz, że powinniśmy opuścić

towarzystwo tych przyjemniaczków?

- Jak najbardziej. - Tristan oddał pusty kieliszek

przechodzącemu obok lokajowi. - Masz na myśli jakieś

konkretne miejsce?

niej służby - charakterystyczne oznaki ich niegdy-

siejszego, dość niezwykłego zawodu, często nie

kojarzonego z dżentelmenami.

- Zawsze miałem słabość do „Kotwicy”; mają tam

bardzo przytulną boczną salkę.

Tristan kiwnął głową.

- Niech więc będzie „Kotwica”. Może lepiej nie

wychodźmy razem, jak myślisz?

Christian uśmiechnął się.

- Jeśli będziemy szli obok siebie, wyglądali na po-

grążonych w poważnej rozmowie i rozmawiali przy-

ciszonymi glosami, to nie widzę powodu, dla którego

nie mielibyśmy razem udać się wprost do wyjścia.

Wyszli. Każdy, kto na nich spojrzał, dochodził

do wniosku, że zostali wezwani w jakiejś tajemniczej,

lecz bez wątpienia niezwykle ważnej sprawie. Lokaj

pospieszył, by podać im płaszcze.

Zatrzymali się zaraz za drzwiami, odetchnęli głęboko,

pozbywając się z pluć ogłupiającej duszności i na-

dęcia, którymi przepełniony by! Pavilion, potem wy-

mieniwszy nieznaczne uśmiechy, ruszyli przed siebie.

Zostawiając za plecami rzęsiście oświetlone wejście,

wyszli na North Street, skręcili w prawo lekkim

krokiem typowym dla mężczyzn, którzy doskonale

wiedzą, dokąd zmierzają - a szli w stronę Brighton

Square i leżących za nim alej. Gdy dotarli do wąskich

brukowanych uliczek, wzdłuż których stały chaty ry-

baków, odruchowo zaczęli zachowywać się tak, jak

mieli w zwyczaju to robić, pracując razem: zmieniali

się miejscami przy każdym skrzyżowaniu, rozglądali

uważnie, przyglądali cieniom... Nawet jeśli któryś

z nich przypomniał sobie, że przecież są u siebie,

bezpieczni, że nic im nie grozi, że nie są już zbiega-

mi, nie są na wojnie, to ani nic nie powiedział, ani nie

próbował zmieniać zachowania, które i w przypadku

Tristana, i Christiana stało się ich drugą naturą.

Równym krokiem zmierzali w kierunku południo-

wym, skąd z ciemności nocy dochodził szum morza.

Wreszcie skręcili w Black Lion Street, która biegła

w dół aż do miejsca, gdzie wody kanału La Manche

uderzały o nabrzeże; po jego drugiej stronie spędzili

ostatnie dziesięć lat.,. Stanęli pod bujającym się szyl-

dem „Kotwicy”; zapatrzyli się w ciemność spowijają-

cą domy na końcu ulicy. Dotarł do nich niesiony

przez wiatr zapach morza i soli, i tak dobrze im zna-

ny intensywny zapach morskich alg.

Obu na moment ogarnęły wspomnienia, a potem

niemal równocześnie odwrócili się w stronę drzwi,

pchnęli je i weszli do środka.

Ogarnęło ich ciepło, dźwięk prowadzonych po an-

gielsku rozmów i chmielowy zapach dobrego angiel-

skiego ale*. Odprężyli się, wreszcie czując, że opada

z nich jakieś nieokreślone napięcie. Christian pod-

szedł do kontuaru.

- Dwa kufle najlepszego piwa.

Karczmarz skinął na powitanie głową i zaraz nalał

dwie pinty Christian spojrzał za kontuar, na wpoi

otwarte drzwi.

- Usiądziemy w bocznej salce - powiedział.

Karczmarz rzuci! na niego okiem, a potem posta-

wił na ladzie dwa kufle piwa z pianką i zerknął

w stronę drzwi prowadzących do salki.

- Jeśli o to chodzi, sir, to oczywiście jesteście mile

widziani, ale jest tam już grupa innych dżentel

menów i może nie będą zachwyceni obecnością ob-

cych.

Christian uniósł brwi, a potem sięgnął do klapy

przy barze i podniósł ją, by móc przejść do salki; jed-

nocześnie zabrał z lady jeden z kufli.

- Zaryzykujemy.

‘ Ale - rodzaj piwa.

„ Finta - pojemność 0,568 litra.

Laurens Stephanie - Klub Niezdobytych 01- Wybranka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: